Tag: γαλλία

Ο καπιταλισμός είναι πολύ σκληρός για τους μωρούς

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Όταν τα πιτσιρίκια δημοτικών σχολείων στο Παρίσι βγαίνουν στο προαύλιο στο διάλειμμα και φωνάζουν παίζοντας κί-τρι-να γι-λέ-κα! είναι βέβαιο ότι στο σύνολό του το φαινόμενο δεν είναι «πολιτικό» με την κλασσική έννοια της λέξης. Για την ασταμάτητη μηχανή υπάρχει κάτι ακόμα βέβαιο: δεν υπάρχει «κλασσική έννοια» για καμία λέξη! Ούτε για το «κίτρινο», ούτε για το «γιλέκο», ούτε για τίποτα άλλο. Από μεταφορά σε μεταφορά η υποταγμένη στο Θέαμα πρωτοκοσμική συγκίνηση ψελλίζει τέρατα.

Πρόκειται, χωρίς περιστροφές, για την κοινωνιολογία του Θεάματος. Η τερατογέννεση της είναι πολύ απτή. Φασίστες και «αριστεροί» αναντάμ παπαντάμ, together. Προς τιμήν τους κάποιοι γάλλοι αντιφασίστες άφησαν στην άκρη την κιτρινίλα, την γιλεκίλα και την «ειρηνική συνύπαρξη», και την έπεσαν σε φασίστες «κιτρινογιλέκους», μέσα στο μπούγιο, προχτές. Η βασική παραγωγή (ή παραγραφή) νοημάτων δεν αλλάζει όμως, δυστυχώς, με τέτοιες μάχες εκ του συστάδην. Γιατί έχει ήδη κάμποσα χρόνια ιστορίας – πετυχημένα χρόνια!!! Έγινε με το θρυλικό φαινόμενο της «αντιπαγκοσμιοποίησης»: παπαδαριό διαφόρων ειδών, προσεκτικοί φασίστες, τουρίστες των events και επαρμένοι αριστεριστές together. Ποιος κέρδισε απ’ τις anti-global επαναστατικές εκδρομές; Κοιτάξτε ένα γύρω, κι όποιος είναι τίμιος θα το διαπιστώσει εύκολα: πάντως όχι «της γης οι κολασμένοι»… Έγινε στην ισπανία, έγινε και στην ελλάδα: «αγανακτισμένοι». Ποιος κέρδισε; Ελάτε τώρα! Όποιος δεν έπιασε στα μέρη μας καλό πόστο χάρη στους ροζ θα πρέπει να καταλαβαίνει. Όσο για τους θρυλικούς podemos; Α χα!!!

Έγκαιρα, πολύ έγκαιρα, και (με πίκρα το έχουμε παραδεχτεί) μάταια, είχαμε προειδοποιήσει απ’ τις σελίδες του χάρτινου Sarajevo τι σημαίνει «η πολιτικοποίηση των συγκινήσεων». Ποτέ, ΠΟΤΕ, αυτή δεν ήταν ο δρόμος για την οποιαδήποτε χειραφέτηση! ΠΟΤΕ! Ποτέ οι συναισθηματικοί εκβιασμοί δεν έσπασαν ούτε μισό κρίκο αλυσίδας. Οποιοδήποτε γερό και μαχητικό χειραφετικό εγχείρημα κι αν αναζητήσει κανείς στην ιστορία, αν ψάξει προσεκτικά, θα δει ότι στηρίχτηκε στην ατσάλινη λογική. Στον κόπο, στην οξύτητα, στο βάθος, στην ευστοχία της κριτικής. Και στην ατσάλινη απομυθοποίηση των συγκινησιακών κάτεργων που παπάδες και βασιλιάδες ήξεραν πολύ καλά να οργανώνουν. Εδώ και δεκαετίες την δουλειά έχουν αναλάβει (πετυχημένα, δυστυχώς) οι διαφημιστές. Και διάφοροι «πολιτικοί» παλιάτσοι που εξαφάνισαν το σκληρό έργο της κριτικής για χάρη της ευκολίας των public relations… Ταιριάζουν απόλυτα στην εποχή και στην εθελοδουλειά τους· όχι στις (κούφιες) διακηρύξεις τους…

