Tag: αγγλία

Πέμπτη 6 Απρίλη. Κατά τον ελληνικό επαρχιωτισμό, αφεντάδων, πολιτικών βιτρινών και υπηκόων, το πιο σημαντικό που συμβαίνει στην ευρώπη αυτές οι ημέρες είναι τα πήγαινε – έλα των ελλήνων υπουργών («σκληρή διαπραγμάτευση» γαρ!) και οι λεονταρισμοί δηλώσεων πότε του εξοχότατου Αλεξιπράδο, και πότε κάποιου άλλου απ’ το (κατά κυρ Γιάνη) ασκέρι του.

Αμ δε! Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Οι διαδικασίες της διαμόρφωσης της μεθόδου των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο της ε.ε. με το Λονδίνο έχουν εκκινήσει, κι αυτό είναι πολύ σημαντικότερο. Για όλους εκτός απ’ τους “αναξιοπρεπείς επαίτες».

Θα μπορούσε όμως και γι’ αυτούς να έχουν μια αξία αυτές οι διαδικασίες, αν φυσικά έβλεπαν μακρύτερα απ’ τον αφαλό τους. Όπως και ορισμένες δηλώσεις. Που, φυσικά, είναι λόγια, και δεν προεξοφλούν το τέλος αυτών των διαπραγματεύσεων. Διαμορφώνουν ωστόσο ένα ορισμένο προσανατολισμό απ’ την μεριά των 27 της ε.ε. – σίγουρα την δεδομένη ιστορική στιγμή. Και, με την σειρά του, αυτός ο προσανατολισμός επιβεβαιώνει την αλήθεια που η Αθήνα και ο ελληνικός εθνικισμός δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει, για την περίπτωσή του: όταν ζητάς συνέχεια δανεικά επειδή είσαι ανίκανος και αδιάφορος να συμμαζέψεις τις ελίτ σου και τους πολλούς λακέδες τους, δεν μπορείς να εκβιάζεις. Τελεία και παύλα.

Ένα κράτος που φεύγει απ’ την ε.ε. δεν μπορεί να ελπίζει στις ίδιες ή σε καλύτερες συνθήκες από ένα κράτος που ανήκει στην ε.ε. δήλωσε στο ευρωκοινοβούλιο, στη διάρκεια της χτεσινής ψηφοφορίας έγκρισης των βασικών γραμμών του σχεδίου διαπραγμάτευσης, ο γερμανός χριστιανοδημοκράτης Manfred Weber. Και ο σοσιαλδημοκράτης Gianni Pittella συμφώνησε.

Δεν είναι αβάσιμη αυτή η θέση. Ούτε καινούργια. Αν το «έξω» είναι καλύτερο απ’ το «μέσα» τότε γιατί να υπάρχει το δεύτερο; Συνεπώς το Λονδίνο έχει όλα τα προσόντα να παίξει τον ρόλο του σάκου του μποξ, ώστε να αποδειχθεί ότι το «έξω» είναι χειρότερο. Και οι 27 (ή οι πιο ισχυροί ανάμεσά τους) έχουν όλη την διάθεση για τέτοιες κλωτσοπατινάδες.

Αν οι άγγλοι brexiters ήταν έλληνες, θα έσκουζαν ότι «τους κάνουν πειραματόζωο». Ως τώρα δεν το έχουν κάνει. Οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, απ’ την μεριά τους, παίζουν τον μόνο ρόλο που ξέρουν· σ’ ένα θέατρο που έχει μισοαδειάσει: θα σας δείξουμε ρε, αν δεν…

Ο.Κ….

Τετάρτη 5 Απρίλη. Κάτι μήνες είναι στην πρωθυπουργική καρέκλα η Theresa May· αλλά νάτην, για δεύτερη φορά, επίσκεψη στο Ριάντ. Αγνά αισθήματα: η πολιτική βιτρίνα του brexit ψάχνει με μεγάλη αγωνία πελάτες, και οι πετρο-μαφίες της αραβικής χερσονήσου έχουν (ακόμα) παράδες. Τι θα αγοράσουν οι σεΐχηδες απ’ το Λονδίνο; Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (ξέπλυμα, κλπ) και, κυρίως, όπλα.

