Tag: γερμανία

Σάββατο 4 Αυγούστου. Στους προηγούμενους 3 παγκόσμιους πολέμους η αμερικανική στρατηγική είχε γνωστά χαρακτηριστικά. Στον πρώτο, σημαία ήταν η διάλυση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών (μέσω της «αυτοδιάθεσης των λαών») αλλά και η ανάσχεση της εξάπλωσης της σοβιετικής επανάστασης: τα «14 σημεία» του τότε αμερικάνου προέδρου Ουίλσον. Αυτή ήταν μια διαδικασία εδραίωσης της αμερικανικής επιρροής στην γηραιά ήπειρο… Στο δεύτερο παγκόσμιο, σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία (κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του) που πρακτικά επισφράγισε την οριστική ήττα της παγκόσμιας αγγλικής επιρροής, και την αντικατάστασή της απ’ την αμερικανική (ανάλογα και στον Ειρηνικό, σε ότι αφορούσε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό)… Στο τρίτο παγκόσμιο και πάλι σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία, αυτή τη φορά εναντίον της εσσδ αλλά, κυρίως, των αριστερών ή/και επαναστατικών εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη τη ζώνη της αμερικανικής επιρροής. Παρά την ήττα στο βιετνάμ, στην κούβα, στη νικαράγουα και σε διάφορες περιοχές της αφρικής, η Ουάσιγκτον κατάφερε να κρατήσει σε γενικές γραμμές την ισχύ και την επιρροή της, ειδικά στην ευρώπη…

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει καμία σημαία «ελευθερίας και δημοκρατίας». Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να πολεμάει ταυτόχρονα ένα πλήθος «αναθεωρητών» (όπως ονομάζει μερικούς απ’ αυτούς το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της), από ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως το κινεζικό και το ρωσικό, ως τους εν δυνάμει συμμάχους τους, όπως η νότια κορέα, το ιράν και ο λίβανος· ακόμα και «μη κρατικούς πρωταγωνιστές», όπως οι ταλιμπάν, οι διάφορες Χεζμπ’ αλλάχ της μέσης Ανατολής, ή ο στρατηγός Khalifa Haftar στη λιβύη. Κι όλα αυτά με μια ευρώπη (ή κάποια δυναμικά κράτη/κεφάλαια σ’ αυτήν) με έντονη διάθεση έως ανάγκη οικονομικής και γεωπολιτικής χειραφέτησης απ’ τις ηπα.

Τι έχει, λοιπόν, να προτείνει η Ουάσιγκτον στην γηραιά ήπειρο για τον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο; Ελευθερία; Δημοκρατία; Αυτοδιάθεση; Όχι!!! Ένα, και μόνο ένα: εθνικισμό! Ενίσχυση, δηλαδή, του ιστορικά ξεπερασμένου ευρωπαϊκού εθνοκρατικού μικρομεγαλισμού, έτσι ώστε ακόμα και η ε.ε. (πολύ περισσότερο η ευρωζώνη) να παραμείνει ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα, που θα σούρνεται, κι απ’ το οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ψωνίζει «πρόθυμους συμμάχους» – και πελάτες. Όχι επειδή τους έχει ανάγκη στρατιωτικά (εκτός, φυσικά, απ’ τις βάσεις και την επιμελητεία), αλλά επειδή τους χρειάζεται ιδεολογικά: για να πείθεται το πόπολο του ψοφιοκουναβιστάν ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος «αξίζει τον κόπο γιατί είναι ηθικά δίκαιος».

Σάββατο 4 Αυγούστου. Αν απομακρυνθεί κανείς απ’ την αποπροσανατολιστική φλυαρία των ημερών, μπορεί να το διακρίνει: η Ουάσιγκτον κάνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έναν «ασύμμετρο πόλεμο» κατά του project europe, ενισχύοντας ή στηρίζοντας τα εθνικιστικά / ρατσιστικά potential των πληθυσμών και των αφεντικών, τιμωρώντας ή απειλώντας οικονομικές ή/και γεωπολιτικές σχέσεις που «μυρίζουν» απειλή για τις ηπα, αναζητώντας φτηνούς τσάτσους και ρουφιάνους, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά / πολιτικά την ανατολική ευρώπη… Όλα αυτά εναντίον «κάποιου» που κάποτε θεωρούνταν «σύμμαχος» – όμως όχι πια. Τώρα είναι από ανταγωνιστής με αυτοπεποίθηση μέχρι ξεκάθαρος εχθρός.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά το αμερικανό imperium στη φάση της παρακμής του. Το προτελευταίο όπλο είναι το «διαίρει και βασίλευε». Κι αυτό, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η Ουάσιγκτον το έμαθε (όπως και όσο το έχει μάθει) απ’ την προηγούμενη αυτοκρατορία που παρήκμασε, την αγγλική.