Διάφοροι κοινοί απατεώνες, λιμοκοντόροι της «επιρροής στο πλήθος» και κατά φαντασίαν απελευθερωτές, διαδίδουν εδώ και πολλά χρόνια (το έκαναν και στην «κάτω πλατεία», και τώρα το ίδιο κάνουν…) ότι «με την σωστή παρέμβαση» (την δική τους βέβαια – ω σωτήρες!!!) η συγκινησιακή πανούκλα γίνεται συνείδηση!!! Η οποία «σωστή παρέμβαση» αρχίζει βέβαια (πως αλλιώς;) με επαίνους στην συγκινησιακή πανούκλα!… Νομίζουν, μάλιστα, ότι αυτό είναι κάποια «καινούργια ιδέα»!!! Ωστόσο κανείς τους δεν τολμάει να μοιράσει προκηρύξεις στους επιτάφιους κάθε Πάσχα λέγοντας ότι ο Jesus δεν αναστήθηκε ποτέ – ίσως, μάλιστα, και να μην υπήρξε καν… Στο ποιμνίο δεν χωράνε «σωστές παρεμβάσεις»!!!…

Ε, λοιπόν, ο γνωστός Λεωνίδας Κύρκος, απ’ την προεκλογική του συγκέντρωση στην Ομόνοια στα μέσα των ‘80s, απευθυνόταν στους δεξιούς οικογενειάρχες, με γλυκές κουβεντούλες… Ζήτω η οικογένεια, ζήτω ο μικροαστισμός – ζήτω (όμως…) και ο σοσιαλισμός (του κράτους και του κεφάλαιου)! Νοικοκυρεμένες ιδέες… Οπότε απέκτησε το προσωνύμιο «Τσίρκος»: όσο και να γλύφεις τον μικροαστό, το μόνο που θα πετύχεις είναι να γίνεις ίδιος… Πράγμα που δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε τέτοιου είδους «σωστές παρεμβάσεις» εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα! Τα έγραψε κάποιος έγκαιρα στη «μαζική ψυχολογία του φασισμού»…

(φωτογραφία: Νάτος, νάτος, ο αρχηγός ο γάτος!!! Μόλις τελειώσει την κονσομασιόν με τους ντόπιους φασίστες γίνεται κιτρινοΠανάγος…)

 

Έξαψη και εκτόνωση

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Σε ένα (δύσκολο να βρεθεί πια) αναλυτικό κείμενο του 1974, που αφορούσε την εξέγερση ενάντια στην εργασία στις ηπα, ο συγγραφέας τεκμηριώνει αξιόπιστα το πως ήδη απ’ την δεκαετία του ’60 τα αμερικανικά αφεντικά ήταν σε θέση να οργανώνουν μεγάλης κλίμακας ελεγχόμενες απεργιακές εκτονώσεις της εργατικής αρνητικότητας… Αν στα ‘60s τα αμερικανικά (και όχι μόνο) αφεντικά ήταν σε θέση να ανοίγουν «τις βαλβίδες αποσυμπίεσης» προς όφελός τους (χέστηκαν πραγματικά μόνο με την ανάδυση της άγριας προλεταριακής αρνητικότητας με συναίσθηση του εαυτού της), τι νομίζετε ότι μπορούν να κάνουν σήμερα, και μάλιστα χωρίς το περιττό έξοδο της εξαγοράς συνδικαλιστών, με τον φτηνό και εύκολο τρόπο των mass social media – brain control; Νομίζετε ότι φοβούνται τα μπάχαλα;

Το όπλο τους, αυτό που κάνει τα πάντα απλά, είναι η ρηχότητα. Ρηχές σκέψεις, ρηχά αισθήματα, αποστροφή σε οποιοδήποτε διανοητικό έργο απαιτεί χρόνο και κόπο. Τυπική μικροαστική «ηθική»! Κάπως έτσι τα ακροδεξιά λαμόγια του συστήματος εμφανίζονται σαν «αντισυστημικά»: δέκα πιασάρικα συνθήματα και ο μικροαστός έχει βρει «το δίκιο» του!

