Tag: αγγλία

Πέμπτη 11 Μάη. Ο Banksy είναι βέβαια πολιτικός γκραφιτάς… Πολιτικός με μια plain, αγγλοσαξονική εκδοχή: κάτι εύκολα αντιληπτό στο ευρύ κοινό μέσα από εικόνες. Εικαστικά ενδιαφέρον, αλλά ως εκεί.

Τώρα έπεσε στον λάκο της ευκολίας· ίσως παραείναι άγγλος. Το graffiti στο Dover είναι σαν η φαντασίωση (των συνεπειών) του brexit. Ένα αστέρι φεύγει – φεύγει (απ’ την σημαία της ε.ε.) και όλη η ε.ε. αρχίζει να ρηγματώνει.

Πρώτον (ρε καλλιτέχνη!) τα αστέρια είναι 12 αλλά τα μέλη 28! Όσο και αν δικαιούται το Λονδίνο να λέει «είμαι ένας απ’ τους αρχικούς», άρα ένα απ’ τα δώδεκα αστέρια, άλλο τόσο δικαιούνται οι 16 που βρίσκονται εκτός συμβόλου να πουν: Ποιο αστέρι φεύγει; Είμαι εγώ εδώ για να πάρω την θέση του!!!

Δεύτερον (πάλι ρε καλλιτέχνη!) ποιος σου είπε ότι μεγάλο κακό θα βρει την ε.ε. αν φύγει η αγγλία; Ποιός σου είπε ότι το αγγλικό αστέρι είναι η «χρυσή βίδα»;

(Δεν ξέρεις ότι αυτή είναι το ελληνικό;)

Δευτέρα 8 Μάη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι “το φάντασμα που πλανιόταν πάνω απ’ την ευρώπη”, ειδικά πάνω από τις εκλογές, ο γνωστός καγκεμπίτης δηλαδή, δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στη γαλλία· αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε. Σύμφωνα με τις φήμες στις αρχές της χρονιάς, ο καταχθόνιος Πούτιν θα φρόντιζε να νικήσουν οι φασίστες στις ολλανδικές και στις γαλλικές εκλογές (όπως, άλλωστε, πέτυχε να εκλεγεί ένας φασίστας στις ηπα…), προκειμένου να γίνουν όλα μπάχαλο και να στεφτεί αυτός τσάρος του σύμπαντος.

Ήταν βάσιμες εκείνες οι φήμες ή απλά το προϊόν του πεπτικού συστήματος του εργοστάσιου του θεάματος; Εκ των υστέρων είναι εύκολο να πει κανείς “βλακείες”. Τότε όμως το πράγμα ήταν σχεδόν βέβαιο, σαν πρόβλεψη χιονιά μέσα στον βαρύ χειμώνα…

Τελικά ίσως αυτό είναι η troll αλήθεια: είναι εύκολο να βάλει ένας ρώσος τον «δικό του» στο Λευκό Οίκο, αφού η αυτοκρατορία είναι υπό κατάρρευση… Όχι όμως και στις επαρχίες του project europe, όπου κουτσά στραβά τα παλιά και ξεπερασμένα αποικιακά μεγαλεία ψάχνουν έναν κοινό παρονομαστή / αναβιωτή / πολλαπλασιαστή.

Έμεινε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να λέει ότι “γίνεται παρέμβαση στις εκλογές” (του ερχόμενου Ιούνη). Παραδόξως όχι απ’ τον Πούτιν… αλλά απ’ τις Βρυξέλες!

Σουρρεαλιστικό, όσο η εποχή: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ το Λονδίνο: το Παρίσι και το Βερολίνο!!!