Όπλα για να σκοτώνουν τους υεμενίτες προς το παρόν, και βλέπουμε αργότερα. Αλλά η κυρία May δεν είναι τόσο άκαρδη (όσο δείχνει η δουλειά της): θα στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στην υεμένη – είπε. Εντάξει…

(Την ίδια αγορά γουστάρει και η Ουάσιγκτον, που έκανε ήδη ένα καλό deal με την χούντα του μπαχρέιν. Πόσα όπλα, λοιπόν, χωράνε στην έρημο; Απεριόριστα ίσως, ειδικά αν εφαρμοστεί στην πιο καθαρή του εκδοχή αυτό που έχει ονομαστεί πολεμικός κεϋνσιανισμός: θάβονται τα όπλα στην άμμο, και ύστερα ξεθάβονται με επιπλέον βομβαρδισμούς…

Διεστραμμένο. Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό του πηγαίνει στο κόκκινο).

(φωτογραφία: Η αγγλίδα πρωθ. πέρασε και απ’ την ιορδανία. Πάλι από στρατιωτική βάση…)

Πέμπτη 30 Μάρτη. Το παλιό αστείο είναι πως όταν έπιανε κακοκαιρία στο στενό της Μάγχης οι άγγλοι έλεγαν “σκατόκαιρος στο κανάλι… αποκλείστηκε η ήπειρος”. Τώρα ίσως να μην έχουν όρεξη για αστεία. Εννιά μήνες μετά το περσινό δημοψήφισμα “γεννήθηκε” η επίσημη αίτηση για την αποχώρηση του Λονδίνου απ’ την ε.ε., φορτωμένη ήδη με προβλήματα: την ανεξαρτησία της σκωτίας, ένα οξυνόμενο πρόβλημα παρόμοιας κατεύθυνσης (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης) στη βόρεια ιρλανδία… Και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της παραμονής, καθόλου λίγοι, δεν το έχουν βάλει κάτω.

Τυπικά προβλέπονται διαπραγματεύσεις δύο χρόνων για να “σπάσουν” οι πάμπολλες συμφωνίες που συνδέουν “αυτούς που φεύγουν κι αυτούς που μένουν”. Αλλά ήδη τα δύο χρόνια φαίνονται λίγα. Χρειάστηκαν εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων για να μορφοποιηθεί η εμπορική συμφωνία ε.ε. – καναδά που μπήκε σε ισχύ πρόσφατα· και ήταν μια σχετικά απλούστερη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά απίθανο το διαζύγιο να βγει το 2019. Εν τω μεταξύ μέχρι να υπογραφτεί η οριστική συμφωνία αποχώρησης, το Λονδίνο θα δεσμεύεται πλήρως απ’όλες τις συμφωνίες με την ε.ε., όπως ισχύουν σήμερα.

Πέρα απ’ το αν είναι “πολλά” ή “λίγα” τα δύο (και μπορεί τρία και τέσσερα) χρόνια, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα πυκνά. Πολλά μπορεί να συμβούν ενδιάμεσα (και θα συμβούν). Η πιθανότητα να “αλλάξει η γνώμη του λαού” της αυτού μεγαλειότητας σ’ αυτό το διάστημα, δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Εν τω μεταξύ, σαν όρος για να ξεκινήσουν αυτές οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις, έχει μπει ήδη το να πληρώσει το Λονδίνο σχεδόν 60 δισ. – που χρωστάει στα ταμεία της ε.ε. Δεν είναι και το πιο ευοίωνο ξεκίνημα, έτσι δεν είναι;

Θα παρακαλέσουμε τους βερμπαλιστές κήρυκες της ελληνικής “εθνικής απελευθέρωσης” να παρακολουθήσουν από κοντά αυτόν τον μαραθώνιο διαπραγματεύσεων. Και να βελτιώσουν τα αγγλικά τους, για να καταλαβαίνουν.

Θα είναι σχολείο…

Τρίτη 14 Μάρτη. Το ιστορικό κόμμα των καθολικών στη βόρεια ιρλανδία, το Sinn Fein, πέτυχε εντυπωσιακή άνοδο στις ψήφους του στις πρόσφατες εκλογές εκεί (αρχές Μάρτη). Ενώ οι προτεστάντες (άγγλοι, πιστοί του στέμματος) υποτίθεται είναι καθαρή πλειοψηφία στη βόρεια ιρλανδία, το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα τους DUP πήρε λιγότερο από 1% (των ψήφων) παραπάνω σε σχέση με το Sinn Fein που ήρθε δεύτερο· και μόνο μια έδρα παραπάνω (28 έναντι 27). Η έντονα βελτιωμένη απόδοση του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ιρλανδών οφείλεται στην αυξημένη συμμετοχή στις εκλογές: ένα τμήμα των ιρλανδών που δεν ψήφιζε (ενδεχομένως διαφωνώντας σιωπηλά με την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» του 1998) αυτή τη φορά πήγε στις κάλπες.