Κάπως έτσι οι φασίστες κινούνται σαν το ψάρι στο νερό μέσα στην μικροαστική ρηχότητα των όποιων «κίτρινων» ή «πράσινων» αντιδράσεων. Η ανάλυση που λέει «έχουν δίκιο» (οι μικροαστοί) είναι ελεεινή. Πρακτικά υπονοεί ότι και οι φασίστες έχουν δίκιο. Είναι και παραπλανητική: οι παλαιστίνιοι έχουν δίκιο εδώ και 100 χρόνια, αλλά «τρομοκράτες» και «σεξιστές» τους αποκαλούν! Τι πάει να πει, τελικά, «έχω δίκιο»;

Το επιμέρους δίκιο των πρωτοκοσμικών γίνεται πανηγυρική επίδειξη της επιθετικής ιδιοτέλειας τους· κι αυτή, με τη σειρά της, γίνεται φάρσα όταν φτιάχνει «καταλόγους αιτημάτων» σαν αυτόν που εμφανίζεται απ’ την μεριά των άγνωστης προέλευσης εκπροσώπων των «κίτρινων γιλέκων»: ένα συνονθύλευμα κρατισμού, εθνικισμού, ελάχιστα κουκουλωμένου ρατσισμού – και «κοινωνικής πρόνοιας». Για να παρηγορούνται μ’ αυτήν την τελευταία οι «αριστεροί» και λοιποί – που έχουν χάσει τον μπούσουλα όχι τώρα αλλά εδώ και 3 δεκαετίες… Να νομίζουν οι φουκαράδες ότι έχουν περιθώριο για κάποια «σωστή παρέμβαση»…

Εννοείται: ούτε κουβέντα για τον γαλλικό στρατό στο Sahel…

Θα το πούμε, θα το ξαναπούμε: η κοινωνική λουμπενοποίηση, η υπαγωγή των συγκινήσεων στο κεφάλαιο και στις psyops του, οι tittytainment των «κοινωνικών αντιδράσεων», είναι δουλεμένες εδώ και δεκαετίες στα manual των αφεντικών.

Για να γεννούν τα χρήσιμα τέρατα.

Η γραμμή Μαζινό

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Το γαλλικό καθεστώς μάλλον έχει αιφνιδιαστεί· και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. Ετοιμάζεται σήμερα για «πόλεμο δημόσιας τάξης» (πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να είναι απλά ένα εργαλείο psyop) αλλά οι ομοιότητες με την «πλατεία Maidan» (κι όχι, βέβαια, με τον Μάη του ’68!!) εκδηλώθηκαν ήδη πριν μια βδομάδα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να παραβλέψει…

Το συνηθισμένο είναι να αποδίδονται όλα τα δίκια στα κοινωνικά υποκείμενα… Με πλήρη αδιαφορία για την ιδεολογική και πολιτική τους σύνθεση… Εκ των υστέρων διάφοροι το έχουν εξίσου εύκολο να παριστάνουν τους έκπληκτους για το πως και που «δυνάμωσαν οι φασίστες»· πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθ’ έξιν…

Δεν ενδιαφέρει ποτέ η κατάσταση του κεφάλαιου – του γαλλικού εν προκειμένω. Όποιος θα έκανε τον κόπο να αναζητήσει τα βασικά στοιχεία θα διαπίστωνε το πόσο πίσω βρίσκεται (σα γενικά μεγέθη…) ο γαλλικός καπιταλισμός απ’ τον βασικό και ομολογημένο ευρωπαίο ανταγωνιστή του, τον γερμανικό. Ενδεικτικά νούμερα, απ’ το 2017:

– το γερμανικό αεπ ήταν 3,7 τρις δολάρια (4ο στον κόσμο) έναντι 2,58 τρις του γαλλικού (6ο στον κόσμο)·

– το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα ήταν 281,267 δις δολάρια ενώ ο γαλλικός καπιταλισμός είχε εμπορικό έλλειμα 89,52 δις.

