Tag: αγγλία

«Bizarre!»

Τετάρτη 3 Μάρτη. Σκαλίζοντας αυτό που συμφέρει τα αφεντικά και τους λακ΄δες τους να μένει θαμμένο, τα ντοκουμέντα της Ιστορίας, βρίσκει κανείς ενδιαφέροντα στοιχεία. Όπως το πιο πάνω δημοσίευμα της καθεστωτικής washington post, στις 10 Ιούνη του 2020. Τίτλος και πνεύμα του ρεπορτάζ: οι κατασκευαστές εμβολίων θέλουν κρούσματα, πολλά κρούσματα! Να ένα ενδεικτικό απόσπασμα:

… Ο Pascal Soriot, διευθύνων σύμβουλος της AstraZenaca – μιας βρετανο-σουηδικής εταιρείας που έχει συνεταιριστεί με μια ομάδα απ’ το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και έχει πάρει μια ενίσχυση 1,2 δις δολαρίων απ’ την αμερικανική κυβέρνηση για να αναπτύξει το εμβόλιό της – είπε σε μια πρόσφατη συνέντευξη ότι η πορεία της μετάδοσης του ιού έχει προσθέσει ένα καινούργιο είδος χρονικής πίεσης.

«Τώρα το πρόβλημα που θα έχουμε όλοι, νομίζω, είναι ότι τρέχουμε κάπως ενάντια στον χρόνο, γιατί βλέπουμε ήδη πως η αρρώστια στην Ευρώπη μειώνεται» είπε ο Soriot. «Πολύ σύντομα η ένταση της αρρώστιας θα είναι χαμηλή κι έτσι θα είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε την αποτελεσματικότητα στις δοκιμές εμβολίων».

Ο Adrian Hill, διευθυντής του Ινστιτούτου Jenner της Οξφόρδης, είπε στην εφημερίδα Sunday Telegraph ότι η ομάδα του ήταν «σε αγώνα ενάντια στην εξαφάνιση του ιού».

Ο Hill, που είναι συν-επικεφαλής της προσπάθειας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης για το εμβόλιο, είπε «Βρισκόμαστε στην παράξενη θέση να θέλουμε να παραμείνει ο covid, έστω για λίγο. Αλλά τα κρούσματα μειώνονται»…

Δεν θα περιμένατε τόσο ωμές εξηγήσεις, αλλά υπάρχουν: τα συμφέροντα των φαρμακομαφιών ήταν (και παραμένουν) υπέρ της «παραμονής του ιού»… Και, ακόμα περισσότερο, υπέρ της θρυλικής «επικινδυνότητάς» του! Το ότι αυτά εξασφαλίζονται με την απάτη των τεστ, και ότι τα κατορθώματα αυτής της απάτης νομιμοποιούν (;) τα lock out, είναι η συμπλήρωση της αλυσίδας: αν σήμερα ή αύριο, ξανά και ξανά, διατάσσονται μαζικές απαγορεύσεις διαφόρων βαθμών έντασης είναι επειδή μεθαύριο και παραμεθαύριο είστε (είμαστε) υποχρεωμένοι να πλατφορμιαστείτε…

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…

Να τους περιποιηθούμε μαζί!

Σάββατο 20 Φλεβάρη. Στην πρώτη διεθνή του εμφάνιση ο νυσταλέος Jo μίλησε χτες (τηλε-) με τους υπόλοιπους g6. Για ποιο πράγμα; Για την απο κοινού, συμμαχική, αντιμετώπιση της Μόσχας και του Πεκίνου. Εμπορικά, οικονομικά, τεχνολογικά βέβαια· δεν μίλησε για πόλεμο. Αλλάζοντας τακτική (σε σχέση με το ψόφιο κουνάβι) ο νυσταλέος καλοπιάνει τα 4 ευρωπαϊκά κράτη και το Τόκιο – την Οττάβα την θεωρεί δεδομένη.

Δεν είναι όλα στην ίδια φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης. Το Λονδίνο για παράδειγμα, ονειρεύεται να ξαναγίνει παγκόσμια δύναμη· κι αυτό το όνειρο δεν είναι παρενέργεια της γενετικής μηχανικής!… Η Ρώμη (που είναι κατ’ όνομα “g”) και το Βερολίνο (που είναι “g” με τα όλα του) για διαφορετικούς λόγους βλέπουν με κάποια οικονομική συμπάθεια το ευρασιατικό project. Η μεν Ρώμη επειδή ελπίζει ότι μέσω αυτού θα ξανασταθεί στα πόδια της (αυξάνοντας την επιρροή της στα πέριξ – προς μεγάλο εκνευρισμό του ελλαδιστάν)· το δε δεύτερο για προφανείς λόγους. Όσο για τον βασιλιά Μacron; Αφού νομοθέτησε υπέρ του ανύπαρκτου «σωστού ισλάμ» ετοιμάζεται να κουβαλήσει με τα χεράκια του κασόνια με πλατφόρμες στη ζώνη του Sahel. (Δεν είναι σίγουρο ότι τις έχουν ζητήσει, αλλά θα τις πάρουν, θέλουν δεν θέλουν…) Ήταν επίμονος χτες:

… Πρέπει να δώσουμε στην αφρική 13 εκατομύρια εμβόλια για να καλυφθούν όσοι δουλεύουν στα συστήματα υγείας… είπε, κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. …Αν είναι να ανακοινώσουμε σήμερα ότι θα δώσουμε μερικά δισεκατομύρια για να τους πάμε εμβόλια σε έξι μήνες, σε οκτώ μήνες, σ’ ένα χρόνο, οι φίλοι μας στην αφρική, κάτω απ’ την δικαιολογημένη πίεση των λαών τους, θα αγοράσουν δόσεις απ’ τους κινέζους και τους ρώσους… Και τότε η δύναμη της δύσης θα είναι απλά μια ιδέα, όχι η πραγματικότητα…

Κρίμα…

Μπορεί να υπάρξει αναβίωση του ιστορικού «ατλαντισμού»; Κι αν ναι με τι όρους και σε ποιον βαθμό; Καθαρά απ’ τον β παγκόσμιο ως και το τελευταίο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το 2009, η Ουάσιγκτον μπορούσε να εμφανίζεται (και στο μεγαλύτερο διάστημα να είναι) ο «ηγεμόνας». Αλλά οι σοβαρές ρωγμές εκδηλώθηκαν υποδειγματικά ήδη το 2003, όταν Παρίσι και Βερολίνο αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εισβολή και στην κατοχή του ιράκ, για να βαφτιστούν από έναν άλλο γιγαντιαίο Donald, τον υπ.αμ. του Μπους του Β, τον Rumsfeld, «παλιά ευρώπη» (παλιοευρώπη δηλαδή…). Ήταν από τότε ξεκάθαρο πως οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί τόσο του Παρισιού όσο και του Βερολίνου δεν συνέπιπταν με τον αμερικανικό (και θα μπορούσαν να είναι ακόμα και αντίπαλοί του).

Δεν έχουν έρθει κοντύτερα από τότε· το αντίθετο. Το ψόφιο κουνάβι και όσοι εκπροσωπεί κινήθηκαν ενεργητικά πάνω στην γραμμή του παθητικού παράπονου του Obama, ότι δηλαδή Λονδίνο και Παρίσι χρησιμοποίησαν τον αμερικανικό στρατό κατά της λιβύης για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Με δυο λόγια είπε σχεδόν ανοικτά (το ψόφιο κουνάβι προς τους ευρωπαίους) ότι «αν θέλετε να μας χρησιμοποιείτε σαν στρατιωτική υπερδύναμη θα μας πληρώνετε – αγοράζοντας τα όπλα μας». Και, επίσης, «θα βάζουμε περιορισμούς στις εξαγωγές σας στις ηπα για να πουλάνε οι δικές μας εταιρείες».

Ήταν ζήτημα στυλ αυτή η στάση ώστε να αλλάξει απ’ τον νυσταλέο; Ή ανάγκη; Το δεύτερο… Όμως μετά την αποτυχία της ανάσχεσης του Πεκίνου και της καταστροφής της Τεχεράνης (με οικονομικά μέσα) η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη παρά ποτέ κάποιους συμμάχους· κι αυτοί το ξέρουν. Ή, για να το πούμε πιο σωστά: έχει ανάγκη λιγότερους εχθρούς, επειδή έχει ήδη αρκετούς και αρκετά ισχυρούς. Όμως σ’ αυτόν τον μάταιο αλλά καπιταλιστικό κόσμο εξακολουθεί να ισχύει ότι «δεν υπάρχουν ‘φιλοι’ κι ‘εχθροί’, υπάρχουν μόνο συμφέροντα». Αν τέτοιοι είναι οι καινούργιοι κανόνες του παιχνιδιού, κι αν (αρέσει δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον) ο πλανήτης είναι περισσότερο «πολυπολικός» από ποτέ τα τελευταία 70 χρόνια, το Joνυσταλεάν θα πρέπει να πληρώνει αντί να το πληρώνουν για να κρατήσει μια κάποια συμβατική σχέση με κράτη / μείζονες ιμπεριαλισμούς της δυτικής ευρώπης.

