Tag: γερμανία

Ποια παγκοσμιοποίηση είπατε;

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων (μεταφρασμένο απ’ το reuters) ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» προχτές, στις 6 Φλεβάρη. «Νέα στρατηγική»; Όχι! Η στρατηγική είναι παλιά: το κράτος (το γερμανικό εν προκειμένω) αναλαμβάνει ακόμα περισσότερα καθήκοντα προστασίας του «εθνικού κεφάλαιου», γινόμενο ανοικτά συνεταίρος του.

Πριν λίγα μόνο χρόνια η Merkel απέρριπτε απόλυτα το ενδεχόμενο να διασώσει το γερμανικό δημόσιο την ναυαρχίδα του γερμανικού χρηματοπιστωτισμού, την Deutsche Bank, που όντας στριμωγμένη χρειαζόταν επειγόντως «ανακεφαλαιοποίηση». Υπέδειξε, αντί για την κρατική βοήθεια, την χρηματοδότηση απ’ τις μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις. Όπως και έγινε: μια σειρά βαριά ονόματα της γερμανικής βιομηχανίας διέσωσαν την Deutsche Bank συμμετέχοντας σε μια γενναία (και σωτήρια) αύξηση κεφαλαίου.

Τώρα όμως, στην “εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030” (“εθνική” – όχι “ευρωπαϊκή”…), το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο ανοίγει τον ορίζοντα εγκατάλειψης των ορντοφιλελεύθερων κανόνων, και επιστρέφει στην παλιά συνταγή της “κρατικοποίησης”. Όχι απόλυτα. Ο Αλτμάιερ περιέγραψε το πράγμα ως εξής:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα… “Όχι μακροπρόθεσμα” λοιπόν. Κοντοπρόθεσμα; Μεσοπρόθεσμα; Ίσως…

Υποτίθεται πως ο εχθρός είναι ο κινεζικός καπιταλισμός (κρατικός επίσης) και τα τεράστια ποσά που διαθέτει για να εξαγοράζει μερίδια εταιρειών που έχουν ανάγκη από ρευστό. Στην πραγματικότητα όμως ο υπόγειος κίνδυνος είναι να βρεθούν ακόμα και τα βαριά ονόματα του γερμανικού καπιταλισμού στη δίνη της επόμενης έξαρσης της συνεχόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης… Και να γίνουν “εύκολος στόχος” εξαγοράς μετοχικών μεριδίων λόγω πτώσης των τιμών των μετοχών τους.

Ο γερμανός υπ.οικ. υπέδειξε συγκεκριμένα τους τομείς όπου το γερμανικό κράτος θα αναλάβει καθήκοντα “προστασίας” έναντι οποιουδήποτε εχθρού: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής μηχανημάτων και εργοστασίων παραγωγής ενέργειας, οπτικών, αυτοκίνητων, ιατρικού εξοπλισμού, “πράσινων” τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής και τρισιδιάστατων εκτυπώσεων.

Μ’ αυτήν την κίνησή του (διακομματική υποθέτουμε) το Βερολίνο προχωράει αρκετά πιο μπροστά απ’ το «america first» του ψοφιοκουναβιστάν. Χωρίς φανφάρες. Αλλά στον ίδιο δρόμο…

Κανάς άλλος για Guaido;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;

Κανάς άλλος για την Καραϊβική;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.

Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;

Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.

Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».

Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…

(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.

Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).

