Tag: δραχμή

12/2/2017. Το έχουμε υποστηρίξει αναλυτικά και τεκμηριωμένα απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και όχι μόνο μια φορά. Επειδή το «κόμμα της δραχμής» είναι παντελώς ανίκανο να παράξει οποιοδήποτε σχέδιο με συνοχή (εκτός απ’ το «ωραίο πλιάτσικο», το οποίο φυσικά δεν ομολογεί) θέλει κάποιον ηλίθιο. Που θα «παραπατήσει», έτσι ώστε τα υπόλοιπα «να έρθουν μόνα τους». Έτσι το «κόμμα της δραχμής» θα κάνει την δουλειά του, και θα μπορεί να κατηγορεί τους άλλους (αυτούς που κατηγορεί και τώρα) αποδίδοντάς τους τις ευθύνες για τα δεινά.
Αν οι φαιορόζ είχαν ένα δικό τους πρόγραμμα κρατικής και καπιταλιστικής ανασυγκρότησης θα μπορούσαν να μιλάνε. Δεν έχουν, ούτε μπορούν να φτιάξουν. Άξιοι διάδοχοι και συνεχιστές των προηγούμενων, εκπροσωπούν τον σκληρό πυρήνα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που δεν θέλει καμία «ανασυγκρότηση» που θα τον θίγει.
Όμως κανένας στον πλανήτη γη δεν έχει πλέον όρεξη και χρόνο να ασχολείται με τα «ελληνικά προβλήματα» και τα «ελληνικά καμώματα». Υπάρχουν πολύ σοβαρότατα προβλήματα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ τους έλληνες. Όπως επίσης κανένας (πλην των πολιτικών δανειστών, ως τώρα) δεν έχει όρεξη να δανείζει αυτό το σύμπλεγμα με λογικά επιτόκια. Το κοστούμι του ελληνικού υποβιβασμού στην «β κατηγορία» της ευρώπης είναι ραμμένο: είναι failed state, στην κατηγορία montenegro.
Το κουστούμι δεν το έραψαν οι καταραμένοι δανειστές. Ράφτηκε απ’ τα ανομολόγητα αλλά πραγματικά συμφέροντα μεγάλου μέρους των ντόπιων αφεντικών. Αφού μας τσάκισαν μισθούς, μεροκάματα και σχέσεις εργασίας (το μόνο που έκαναν απ’ τις διεθνείς συνταγές) λόγω «χρέους», θέλουν τώρα μια ακόμα πιο άγρια υποτίμηση της εργασίας. Με όρους νομίσματος αυτή τη φορά: «μαλακό» και πληθωρισμένο «μέτρο της αξίας της εργασίας» για να χάσουμε εντελώς τον μπούσουλα, μέσα στα μηδενικά του εθνικού τυπογραφείου. Για να πανηγυρίζουν με τον αγαπημένο τους καπιταλισμό άγριας έντασης της εργασίας.
Τα υπόλοιπα, περί «παράλογων εκτιμήσεων του δντ» και περί «πυρομανών» είναι, απλά, γελοία. Ας φρόντιζε ο εξοχότατος να θίξει τα μαφιόζικα καρτέλ των «κλειστών επαγγελμάτων» για παράδειγμα κι ας μιλούσε ύστερα για «λογική».
Απομένει να μάθουμε (και να πληρώσουμε, είτε έτσι είτε αλλιώς) το μέγεθος της θεσμικής αγυρτείας και βαρβαρότητας.

8/2/2017. Να τώρα ένα παράδειγμα των προηγούμενων, “βγαλμένο απ’ τη ζωή”. Οι ντόπιοι φίλοι της δραχμής και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι έχουν ψηθεί: έξω απ’ το ευρώ με ένα εθνικό νόμισμα σε ισοτιμία 1 προς 1 με το (σκληρό και καταραμένο) ευρώ….
