Tag: ε.ε.

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (6): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας

Δευτέρα 30 Μάρτη. Όσοι / όσες είδατε (ή σκοπεύετε να δείτε: αν δεν βλέπετε τους υπότιτλους πατήστε το κομβίον cc …) τα 2 video απ’ την «άσκηση» του Event 201, θα μείνατε με την εντύπωση ότι «κάποιοι ειδικοί γυμνάζονται» με τον καλό σκοπό να συμβάλλουν στην ανάσχεση μιας μελλοντικής (σε σχέση με τον Οκτώβρη του ’19) πανδημίας, όντας fit όταν έρθει το κακό – για το καλό της ανθρωπότητας. Πράγματι, επιφανειακά, αυτό είναι το θέμα. Αλλά μόνον επιφανειακά λέμε. Στην ουσία της η άσκηση εκείνη (και ο «λόγος για την πανδημία» όλων των ειδικών, τότε και σήμερα) αφορά την αναδιάρθρωση της εξουσίας – μέσα από (και χάρη σε) «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης»…

Αυτό που κατάφερε να διακρίνει η ασταμάτητη μηχανή πίσω απ’ τον «λόγο για την πανδημία» τόσο του σεναρίου όσο και των συγκεκριμένων 15 «εξοχοτήτων» του Event 201 ήταν τουλάχιστον 3 δέσμες θεμάτων που σχετίζονται με τις εξουσίες στον καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα: θέματα πολιτικής εξουσίας σε κλίμακα πλανήτη και επιμέρους εθνικών κρατών· θέματα γεωπολιτικής· και θέματα ελέγχου των πληροφοριών. Υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου βασικές δέσμες θεμάτων, που έχουν εξίσου σημαντική σχέση με τις εξουσίες, και δεν πιάστηκαν στο Event 201. Κυρίως τα θέματα τα σχετικά με την αναδιάρθρωση της εργασίας / απόσπαση υπεραξίας. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν την απουσία.

Ας αρχίσουμε με τον τρόπο που η γεωπολιτική ήταν παρούσα στο Event 201· φωτίζοντας το γιατί η πραγματική εξέλιξη του covid-19 αχρήστεψε (όχι βάσει σχεδίου…) το θεμέλιο των ιδεών και των προτάσεων που έκαναν οι «παίκτες» της συγκεκριμένης άσκησης.

Το σενάριο που αναπαριστούσε την έκρηξη μιας φονικής πανδημίας κορονοϊού στο Event 201 ήθελε την αφετηρία της κάπου στον «παγκόσμιο νότο» (βραζιλία, χοιροτρόφοι, μεγα-παραγκου-πόλεις της λατινικής αμερικής). Η αρχική του διασπορά και η πιθανολόγηση της μεγαλύτερης φονικότητάς του αφορούσε επίσης αυτή τη ζώνη του πλανήτη: τις «χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος» με «τα ανεπαρκή συστήματα δημόσιας υγείας»… Αργότερα, φυσικά, πάντα σύμφωνα με το σενάριο, η Απειλή του Θανάτου απλωνόταν και στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο βορρά. Όμως αυτός, επειδή έχει το τεχνολογικό know how και τους πόρους, έγκαιρα προειδοποιημένος απ’ την «έκρηξη» αλλά και τις άοκνες προσπάθειες όσων υπηρετούν την πρόνοια του κεφαλαίου, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) έτοιμος…

Στο σενάριο του Event 201 και σ’ όλες τις ιδέες / προτάσεις της άσκησης, το θεώρημα ενός παγκόσμιου νότου (: γεννάει θανατηφόρες επιδημίες απ’ την μια μεριά, που διασπείρονται όμως σ’ όλο τον πλανήτη απ’ την άλλη) υποβόσκει. Απ’ την μεριά τους οι «παίκτες» ανήκουν όλοι / όλες (λόγω επαγγελματικών θέσεων) στην κατηγορία των εκπροσώπων είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, είτε πολυεθνικών οργανισμών. (Εκπρόσωπος των βραζιλιάνων χοιροτρόφων δεν είχε θέση στην άσκηση…) Συνεπώς μπορούν να μιλούν για «παγκόσμιο πρόβλημα» (η «πανδημία») εννοώντας μια ορισμένη πολικότητα αυτής της global κατανομής εξουσίας και πλούτου, ανάμεσα σ’ έναν φτωχό νότο που προκαλεί σοβαρά προβλήματα και έναν πλούσιο βορρά που κάνει ότι μπορεί για να τα λύσει…

Σ’ αυτό το σχήμα ξεχυλίζει η καλωσύνη, η ανθρωπιά (και η υπεροχή) του βορρά. Γι’ αυτό, όταν οι ιδέες / προτάσεις των «παικτών» συγκλίνουν στην ανάγκη ενός «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων» για την «αντιμετώπιση της πανδημίας» (είτε πρόκειται για τις ροές ιατρικών εφοδίων / φαρμάκων, είτε πρόκειται για ροές χρήματος) η μόνη αντιδικία μεταξύ τους είναι αν είναι καλύτερος γι’ αυτή τη δουλειά ο οηε ή ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας! Διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή, που ελέγχονται απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του βορρά… Κατά τα λοιπά υπονοούν πως εφόσον αυτός ο καπιταλιστικός βορράς συμφωνήσει για την δημιουργία ενός τέτοιου «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων», τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν τον δρόμο (και πιθανόν να συναντήσουν τα εμπόδια) μιας τυπικής ανθρωπιστικής εκστρατείας – για το καλό της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, τα «κράτη που πιθανόν κρύβουν υλικά και φάρμακα διαταράσσοντας τις γραμμές τροφοδοσίας», κράτη «εγωϊστικά και αντικοινωνικά» δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να είναι αυτά των οποίων οι ειδικοί έχουν δημιουργήσει το «κέντρο» – έτσι δεν είναι;

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (7): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας συνέχεια

Δευτέρα 30 Μάρτη. Η πραγματικότητα διέψευσε αυτήν την «δυτική» εννόηση του κόσμου. Ο covid-19 ΔΕΝ «έσκασε» κάπου στον παγκόσμιο νότο, αλλά σε μια απ’ τις καρδιές του υπεραναπτυγμένου καπιταλιστικού βορρά: στην κινεζική Wuhan. Πρόκειται για ένα απ’ τα διαμάντια στο στέμμα του επελαύνοντα κινεζικού καπιταλισμού: το μεγαλύτερο «εσωτερικό» λιμάνι της κίνας, με χαλυβδουργεία και αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά επίσης εργοστάσια οπτικoηλεκτρονικής τεχνολογίας, φαρμακοβιομηχανίες, επιχειρήσεις βιολογικής μηχανικής, νέων υλικών, και εφαρμογών προστασίας του περιβάλλοντος. Στην Wuhan επίσης υπάρχουν joint ventures των ιαπωνικών honda και nissan αλλά και της γαλλικής peugeot-citroen.

Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός ΔΕΝ ανάβλυσε απ’ τις ευαίσθητες ψυχές των πρωτοκοσμικών το αλτρουϊστικό αίσθημα του λευκού και του μεγάλου φορτίου που κουβαλάει, «να σώσει τον κόσμο»!!! Οι οργανωτές και οι “παίκτες” του Event 201 δεν πετάχτηκαν σαν ελατήρια φωνάζοντας: Wuhan ερχόμαστε, είμαστε μαζί σου!! Έγινε το αντίθετο: έσκασε ο αντι-σινικός ρατσισμός, που οφείλεται στον απειλητικό και επεκτατικό δυναμισμό του κινεζικού κεφάλαιου / κράτους. Άλλωστε μόλις λίγο πριν τα μαντάτα για την «επιδημία» στη Wuhan η συζήτηση στα δυτικά επιτελεία (πολιτικά, ασφαλίτικα και στρατιωτικά) ήταν πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η Huawei για τα 5G δίκτυά τους, και πόσο «λίγο» ή «πολύ» θα έπρεπε να την κρατήσουν μακρυά, με τον κίνδυνο να μείνουν πολύ πίσω στην 4η βιομηχανική επανάσταση! (Ή οποία, τελικά, ξεκίνησε πανηγυρικά σε ασιατικό έδαφος…)

Συνεπώς, επί 1,5 μήνα (Γενάρη και το μεγαλύτερο μέρος του Φλεβάρη) έγιναν τα εξής, μαζί και ταυτοχρόνως. Πρώτον, ο «φονιάς κορονοϊός» θεωρήθηκε χαιρέκακα σαν «κινεζικό πρόβλημα» που θα γονατίσει τον κινεζικό καπιταλισμό (γράφτηκαν πολλά φωτισμένα άρθρα δυτικών «ειδικών» επ’ αυτού!). Δεύτερον, το Πεκίνο άρχισε να κατηγορείται είτε ότι «δεν κάνει ό,τι πρέπει» (και άρα αδιαφορεί για τον υπόλοιπο πλανήτη που θα μολυνθεί) είτε ότι «κάνει υπερβολικά πολλά» (εναντίον των ατομικών ελευθεριών των πολιτών του…). Τρίτον, το Πεκίνο δεν ζήτησε την βοήθεια κανενός εθνικού ή διεθνούς οργανισμού. Τέταρτον, ανέλαβε την «αντιμετώπιση του κακού» με ίδια μέσα, (και με τον τρόπο που μπορεί ένα κράτος που ήδη ελέγχει ψηφιακά το κοινωνικό εργοστάσιό του…) έχοντας υπόψη ότι πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την αντιμετώπιση μιας, όπως αποδεικνυόταν μέρα με την ημέρα, μάλλον ήπιας επιδημίας (αρχικά όλα ήταν άγνωστα για τον κορονοϊό) έδινε εξετάσεις κρατικής / καπιταλιστικής αποτελεσματικότητας σε on line παγκόσμια θέα…

Η «ατυχία» του να εμφανιστεί ο συγκεκριμένος κορονοϊός όχι στα χοιροτροφεία της βραζιλίας ή στα μαντριά της σιέρα λεόνε όπως ήθελε το Event 201 (και όχι μόνο…) αλλά στον νο 1 επίφοβο ανταγωνιστή του δυτικού καπιταλισμού, έκοψε ακαριαία τις φιλάνθρωπες διαθέσεις που εκδηλώθηκαν στο Event 201!!! Οι “παράπλευρές συνέπειες” όμως αυτού του γεωπολιτικού ατυχήματος αποδείχθηκαν ακόμα πιο σημαντικές. Πρώτον, τα δυτικά καθεστωτικά μήντια υπερ-φούσκωσαν την “απειλή” του “κινέζικου ιού”, μέσα στην αντισινική μέθη και στην επιθυμητή (επερχόμενη) κατάρρευση του κινέζικου καπιταλισμού… (Θυμάστε το συστηματικό body counting των νεκρών και των κρουσμάτων στην Wuhan τον Γενάρη και τον Φλεβάρη;). Δεύτερον, τα δυτικά (δημόσια) ιατρικά συστήματα θεώρησαν υποτιμητικό να στείλουν εκπροσώπους τους για να εκπαιδευτούν – τουλάχιστον – στα (πολύμορφα όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων) ιατρικά εγχειρήματα και μεθόδους για την αντιμετώπιση είτε των ήπιων είτε των σοβαρών κρουσμάτων στην Wuhan και οπουδήποτε αλλού στην κίνα.

Στο αντίποδα, δρώντας κάτω απ’ τα επιτιμητικά δυτικά βλέμματα, το κινεζικό κράτος κατάφερε να εμφανίσει ένα Παράδειγμα πετυχημένης αντιμετώπισης. Το «κινέζικο παράδειγμα» είχε πολλά. Είχε μαζικές εφεδρείες στρατιωτικών γιατρών και μεγάλα νοσοκομεία που στήνονταν σε χρόνο μηδέν, είχε μαζική επιτήρηση με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είχε απαγορεύσεις κυκλοφορίας και μαζικούς κατ’ οίκον περιορισμούς, είχε όμως και παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ή/και τολμηρές μαζικές θεραπευτικές χρήσεις της βιταμίνης C. Απ’ όλα όσα είχε το “κινέζικο παράδειγμα βιοπολιτικής” οι δυτικοί, που απογοητευμένοι έβλεπαν τις προβλέψεις τους για κατάρρευση να καταρρέουν οι ίδιες αλλά το κορονοϊό να φτάνει στα μέρη τους, κράτησαν είτε το πιο εύκολο, είτε εκείνο που είχαν ήδη κατά νου: τα μη ιατρικά μέσα (για τα οποία γίνονται νύξεις και στο Event 201), δηλαδή την δημόσια τάξη, τον κρατισμό, στις πιο βίαιες μορφές του “σε καιρό ειρήνης”, εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον.

Σε “καιρό ειρήνης” είπαμε; Κανένα πρόβλημα: η μία πολιτική βιτρίνα μετά την άλλη άρχισαν να κηρύσσουν “πόλεμο στον αόρατο εχθρό”!!!! Και, φυσικά, οι “πειθαρχημένοι στρατιώτες” ξεφύτρωσαν από παντού – ακόμα κι απο εκεί που δεν τους περίμενε κανείς.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά!

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (8): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας τέλος (προς το παρόν)

Δευτέρα 30 Μάρτη. Υπήρχε άφθονη γεωπολιτική βεβαιότητα στα θεμέλια του Event 201. Αόρατη, επειδή θεωρείται αυτονόητη… Κι ακριβώς πάνω της στηνόταν ένα είδος υγιεινιστικού globalism (την ώρα που οι γενικές καπιταλιστικές τάσεις είναι αντίθετες….) Με «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης κρίσεων» στα μέτρα της δυτικής ιατρικής, των δυτικών φαρμακοβιομηχανιών, των δυτικών μεταφορικών πολυεθνικών, κλπ κλπ. Οι υπόλοιποι; Θα «επιστρατεύονταν» – για το καλό της ανθρωπότητας (και της δυτικής υπεροχής).

Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς αντίθετα. Πριν το κινέζικο κεφάλαιο / κράτος «κάνει εντελώς την δουλειά του», έχοντας όμως διαμορφώσει ένα μοντέλο δράσης (που έφτασε στη δύση λειψό…), αυτό που στο δυτικό ημισφαίριο είχε εικονογραφηθεί ήδη σαν «φονική / καταστροφική επιδημία – η τιμωρία των θεών της δύσης στην καπιταλιστική αναίδεια της κίνας» – άρχισε να φτάνει σ’ αυτό ακριβώς το υπερφίαλο μέρος του κόσμου. Την δύση. Τι να κάνουν οι δυτικοί δημαγωγικοί μηχανισμοί; Να το «γυρίσουν» λέγοντας εντάξει ρε παιδιά, δεν είναι κάτι σπουδαίο; Πρακτικά δεν προλάβαιναν καν. Τα πρώτα κρούσματα εντοπίστηκαν στη γαλλία στις 24 Γενάρη, στη γερμανία στις 27, στην αγγλία, στην ιταλία και στην ισπανία στις 31… Ο πρώτος νεκρός που χρεώθηκε στον covid-19 ανακοινώθηκε στη γαλλία στις 14 Φλεβάρη και στην ιταλία στις 21 του μήνα – όλα στην κορύφωση της αντισινικής δημαγωγίας για φονιά ιό (που θα τσακίσει τον αυτοκρατόρα Xi!)