Υπάρχει ωστόσο αυτή η υποσημείωση. Το «διαίρει και βασίλευε» μπορεί να καθυστέρησε την επισημοποίηση του τέλους του «κυβέρνα βρετανία» και να εξασφάλισε στο Λονδίνο κάποια σημεία γεωπολιτικής επιρροής. Όμως τίποτα πια δεν θυμίζει το άλλοτε μεγαλείο της αγγλικής αυτοκρατορίας· και οι εσωτερικές αντινομίες του αγγλικού καπιταλισμού σε ότι αφορά τις «σχέσεις» του με την ε.ε. απλά είναι κάτι σαν επιτάφιος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το «διαίρει και βασίλευε» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια τακτική περιορισμένης χρονικής αξίας. Κυρίως: δεν είναι κάποιος νεωτερισμός που θα ξάφνιαζε τους ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον…

Πολύ περισσότερο που στην παρτίδα δεν έχει «βασίλισσα». Έχει μόνο «τρελό»…

Σάββατο 30 Ιούνη. Με την Ρώμη να διεκδικεί αναβαθμισμένο στρατιωτικό ρόλο στη Μεσόγειο «στο πλάι» της Ουάσιγκτον, και την ΕΝΙ να κάνει χοντρό παιχνίδι με το αιγυπτιακό φυσικό αέριο, η Αθήνα πρέπει να νοιώθει (ανομολόγητα) μια κάποια αμηχανία. Η «επίθεση φιλίας» προς το Βερολίνο (πάντα με «όχημα» τους μετανάστες…) πιθανότατα να σχετίζεται λιγότερο με (αμφίβολα) «ανταλλάγματα» μετά την «έξοδο απ’ το τούνελ», και περισσότερο να οφείλεται στην αίσθηση «χασίματος βάρους» του σχεδίου για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» απ’ τον άξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. (Αυτό είναι κάτι που θα παρακολουθούμε τους επόμενους μήνες).

Δεν μπορούμε, πάντως, να αποκλείσουμε κι αυτό: αν και η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης / κάτεργων εκτός ε.ε. δεν φαίνεται να αφορά, σ’ αυτή τη φάση, τους μετανάστες / πρόσφυγες που προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη ζωή μέσω των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, θα μπορούσε μελλοντικά η Αθήνα να ζητήσει να τους «ξεφορτώνεται» μέσω της (θαλάσσιας) μεταφοράς τους στο κοντυνότερο τέτοιου είδους, off shore, «κέντρο διαλογής».

Κυριακή 10 Ιούνη. Υποψιαζόμαστε (μια υποψία είναι, όχι αβάσιμη πάντως) πως εκείνος που έχει το σοβαρότερο πολιτικό πρόβλημα πλέον είναι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο. Όπως είναι γνωστό, επι δεκαετίες, οι πολιτικές βιτρίνες του Βερολίνου (άσχετα από κόμμα, σ’ αυτά τα ζητήματα η γραμμή είναι ενιαία) ήταν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές μιας ενιαίας ομοσπονδιακής ευρώπης. Μόνο για να σπάνε τα μούτρα τους πάνω στα γαλλικά «εθνικά συμφέροντα».