Καίγονται τα φαιά κύτταρα, αλλά όλοι απολαμβάνουν την εθνική ψησταριά. Περιμένουν να φάνε. Πως και γιατί μια τέτοια ισοτιμία; Ποιος την ορίζει; Όποιος θέλει; Ο Λαπαβίτσας; Ο Λαφαζάνης; Έτσι ορίζονται (διεθνώς) οι ισοτιμίες των νομισμάτων; Όποιος μιλήσει τελευταίος περνάει το δικό του; Όποιος ξυπνήσει με ορέξεις κόβει μονέδα; Και με τα άλλα νομίσματα του πλανήτη έτσι γίνεται; Μπορεί, για παράδειγμα, να ξυπνήσει ο φίλος και αδελφός Σίσι και να πεί: λοιπόν, τέρμα οι μαλακίες…. 1 αιγυπτιακή λίρα είναι όσο 10 ευρώ! Και γιατί, λοιπόν, 1:1 και όχι 1 δραχμή όσο 100 ευρώ, να τους τσακίσουμε τους παλιοευρωπαίους;
Εξτρεμιστικά βλακώδες! Έχει όμως συγκεκριμένα κίνητρα. Κάποιος στοιχειωδώς ορθολογικός θα έλεγε “ας ξεκινήσουμε με 1:1 για να γίνει εύκολα η δουλειά, το πέρασμα, η μετάβαση, σε ότι αφορά τις τιμές. Να μην παίξει μπέρδεμα”. Αλλά αμέσως κάποιος ακόμα πιο ορθολογιστής θα του απαντούσε: “Μα το ίδιο γίνεται με ισοτιμία 1 (ευρώ) : 10 δραχμές, ή 1:100 ή 1:1000. Τα μηδενικά δεν είναι πρόβλημα, θα προστίθενται στο τέλος…”
Αυτό, λοιπόν, το δήθεν πρακτικό επιχείρημα δεν στέκει. Το μόνο δημαγωγικό κίνητρο που στέκει είναι … ψυχολογικό. Αν, δηλαδή, οι ιερείς της επιστροφής της δραχμής αρχίσουν να μιλάνε για ισοτιμίες 1:340,75 (όπως ήταν η ισοτιμία της ένταξης στην ευρωζώνη) ή 1:247, ή 1:462, ή 1:793 θα σχηματιστεί τέτοιο (λογιστικό) χάος στα μυαλά των οπαδών του εθνικού νομίσματος, που θα ξενερώσουν. Ενώ το 1:1 είναι απλό, κομψό, πειστικό. Και τερατωδώς εκτός πραγματικότητας! Ούτε καν παιδικό όνειρο· εφιάλτης σε επικάλυψη σοκολάτας!

Γιατί είναι τερατωδώς εκτός πραγματικότητας; Επειδή η (ανταλλακτική αξία) των νομισμάτων ΔΕΝ ορίζεται όπως καβλώσει (συγγνώμη για την έκφραση) στον καθένα. Είτε λέγεται Λαπαβίτσας, είτε Λαφαζάνης, είτε μπαρμπαΚώστας, είτε Φου Μι Τσου! Αν ήταν έτσι θα είχαμε βγάλει, σαν Sarajevo, το δικό μας χαρτοπετσετονόμισμα ήδη! Υπάρχουν βασικά οικονομικά μεγέθη, όπως η αποτίμηση του αεπ σε «σκληρό νόμισμα», η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία με διάφορες μορφές, οι εμπορικές σχέσεις, και άλλα που αγνοούμε (και δεν είναι καθόλου απλά!), που προσδιορίζουν κάθε στιγμή ένα κάποιο εύρος συναλλαγματικής ισοτιμίας στα εθνικής και στα διεθνούς χρήσης νομίσματα. Συνεπώς, ακόμα κι αν εντελώς αυθαίρετα (και χωρίς καμία συνεννόηση με την εκτ) μια ελληνική «εθνικοαπελευθερωτική» κυβέρνηση αποφάσιζε ότι η δραχμή της είναι το ίδιο «σκληρή» με το ευρώ, επειδή τα βασικά οικονομικά μεγέθη πίσω απ’ το ευρώ και πίσω απ’ την δραχμή ΔΕΝ έχουν καμία σχέση μεταξύ τους (δεν είναι, δηλαδή, καν και καν της «ίδιας τάξης») μια ώρα ή μια μέρα μετά την ανακοίνωση του 1:1 η δραχμή θα είχε αρχίσει να κατρακυλάει. 1 (ευρώ) προς 2 (δραχμές). 1:3. 1:4. 1:8. Κλπ κλπ.