Κανάς άλλος για τον ισραηλινό τεχνομιλιταρισμό;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Πριν 2 χρόνια τέτοια εποχή τα ισραηλινά δικαστήρια έχωσαν για εννιά χρόνια στα μπουντρούμια τους έναν παλαιστίνιο πιτσιρικά που, αν ζούσε αλλού, θα είχε προσληφθεί από κάποια high tech εταιρεία με μισθό αρκετών μηδενικών. Ο 23χρονος Majid Oweida, απ’ την Γάζα, με εργαλεία έναν φορητό υπολογιστή, έναν αποκωδικοποιητή σήματος και ένα δορυφορικό πιάτο είχε καταφέρει να χακέψει για καιρό το «διάμαντι» της ισραηλινής βιομηχανίας drones, το Heron TP, που κτυπούσε στη λωρίδα τους «τρομοκράτες». Ο Oweida κατάφερε να «κλέβει» σε πραγματικό χρόνο αυτά που «έβλεπαν» τα ισραηλινά drones – εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες ώστε να αποφεύγονται τα θανατηφόρα κτυπήματα απ’ τους βομβαρδισμούς του Heron TP. Κάποιος «κάρφωσε» τον Oweida που δούλευε σαν μηχανικός ήχου σ’ έναν ρ/σ της «ισλαμικής τζιχάντ» στη Γάζα. Και τον έδεσαν τον Φλεβάρη του ’16, όταν επιχείρησε να πάει στη δυτική Όχθη για να βοηθήσει στο στήσιμο ενός τηλεοπτικού σταθμού…

Ο Oweida δεν λέγεται Guaido… Δεν δήλωσε «πρόεδρος» της airbus… Και – κυρίως – είναι παλαιστίνιος της αντίστασης. Αμφιβάλλουμε καν και καν αν είναι ένας ήρωας της διεθνούς των hackers.

Δυο χρόνια μετά την καταδίκη του, προχτές, ανακοινώθηκε η έναρξη ενός προγράμματος εκπαίδευσης του γερμανικού στρατού, στην ισραηλινή στρατιωτική βαση του Tel Nof, σ’ αυτά ακριβώς τα «διαμάντια»: τα Heron ΤP. Δύο γερμανοί καραβανάδες, ένας πιλότος και ένας χειριστής αισθητήρων, άρχισαν την δίμηνη εκπαίδευσή τους σ’ αυτά τα drones που είναι ελεγμένα στην πράξη! Το Βερολίνο είναι υπερήφανο για την συνεργασία. Ο αρχικαραβανάς της αεροπορίας του Kristof Conrath δήλωσε όλο καμάρι:

…Οι ισραηλινοί εταίροι μας έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία σ’ αυτόν τον τομέα, και έχουν και το κατάλληλο περιβάλλον εκπαίδευσης…

Και η «εμπειρία» και το «περιβάλλον εκπαίδευσης» έχουν όνομα: Παλαιστίνη.

Υπάρχουν σύντροφοι / συντρόφισσες στη γερμανία; Τι κάνουν;

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

Σάββατο 26 Γενάρη. Θύμωσε η Ρώμη για την «συνθήκη του Aachen» – καθόλου περίεργο. Και δια του πρωθυπουργού της φασιστοκυβέρνησης Giuseppe Conte δήλωσε ότι τσακώσαμε τη γαλλία και την γερμανία με τα χέρια πάνω στο γλυκό. Δεν εξήγησε ποιο είναι το γλυκό, διεκρίνισε όμως ότι η κυβέρνησή του δεν θα επιτρέψει άλλο στους «ντε φάκτο ηγέτες της ε.ε.» να αντιμετωπίζουν την ιταλία σαν φτωχό συγγενή.

Καλή ιδέα… Kάτι μας λέει ότι την διαχείρισή της θα αναλάβει η κυρία Μέρκελ.

Άλλη μια καθεστωτική αντιστροφή / απαλλοτρίωση των εννοιών

Πέμπτη 24 Γενάρη. … Θα ήταν υποκρισία απλά το να συνεχίσουμε να μιλάμε για τα αποτελέσματα χωρίς να εξετάζουμε τις αιτίες. Αν, σήμερα, έχουμε ανθρώπους που έρχονται απ’ την Αφρική είναι επειδή μερικά ευρωπαϊκά κράτη όπως η γαλλία δεν σταμάτησαν ποτέ την αποικιοποίηση της αφρικής… Αν η γαλλία δεν είχε κτήσεις στην αφρική, απ’ τις οποίες αφαιρεί πλούτο, θα ήταν 15η διεθνώς από άποψη οικονομική. Αλλά τώρα είναι απ’ τις πρώτες…