Χωρίς το φροντιστήριο στην κίνα τα υπεροπτικά δυτικά συστήματα παρέλειψαν ίσως το σημαντικότερο μέτρο αρχικής ανάσχεσης της εξάπλωσης: την προστασία των γιατρών και των νοσοκόμων! Οι κινέζοι γιατροί (αλλά και οι λοιποί αξιωματούχοι) τραβούσαν τα μαλλιά τους φωνάζοντας ξανά και ξανά “μα τι κάνετε;” Σιγά… Διάφορα δυτικά νοσοκομεία έγιναν έτσι βασικός (αν και όχι ο μοναδικός) ιμάντας μετάδοσης του covid-19… Και, επιπλέον, προκλήθηκαν προβλήματα στη λειτουργία τους· αυτό ενόσω οι δημαγωγοί παιάνιζαν αλύπητα το εμβατήριο “θάνατος – θάνατος!”, επιβαρύνοντας με περιττές επισκέψεις “φορέων” αυτά ακριβώς τα νοσοκομεία… Φουσκώνοντας τεχνητά την ζήτηση ιατρικής φροντίδας μέσω της τρομοεκστρατείας που συνέχιζε (και συνεχίζει …) απτόητη, και χωρίς να μπορούν να αυξήσουν ανάλογα την προσφορά (να εισάγουν μερικές χιλιάδες κινέζους στρατιωτικούς γιατρούς; α πα πα!) τα δυτικά κράτη κατέστρεψαν μόνα τους το ιερό δισκοπότηρο της “ισορροπίας της αγοράς”!!! Δεν θα ήταν αναγκαία, κατά συνέπεια, η επιθετική / απαγορευτική επανεμφάνιση της μορφής – κράτος;

Εν τω μεταξύ αυτά τα δυτικά κράτη (των οποίων επιχειρηματικά μεγαλοστελέχη “έπαιξαν τους σωτήρες” στο Event 201) άρχισαν να αποδεικνύονται ανίκανα αν όχι να «κάνουν τη δουλειά» τους», σίγουρα να βοηθήσουν οποιονδήποτε άλλον!! Και τότε, εν μέσω της «καταστροφής του κόσμου» λόγω covid-19, η αποκάλυψη των πραγματικών συσχετισμών άρχισε να κορυφώνεται. Το Πεκίνο, έχοντας το πλεονέκτημα ότι ήταν το «πρώτο κύμα» του οποίου ο καπιταλισμός μόνο εν μέρει κτυπήθηκε και άρχισε ύστερα την ανάρρωση· η Μόσχα, που πήρε πολύ νωρίς συμβουλευτικά και οργανωτικά μέτρα, με αποτέλεσμα να έχει σ’ αυτή τη φάση κάποιο «περίσσευμα πόρων» (γιατρών και υλικών)· και η μικροσκοπική Αβάνα με τον παγκόσμια γνωστό δυναμισμό της σε ιατρική εκπαίδευση και ιατρική τεχνογνωσία, έγιναν οι καλοί Σαμαρείτες του πλανήτη!! Ποιός ζητάει βοήθεια; Η ιταλία; Το ιράν; Κράτη της υποσαχάριας αφρικής; Η ισπανία; Ποιό «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης υγιεινιστικών κρίσεων» και φούμαρα; Ποιές φαντασιώσεις του Event 201; Η κίνα, η ρωσία και η κούβα ήταν που βρέθηκαν σε κατάσταση emergency help! Shit!!!

Στη δυτική ιμπεριαλιστική ορολογία αυτό έχει όνομα, και κάποτε (;) ήταν το δυτικό υπερ-ατού κυριαρχίας. Λέγεται soft power… Τώρα τόσο εντός ε.ε. όσο και στις ηπα κυριαρχεί πανικός απ’ την επίδειξη της κινεζικής (κυρίως) και της ρωσικής (δευτερευόντως) soft power! Είναι το ευρασιατικό μπλοκ διάβολε! Ο ισπανός Josep Borrell, “υπ.εξ. της ε.ε.”, δεν θα μπορούσε να δείξει πιο καθαρά το ότι υπάρχουν πια πολύ σοβαρότερα ζητήματα σε σχέση με την εξουσία στον πλανήτη απ’ την ανάσχεση ενός τσαχπίνη κορονοϊού. Μόλις προχθές δήλωσε:

… Βρίσκεται σε εξέλιξη μια παγκόσμια μάχη πρωτοβουλιών, στις οποίες ο χρόνος είναι κρίσιμος παράγοντας… Η κίνα επιθετικά προωθεί το μήνυμα ότι αντίθετα με τις ηπα, είναι υπεύθυνος και αξιόπιστος εταίρος…. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κινεζική «πολιτική της γενναιοδωρίας», γιατί απαξιώνει την ε.ε. σαν τέτοια και στιγματίζει όλους τους ευρωπαίους σα να είναι όλοι φορείς του ιού…

Κι άλλη “μάχη”; Κι άλλος “πόλεμος”; Παγκόσμιος;

Πώς, όμως, είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η «δόλια» πολιτική της γενναιοδωρίας όταν με ένα απλό τηλεφώνημα στον Xi Jinping ο ισπανός πρωθυπουργός Pedro Sanchez «έκλεισε» στις 25 Μάρτη (κάλλιο αργά παρά ποτέ;) 550 εκατομμύρια μάσκες, 5,5 εκατομύρια γρήγορα τεστ, 950 αναπνευστήρες και 11 μύρια ζευγάρια γάντια; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί αυτή η soft power όταν μ’ ένα απλό τηλεφώνημα του ιταλού πρωθ. Conte στο Πεκίνο σκάνε στην ιταλία 10.000 μηχανήματα αναπνευστικής υποστήριξης για εντατικές, 2 μύρια μάσκες προσώπου, 20.000 στολές προστασίας και μερικές δεκάδες κινέζοι γιατροί / ειδικοί, βετεράνοι πια της «μάχης στη Wuhan»; Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί καν και καν η ρωσική soft power όταν αυτή τη στιγμή την ιατρική δράση στο «κέντρο του ιταλικού κυκλώνα», στο Bergamo, την έχουν αναλάβει όχι αμερικάνοι, όχι γάλλοι, όχι γερμανοί, όχι άγγλοι αλλά ρώσοι στρατιωτικοί γιατροί; Πώς να αντιμετωπιστεί η «καλωσύνη» του καπιταλισμού; Να πεις: «καλύτερα ο θάνατος παρά οι κινεζικοί αναπνευστήρες»; Ούτε οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι δεν θα το έλεγαν…

Πολύ δύσκολο. Το εύκολο είναι να κατηγορούνται (το Πεκίνο και η Μόσχα) για …παραπληροφόρηση… (Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα!)

