Ειρηνική σφαγή 1…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.21)>> Αν γίνει κάποια πειραματική «γενετική θεραπεία» σε ένα (1) άτομο και αυτή θεωρηθεί πετυχημένη για τους επόμενους 2 ή 3 μήνες (μόνο!), το γεγονός θα προβληθεί απ’ τους δημαγωγούς με τον πιο γενναίο και φωταγωγημένο τρόπο, και οι ignorant υπήκοοι θα τραβηχτούν-απ’-την-μύτη για να δοξάσουν την «πρόοδο της επιστήμης»…

Αν, αντίστροφα, η γενετική επίθεση σε εκατομμύρια αιχμαλώτους οδηγήσει σε πολλές χιλιάδες θανάτους και ακόμα περισσότερα σακατέματα, τότε οι δημαγωγοί, πιστοί πάντα στα αφεντικά τους, θα μουρμουρίσουν κάτι του είδους «ντάξει μωρέ, αλλά αυτά είναι σπάνια»… Οι πιο ηλίθιοι και «επιδραστικοί» ανάμεσα στους ignorant υπηκόους θα κάνουν δημόσιες γαργάρες. Οι υπόλοιποι θα καταπιούν το σάλιο τους: τα ξέρουν αυτά, από κοντινούς τους…

Αυτή η ασυμμετρία στο πως προβάλλονται και σκηνοθετούνται οι «καλές» και οι «κακές ειδήσεις» ειδικά σε ζητήματα στρατηγικά για το κεφάλαιο (: η «βιομηχανία της υγείας / νοσηρότητας» είναι στρατηγική!) είναι δομικό στοιχείο της καθεστωτικής προπαγάνδας και του μόνιμου ψυχολογικού πολέμου κατά των αιχμάλωτων πληθυσμών, ειδικά τα τελευταία 20 με 25 χρόνια. Για να κοινωνικοποιηθούν οι καπιταλιστικές νόρμες πρέπει οι υποτελείς να εσωτερικεύσουν τις αντινομίες τους, είτε με το καλό είτε με το κακό. Και για να εσωτερικεύσουν μόνιμα αυτές τις αντινομίες, για να γίνουν σα να λέμε ιδεο-σχιζοφρενείς, πρέπει να κρατιούνται μόνιμα σε νηπιακή κατάσταση: ολιγαρκείς, φαντασιόπληκτοι, να μπερδεύουν τις αισθήσεις τους με τις οργανωμένες παραισθήσεις, να σχετικοποιούν την πραγματικότητα, να αναζητούν στο κράτος προστάτες / μπαμπάδες / μαμάδες, κλπ κλπ.

Δείτε, για παράδειγμα, το παρακάτω. Είναι επίσημη έρευνα, επίσημα αρχειοθετημένη στην αμερικανική «εθνική βιβλιοθήκη ιατρικής» – και είναι του 2023. Αφορά μία (1) περίπτωση για την οποία συγκεντρώθηκαν όλα τα στοιχεία: η mRNA πλατφόρμα της moderna είναι φονική! Αλλά… «αυτές οι επιπλοκές είναι σπάνιες» καταλήγουν οι ίδιοι οι ερευνητές, χωρίς να μπορούν (ή να θέλουν…) να προσδιορίσουν τι ακριβώς σημαίνει «σπάνιες» στις δολοφονικές εκστρατείες από επιστημονική άποψη, και ποιο είναι το (αριθμητικό προφανώς) επιστημονικά αποδεκτό όριο ανάμεσα στο «σπάνιο» και στο «μη σπάνιο» των σοβαρών παρενεργειών και των θανάτων όταν πρόκειται (ακόμα σημαντικότερο) για προληπτικές ενέργειες υπέρ, υποτίθεται, της δημόσιας υγείας.