– το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό επί του αεπ ήταν 63,9% για το Βερολίνο έναντι 98,5% για το Παρίσι·

– το μέσο κατα κεφαλήν αεπ ήταν 44.659 δολάρια για την γερμανία και 38.678 για την γαλλία·

– το γερμανικό κράτος είχε πλεόνασμα 38,4 δις ενώ το γαλλικό έλλειμα 67 δις·

– οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση (το 2014) ήταν 193,37 δις για το Βερολίνο (11,14% του προϋπολογισμού) έναντι 154,46 δις για το Παρίσι (9,66%)·

– οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία ήταν 353,22 δις (19,65% του προϋπολογισμού) για το γερμανικό κράτος έναντι 245,74 δις (15,69%) για το γαλλικό·

– οι «δαπάνες για την άμυνα» ήταν (2017) 45,14 δις δολάρια για το Βερολίνο (2,73% του προϋπολογισμού) έναντι 58,63 δις για το Παρίσι (4,01%)

– η καταμετρημένη ανεργία ήταν (Οκτώβρης 2018) 3,3% για τον γερμανικό καπιταλισμό και 8,9% για τον γαλλικό.

Αυτά (και άλλα παρόμοια) σκιαγραφούν την σχετική θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου έναντι του βασικού (ευρωπαίου) ανταγωνιστή του μέσα στο project europe. Κατά συνέπεια, αυτά δείχνουν την υλική βάση των «μέτρων» και των «πολιτικών» που είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει οποιαδήποτε γαλλική κυβέρνηση· και όχι τα γούστα του κάθε Macron.

Για παράδειγμα, το μόνο μέγεθος στο οποίο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο υπερέχει του γερμανικού είναι οι «δαπάνες για την άμυνα»· τις οποίες ο Macron το περασμένο καλοκαίρι υποσχέθηκε να μεγαλώσει. Αυτό σχετίζεται άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις (κατά κύριο λόγο στην υποσαχάρια Αφρική και, δευτερευόντως, στη μέση Ανατολή) του Παρισιού.

Ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν έχει υπάρξει κανένα κίνημα που να απαιτεί την μείωση των «δαπανών για την άμυνα» (και την απόσυρση του γαλλικού στρατού απ’ όπου έχει απλωθεί…) υπέρ των «κοινωνικών δαπανών»! Δεν είναι ανεξήγητο. Υπέρ ή κατά του Macron ή της Le Pen, με «κίτρινα γιλέκα» ή «πράσινα σκουφιά», η κοινωνική βάση στη γαλλία παραμένει βαθιά εθνικιστική στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία της· ακόμα κι αν αυτό πριονίζει, στην παρούσα ιστορική φάση, την καθημερινότητά της.

Παριστάνει ότι δεν ξέρει· ή ότι δεν μπορεί να μάθει…

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)

Γιλέκα και κουνάβια

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…

Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…

Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.

Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…

Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.

Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».

Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.

Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…

Το πριόνι που καπνίζει

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.

Οι “αγανακτισμένοι” των Παρισίων

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Πριν οι εικόνες και οι εντυπώσεις δημιουργήσουν συγκινήσεις και οι συγκινήσεις γίνουν άποψη, καλό θα ήταν να προσέξει κανείς την “πολιτικο-ιδεολογική σύνθεση” των “κίτρινων γιλέκων”. Όπως εκδηλώνεται στις γραμμές τους.

