Fortunate Son

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Οι Creedence Clearwater Revival – και σκηνές απ’ το «Αποκάλυψη Τώρα!» (Ο Κόπολα το έκανε; Σαν ταινία ναι… Σαν πραγματικότητα στο βιετνάμ όχι.)

Εν τω μεταξύ δυσκολευόμαστε να βρούμε δυτικούς «φίλους της ειρήνης» που να στρέφονται αποφασιστικά κατά του ιμπεριαλισμού του κράτους στους οποίου τους ψηφιακούς φακέλους υγείας παραδίδονται. Δυσκολευόμαστε να βρούμε δυτικούς «φίλους της ειρήνης» που να πολεμούν με την αποφασιστικότητα που πρέπει τον δικό τους «εθνικό μιλιταρισμό» απαιτώντας την διάλυση του στρατού «τους».  Δυσκολευόμαστε…

Όσο για την θεματολογία της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και των προεκτάσεών της; Θα επανέλθουμε σύντομα.

 

To panic or not?

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Για αρχή, σήμερα, κάτι ενδιαφέρον αλλά και παράξενο.

Στις 18 Μάρτη του 2019 (μισό και ένα μήνα πριν τους δύο γύρους των προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία, εκείνων που έκαναν «πρόεδρο» τον κλόουν Zelensky) ένα φασιστόμουτρο ονόματι Oleksiy Arestovych, που εκείνη την εποχή υπηρετούσε σαν διοικητής στην πολιορκία του Donbass (και αργότερα, τον Δεκέμβρη του 2020, πήρε πόστο στρατηγικού συμβούλου στο γραφείο της ουκρανικής προεδρίας – στον Zelensky δηλαδή…) συνεντευξιαζόμενος στο CNN (που προφανώς είχε εκτιμήσει τα προσόντα του…) στο Κίεβο, είπε τα εξής καταπληκτικά (ο «πόλεμος στα ανατολικά» που αναφέρεται στην πρώτη ερώτηση ήταν ο πόλεμος ΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ 2019, αλλά δεν είχε ρωσική εισβολή, οπότε ήταν μια χαρά…).Μετά το video παραθέτουμε την μετάφραση των αγγλικών υπότιτλων:

Ερ.: Αν η Ουκρανία δεχτεί μια ασαφή πρόσκληση για το νατο τότε σ’ αυτήν την περίπτωση… μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιες ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου στα ανατολικά..

Απ.: Όχι, δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε για οποιεσδήποτε ημερομηνίες τερματισμού του πολέμου. Το εντελώς αντίθετο, είναι πιο πιθανό [μια τέτοια πρόσκληση] να σπρώξει την Ρωσία να εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση κατά της Ουκρανίας. Επειδή θα πρέπει να μας υποβαθμίσουν απ’ την άποψη των υποδομών και να κάνουν τα πάντα εδωπέρα μια αποσταθεροποιημένη περιοχή έτσι ώστε το νατο να διστάσει να μας δεχτεί.

Ερ.: Εννοείτε ότι η Ρωσία θα τολμήσει να συγκρουστεί κατευθείαν με το νατο;

Απ.: Φυσικά, η Ρωσία… όχι, όχι με το νατο. Αυτό θα το κάνουν πριν ενταχθούμε στο νατο έτσι ώστε να μας κάνουν αδιάφορους για το νατο. Έτσι ώστε να είμαστε αδιάφοροι σαν μια αποσταθεροποιημένη περιοχή. [Αυτό] είναι πιθανό κατά 99,9%. Το τίμημα για την ένταξή μας στο νατο θα είναι ένας μεγάλος πόλεμος με την Ρωσία. Κι αν δεν ενταχτούμε στο νατο [θα γίνει] η απορρόφησή μας απ’ την Ρωσία μέσα σε 10 με 12 χρόνια. Αυτή είναι η κλειστή στροφή που αντιμετωπίζουμε τώρα.

Ερ.: Αλλά… δυο λεπτά… αν τα συγκρίνουμε αυτά τα δύο, τι είναι το καλύτερο σ’ αυτήν την περίπτωση;

Απ.: Φυσικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος με τη Ρωσία και η ένταξη στο νατο σαν αποτέλεσμα της ήττας της Ρωσίας. [Αυτό είναι] το πιο cool.