Μπορεί; Έχει το περιθώριο; Το αντέχει; Κι αν η απάντηση αποδειχθεί «ναι», νομίζουν εκεί στην Ουάσιγκτον ότι οι rivals θα φοβηθούν;

Villabajo V. (2)

Σάββατο 6 Φλεβάρη. Ένα απ’ τα βασικά εμπορικά / πολιτικά πλεονεκτήματα που υποσχόταν και υπόσχεται η γενετική μηχανική και η γενετική πειρατεία / αναπρογραμματισμός των κυττάρων (ως “θεραπευτικό μέσο”) είναι η ταχύτητα. Όλες οι δυτικές φαρμακο-μαφίες που προωθούν αυτά τα κόλπα ισχυρίζονται πως ήταν καθ’ όλα έτοιμες (απ’ την άποψη της “συνταγής”, δηλαδή αφενός του συνθετικού RNA αφετέρου της σύστασης των πλατφορμών εισβολής στα κύτταρα) δύο ή τρεις εβδομάδες μετά απ’ την ανακοίνωση απ’ τους κινέζους βιοτεχνολόγους της RNA αλληλουχίας του τσαχπίνη. Τις πιστεύουμε! Θεωρητικά αυτό σημαίνει πως κάπου στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη οι δυτικές φαρμακο-μαφίες είχαν στα χέρια τους το «σωτήριο εμβόλιο» – σαν σχέδιο προς άμεση υλοποίηση.

Αν (όπως θα δούμε στη συνέχεια ένα κρίσιμο «αν»!) ήταν σε θέση να ρίξουν προς τα τέλη Φλεβάρη την πραμάτεια τους στην παγκόσμια αγορά τότε θα είχαν εξασφαλίσει το απόλυτο «παγκόσμιο μονοπώλιο» – εναντίον των ανταγωνιστών τους (στη Μόσχα και στο Πεκίνο κατά κύριο λόγο…), στο βαθμό που αυτοί οι τελευταίοι δεν θα επέλεγαν το δρόμο των mRNA πλατφορμών ή/και των πλασμιδίων DNA!

Δεν έγινε έτσι όμως… Πρώτον επειδή έπρεπε να μεσολαβήσουν τα διεθνή ερευνητικά πρωτόκολλα που επιβάλλουν συγκεκριμένες διαδικασίες (και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα) για να ελεγχθεί αν οποιοδήποτε φάρμακο είναι ασφαλές και αξιόπιστο… Και δεύτερον επειδή οι δυτικοί πληθυσμοί δεν ήταν ακόμα έτοιμοι (γνωρίζοντας έστω τα χοντρικά αυτών των διαδικασιών) να δεχτούν μια τόσο fast track «σωτηρία»….

Ήταν το πρώτο παρά το δεύτερο που επιβράδυνε την πολυπόθητη «επίθεση κεραυνός» που ονειρευόταν (και εξακολουθεί ονειρεύεται για τον επόμενο γύρο) το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. Φυσικά η καθυστέρηση δεν πήγαινε χαμένη σε πρώτο χρόνο: μια σειρά άλλα μαζικά πειθαρχικά «μέτρα» (οι καθολικές απαγορεύσεις, η μολυσματικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, η ψηφιακή / αλγοριθμική επιτήρηση, η «αλλαγή των συνηθειών» κλπ) έπρεπε να επιβληθούν κι αυτές· κάτι που χρειαζόταν κάποιο χρόνο. Αν θυμάστε (;) οι πρώτες αναγγελίες για το επερχόμενο «σωτήριο εμβόλιο» τοποθετούσαν την εμφάνισή του κάπου στα μέσα του καλοκαιριού· το αργότερο στις αρχές του φθινοπώρου…

Ούτε κι αυτό έγινε. Παρότι οι αρμόδιες κρατικές αρχές έδειχναν ήδη μια κάποια διάθεση να σχετικοποιήσουν τα χρονοδιαγράμματα ελέγχου και έγκρισης (λόγω «έκτακτης ανάγκης»…) δεν μπορούσαν να τα καταργήσουν εντελώς… Η «φάση 1» και η «φάση 2» των απαραίτητων δοκιμών / πειραμάτων μίκρυνε όσο ήταν δυνατόν να μικρύνει· όμως και πάλι η πολυπόθεση έγκριση έφτασε τελικά στα τέλη του 2020. Εν τω μεταξύ οι ανταγωνιστές (Μόσχα, Πεκίνο…) είχαν προλάβει ήδη να αναπτύξουν τις δικές τους συνταγές. Είτε κλασσικού τύπου εμβόλια με αδρανοποιημένο ιό (Πεκίνο), είτε εμβόλια γενετικής μηχανικής μεν αλλά με «μικρότερες φιλοδοξίες», με «φορέα» γενετικά τροποποιημένο ανθρώπινο αδενοϊό (Μόσχα). Πρακτικά, προς τα τέλη του 2020, οι δυτικές φαρμακο-μαφίες είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ακαριαίας, εκρηκτικής ταχύτητας σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους – αν και είχαν καταφέρει να κάνουν τις αντίστοιχες κρατικές αρχές εγκρίσεων να αποδεχτούν την «έκτακτη ανάγκη» και…. Και να μετατρέψουν την «φάση 3» των δοκιμών σε εκστρατεία εμβολιασμού των υπηκόων!!! Δεν ήταν αυτό το επιθυμητό μέγιστο κέρδος (για το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) αλλά ούτε και αμελητέο. (Θα φανεί σύντομα το γιατί – περισσότερα στο cyborg 20…)

Σε κάθε περίπτωση τα δυτικά κράτη προαγόραζαν ήδη απ’ το καλοκαίρι «εμβόλια» που δεν είχαν ακόμα δοκιμαστεί και, φυσικά, δεν είχαν εγκριθεί· άρα δεν είχαν μπει στις γραμμές παραγωγής. Αντίθετα οι ανταγωνιστές τους, αξιοποιώντας την ίδια ακριβώς «έκτακτη ανάγκη» (και παρακάμπτοντας το ίδιο «ευέλικτα» τους περιορισμούς των κλασσικών πρωτοκόλων) άρχισαν απ’ το καλοκαίρι (26 Ιούνη: το εμβόλιο) τους μαζικούς εμβολιασμούς. Ήταν η δική τους εκδοχή της «φάσης 3», που είχε όμως ήδη ένα κρίσιμο χρονικό πλεονέκτημα. Τεσσάρων ή πέντε μηνών.

Στις 9 Ιούνη του 2020 (: οι σαμποτέρ) γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Μπορεί κανείς να βγάλει μισό συμπέρασμα γι’ αυτήν την αγωνία των δυτικών big pharma + big tech + big insu μην χάσουν τελικά το πολλά billion dollars στοίχημά τους, απ’ τα λεγόμενα ενός δεξιού αμερικάνου γερουσιαστή ονόματι Rick Scott, που συνεντευξιάστηκε την περασμένη Κυριακή στο bbc. Είναι φασιστόμουτρο και σινο-μάχος· δηλαδή ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποκαλύψει ότι:

…Η κίνα προσπαθεί να μπλοκάρει την ανάπτυξη ενός εμβολίου για τον covid-19 στη δύση… Η κίνα δεν θα χαρεί καθόλου αν οι ηπα και η αγγλία το βρουν πρώτες. Κι αν αυτή το βρει πρώτη δεν πρόκειται να το μοιραστεί….