Η μεσαία φωτογραφία επιβεβαιώνει την postmodern διάβρωση… Δεν πρόκειται για αναβίωση του Μάη του ’68 και των οδοφραγμάτων στο Καρτιέ Λατέν – ξεχάστε το! Ούτε για την γαλλική εκδοχή της εξέγερσης στο Λονδίνο κατά του poll tax, τον Μάρτη του ’90! Έχουν αλλάξει πολλά από τότε!

Ακόμα κι αν ισχύει ότι τα “κίτρινα γιλέκα” είναι ένα πλατύ και περιεκτικό ίσιωμα, σα να λέμε μια πλατεία, με “πάνω” και “κάτω” τμήματα, καλό θα ήταν να έχει ξεριζωθεί στα μέρη μας η ιδέα ότι “δεν πειράζει, μια φάση είμαστε”.

Παρότι η όποια γνώμη στο ελλαδιστάν δεν έχει καμία επίδραση στην “γαλλική δημοκρατία”, ισχύει το ίδιο εδώ όπως παντού: οι μαλακίες πληρώνονται – γιατί τέτοια είναι η προδιαγραφή τους. Να πληρωθούν τοις μετρητοίς…

Ελπίζουμε να είναι σαφές το υπονοούμενό μας… Γιατί την καταστροφική σύγχιση την είδαμε και στην πλατεία Meidan, την είδαμε και στην πλατεία Συντάγματος… Φαίνεται ότι υπάρχει και γαλλική παραλλαγή (και ποιος ξέρει πόσες άλλες ακόμα…)

(Η οποία καταστροφική σύγχιση έγκειται στο εξής απλό: ό,τι ελλείψει «επαναστατικού υποκειμένου» με συνείδηση σύγχρονου ανταγωνισμού στο κράτος και στο κεφάλαιο, γίνονται αλλεπάλληλες εκπτώσεις… Οπότε κάθε εκτονωτική πράξη υιοθετείται αβίαστα – στη βάση ολέθριων αφαιρέσεων και έωλων υποθέσεων. Έτσι η γαλλική σημαία, για παράδειγμα, θεωρείται αμελητέος συμβολισμός, παρότι αυτή ακριβώς η σημαία είναι σύμβολο κατακτήσεων, εξανδραποδισμού και ρατσισμού – κι αυτό είναι πολύ γνωστό. Στον 21ο αιώνα ο εθνικισμός των πρωτοκοσμικών δηλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα η καλοκάγαθη αφέλεια των «ζήτω οι φάσεις!» μπορεί να καταλάβει.

Κι αφού η γαλλική σημαία είναι ο.κ., σκάει και ο κέλτικος σταυρός… Για να διεκδικήσει και να κεφαλαιοποιήσει το τμήμα της εκτόνωσης που δικαιούται… Συναινετικά; Βίαια; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι «χωράει κι αυτός»…

Τα υπόλοιπα άλλη φορά).

(Τι σημαία είναι αυτή που κρατάει ο τύπος στην τρίτη φωτογραφία; Γαλλική σκέτη ή γαλλική plus; Δεν θα το φανταστείτε: είναι η σημαία των γάλλων βασιλοφρόνων – ναι, υπάρχουν και τέτοιοι – της οργάνωσης “action francaise”… Ορίστε, λοιπόν, οι νοσταλγοί του Λουδοβίκου του 16ου και της Αντουανέτας ζουν ακόμα!!! Διακόσια τόσα χρόνια μετά…

Η ερώτηση πως είναι δυνατόν ακόμα είναι ανιστόρητη – μας συμβουλεύει ο Μπένγιαμιν… Γιατί απ’ την ιστορική στιγμή που εμπεδώθηκε ότι δεν υπάρχει γενικά “νόμος και τάξη” τον οποίο σέβονται και υπηρετούν οι νομιμόφρονες, άρα και οι φασίστες, αλλά ότι “νόμος είναι το δίκιο της ισχύος”, οι νομιμόφρονες, άρα και οι φασίστες, γίνονται άνετα “μπαχαλάκηδες”! Προκειμένου να πείσουν το κράτος για την δική τους, “επιμέρους” ισχύ. Όπως, για παράδειγμα, το κακομαθημένο κωλόπαιδο κάνει ζημιές για να τραβήξει την προσοχή και την εύνοια των γονιών του…)

Στ’ άρματα, στ’ άρματα!

