Tag: γερμανία

Συγγνώμη, παραφέρθηκα…

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Τι θα μπορούσε άραγε να αξιολογήσει κάποιος σαν πιο σημαντικό την τελευταία εβδομάδα, απ’ την Δευτέρα 22 Μάρτη ως χτες; Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η αναμέτρηση ανάμεσα στον άξονα και στο ευρασιατικό project έχει αποκτήσει καινούργια χαρακτηριστικά έντασης; Ή το ότι η κυρία Merkel γλύστρησε πατώντας σε μια απ’ τις μπανανόφλουδες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας… και ύστερα ζήτησε «συγγνώμη»;

Ας αρχίσουμε απ’ το δεύτερο. Στις 23 Μάρτη η γερμανίδα πρωθυπουργός, ύστερα από εντατικές διαβουλεύσεις (και διαφωνίες) με τους πρωθυπουργούς των ομόσπονδων κρατιδίων, ανακοίνωσε στο πόπολο μαζί με το καινούργιο πακέτο υγιειονομικό απαγορεύσεων (ως τις 18 Απρίλη) δυο πράγματα. Που λες και είχαν βγει απ’ το δ.σ. κάποιας φαρμακομαφίας. Πρώτον, πως ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκεται σε εξέλιξη μια «νέα πανδημία (λόγω κάποιας μετάλλαξης) πολύ χειρότερη απ’ την προηγούμενη»… Φτου κι απ’ την αρχή δηλαδή!! (Αυτό ούτε ο κυρ Βασίλης δεν θα το έλεγε έτσι χύμα χωρίς να φάει άγριο κράξιμο, παρότι το εύχεται). Και δεύτερον ότι εξαιτίας αυτής της «νέας πανδημίας» για πέντε ημέρες γύρω απ’ το πάσχα των καθολικών (απ’ την Πέμπτη 1 Απρίλη ως και την Δευτέρα 5 του μήνα) θα απαγορευτούν τα πάντα, «καθ’ άπασαν την επικράτεια», και οι υπήκοοι θα μείνουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους – κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στη γερμανία, και δεν έγινε ούτε καν τον πρώτο καιρό του «αιφνιδιασμού απ’ τον φονιά» την περασμένη άνοιξη!

Κι ύστερα, δυο μέρες μετά, στις 25 Μάρτη, η ίδια κυρία Merkel ανακοίνωσε ότι το ολικό κλειδαμπάρωμα ακυρώνεται και πως “αν και υπήρχαν καλές αιτίες υπέρ του δεν θα επιβληθεί … συγγνώμη λάθος”! Αλλά γιατί να κάνει τέτοιο “λάθος” και όχι το ακριβώς ανάποδο, του είδους “βγείτε, πιείτε, διασκεδάστε, φχαριστηθείτε”;

Μετά από 16 χρόνια στην πρωθυπουργία του «πολιτικού και οικονομικού κέντρου της ευρώπης» η Merkel πρόκειται να “συνταξιοδοτηθεί” (και να αντικατασταθεί) το ερχόμενο φθινόπωρο. Είναι, σα να λέμε, στη δύση της καριέρας της. Με δεδομένο το τι είναι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο όχι μόνο για την ε.ε. και την ευρωζώνη αλλά και για τις ισορροπίες (και ανισορροπίες) του καπιταλιστικού πλανήτη στο σύνολό του, κάθε ψύχραιμος και δίκαιος παρατηρητής θα της απονείμει εύσημα για την θητεία της. Είναι αμφίβολο αν αυτά τα 16 χρόνια χρειάστηκε να ζητήσει ποτέ συγγνώμη ακυρώνοντας μια απόφασή της μόλις 3 ημέρες μετά! Συνεπώς το περιστατικό θα ξεχαστεί.

Ωστόσο αν αυτή ήταν η πρώτη φορά, οδεύοντας προς την συνταξιοδότηση, που η Μέρκελ έκανε αυτό που λέγεται στην λούμπεν αργκώ “δημόσια κωλοτούμπα”, δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανε τρομακτικό έως μακάβριο λάθος σε σχέση με την covid case. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, είχε προβλέψει δημόσια ότι στη γερμανία θα υπάρξουν 5 εκατομμύρια νεκροί («προφητεία» Ferguson ένα πράμα!), για να την διαψεύσει ενοχλημένος την επόμενη ημέρα ο αρχιϋπεύθυνος της διαχείρισης της πανδημίας… Συνεπώς έχει την θέση του το ερώτημα: πως και γιατί μια πολιτική βιτρίνα τόσο στιβαρή στα συμφέροντα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου έκανε τέτοια «λάθη» (η λέξη σε παρένθεση) στην covid case;

Πιθανολογούμε ότι η απάντηση βρίσκεται σ’ αυτό: στο γεγονός, δηλαδή, ότι οι πολιτικές βιτρίνες του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου βρέθηκαν στη θέση να πρέπει να διαχειριστούν μια άγρια μετάβαση, μια βίαιη Αλλαγή Παραδείγματος στην οργάνωση των κρατών τους, υπό την καθοδήγηση, υπό τις συμβουλές και τις οδηγίες ειδικών βγαλμένων απ’ τους στάβλους ενός μόνο τμήματος του «καπιταλισμού τους», απ’ τους στάβλους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Και μάλιστα ενός τμήματος που ήταν και είναι υποχρεωμένο να κινείται στο μισοσκόταδο, προβοκατόρικα… Οπότε όποιος πήρε τοις μετρητοίς τις «προβλέψεις» και τις «καμπύλες» των ειδικών τους, υποδουλώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει καραγκιόζης.