Ερ.: Και πως θα είναι ένας «μεγάλης κλίμακας πόλεμος» με τη Ρωσία;

Απ.: Λοιπόν θα είναι αεροπορική επίθεση, εισβολή των 4 ρωσικών στρατιών που έχουν δημιουργήσει στα σύνορά μας, πολιορκία του Κιέβου, προσπάθεια να περικυκλωθεί ο στρατός που βρίσκεται στη «ζώνη επαφής» [ο «αντιτρομοκρατικός» στρατός που πολιορκεί το Donbass], διέλευση του Ισθμού του Perekop στην Κριμαία και προέλαση προς την λίμνη της Kakhovka ώστε να υδροδοτηθεί η Κριμαία. Επίθεση απ’ την μεριά της Λευκορωσίας, δημιουργία νέων λαϊκών δημοκρατιών, ενέργειες σαμποτάζ, επιθέσεις σε κρίσιμες υποδομές, τέτοια. Εισβολή από τον αέρα. Αυτό είναι ένας πλήρης πόλεμος. Και η πιθανότητά του είναι 99%.

Ερ.: Πότε;

Απ.: Το 2020… μετά το ’20… Το 2021-2022 είναι η πιο κρίσιμη περίοδος, το διάστημα 2020-2022 είναι το πιο κρίσιμο.

Να θαυμάσει κάποιος την διορατικότητα και τις προφητικές ικανότητες του φασιστόμουτρου; Όχι. Να υποθέσει ότι είχε κάποιου είδους «εσωτερική πληροφόρηση»; Πιο λογικό ακούγεται, ειδικά εφόσον προσδιόρισε και το timing της ρωσικής εισβολής… Αν ναι, τότε από μια μεριά είχε τόσο συγκεκριμένες πληροφορίες; Απ’ την Ουάσιγκτον; Το Κίεβο; Ή (μην το αποκλείσεται καθόλου!) απ’ την Μόσχα;

Ο Arestovych εξακολουθεί να είναι «σύμβουλος στρατηγικής» του κλόουν Zelensky!.. Πολύ πρόσφατα δήλωσε (εκτίμησε) με κάθε σοβαρότητα ότι η συμφωνία Μόσχας – Κιέβου είναι ζήτημα μίας ή δύο εβδομάδων∙ χωρίς να διευκρινίσει αν πρόκειται για παραδοχή της Μόσχας ότι ηττήθηκε οπότε ανοίγει η λεωφόρος ένταξης του Κιέβου στο νατο (όπως ο ίδιος προέβλεπε στις αρχές του 2019…) ή το αντίθετο. Το οποίο άραγε είναι cool; Ή όχι;

Σκόρπια «παράξενα» δεδομένα (σαν το πιο πάνω) δείχνουν πως είναι πιθανό να υπάρχει μια ουσιαστική πραγματικότητα κάτω και πέρα απ’ τις δηλώσεις του κλόουν, που για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς είναι (αυτές οι δηλώσεις και ανακοινώσεις) το επίσημο manual της θηριώδους παραπληροφόρησης… Με δυο λόγια: θα ήταν πιθανό ο πληθωρικός στις δημόσιες σχέσεις του, διεθνείς πλέον, κλόουν πρόεδρος άλλο να λέει κι εντελώς άλλο να τον ενδιαφέρει; Παρακινδυνευμένη υπόθεση εργασίας, αλλά «ποτέ μην πείτε ποτέ»…

Να ένα άλλο παράδειγμα:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Stand up tragedy

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Να τώρα δυο καλά στιγμιότυπα από τον πιο διάσημο κωμικό (αυτόν τον καιρό…) στον πλανήτη.

Το πρώτο είναι απ’ την εποχή που ήταν διασκεδαστής. Προσέξτε την ημερομηνία: 11 Οκτώβρη 2014: το πραξικόπημα στη Maidan έχει γίνει, πρόεδρος είναι ο αγαπημένος της Ουάσιγκτον φασίστας Poroshenko, αλλά το καθεστώς δεν έχει «ωριμάσει» ακόμα. Έχει «κενά»:

Το χιούμορ του Zelensky είναι συζητήσιμο… Ωστόσο είχε οπωσδήποτε μια γενική επίγνωση του τι συνέβαινε ήδη τότε στην ουκρανία. «Γενική»…