Συμπεράσμα: αφού οι δυτικές φαρμακο-μαφίες ΔΕΝ κατάφεραν να υπερφαλαγγίσουν εντελώς τα ιστορικά ερευνητικά πρωτόκολλα αναγκάστηκαν να καθυστερήσουν την «πρεμιέρα» τους. Εν τω μεταξύ όμως τα κράτη / συνεταίροι τους έπρεπε να ξανα-εμποδίσουν την προοπτική φυσικής γενικής ανοσίας του πληθυσμού, με ιδεολογικά / προπαγανδιστικά και κατασταλτικά μέσα. Έτσι εφευρέθηκε (συντονισμένα και σχεδιασμένα) το «δεύτερο κύμα» (του τσαχπίνη…) και επιβλήθηκαν όσες απαγορεύσεις επιβλήθηκαν ως σχεδόν το τέλους του 2020…

Αυτό ωστόσο ήταν μειονέκτημα. Οι υπήκοοι εκνευρίζονταν όλο και περισσότερο· και, διαισθάνονταν μάλλον παρά συνειδητοποιούσαν καθαρά ότι κάτι «βρώμικο» συμβαίνει σ’ αυτό το πέρα – δώθε μεταξύ «επερχόμενων εμβολίων» και ανανέωσης των πραξικοπημάτων…

Πειρατές

Δευτέρα 1 Φλεβάρη. Τω καιρώ εκείνω (στα αγγλικά ‘60s) το rock ήταν σχεδόν παράνομο – στα ραδιόφωνα. Ήταν βέβαια και οι ρόκερς, άντρες και γυναίκες, εντελώς ρεμάλια. Αθυρόστομοι, γκομένιζαν ασύστολα (αδιαφορώντας για την ιερότητα της οικογένειας), έκαναν και τα τρίφυλλά τους… Σατανάδες! (Αργότερα οι περισσότεροι μετάνοιωσαν, σοβαρεύτηκαν – κι έγινε χειρότερο απ’ τους γέρους τους… Οι λιγότεροι είτε πέθαναν είτε εξαφανίστηκαν… )

Έτσι ώστε η μόνη περίπτωση επιβίωσης ενός rock ραδιοφωνικού σταθμού στη γηραιά αλβιώνα τότε ήταν … τα διεθνή νερά της θάλασσας. Ένα καράβι δηλαδή, πέρα απ’ την αστυνομευόμενη ζώνη, μακριά απ’ την δικαιοδοσία της κυβέρνησης της αυτού μεγαλειότητας…. (Ο πουριτανισμός εμφανιζόταν πάντα σαν υγεία. Μέχρι που η υγεία άρχισε να εκδηλώνεται σαν πουριτανισμός…)

Οι καιροί άλλαξαν, και άλλαξαν πολύ. Το rock είναι ένα εμπόρευμα ανάμεσα στα άλλα, η αθυροστομία είναι ένα (βαρετό) χοντροκομμένο στυλ, το γκομένισμα είναι γεμάτο ανασφάλειες, πόζες και antisocial media, και οι φούντες μια σύμβαση χαμηλότερης κατηγορίας απ’ τις αμφεταμίνες. Αλλά δουλειά δεν είχε διάολος: για καθαρά υγιειονομικούς λόγους οι απαγορεύσεις έχουν επιστρέψει σαν λεφούσι. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις, το συνέρχεσθαι, και οτιδήποτε που θυμίζει ότι τα στόματα είναι για φιλιά, τα χέρια για αγκαλιές, και τα σώματα για χορό. Σα να λέμε: οι σατανάδες πέθαναν, ζήτω οι σατανάδες!

Οι πάνω έχουν τους τρόπους τους να ξεφύγουν απ’ τις λαβίδες του νόμου. Οι κάτω; Πρέπει ίσως να σκάψουν λαγούμια, κατακόμβες, για να γιορτάζουν μακριά απ’ τους ρουφιάνους και το καινούργιο Πανοπτικό.

Το «the boat that rocked» είναι μια rock κωμωδία του 2009, που ανατρέχει στην ιστορία ενός παράνομου πλωτού rock ραδιοσταθμού. Υπήρξε άραγε ποτέ κάτι τέτοιο; Πολλοί λένε «ναι». Άλλοι λένε ότι είναι θρύλος. Μπορεί να ισχύουν και τα δύο, ποιός ξέρει;

Ελλείψει τολμηρών με πλοία, μπορεί στους τωρινούς καιρούς οι γιορτές να γίνονται σε αερόστατα…

Γιατί η αριστερά ενθουσιάζεται με τις καθολικές απαγορεύσεις;

Κυριακή 24 Γενάρη. Η Lisa Mckenzie είναι μάλλον άγνωστη στα μέρη μας, είναι όμως γνωστή στα δικά της. Από εργατική οικογένεια του Nottingham ριζοσπαστικοποιήθηκε στα 16 της συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας την δίχρονη απεργία των ανθρακωρύχων, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Αναρχική και μαχητική παράτησε το σχολείο, για να αποφασίσει αρκετά αργότερα ότι πρέπει να το τελειώσει· και στα 31 της μπήκε στο πανεπιστήμιο του Nottingham για να σπουδάσει κοινωνιολογία. Από τότε ασχολείται συστηματικά (και συχνά ακτιβιστικά) με τα ζητήματα της αγλικής εργατικής τάξης. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από προχθεσινό άρθρο της (απ’ το ρωσικό rt) με τίτλο Why is the Labor Party so enthusiastic about Covid-19 lockdowns when they are so destructive to our poorest communites?

… Τα τωρινά προβλήματα δεν είναι καινούργια, αλλά εκείνο που θεωρώ ασυνήθιστο και ανησυχητικό είναι η απουσία οποιασδήποτε αντίθετης φωνής. Την τελευταία χρονιά, η πανδημία του covid-19 και τα επακόλουθα μέτρα για τον έλεγχό της έχουν παραβιάσει σοβαρά τα ανθρώπινα και πολιτικά μας δικαιώματα ειδικά μέσα σ’ εκεινα τα υποκείμενα που βρίσκονταν ήδη κάτω απ’ τον κρατικό έλεγχο εξαιτίας του χρώματός τους, των κοινοτήτων τους και της κοινωνικής τάξης τους.

… Ξέρουμε ότι οι κοινότητες της εργατικής τάξης στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα και πριν την πανδημία αυτές οι υπηρεσίες είχαν μειωθεί σημαντικά λόγω λιτότητας, αλλά μετά τον covid έχουν εξαφανιστεί εντελώς.

Για τις οικογένειες της εργατικής τάξης τα δημόσια σχολεία ήταν πάντα πολύ περισσότερο από χώροι μάθησης, ήταν τόποι κοινωνικής συνεύρεσης, με τα μικρά καθημερινά να μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, να φτιάχονται φιλίες, μέρη όπου οι άνθρωποι συναντιόνταν για να μάθουν ο ένας τα νέα του άλλου. Τα σχολεία προσφέρουν ένα ζεστό γεύμα και φροντίδα για τα παιδιά που οι εργάτες γονείς χρειάζονται πολύ έντονα.

Τα λοκντάουν έπεσαν πάνω σ’ αυτές τις κοινότητες σαν τσουνάμι – και θα δούμε όλη την έκταση της ζημιάς που προκάλεσαν μόνο όταν το παλιρροϊκό κύμα θα έχει υποχωρήσει. Γι’ αυτό και απορώ για την θρησκευτική υποστήριξη της πολιτικής αριστεράς και κεντροαριστεράς στο να μείνουν οι άνθρωποι κλειδωμένοι στα σπίτια τους. Η αριστερά κάθεται στην άκρη και σχεδόν πανηγυρίζει καθώς τα πολιτικά δικαιώματα καίγονται μπροστά της. Το εργατικό κόμμα και τα συμβούλια που ελέγχει σ’ όλη την χώρα έχουν επιβάλει λοκντάουν με εντελώς θρησκευτικό ζήλο. Φυσικά πρέπει να είναι οι άνθρωποι ασφαλείς, όπως επίσης να εξασφαλίσουμε ότι το NHS δεν θα πνιγεί, αλλά βλέπω μια απόλυτη έλλειψη κατανόησης για το πως οι φτωχότερες κοινότητες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες λοκντάουν.

Οι απορίες μου επεκτείνονται στην ευρύτερη αριστερά, που επίσης ζητάει συνέχεια όλο και πιο αυταρχικά μέτρα απαγορεύσεων και κατάργηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Έχουν δοθεί επιπλέον εξουσίες στην αστυνομία για να σταματάει, να κάνει ερωτήσεις, να κόβει πρόστιμα και να κάνει συλλήψεις σε δημόσιους χώρους και παρ’ όλα αυτά άκρα του τάφου σιωπή απ’ το εργατικό κόμμα και την βρετανική αριστερά. Η αστυνόμευση έχει γίνει ολοφάνερη στις πόλεις μας, και φυσικά εκείνοι που είναι πιο πιθανόν να τους σταματήσει, να τους αρχίσει τις ερωτήσεις και να τους κάνει έρευνα η αστυνομία είναι οι νεαροί της εργατικής τάξης, κυρίως οι μαύροι και από άλλες μειονοτικές ομάδες. Θα περίμενα πως τουλάχιστον αυτή η πραγματικότητα θα τραβούσε την προσοχή έστω κάποιων τμημάτων της αριστεράς, αλλά φαίνεται πως είναι εντελώς αδιάφορη απ’ την άνοδο του αυταρχισμού που επιβάλλεται στο όνομα της πανδημίας. Θα πρέπει να πολεμήσουμε πολύ σκληρά για να πάρουμε πίσω αυτά τα δικαιώματα όταν θα τελειώσει αυτή η ιστορία.