Κάτι απλό. Αφού η ισοτιμία ένταξης στο ευρώ, στα τέλη της δεκαετίας του ’00, ήταν 340,75 (τότε) δραχμές προς 1 ευρώ, μπορεί στα σοβαρά ακόμα και κάποιος λιώμα απ’ το μεθύσι της «εθνικής νομισματικής ανεξαρτησίας» να υποστηρίξει ότι τα τωρινά οικονομικά δεδομένα του ελλαδιστάν είναι τόσο πολύ καλύτερα απ’ ότι το 2000, ο «εθνικός πλούτος» είναι τόσες φορές πολλαπλάσιος, ώστε η ισοτιμία 1 (ευρώ) :1 (δραχμή) είναι σωστή; Και το 1 (δραχμή) : 1 (δολάριο) κι αυτό σωστό; Τους φάγαμε και τους αμερικάνους; Τι είναι ο ελληνικός καπιταλισμός; Αγέλη από τίγρεις που ετοιμάζεται να κατασπαράξει τον κόσμο όλο;
Πρόκειται, λοιπόν, για μια ιεροτελεστία. Σπονδή στο Ίδιο. Στο «Ίδιο» που βολεύει ψυχοσυναισθηματικά, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Ειδικοί (δηλαδή ιερείς) βγαίνουν με τις αγιαστούρες τους και το προσκυνάνε. Πιστοί κάνουν τον σταυρό τους και «πιστεύουν» – επειδή έτσι τους βολεύει. (Κι ας μην αναρωτιέται κανείς από που ξεφύτρωσε ο κύριος “600 δισ.”, ο Σώρρας. Είναι γνήσιο παιδί του μαζικού παραλογισμού που επιβεβαιώνεται σαν αλήθεια μέσα στους καθρέφτες του.)
Και επιβεβαιώνονται όλοι μηντιακά. Λίγο με τα παλιά, πολύ με τα καινούργια, τα “social media”. Όπου αν ψάχνεις το εντελβάις, το βρίσκεις on demand. Χωρίς να κουραστείς.
Κι όπως επιβεβαιώνονται, έτσι γίνονται ακόμα πιο αλαζόνες, πιο επιθετικοί…

5/2/2017. Τι θα συμβεί, άραγε, αν η μονάδα μέτρησης των αποστάσεων στην ελλάδα αλλάξει, και αντί για το μέτρο (τα πολλαπλάσια και τα υποπολλαπλάσιά του) επιστρέψει, απελευθερωμένη πια η πατρίς απ’ τους εκβιασμούς των δυτικών, στην οργιά; Θα αλλάξουν οι αποστάσεις; Θα έρθουν οι πόλεις ή οι γειτονιές κοντύτερα μεταξύ τους; Θα απομακρυνθούν; Όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει στις αποστάσεις! Θα αλλάξουν τα νούμερα. Αντί για “180 μέτρα” θα λες “100 οργιές”.
Τι θα συμβεί, άραγε, αν αλλάξει το γενικό ισοδύναμο των ανταλλαγών, η μονάδα “μέτρησης” της πραγματοποίησης της αποσπώμενης υπεραξίας, το νόμισμα; Θα αλλάξουν οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας; Όχι. Τίποτα δεν θα αλλάξει επ’ αυτού.