Ααα: η κυρία Ursula von der Leyen, αφού ευχαρίστησε προχτές το Πεκίνο για την βοήθεια που προσφέρει σε ευρωπαϊκά κράτη, ιδιαίτερα στην ιταλία και την ισπανία (οι καλοί τρόποι πάνω απ’ όλα!), ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή «γεωπολιτική επιτροπή» για τον covid-19… και γενικά. Κάπως μπαγιάτικη ιδέα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις: ας πάρει την σύνθεση του Event 201, ας διώξει τους αμερικάνους μάνατζερ αντικαθιστώντας τους με ευρωπαίους, και θα έχει μία. Που καλό θα ήταν να μην σπάσει το κεφάλι της για ένα «νέο σχέδιο Marshall» όπως κάποιοι απ’ το Event 201. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο πολλές φορές μεγαλύτερο απ’ το αμερικανικό μετά τον Β παγκόσμιο, στα αγγλικά επίσημα λέγεται «belt ‘n’ road initiative» (κοινώς «δρόμοι του μεταξιού») και έχει αρχίσει να αποκτάει και έναν κλάδο δημόσιας υγείας…

Παλιοκατάσταση… (Ακόμα και ο Bill Gates, σε προχθεσινή του συνέντευξη απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό του σε κάποια απ’ τις πολυτελείς βίλες του, σε κάθε δεύτερη πρότασή του (τρόπος του λέγειν) ήταν αναγκασμένος να αναφέρει «την πείρα της κίνας». Ο.Κ. Αλλά το «made in china 2025» επιταχύνεται. Και δεν θα σκοντάψει πάνω στην microsoft…)

(πάνω: Ο βρετανός David Bowie διηγείται σε γαλλικό κοινό πως έμαθε απ’ την china girl το μάθημα: Σσσσσσσσσστ!)

Virus economy 2

Πέμπτη 12 Μάρτη. Αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη το (πολύ σημαντικό για εμάς) ζήτημα του πως η ιδεολογία και το Θέαμα είναι ικανά να παράγουν ακόμα και διαλυτικές – σε πρώτη φάση – μαζικές συμπεριφορές, πρέπει να τονίσουμε αυτό: η περατζάδα του covid-19 οδηγεί στα όριά τους (και μπορεί να οδηγήσει και σε κατάρρευση) τα συστήματα υγείας· τις δομές που, με διαδοχικές εξελίξεις, έχουν ιστορία όσο και εκείνη του φορντικού κράτους. Η σοβαρή πίεση που δέχονται τα συστήματα υγείας (δημόσια ή ιδιωτικά δεν κάνει διαφορά) είναι διπλή. Απ’ έξω και από μέσα. Απ’ την μεριά της «ζήτησης υπηρεσιών υγείας» (και μάλιστα για βαριές περιπτώσεις) αλλά και απ’ την μεριά της «προσφοράς» (του προσωπικού, κλινικών και εργαστηριακών γιατρών, νοσοκόμων, υλικών, κλπ). Σε μια, ας την πούμε έτσι, «επιπλέον καινούργια γρίπη» (ακόμα και μικρής φονικότητας) τα νέα κρούσματα με επιπλοκές προστίθενται στην ενδεχομένως βεβαρυμένη ρουτίνα των νοσοκομείων· την ίδια στιγμή που γιατροί ή και νοσοκόμοι αρρωσταίνουν και οι ίδιοι, κι άρα μειώνονται ποιοτικά και ποσοτικά εκείνοι/ες που πρέπει να κάνουν την περίθαλψη.

Το «κινεζικό παράδειγμα» το έδειξε καθαρά αυτό, λαμβάνοντας ακόμα και βίαια μέτρα σε πρώτο χρόνο. Σε ένα κράτος με πληθυσμό σχεδόν 1,4 δισεκατομμύρια ψυχές και με αναπτυγμένο δημόσιο σύστημα υγείας, από ένα σημείο εξάπλωσης του covid-19 και μετά η ισορροπία ανάμεσα στη «ζήτηση υπηρεσιών υγείας» και στην «προσφορά» θα μπορούσε να έρθει σε τέτοιο σημείο ώστε να είναι, απλά, αδύνατο να υπάρχει αποτελεσματικό έργο στη δεύτερη. Όταν έχουν αρρωστήσει βαριά τόσοι πολλοί απ’ την μια μεριά και οι διαθέσιμοι για περίθαλψη είναι λιγότεροι απ’ όσους χρειάζονται (ή έχουν γίνει ακόμα λιγότεροι επειδή αρκετοί είναι οι ίδιοι άρρωστοι) το σύστημα καταρρέει.

Γι’ αυτό το κινεζικό καθεστώς επιχείρησε (και πέτυχε) ακόμα και με βίαιες απαγορεύσεις αρχικά τον περιορισμό της ζώνης «κίνησης» του covid-19· έτσι ώστε να μπορεί να ρίχνει σ’ αυτήν την ζώνη, κατά κύματα και για όσο χρειαζόταν, «φρέσκιες υγειονομικές δυνάμεις» (υποδομές, γιατρούς, νοσοκόμους, υλικά, κλπ) απ’ την υπόλοιπη επικράτεια, έχοντας εξασφαλίσει ότι είναι υγιείς και φροντίζοντας να μην αρρωστήσουν στη διάρκεια της «θητείας» τους στην Wuhan.

Στην κλίμακα της ε.ε., με πληθυσμό το ¼ του κινεζικού, η εμφάνιση και ο αρχικός πολλαπλασιασμός των κρουσμάτων στην βόρεια ιταλία δεν θα έπρεπε να είναι ιταλικό ζήτημα! Αν το μάθημα της κίνας είχε περάσει έγκαιρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, το τελευταίο που θα χρειαζόταν – in case of emergency – θα ήταν η ανεξαρτησία των εθνοκρατικών συστημάτων υγείας. Αν αντί να λοιδωρηθεί είχε προσεχτεί το κινεζικό παράδειγμα θα είχε γίνει σαφές πως οπουδήποτε (στην ευρωπαϊκή ήπειρο και, οπωσδήποτε, στη ζώνη Σέγκεν) εμφανιστεί ένας αρχικά γρήγορος πολλαπλασιασμός των κρουσμάτων (της τάξης μερικών δεκάδων) θα ακολουθήσει, πιθανότατα, μια κρίση πόρων και χειρισμών αντιμετώπισης της διασποράς. Ο πρώτος στόχος του Πεκίνου δεν ήταν ο περιορισμός του απόλυτου αριθμού κρουσμάτων, αλλά ο δραστικός περιορισμός του ρυθμού αναπαραγωγής των κρουσμάτων. Τα κατάφερε κρατώντας αυτόν τον ρυθμό κάτω απ’ τις δυνατότητες του ρυθμού περίθαλψης που μπορούσε να πετύχει το επιστρατευμένο σύστημα υγείας όχι της επαρχίας Wuhan, αλλά με ενισχύσεις απ’ έξω.

Σε μια τέτοια κρίση αποδεικνύεται μοιραίο το να περιμένει κανείς το αν οι «τοπικές δυνάμεις» θα «αντέξουν». Μπορεί ναι· όμως αν όχι το πράγμα θα αρχίσει να ξεφεύγει πολύ γρηγορότερα απ’ όσο θα είναι δυνατόν να ελεγχθεί. Όταν ο Κόντε έβαλε σε καραντίνα τον ιταλικό βορρά, οι βόρειοι μπήκαν στα αμάξια τους και κατέβηκαν προς το νότο – πράγμα που σήμαινε ότι αυτό το δεύτερο ή τρίτο κύμα διασποράς του covid-19 απειλούσε πια να γονατίσει όλο το ιταλικό σύστημα υγείας. Όπως περίπου έχει συμβεί.