Γιατί, λοιπόν, το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά δεν δείχνουν ούτε ενδιαφέρον ούτε αλληλεγγύη για τις συνέπειες των μέτρων των απαγορεύσεων ή της ακύρωσης των πολιτικών δικαιωμάτων ειδικά στις φτωχότερες κοινότητες;

… Η γνώμη μου είναι ότι το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια εγκατέλειψαν την εργατική τάξη και ουσιαστικά έγιναν ένα κόμμα της μεσαίας τάξης και για λογαριασμό της… Δεν είναι κάτι που το λέω ελαφρά τη καρδία αλλά πιστεύω ότι το ταξικό μας σύστημα είναι τόσο θωρακισμένο και τόσο τοξικό ώστε η μεσαία τάξη – οι πολιτικοί και τα μήντια που παίρνουν γραμμή απ’ το Westminster – θεωρούν ότι η βρετανική εργατική τάξη αποτελείται από μωρά που πρέπει να τα καλοπιάνει κανείς, να τα κοροϊδεύει και να τα τιμωρεί για να πάρουν το φάρμακό τους…

Πέστα χρυσόστομη! θα λέγαμε αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό. Για παράδειγμα στις p.c. εποχές στα μέρη μας οι μετανάστες και οι μετανάστριες φαίνονταν πως έχουν αρκετούς φίλους, αν και με όχι μεγάλη κάψα. Με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία η συντριπτική πλειοψηφία τους εξαφανίστηκε, επειδή προφανώς έπρεπε να προστατέψουν την καλή τους υγεία· την ίδια στιγμή που τα κάτεργα / στρατόπεδα συγκέντρωσης κλειδώνονταν κυριολεκτικά, επ’ άπειρον – για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας… Κι έτσι όσα έχουν μαθευτεί γι’ αυτόν τον εγκλεισμό–μέσα–στον–εγκλεισμό είναι από μη ελληνικά μήντια και τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν εγκατέλειψαν το καθήκον της αλληλεγγύης.

Απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας μέχρι τώρα ανακατασκευάστηκε αυτή η παλιά, αφηρημένη και γενικόλογη ιδέα του «ανθρώπου» (που κινδυνεύει), χωρίς ταξικούς προσδιορισμούς (και για τους εργάτες: περιορισμους), χωρίς άλλα εμπόδια ή διαφορές φυλής ή φύλου. Οι caradinieri προτίμησαν να εννοούν τις κοινωνίες σαν αταξικές συσσωματώσεις, σαν ισοπεδωμένες-μπροστά-στον-κίνδυνο-μάζες-έμβιου-υλικού, ξεχνώντας ότι πάντα και παντού οι καθολικές απαγορεύσεις είναι βασικό εργαλείο στο να γίνει ακόμα πιο βάρβαρη η καταπίεση και πιο δύσκολη η καθημερινή ζωή των αδυνάτων. Σε στιγμές λυρισμού έφτασαν μάλιστα να υποστηρίζουν πως τα πραξικοπήματα γίνονται για το καλό αυτών των αδυνάτων – για να χρωστούν αιώνια χάρη στους φιλάνθρωπους κυρίους, πολιτικές βιτρίνες, ειδικούς, ιερείς της υγείας, δημαγωγούς, και λοιπούς σωτήρες· εσχάτως και στις φαρμακο-μαφίες.

Σ’ ένα σημείο μόνο ίσως κάνει λάθος η Mckenzie. Δεν πρόκειται για “εγκατάλειψη” της εργατικής τάξης, αλλά για το εσκεμμένο σπρώξιμό της προς τα δεξιά και ακόμα δεξιότερα! Για ποιόν λόγο η αριστερά του κράτους, του κεφάλαιου, του μικροαστισμού και των “μεσαίων στρωμάτων” θα έπρεπε να κουβαλάει στα σοβαρά και τις πολιτικές μεσολαβήσεις της παλιάς και της νέας εργατικής τάξης σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης όταν είναι πρακτικά ευκολότερο να την περιθωριοποιήσει, να την ελεεινολογήσει και, ακόμα περισσότερο, να την ποινικοποιήσει έως να την εγκληματοποιήσει· και πότε πότε, “κούκου!”, με λόγια παχιά, θεωρίες και ταξίματα, να μαζεύει τις όποιες ψήφους της; Οι μικροαστοί και μεσοαστοί που αποτελούν τον οργανωτικό “κορμό”, από ένα σημείο και πάνω, στις σχετικές κομματικές ιεραρχίες το τελευταίο πράγμα που θα νοιάζονταν είναι να κριτικάρουν την υγιεινιστική πανούκλα που έγινε η βάση της τρομοεκστρατείας· είναι η δική τους πανούκλα, με την οποία έχουν μακρόχρονη σχέση!!

Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον “πρώτο κόσμο” δεν έχει δική της άποψη για το σώμα, για την υγεία, για την αρρώστια· και δεν έχει γενικότερα δική της πολιτική έκφραση και οργάνωση εδώ και δεκαετίες. Ζει (πολιτικά) με τα αποφάγια της νομής της εξουσίας από άλλους. Δεν έχει επειδή δεν φρόντισε να φτιάξει· δεν έχει επειδή, επίσης, της απαγορεύεται να φτιάξει. Της απαγορεύεται να φτιάξει αν όχι δια ροπάλου (ακόμα) οπωσδήποτε μ’ όλα τα υπόλοιπα υπόγεια αλλά αποτελεσματικά μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του πάντα δηλητηριώδους μικροαστισμού.

Μην έχοντας τέτοια έκφραση και οργάνωση έφαγε και τρώει γερές κλωτσιές για να παραδώσει όχι απλά την “εργατική δύναμή” της αλλά την ζωή της συνολικά στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 1

Παρασκευή 22 Γενάρη. Ο νυσταλέος Jo ορκίστηκε (σε μια θάλασσα σημαιών) και το γκουβέρνο του έπιασε δουλειά. Δουλειά για την περίπτωση του θα πρέπει να έχουν πιάσει και οι στοιχηματικές εταιρείες διεθνώς. Θα σώσει τίποτα; Τι; Πότε; Είναι δυσάρεστο αλλά είναι αλήθεια: ούτε να παρακμάσει με την ησυχία της δεν μπορεί αυτή η πρώην υπερδύναμη!

Εν τω μεταξύ οι καμπάνες στην Ουάσιγκτον κτυπάνε (υποχρεωτικά) και για τους close friends. Το ελλαδιστάν είναι τέτοιος. Κι αν οι πολιτικές βιτρίνες του ήταν ειλικρινείς θα παραδέχονταν ότι η «γραμμή» του ψόφιου κουναβιού (ή, πιο σωστά, του Πομπηία) για την ανατολική Μεσόγειο ήταν πιο πολλά υποσχόμενη σε σχέση με την «γραμμή» της προηγούμενης διοίκησης Obama στην οποια ο νυσταλέος είχε διατελέσει υπ.εξ. Στο κάτω κάτω της γραφής το ψόφιο κουνάβι προσέφερε στην έδρα του photo opportunities όχι σε έναν αλλά σε δύο έλληνες πρωθυπουργούς· ο Obama σε κανέναν.

Αλλά η παρακμή είναι παρακμή. Ο υπ.εξ. ρημαδό—–Νικόλας μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει ζήσει από πόστο εξουσίας την αποκαθήλωση τόσων και τόσων «σημαντικών φίλων του» – αλλά σε ότι αφορά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάθε αμερικανική δυσκολία είναι μαχαιριά. Πολύ χειρότερο αν οι δυσκολίες είναι πολλές και μαζεμένες.

Ένα σύστημα (το ελληνικό) θεμελιωμένο ιστορικά, διαχρονικά και εθνικά στις γεωπολιτικές προσόδους, στο τι δηλαδή «προσέφερε» κάποια ή κάποιες μεγάλη/ες δύναμη/εις για το ελληνικό οικόπεδο λόγω της θέσης του στον χάρτη, πώς μπορεί να νοιώθει άραγε τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος είναι άρρωστος, κι όπως λένε διάφοροι φίλοι και εχθροί του, σοβαρά άρρωστος; Τι σκέφτονται οι αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες;

Δεν θα μας πουν. Πρέπει να το βρούμε μόνοι μας. Πριν όμως μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Όχι για να πούμε κάτι καινούργιο. Αλλά για να θυμίσουμε ότι ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι συνώνυμος της ίδρυσης και της διαδρομής του νέου ελληνικού κράτους· πράγμα που σημαίνει ότι πάντα υπήρχε μια τουλάχιστον «μεγάλη δύναμη» που είχε ευρύτερο συμφέρον να διατηρεί μια special συμμαχία με το ελλαδιστάν· και κάποιες έξτρα παροχές προς τις δομές εξουσίας σ’ αυτό. Έτσι ώστε ο γεωπολιτικός πατερναλισμός και τα οφέλη του να είναι σύμφυτος με το πως οι έλληνες πατριώτες, άρχοντες και αρχόμενοι, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους μέσα στον κόσμο.