Τρίτη 2 Μάη. Το Λονδίνο αρνείται ότι χρωστάει στην ε.ε. 60 δισ. ευρώ. Η κυρία Theresa, με το πατροπαράδοτο αγγλικό χιούμορ, λέει «δεν θα πληρώσουμε έξοδα διαζυγίου». Ο.Κ. Αλλά τι θα γίνει με τα έπιπλα, τις συσκευές; Και τα παιδιά; Τι θα γίνει με τα παιδιά;

Ο κύριος Jean-Claude απ’ την μεριά του λέει ότι η κυρά Theresa «ζει σε άλλο γαλαξία». Ο.Κ. Αλλά αν είναι έτσι πως θα πληρώσει; Με διαγαλαξιακή επιταγή;

Δείπνησαν μαζί, και στο τέλος κανείς τους δεν είχε μαύρο μάτι. Είναι όμως προφανές ότι η Μάγχη θα γεμίσει από δηλώσεις μέχρι να βγει το περιβόητο διαζύγιο· αν, εν τω μεταξύ, δεν αλλάξουν γνώμη οι ψηφοφόροι του νησιού, (πράγμα που πάντως θα ήταν κάπως ταπεινωτικό για την αυτού μεγαλειότητα). Με δεδομένο ότι α) τα 27 κράτη μέλη της ε.ε. έχουν ήδη αποφασίσει ότι πρώτα θα ξεπληρωθεί το χρέος (το πολύ πολύ με κάποια μικρή έκπτωση) και μετά θα γίνουν οι συζητήσεις για τα υπόλοιπα του χωρισμού, β) ότι το να λέει κάποιος «δεν χρωστάω, είσαστε καταραμένοι» είναι πολύ ελληνικό για να δουλέψει, και γ) ότι μέχρι να βγει το διαζύγιο το Λονδίνο ανήκει στην ε.ε. και δεσμεύεται απ’ αυτήν (χωρίς να συμμετέχει πλέον στις αποφάσεις), έχουμε την απορία τι ακριβώς «χαρτί» είναι αυτό το «δεν χρωστάω» που πρακτικά σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ξεκινούν καν.

Αν το Λονδίνο σέρνεται σ’ αυτήν την ιστορία περισσότερο από εθνικιστικές αναμνήσεις παλιών μεγαλείων και λιγότερο από μια ρεαλιστική τακτική, τότε δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ποιος θα μείνει μόνο με τα άπλυτα σ’ αυτόν τον χωρισμό…

Παρασκευή 28 Απρίλη. Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson έχει κι αυτός, εκ μέρους της κυβέρνησης των συντηρητικών, μια φαγούρα. Συνηθιζόταν να είναι απόφαση του αγγλικού κοινοβουλίου αν ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας θα «κτυπήσει» κάποιους που δεν απειλούν την αγγλία, και μάλιστα χωρίς κάποια διεθνή επίσημη απόφαση (του οηε ας πούμε). Εξαιτίας αυτής της ανόητης (για καιρό πολέμου…) συνήθειας, το 2013 το κοινοβούλιο είχε απορρίψει την πρόταση του Cameron για βομβαρδισμό του καθεστώτος Άσσαντ ως υποτιθέμενου ενόχου για επίθεση με χημικά.

Αλλά τώρα ο Johnson νοιώθει ότι είναι καλύτερα οι αποφάσεις για τον αγγλικό στρατό και την δράση του να λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον. Θα είναι δύσκολο αν οι ΗΠΑ μας κάνουν μια πρόταση για κάποια μορφή δράσης σε σχέση με χρήση χημικών όπλων, αν μας ζητήσουν να τους στηρίξουμε – μάλλον με πυραύλους Κρουζ από υποβρύχια στη Μεσόγειο, έτσι νομίζω – θα είναι δύσκολο λοιπόν να τους πούμε όχι. Αυτά είπε κοτζάμ άγγλος υπουργός εξωτερικών.

«Στους πολέμους λέμε ναι» – και χωρίς δημοψηφίσματα. Προφανώς είναι συνέπεια της καινούργιας «εθνικής ανεξαρτησίας» της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας. Υπό την έννοια της ξαναμοιρασιάς του κόσμου με τον μόνο έγκυρο τρόπο που ταιριάζει στα αφεντικά: δια πυρός και σιδήρου.