Αποδεικνύεται πως κανένα ευρωπαϊκό κράτος και, κυρίως, κανένας θεσμός σε κλίμακα ε.ε. δεν είχε προετοιμαστεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή περιφέρεια σαν την ευρωπαϊκή Wuhan. Προφανώς τα απαγορευτικά μέτρα δεν θα μπορούσαν να είναι (σίγουρα όχι ακαριαία) «κινεζικού τύπου». Ωστόσο είναι βέβαιο ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο μεταφοράς πόρων (ανθρώπων και υλικών) από το ένα κράτος στο άλλο – για να ενισχυθεί η «αντίδραση» του θιγόμενου συστήματος υγείας όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα ήταν δυνατόν.

Δεν λέμε τίποτα καινούργιο. Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», για τις πυρκαγιές (ή για τους σεισμούς) υπάρχει μεν αλλά στη βάση διακρατικών αιτημάτων και διακανονισμών – και τέτοιου είδους φυσικές καταστροφές δεν είναι καν και καν μεταδοτικές με τον τρόπο που είναι μια επιδημία. Απ’ την άλλη η «μεγα-απειλή των επιδημιών», που επανέρχεται τακτικά εδώ και πολλά χρόνια, δεν προκάλεσε την δημιουργία, τον σχεδιασμό και την δράση ευρωπαϊκών υπερεθνικών μηχανισμών έκτακτης ανάγκης. Κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα υπάρχει – κεντρικός σχεδιασμός και διαχείριση έκτακτων υγιειονομικών καταστάσεων (και, το είπαμε, αφήνουμε στην άκρη την σοβαρότητα ή την μυθοποίησή τους) όχι. Εν τέλει, κάποια φορά, μπορεί ένας ιός να είναι και γρήγορος και killer – ραντεβού για μονομαχία πάντως δεν θα δώσει. Αυτά που με καμάρι λέγονται «σύνορα» είναι για να κρατούν έξω απ’ το κάστρο τους φυγάδες των πολέμων που (και) το κάστρο κάνει αλλού· οι μικροοργανισμοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια!

Ο εθνικισμός στην ευρώπη κρατάει καλά – ακόμα κι αν παραλύει με τέτοιον τρόπο όπως ο τωρινός…

(φωτογραφία: τα περισσότερα απ’ τα νοσοκομεία έκτακτης ανάγκης που δημιουργήθηκαν σε χρόνο dt στο Wuhan έχουν αδειάσει. Θα λυθούν και θα αποθηκευτούν – για όποτε ξαναχρειαστούν…)

Τί ακριβώς είναι ο Έβρος;

Δευτέρα 9 Μάρτη. … Την Δευτέρα, με την κορύφωση της κρίσης στον Έβρο, ο Μπορίσοφ βρέθηκε στην Άγκυρα σε επίσημο δείπνο με τον Ερντογάν και μεταξύ άλλων τον ευχαρίστησε για το ότι τηρεί την συμφωνία ε.ε. – τουρκίας στα βουλγαροτουρκικά σύνορα. Γιατί όχι; Από τη Σόφια μεταδιδόταν ότι η πίεση στη μεθόριο με την τουρκία είναι μηδενική την ώρα που λίγο παρακάτω από τον μεθοριακό σταθμό του Καπετάν Αντρέεβο στις Καστανιές, γινόταν «κόλαση».

Η φιλία μεταξύ των ηγετών έχει τη δική της αξία, αλλά τα συμφέροντα ως γνωστόν στις διεθνείς σχέσεις υπερισχύουν…

Αυτά έγραφε την περασμένη Τετάρτη η καθεστωτική «καθημερινή», με μια έντονη δόση ειρωνείας για τις σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Σόφια…. Δεν ήθελε (ο αρθρογράφος) να γίνει πιο συγκεκριμένος για το ποια συμφέροντα επιτρέπουν τις καλές σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη (σε σύγκριση με τα συμφέροντα που παράγουν τις κακές σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας…). Τουλάχιστον θύμισε ότι υπάρχουν κι άλλα σύνορα μεταξύ ευρώπης και τουρκίας, εκτός απ’ τα ελληνοτουρκικά: τα βουλγαροτουρκικά… Γιατί ο παλιάνθρωπος εθνικός εχθρός των ελλήνων δεν «πίεσε» κι εκεί αν όντως το μόνο που θέλει είναι τα «πιέσει την ευρώπη»; Ποιά άραγε είναι τα συμφέροντα που κάνουν το ελληνικό κράτος εχθρικό προς το τουρκικό (και το ανάποδο) σ’ αυτήν την γεωγραφική περιοχή ενώ μεταξύ Σόφιας και Άγκυρας υπάρχει φιλία; Η καθεστωτική εφημερίδα και οι συντάκτες της κρατάνε καλά κρυμμένο το μυστικό. Πυκνό μυστήριο καλύπτει την υπόθεση!!!

Όμως αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται… Πριν 2 ημέρες (το περασμένο Σάββατο) ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt (ο συνυπεύθυνος για την σφαγή στην πλατεία Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνάμε τις επιτυχίες του ανδρός..) μαζί με αμερικάνο υφ.υπ.εξ. Matthew Palmer (αρμόδιο για θέματα ευρώπης και ευρασίας), επισκέφτηκε την «ταραγμένη περιοχή». Για την ακρίβεια την αγαπημένη Αλεξανδρούπολη… Και δεν παρέλειψε να υποδείξει κάτι τις που λέγεται συμφέροντα, εμπόλεμα συμφέροντα. Δήλωσε μεταξύ άλλων:

… Η παρουσία μου, η παρουσία του Ματ (ο Palmer) εδώ είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης προς τον λαό της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, τον λαό του Έβρου, ο οποίος δοκιμάζεται από την πρόσφατη κλιμάκωση της μεταναστευτικής κρίσης στα σύνορα, αλλά αντικατοπτρίζει επίσης την ισχυρή στρατηγική εστίαση που έχει θέσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη…

Δεν είναι κρίμα που (από ιμπεριαλιστική σεμνότητα προφανώς…) το ελληνικό γκουβέρνο δεν επέδειξε την συγκεκριμένη επίσκεψη με την ίδια ένταση που το έκανε για την επίσκεψη της κυρίας Ursula von der Leyen…;;; Πάντως δεν είναι καθόλου κρίμα που (το γκουβέρνο και οι δημαγωγικοί μηχανισμοί του) παριστάνουν ότι ο Έβρος είναι «σύνορο της ευρώπης» (και μάλιστα το μοναδικό) – ενώ εξελίσσεται σε «σύνορο των ηπα»!

Όχι, αυτή η «παρεξήγηση» δεν είναι ούτε λάθος ούτε κρίμα….

H γεωπολιτική….

Δευτέρα 9 Μάρτη. Η «ιδιαιτερότητα» του Έβρου έχει γίνει βαριά και γεωπολιτική: βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ανταγωνιστικούς, αντίπαλους, εχθρικούς αγωγούς φυσικού αερίου. Ο ένας, υπό κατασκευήν, είναι ο transbalkan, που θα αποτελεί συνέχεια του turkstream 2 και μέσω βουλγαρίας και σερβίας θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη (φωτογραφία επάνω). Ο άλλος, στα σχέδια ακόμα, είναι ο IGB, που σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα παίρνει αέριο απ’ την πλωτή εγκατάσταση εξαέρωσης υγροποιημένου αερίου (LNG) έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη, για να το διοχετεύει επίσης προς βορράν… (φωτογραφία κάτω).