Μεταφράζουμε:

Τίτλος: Θανατηφόρα εγκεφαλική ισχαιμία σχετιζόμενη με mRNA εμβολιασμό κατά της Covid

Περίληψη

Background: Οι φλεβικές θρομβώσεις έχουν σχετιστεί με πολλά εμβόλια για την Covid-19, αλλά υπάρχουν περιορισμένες πληροφορίες σχετικά με την επίδραση του εμβολίου της Moderna σε σχέση με τον κίνδυνο αρτηριακής θρόμβωσης. Εδώ περιγράφουμε μια περίπτωση αρτηριακού εμφράγματος μετά τον εμβολιασμό για Covid-19 με διάχυτο φλοιώδες οίδημα που σχετίζεται με το εμβόλιο, το οποίο περιπλέχθηκε από ανθεκτική ενδοκρανιακή υπέρταση.

Περίληψη της περίπτωσης: 24 ώρες μετά την λήψη της πρώτης δόσης του εμβολίου της Moderna για την Covid-19, μια 30χρονη γυναίκα εκδήλωσε σοβαρό πονοκέφαλο. Τρεις εβδομάδες αργότερα εισήχθη με υποξεία κεφαλαλγία και σύγχυση. Η απεικόνιση έδειξε αρχικά διάσπαστη φλοιώδη θρόμβωση με αυξημένη πίεση ανοίγματος στην οσφυϊκή παρακέντηση. Τοποθετήθηκε εξωτερική κοιλιακή παροχέτευση, αλλά συνέχισε να έχει αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση. Τελικά χρειάστηκε ημικρανιεκτομή, αλλά το ανίατο εγκεφαλικό οίδημα οδήγησε στο θάνατό της. Η παθολογία ήταν σύμφωνη με τη θρόμβωση και την σχετική φλεγμονώδη απόκριση.

Ειρηνική σφαγή 2…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη (00.19)>> Το ξέρετε και το ξέρουμε: δεν πρόκειται για «σπάνιες παρενέργειες», όπως κι αν οριστεί αυτή η «σπανιότητα»… Οι δολοφονημένοι στις ηπα – για παράδειγμα – απ’ τις mRNA πλατφόρμες είναι περισσότεροι απ’ τους δολοφονημένους με όπλα∙ τι είναι το «σπάνιο»;

Φαίνεται πως κάποιοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Ο Kazuhiro Haraguchi είναι πρώην υπουργός εσωτερικών στο γκουβέρνο του Τόκιο. Πρόσφατα, μιλώντας σε κάποια απ’ τις επιτροπές γιατρών και θυμάτων, δήλωσε αυτό:

Οι γνώστες ιαπωνικών μπορούν να επιβεβαιώσουν την ακρίβεια της μετάφρασης.

The Jenin Battalion

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη>> Όχι τραγούδι σήμερα. Αλλά ένα σύντομο ντοκιμαντέρ διάρκειας 7.30 λεπτών (με αγγλικούς υπότιτλους) για το τάγμα της Jenin. Ήταν αυτοί που προσπάθησε να «εξαφανίσει» ο θεοναζί, απαρτχάιντ στρατός επί δέκα μέρες (όπως, παρόμοια, στην Tulkarem), στη δυτική Όχθη. Προκαλώντας όσο περισσότερες καταστροφές μπορούσε, σκοτώνοντας, συλλαμβάνοντας – για να αποχωρήσει τελικά, χωρίς αποτέλεσμα. Προς το παρόν το πιθανότερο, αφού η Παλαιστίνη της δυτικής Όχθης ήταν πάντα στο στόχαστρο, κι ακόμα περισσότερο μετά την 7η Οκτώβρη.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε στα τέλη του 2023. Το camp της Jenin, στο κέντρο της πόλης, είναι εγκατάσταση προσφύγων από άλλα μέρη της κατεχόμενης Παλαιστίνης. H νεολαία του camp είναι απ’ τις πλέον ριζοσπαστικές στη δυτική Όχθη. Αν και θεωρητικά υπάρχουν στη Jenin όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις της Γάζα, πρακτικά τα μέλη τους έχουν ενωθεί σε ενιαίο σχήμα δράσης.

 

Αυτό δεν είναι κωλοτούμπα!

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (1.01) >> Είναι το (αμερικανικό) αδιέξοδο με τα γράμματα κεφαλαία και φωτισμένα!