Όμως επειδή οι ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ τις χιλιομετρικές αποστάσεις, μπορεί, πράγματι, το “νομισματικό μέτρο” και η αλλαγή του, άλλους να ξεγελάσει και άλλους να ωφελήσει. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έχουν καταθέσεις σε ευρώ ή σε δολάρια (ή σε στερλίνες…) εκτός συνόρων (και, φυσικά, δεν το φωνάζουν!), θα γίνουν πολύ περισσότερο πλούσιοι αν οι “αξίες” (δηλαδή είτε το “πάγιο κεφάλαιο” είτε το “μεταβλητό κεφάλαιο”, η εργασία είναι αυτό το δεύτερο) αρχίσουν να τιμολογούνται με μια φτηνή δραχμή. Αντίθετα, αυτοί που τους κλέβουν με χίλιους τρόπους την δουλειά, θα νομίσουν ότι τους κλέβουν λιγότερο αν πιάσουν στα χέρια τους νομίσματα με περισσότερα μηδενικά απ’ ό,τι τώρα. Μόνο για να διαπιστώσουν όταν θα είναι αργά ότι τους κλέβουν με έναν επιπλέον τρόπο: νομισματικά.
Το έδαφος είναι έτοιμο για ένα σεβαστό τμήμα του πληθυσμού. Είναι αυτό που «ανακάλυψε» όψιμα πως όταν «μπήκαμε στο ευρώ», πράγματα που πριν έκαναν «50 δραχμές» πήγαν στο «Ο.5 ευρώ» – δηλαδή 170 δραχμές (με βάση την ισοτιμία εισόδου στο σκληρό νόμισμα). Ποιος φταίει που μας έκλεβαν; αναρωτιούνται φωναχτά τα τσακάλια. Και απαντούν θριαμβευτικά: το ευρώ!
Όχι βέβαια! Δεν έκλεψε κανέναν το νόμισμα! Οι έμποροι σας (μας) έκλεψαν!!! Κι αυτό έγινε παρότι οι καταραμένες «ευρωπαϊκές αρχές» είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα, ότι για να αποφευχθεί αυτή η λεηλασία – μέσω – «αριθμητικών» απατών χρειάζονταν σε κάθε κράτος τα εξής δύο: πρώτον να μείνουν οι τιμές για καιρό και στα δύο νομίσματα, το «παλιό» (π.χ. την δραχμή) και το «καινούργιο» (το ευρώ) ώστε οι καταναλωτές να συνηθίζουν την σχέση και να μην πέφτουν θύματα απάτης· και δεύτερον σκληροί και διαρκείς αγορανομικοί έλεγχοι, εναντίον των απατεώνων εμπόρων… (Εννοείται ότι στο ελλαδιστάν αυτά δεν έγιναν… Ή έγιναν «για τα μάτια του κόσμου»…)
Ο τρόπος που έγινε εκείνη η μετάβαση, απ’ την δραχμή στο ευρώ, από νόμισμα σε νόμισμα, από «μέτρο / γενικό ισοδύναμο» σε «μέτρο / γενικό ισοδύναμο», πάλι σχέσεις ταξικής κυριαρχίας αντανακλούσε… Αν οι τιμές των εμπορευμάτων (δηλαδή οι έμποροι) αξιοποίησαν την οπτική απάτη των αριθμών, δεν έγινε τίποτα τέτοιο με τους μισθούς μας! Εκεί τα αφεντικά ήταν πολύ προσεκτικά! Κι ό,τι στρογγύλευαν ήταν προς τα κάτω.
Επειδή για τέτοιες σχέσεις επρόκειτο, δεν είναι καθόλου παράδοξο που οι τωρινοί εραστές της δραχμής μια χαρά ήταν τόσα χρόνια με το ευρώ! Το πρόβλημά τους άρχισε όταν εμφανίστηκαν διάφοροι δημαγωγοί «ειδικοί» (εγκάθετοι της αμερικανο/αγγλόσφαιρας υποψιαζόμαστε…) και άρχισαν να υπόσχονται την «σωτηρία» (δηλαδή την επιστροφή σε κάποιες μυθικές «χρυσές εποχές») με πολλά μηδενικά. Εθνικά αυτή τη φορά.
Κι έτσι, οι μικροαστοί πάντρεψαν ξανά τον εθνικισμό τους με την τσέπη τους, κατ’ αρχήν φαντασιακά.