Δεν είναι αξιολύπητη ούτε η κυρία Μέρκελ ούτε καμμιά άλλη πολιτική βιτρίνα· ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι έδρασαν απλά σαν «αμορτισέρ», για να απορροφήσουν τους κραδασμούς (και τα μπινελίκια) που τα αφεντικά του συμπλέγματος δεν είχαν διάθεση (ή δεν μπορούσαν) να απορροφήσουν. Αν όμως η νο 1 ανάμεσά τους στον δυτικό κόσμο πατάει μπανανόφλουδες (και η πολιτική παράδοση της γερμανίας της επιτρέπει να πει «συγγνώμη λάθος» χωρίς συνέπειες) σκεφτείτε τι γίνεται με τις υπόλοιπες…

Περισσότερες διασωληνώσεις, περισσότεροι θάνατοι;

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Ένα, ακόμα, καταστροφικό «ιατρικό λάθος»; Αγωνία και αντιθεραπευτικός πανικός στα νοσοκομεία; Αν το ψάξετε, κι αν καταλάβετε τι είναι αυτό το «κάνουμε κάτι γιατί αν δεν το κάνουμε και πεθάνει ο ασθενής θα κατηγορηθούμε, ενώ αν το κάνουμε και πεθάνει θα απαντήσουμε ‘κάναμε ό,τι μπορούσαμε’» ίσως βγάλετε κάποιο συμπέρασμα.

Βοηθητικά δείτε αυτό το 7λεπτο video που αφορά τις ΜΕΘ στη γερμανία. Απ’ τον Earthling Earthling, μέσω κόκκινων μαντηλιών.

Τα αφεντικά της δύσης θυμούνται…

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Μπορεί οι υπήκοοι να είναι βραχυκυκλωμένοι έως βουλιαγμένοι στις συλλογικές τιμωρίες τους, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες βρήκαν λίγο χρόνο να ορμηνέψουν τις «επί των εξωτερικών υποθέσεων» γραφειοκρατίες τους να στείλουν μια ανθοδέσμη κι ένα μπιλιετάκι στο… μπλοκ της Αστάνα! Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στη συρία πριν 10 χρόνια.

Είναι, βέβαια, η μόνη τέτοια εξέγερση που θυμήθηκαν οι υπ.εξ. του Joνυσταλεάν, του Λονδίνου, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – απ’ όλο το εξεγερσιακό / επαναστατικό κύμα που σάρωσε όλον τον αραβικό κόσμο στα τέλη του 2010 και το 2011. Την εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο την ξέχασαν (ρε γαμώτο…). Όπως και την εξέγερση στο μπαχρέιν που πνίγηκε στο αίμα των τανκς των δύο τοξικών (έστειλαν στρατιωτική βοήθεια) – αλλά συνεχίζεται ακόμα σποραδικά. Όπως και την εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της σαουδαραβικής επικράτειας, απ’ τους σιιτικούς πληθυσμούς που βρίσκονται κάτω από μόνιμη μπότα…

Η επιλεκτικότητα της μνήμης των δυτικών αφεντικών δείχνει την ύπουλη γελοιότητά τους – σε μια εποχή που οι υπήκοοι των υπόλοιπων περιοχών του πλανήτη καταλαβαίνουν την δυτική παρακμή όλο και περισσότερο, έστω ενστικτώδικα.

Τι έγραψαν λοιπόν στην κοινή του δήλωση ο εξ Ουάσιγκτον Παρωπίδας, ο εκ Παρισίων Jean-Yves Le Drian, ο γερμανός Heiko Mass, ο ιταλός Luigi Di Maio και ο βρετανός Dominic Raab;

Πρώτον, ότι «δέκα χρόνια μετά τις ειρηνικές διαδηλώσεις του συριακού λαού υπέρ μεταρρυθμίσεων η συρία έχει βουλιάξει στο χάος και στην καταστροφή». Με ευθύνη, τίνος άλλου, του Άσαντ… Δεύτερον ότι «δεν θα εγκαταλείψουν τον συριακό λαό», πως «απαιτούν απ’ το καθεστώς να εμπλακεί σοβαρά στην πολιτική διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων» και ότι οι αναγγελμένες προεδρικές εκλογές μέσα στους επόμενους μήνες δεν θα είναι ούτε ελεύθερες ούτε τίμιες.