Σύντομα λοιπόν: αφού για μερικές δεκαετίες μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (1832) οι ντόπιες ελίτ «σέρφαραν» ως προς τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτικές προσόδους ανάμεσα στα συμφέροντα (και τις αντιθέσεις) των τριών «μεγάλων δυνάμεων», απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και μετά στράφηκαν κυρίως έως αποκλειστικά στην αυλή της μεγάλης βρετανίας. Ο ρόλος των «καραβοκύρηδων» και των ευρύτατων δικτύων τους (των εφοπλιστών και του σημαντικού εμπορικού ρόλου τους στην ευρώπη) ήταν καθοριστικός για την επιλογή αυτής της θαλασσοκράτειρας «μεγάλης δύναμης». Ουσιαστικά, στο βαθμό που το νέο ελληνικό κράτος ήταν σε θέση να έχει συγκροτημένη «εθνική» εξωτερική πολιτική (πράγμα που δεν ήταν πάντα δεδομένο…) η συμμαχία της Αθήνας με το Λονδίνο έγινε ων ουκ άνευ. Ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν εμφύλιο πόλεμο (: «ο εθνικός διχασμός» και στη συνέχεια ο εμφύλιος…).

Όταν η αγγλική αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει, απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πόλεμου και μετά, ο διάδοχός της στην «θαλασσοκρατία» ήταν ο ένας απ’ τους δύο πραγματικούς νικητές του β παγκόσμιου: το αμερικανικό κράτος. Συνεπώς η Ουάσιγκτον έγινε η διάδοχη σύμμαχος για τον εντόπιο γεωπολιτικό προσοδισμό, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 και μετά.

Ας θυμηθούμε βιαστικά ειδικά αυτήν την όχι-και-τόσο-παλιά αλλαγή του κέντρου βάρους των ελληνικών εθνικών συμμαχιών, μέσα από αποσπάσματα απ’ τον 4ο τόμο της σειράς τα μυστικά του βούρκου – καλά κρυμμένα μυστικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (εκδ. «αντισχολείο»):

…Το μπλοκ εξουσίας που αναδείχτηκε στην κορυφή μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, μολονότι συνδύαζε παλιά υλικά στην κατασκευή του, ήταν κάτι νέο για τα ελληνικά πράγματα. Πολιτικά, αποτελούσε τη συνέχεια και τον συγκερασμό του κοινοβουλευτικού συντηρητισμού του μεσοπολέμου με τον απολυταρχισμό της μεταξικής δικτατορίας και του καθεστώτος των δοσίλογων. Κοινωνικά όμως, η ισορροπία της ισχύος στο εσωτερικό της άρχουσας ελίτ είχε μετατοπιστεί προς την μεριά αυτών που είχαν επωφεληθεί υλικά από την κατοχή κι είχαν αντικειμενικούς λόγους να είναι απόλυτα αντίθετοι σε κάθε απόπειρα συμβιβασμού. Μπορεί οι καταστροφικές συνέπειες της κατοχής – η πείνα, οι λεηλασίες, οι μαζικές δολοφονίες… – να έχουν φωτιστεί από δεξιά κι αριστερά, αλλά η εικόνα είναι το λιγότερο λειψή· και συνήθως εξυπηρετεί την κατασκευή μιας εικόνας εθνικής, άρα αταξικής και κοινής για όλους, τραγωδίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα χρόνια 1941-1944, για κάποιους όχι λίγους, μόνο τραγικά δεν ήταν. Μολονότι είναι μια ιστορία καλά κρυμμένη (το πώς φτιάχτηκαν τα σημερινά «τζάκια») ακόμη και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν είναι αδιάψευστες μαρτυρίες του μετασχηματισμού που συντελέστηκε στα ψηλότερα επίπεδα του ελληνικού καπιταλισμού. Την πρωτοβουλία πήρε μια «νέα γενιά κερδοσκόπων, καιροσκόπων και μαυραγοριτών που αναδύθηκαν από τον πόλεμο με μεγάλες περιουσίες και πολυτέλεια». Μόνο κατά τη διάρκεια της κατοχής φτιάχτηκαν περίπου 6.500 βιομηχανικές επιχειρήσεις· η κάθε είδους κερδοσκοπία, η μαύρη αγορά, η μεταβίβαση ολόκληρων περιουσιών (τουλάχιστον 230.000 ακίνητα άλλαξαν χέρια) λειτούργησαν σαν μια κανονική οικονομία αρπαγής οδηγώντας σ’ ένα είδος άγριας πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι επίσημοι υπολογισμοί των αρχών του ’60 έδειχναν ότι σχεδόν το σύνολο των τότε ελλήνων επιχειρηματιών είχε ξεκινήσει την οικονομική του δραστηριότητα μετά το ’41. Την ώρα που το κίνημα της αντίστασης επιχειρούσε ένα εκτεταμένο πείραμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο αντίπαλο στρατόπεδο οι συνθήκες δούλευαν υπέρ της ανάδειξης μιας νέας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας…

Τέτοια ήταν η σύνθεση του “εσωτερικού” μπλοκ εξουσίας του ελληνικού κράτους απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ταυτόχρονα όμως, με την (ουσιαστικά) δωρεά των 100 αμερικανικής κατασκευής εμπορικών πλοίων τύπου Liberty στους έλληνες εφοπλιστές, στα τέλη του 1946 / αρχές του 1947, η Ουάσιγκτον σκόπευε (και το έδειξε καθαρά) να κάνει ένα είδος outsourcing των αναγκών της σε θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές από και προς τις ηπα, περιορίζοντας ουσιαστικά τον βρετανικό εμπορικό στόλο. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε μόνο «δώρο» τα 100 εμπορικά πλοία στους έλληνες εφοπλιστές και την αποδοτική εκμετάλλευσή τους· τους εκπαίδευσε επίσης στις «σημαίες ευκαιρίας» (κυρίως παναμά και λιβερίας) και στη «νόμιμη» φοροδιαφυγή («φορολογικοί παράδεισοι»). Με δυο λόγια τόσο το νο 1 ελληνικό εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) όσο και το εσωτερικό σύστημα κοτζαμπάσηδων απέκτησαν μια οργανική και αμοιβαία επωφελή υλική βάση για την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον. Οι πρώτοι απολαμβάνοντας τα οφέλη της κάλυψης της μεγαλύτερης ναυτικής / ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη μετά τον β παγκόσμιο· οι δεύτεροι απολαμβάνοντας τις όποιες γεωπολιτικές προσόδους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου.

(φωτογραφίες: Διάσημοι για την αχαριστία τους οι έλληνες δεν είπαν ούτε ένα στερνό αντίο στον πρόσφατο φίλο τους…)

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 2

Παρασκευή 22 Γενάρη. Συνεχίζουμε με τα αποσπάσματα απ’ τα «μυστικά του βούρκου»:

… Μέχρι το 1946 ο κύριος σύμμαχος της Aθήνας ήταν η βρετανία, με τις ηπα να περιορίζονται στην παροχή οικονομικής βοήθειας και πολιτικής στήριξης στο Λονδίνο κάθε φορά που οξύνονταν οι διπλωματικές αντιπαραθέσεις με τους ρώσους. Εξάλλου, οι ηπα μέχρι τον β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πολιτική που να αφορά στα βαλκάνια και την ανατολική μεσόγειο. Όμως το γεγονός ότι η λήξη του πολέμου βρήκε την βρετανία τυπικά νικήτρια, αλλά την βρετανική αυτοκρατορία διαλυμένη και την ισχύ του βρετανικού κράτους σε επικίνδυνο βαθμό καταρρακωμένη, δημιουργούσε για τις ηπα τις συνθήκες ν’ αναλάβουν αυτές την ηγεμονία στη συμμαχία του δυτικού κόσμου. Η αμερικάνικη σχέση με τις ελληνικές εξελίξεις άλλαξε κι έγινε περισσότερο δραστική και παρεμβατική μετά την κρίση των Στενών του 1946.

