Fela Kuti

Δευτέρα 30 Μάη>> Πάμε πίσω. «Προϊστορία» θα πουν πολλοί… Με αιτία λέμε. Ο νιγηριανός Fela Kuti, με την μπάντα του, τους Africa 70, παίζει στο Βερολίνο το 1978. Μαχητικός μουσικός ο Fela Kuti, αντι-ιμπεριαλιστής θα λέγαμε, έκατσε και φυλακή για τις απόψεις και την δράση του υπέρ της παναφρικανικής ενότητας… Αλλά αυτά είναι παλιά, παμπάλαια θα πουν οι επιδερμικοί. Είναι; Έτσι φαίνεται… Τω καιρώ εκείνω το τσιγάρο δεν απαγορευόταν – τώρα, είναι σίγουρο, στο Βερολίνο προσέχουν την υγεία τους… και την υγεία του κράτους και του καπιταλισμού τους.

Ευτυχώς που οι αφρικάνοι, όπως οι ασιάτες, όπως οι λατινοαμερικάνοι, δεν περιμένουν πια απ’ τους πρωτοκοσμικούς λευκούς να τους δείξουν ενδιαφέρον και συμπάθεια… Ευτυχώς! Βαρέθηκαν, σιχάθηκαν τον πρωτοκοσμικό ανθρωπισμό σε πολλά εισαγωγικά. Τώρα οι αφρικάνοι απελευθερώνονται με τις δικές τους δυνάμεις, επωφελούμενοι (και καλά κάνουν) απ’ την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και την παρακμή της δύσης (κανά δυο φωτογραφίες κάπου πιο κάτω).

Όχι, δεν θα φτιάξουν κομμουνιστικές κοινωνίες, όπως θα θέλαμε (εμείς οι πρωτοκοσμικοί). Θα προστατέψουν όμως και θα αναβαθμίσουν τις σχέσεις, τις γνώσεις, την κουλτούρα τους, χωρίς να ζητάνε έγκριση. Κι έτσι ο Fela Kuti (όχι μόνον αυτός…) είναι ταυτόχρονα παλιός και καινούργιος. Και το afrobeat θα μείνει μια απ’ τις παλλόμενες καρδιές της μουσικής του κόσμου.

Όποιοι πετάξουν τα πρωτοκοσμικά γυαλιά τους, όπως λέει και ο Ντ., θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν, να συμφιλιώνονται και να αγαπάνε τον Κόσμο. Όσοι τα κρατήσουν, θα βάλουν κεραίες στα κεφάλια τους και θα γίνουν ανθρώπινα σαλιγκάρια.

Καλή βδομάδα.

«Κασσανδρισμός»;

Δευτέρα 30 Μάη>> Βρίσκετε σωστή την άποψη της παραπάνω αφίσας; Με τα μικρά λευκά γράμματα γράφει:

Ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός, έχοντας ηττηθεί στη Συρία και στο Ιράκ, προσπαθεί να στριμώξει τους αντιπάλους του στα σύνορά τους: την Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα, και την Κίνα στη Νότια Θάλασσα. Για να πετύχει το πρώτο σπρώχνει το γασιστικό ουκρανικό καθεστώς να δημιουργήσει μια πολεμική «κρίση» σε βάρος του αυτονομημένου νοτιοανατολικού θύλακα στο Donbass, έτσι ώστε ο u.s. army να γίνει μόνιμος στην ευρύτερη περιοχή. Το ελληνικό κράτος υποστηρίζει το αμερικανικό κατ’ αρχήν επιμελητειακά: με βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια για drones και κατασκοπεία… (Υπάρχουν επιπλέον φήμες για συμμετοχή ελλήνων μισθοφόρων στη μεριά του Κιέβου…)

(Οι φίλοι του νατο έχουν ασφαλώς εντελώς αντίθετη άποψη!) Να την τυπώσουμε / τοιχοκολλήσουμε, λοιπόν, μια τέτοια αφίσα;