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Το Παρίσι πουλάει όπλα (και) στον τοξικό. Συνεπώς η πιο πάνω στιχομυθία θα μπορούσε να ταιριάζει μεταξύ νταραβεριτζήδων όπου κάτι έχει στραβώσει με τον έναν.

“Ευτυχώς” για τον Μακρόν υπάρχει και η “εσωτερική ζήτηση”:

1.700 θωρακισμένα οχήματα για τον στρατό, καθώς επίσης και 5 φρεγάτες, 4 πυρηνοκίνητα επιθετικά υποβρύχια και 9 περιπολικά ανοικτής θάλασσας για το ναυτικό… Η αεροπορία θα πάρει 12 ιπτάμενα τάνκερ ανεφοδιασμού, 28 πολεμικά rafale και 55 αναβαθμισμένα mirage 2000… Φέτος θα αυξήσουμε τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό μας κατά 1,8 δισεκατομύρια ευρώ, στα 34,2 δις. Απ’ αυτό το ποσό τα 650 εκατομύρια ευρώ προορίζονται για την διεθνή ανάπτυξη μάχιμων μονάδων μας…. Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν αφορά μόνο μεγέθη, καθώς θα ενισχυθεί η απόδοση και ο εξοπλισμός μας θα υπηρετεί την «ισορροπημένη» συνεργασία ανάμεσα στις στρατιωτικές ανάγκες και την γενική διεύθυνση εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αυτά υποσχέθηκε τον περασμένο Ιούλη η κεντρική πολιτική βιτρίνα της γαλλίας (ο Μακρόν) υπογράφοντας τον νέο επταετή προϋπολογισμό «άμυνας». Ευτυχώς που δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την «διεθνή ανάπτυξη» του γαλλικού μιλιταρισμού. Πρώτα και κύρια στην υποσαχάρια αφρική, αλλά όχι μόνον εκεί.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μπει στην αρένα, όπως όλοι οι υπόλοιποι «καθωσπρέπει» και μη… Γιατί, τότε, λιβανίζει την ιδέα του «ευρωπαϊκού στρατού»;

Τέτοιος στρατός δεν πρόκειται να φτιαχτεί, και ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί: ούτε «κοινή ευρωπαϊκή» ιμπεριαλιστική κατεύθυνση υπάρχει, ούτε και τα πολιτικά όργανα που θα ήταν οι προϊστάμενοι ενός «ευρωπαϊκού στρατού»: ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο εξωτερικών» και ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο άμυνας».

Το λιβάνισμα, ωστόσο, του «ευρωπαϊκού στρατού» απ’ το Παρίσι, το Βερολίνο και όποιον άλλον, σημαδεύει δίπλα: στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τους κατασκευαστές και τους εμπόρους. Και, επ’ αυτού, υπάρχει πράγματι συμμαχία μεταξύ των γάλλων, γερμανών και άλλων κατασκευαστών στη γηραιά ήπειρο: αφενός να περιορίσουν την αμερικανική πολεμοβιομηχανική ηγεμονία στην ευρώπη, και αφετέρου να αυξήσουν τις δικές τους πωλήσεις τόσο εντός όσο και εκτός ευρώπης. Όχι σε «αναλώσιμα» αλλά σε πρώτης (τεχνολογικής) γραμμής (και άρα ακριβά) «κομμάτια».

Σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει το πάνω χέρι στις ευρωπαϊκές «παραγγελίες», τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους. Αντίθετα Παρίσι, Βερολίνο και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους θέλουν να «χειραφετηθούν» κρατώντας τα εθνικά τους αρχηγεία, αλλά δρώντας σαν «μέτωπο» στην παραγωγή και στο εμπόριο ιπτάμενων, πλεούμενων, υποβρύχιων, χερσαίων, πυραυλικών, ηλεκτρονικών και οτιδήποτε άλλο «μέσων για την ειρήνη».

Μανώλη γερά!

Παρασκευή 16 Νοέμβρη. Έπρεπε να ανέβει σε αεροπλανοφόρο (το ένα και μοναδικό αν δεν κάνουμε λάθος) για να απαντήσει… Ο Emmanuel Macron, πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, έδωσε συνέντευξη απ’ το καύχημα του ναυτικού του, το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle… Για να πει τί απέναντι στα πικρόχολα του ψόφιου κουναβιού;

Αυτό που θέλω να καταλάβει ο κόσμος είναι απλά ότι οι ηπα είναι ο ιστορικός μας σύμμαχος, και θα συνεχίσει να είναι. Είναι ο σύμμαχος με τον οποίο αναλαμβάνουμε όλους τους κινδύνους, με τον οποίο φέρνουμε σε πέρας τις πιο περίπλοκες αποστολές. Αλλά το να είσαι σύμμαχος δεν σημαίνει να είσαι βάσαλος.

Μεταξύ συμμάχων πρέπει να υπάρχει σεβασμός, και δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο. Νομίζω ότι ο γαλλικός λαός δεν περιμένει από μένα να απαντάω σε tweets αλλά να προχωρήσω αυτήν την σημαντική ιστορία.

Για να ανακεφαλαιώσουμε: ρίχνει το ψόφιο κουνάβι μια ροχάλα στο Παρίσι και στον Emmanuel προσωπικά, κι αυτός ρωτάει: τώρα αυτό το κάνεις στα σοβαρά ή για πλάκα;

Το ψόφιο κουνάβι απαντάει: στα σοβαρά!

Και ο Macron ηρεμεί: α, εντάξει… γιατί εμένα δεν μου αρέσουν τέτοια αστεία…

Υπάρχει κανάς Θουκυδίδης στα πέριξ;

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Είναι γεγονός ότι η πλανητική ηγεμονία των ηπα (στο σύντομο διάστημα των ‘90s, όταν ανακηρύχτηκε σαν “η μόνη υπερδύναμη του πλανήτη”…) έχει στριμωχτεί σοβαρά. Και, με την πλάτη στα σκοινιά, η Ουάσιγκτον θέλει να «πιστεύει πραγματικά…» οτιδήποτε την κάνει να νοιώθει πιο δυνατή.

Υπάρχει, όμως, ένας βασικός παράγοντας στις ενδοκαπιταλιστικές / διακρατικές αντιθέσεις και εντάσεις, που παίζει μεγάλο ρόλο στις τακτικές, στις στρατηγικές και στα «πραγματικά πιστεύω…» της κάθε πλευράς. Θα τον λέγαμε υποκειμενικό. Δεν αναφερόμαστε στην προσωπικότητα του όποιου ψόφιου κουναβιού ή του όποιου Pence. Αναφερόμαστε στον γενικό ιστορικό υποκειμενισμό των υποτελών και των αρχόντων κάθε κράτους / κεφάλαιου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα στην ιστορία.