Δεν θα εκπλαγείτε αν θυμίσουμε ότι τον πρώτον σωλήνα τον προωθούν / στηρίζουν η Μόσχα, η Άγκυρα, ένα μεγάλο μέρος των αφεντικών στη Σόφια (και ο Μπορίσοφ αυτοπροσώπως), το Βελιγράδι, και οι τελικοί αποδέκτες του αερίου στην κεντρική ευρώπη· ενώ τον δεύτερον η Ουάσιγκτον, η Αθήνα, οι έλληνες εφοπλιστές / γκαζάδες (που καθορίζουν εν προκειμένω τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού), και δεν ξέρουμε ποιος άλλος. Δεν θα εκπλαγείτε αν συμπεράνετε πως οι καλές σχέσεις μεταξύ Μπορίσοφ και Ερντογάν οφείλονται και στον υπό κατασκευήν transbalkan· ούτε αν μάθετε ότι η προέκταση του turkstream 2 (σαν χάραξη) παρέκαμψε την ελληνική επικράτεια (πηγαίνοντας κατευθείαν στην βουλγαρική) επειδή στο ελλαδιστάν υπάρχει too much «Pyatt» – δηλαδή «αμερικανική στρατηγική εστίαση» στην Αλεξανδρούπολη και σ’ όλη την ζώνη προς βορρά – και όχι μόνο… Εν τέλει δεν θα ξαφνιαστείτε αν θυμίσουμε ότι στην Αλεξανδρούπολη ο αμερικανικός στρατός φτιάχνει αεροναυτική βάση, με τις ευλογίες τόσο του προηγούμενου φαιορόζ γκουβέρνου, όσο και του τωρινού ρημαδό-…

Με δυο λόγια: η 1 (μία) απ’ τις 4 (τέσσερεις) συνοριακές ζώνες «ε.ε. – τουρκίας», και μόνον αυτή, έχει αυτό το προσόν: προορίζεται για αμερικανο(ελληνική) επιχειρησιακή βάση εναντίον τόσο των pipe project Άγκυρας και Μόσχας προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη, όσο και εναντίον κάθε κράτους χωριστά. Πολύ κοντά στην Μαύρη Θάλασσα, κι ακόμα κοντύτερα στα Δαρδανέλια (: ρωσικός στόλος…) αλλά και στην έξοδο του καναλιού που φτιάχνει ο Ερντογάν ώστε να υπάρχει δεύτερη θαλάσσια διαδρομή απ’ την Μαύρη Θάλασσα στο βόρειο Αιγαίο και ανάποδα – που δεν θα υπάγεται στη διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ…

Εντελώς συμπτωματικά εκεί “παίχτηκε το δράμα”… Εντελώς… Κοίτα να δεις κάτι πράματα…

Οι εταιρείες κάπως στην άκρη…

Τρίτη 25 Φλεβάρη. Όσες / όσοι έχουν την ηλικία και την πολυτέλεια να θυμούνται, ξέρουν ότι έχουν υπάρξει κι άλλες “υγιεινιστές απειλές” τα τελευταία 25 χρόνια. Η «γρίπη των πτηνών» (στα τέλη των ‘90s), ο sars (αρχές των ‘00s), η «γρίπη των χοίρων» (στα τέλη των ‘00s)… Υπάρχουν ομοιότητες στην προγανδιστική διαχείριση αυτών των περιπτώσεων με την τωρινή του covid-19. Υπάρχει όμως και μια διαφορά που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί στρατηγικής σημασίας. Αν και σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις τα κράτη «έπρεπε να κάνουν κάτι», η μοίρα της ανθρωπότητας ήταν τότε στα χέρια των (δυτικών…) φαρμακευτικών εταιρειών: η αναμονή και η πιθανότητα ενός εμβολίου ήταν στην πρώτη γραμμή της παραγωγής της παράνοιας. Και το να πει κάποιος ότι η δημαγωγία για εκείνες τις επιδημίες ήταν διαφημιστική εκστρατεία των φαρμακοβιομηχανιών δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό. Τρία ζήτω για το ιδιωτικό κεφάλαιο στην εποχή του (νεο)φιλελευθερισμού!!!

Όμως τώρα (ως τώρα) δεν είναι αυτή η περίπτωση! Παρότι εκατοντάδες ερευνητικά κέντρα κλπ, εταιρειών αλλά και κρατών, ψάχνουν αυτή τη στιγμή σ’ όλο τον κόσμο ένα αντίδοτο, ΔΕΝ είναι οι φαρμακοβιομηχανίες που εμφανίζονται σαν οι «σωτήρες». Πρόκειται για μια παράξενη αλλά όχι ανεξήγητη απουσία – απ’ – το – κάδρο: οι σωτήρες είναι τα κράτη! Και μάλιστα είναι τα κράτη αντιγράφοντας το κινεζικό! Γιατί αυτό το κράτος, αξιοποιώντας την δύναμη που έχει η κεντρική διαχείριση τόσο των τεχνικών όσο και των ανθρώπινων πόρων (: κεφάλαιο), αλλά και ο κεντρικός έλεγχος και η επιβολή πειθαρχικών μέτρων, πέτυχε τα βέλτιστα αποτελέσματα. Σε μιαν εύκολης μεταδοτικότητας αλλά μικρής θνησιμότητας επιδημία… Εξαιρετική άσκηση.

Το ότι δεν είναι οι φαρμακοβιομηχανίες (και το εμβόλιο) αλλά τα κράτη (και οι καραντίνες) στο κέντρο της «διαχείρισης» του covid-19, μοιάζει να έρχεται απ’ το παρελθόν (απ’ την λέπρα…) Δείχνει όμως το γιατί το ερώτημα «αν τα δυτικά κράτη μπορούν να αναλάβουν το τιμόνι της βιοπολιτικής όπως το κινεζικό» για τον 21ο αιώνα (της 4ης και αργότερα της 5ης βιομηχανικής επανάστασης) είναι αυθεντικό· ακόμα κι αν ένας έλληνας αριστερούλης δημοσιογράφος το ξεστόμισε παρεπιπτόντως. Το ότι χρησιμοποιείται ο στρατός (όχι μόνο στην κίνα αλλά και στην ιταλία και παντού όπου χρειαστεί…) στην υγιεινιστική ανα-νομιμοποίηση του κράτους (: νεο-κρατισμός) και όχι η κοινωνία των πολιτών (π.χ. οι μκο…) είναι (κατά τη γνώμη μας) σαφές ως προς την τάση που υποδεικνύει… Το ότι οι «ειδικοί» μιλούν, θέλοντας και μη, για «εμπόλεμη κατάσταση» (απέναντι στον covid-19) είναι βγαλμένο απ’ την καρδιά της καπιταλιστικής συγκυρίας· και δεν χρειάζεται να το καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Η Ιστορία δουλεύει πίσω απ’ την πλάτη τους, όπως κάνει συχνά…

Η προηγούμενη πιο πρόσφατη περίπτωση που ο στρατός βγήκε απ’ τα στρατόπεδά του στους δρόμους και στις πλατείες των μητροπόλεων ήταν σχετικά με τον άλλο πυλώνα του νεο-κρατισμού: την «αντιτρομοκρατική δημόσια ασφάλεια».