Το δεύτερο είναι απ’ την επίσημη ορκωμοσία του στην ουκρανική βουλή, μετά την συντριπτική νίκη του επί του Poroshenko την άνοιξη του 2019:

Πολλά φαινόταν διατεθειμένος να θυσιάσει τότε ο κωμικός, για την ειρήνη στο Donbass – που σήμαινε εφαρμογή των συμφωνιών του Minsk, τις οποίες είχε κληρονομήσει. Όχι όμως την περιουσία του… και σε καμία περίπτωση την ζωή του! Μήπως ήταν εκεί που αποφάσισε να συνθηκολογήσει;

Ή μήπως αποφάσισε να ελιχθεί; Ξέρουμε ότι ήταν «φιλορώσος» (τέτοιος χαρακτηριζόταν πριν τις εκλογές του 2019 με βάση τις δουλειές και τις σχέσεις του στη ρωσία). Ξέρουμε ότι μεταστράφηκε στο αντίθετο, μετά από αποτυχημένες απόπειρες να πείσει τον στρατό «του» να απομακρυνθεί απ’ την «ζώνη επαφής» στο Donbass∙ αλλά και απειλές όχι μόνο απ’ το εντόπιο φασισταριό αλλά και απ’ την Ουάσιγκτον. Δεν είναι ωστόσο γνωστό πόσο «αντιρώσος» έγινε. 100%; 50%; 45%;

Συμβαίνει καμιά φορά: κάποιος που δεν μπορεί να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα να φέρει τα πράγματα σ’ εκείνο το «σημείο βρασμού» που θα το βγάλουν άλλοι.

Ποιος ξέρει;

Stay in front 1

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Θα πρέπει κάποιος που ενδιαφέρεται να ανατρέξει στο 2017 ή και ακόμα νωρίτερα (στο υλικό του Sarajevo / ασταμάτητη μηχανή) για να δει την απαρχή της εκτίμησής μας για την μετεξέλιξη της (στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου πολέμου) νατοϊκής επιχείρησης «stay behind» σε «stay in front» – για τις αμερικανικές ιμπεριαλιστικές ανάγκες του 4ου παγκόσμιου. Εννοείται ότι περιθωριακοί είμαστε και είναι εύκολο να παρακάμπτονται οι εκτιμήσεις μας. Αν, όμως, επαληθεύονται;

Διαβάστε τη συνέχεια »

Stay in front 2

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Αφού αυτά δεν τα υποστηρίζει κάποιος απ’ τους καλοπληρωμένους «ειδικούς», πανεπιστημιακούς, φουλ-διδακτορικούς και λοιπούς του συστήματος, πάει να πει ότι έχουμε «ψεκασμένες» ιδέες, έτσι δεν είναι; Δεν ιδρώνει τ’ αυτί μας – συνεχίζουμε: στην ουκρανία η επιχείρηση «stay in front» με την υποστήριξη όχι μόνο των ουκρανών ναζί, φασιστών, παρακρατικών αλλά και κάθε παρόμοιου πρωτοκοσμικού γίνεται στο φως της ημέρας∙ ταυτόχρονα όμως μοιάζει να αποκρύβεται απ’ τους δημαγωγούς, είτε σαν ανύπαρκτο είτε σαν ασήμαντο στοιχείο, που δεν έχει κεντρική θέση και σημασία για την αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική και την ουκρανική μαφία.

Πόσοι είναι όμως αυτοί οι ένοπλοι φασιστοναζί στην ουκρανία;

Διαβάστε τη συνέχεια »

Stay in front 3

Δευτέρα 21 Μάρτη>> Υπάρχει τώρα κάτι σαν ανησυχία έως εκτίμηση για την πιθανότητα η Ουάσιγκτον να χρησιμοποιήσει πιο διευρυμένα τέτοιου είδους «τάγματα θανάτου» σαν αποσταθεροποιητικούς μηχανισμούς στην ευρώπη – ένα «stay in front» σε μεγάλο μέρος του 2ου μετώπου. Το έχει κάνει στη λατινική αμερική, γιατί όχι (λοιπόν) και στην ευρωπαϊκή ήπειρο αν τα πράγματα ξεφύγουν απ’ τα χέρια της; Υπάρχουν κράτη υψηλής γεωπολιτικής σημασίας με μεγάλες συγκεντρώσεις φασιστών διαφόρων ειδών: πολωνία, ουγγαρία, λετονία, εσθονία, λιθουανία. Όμως (τα αφεντικά αυτών των κρατών) θα έπρεπε είτε να αλλάξουν είτε να επιχειρήσουν να αλλάξουν κατεύθυνση έτσι ώστε να κινητοποιηθούν οι παρακρατικοί – κάτι που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Διαβάστε τη συνέχεια »