Τον Αύγουστο του 1946 η εσσδ επιχείρησε ν’ ανατρέψει τη συνθήκη του Μωντρέ και απαίτησε από την τουρκική κυβέρνηση, που ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, να παραχωρήσει το δικαίωμα ελεύθερου διάπλου από τα Στενά στα σοβιετικά πολεμικά πλοία, ώστε να μπορούν να περνούν χωρίς περιορισμούς από τη Μαύρη Θάλασσα στη Μεσόγειο. Ζήτησε επιπλέον τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης με αντικείμενο τον έλεγχο των Στενών. Για να ενισχύσει την πίεση της, ο σοβιετικός στόλος άρχισε ναυτικές ασκήσεις και ενισχύθηκαν τα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια. Η τουρκία ζήτησε την δυτική βοήθεια και τον Οκτώβρη ο αμερικάνος πρόεδρος διέταξε την ανάπτυξη ισχυρής ναυτικής δύναμης στην περιοχή, ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο εγγυήθηκαν την υπεράσπιση της τουρκίας. Μετά από αυτό, η εσσδ υποχώρησε, αλλά η κρίση έδωσε το έναυσμα της ανοιχτής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο πρώην συμμάχους. Στον σχεδιασμό της αμερικάνικης στρατηγικής, ο ρόλος του ελληνικού και τουρκικού κράτους κρίθηκε εξαιρετικά κρίσιμος: «Έχουμε υπόψη δύο χώρες, τις οποίες είναι για εμάς θέμα υψίστης σημασίας να βοηθήσουμε: την τουρκία και την ελλάδα… Οι δύο αυτές χώρες μπορούν να αποβούν φυλάκια μεγάλης σημασίας και… πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις βοηθήσουμε» εξηγούσε ο αμερικανός υπουργός εξωτερικών στον βρετανό υπουργό άμυνας, τον Οκτώβρη του 1946. Χωρίς να αλλάξει κατ’ αρχήν ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων μεταξύ βρετανίας και ηπα, οι αμερικάνοι αύξησαν κατά πολύ την οικονομική βοήθεια και την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού. Αργότερα, όταν η βρετανία δεν μπορούσε πλέον να σηκώσει το οικονομικό και στρατιωτικό βάρος της συμμαχίας και της στήριξης του ελληνικού κράτους, η αντικατάσταση της από τις ηπα ήρθε εντελώς φυσιολογικά. Στις 21 Φλεβάρη 1947, η βρετανία ανακοίνωσε επίσημα ότι από 1ης Απρίλη θα διακόψει τη βοήθεια της προς την ελλάδα και την τουρκία, στις 3 Μάρτη η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε επίσημη αίτηση βοήθειας προς τις ηπα και στις 12 Μάρτη 1947 με προεδρικό διάγγελμα το αμερικάνικο κράτος διακήρυξε το σχέδιο, που έμεινε γνωστό ως «δόγμα Τρούμαν», στήριξης της ελλάδας και της τουρκίας…

… Ουσιαστικά, όλο το ελληνικό κατεστημένο δέχτηκε και καλοδέχτηκε την αμερικανική παρέμβαση, όχι μόνο επειδή έφερνε μαζί της άφθονη υλική βοήθεια, που παρείχε τα απαραίτητα για τη διάλυση της αριστεράς εμπλουτίζοντας χειροπιαστά τους στόχους της νομής του κράτους, αλλά (μακροπρόθεσμα πιο σημαντικό) και επειδή ήταν συμπαγής απόδειξη ότι η ελλάδα παρέμενε σημαντικός παράγοντας για τον «δυτικό κόσμο»… Ακόμη και μετά τον εμφύλιο οι έλληνες πολιτικοί, πλην της αριστεράς, επιδίωκαν να μένει πάντα πρώτης γραμμής η συμμαχία του ελληνικού κράτους με το αμερικανικό, επειδή έφτιαχνε και συντηρούσε το υλικό πεδίο εξυπηρέτησης τόσο των φραξιονιστικών τους συμφερόντων (ως προς τη νομή του κράτους) όσο και των ιμπεριαλιστικών τους φιλοδοξιών (σε σχέση με τα βαλκανικά κράτη του «ανατολικού μπλοκ» σε περίπτωση ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου)…

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο τερματισμένο (με νίκη της «δύσης»), και το ελληνικό κράτος να οργανώνει τα δικά του αυτοτελή ιμπεριαλιστικά σχέδια επέκτασης προς βορρά (εναντίον του καινούργιου κράτους της μακεδονίας και του αλβανικού νότου) η Αθήνα διαπίστωσε, με οδυνηρή και ανομολόγητη έκπληξη, ότι ο βασικός της σύμμαχος (η Ουάσιγκτον) δεν ευνοούσε τα συγκεκριμένα σχέδιά της. Στην υπόλοιπη δεκαετία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στράφηκε προς τα ανατολικά, συγχρονιζόμενος με τα ευρύτερα σχέδια τόσο της Ουάσιγκτον όσο και των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών αλλά και της στριμωγμένης (στα ’90s) Μόσχας (: αποσχιστικά αντάρτικα στον Καύκασο, με σημαντικότερο εκείνων των τσετσένων), για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Όμως κι αυτοί οι φονικοί σχεδιασμοί άλλαξαν ραγδαία στα τέλη των ‘90s – οπότε το ελληνικό κράτος / παρακράτος, τα εσωτερικά αφεντικά τους και η εσωτερική κοινωνική συμμαχία τους, μη έχοντας πια ιδιαίτερη γεωπολιτική χρησιμότητα να πουλήσουν, αφιερώθηκαν στη νομή των ευρωπαϊκών προσόδων και στην χρηματοπιστωτική ευδαιμονία…

Ακόμα και ως την πρόσφατη διαχείριση της ελληνικής «κρίσης», τα ντόπια αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι παρέμειναν πιστά στην συμμαχία με την Ουάσιγκτον, ελπίζοντας ότι θα ανάγκαζε τους «ευρωπαίους εταίρους» να δανείζουν την Αθήνα χωρίς πολλές πολλές απαιτήσεις (ή, οι πιο φανατικοί, ότι η ε.ε. θα διαλυθεί…) Το αποκορύφωμα αυτής της συμμαχίας (και μαζί το αποκορύφωμα της «ελληνικής εθνικής ιμπεριαλιστικής» ανάγνωσης των παγκόσμιων συσχετισμών σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) ξεκίνησε απ’ το 2015 και μετά, την εποχή της φαιορόζ «πρώτης φοράς αριστεράς»…

(φωτογραφία: Ο έλληνας υπ.εξ. Παπούλιας και ο υπ.εξ. του μακεδονικού κράτους Crvenkovski στη Ν. Υόρκη, στις 13 Σεπτέμβρη του 1995, μετά την υπογραφή της “ενδιάμεσης συμφωνίας” που επέβαλε η διοίκηση Κλίντον. Το “πατριωτικό” πασοκ, έχοντας χρησιμοποιήσει την φονική “ελληνοσερβική φιλία” και την απειλή στρατιωτικής εισβολής στο μακεδονικό κράτος και σαν “αντιγερμανικό” όπλο, δεν μπορούσε να παρακούσει τον μεγάλο ατλαντικό σύμμαχό του…

Η εθνική βεβαιότητα ότι “οι γερμανοί και όχι οι αμερικάνοι φταίνε” θεμελιώθηκε από τότε…)

Τα άοκνα εξαπτέρυγα…

Δευτέρα 11 Γενάρη. Είναι εμπόδιο στην επιστημονική πρόοδο!!! Αυτό αναφώνησε πριν 4 ημέρες ο βρετανός υπουργός περιβάλλοντος (τι τραβάει κι αυτή η english countryside…) George Eustice, καταγγέλοντας (όχι την ασταμάτητη μηχανή όπως βιαστήκατε να συμπεράνετε! αλλά) μια απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων του 2018 που απαγόρευσε την χρήση της γενετικής κοπτοραπτικής…

Ο κύριος dnaψαλίδι Eustice μίλησε στις 7 Γενάρη (φέτος) σ’ ένα αγροτικό συνέδριο στην Οξφόρδη. Τώρα είναι απελευθερωμένος απ’ τους αντιεπιστημονικούς (και οπισθοδρομικούς, και γιατί όχι; «συνωμοσιολογικούς και ψεκασμένους») αναχρονισμούς της ε.ε. (πριν δύο χρόνια – ίσως όχι πια). Και μιλούσε για το πόσα καλά θα φέρει το gene editing (crispr/cas…*) στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Οι συνήγοροι της «φυσικότητας» του καπιταλισμού 4.0 και της επέλασης της γενετικής μηχανικής θα χαρούν αν μάθουν τι ωραία που τα είπε ο κυρ dnaψαλίδι, και πόσο όμορφα κι απλά έδειξε ότι «η τεχνολογία κάνει φυσική δουλειά, αλλά την κάνει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά»! Ιδού λοιπόν γιατί δεν πρέπει να ανησυχεί κανείς και αντίθετα, «ζήτω το gene editing για κάθε τι ζωντανό!», «ζήτω και οι πλατφόρμες!» (από το επίσημο δελτίο τύπου της κυβέρνησης της αυτού μεγαλειότητας, φωτο επάνω):

Σχέδια για αξιοποίηση του gene editing – που θα ξεκλειδώσει σημαντικά οφέλη για την φύση, το περιβάλλον, και θα βοηθήσει τους αγρότες με καλλιέργειες που θα αντέχουν στα παράσιτα, στις ασθένειες ή στις ακραίες καιρικές συνθήκες, ώστε να παράγουν υγιεινότερη και πιο θρεπτική τροφή – θα παρουσιάσει σήμερα (7 Ιανουαρίου) ο υπουργός περιβάλλοντος George Eustice στην ομιλία του στο Oxford Farming Conference.