Δεν θα διαφωνούσαμε, με την σημαντική συμπλήρωση ότι δεν είναι μόνο η γαλλία που ξανα-αποικιοποιεί την αφρική… Ούτε η μόνη που θα ήθελε να… Ποιός, όμως, τα λέει αυτά; Και τι εννοεί;

Πρόκειται για τον Luigi Di Maio, επικεφαλής των “5 αστέρων” και αναπληρωτή πρωθυπουργό της ιταλικής φασιστοκυβέρνησης… Προσεκτικός και προσανατολισμένος, δεν κατηγόρησε το Παρίσι για την στρατιωτική του απόβαση σε διάφορες αφρικανικές περιοχές· πάνω και (κυρίως) κάτω απ’ την Σαχάρα. Αλλά γι’ αυτό:

… Υπάρχουν δεκάδες αφρικανικών κρατών όπου η γαλλία τυπώνει το δικό της νόμισμα, το φράγκο των αποικιών, και μ’ αυτό χρηματοδοτεί το γαλλικό δημόσιο έλλειμμα… Έτσι αρμέγει αυτά τα κράτη και αναγκάζει τον κόσμο να φύγει…

Και σ’ αυτό έχει δίκιο. Το CFA franc είναι το όνομα δύο (μόνο τυπικά) διακριτών νομισμάτων, και τα αρχικά CFA δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης: Colonies Françaises d’Afrique. Το δυτικοαφρικανικό CFA franc χρησιμοποιείται από 8 δυτικοαφρικανικά κράτη, και το κεντροαφρικανικό CFA franc σε έξι κράτη της κεντρικής αφρικής. Η «αξία» του CFA franc είναι υπό την εγγύηση του γαλλικού κράτους, και έχει σταθερή ισοτιμία με το ευρώ (1 ευρώ προς 656 CFA francs). Ο γαλλικός καπιταλισμός διαθέτει ένα αντίστοιχο αποικιακό εθνικό νόμισμα για τις κτήσεις του στον ειρηνικό (CFP franc).

Ποια φαγούρα, όμως, έχει πιάσει την ιταλική φασιστοκυβέρνηση; Γιατί ο φασίστας Salvini θέλει να δει τον Macron να φεύγει με ελικόπτερο; Πιστεύει ότι η Le Pen είναι λιγότερο γαλλική βιτρίνα;

Κατ’ αρχήν οι ιταλικές “καταγγελίες” δεν έχουν στόχο να αποκατασταθούν τα δικαιώματα των προσφύγων / μεταναστών που τολμούν να πλησιάσουν τις ιταλικές ακτές αλλά το ανάποδο. Έχουν στόχο να εντάξουν τον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό μέσα στον (ευρωπαϊκό) ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, δίνοντάς του το αναγκαίο εθνικιστικό “άρωμα”: αγώνας κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας στην αφρική μέχρι να πνιγεί και ο τελευταίος αφρικανός μετανάστης!

Αυτό είναι συνέπεια του ότι ο ιταλικός καπιταλισμός άργησε να κινηθεί επεκτατικά προς την αφρική (αν και κάνει “καλές δουλειές” με την αιγυπτιακή χούντα), με αποτέλεσμα ο γαλλικός να έχει πιάσει ήδη πολλές θέσεις. Το πρόβλημα της Ρώμης δεν είναι η ζώνη του Σαχέλ, κάτω απ’ την Σαχάρα, αλλά η λιβύη. Ενώ στις εποχές Καντάφι η Ρώμη είχε ένα καλό μερίδιο “σχέσεων” με το λιβυκό καθεστώς, τώρα το Παρίσι έχει επεκτείνει σημαντικά την επιρροή του εκεί (μέσω του στρατηγού Haftar Khalifa) – και η Ρώμη ψάχνει πως θα χωθεί…