Το ότι ο μικροΝαπολέων Macron εμφανίζεται τώρα «πολύ ευρωπαϊστής» δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν! Το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο περνάει την δική του (σχετική) παρακμή στον παγκόσμιο καταμερισμό κεφαλαίου· και προσπαθεί να αντιδράσει εξισορροπιστικά όχι με «ευρωπαϊκό» αλλά με «αμερικάνικο» τρόπο: μέσω στρατιωτικών εκστρατειών. Ο Macron λέει παχιά λόγια, και είναι εύλογο ότι στο Βερολίνο το ξέρουν: δεν μπορούν πια να στηριχτούν στο Παρίσι… Ο καιρός που υπήρχαν κάποιες τέτοιες ελπίδες έχει εξανεμιστεί. Κι αυτό που αποδίδεται προσωποποιούμενο στην Μέρκελ θα ήταν σωστό να αναγνωριστεί απρόσωπα στο γερμανικό κεφάλαιο: το “μπούκωμα” ενός ευρωπαϊσμού που δεν κατάφερε να επιβληθεί έγκαιρα σε διάφορες παρακμιακές εθνικές ατζέντες.

Με τα διάφορα φασισταριά γύρω γύρω (αλλά και μέσα στη γερμανία) το Βερολίνο δείχνει να προσπαθεί, απλά, να συγκρατήσει τις εθνικιστικές φυγόκεντρες δυνάμεις: ενώ κανείς δεν μπορεί στ’ αλήθεια να διαλύσει χωρίς μεγάλο δικό του κόστος είτε την ε.ε. είτε την ευρωζώνη, συμβαίνει κάτι που έχει μόνο αποτέλεσμα μια δυσκινησία γεμάτη γκρίνιες και πόζες: ελάχιστοι δείχνουν να θέλουν πλέον να προχωρήσει ουσιαστικά και σοβαρά το project europe προς την πολιτική ομοσπονδιοποίηση, χωρίς «αστερίσκους» και φτηνούς υπολογισμούς…

Τι θα κάνει, λοιπόν, το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο; Δεν ξέρουμε. Πάντως όχι την χάρη στην Ουάσιγκτον…

(Μπορεί να περιμένει; Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ίσως…)

Τρίτη 29 Μάη. Η ε.ε. (δια της σκιώδους υπ.εξ. της Mogherini) ορκίζεται πως όχι μόνο θα συνεχίσει να τηρεί την συμφωνία για τα ιρανικά πυρηνικά, αλλά και ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να προστατέψει τις μπίζνες των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στο ιράν.

Ίσως δεν καταφέρει πολλά, στο βαθμό που οι θιγόμενες εταιρείες έχουν μεγάλες δουλειές και στις ηπα. Όμως φαίνεται ότι η ε.ε. ή έστω αρκετά κράτη μέλη της, ειδικά της ευρωζώνης, είναι αναγκασμένα να βρουν εναλλακτικές χρηματοπιστωτικές διαδικασίες για να παρακάμπτουν αυτό που είναι ξεκαθάρα και οριστικά το τελευταίο αμερικανικό όπλο πριν τις βόμβες: τις «οικονομικές κυρώσεις».

Η γαλλική total δείχνει ότι θα δυσκολευτεί να κρατήσει την μεγάλη μπίζνα εκμετάλλευσης του ιρανικού κοιτάσματος φυσικού αερίου στο νότιο Pars – μια κινεζική εταιρεία είναι έτοιμη να την αντικαταστήσει. Απ’ την άλλη αύξησε το ποσοστό της στην εκμετάλλευση σε ρωσικό κοίτασμα στην Αρκτική, όπου θα συνεργαστεί με την ρωσική Novatek και κινέζικες αντίστοιχες. Κάτι είναι κι αυτό…

Τέτοιου είδους οικονομικοί συνεταιρισμοί δεν διαμορφώνουν υποχρεωτικά «πολιτική κρατικών μπλοκ» – αν και είναι αναμενόμενο ότι Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη θα ήθελαν να αυτο-προσδιοριστούν περισσότερο στις σχέσεις τους με την Μόσχα. Θα πρέπει να εννοούνται (αυτοί οι συνεταιρισμοί) περισσότερο σαν τακτικές κινήσεις, εδώ ή εκεί, παρά σαν έκφραση κάποιας στρατηγικής επιλογής (αναφερόμαστε πάντα στα ευρωπαϊκά κράτη). Κάνουν, όμως, τις αμερικανικές κινήσεις διατήρησης του παγκόσμιου ελέγχου και της ηγεμονίας όλο και πιο αναποτελεσματικές, όλο και πιο «απελπισμένες»…

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…