Μην απαντήσετε. Το κάναμε ήδη. Αυτή η αφίσα κυκλοφόρησε / τοιχοκολλήθηκε τον Απρίλη του 2021, πριν πάνω από ένα χρόνο… (Υπάρχει η χρονολογία κάτω δεξιά, και μπορείτε να την επιβεβαιώσετε αν μπείτε στον τομέα «αυτονομία» του site, και στη συνέχεια στον τομέα «αυτόνομοι»…) Επιμονή: προσπαθούμε, σαν αυτόνομοι εργάτες, εντελώς μειοψηφικά και αντιηρωϊκά, να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο αναλύοντας και διαβλέποντας έγκαιρα την εξέλιξη των πραγμάτων στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και στον οξυνόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο που είναι υποχρεωτικά βασικό στοιχείο της… Προσπαθούμε να «προσφέρουμε» πολιτικό χρόνο προετοιμασίας, οργάνωσης και ετοιμότητας, είτε πρόκειται για την γενετική μηχανοποίηση της ζωής, είτε πρόκειται για την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, είτε πρόκειται για την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», είτε πρόκειται για…

Μάταια… Η «μόδα» είναι το χάσιμο χρόνου, η θυματοποίηση, η «έκπληξη» για – το – πως – τα – πράγματα – γίνονται – έτσι, η νηπιακότητα των αντιδράσεων, η ατομικίστικη απώθηση, οι μικροπολιτικές αρπαχτές και το μεροδούλι μεροφάι∙ συχνά και η συνηγορία στις μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Θεωρήστε το παρ’ όλα αυτά βέβαιο: τα εντόπια πολιτικά αφεντικά σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (των εφοπλιστών) και των συμμάχων τους, μας έχουν βάλει ήδη στο ένα απ’ τα δύο (γεωγραφικά) κέντρα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Με την βαθιά αδράνεια (εξαιρουμένου του κκε το οποίο όμως παραμένει ριζικά «πατριωτικό / αντιτουρκικό»…) των υποτελών να είναι, ίσως, το χρησιμότερο «όπλο» τους – εναντίον μας.

Και πουλάνε τρέλα:

Όταν λέμε ότι οι άσπρες σκόνες καθορίζουν την «υψηλή πολιτική» στην παρακμιακή δύση, μπορεί να μας θεωρείτε υπερβολικούς. Ιδού λοιπόν η καινούργια «γραμμή» της αγαπημένης μας Ursula, η οποία – παρεπιπτόντως – υπήρξε κεντρική στον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, και θα συνεχίσει με το μαφιόζικο παρεάκι της…

«Για να σώσουμε την Ευρώπη απ’ τον Putin πρέπει να συνεχίσουμε να αγοράζουμε ρωσικό πετρέλαιο. Γιατί αν δεν το αγοράσουμε, ο Putin θα το πουλήσει αλλού σε υψηλότερες τιμές, οπότε καλύτερα να το αγοράζουμε εμείς το ρωσικό πετρέλαιο, και να μην τον αφήνουμε να κερδίζει»

Ουάου!!! «Νέα Ενεργειακή Πολιτική» στην ε.ε.!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΗΓΑΔΙΑ! ΖΗΤΩ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ – ΚΑΤΩ Ο PUTIN!!!

(Τί πίνουν; Τσαγάκι με μια σταγόνα γάλα;)

Το ποτό των υποτελών

Δευτέρα 30 Μάη>> Αν βρεθείτε, πάντως, στη Νέα Υόρκη, στο μετρό, θα δείτε την πρόταση για την ντρόγκα των φτωχών:

Θα πείτε βέβαια: αν μια απαγορευτική πολιτική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία (και είναι…) τότε ας προσπαθήσει τουλάχιστον ο δημοκρατικός δήμαρχος να δώσει οδηγίες για “ασφαλή χρήση”… Πράγματι. Μόνο που το fentanyl επιβλήθηκε σε μεγάλα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας από φαρμακομαφίες∙ συνταγογραφούνταν και προωθούνταν συστηματικά σαν ένα απλό ισχυρό αναλγητικό, μόνο για να αποδειχθεί ότι είναι βαριά εθιστικό∙ είναι οπιοειδές 100 φορές πιο δυνατό απ’ την μορφίνη και 50 φορές πιο δυνατό απ’ την ηρωίνη∙ δημιούργησε κυριολεκτικά απ’ το πουθενά μια (μαύρη) αγορά με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομία του εγκλήματος∙ και μόνο το 2021 προκάλεσε στις ηπα πάνω από 105.000 θανάτους από overdose, ενώ οι συνολικοί θάνατοι υπολογίζονται σε πάνω από 700.000 την τελευταία δεκαετία.

Με δυο λόγια το fentanyl είναι η πιο πρόσφατη, κραυγαλέα και αναγνωρισμένη “φαρμακευτική επιτυχία” με κριτήρια μαφίας και οργανωμένου εγκλήματος. Οι οδηγίες για “ασφαλή χρήση” μπορεί να έχουν ή να μην έχουν αποτέλεσμα… αλλά με το οργανωμένο έγκλημα των φαρμακομαφιών τι θα γίνει;

Έλα ντε…

Αντιτουρκισμός

Δευτέρα 30 Μάη>> Ο βαθύς, διακομματικός και δια-ιδεολογικός εθνικιστικός αντιτουρκισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας των υπηκόων του ελλαδιστάν (απ’ τους φασίστες ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς) είναι το στρατηγικής σημασίας στήριγμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού ΚΑΙ σ’ αυτήν την ιστορική φάση: υποτίθεται ότι απ’ τους φαιορόζ ως το ρημαδογκουβέρνο η σφικτή αγκαλιά με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ και η οργανική συμμετοχή στον «άξονα» γίνονται στο όνομα της «αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών»… «Τουρκικές απειλές»; Όταν επί χρόνια οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες προσπαθούσαν να λύσουν το «κυπριακό πρόβλημα» έτρωγαν πόρτα απ’ τους ελληνοκύπριους και έλληνες «πατριώτες»… Κι όταν τον Ιούλη του 2016 έγινε το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών, μετά την αποτυχία του, ήταν το φαιορόζ ελλαδιστάν που όχι απλά περιέθαλψε, όχι απλά έδωσε πολιτικό άσυλο (και, προφανώς, fake διαβατήρια) αλλά αναγόρευσε σε «ήρωες» τους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες που είχαν πάρει μέρος στην (αποτυχημένη…) επιχείρηση δολοφονίας του Erdogan: το ελλαδιστάν (και οι υπηρεσίες του…) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δείξουν ότι είχαν μια κάποια συμμετοχή στο πραξικόπημα… – αλλά «είναι ο Erdogan που απειλεί»…

(Αν κάποιος υποστηρίζει τους παρατρίχα δολοφόνους οποιουδήποτε θεωρείται το λιγότερο ηθικός αυτουργός. Αν ένα κράτος υποστηρίζει τους υποψήφιους δολοφόνους του εκλεγμένου προέδρου άλλου κράτους, είναι πολύ περισσότερα και χειρότερα. Και να θυμάστε για πάντα: αυτή τη δουλειά την ανέλαβε, για λογαριασμό του ντόπιου βαθέος κράτους, η «πρώτη φορά αριστερά»…)

Ήταν τότε, μετά από εκείνο το πραξικόπημα, που τόσο οι ισλαμοδημοκράτες στην τουρκία όσο και η Μόσχα και αρκετοί άλλοι, κατάλαβαν ότι τα γάντια-έχουν-βγει-οριστικά-απ’-τα-χέρια στο μεσανατολικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, και όχι μόνο. Αλλά ήταν επίσης από εκείνη την περίοδο και μετά που έγινε ολοφάνερο ότι τα αφεντικά του ελληνικού κράτους, οι πολιτικοί λακέδες τους και όλη ιδεολογική λύσσα, θα χρησιμοποιήσουν τον αντιτουρκισμό σαν προκάλυμμα των εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών επιλογών τους. Έτσι οι αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν πολλαπλασιάστηκαν… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»…. Η Αλεξανδρούπολη έγινε αμερικανική βάση… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»…. Το ελλαδιστάν αγάπησε το φασισταριό του Τελ Αβίβ… για να αντιμετωπιστεί η «τουρκική απειλή»… Το ελλαδιστάν ενισχύει το φασισταριό του Κιέβου επειδή «τηρεί τη διεθνή νομιμότητα την οποία δεν σέβεται ο Erdogan»…