Αυτά συμβαίνουν την ιστορική στιγμή που το Βερολίνο δείχνει να κρατάει την προτίμησή του για τον σοσιαλφιλελεύθερο Macron, σε ότι αφορά τον θρυλικό (και μόνιμα ανύπαρκτο) «άξονα γαλλίας – γερμανίας». (Εξού και ο εκνευρισμός των διάφορων Salvini…) Δεν θα ήταν καθόλου απίθανο η φασιστοκυβέρνηση της Ρώμης να επιδιώκει στη θέση της ευθείας (του συγκεκριμένου άξονα) ένα τρίγωνο, στο οποίο να κρατάει την μία κορυφή. Την ίδια στιγμή που, ας μην το ξεχνάμε, προσπαθεί να ενισχύσει τις (στρατιωτικές κατά βάση) σχέσεις της με την Ουάσιγκτον…

Να, λοιπόν, ένα ψευδοanti-imp κήρυγμα απ’ τους εκπροσώπους ενός ζορισμένου ιμπεριαλισμού (του ιταλικού)! Και να η απόδειξη εκείνου που διαβάζετε εδώ επί πάνω από χρόνο: ότι η στρατιωτικοποίηση της «ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών» είναι τμήμα της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Είτε αφορά την κεντρική Μεσόγειο, είτε αφορά το Αιγαίο…

(Προφανώς δημιουργούνται καινούργια και επείγοντα πολιτικά / ανταγωνιστικά καθήκοντα… Που ίσως μείνουν «ορφανά» αν δεν βρεθούν ώμοι να τα σηκώσουν…)

(φωτογραφία: Mε το πράσινο η ζώνη του δυτικοαφρικανικού CFA franc· με το κόκκινο η ζώνη του κεντροαφρικανικού.

Κι άλλη μία

Πέμπτη 24 Γενάρη. Αν οι καταγγελίες (και ο ιμπεριαλιστικός φθόνος) της Ρώμης πουλιούνται σαν “αντι-ιμπεριαλιστικός”, η συνθήκη του Aachen που υπέγραψαν Merkel και Macron πριν 2 μέρες πουλιέται σαν “αντι-εθνικισμός”. Ακόμα και ο συμβολισμός της επιλογής του Aachen δεν διέφυγε, φυσικά, από κανέναν: η πρωτεύουσα της «αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» του Καρλομάγνου…

Αν το Παρίσι επρόκειτο να είναι ένας σταθερός καπιταλιστικά εταίρος του Βερολίνου, τότε η «πολλών προθέσεων» συνθήκη του Aachen θα μπορούσε, πράγματι, να αποδειχθεί ένας καταλύτης για την επιτάχυνση της αναβάθμισης του project europe. Σε μια εποχή που «κτυπιέται» όχι μόνο από διάφορους ευρω-εθνο/φασισμούς αλλά και απ’ την Ουάσιγκτον. Θα λειτουργούσε σαν «κεντρομόλος δύναμη» για άλλα ευρωπαϊκά κράτη / καπιταλισμούς, σε μια ρεαλιστική βάση: προφανώς δεν πρόκειται να ακολουθήσουν όλα τα κράτη μέλη της ε.ε. οποιαδήποτε τέτοια αναβάθμιση…

Ωστόσο (εκτιμάμε πως) η «πολιτική ισότητα» ανάμεσα στον γερμανικό και στον γαλλικό καπιταλισμό είναι αδύνατη· επειδή είναι αδύνατη η «οικονομική ισότητα / συμμετρία». (Παραπέμπουμε στα ενδεικτικά στοιχεία που είχαμε δημοσιοποιήσει υπό τον τίτλο «η γραμμή μαζινό» στις 8 του περασμένου Δεκέμβρη). Κατά συνέπεια οι συμβολισμοί σ’ αυτήν την διακρατική συμφωνία είναι περισσότεροι απ’ τις πραγματικές δυνατότητες ή/και διαθέσεις. Γιατί το Βερολίνο είναι πάντα, για το Παρίσι, ένας εξαιρετικά απειλητικός ανταγωνιστής (όσες / όσοι ζουν στη γαλλία το ξέρουν απ’ την καθημερινή προπαγάνδα…)

