Τρίτη 7 Δεκέμβρη>> Η άρνησή τους [να εμβολιαστούν] έχει κόστος, οικονομικό και ανθρώπινο. Κάθε ημέρα νοσηλείας σε ΜΕΘ κοστίζει μεταξύ 2 και 2,5 χιλιάδων ευρώ και, επιπλέον, οι ανεμβολίαστοι νοσούντες καταλαμβάνουν θέσεις τις οποίες ενδεχομένως στερούν από άλλους με χρόνια και βαριά προβλήματα υγείας… Ας αναλογιστούμε … γιατί αυτό το κόστος πρέπει να επωμίζεται ολόκληρη η κοινωνία; Συνιστά κάτι τέτοιο κοινωνική δικαιοσύνη; Στο κάτω κάτω μιλάμε για εξηντάρηδες και βάλε…
Αυτά έγραφε ανάμεσα σ’ άλλα γνωστός δημαγωγός στα καθεστωτικά «νέα» την Τετάρτη 1 Δεκέμβρη. Μπορεί να το είχε για δική του εξυπνάδα, αλλά αυτό δεν ισχύει. Το «οι γέροι μας παίρνουν τις εντατικές», ή το «οι ανεμβολίαστοι μας παίρνουν τις εντατικές», ή το «οι κοινωνικά ανεύθυνοι μας παίρνουν τις εντατικές» ή το «οι κοινωνικά ανεύθυνοι μας επιβαρύνουν με τα έξοδα νοσηλείας τους» είναι στο μυαλό και στο στόμα πολλών υπεύθυνων caradinieroi / pfizerοι. Παραλλαγή του «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» όλα τα πιο πάνω σλόγκαν έχουν ακριβώς την ίδια φασιστική πηγή. Με το επιπλέον χαρακτηριστικό ότι εγγράφονται σε μια ξεχασμένη κρατική / καπιταλιστική ιστορία. Αυτή του ευγονισμού. Ο οποίος τώρα, έχοντας «ξεπεράσει» τη ναζιστική περίοδό του, γίνεται trent στα μυαλά των πειθαρχημένων υπηκόων∙ ένα trent τόσο σίγουρο ότι συνιστά την «κοινωνική δικαιοσύνη» ώστε να μπορεί να καμαρώνει δημόσια.
Στο Sarajevo 159, τον Μάρτη του 2021, κάτω απ’ τον τίτλο δεν έχεις σώμα, είμαι το σώμα σου (γέννηση, ζωή, θάνατος στη βιοπολιτική του καπιταλιστικού 21ου αιώνα), γράφαμε μεταξύ άλλων κι αυτά:
…Το δόκτορα Ezekiel Emanuel δεν τον ξέρετε. Στην μακρινή αμερική είναι όμως ιδιαίτερα γνωστός. Είναι αδελφός του Rahm Emanuel, “προσωπάρχη” του Obama και πρώην δημάρχου του Σικάγο. Αλλά ο Ezekiel δεν είναι γνωστός μόνο στους στενούς κύκλους των ειδικών αφού είναι τακτικός “ομιλητής” σε τηλεοπτικά σόου μεγάλης ακροαματικότητας σαν ειδικός της βιο-ηθικής. Ο Ezekiel Emanuel είναι βασικό στέλεχος του “Κέντρου για την Αμερικανική Πρόοδο” (Center for American Progress) που ασχολείται με την ευημερία και την πρόοδο των αμερικάνων. Υπήρξε “σύμβουλος υγείας” του Obama, απ’ τους “αρχιτέκτονες” της δημιουργίας του Obamacare, με ιδιαίτερη προσήλωση στη μείωση των αχρείαστων εξόδων του συστήματος… Και απ’ τον περασμένο Νοέμβρη είναι βασικό μέλος της “ειδικής επιτροπής συμβούλων” που δημιούργησε ο πρόεδρος νυσταλέος Jo για την βέλτιστη αντιμετώπιση του τσαχπίνη… Ταυτόχρονα, με την επαγγελματική κάρτα του βιοηθικού, είναι βετεράνος του Hastings Center. Επειδή μπορεί να σας διαφύγει, ας το επαναλάβουμε τονισμένο: ο Ezekiel Emanuel είναι βασικό στέλεχος της ειδικής αμερικανικής επιτροπής αντιμετώπισης του covid 19 υπό την διοίκηση του νυσταλέου Jo. Κεντρικός στην “προστασία της υγείας των αμερικάνων” όσο το άλλο κάθαρμα, ο δόκτωρ Fauci…
Ο Ezekiel Emanuel έχει ορισμένες “ενδιαφέρουσες” ιδέες για την ζωή, την υγεία και τον θάνατο. Υποστηρίζει, για παράδειγμα, ότι οι άνθρωποι πρέπει να πεθαίνουν στα 75 τους· ότι αυτό είναι ένα καλό όριο ζωής, αφού πέρα απ’ αυτή την ηλικία όχι μόνο δεν προσφέρουν πολλά αλλά αρρωσταίνουν όλο και περισσότερο “απορροφώντας πόρους” από κάθε σύστημα υγείας, πόρους που θα μπορούσαν να διατεθούν αλλού πιάνοντας περισσότερο τόπο…