Παρασκευή 21 Απρίλη. Είναι συνηθισμένο στις προεκλογικές περιόδους οι αντίπαλοι να εμφανίζονται περισσότερο «αποφασισμένοι» και «κατηγορηματικοί» (απ’ ότι θα είναι όταν αναλάβουν τα πόστα στις βιτρίνες) προκειμένου να μαζέψουν περισσότερα κουκιά. Δεν συμβαίνει αυτό στο βαθμό εξαπάτησης που είναι ο συνηθισμένος στο ελλαδιστάν· ωστόσο συμβαίνει.

Η επιλογή της ως τώρα «υπηρεσιακής» πρωθυπουργού May να πάει σε πρόωρες εκλογές τον ερχόμενο Ιούνη αντίθετα απ’ όσα έλεγε τους περασμένους μήνες, την τοποθετεί σε στέρεο τρόπο στην γκαλερί των καιροσκόπων. (Να θυμίσουμε ότι πριν το περσινό δημοψήφισμα ήταν φανατική οπαδός του bremain…). Το να εκλεγεί επίσημα πια στο πόστο της Downing Street no 10 θεωρείται αυτή τη στιγμή πολύ πιθανό, χωρίς αυτό να προδικάζει με ακρίβεια το τι θα γίνει απ’ την μεριά του Λονδίνου στις πολύχρονες διαπραγματεύσεις του διαζυγίου με την ε.ε. (Αυτή η στάση θα καθορίζεται απ’ τα συμφέροντα των διάφορων φραξιών του αγγλικού κεφάλαιου, έτσι κι αλλιώς). Όμως στο δρόμο προς τα εκεί, ως τις 8 Ιούνη, θεωρούμε μάλλον απίθανο να ξαναμεταμορφωθεί η κυρία May από «γεράκι» σε «περιστέρι» σε ότι αφορά το διαζύγιο.

Από πολλές απόψεις το γεγονός ότι η αγγλική σκηνή θα μπει σε προεκλογικό διαγωνισμό εθνικισμού διάρκειας κάμποσων εβδομάδων βολεύει και την ε.ε. (Η αγγλική υπεροπτική έκφραση είναι τα «εναπομείναντα 27 κράτη μέλη»!!). Σίγουρα τον σκληρό πυρήνα της. Μέχρι στιγμής φαίνεται πως υπάρχει κοινή στάση και των 27 σε πολλά «ράμματα για την γούνα» του Λονδίνου. Το πρώτο δέλεαρ γι’ αυτή την ενότητα είναι τα 60 δις. ευρώ (χρέη του Λονδίνου προς την ε.ε.) η αποπληρωμή των οποίων έχει μπει σαν προϋπόθεση απ’ την μεριά των Βρυξελών για να ξεκινήσει οποιαδήποτε κουβέντα για το διαζύγιο. Τα πιο «ευάλωτα» στις προσπάθειες κολακείας εκ μέρους του Λονδίνου κράτη / μέλη έχουν αποδεχτεί με ενθουσιασμό αυτήν την προϋπόθεση, εφόσον έτσι θα μειωθεί η δική τους οικονομική συμβολή στον προϋπολογισμό της ε.ε.: άλλο οι συμπάθειες κι άλλο τα φράγκα!

Τα 27 «εναπομείναντα» θα κουβεντιάσουν τις βασικές γραμμές της ευρωπαϊκής στάσης σε ειδική σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλες, το μεθεπόμενο Σάββατο (29 Απρίλη). Και ήδη φορτώνεται ο λογαριασμός του Λονδίνου: όχι μόνο θα φύγουν απ’ την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι έδρες δύο ευρωπαϊκών οργανισμών (της European Medicines Agency και της European Banking Authority) αλλά τα έξοδα της μετακόμισης θα χρεωθούν στην αγγλία…