Στην προηγούμενη θητεία του το ψόφιο κουνάβι διέπρεψε ως ο «άρχοντας των οικονομικών κυρώσεων», ο «στρατηγός του οικονομικού πολέμου» κατά των rivals: ιράν, κίνα, ρωσία… Ήταν μια τακτική που απέτυχε μεν, συνεχίστηκε όμως με ακόμα μεγαλύτερο πάθος απ’ το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo, ειδικά με «γενική επίθεση» στον ρωσικό καπιταλισμό αλλά και στον κινέζικο… Ο οποίος ρωσικός καπιταλισμός (αυτό είχαν αναγγείλει όλες οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες, οι ειδικοί τους, οι δημαγωγοί τους, κλπ) θα κατέρρεε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2022 κάτω απ’ το βάρος των διαδοχικών κυμάτων κυρώσεων, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ως γνωστόν τα πράγματα γύρισαν ανάποδα. Και έρχεται τώρα το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι να δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είναι εναντίον των (οικονομικών) κυρώσεων, ότι (τελικά) αυτό που επιτυγχάνεται μ’ αυτές είναι να κινδυνεύει η παγκόσμια ηγεμονία του δολαρίου, και ότι το πρωτεύουν πια είναι να διασωθεί αυτή η νομισματική παγκόσμια ηγεμονία.

Αυτά δεν τα είπε στον εξομολογητή του! Τα είπε πριν ελάχιστες μέρες δημόσια, στο “The economic club of New York”. Απολαύστε τον:

Το πρόβλημα που έχουμε με τις κυρώσεις, κι εγώ τις χρησιμοποιούσα αλλά τις έπαιρνα πίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί τελικά σου σκοτώνουν το δολάριο, σκοτώνουν όλα όσα αντιπροσωπεύει το δολάριο, πρέπει να συνεχίσει να είναι το παγκόσμιο νόμισμα, αυτό είναι σημαντικό, νομίζω ότι θα χάσουμε τον πόλεμο αν χάσουμε το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα, νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα είναι το ισοδύναμο του να χάσουμε έναν πόλεμο, και θα μας κάνει μια χώρα του τρίτου κόσμου. Κι αυτό δεν μπορούμε να το αφήσουμε να γίνει.

Οπότε, εγώ χρησιμοποίησα πολύ δυνατά τις κυρώσεις κατά χωρών που τις άξιζαν, και μετά τις έπαιρνα πίσω. Γιατί κοιτάξτε: χάνουμε το ιράν, χάνουμε την ρωσία, η κίνα προσπαθεί να κάνει κυρίαρχο το δικό της νόμισμα… Συμβαίνουν όλα αυτά, χάνουμε τόσες πολλές χώρες, γιατί υπάρχει τόση πολύ σύγκρουση με όλες αυτές τις χώρες, που μπορεί να τις χάσουμε αλλά δεν πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό, άρα θα χρησιμοποιήσω τις κυρώσεις όσο πιο λίγο γίνεται….

Μάλιστααααα! Πήραν χαμπάρι και στην Ουάσιγκτον το τι βρίσκεται πολύ κοντά τους στον ορίζοντα!!! Όμως είναι δυνατόν να λέγονται αυτά τα κρατικά μυστικά τόσο ανοικτά; Ή πάει γυρεύοντας το ψόφιο κουνάβι να το πετύχει η επόμενη σφαίρα;

Τι να σας πούμε; Ίσως αγόρασε την εταιρεία που φτιάχνει τα φωτοστέφανα και θέλει να προβάρει ένα…

Το ζήτημα της εξουσίας 1

Το κτίριο με την μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο: ο πύργος WTC 7 (ο τρίτος στο “παγκόσμιο κέντρο εμπορίου” της Ν. Υόρκης) καταρρέει … μόνος του, χωρίς να τον έχει κτυπήσει κανένα αεροπλάνο, το απόγευμα της 11ης/9ου: “οργανωμένη κατεδάφιση”, όπως άλλωστε έγινε και με τους άλλους δύο ουρανοξύστες…

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.36) >> Άλλη μια χρονιά πλησιάζουμε την επέτειο. Όχι οποιαδήποτε επέτειο∙ εκείνην της 11ης Σεπτέμβρη 2001… Είναι πια βαρετό; Κάτι σαν παλιό μνημόσυνο; Κάτι σαν εικονοστάσι που σκούριασε στην άκρη του δρόμου; Όποιος / όποια αντιμετωπίζει έτσι το θέμα (κι αυτή είναι η στάση μιας τρομακτικής πλειοψηφίας στις δυτικές κοινωνίες) βρίσκεται σε δεινή θέση. Που θα γίνεται όλο και χειρότερη.

Δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε γράψει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με την «11η/9ου», το inside job…. Αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι μπορούν να τα αναζητήσουν ηλεκτρονικά. (Εντελώς ενδεικτικά: Η εποχή της εικονικότητας 3, Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2021, ασταμάτητη μηχανή). Έχουμε όμως πολιτική υποχρέωση να θυμίσουμε τι γράφαμε στο τέλος μιας ανάλυσης που κυκλοφόρησε 2 μόλις βδομάδες μετά την «11η/9ου» (για την ακρίβεια: στις 25 Σεπτέμβρη 2001), στο 40ο τεύχος του περιοδικού 3η γενιά, με τίτλο One Way Ticket (οι τονισμοί στο πρωτότυπο):

… Η περιβόητη «καταιγίδα της ερήμου» έγινε πριν 10 χρόνια, εμφανίστηκε σαν «κοινή» επιχείρηση της δύσης , και αποδείχθηκε πως μόνο τέτοια δεν ήταν. Η καπιταλιστική περιοχή ενέργεια / μεταφορές έχει δώσει ολόκληρη αυτήν την δεκαετία «περιφερειακούς πολέμους» (που είναι και έμμεσες αναμετρήσεις μεταξύ των υπό διαμόρφωση καπιταλιστικών μπλοκ – αλλά όχι μόνο). Έχει επίσης προσφέρει την υλική βάση για να μορφοποιηθεί η «εικόνα του διεθνούς τρομοκράτη»: είναι ιθαγενής της μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής. Και κατά πάσα πιθανότητα «φανατικός ισλαμιστής». Κυνηγώντας αυτήν την φιγούρα τα αφεντικά θα έρθουν, αργά ή γρήγορα, σε μεταξύ τους σύγκρουση.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως κράτη σαν το ρωσικό ή το κινέζικο θα δεχτούν επ’ αόριστον την ηγεμονία ενός τουλάχιστον τμήματος της πάλαι ποτέ «δύσης». Απ’ την άλλη μας είναι σχεδόν αδύνατο να «πιστέψουμε» πως κρατάει την ισχύ της η συμμαχία του νατο. Αυτό που βλέπουμε είναι η διαμόρφωση ενός αγγλοσαξονικού μπλοκ, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα κράτη των ηπα, του καναδά, της αγγλίας, του ισραήλ, της ινδίας, της νέας ζηλανδίας και της αυστραλίας, με επικεφαλής τις ηπα. Από την άλλη βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα ασιατικό «τετράγωνο» απ’ τα κράτη της ρωσίας, της κίνας, της βόρειας κορέας και του ιράν. Τα ερωτηματικά μοιάζουν να βρίσκονται προς το παρόν στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης και στο ιαπωνικό.

…

Βρισκόμαστε ενώπιον ιστορικά πρωτότυπων εξελίξεων, με βαθύτατα κοινότοπο περιεχόμενο και στόχευση. Η αγγλοσαξονική συμμαχία επιχειρεί να επωφεληθεί από την ασάφεια των αντίπαλων συμμαχιών των αφεντικών, από μια (σχετική) τεχνολογική υπεροχή, και κυρίως από την μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου, με διπλό σκοπό: αφενός να επιβάλλει τους όρους της στην εξέλιξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, αφετέρου να επιβάλλει τους όρους της στην εκμετάλλευση της εργασίας και των πρώτων υλών. Άλλα έθνη / κράτη και συμμαχίες θα «σηκώσουν το γάντι».