Ενισχυμένο τώρα το Sinn Fein (που στα κοινωνικά ζητήματα έχει “αριστερή / προοδευτική” ατζέντα) άρχισε από χτες να ζητάει το αναμενόμενο: ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «ενωμένο βασίλειο» και ένωσης με την (υπόλοιπη) ιρλανδία. Η περίπτωση είναι δυσκολότερη απ’ αυτή της σκωτίας, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Δεν παύει να είναι ιδιαίτερα σοβαρή.

Οπότε θα την κουβαλάει και αυτή, στην πλάτη της, η May και οι διαπραγματευτές της, μόλις αρχίσει το σήριαλ του διαζυγίου με την ε.ε.

Και επειδή είμαστε καχύπτοπτοι ας το ξαναπούμε: ίσως αυτό το κράτος χρειαστεί να εφεύρει (και ο νοών νοείτω) κάποιο «πολύ μεγάλο σοκ» για να το αξιοποιήσει υπέρ της «εδαφικής ακεραιότητάς» του. Γιατί αλλιώς δύσκολα τα πράγματα.

Σάββατο 11 Μάρτη. Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται; Ίσως. Το Λονδίνο ψάχνει πως θα ισορροπήσει τις εμπορικές και λοιπές οικονομικές χασούρες όταν (και αν) ξεκόψει απ’ την ε.ε. Ποια είναι η απάντηση; Η παλιά αυτοκρατορία! Η κοινοπολιτεία: οι πρώην αγγλικές αποικίες, που μετά την εν μέρει ή ολική “απελευθέρωσή” τους έκαναν ιδιαίτερα εμπορικά deal με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και τις κυβερνήσεις του. Deal που, προφανώς, ευνοούσαν το «στέμμα».

Εννοείται ότι με τον καιρό, στη διάρκεια του 20^ου αιώνα, οι αλλαγές των συσχετισμών οδήγησαν στην χαλάρωση ή και την εγκατάλειψη αυτών των deal. Ειδικά από τότε που το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο μπήκε στην ε.ο.κ. (και μετά ε.ε.), οπότε οι προδιαγραφές της εμπορικής του πολιτικής ήταν εκείνες της ε.ε.

Ποια είναι τα κράτη που τυπικά ανήκουν στην «κοινοπολιτεία»; Από έναν κατάλογο που θυμίζει το παλιό παγκόσμιο μεγαλείο της «αυτοκρατορίας όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ», γεμάτο ονόματα κρατών όπως τα νησιά Solomon, το Tovalu, το Vanuatu, το Malawi, η Botswana, η Rwanda, η Grenada, τα νησιά Barbados, ξεχωρίζουν σαν πιο αξιόλογοι «στόχοι» ο καναδάς, η αυστραλία, η νέα ζηλανδία, το πακιστάν, το μπαγκλαντές, η ινδία και η νότια αφρική (υπάρχουν, επίσης, η κύπρος και η μάλτα, αλλά αυτές είναι μέλη της ε.ε. και της ευρωζώνης).

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Λονδίνο δηλώνει διατεθειμένο να μπει σε μια διαδικασία διαμόρφωσης (ξανά) ενιαίων πολυμερών εμπορικών κανόνων, προδιαγραφών και συμφωνιών με όλα αυτά τα κράτη, μικρότερα ή μεγαλύτερα, ως εάν να αποτελεί την μόνη «ελπίδα» τους σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο· ως εάν να μην υπάρχουν ανταγωνιστές του Λονδίνου, όχι μόνο η «εχθρική» ε.ε. αλλά, ας πούμε, η «φιλική» Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο. Ως εάν, εντέλει, να μπορεί να γράφει τους κανόνες προς όφελος του όπως πριν 2 αιώνες, τότε που την οικονομική κυριαρχία την εξασφάλιζαν τα αγγλικά κανόνια…

Τι θα απαντούσε, άραγε, το Λονδίνο αν οι ξαναζεσταμένοι «εταίροι» του απαιτούσαν, ανάμεσα στα άλλα, την ελεύθερη μετακίνηση των υπηκόων τους στην αγγλική επικράτεια;