Ο τρόπος που αναπτύσσονται τα φυτά και τα ζώα ελέγχεται απ’ τις πληροφορίες που υπάρχουν στα γονίδιά τους. Επί αιώνες οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι διάλεγαν να πολλαπλασιάζουν προσεκτικά τα πιο δυνατά και υγιέστερα άτομα απ’ τα ζώα ή τα φυτά τους έτσι ώστε η επόμενη γενιά να έχει αυτά τα επωφελή αποτελέσματα – αλλά αυτή είναι μια αργή διαδικασία.

Οι τεχνολογίες που έχουν αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία επιτρέπουν την επεξεργασία (: editing) των γονιδίων πολύ πιο γρήγορα και με ακρίβεια, σε απομίμηση της φυσικής διαδικασίας αναπαραγωγής, βοηθώντας στην εστίαση στην αναπαραγωγή φυτών και ζώων, ώστε να βοηθηθεί το Η. Β. να φτάσει τους κρίσιμους στόχους του για το κλίμα και την βιοποικιλότητα με έναν ασφαλή και βιώσιμο τρόπο.

Το gene editing είναι διαφορετικό απ’ την genetic modification, όπου το DNA ενός είδους εισάγεται σε ένα άλλο. Οι οργανισμοί με επεξεργασμένα γονίδια δεν περιέχουν DNA από άλλα, διαφορετικά είδη, και αντίθετα έχουν μόνο αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν αργά αργά, με τις παραδοσιακές μεθόδους αναπαρωγής. Αλλά ως σήμερα, εξαιτίας μιας δικαστικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του 2018, η γενετική επεξεργασία (: gene editing) αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο, σα να είναι γενετική τροποποίηση (: gene modification)…

… Η γενετική επεξεργασία έχει την δυνατότητα να τρυγίσει τους γενετικούς πόρους που μας παρέχει η μητέρα φύση, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της εποχής μας…

Κάποιος θα αναφώναζε: Ω δαίμονες! Τι την θέλουμε την αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου όταν έχουμε την δεξιά τους, απ’ το (όχι και τόσο μακρινό) Λονδίνο, να μας τα κάνει λιανά να τα καταλάβουμε!!!!

Πρώτον: Μην ανησυχείτε βρε χαζά!!! Άλλο είναι το modification, άλλο το editing, άλλο οι platforms… «Επισκευαστικά» βέβαια όλα … αλλά «καμμία σχέση μεταξύ τους»…

Δεύτερον: Βρε χαζά: αυτά τα κάνει η φύση από μόνη της! Αλλά είναι τώρα να περιμένουμε πότε θα της έρθει η όρεξη; Ας τα κάνουν οι βιο-τεχνολογικές μας βιομηχανίες, να μην περιμένουμε τσάμπα και βερεσέ… Ε; Ναι ντε!!

Τρίτον: Δεν θέλετε, δηλαδή, τα «πιο δυνατά» και «πιο υγιή» άτομα (απ’ τα καλλιεργούμενα φυτά και ζώα…), ε; Δηλαδή εσείς δεν θέλετε να είστε πιο fit; Ε, τότε, ποιό είναι το πρόβλημα; (: ευγονική 2.0 λέγεται η ιδέα, για να μην ξεχνιόμαστε).

Τέταρτον: Ζήτω οι «γενετικοί πόροι» που πλουσιοπάροχα μας παρέχει η μητέρα-φύση! Ζήτω και η μαμά!!! Να της δώσετε φιλάκια!!

Αυτά λέει ο ακροδεξιός κυρ Eustice (έχει περάσει κι απ’ το ukip, σαν υποψήφιος ευρωβουλευτής, το 1999…), που τώρα είναι υπουργός περιβάλλοντος και δεν μπορεί παρά να θέλει το καλό της «μαμάς» – και, κυρίως, του αγρο-διατροφικού καπιταλισμού 4.0 στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Για τον covid και τον πλατφορμιασμό δεν είπε τίποτε, όχι – ή δεν μάθαμε.

Μπορούμε να (ξανα)πούμε εμείς. Να πούμε πάλι αυτό που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει η αριστέρα του νεο-κρατισμού και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, (ξανα)δίνοντας εμείς οι περιθωριακοί, οι «άσχετοι», οι «ψέκα», οι «τραμπιστές», οι «μπήξε και δείξε», οι «τρελοί» (τίποτ’ άλλο;), τις απαντήσεις σε κανά δυο απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα: άπαξ και νομιμοποιηθούν οι γενετικές τροποποιήσεις / πειρατείες στα ανθρώπινα κύτταρα, είτε στο RNA είτε στο DNA, για «θεραπευτικούς» υποτίθεται λόγους, όλα τα τείχη που σωστά σήκωσε η κινηματική κριτική στις βιοτεχνολογίες τις προηγούμενες, παλιότερες δεκαετίες, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος! Απ’ την στιγμή που οι «δεν είναι η μετάλλαξη που νομίζεις αγάπη μου» επεμβάσεις / διορθώσεις / «απαλλοτριώσεις των μέσων παραγωγής της ζωής» γίνουν δεκτές σαν «για το καλό», δεν πρόκειται να υπάρξει (ή να αντέξει) κανένα εμπόδιο στην καθολική και διαρκή γενετική μηχανική σε βάρος των πάντων. Ανθρώπων, ζώων, φυτών, εντόμων, μικροβίων – των πάντων!

Και ναι, η γενετική τροποποίηση ΔΕΝ χρειάζεται πλέον να εισάγει «έτοιμα γονίδια», έτοιμες αλληλουχίες DNA ή RNA, παρμένες από άλλα είδη… Μπορεί να τις φτιάχνει, «εκ του μηδενός», κατά βούληση και on demand. Μπορεί, επίσης, να δοκιμάσει εντελώς καινούργιες συνθέσεις· να «εφεύρει» γονίδια· να τα πατεντάρει… Συνθετική βιολογία λέγεται ο κλάδος. Αυτό δεν διαφημίζουν οι φαρμακο-μαφίες με τις mRNA πλατφόρμες τους; Αυτό ακριβώς!!!

Υπάρχει ένας ωκεανός βιοτεχνολογικών, νευρομηχανικών, νευροχημικών, βιο-πληροφορικών και λοιπών τεχνολογιών και «εφαρμογών» («επιστημονικών» πάντα, έτσι; μην ανησυχήσουν οι λακέδες…) που περιμένει εδώ και χρόνια! Φουσκώνει, κυματίζει, πιέζει, ασφυκτιά, πολιορκεί, ψάχνει τρόπους να ξεχυθεί, να πλημμυρίσει το κοινωνικό εργοστάσιο, να γίνει “the new normal”… Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, αφού ταλαιπωρήθηκαν πολύ απ’ τις κριτικές, τις απορρίψεις και τα τείχη, αφού είδαν τα σχέδιά τους να μένουν στο ράφι, στάσιμα ή να κινδυνεύουν από αποκαλύψεις, αποφάσισαν εδώ και μερικά χρόνια (λογικό απ’ την μεριά τους…) ότι αντί να γυρίζουν γύρω – γύρω ψάχνοντας να βρουν ένα θεσμικό παράθυρο παρατημένο ανοικτό κάπου για να τρυπώσουν, καλύτερα να κτυπήσουν κατευθείαν στο ψαχνό. Στο κέντρο. Στα ανθρώπινα σώματα και μυαλά. Κυρίως: στα σώματα και στα μυαλά της εργατικής τάξης, παλιάς και νέας! Μεθόδευσαν την τρομοεκστρατεία για να παρουσιάσουν τα κτυπήματά τους σαν «σωτηρία». Έριξαν την αυλαία! Το έργο τους αρχίζει…

Και ιδού τώρα. Ο κάθε Eustice πανηγυρίζει (κρυφά ή φανερά δεν κάνει διαφορά).

Δεν είναι ερείπια αυτά που τάζουν αγάπη μου, κι ας βγαίνουν καπνοί από παντού!