Τα οποιαδήποτε ριζοσπαστικά υποκείμενα, στην ευρώπη, στις ηπα και αλλού, έχασαν την δεκαετία του ’90 πολύτιμο χρόνο. Αφέθηκαν με πολλούς τρόπους στις φανταστικές εγγυήσεις του συστήματος∙ και παρ’ ότι έχουν υπάρξει σαφείς, σαφέστατες κινήσεις των αφεντικών, εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ελάχιστη προσοχή τους δόθηκε. Το χειρότερο απ’ όλα: υπήρξε μια σχεδόν συστηματική αδιαφορία ανάλυσης της κρίσης και εξαγωγής συμπερασμάτων….

Αυτά πριν 23 ολόκληρα χρόνια. «Περιθωριακή» η ανάλυση και τα συμπεράσματά της; Αλλοίμονο ναι – απ’ τις θέσεις της εργατικής αυτονομίας ήταν… όχι απ’ το μασατσούτσες γιουνιβέρσιτι… Αντιμετώπισε την 11η/9ου όχι ως «αστυνομικό γεγονός» αλλά ως inside job / κλιμάκωση στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, απ’ την μεριά μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών – άλλο παλαβό αυτό!

Το «κλειδί της» ήταν αυτό το καταραμένο δίπολο: η μακρόχρονη πολιτική ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας…

Το ζήτημα της εξουσίας 2

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.30) >> Κάτι «διαφορετικό» τώρα, που στα ρηχά μυαλά θα φανεί εντελώς άσχετο (ενώ δεν είναι!!!) Κάτι «διαφορετικό», πολύ πιο πρόσφατο, οδυνηρά οικείο, για το οποίο επίσης γράψαμε ξανά και ξανά και απ’ την σκοπιά του πλανητικού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού: η μαζική, οργανωμένη κατασκευή νοσηρότητας ως «εκτόξευση στον ουρανό» της κερδοφορίας και του ελέγχου απ’ την μεριά συγκεκριμένων τμημάτων του δυτικού κεφάλαιου (και των δυτικών κρατών), στην εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Αυτοί που θα δείτε (κάντε τον κόπο!) στο 10λεπτο video (με αγγλικούς υπότιτλους) που ακολουθεί δεν είναι οι «γνωστοί ψεκασμένοι» (όπως βολεύονται να υποστηρίζουν όσοι έχουν βουλιάξει στη διανοητική σαπίλα..) Είναι μέρος της αφρόκρεμας της ιαπωνικής «ιατρικής / επιστημονικής κοινότητας», που δεν πουλήθηκαν… Πριν 8 μήνες λοιπόν, είπαν μεταξύ άλλων κι αυτά:

Αν αυτό που είδατε πριν είναι ότι το ιαπωνικό κράτος / κεφάλαιο συγκαλύπτει την μαζική παραγωγή νοσηρότητας και θανάτου (όπως άλλωστε το αμερικανικό, το γερμανικό, το γαλλικό, το αγγλικό, το ελληνικό, το καναδικό, το αυστραλιανό, το νεοζηλανδέζικο, το θεοναζί / απαρτχάιντ…) αυτό που είδαμε εμείς είναι, πίσω απ’ αυτήν την τρομακτική «επιφάνεια», το ίδιο «κλειδί»: την μακρόχρονη πολιτική (και διανοητική…) ήττα του προλεταριάτου και το ζήτημα της εξουσίας.

Το ζήτημα της εξουσίας 3

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.27)>> Όσοι / όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι η 11η/9ου ήταν inside job έχουν κατηγορηθεί και κατηγορούνται ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί»… Όσοι υποστήριξαν ότι η πιο πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν κατασκευασμένη ως «εκτόξευση στον ουρανό» για τον έλεγχο σωμάτων, σχέσεων και αντιλήψεων απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα κατηγορήθηκαν επίσης ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί». Γιατί υπάρχει αυτή η σταθερή επιμονή εδώ και 2,5 δεκαετίες τουλάχιστον να υποδεικνύονται οι βασικές «απιστίες» στις αλήθειες του συστήματος ως «ακροδεξιές»; Έχει αναρωτηθεί κανείς;