Εκείνο που ίσως είναι πρακτικό (και από πολλές απόψεις αναγκαίο), πίσω απ’ την πρόνοια της συμφωνίας ότι «τα δύο κράτη θα αλληλοϋποστηρικτούν στρατιωτικά σε περίπτωση που το ένα απ’ τα δύο δεχτεί επίθεση» (ε; ποιο κράτος περιμένει επίθεση;), είναι η σύγκλιση των πολεμικών βιομηχανιών τους, των τύπων των όπλων που έχουν ή θα κατασκευάσουν, πιθανόν και η σοβαρή δημιουργία κάποιων «κοινών» στρατιωτικών σωμάτων. Για χρήση εκεί (και μόνο) όπου τα συμφέροντά τους θα συμπίπτουν.

Αυτό ήταν, άλλωστε, που απάντησε η Merkel όταν ρωτήθηκε για τις διαφορές μεταξύ γερμανίας και γαλλίας. … Υπάρχει πάντα το ερώτημα πόσο αυτόνομο μπορεί να είναι κράτος… Γυρνάμε τον κόσμο πουλώντας δύο πολεμικά αεροπλάνα, το eurofighter και το rafale. Αυτό δεν έχει νόημα… Δεν μπορούμε να διασταυρώνουμε τα ξίφη μας για κάθε βίδα…

Όχι, μην το κάνετε… Αλλά θα συμφωνήσουν οι γάλλοι βιομήχανοι ότι οι περισσότερες βίδες θα είναι γερμανικές; Χλωμό…

Οι πρόθυμοι: next generation?

Δευτέρα 21 Γενάρη. Ψάχνοντας να βρει συμμάχους για τον έλεγχο της μέσης Ανατολής ο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ορμώμενος Pompeo έχει σχεδιάσει μια «σύνοδο» για τις 13 και 14 Φλεβάρη – στην πολωνία. Ναι, η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση είναι πιστός σύμμαχος, και εμφανίζεται σαν συνδιοργανωτής της «συνόδου», που, κατά τις επίσημες εξηγήσεις θα εστιάζει στην σταθερότητα και στην ειρήνη, στην ελευθερία και στην ασφάλεια της περιοχής, στον εξτρεμισμό και στον πυραυλικό αφοπλισμό… Για να το πούμε απλά: θα εστιάζει στην αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και, παρεπιπτόντως, του άλλου «ταραξία», της Μόσχας).

Είναι φανερό ότι η πρόσκληση πρόθυμων ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών (που δεν είναι, δα, και οι «ειδικοί» για τη μέση Ανατολή) είναι επανάληψη της τακτικής Bush Β και Rumsfeld το 2003, παραμονές της εισβολής στο ιράκ: να ανανεωθεί το κομμάτιασμα του project europe, μεταξύ «παλιάς» (και παρακμιακής) ευρώπης, ήτοι γερμανίας, γαλλίας και άλλων που τότε δεν ήθελαν εισβολή στο ιράκ και τώρα δεν θέλουν καθόλου καυγάδες με το ιράν – και «νέας» (και ανθηρής) που είναι τα κράτη του πρώην «ανατολικού μπλοκ».

Ελλείψει «κοινής εξωτερικής πολιτικής» οι ευρωπαϊστές το βλέπουν το έργο. Η κυρά Federica Mogherini, που έχει αυτή την καλοπληρωμένη μεν αλλά και γελοία δουλειά του «επίτροπου εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.», δήλωσε ήδη ότι έχει άλλες δουλειές και δεν θα πάει στη σύνοδο. Θα πάνε, όμως, υπουργοί από «πρόθυμα» ευρω-καθεστώτα. Υποθέτουμε τα βαλτικά έχουν πιάσει ήδη θέση.

Είναι η αμερικανική ρελάνς στην άρνηση γερμανίας, γαλλίας και αγγλίας να συμφωνήσουν με την εγκατάλειψη της συμφωνίας 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Υπάρχει τρόπος το Βερολίνο ή/και το Παρίσι να δεσμεύσουν τους «πρόθυμους» κάνοντάς τους λιγότερο τέτοιους;

Δύσκολο μοιάζει.