* Έχει επ’ αυτού γράψει, κι όχι μόνο μια φορά, αναλυτικά και έγκαιρα το cyborg… Αν σας ενδιαφέρει ψάξτε το, δεν είναι δύσκολο…

Το καλό παράδειγμα (1)…

Δευτέρα 4 Γενάρη. Είναι εγκληματίας πολέμου. Δυστυχώς η πλευρά του δεν έχει ηττηθεί, οπότε γλυτώνει την τιμωρία (που δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερη απ’ το να σπάει πέτρες μέχρι να τις κάνει λεπτή, φίνα άμμο, σαν πούδρα…). Αντίθετα απολαμβάνει το εγκληματικό του κύρος. Ακόμα κι όταν πιάστηκε στα πράσα να παραβαίνει τις απαγορεύσεις που είχε προτείνει για τους κοινούς θνητούς, για γκομενικούς λόγους… Οι caradinieri της δύσης έχουν υιοθετήσει τις «προβλέψεις» του σαν πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τ’ όνομά του. Κυρίες και κύριοι: professor Neil Ferguson is speaking…

Συνεντευξιαζόμενος στους καθεστωτικούς «times» στις 25 Δεκέμβρη, κι αφού διαμαρτυρήθηκε επειδή «ο κόσμος δεν γουστάρει τα lockdown» και έχει αρχίσει να «αμφισβητεί την επιστήμη» (σίγουρα την απάτη που ντύνεται με επιστημονική λεοντή!) ο professor εξομολογήθηκε και τα πιο κάτω:

… Νομίζω ότι η αίσθηση του κόσμου για το τι είναι εφικτό απ’ την άποψη του ελέγχου άλλαξε ιδιαίτερα δραματικά μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου… Όταν το SAGE [Scientific Advisory Group for Emergencies, το «επιτελείο ειδικών» που συμβουλεύει το γκουβέρνο του βασιλείου…] μελέτησε την προοπτική μεταφοράς της ‘καινοτόμας εμπλοκής’ εκτός κίνας, το να κλειδώνονται ολόκληρες κοινότητες και το να απαγορεύεται σε όλους να βγουν απ’ τα σπίτια τους, κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν μια επιλογή διαθέσιμη για μια φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία…

Και συνέχισε:

Πρόκειται για μονοκομματικό κομμουνιστικό κράτος είπαμε… Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη σκεφτήκαμε… και μετά το έκανε η Ιταλία. Και καταλάβαμε ότι γίνεται… Τώρα πια το lockdown θεωρείται αναπόφευκτο. Αλλά στην αρχή δεν ήταν καθόλου τέτοιο. Αν δεν το είχε κάνει η Κίνα, αυτή η χρονιά θα ήταν πολύ διαφορετική…

Έχετε διαβάσει την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής για το τι φρόντισαν να εισάγουν οι «φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες» απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» και τι όχι… Όπως και το γιατί έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές…. Τώρα έχουμε και την ανοικτή παραδοχή ενός καθάρματος της εξουσίας, και όχι μόνο της αγγλικής.

Ήταν όμως, έστω, η υγιειονομική ανάγκη που επέβαλε να γίνει εισαγωγή της μιλιταριστικής πλευράς του «κινέζικου μοντέλου», σαν αλλεπάλληλα πραξικοπήματα; Στις 16 του περασμένου Μάρτη αυτό το κάθαρμα με κύρος, καταλαβαίνοντας «ότι γίνεται» φρόντισε να γίνει: έκανε την «επιστημονική πρόβλεψη» ότι χωρίς την «καινοτόμα εμπλοκή», χωρίς πραξικόπημα δηλαδή, θα μολυνθεί το 81% του πληθυσμού στην επικράτεια της βασίλισσας, και ότι το 0,9%, δηλαδή 510.000 άτομα, θα πεθάνουν. Αυτή ήταν η «επιστήμη» που επέβαλε την «καινοτόμα εμπλοκή» της περασμένης άνοιξης, την οποία – παρεπιπτόντως – εξακολουθούν να υποστηρίζουν αρκετοί caradinieri που τώρα προσπαθούν να πατήσουν σε δύο βάρκες. Τι λέει όμως το κάθαρμα Ferguson μετά από τόσους μήνες για την «επιστημονική συμβολή» του στο και όμως γίνεται;

… Εκεί που οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα. Στην Manaus, στη βραζιλία, μια πόλη 2,2 εκατομυρίων φαίνεται ότι έχει ποσοστό μόλυνσης τουλάχιστον 45%, μάλλον κοντά στο 70%, και το αποτέλεσμα σε νεκρούς δεν είναι μακριά απ’ την πρόβλεψη του Μάρτη. Τον Απρίλη οι νεκροθάφτες έπρεπε να δουλεύουν και τη νύχτα… Τα πτώματα θάβονταν σε τάφρους…

Η βραζιλιάνικη Manaus, μετά το ιταλικό Bergamo, έγινε το τρομοθέαμα του θανάτου που διατέθηκε δωρεάν και μαζικά στο διεθνές πρωτοκοσμικό κοινό, για να δει τι θα πάθει «αν δεν γίνει» και να πεισθεί να κάτσει φρόνιμα και «να γίνει» – ο ακρωτηριασμός του. Το «επιστημονικό» κάθαρμα θεωρεί πως εκεί δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του. Τι έγινε όμως πράγματι στη Manaus;

Αυτή η ηπειρωτική παραποτάμια βιομηχανική πρώην αποικιακή πόλη–λιμάνι των 2,2 εκατομυρίων κατοίκων στα βόρεια της βραζιλιάνικης επικράτειας, που δεν πήρε επίσημα κανένα απαγορευτικό μέτρο, είχε σ’ όλο το 2020 χρεωμένους στον τσαχπίνη 3.297 νεκρούς. Μιλώντας ψυχρά ο αριθμός είναι σχετικά μεγάλος (χωρίς, πάντως, να ξέρουμε τις βασικές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα την κατάσταση των νοσοκομείων της πόλης). Το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,15% (επί του συνόλου του πληθυσμού). Τι είχε προβλέψει το μοντέλο του καθάρματος αν εφαρμοζόταν στην Manaus; 16.000 νεκρούς… Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη!

Δεν τελειώνει όμως εκεί η ιστορία. Το κάθαρμα χρησιμοποιεί την περίπτωση της Manaus σαν το «απόλυτο κακό», σαν την απόδειξη της Αποκάλυψης “αν δεν” τα Πραξικοπήματα και η Τρομοεκστρατεία… Είναι κάτι ανάλογο μ’ αυτό που τραυλίζουν ακόμα οι ντόπιοι caradinieri υπερασπιζόμενοι τα πραξικοπήματα απ’ την άνοιξη και μετά, εκτοξεύοντας αριθμούς σε χιλιάδες, έτσι, κατά βούληση, σα να μιλάνε για πρόβλεψη φιλάθλων σε ντέρμπι…

Αν ό,τι έγινε στη Manaus επρόκειτο να συμβεί στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας· αν δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο, ούτε καν για την προφύλαξη των ηλικιωμένων με ήδη υπαρκτά σοβαρά προβλήματα· αν το θρυλικό NHS, το «εθνικό σύστημα υγείας», ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνο της Manaus· αν, με δυο κουβέντες, το «θα γίνει της Manaus» ήταν η “μοίρα” των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας αν δεν έβαζε πάνω στο τραπέζι τα επιστημονικά του genitals ο Ferguson και το Imperial College του, τότε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας θα θρηνούσε (αναλογία πληθυσμών) 101.693 θανάτους…

Πόσους είχε ως την τελευταία ημέρα του 2020; 73.512. Η διαφορά είναι σημαντική· σε καμμία περίπτωση όμως τέτοια που να αποδεικνύει την υγιειονομική αποτελεσματικότητα του μιλιταρισμού! Θα ήταν αρκετή η συστηματική φροντίδα των ηλικιωμένων / ευάλωτων και η έλλειψη του καθολικού πανικού, για να έχει ένα “πολιτισμένο δυτικό κράτος” και πρώην αυτοκρατορία αναλογικά λιγότερους απ’ τους μισούς θανάτους της βραζιλιάνικης περίπτωσης…

Κι αν η διαφορά μεταξύ του «θα γίνει της Manaus» και του «θα ξεράσετε όλα όσα ξέρατε» είναι κάτι λιγότερο από 30.000 νεκρούς, η διαφορά ανάμεσα στο «θα γίνει της Manaus» και στην τρομοκρατία των αλγορίθμων του καθάρματος είναι κτηνώδης.

Άλλο 510.000 νεκροί, άλλο 101.693, δεν συμφωνείτε; Αλλά έτσι πιάνει η τρομοκρατία! Με απειλές θανάτου της χοντρικής!…