Φταίει ο Άσαντ και το καθεστώς του για την έναρξη του πολέμου (και την ευόδωση των σχεδίων του άξονα) στην συρία; Το «φταίει» είναι λίγο! Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις σφαγές άοπλων διαδηλωτών και τους βομβαρισμούς πόλεων που έκανε η «προεδρική φρουρά» του, διοικούμενη απ’ τον αδελφό του – ενόσω μεγάλο μέρος των απλών φαντάρων αλλά και των αξιωματικών του στρατού του είχε στασιάσει (εξαιτίας, ακριβώς, αυτών των σφαγών…). Όχι: τους πρώτους μήνες των διαδηλώσεων και τις σφαγές του Άσαντ η ασταμάτητη μηχανή δεν τους ξεχνάει! (Εκείνοι που τον τοποθετούν στον «άξονα της αντίστασης»; Θυμούνται άραγε;). Δεν ξεχνάει κι αυτό: πώς όλα αυτά τα έκανε παρότι οι τότε συμμαχοί του, η Άγκυρα (ναι, ήταν σύμμαχός του..), η Μόσχα πολύ έντονα, η Τεχεράνη διακριτικά και η Χεζμπ’ αλλάχ σθεναρά, τον συμβούλευαν ξανά και ξανά να μην καταφύγει σε τέτοια καταστολή αλλά να κάνει μεταρρυθμίσεις και να αναγνωρίσει, μέσα σ’ ένα συμφωνημένο πλαίσιο, τμήματα τουλάχιστον της αντιπολίτευσης.

Ο Άσαντ, λοιπόν, είναι όντως εγκληματίας· ένα κάθαρμα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, οι «δυτικοί» είναι όμως πολύ χειρότεροι. Κι αυτό επειδή τα πραξικοπήματα, άλλα πετυχημένα και άλλα όχι, υποκινούμενα απ’ την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι, είναι η ρουτίνα της πολιτικής ιστορίας της συρίας, απ’ το 1947 κιόλας. Πάντα ο στόχος ήταν ο ίδιος: να μην περιέλθει η Δαμασκός στην «επιρροή» της σοβιετικής ένωσης. Το σοσιαλιστικό αντιαποικιακό κόμμα Ba’ath, πoυ δημιουργήθηκε σαν ενιαίο στη συρία και στο ιράκ, πήρε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία στην Δαμασκό το 1963 (την ίδια χρονιά και με τον ίδιο τρόπο πήρε την εξουσία και στη Βαγδάτη), έβαλε τέλος σ’ αυτήν την μεθοδολογία – και οι «φόβοι» των δυτικών ιμπεριαλισμών πήραν έκτοτε συγκεκριμένη μορφή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός και οι φίλοι του εισέβαλαν στο ιράκ για να το αποικοποιήσουν, η επιχείρηση εκείνη είχε σχεδιαστεί σαν «πρώτη φάση». Στην δεύτερη θα εισέβαλε στη συρία και στην τρίτη στο ιράν…

Αυτά ήταν σχέδια 8 χρόνια πριν την εξέγερση στη συρία… Χωρίς σοβιετική ένωση πια, στις αρχές του 21ου αιώνα η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι θεώρησαν ότι μπορούν να ξαναμοιράσουν μεταξύ τους την μέση Ανατολή. Η εγκληματικότητα του καθεστώτος Άσαντ τους διευκόλυνε απίστευτα, αφού «άνοιξε» την πόρτα για να εφαρμοστεί το σχέδιο εμφυλίου πολέμου (το οποίο στα χαρτιά υπήρχε πολλά χρόνια πριν!) και μάλιστα με χαρακτηριστικά θρησκόληπτου υπερσυντηρητισμού (ουαχαβιτισμός, isis) και την χρηματοδότηση των πετροχουντών της αραβικής χερσονήσου (που μόλις είχαν καταστείλει την εξέγερση στο μπαχρέιν…), της Ντόχα, και την επιμελητειακή υποστηρίξη της Άγκυρας, που θεώρησε ότι ο Άσαντ είναι πια χαμένη υπόθεση…

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…

Προσοχή: απότομη στροφή δεξιά – στο γκρεμό…

Δευτέρα 1 Μάρτη. Πριν ένα μήνα, στα τέλη Γενάρη του 2021 το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε την χρήση του Α.Φ.Μ. των υπηκόων (αριθμός φορολογικού μητρώου) σαν ενιαίου κωδικού ταυτοποίησης / αναγνώρισης. Αυτό με την (καθόλου μακρινή) προοπτική να αποτελέσει αυτός ο κωδικός το «κλειδί» της ψηφιακής αρχειοθέτησης ατομικών δεδομένων, άρα το «κλειδί» αναφοράς στο ψηφιακό προφίλ καθενός και καθεμιάς. Παρότι ο νόμος αυτός περιμένει την έγκρισή του απ’ το ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο (σε σχέση με την συνταγματικότητά του) είναι μια δυσοίωνη εξέλιξη· ειδικά εφόσον είναι βασικές πια για την κατασκευή των «διαβατηρίων εμβολιασμού».