5/2/2017. Ο επίσης αγαπημένος μας κυρ Λαπαβίτσας συμμετέχει κι αυτός στο χορό των βρυκολάκων. Επιτέλους, κτύπησε! Την είδε ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή και κάνει το come back. Κατέθεσε το πολυαναμενόμενο “σχέδιό” του για την “έξοδο απ’ το ευρώ” – ή έτσι το πουλάει. Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να ακούσουμε τις ιδέες του από κοντά· έχουμε πολύ σοβαρότερα να κάνουμε. Ξέρουμε όμως το μεγαλείο του ανδρός. Πρόκειται για τον “ειδικό” που έφτιαξε φήμη στο ελλαδιστάν υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει πιο απλό πράγμα στον κόσμο: μια Παρασκευή (έλεγε…) οι τράπεζες θα κλείσουν με ευρώ, και την επόμενη Δευτέρα θα ανοίξουν με δραχμή. Τόσο εύκολα… (Μεγάλο ταλέντο! Είναι απορίας άξιο το γιατί η οικονομολογική / πανεπιστημιακή του καριέρα περιορίστηκε σ’ ένα τριτεύον τμήμα ενός δευτερεύοντος αγγλικού πανεπιστημίου – Οριενταλιστικών σπουδών – και δεν έγινε πρύτανης στο London School of Economics… Θα τον έφαγαν τα συμφέροντα τον δόλιο…)
Αν, πάντως, πιστέψουμε το κολακευτικό ρεπορτάζ φιλικής του εφημερίδας (εφ. συν.) ο γίγαντας (της πολιτικής οικονομίας) κυρ Λαπαβίτσας επιμένει: …Οι καταθέσεις και τα χρέη ατόμων και επιχειρήσεων που εμπίπτουν στην ελληνική νομοθεσία θα μετατραπούν στο νέο νόμισμα με ισοτιμία 1:1. Για όσα εμπίπτουν σε ξένη νομοθεσία, θα πρέπει να γίνει σχετική διευκόλυνση. Δεν λέει τίποτα για την ανάγκη να αναλάβει ο στρατός την δημόσια τάξη και να μπει δελτίο σχεδόν στα πάντα – αυτά τα είχε πει κάποια άλλη στιγμή, ενδιάμεσα, όταν το “από Παρασκευή σε Δευτέρα όλα είναι ωραία” είχε ξεθωριάσει.
Τι πάει να πει “σχετική διευκόλυνση” μόνο ένας Όλυμπος της οικονομολογίας μπορεί να το διανοηθεί. Να θυμήσουμε πάντως, έτσι, by the way, ότι όλο το (μετά psi) δημόσιο χρέος του ελλαδιστάν “εμπίπτει σε ξένη νομοθεσία”. Οπότε πρέπει να ξύσει τα μολύβια του ο Όλυμπος για την “σχετική διευκόλυνση”. Γιατί το να πει ο (τότε) “τσάρος της οικονομίας της απελευθερωτικής ελληνικής κυβέρνησης” όποιος κι αν είναι ότι, απλά, “δεν πληρώνω ωρέ!”, ακούγεται εύκολο. Τόσο όσο οι φαντασιώσεις.
Και, φυσικά, η ισοτιμία της “νέας δραχμής” με το ευρώ (λέει ότι) θα είναι …. 1:1… Οπότε ο αφελής θα ρωτούσε. Ώρε πολυχρονεμένε οικονομολόγε, μας είπες να φύγουμε απ’ το “σκληρό” ευρώ για να συνέλθουμε, και μας πας σε μια εξίσου “σκληρή” δραχμή; Τι πάει να πει “1:1”;
Τίποτα δεν πάει να πει! Όποιος ξεκίνησε την “πολιτική” καριέρα του σαν παπατζής, σαν παπατζής την συνεχίζει! Και, δόξα τον Αλλάχ, υπάρχουν πολλοί χαρμανιασμένοι έτοιμοι να την ακούσουν…