Το θυμάστε;

(Προσοχή: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής ΔΕΝ σημαίνει ότι κάποιοι έφτιαξαν τον covid-19 «επί τούτου»! Τέτοιες επιδημίες είναι αναμενόμενες περιοδικά, και δεν είναι καθόλου παράξενες ή ξαφνικές. Λέμε ότι η επιδημία αξιοποιείται για…)

(φωτογραφία: Εφευρικότητα και ανάγκη: ο κύριος στο βάθος χρησιμοποιεί σαν μάσκα ένα σουτιέν. Με βάση το γνωστό δεδομένο ότι οι σχετικές καμπύλες στα σουτιέν πηγαίνουν δυο – δυο, ο τύπος είτε το έκοψε στη μέση, είτε έχει άλλη μια θέση δίπλα του, για κάποιον αναξιοπαθούντα· στο βαγόνι του μετρό ας πούμε.

Κρατείστε την ιδέα: απ’ όσο μαθαίνει η ασταμάτητη μηχανή οι έμποροι μασκών στο ελλαδιστάν τις κρύβουν ήδη, για να τις πουλήσουν σε πολλαπλάσια τιμή σε λίγες ημέρες… Όχι, σιγά μην έχαναν την ευκαιρία!…)

… Και σωστός!

Τρίτη 18 Φλεβάρη. …Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες οδηγίες και ρυθμίσεις απ’ τα κράτη πάνω στο βασικό ζήτημα του τι συζητήσεις επιτρέπονται – πάρτε την πολιτική διαφήμιση για παράδειγμα… Ή, στην ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και κάποια πράγματα που ο κόσμος θεωρεί επιβλαβείς εκφράσεις, πού θα χαράζατε το όριο;…

Αφού η υποτιθέμενη «ελευθερία στον κυβερνοχώρο» πέρασε την σύντομη άνοιξή της, μπαίνει τώρα στον μακρύ χειμώνα της. Τα πιο πάνω είναι κουβέντες ενός καθόλου τυχαίου (του αφεντικού του επικοινωνιακού conglomerate facebook Zuckerberg) σε καθόλου τυχαίους (τις πολιτικές βιτρίνες που συμμετείχαν στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου»), πριν λίγες ημέρες.

Σαν αφεντικό της κλίμακάς του ο Zuckerberg διαπραγματεύεται την θέση των επικοινωνιακών επιχειρήσεών του στις post νεοφιλελεύθερες (για εμάς νεοκρατικές) συνθήκες του καπιταλιστικού κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Απ’ την μια μεριά αποδέχεται τα εγχειρήματα φορολόγησης των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του ανά κράτος (ή ενότητα κρατών, του είδους ε.ε.) αντί να μεταφέρει τα κέρδη του σε φορολογικούς παραδείσους. Δέχεται να χάσει κάτι λίγο, όχι απλά για να κρατήσει αυτά που έχει ήδη αλλά, κυρίως, για να επεκταθεί στον γαλαξία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Απ’ την άλλη μεριά ζητάει κρατικές οδηγίες για το τι «επιτρέπεται» και το τι «απαγορεύεται» να διακινείται μέσα απ’ τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του: θα συμμορφωθεί με χαρά….

Είναι η εκκλησή του μια μορφή έμμεσης κρατικοποίησης των περιβόητων “social media»; Μια πρόταση για ΣΔΙΤ σ’ αυτόν τον τομέα που έχει γίνει πια καθολικός; Ακριβώς! Είναι αυτό που ορίστηκε κάποτε επίσημα σαν ο ορισμός του φασισμού (: η οργανική σύμφυση κράτους και επιχειρήσεων) και έκτοτε ξεχάστηκε επειδή θεωρήθηκε κοινοτοπία…

Ξέρουμε ότι θα μας θεωρήσετε υπερβολικούς (μόνιμη αντίδραση όσων ελπίζουν ότι απωθώντας τις καπιταλιστικές τάσεις αυτές θα εξαφανιστούν και «όλα θα πάνε καλά»…). Η ιδέα της κρατικής ρύθμισης, ακόμα και της καθαρής κρατικοποίησης των social media έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια – και δεν θα σας πούμε εδώ περισσότερα. (Αλλού, με άλλη αφορμή…) Προσέξτε λοιπόν, και διαβάστε σωστά τις γραμμές και πίσω απ’ τις γραμμές (αν, βέβαια, δεν ασκείστε στο σπορ των απωθήσεων) αυτές τις κουβέντες του αφεντικού του facebook, πάντα στο ίδιο συνέδριο ασφάλειας:

… Υπάρχουν πολλές αποφάσεις σ’ αυτούς τους τομείς που στην πραγματικότητα είναι η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές αξίες. Το ζητούμενο είναι μια απάντηση που η κοινωνία να θεωρεί νόμιμη, που να μπορεί να την δεχτεί και να καταλάβει ότι έχετε τραβήξει μια γραμμή εδώ στην ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την ασφάλεια. Δεν φτάνει να είναι η σωστή απάντηση. Πρέπει ο κόσμος να νοιώσει «Εντάξει, αρκετοί άνθρωποι την υποστηρίζουν, οπότε γι’ αυτό η απάντηση είναι αυτή, και πρέπει όλοι να στοιχηθούμε πίσω της»….

Διαταγές που να είναι (ή, ακόμα καλύτερα, να μοιάζουν πως είναι) «πλειοψηφικές» περιμένουν οι digital μεσολαβητές / έμποροι επικοινωνιών – και έχουν τα μέσα να τις εφαρμόσουν! Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στη μορφή κράτος επειδή αυτή μπορεί να ασκήσει το μονοπώλιο της βίας – μέσω του νόμου – ορίζοντας τι επιτρέπεται να εκτοξεύεται στον ελεγχόμενο κυβερνοχώρο και τι όχι.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τον πραγματικό χαρακτήρα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανικής μεσολάβησης, για το engineering of everything; Ή πρέπει να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα;

Επώνυμα κι “ανώνυμα”

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Το συμβούλιο υπ.εξ. της ε.ε. επρόκειτο να βγάλει μια ανακοίνωση καταδικαστική για το αμερικανο-ισραηλινό «deal του αιώνα»· πράγμα που με βάση το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» θα ήταν εύκολη και απλή υπόθεση. Έξι κράτη / μέλη ωστόσο δεν συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο. Τους αρέσει η νομιμοποίηση και η επέκταση του ισραηλινού απαρτχάιντ, τους αρέσουν οι σφαγές Παλαιστινίων· και ποιος ξέρει τι άλλο. Τα τέσσερα απ’ αυτά γνωστοποιήθηκαν: η ιταλία, η ουγγαρία, η αυστρία και η τσεχία… Υπάρχουν και άλλα δύο «ανώνυμα», που παρά τις προσπάθειές της δεν μπόρεσε να εντοπίσει (καταγεγραμμένα επίσημα) η ασταμάτητη μηχανή.