Στις πολύ αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τις θριαμβολογίες για την «οριστική νίκη» της δύσης, των πολιτικών της, της ιδεολογίας της (νεοφιλελευθερισμός) και των ιμπεριαλισμών της, προέκυψε και μια ανησυχία – που έμεινε διακριτικά στα παρασκήνια, ως όφειλε. Κάποιοι δυτικοί ειδικοί, πιο έξυπνοι και πιο διορατικοί απ’ τον συνηθισμένο μέσο όρο, έκαναν αυτόν τον συλλογισμό:

Πράγματι νικήσαμε… Όμως αυτό που νικήσαμε ήταν η σοβιετική εκδοχή περί κομμουνισμού. Που δεν είναι η μοναδική! Ξέρουμε ότι στα μέρη μας (στις δυτικές επικράτειες) υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, οι οποίες δεν είχαν τα ιερά και όσιά τους στη Μόσχα: η εκδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και η εκδοχή των ιστορικών αναρχικών… Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν υπάρχει άραγε ο σοβαρός κίνδυνος αυτές οι άλλες εκδοχές να αποκτήσουν μεγαλύτερα περιθώρια και πεδία επικαιρότητας, πειθούς και δράσης; Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν είναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε μπροστά στην απειλή της μαζικοποίησης αυτών των άλλων εκδοχών, τις οποίες δεν θα μπορούμε να προβοκάρουμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο; («Ναι» ήταν η εύλογη απάντηση!!!) Άρα θα πρέπει να κινηθούμε κατάλληλα…

Θα σας φανεί «περίεργο» που τέτοιες ανησυχίες ανταλλάχτηκαν και στα «πλαίσια του νατο»; Δεν θα έπρεπε! Το γεγονός είναι αυτό: ενώ το (ιστορικό) φασισταριό είχε αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί οργανικά στις δεκαετίες του αντικομμουνισμού / αντισοβιετισμού στον 20ο αιώνα (: η επιχείρηση / δίκτυο stay behind…) στις καινούργιες συνθήκες, και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής πολιτικής (και διανοητικής) αναδιοργάνωσης του (και ευρωπαϊκού) προλεταριάτου στις γραμμές της Λούξεμπουργκ ή/και της θεωρητικά αναβαθμισμένης αναρχίας, το παλαιο- και, κυρίως, το νεο-φασισταριό (ουσιαστικά: συγκεκριμένες ιδέες) θα έπρεπε να αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί / κινητοποιηθεί… Αυτή τη φορά στο φως της ημέρας, ως «κοινωνικό / πολιτικό φαινόμενο»∙ όχι απλά (ή όχι μόνο) ως υπόγεια δίκτυα προβοκατόρων. (Για την θέση αυτών των τελευταίων οι δυτικές υπηρεσίες και οι συνεργάτες τους στην άκρη της αραβικής χερσονήσου έφτιαξαν τους «τζιχαντιστές»…).

Αυτό μεθοδεύτηκε… Ήταν μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το 1999 για την ακρίβεια, που το όνομα (και η προσωπικότητα…) Jorg Haider και το κόμμα του («κόμμα ελευθερίας») έδειξαν ότι πράγματι ήταν πλέον εφικτό να διαμορφωθούν, μέσα στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, μαζικές μορφές κοινωνικο/πολιτικού είδους, που απ’ την μια να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και απ’ την άλλη να αποτελούν οργανικό και ελκυστικό μέρος της κρατικής / καπιταλιστικής εξουσίας. Παραφράζοντας την εύστοχη παρατήρηση του Guy Debord:

… Αυτή η Θεαματική δημοκρατία κατασκευάζει τους εχθρούς της αφού προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