Η ιδέα από μόνη της δεν είναι καινούργια. Αν δεν κάνουμε λάθος στις ηπα το α.φ.μ. έχει θέση, ρόλο «αριθμού ταυτότητας», είναι δηλαδή ταυτισμένο με κάθε άτομο χωριστά και η κρατική γραφειοκρατία το χρησιμοποιεί σαν ΤΟ στοιχείο ταυτότητας. Όμως στην συγκεκριμένη ιστορική και τεχνολογική συγκυρία το ζήτημα έχει διαφορετική σημασία. Πρώτον επειδή οποιοσδήποτε κι αν είναι ο «ατομικός κωδικός» του καθενός, θα έχει σχέση με ενιαία ψηφιακή βάση δεδομένων. Και δεύτερον, επίκαιρο και κατηγορηματικό όσο δεν γίνεται, επειδή το «διαβατήριο εμβολιασμού», κτισμένο ακριβώς πάνω και γύρω σε μια τέτοια «μοναδική» κωδικοποίηση (με την έννοια της αντιστοιχίας κάθε κωδικού σε κάθε άτομο) ανοίγει αυτές τις ενιαίες / μοναδικές ψηφιακές data bases του καθενός σε μία καινούργια ήπειρο δεδομένων (των ισόβιων δεδομένων υγείας)· και ύστερα σε αρκετές ακόμα.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αν επρόκειτο για απλή «βεβαίωση εμβολιασμού» διακριτή και διαχωρισμένη από, ας πούμε την “φορολογική ενημερότητα” θα ίσχυαν τα γνωστά: όνομα, επώνυμο, ηλικία· και «ο φέρων αυτό το έγγραφο βεβαιώνεται ότι…» Αντίστροφα, η παραπομπή της «εμβολιαστικής κατάστασης», δηλαδή της «κατάστασης υγείας», μέσω του ατομικού κωδικού (με την μορφή QR ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια), σε μια ψηφιακή βάση δεδομένων όπου μπορούν (και αυτή είναι η τάση) να περιλαμβάνονται κι όλα τα υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία, υποδεικνύει εκείνο που συμβαίνει ήδη στην κίνα, ίσως και αλλού. Υποδεικνύει την καθολική «εγγραφή» του καθενός και της καθεμιάς στο (ψηφιακό) ενόργανο «σώμα της εξουσίας».

Υπάρχει ένα πολύ χοντρό ζήτημα εδώ, που είναι ακόμα δυσδιάκριτο για την συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων. Γιατί θα έπρεπε όλα αυτά τα δεδομένα να βρίσκονται συγκεντρωμένα, τακτοποιημένα, αλγοριθμοποιήσιμα, μαζί; Υπάρχουν προσωπικά δεδομένα που ως τώρα «ανήκαν αυτοδίκαια» (εξαιτίας της ιστορικής εξέλιξης στη συγκρότηση των καπιταλιστικών θεσμών) στην αρμοδιότητα των κρατών, όπως για παράδειγμα τα δεδομένα ιδιοκτησίας ή δημόσιας τάξης. Υπήρχαν αντίθετα άλλα προσωπικά δεδομένα που δεν ανήκαν (και δεν έπρεπε να ανήκουν) σ’ αυτήν την κρατική δικαιοδοσία· και σε καμμία περίπτωση να «συνδυαστούν» με άλλα. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οπωσδήποτε τα δεδομένα υγείας, αλλά και οτιδήποτε σχετικό με ήθη, γούστα, συνήθειες της καθημερινής ζωής, ερωτικές επιλογές, κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κάθε κράτος ενοποιούσε τις βάσεις δεδομένων που ιστορικά ανήκουν στην αρμοδιότητά του, και πάλι θα υπήρχε αρκετό περιθώριο της καθημερινής ζωής εκτός ελέγχου (: το ζήτημα των ιδιωτικών εταιρειών ψηφιακού ελέγχου είναι σημαντικό εδώ, σ’ αυτό το «αρκετό περιθώριο»…)

Η ιστορική, στρατηγική τομή του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό: στη δυνατότητα πρώτα να συγκεντρωθούν, ύστερα να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας, και γρήγορα να συνδυαστούν προσωπικά δεδομένα από εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους πηγές. Η συγκέντρωση των προσωπικών δεδομένων υγείας είναι βασική σ’ αυτήν την «ένωση» – είναι, τολμάμε να πούμε, βασικό μέρος της «συγκολλητικής ουσίας» τους. Κι αυτό επειδή είναι διαρκώς ρευστά.

Για να γίνει τεχνικά (και ιδεολογικά) εφικτή αυτή η ένωση χρειάζεται ακριβώς αυτό που άλλοτε ήταν η γραφειοκρατική κοινοτοπία του κράτους αλλά τώρα μετατρέπεται σε κελλί γενικής φυλάκισης: ο ενιαίος και εξατομικευμένος κωδικός ταυτοποίησης / αναγνώρισης.

Εν όψει αυτής της «ένωσης» / συγκεντροποίησης χρειάζεται επιπλέον κι αυτό: η παράκαμψη όλων των θεσμικών εμποδίων και των σοβαρών πολιτικών ενστάσεων που προέκυψαν στον δυτικό κόσμο μετά την εμπειρία του φασισμού σε σχέση με τις “γνώσεις” που έχουν οι δομές εξουσίας για την ζωή των υπηκόων, σε σχέση δηλαδή με το πανοπτικό. Μ’ άλλα λόγια είναι χρήσιμος και απαιτητός ένας ορισμένος «εθελοντισμός» απ’ την μεριά των υπηκόων στην έγκριση εκείνου που βρίσκεται πίσω απ’ τον ενιαίο, εξατομικευμένο ψηφιακό κωδικό ταυτοποίησης / αναγνώρισης. Θα πρέπει να δώσουν την έγκρισή τους πρώτα για να γίνει ο σφετερισμός (των δεδομένων της υγείας τους) και ύστερα για να γίνει η εναπόθεσή τους σ’ αυτές τις λίγο πολύ αόρατες βάσεις δεδομένων. Ή θα πρέπει να μοιάζει σα να δίνουν την έγκρισή τους, χωρίς να καταλάβουν τι κάνουν.