Έχετε καμμίαν ιδέα για το ποιά θα μπορούσαν να είναι αυτά τα δύο; Λέτε να είναι κάποια που έχουν στενούς συμμαχικούς δεσμούς τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ; Λέτε το διεθνές όνομα του ενός να αρχίζει από G και του άλλου από C;

Ποιά να είναι άραγε;

(φωτογραφία κάτω: Αδειάζοντας υπνοδωμάτια με οπλοπολυβόλα: νυχτερινή έφοδος του ισραηλινού στρατού σε σπίτι στη Jenin, στη δυτική Όχθη, στις 6 Φλεβάρη…

Να τα βλέπουν οι σύμμαχοι στα μέρη μας, και να λιγώνονται! Να λένε «κι εμείς ισραήλ θελουμε να γίνουμε»…)

Το μπλοκ της Αστάνα ψάχνεται στην κεντρική Μεσόγειο

Παρασκευή 10 Γενάρη. Από την Istanbul, αφού άνοιξαν την παροχή του turk stream, Putin και Erdogan ζήτησαν εκεχειρία στη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα πανηγυρίσει για την επιβεβαίωσή της – το θέμα είναι κάπως πιο σύνθετο.

Όπως είναι γνωστό (;) το βασικό πρόβλημα σε τέτοιου είδους εκεχειρίες είναι ότι κανένας δεν θέλει να την κηρύξει πρώτος. Ειδικά αν θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι. Στη λυβική περίπτωση αυτός είναι ο “τζενεράλ” Haftar. Συνεπώς, απ’ το κοινό αίτημα / διακήρυξη Μόσχας και Άγκυρας (give peace a chance!) έλειπε (τουλάχιστον φανερά) ο μηχανισμός επιβολής της εκεχειρίας στο λιβυκό πεδίο μάχης! Φυσικά αυτός θα μπορούσε να είναι κρυφός: ο Putin επηρεάζει τον Haftar, ο Erdogan τον Sarraj – αν και το θέμα είναι ο Haftar, αφού αυτός επιτίθεται.

Η αξία της κοινής δήλωσης Putin – Erdogan (το «μαγνητικό πεδίο» ή η «πένσα» κατά την ασταμάτητη μηχανή…) βρίσκεται στο γεγονός ότι την ίδια ημέρα, στις 8 Γενάρη, η Ρώμη είχε καλέσει Haftar και Sarraj – για να τους πείσει για το ίδιο πράγμα: για εκεχειρία. Ο Haftar πήγε, ο Sarraj θύμωσε που o ιταλός πρωθ. Conte τον κάλεσε μαζί με τον Haftar… Και αντί για την Ρώμη πήγε στις Βρυξέλες. Είχε μια «πολύ παραγωγική συζήτηση» με τα στελέχη της ε.ε. εκεί (όπως είπε)· ξεθύμωσε· και θα πάει στη Ρώμη αύριο.

Γίνεται, λοιπόν, κάτι σαν αγώνας δρόμου μεταξύ διάφορων «φίλων της ειρήνης στη λιβύη» (ένας αγώνας δρόμου που τον προκάλεσε ο Erdogan βέβαια…) για το τίνος οι παραινέσεις θα πιάσουν πρώτες τόπο, ώστε να πάρει το επόμενο νόμπελ ειρήνης. Προς το παρόν Putin – Erdogan, Ρώμη, και Βερολίνο (με Παρίσι ή χωρίς; δεν ξέρουμε…) κινούνται χωριστά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Πιθανόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το δίδυμο του μπλοκ της Αστάνα βιάστηκε να «βγει μπροστά»: ο Haftar, προς το παρόν, είναι ανυπάκουος.

Δεν βιάστηκε όμως εντελώς. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, ως τώρα, με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, έκανε κάτι εκτός «διεθνούς νομιμότητας» (στήριζε τον Haftar)· από τώρα και στο εξής μπορεί να πει ότι καθάρισε τα χέρια του. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός απ’ την μεριά του, κινείται μεν by the book εφόσον στηρίζει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Tripoli, αλλά οι θιγόμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ την ενεργή εμπλοκή του τον κατηγορούν (άδικα…) ότι «επιβαρύνει την κατάσταση» στη λιβύη· να λοιπόν που και η Άγκυρα δείχνει αγαθές προθέσεις.

Ακόμα κι αν το δίδυμο Putin – Erdogan δεν πετύχει την εκεχειρία μεθαύριο, θα έχει αποτύχει προς το παρόν στο ίδιο που έχουν αποτύχει και όλοι οι υπόλοιποι ανταγωνιστές – τους – στη – λιβυκή – ειρήνη… Που σημαίνει ότι δεν θα έχει χάσει έδαφος απέναντί τους. Δεν θα έχουν πετύχει αυτοί εκεί που αυτό απέτυχε…

Καθιερώνονται όμως ο Putin και ο Erdogan στον λιβυκό χορό. Και επειδή έχουν τρόπους που οι άλλοι δεν έχουν (ειδικά η Μόσχα σε σχέση με τον Haftar) διαθέτουν καλύτερες προοπτικές να πετύχουν στο κοντινό μέλλον ένα κάποιο φρένο· και να καθιερωθούν στη σκηνή της κεντρικής Μεσογείου / βόρειας αφρικής σαν ντουέτο. Ο Erdogan έχει την δική του προίκα: τις πολύ καλές σχέσεις τόσο με την Τύνιδα όσο και με το Αλγέρι, το οποίο θα επισκεφτεί πολύ σύντομα.

Άλλη μια περίπτωση για ελληνικά δάκρυα και αναφιλητά που μένουν κρυφά. Πρώτον, επειδή από υπερβάλλοντα ιμπεριαλιστικό ζήλο, πολύ δυσανάλογο με τις πραγματικές της δυνατότητες, η Αθήνα έχει κηρύξει την κυβέρνηση στην Tripoli σαν ανύπαρκτη· και άρα ανύπαρκτες και τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Άγκυρα… Παρά τις φιλικές δηλώσεις / κτυπήματα στην πλάτη, αυτό το παραμυθάκι δεν το υποστηρίζει πρακτικά κανείς στας ευρώπας. Ίσως ο Sisi. Ίσως ο Netanyahu. Ούτε καν το ψόφιο κουνάβι…

Δεύτερον, η Αθήνα τα έχει σπάσει και με την Άγκυρα και με την Μόσχα. Όσο για την Ρώμη; Μα αυτή υποστηρίζει τον Sarraj – σιγά μην σεγοντάρει τα ελληνικά πείσματα!!! Απ’ όλο το σετ των πρωτοκοσμικών «ειρηνοποιών της λιβύης» η Αθήνα θα μπορούσε να ελπίζει μόνο στο Παρίσι. Αλλά, φυσικά, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν είναι ηλίθιος: έχοντας πλέον στο λογαριασμό όχι την εύκολη Ρώμη αλλά το δύσκολο δίδυμο Putin – Erdogan, θα διαπραγματευτεί μαζί τους.

Ηθικό δίδαγμα; Με την τουρκική στρατιωτική υποστήριξη ο Sarraj θα παραμείνει στην Tripoli (έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ούτε καν η Μόσχα δεν θα ήθελε να έχει έναν Haftar «οριστικό νικητή» στο λιβυκό πεδίο μάχης, άρα δικτάτορα στην Tripoli). Και θα συνεχίσουν να ισχύουν τα συμβόλαια που έχει υπογράψει με τις ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες… (Άρα, αφού η υπογραφή του Sarraj θα συνεχίσει να είναι έγκυρη εκεί, τότε… θα είναι και σε άλλα χαρτιά έγκυρη… Ε;)

(φωτογραφία: Δεξιά ο Sarraj. Αριστερά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου David-Maria Sassoli. Προχτές)