Μια ωραία ατμόσφαιρα…

Τετάρτη 19 Απρίλη. Το 51,89% προς 48,11% είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικό πράγμα απ’ το 51,35% προς 48,65%… Αααα! Όλα κι όλα!!! Του αγγλικού δημοψηφίσματος το αποτέλεσμα (51,89% υπέρ της εξόδου απ’ την ε.ε., 48,11% κατά) ΔΕΝ σήμαινε ότι θα διαλυθεί η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… ΔΕΝ σήμαινε ότι αυτή η επικράτεια «μπαίνει σε μακριά περίοδο αστάθειας». Όχι, όχι, όχι!!! Φτου – φτου – φτου! (Τώρα: κάτι «θεματάκια» όπως της σκωτίας ή της βόρειας ιρλανδίας, ε, αυτά θα αντιμετωπιστούν με το απαραίτητο τοπικό και, κυρίως, διεθνές «μασάζ»… Αν αντιμετωπιστούν…)

Τι κι αν ήταν ένα δημοψήφισμα (και ένα αποτέλεσμα) σ’ ένα ερώτημα στο οποίο η τελική απάντηση θα επηρεάσει (έχει κανείς αμφιβολία;) άμεσα τις ζωές πολλών εκατομμυρίων υπηκόων; Τι κι αν ήταν ένα δημοψηφίσμα που αλλάζει ήδη ένα σημαντικό πλέγμα διεθνώς σχέσεων και καταμερισμών δύναμης; Τι κι αν το τελικό 51,89% βρωμούσε ρατσισμό και νοσταλγία αυτοκρατορικών μεγαλείων;

Επίσης, στο αγγλικό δημοψήφισμα ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΝΟΘΕΙΑ!!! Όχι! Τα τερατώδη ψέμματα των φασιστών υποστηρικτών της εξόδου απ’ την ε.ε. ΔΕΝ συνιστούν νοθεία… Καθόλου! Είναι ένας ύμνος στη δημαγωγία – συγγνώμη: στη δημοκρατία…

Αντίθετα, το 51,35% υπέρ της αλλαγής του τουρκικού συντάγματος (έναντι του 48,65% εναντίον) ΑΥΤΟ ΝΑΙ!!! Αυτό δείχνει «κρίση», «αποσταθεροποίηση». Δείχνει «οριακή νίκη» και αμφισβητήσιμη (καμία σχέση με το 51,89 – 48,11….), πιθανότατα νοθεία, που «θα γυρίσει μπούμεραγκ»… Τι κι αν ήταν ένα δημοψήφισμα που αφορά την πολιτειακή συγκρότηση ενός κράτους; Τι κι αν δεν θα επηρεάσει τις διεθνείς σχέσεις; Ή μήπως όχι;

Η πανούκλα της «ενσωματωμένης (στρατιωτικά / πολεμικά – το εννούμε πια) δημοσιογραφίας» είναι διεθνής. Αλλά στα μέρη μας, με τον μόνιμο αντι-τουρκικό πυρετό, το πράγμα αποκτά κωμικές έως γελοίες διαστάσεις.

Κοίτα ποιοι μιλάνε: αυτοί που πήγαν το καλοκαίρι του 2015 και ψήφισαν σε ένα νόθο, ασαφές, στημένο δημοψήφισμα «όχι» ελπίζοντας να γίνει στην πράξη «ναι» – όπως και έγινε! Κι αυτοί που πήγαν και ψήφισαν “ναι” αλλά εννοούσαν “όχι για εμάς”! Αυτοί μιλάνε…

Παρασκευή 7 Απρίλη. Ω μα ναι, κι αυτός είναι φίλος μας!!! Όλος ο ελληνικός πατριωτισμός, δεξιός κι αριστερός, δεν πρόκειται να ζητήσει ποτέ ούτε μισή στερλίνα αποζημίωση για τα εγκλήματα που έκαναν οι άγγλοι (ξεκινώντας απ’ τον Δεκέμβρη του ’44) στα μέρη μας.

Ποτέ, ποτέ, ποτέ. Οι άγγλοι και οι αμερικάνοι είναι φίλοι τους (των νικητών…)