Εδώ ο εκβιασμός του «διαβατηρίου εμβολιασμού» βρίσκει την πραγματική πολιτική του θέση· και η ταυτοχρονία του με αποφάσεις του είδους του γερμανικού κοινοβουλίου δεν είναι «σύμπτωση»!

Ας το έχουν όλοι υπόψη τους: ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου! Ή, για να μην είμαστε απόλυτα απαισιόδοξοι, όποια λάθη αναγνωριστούν μετά (μετά την «εθελοντική» έγκριση, δηλαδή την αποδοχή του εκβιασμού) θα χρειαστούν πολύ πολύ περισσότερο κόπο για να επανορθωθούν· αν…

Το μετέωρο πόδι (β δεκάλεπτο)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Μετά τις αμερικανικές «εκπτώσεις» στις τιμωρίες κατά της Τεχεράνης, μετά την παράκληση της κυρίας Merkel να δώσει το ιρανικό καθεστώς «λίγο τόπο στην οργή», έφτασε χτες (ημέρα λήξης του ιρανικού τελεσίγραφου στο Joνυσταλεάν) τρεχάτος στην ιρανική πρωτεύουσα ο Rafael Grossi, επικεφαλής της «υπηρεσίας ατομικής ενέργειας» του οηε. Είναι ο οργανισμός που κάνει τις επιθεωρήσεις των ιρανικών πυρηνικών εργοτασίων· αυτός που θα έτρωγε πόρτα. Αφού κουβέντιασε με τον ιρανό επικεφαλής του οργανισμού ενέργειας Ali Akbar Salehi, κι αφού η Τεχεράνη ανακοίνωσε ότι έγιναν «παραγωγικές συζητήσεις», μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμο ότι ο Grossi εξασφάλισε μια τρίμηνη παράταση – στον σημαντικό περιορισμό των επιθεωρήσεων. Oι περιορισμοί θα είναι μικρότεροι μεν (για παράδειγμα οι επιθεωρητές δεν θα έχουν πρόσβαση στο υλικό των εσωτερικών στις εγκαταστάσεις καμερών ασφαλείας) αλλά αποκλείονται πια οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι – απ’ την ερχόμενη Τρίτη και μετά.

Είναι μια λογική στάση εκ μέρους του ιρανικού καθεστώτος απέναντι στην Ουάσιγκτον: «Για κάθε μισό δικό σας βήμα θα κάνουμε μετά κι εμείς άλλο μισό». Το βασικό εν προκειμένω (πόσο «βασικό» είναι θα το κρίνει η Ιστορία!) είναι ότι η Τεχεράνη εξασφάλισε ένα είδος διεθνούς άτυπης κατοχύρωσης της θέσησ της ότι η Ουάσιγκτον είναι που πρέπει να κάνει τα βήματα πρώτη και όχι η ίδια. Αυτό το όφελος εκτός απ’ την ίδια διευκολύνει την Μόσχα και το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο), που έχουν υπογράψει την συμφωνία του 2015, και σπάει πρακτικά την τακτική του Joνυσταλεάν και του Λονδίνου· αλλά το κάνει με «καθαρά χέρια». Καθόλου άσχημα προς στιγμήν.

Την ίδια ημέρα (χτες) ο ιρανός πρόεδρος Rouhani τα είπε τηλεφωνικά με τον «αιώνιο εχθρό» Erdogan. Η δήλωσή του μετά μπορεί να έχει προεκτάσεις, γι’ αυτό και την κρατάμε:

Ο μόνος τρόπος να υπάρξει απάντηση στις παράνομες και μονομερείς ενέργειες των ηπα είναι η ενότητα και η αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα κράτη που τις υφίστανται.

Μιας και στους τιμωρημένους περιλαμβάνονται εκτός της Τεχεράνης και της Άγκυρας η Μόσχα και το Πεκίνο δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για την ενότητα και την αλληλοϋποστήριξη. Επιπλέον είναι πιθανό (μένει να φανεί) ότι η συγκεκριμένη δήλωση έχει συγκεκριμένη εστίαση, το συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο δρόμος εκεί είναι μακρύς…

(φωτογραφία: Yazd, ιράν. Πού να την περπατήσετε κιόλας…)

Το μετέωρο πόδι (που μπορεί να ρίξει κλωτσιά…)

Κυριακή 21 Φλεβάρη. Με ένα γράμμα του προς το «συμβούλιο ασφαλείας» του οηε ο εκτελών χρέη πρεσβευτή στον οργανισμό αμερικάνος Richard Mills διεμήνυσε ότι οι «κυρώσεις του οηε κατά του ιράν», που τον περασμένο Σεπτέμβρη ξαναζέστανε το ψόφιο κουνάβι, «θεωρούνται τερματισμένες». Αυτό σημαίνει ότι απ’ όλο τον όγκο κυρώσεων και τιμωριών που έβαλε το ψοφιοκουναβιστάν στην Τεχεράνη, «αφαιρείται» η αναβίωση των οηέδικων, που είχαν καταργηθεί με την συμφωνία του 2015… Οι άλλες, οι καθαρά αμερικανικής έμπνευσης τα τελευταία χρόνια, παραμένουν σε ισχύ.