Swift 1

Παρασκευή 18 Μάρτη>> “Swift” σημαίνει σβέλτος. Σημαίνει όμως και πετροχελίδονο. Και, επιπλέον, “swift” είναι το όνομα ενός είδους κεντροαμερικάνικης σαύρας. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι τα χελιδόνια και οι σαύρες έχουν στην κίνησή τους κάτι «σβέλτο». Η απόφαση της Ουάσιγκτον (και των Βρυξελών) να χρησιμοποιήσουν το “swift” σαν όπλο είναι κάτι διαφορετικό: απόδειξη πανικού. Και θα επιταχύνει μια σειρά εξελίξεων που τους επόμενους μήνες και λίγα χρόνια θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας, με παραπάνω από έναν τρόπους…

H «society for worldwide interbank financial telecommunication» (το swift σαν θεσμός), με κεντρική έδρα στο βέλγιο, ήταν – μέχρι πριν λίγα χρόνια –  το παγκόσμιο κέντρο ανταλλαγής «οικονομικών μηνυμάτων», πληρωμών ουσιαστικά (μεταφοράς χρημάτων) μεταξύ τραπεζών και τραπεζικών λογαριασμών, συμπεριλαμβανόμενης και της χρήσης καρτών. Θεωρητικά μιλώντας, αυτή η «society» θα έπρεπε να είναι «ουδέτερη» ως προς το περιεχόμενο των αγορών ή/και τις αιτίες των πληρωμών που καταγράφει. Και έτσι ήταν απ’ την άνοιξη του 1973 (όταν πρωτάρχισε να λειτουργεί) ως το καλοκαίρι του 2006.

Τότε διέρρευσε επίσημα στα αμερικανικά καθεστωτικά μήντια ότι η διοίκηση Bush του Β (του «μικρού») απαιτούσε να έχει πρόσβαση στα δεδομένα των συναλλαγών – για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους… (Ουάου!) Η ε.ε. αντέδρασε επίσημα, προβάλλοντας την παραβίαση της ιδιωτικότητας. Αλλά το 2012 και το 2013 αποδείχθηκε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ουσιαστικά «χακέψει» τους υπολογιστές της «society» και μάθαιναν ό,τι γούσταραν. Ήταν «πάνω στη στιγμή»: για να είναι αποτελεσματικές οι «κυρώσεις» κατά του ιράν (κατ’ αρχήν αμερικανικής προέλευσης) έπρεπε να ελέγχονται (και να απαγορεύονται) οι διατραπεζικές πληρωμές της Τεχεράνης. Η «society» δεν μπορούσε, φυσικά, βάσει του καταστατικού της να απαγορεύσει οτιδήποτε. No problem: έμαθε να μπορεί!

Φαίνεται σαν παιχνίδι τεχνοκρατών σ’ έναν μακρινό γαλαξία; Δεν είναι! Φανταστείτε ένα τεράστιο φράγμα που μαζεύει το νερό από τουλάχιστον τα μισά ποτάμια του πλανήτη (και οπωσδήποτε απ’ τα μεγαλύτερα) και μοιράζει νερό παντού. Έρχεται ύστερα μια συμμορία πιστολέρο κι αρχίζει να λέει: «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…» Στην προκειμένη περίπτωση το «νερό», το «ρευστό», είναι τα νομίσματα διεθνών συναλλαγών, το δολάριο (και σε μικρότερο βαθμό το ευρώ). Και η «δίψα» είναι ουσιαστικά η απαγόρευση εμπορικών σχέσεων μέσω της χρήσης αυτών των νομισμάτων.

Πρέπει λοιπόν να φύγουμε απ’ το «φράγμα» (το swift) και να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά το «ρευστό» (τα κύρια νομίσματα διεθνών συναλλαγών, κατ’ αρχήν το δολάριο). Έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι νομίζει κάποιος.

Διαβάστε τη συνέχεια »

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Διαβάστε τη συνέχεια »