Χρειάζονται αποδείξεις επ’ αυτού; Είναι πάμπολλες και, κυρίως, σε δημόσια θέα!!! Όταν, για παράδειγμα, ξέσπασε το πιο πρόσφατο κύμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μιας κρίσης που είχε τέτοια και τόσα χαρακτηριστικά ώστε να «ανοίξουν τα μάτια» των υπηκόων για τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κανονικότητας οδηγώντας σε ανεξέλεγκτη πραγματική και πραγματικά χειραφετική ριζοσπαστικοποίηση, συγχρονισμένοι όλοι οι δυτικοί δημαγωγοί (με σπάνια ετοιμότητα!!!) άρχισαν να χαρακτηρίζουν τα όποια ακροδεξιά μορφώματα ως «αντισυστημικά», και την εκλογική τους ενίσχυση ως, επίσης, «ανησυχητική» έκφραση της … «κοινωνικής αντισυστημικότητας»!!! Πώς; Γιατί; Από που ως που; Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις!!! Τα μεγάφωνα ξερνούσαν «διαπιστώσεις» που στην πραγματικότητα ήταν υποδείξεις: αν δεν σας αρέσουν τα σκατά που τρώτε, να πάτε εκεί, μ’ αυτούς… Χάρη στη συντριπτική «νηπιοποίηση» (αλλά και ενσωμάτωση…) της υποτιθέμενης «αριστερής άποψης» το πεδίο ήταν ελεύθερο.

Το ιδεολογικό πνεύμα της 11ης/9ου και της «αντιτρομοκρατίας» ήταν εύκολο να μετακινηθεί ελαφρά. Όσο για το (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) «κλειδί»; Παρέμενε στη θέση του… (Θέλετε να αναφερθούμε στο εντόπιο παράδειγμα, στα βοθρολύματα, στους εφοπλιστές που τα χρηματοδοτούσαν, στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που ήταν ο σκελετός τους; Ή μήπως στους συγκυβερνητικούς “ανεξάρτητους έλληνες”;)

Το ζήτημα της εξουσίας 4

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;

Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;

Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;

Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!

 «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….

Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;

Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.

Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.

Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…

Road to Palestine

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη>> Το τραγούδι είναι σχετικά παλιό. Εφταετίας. Ο Khaled Siddiq είναι κατά ένα μέρος άγγλος, κατά ένα μέρος ιρλανδός και κατά ένα άλλο μέρος τζαμαϊκανός.

Θα σώσουν τα τραγούδια τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες; Όχι. Απλά δεν θα αφήσουν εμάς να χαθούμε εντελώς μέσα στην καθεστωτική βία…

Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή

O Khamenei και το καινούργιο υπουργικό συμβούλιο στην πρώτη επίσημη συνάντησή τους, στις 27 Αυγούστου. Στα αριστερά του σκεπτικός, με το χέρι στο σαγόνι, ο Pazeshkian.

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.21)>> «Μα τι έχει πάθει η Τεχεράνη και δεν έχει ισοπεδώσει ακόμα το Τελ Αβίβ;» Χμμμμ…

Είναι (μάλλον…) κοινό μυστικό ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, άσχετα απ’ το πόσο μετρημένη και ισορροπημένη θα είναι η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Haniyeh, έχει στο ρεπερτόριό του και επόμενη, νο 3 προβοκάτσια. Ακόμα χειρότερη απ’ την δεύτερη (την δολοφονία Haniyeh), που ήταν με την σειρά της χειρότερη απ’ την πρώτη (την επίθεση στην πρεσβεία στη Δαμασκό και την δολοφονία του Reza Zahedi και μερικών ακόμα αξιωματικών των «φρουρών της επανάστασης»). Κάποιοι φοβούνται ότι αυτή η νο 3 προβοκάτσια θα έχει σχέση με το al Aqsa… Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των μουσουλμανικών κοινωνιών του πλανήτη θα βρεθεί απέναντι στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ και τα καθεστώτα που κρατούν φιλικές σχέσεις με το φασιστοΤελ Αβίβ (π.χ. μαρόκο, αίγυπτος ή ιορδανία) θα βρεθούν σε πολύ άσχημη θέση… (Κάτι άλλο θα βρεθεί λοιπόν…)

Όπως και νάχει η Τεχεράνη δεν χρειάζεται απλά να απαντήσει στη δολοφονία του Haniyeh. Χρειάζεται, μεσοπρόθεσμα,

Διαβάστε τη συνέχεια »