Από την θέση του “βιοηθικού αρχιτέκτονα του περιορισμού της σπατάλης” ο Ezekiel Emanuel ασχολήθηκε ακριβώς μ’ αυτό: την “βέλτιστη απόδοση” του συστήματος που ετοίμαζε η διοίκηση Obama, υπό το φόντο του γεγονότος ότι οι πόροι του δεν θα ήταν άπειροι, συνεπώς οι αρχές της λειτουργίας του θα γίνονταν σε συνθήκες (σχετικής ή απόλυτης) σπανιότητας. Σ’ αυτήν την προετοιμασία οι προτάσεις του Emanuel μορφοποίησαν εκείνο που ονομάστηκε “death panels” (ή αυτό το όνομα έδωσαν οι ρεπουμπλικάνοι αντίπαλοι του νόμου), δηλαδή επιτροπές ειδικών που θα αποφασίζουν ότι η σχέση κόστους / οφέλους για την θεραπεία του Χ ή του Ψ ασθενή είναι κακή· συνεπώς ο ασθενής πρέπει να πεθάνει…
…Έχοντας ήδη στο μυαλό του ήδη απ’ τις αρχές του 2019 (στην πραγματικότητα πολύ νωρίτερα) ο Emanuel την χρησιμότητα μιας πανδημίας για την προώθηση των ιδεών του, δεν είναι ανεξήγητη η ετοιμότητά του να υπογράψει και να δημοσιεύσει στην New England Journal of Medicine νωρίς νωρίς, στις 20 Μάη του 2021, μαζί με άλλους “βιοηθικούς”, μια αναφορά με τίτλο Δίκαιη Κατανομή Σπάνιων Ιατρικών Πόρων στην Εποχή του Covid-19. Μία βασική πρόταση του(ς) ήταν η άρνηση φροντίδας σε ασθενείς ηλικιωμένους και με μικρή πρόγνωση ζωής, αφού τέτοια φροντίδα είναι “κατάχρηση” των σπάνιων πόρων που θα μπορούσαν να διοχετευτούν σε νεώτερους ασθενείς ή ασθενείς με καλύτερες προγνώσεις. Αυτή η συμβουλή δεν ονομαζόταν “συμβούλια θανάτου” αλλά, με κομψό τρόπο, το αντίθετο: μεγιστοποίηση του αριθμού των ασθενών που επιζούν απ’ την θεραπεία έχοντας μια εύλογη διάρκεια ζωής…
… Παράδοξο ή όχι (και σίγουρα άγνωστο στα μέρη μας) η “εκκαθάριση” (ηλικιωμένων και βαριά άρρωστων στα νοσοκομεία) εφαρμόστηκε πρακτικά με τον αντίθετο υποτιθέμενα σκοπό στο περίφημο αγγλικό σύστημα υγείας. Το βασιλικό πανεπιστήμιο του Liverpool σε συνεργασία με το ινστιτούτο ανακουφιστικής φροντίδας Marie Curie δημιούργησαν στη δεκαετία του 1990 ένα πρωτόκολλο με σκοπό την εξασφάλιση αξιοπρεπούς θανάτου σε νοσηλευόμενους καρκινοπαθείς τελικού σταδίου. Προς τα τέλη της δεκαετίας το Liverpool Care Pathway υιοθετήθηκε επίσημα απ’ το αγγλικό σύστημα υγείας για το σύνολο όσων κρίνονταν ετοιμοθάνατοι ή μη ιάσιμοι με σοβαρό ενδεχόμενο θανάτου.
Ύστερα από πάνω από δεκαετία εφαρμογής του, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, μετά από επανειλλημένες καταγγελίες συγγενών, προέκυψε ότι το L.C.P. εφαρμοζόταν κατά το δοκούν. Και συχνά σαν απόφαση θανάτωσης: στους βαριά ασθενείς σταματούσε η χορήγηση νερού και, αντίθετα, χορηγούνταν ενδοφλέβια (μέσω του ορού) ισχυρά αναλγητικά (μορφίνη) ακόμα κι αν δεν τα χρειάζονταν. Οι ηλικιωμένοι αυτοί πέθαιναν ήσυχα και “φυσιολογικά” μέσα σε παραισθήσεις – και το πιστοποιητικό θανάτου απέδιδε τον θάνατό τους στα “υποκείμενα νοσήματα”. Μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η δημοσιοποίηση αυτής της επιβεβλημένης “ευθανασίας” το NHS άλλαξε το “ποιός αποφασίζει” της μεθόδου απ’ το 2014 και μετά: ενώ πριν ο μόνος αρμόδιος ήταν οι γιατροί του νοσοκομείου, μπήκαν στην “επιτροπή” και οι συγγενείς – αν, φυσικά, υπάρχουν και ενδιαφέρονται. Υπάρχουν ωστόσο καταγγελίες ότι εξακολουθεί να εφαρμόζεται σποραδικά στην αρχική του μορφή, αφού εξάλλου είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ελεγχθεί η θεραπεία (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ειδικά σε περιπτώσεις ηλικιωμένων με σοβαρά προβλήματα, που είναι μόνοι τους.
…
Υπάρχουν αρκετά ακόμα σημαντικά και καθόλου δευτερεύοντα που γράφαμε τότε. Όμως ακόμα κι αυτά τα λίγα αποσπάσματα πιο πάνω μπορούν να σας βάλουν πολλούς ψύλλους στ’ αυτιά (για πλευρές της «διαχείρισης της πανδημίας»…)