Αυτό παρουσιάζεται απ’ την Ουάσιγκτον σαν «κίνηση καλής θέλησης» εν όψει του γεγονός ότι σήμερα τελειώνει η διορία που της είχε δώσει η Τεχεράνη για να πάρει πίσω όλες τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες που έχει επιβάλει· διαφορετικά (έχει πει το ιρανικό καθετώς) θα περιορίσει σημαντικά την πρόσβαση των επιθεωρητών του οηε στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Η κυρία Merkel τηλεφώνησε στον ιρανό πρόεδρο Rouhani για να του πει να μην προχωρήσει σ’ αυτά που έχει αναγγείλει: «Τώρα είναι καιρός για θετικά σήματα ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και να αυξηθούν οι ευκαιρίας για μια διπλωματική λύση» του είπε, άγνωστο σε τι τόνο…

Δεν ξέρουμε πως θα απαντήσει η Τεχεράνη στην λίγο πολύ προσχηματική κίνηση του Joνυσταλεάν. Εκείνο που επιδιώκει το νέο αμερικανικό γκουβέρνο είναι ακριβώς το ίδιο που επεδίωκε και το προηγούμενο: να σύρει την Τεχεράνη σε «διαπραγματεύσεις» για το πυραυλικό της πρόγραμμα· με άλλα λόγια να επιβάλει απαγορεύσεις και σ’ αυτό. Η διαφορά μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Joνυσταλεάν είναι μόνο στο στυλ· γι’ αυτό και τώρα στην Ουάσιγκτον έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και στον σκύλο χορτάτο. Και τις (περισσότερες) τιμωρίες σε ισχύ, και τις «διαπραγματεύσεις» όπως τις θέλει… Ζουν σε κάποιο σήριαλ του netflix…

Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε το γιατί το ιρανικό καθεστώς θα έπεφτε σε μια τέτοια μαύρη τρύπα βάζοντας το πυραυλικό του πρόγραμμα (το πιο σοβαρό αμυντικό μέσο που διαθέτει) στα πόδια του άξονα· και μάλιστα με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη… Πριν ένα μήνα ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. ήταν ωμός τόσο ώστε να μην σηκώνει παρεξήγηση:

… Το ιράν δεν συμμορφώνεται σε μια σειρά ζητημάτων και θα χρειαστεί κάποιο χρόνο αν αποφασίσει να συμμορφωθεί, και θα χρειαστούμε κι εμείς κάποιο χρόνο για να βεβαιωθούμε ότι τηρεί τις υποχρεώσεις του… Μ’ άλλα λόγια, ενώ ήταν η Ουάσιγκτον που έσκισε την συμφωνία του 2015, το νέο γκουβέρνο θεωρεί υπεύθυνη την Τεχεράνη. Αυτό είναι μια ευθεία προέκταση της τακτικής του ψόφιου κουναβιού και καθόλου κλαδί ελιάς!

Ούτε γι’ αστείο. (Για τις δολοφονίες του Soleimani και του al-Muhandis τι λέει το Joνυσταλεάν; Περασμένα ξεχασμένα;)

Να τους περιποιηθούμε μαζί!

Σάββατο 20 Φλεβάρη. Στην πρώτη διεθνή του εμφάνιση ο νυσταλέος Jo μίλησε χτες (τηλε-) με τους υπόλοιπους g6. Για ποιο πράγμα; Για την απο κοινού, συμμαχική, αντιμετώπιση της Μόσχας και του Πεκίνου. Εμπορικά, οικονομικά, τεχνολογικά βέβαια· δεν μίλησε για πόλεμο. Αλλάζοντας τακτική (σε σχέση με το ψόφιο κουνάβι) ο νυσταλέος καλοπιάνει τα 4 ευρωπαϊκά κράτη και το Τόκιο – την Οττάβα την θεωρεί δεδομένη.

Δεν είναι όλα στην ίδια φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Το Λονδίνο για παράδειγμα, ονειρεύεται να ξαναγίνει παγκόσμια δύναμη· κι αυτό το όνειρο δεν είναι παρενέργεια της γενετικής μηχανικής!… Η Ρώμη (που είναι κατ’ όνομα “g”) και το Βερολίνο (που είναι “g” με τα όλα του) για διαφορετικούς λόγους βλέπουν με κάποια οικονομική συμπάθεια το ευρασιατικό project. Η μεν Ρώμη επειδή ελπίζει ότι μέσω αυτού θα ξανασταθεί στα πόδια της (αυξάνοντας την επιρροή της στα πέριξ – προς μεγάλο εκνευρισμό του ελλαδιστάν)· το δε δεύτερο για προφανείς λόγους. Όσο για τον βασιλιά Μacron; Αφού νομοθέτησε υπέρ του ανύπαρκτου «σωστού ισλάμ» ετοιμάζεται να κουβαλήσει με τα χεράκια του κασόνια με πλατφόρμες στη ζώνη του Sahel. (Δεν είναι σίγουρο ότι τις έχουν ζητήσει, αλλά θα τις πάρουν, θέλουν δεν θέλουν…) Ήταν επίμονος χτες:

… Πρέπει να δώσουμε στην αφρική 13 εκατομύρια εμβόλια για να καλυφθούν όσοι δουλεύουν στα συστήματα υγείας… είπε, κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. …Αν είναι να ανακοινώσουμε σήμερα ότι θα δώσουμε μερικά δισεκατομύρια για να τους πάμε εμβόλια σε έξι μήνες, σε οκτώ μήνες, σ’ ένα χρόνο, οι φίλοι μας στην αφρική, κάτω απ’ την δικαιολογημένη πίεση των λαών τους, θα αγοράσουν δόσεις απ’ τους κινέζους και τους ρώσους… Και τότε η δύναμη της δύσης θα είναι απλά μια ιδέα, όχι η πραγματικότητα…

Κρίμα…

Μπορεί να υπάρξει αναβίωση του ιστορικού «ατλαντισμού»; Κι αν ναι με τι όρους και σε ποιον βαθμό; Καθαρά απ’ τον β παγκόσμιο ως και το τελευταίο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 2009, η Ουάσιγκτον μπορούσε να εμφανίζεται (και στο μεγαλύτερο διάστημα να είναι) ο «ηγεμόνας». Αλλά οι σοβαρές ρωγμές εκδηλώθηκαν υποδειγματικά ήδη το 2003, όταν Παρίσι και Βερολίνο αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εισβολή και στην κατοχή του ιράκ, για να βαφτιστούν από έναν άλλο γιγαντιαίο Donald, τον υπ.αμ. του Μπους του Β, τον Rumsfeld, «παλιά ευρώπη» (παλιοευρώπη δηλαδή…). Ήταν από τότε ξεκάθαρο πως οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί τόσο του Παρισιού όσο και του Βερολίνου δεν συνέπιπταν με τον αμερικανικό (και θα μπορούσαν να είναι ακόμα και αντίπαλοί του).

Δεν έχουν έρθει κοντύτερα από τότε· το αντίθετο. Το ψόφιο κουνάβι και όσοι εκπροσωπεί κινήθηκαν ενεργητικά πάνω στην γραμμή του παθητικού παράπονου του Obama, ότι δηλαδή Λονδίνο και Παρίσι χρησιμοποίησαν τον αμερικανικό στρατό κατά της λιβύης για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Με δυο λόγια είπε σχεδόν ανοικτά (το ψόφιο κουνάβι προς τους ευρωπαίους) ότι «αν θέλετε να μας χρησιμοποιείτε σαν στρατιωτική υπερδύναμη θα μας πληρώνετε – αγοράζοντας τα όπλα μας». Και, επίσης, «θα βάζουμε περιορισμούς στις εξαγωγές σας στις ηπα για να πουλάνε οι δικές μας εταιρείες».

Ήταν ζήτημα στυλ αυτή η στάση ώστε να αλλάξει απ’ τον νυσταλέο; Ή ανάγκη; Το δεύτερο… Όμως μετά την αποτυχία της ανάσχεσης του Πεκίνου και της καταστροφής της Τεχεράνης (με οικονομικά μέσα) η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη παρά ποτέ κάποιους συμμάχους· κι αυτοί το ξέρουν. Ή, για να το πούμε πιο σωστά: έχει ανάγκη λιγότερους εχθρούς, επειδή έχει ήδη αρκετούς και αρκετά ισχυρούς. Όμως σ’ αυτόν τον μάταιο αλλά καπιταλιστικό κόσμο εξακολουθεί να ισχύει ότι «δεν υπάρχουν ‘φιλοι’ κι ‘εχθροί’, υπάρχουν μόνο συμφέροντα». Αν τέτοιοι είναι οι καινούργιοι κανόνες του παιχνιδιού, κι αν (αρέσει δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον) ο πλανήτης είναι περισσότερο «πολυπολικός» από ποτέ τα τελευταία 70 χρόνια, το Joνυσταλεάν θα πρέπει να πληρώνει αντί να το πληρώνουν για να κρατήσει μια κάποια συμβατική σχέση με κράτη / μείζονες ιμπεριαλισμούς της δυτικής ευρώπης.

Μπορεί; Έχει το περιθώριο; Το αντέχει; Κι αν η απάντηση αποδειχθεί «ναι», νομίζουν εκεί στην Ουάσιγκτον ότι οι rivals θα φοβηθούν;

Κατάχρηση εξουσίας

Τετάρτη 17 Φλεβάρη. Η ολλανδική κυβέρνηση χρησιμοποίησε ένα «παράθυρο» νομοθεσίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (που επιτρέπει την παράκαμψη του κοινοβουλίου, άρα την «διακυβέρνηση μέσω διαταγμάτων») για να επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας των ολλανδών απ’ τις 9 το βράδυ ως τις 4,5 το πρωί· και πρόστιμα σ’ όσους την παραβιάζουν. Φαίνεται όμως ότι σε διάφορα κράτη της βόρειας ευρώπης υπάρχουν ακόμα συνταγματικοί κανόνες που δεν έχουν ξεχαστεί.