Μεσαίου – αλλά διαλυτικού – βεληνεκούς

Δευτέρα 21 Γενάρη. Δεν είναι μόνο η πιο πάνω επίθεση της Ουάσιγκτον στο project europe. Υπάρχει και μία χειρότερη – η διάλυση της συνθήκης για τους μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους, γνωστή σαν INF. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει δώσει «διορία» στη Μόσχα ως τις 2 Φλεβάρη, να σταματήσει όλα τα σχετικά της προγράμματα, αλλιώς… Αλλιώς θα φέρει τους δικούς του πυραύλους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κι αυτή τη φορά δεν θα επιχειρήσει να τους εγκαταστήσει στο (δυτικό)γερμανικό έδαφος, όπως την δεκαετία του ’80. Θα τους πάει στο πολωνικό, και σ’ άλλους (αν βρεθούν) πρόθυμους. Πού θα αρχίσουν να σημαδεύουν, σαν αντίποινα, οι ρωσικοί πύραυλοι; Όχι την φίλη γερμανία… Οπωσδήποτε όμως τους «πρόθυμους». Συνεπώς το project europe θα ζοριστεί σε βαθμό φυγοκέντρισης…

Το γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην ευρώπη, απ’ το ελλαδιστάν ως την πολωνία και τα βαλτικά κράτη, δείχνει πολλά γι’ αυτούς ακριβώς τους συμμάχους. Επιπλέον δείχνει το γιατί το να εννοείται σήμερα το νατο σαν εκείνο που ήταν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου είναι από πολιτική μυωπία έως ανοησία: ουσιαστικά πρόκειται για μια συμμαχία υπό διάλυση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τους πραγματικούς συσχετισμούς του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου. Η Ουάσιγκτον ξαναφτιάχνει τις στρατιωτικές συμμαχίες της (ή αυτό προσπαθεί να κάνει) – δεν κάθεται πάνω σ’ εκείνες που είχε πριν από 40 χρόνια.

Για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το νατο είναι μόνο το κέλυφος της συστράτευσής του με τον αμερικανικό. Μπορεί κανείς να «κτυπάει» το καύκαλο· αλλά ο βασικός πυρήνας των στοχεύσεων και των συμμαχιών μένει μέσα προστατευμένος και ανενόχλητος…

Κάπως έτσι τόσο η ελληνική στρατιωτική συμμαχία με την αιγυπτιακή χούντα όσο και με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς έχουν περάσει απαρατήρητες…

Είναι “εκτός νατο”, άρα επιτρέπονται… E;

Συμμαχικοί κυνόδοντες

Δευτέρα 14 Γενάρη. Η άποψη του Tucker Carlson για τον κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Μπορεί να συμπυκνωθεί σε τέσσερεις λέξεις: Οι ξένοι απειλούν την Αμερική. Αυτό είναι που χρειάζεται για να έχεις υψηλή τηλεθέαση.

Το show του στο δεξιό Fox News είναι απ’ τα πιο πετυχημένα πολιτικά show στην αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση. Το φερέφωνο των αμερικάνων νεοναζί, η Daily Stormer, τον έχει περιγράψει σαν «τον μεγαλύτερο σύμμαχό μας». Ο πιο φημισμένος θεατής του είναι ο Donald Trump.

Στα τέλη του Νοέμβρη, το “Tucker Carlson Tonight” ξαναέπιασε το θέμα της μετανάστευσης και, όχι για πρώτη φορά, της γερμανίας. Στο show ο τίτλος «μαθήματα απ’ τη γερμανία» εμφανιζόταν με μεγάλα κόκκινα γράμματα δίπλα σε μια βλοσυρή φωτογραφία της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel, με το πρόσωπό της να περιβάλλεται από μια ρωσική και μια τουρκική σημαία.