Η ιστορία των ηπα είναι ιστορία διαρκούς επέκτασης (της ισχύος της). Απ’ τον εποχή του “let’s go west”… Απ’ τον 19ο αιώνα και σ’ όλον τον 20ο (δηλαδή επί αρκετές γενιές) το αμερικανικό imperium απλωνόταν: νίκησε σε 3 παγκόσμιους πολέμους, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στο πως «γράφει» στην όποια συλλογική «εθνική συνείδηση» η ιδέα της «ακαταμάχητης ισχύος». Προφανώς η επανάληψη διαμορφώνει μεταφυσική πίστη…

Ο αμερικανικός ηγεμονισμός δεν έχει στριμωχτεί ποτέ πραγματικά. Ούτε καν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (του λεγόμενου «ψυχρού») πολέμου, τον οποίο ο πολεμοκάπηλος Pence νομίζει ότι μπορεί να επαναλάβει. Γιατί όταν η Ουάσιγκτον, μαζί με το Λονδίνο, ξεκίνησε εκείνον τον 3ο παγκόσμιο (αμέσως μετά το τέλος του 2ου…) η εδαφική επικράτεια / επιρροή του αντίπαλου «ανατολικού μπλοκ», του οποίου τα «σύνορα» ο ακροδεξιός Τσώρτσιλ ονόμασε «σιδηρούν παραπέτασμα», ήταν ήδη διαμορφωμένη· σίγουρα σε ότι αφορούσε το βόρειο (καπιταλιστικό) ημισφαίριο.

Υπήρχαν, φυσικά, «θερμές» (θερμότατες!!!) περιφερειακές αναμετρήσεις μεταξύ των δυο μπλοκ στο «νότο», στην ασία, στην αφρική και στη λατινική αμερική. Ωστόσο, παρά τις πολεμοκάπηλες ρητορικές, ούτε η ήττα στο βιετνάμ (και στην υπόλοιπη νοτιοανατολική ασία), ούτε η επαναστατημένη κούβα έθεταν υπαρξιακά ζητήματα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό που θα μπορούσε να του θέσει τέτοια ζητήματα ήταν ένας κανονικός και πλήρης πόλεμος με την εσσδ· και πάλι μόνο λόγω των διηπειρωτικών πυραύλων που θα έφερναν τον πυρηνικό όλεθρο εντός ηπα. Κατά τα άλλα η ευρώπη θα πλήρωνε το μάρμαρο…

Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Κατ’ αρχήν είναι πολύ πιο ρευστά τα «σύνορα», εφόσον άλλωστε δεν υπάρχουν οριστικά διαμορφωμένα μπλοκ. Κατά δεύτερον η ευρώπη (ή διάφορα κράτη σ’ αυτήν) δεν είναι καθόλου «δεδομένη» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρίτο και σημαντικότερο: ο τρόπος που επεκτείνεται και ηγεμονεύει ο κινέζικος καπιταλισμός είναι «η αγορά», το ιερό και όσιο της άλλοτε αμερικανικής (οικονομικής και γεωπολιτικής) κυριαρχίας!

Αυτό είναι, πράγματι, πρωτάκουστο!!! Απ’ την Μόσχα, επί εσσδ, η Ουάσιγκτον μπορεί να κινδύνευε από πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές· με κανέναν τρόπο, όμως, δεν κινδύνευε απ’ την επέκταση ενός «υπό κομμουνιστικό έλεγχο» πανομοιότυπου καπιταλιστικού «συστήματος αιμοδοσίας», όπως είναι το εμπόρευμα και η αγορά!!! Μ’ άλλα λόγια δεν κινδύνευε η υλική βάση της αμερικανικής (και συνολικά της «δυτικής») υπεροχής. Αντίθετα: μπορούσε να υπάρχει η σιγουριά ότι το «δυτικό σύστημα» είναι ανώτερο από κάθε άποψη και ότι, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να νικήσει· εκτός απ’ την περίπτωση ολικής καταστροφής της ζωής στον πλανήτη.

Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός μπορεί να κρατάει κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα, αλλά δεν κτυπάει εξάγωντας «την ανατροπή του καπιταλισμού». Κτυπάει εξάγοντας καπιταλισμό, εμπορεύματα, και μάλιστα όλο και πιο ανώτερης ποιότητας – και σε καλύτερες τιμές!!!

O tempora o mores!!!