Έτσι ένα δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε, μετά από προσφυγή υπηκόων, ότι η κυβερνητική απόφαση ήταν κατάχρηση εξουσίας, αφού η στέρηση των ελευθεριών δεν δικαιολογείται στην προκειμένη περίπτωση. Και, κατά συνέπεια, αυτή η απαγόρευση πρέπει να σταματήσει άμεσα και χωρίς καθυστέρηση.

Είναι η δεύτερη τέτοια απόφαση· είχε προηγηθεί μια παρόμοια από δικαστήριο του Mannheim, που αφορά το κρατίδιο της βάτης – βυρτεμβέργης. Τα γερμανικά δικαστήρια έχουν πάρει κι άλλες αντι-πραξικοπηματικές αποφάσεις, κυρίως σε σχέση με την απαγόρευση διαδηλώσεων με το πρόσχημα του covid.

Επιπλέον υπάρχει η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα απόφαση δικαστηρίου στη Λισσαβώνα, στις 11 Νοέμβρη του 2020, που έκρινε αναξιόπιστα τα PCR τεστ, και πάντως καθόλου αρκετό το «positive» αποτέλεσμα για να καταδικάζονται κάποιοι σε απομόνωση. Σ’ εκείνη την απόφασή του το πορτογαλικό δικαστήριο έλαβε υπόψη του την επιστημονική σοβαρότητα και όχι τις σκοπιμότητες της «χυδαίας επιστήμης»: αν δεν υπάρχουν κλινικά συμπτώματα ή άλλου είδους αδιάβλητες ιατρικές εξετάσεις που να επιβεβαιώνουν την μολυσματικότητα κάποιου δεν επιτρέπεται να απομονώνεται….

Αν υπήρχαν αποφάσεις που να έλεγαν, π.χ., πως «όσοι δεν φοράνε μάσκα είναι κακούργοι και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας», θα είχαν δημοσιότητα βομβαρδιστικών…. Αν ένα αφεντικό ή λακές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος πει ότι «όποιος δεν κλειστεί σπίτι του το βράδυ είναι εχθρός της υγείας του λαού», θα έχει προβολή ξανά και ξανά, σαν πλύση εγκεφάλου…. Αποφάσεις κρατικών οργάνων (τα δικαστήρια δεν είναι διαδηλώσεις) που αμφισβητούν την πολιτική ορθότητα της τρομοεκστρατείας και τα πραξικοπήματα «πνίγονται»· προφανώς επειδή θα «μολύνουν» τις σκέψεις των αιχμαλώτων.

Εννοείται ότι οι ντόπιοι «ειδικοί» του συνταγματικού δικαίου κάνουν γαργάρες στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. Κι αυτό πουλιέται σαν «επιστημονική ηθική»…

Τέρμα τ’ αστεία

Σάββατο 13 Φλεβάρη. Αν δούμε πάλι, όπως έχει γίνει περισσότερες από μία φορά, ότι επιβάλλονται κυρώσεις σε τομείς που δημιουργούν κινδύνους για την οικονομία μας, συμπεριλαμβανόμενων των πιο ευαίσθητων σφαιρών της, ναι. Θα το κάνουμε.

Τι θα κάνετε κύριε Lavrov; Θα διακόψουμε τις σχέσεις μας με την ε.ε. Δεν θέλουμε να απομονωθούμε, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο…

Αυτή ήταν η χθεσινή απάντηση της Μόσχας στις απειλές του κύρ Josep (Borrel) ότι σκοπεύει να ζητήσει απ’ τα κράτη μέλη της ε.ε. νέες «κυρώσεις» κατά της Μόσχας – προς υπεράσπιση αυτού του φασίστα που έχει γίνει πρωτοκοσμικό asset, του Navalny. Το Βερολίνο δήλωσε αμέσως ότι η “υπόσχεση” του Lavrov είναι “ανησυχητική και ακατανόητη” – ίσως ο εκπρόσωπος τύπου του γερμανικού υπ.εξ. να μπέρδεψε λίγο τα λόγια του.

Είναι συνηθισμένο στην εξωτερική πολιτική που εμφανίζεται σαν “ευρωπαϊκή” αλλά αφορά ζητήματα ειδικού γερμανικού συμφέροντος να γίνει ένας κάποιος θόρυβος πριν το Βερολίνο βάλει τα πράγματα με πρακτικό τρόπο σε τάξη. Υποθέτουμε λοιπόν ότι η Μόσχα “βοηθάει” με τον τρόπο της το Βερολίνο να συμμαζέψει διάφορους “φίλους της ελευθερίας και της δημοκρατίας” (…στη ρωσία).

Αυτό είναι το άμεσο ωστόσο. Με διάφορες αφορμές τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη και η Άγκυρα λένε, ο καθένας με τον τρόπο του, το ίδιο πράγμα στη δύση, είτε είναι η Ουάσιγκτον είτε είναι οι Βρυξέλες ή διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Κι αυτό ξεπερνάει τις επιμέρους αφορμές: ο καιρός που βάζατε τους όρους σας έχει περάσει!

Όσο για το Πεκίνο; Αυτό δεν χρειάζεται καν να το πει. Το κάνει.