Ο Carlson είχε μαζί του έναν σπέσιαλ καλεσμένο απ’ το Βερολίνο, έναν άντρα με κοντά μαλλιά με τζελ, που καθόταν με φόντο την πύλη του Βραδεμβούργου, με σακάκι αλλά χωρίς γραβάτα: τον πρεσβευτή των ηπα Richard Grenell. Ο 52χρονος είναι ο άνθρωπος του Trump στην γερμανική πρωτεύουσα απ’ τον περασμένο Μάη…

Αυτή ήταν η δηλητηριώδης εισαγωγή του καθεστωτικού γερμανικού der spiegel στην on line έκδοσή του, στις 11 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο: «ο πρεσβευτής του Trump έχει βρει ελάχιστους φίλους στη γερμανία». Μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια του άρθρου…

Είναι αλήθεια. Ο Grenell δεν έχει πάει για φιλίες εκεί. Είναι η «προκεχωρημένη θέση» (διπλωματική) της επίθεσης της Ουάσιγκτον στην ε.ε., στην ευρωζώνη… και ειδικά στο Βερολίνο. Είναι εκεί επειδή θα ήταν άκομψο να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις από τώρα… Είναι εκεί για να παρακολουθεί – και να απειλεί – από κοντά.

Όπως έκανε χτες, με γράμμα του στην καθεστωτική Bild. …Όπως ξέρετε οι ηπα είναι έντονα αντίθετες με τον Nord Stream 2…. Συνεχίζουμε να υποδεικνύουμε ότι οι εταιρείες που σχετίζονται με τον τομέα αγωγών εξαγωγής ρωσικής ενέργειας εμπλέκονται σε δραστηριότητες που διατρέχουν τον κίνδυνο σοβαρών κυρώσεων…

Είναι αυτό απειλή; Όχι – είναι «προειδοποίηση». Λίγο πριν τα περασμένα χριστούγεννα 40 αμερικάνοι γερουσιαστές (απ’ τους 100), διακομματικά, κατέθεσαν προς ψήφιση ένα νόμο που ζητάει απ’ το ψόφιο κουνάβι να προσπαθήσει να σταματήσει την κατασκευή του Nord Stream 2. Ο νόμος είχε περάσει στις αρχές του μήνα απ’ την βουλή των αντιπροσώπων. Που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα, μιας και ο Nord Stream 2 προχωράει προς τα τελειώματα) θα πέσουν οι κεραυνοί, οι ποινές και οι τιμωρίες στις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο γερμανικές) που έχουν συνεταιριστεί με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του αγωγού.

Η διακομματική συμφωνία είναι ασφαλής υπόδειξη ότι δεν πρόκειται για καπρίτσια του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για εθνική πολιτική των ηπα. Η οποία, και σ’ αυτόν τον τομέα (της ενεργειακής εξάρτησης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες απ’ τις ηπα) περιλαμβάνει και άλλα. Όπως, για παράδειγμα, τις ελληνικές φαντασιώσεις για γκάζια και east med, ή τις όχι φαντασιώσεις για ελληνόκτητα γκαζάδικα και την Αλεξανδρούπολη ως κέντρο αποσυμπίεσης και διανομής «εγκεκριμένου» απ’ την Ουάσιγκτον υγροποιημένου αερίου.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος ετοιμάζεται λοιπόν να βομβαρδίσει γερμανικές, αυστριακές, ολλανδικές και γαλλικές εταιρείες (με κυρώσεις, προς το παρόν…)· να οξύνει, δηλαδή, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ πρώην συμμάχων. Εννοείται πως η ευλογία της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα για να παριστάνει αυτή η τελευταία «τον πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή» (κούνια που την κούναγε!) δεν επιτρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην απάντηση του Gerhard Schroeder στις απειλές του Grenell (πρώην καγκελάριος, ντάξει;) ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε μεταχείριση κατεχόμενης χώρας… Ή στην ακόμα πιο θυμωμένη απάντηση του σοσιαλδημοκράτη Martin Schulz ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής μοιάζει με ακροδεξιό αποικιοκράτη αξιωματικό.

Είπαμε. Οι έλληνες είναι «αντι-ντόιτς»…