Το ρωσικό υπ.εξ., με χαρακτηριστική άνεση, διασώζει την στοιχειώδη ιστορική πραγματικότητα απ’ το στόμα του γλύφτη ρημαδοΚούλη. Προφανώς αυτός ο τελευταίος θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τις «Θερμοπύλες» για την «αναλογία» του – αλλά θα ερχόταν δεύτερος: το είχε κάνει ήδη ο κλόουν, στην προς την ελληνική βουλή παράστασή του… Καθόλου προφανώς ο ανιστόρητος ρημαδοΚούλης ξέχασε ότι το να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο 100 χρόνια μετά την άλλη μεγαλειώδη εθνική «καταστροφή» (που επιτάχυνε την γέννηση του σύγχρονου τουρκικού κράτους…) παραβιάζει την λαϊκή σοφία ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».

Και δεν έχουμε τελειώσει ακόμα:

Διαβάστε τη συνέχεια »

4ος παγκόσμιος

Δευτέρα 30 Μάη>> Το ότι τότε, το 2015, το ψοφιοκουναβιστάν ΔΕΝ δέχτηκε την ελληνική προσφορά δεν σημαίνει ότι δεν θα το ξανασκεφτεί. Όπως μπορεί να ξανασκεφτεί το Joνυσταλεάν ή η όποια επόμενη αμερικανική διοίκηση την άλλη ελληνική προσφορά, απ’ το ρημαδογκουβέρνο αυτή τη φορά, για αεροπορική βάση στη Σκύρο. Εν τω μεταξύ έχει «εμπλουτίσει» (ο us army) την διάταξή του σε ελληνικό έδαφος με τρόπο που σαφώς κοιτάει και προς το Αιγαίο.

Τι είναι εκείνο που μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (προς χαρά του ελληνικού) σε σχέση με τις προηγούμενες προσφορές; Η τελική έκβαση του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Έχουμε υποστηρίξει πως επί χρόνια, ειδικά μετά το πραξικόπημα στις αρχές του 2014, ήταν τέτοιο το στρατηγικό βάρος που είχε ρίξει η Ουάσιγκτον στο φασιστοκίεβο ώστε αν το χάσει θα της απομείνει μόνο το Αιγαίο για να αντιμετωπίσει την κάθοδο των ρωσικών πολεμικών πλοίων στην (ανατολική) Μεσόγειο και ό,τι αυτό σημαίνει για την ευρύτερη μέση Ανατολή / βόρεια Αφρική. Η ουκρανική επικράτεια δεν είναι σημαντική μόνο για την χερσαία έκτασή της∙ αλλά και (κυρίως) για τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, και την «πίεση» κατά της Μόσχας έξω, ουσιαστικά, απ’ την βάση στη Σεβαστούπολη.

Αυτή τη στιγμή η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν χάσει την Μαύρη Θάλασσα:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Δημιουργική καταστροφή (made by e.u.)

Δευτέρα 30 Μάη>>  Εν τω μεταξύ ξεκαθαρίζει (στο δικό μας μυαλό) η τακτική των ευρωπαϊκών κρατών / κεφαλαίων, ειδικά μετά το “fuck eu” απ’ το στόμα της φοβερής και τρομερής κυρίας Nuland στ’ αυτί του φοβερού και τρομερού κυρίου Pyatt εκείνον τον φοβερό και τρομερό Φλεβάρη του 2014 στο κέντρο του Κιέβου. Οι βασικές γραμμές της απάντησης στο γιατί, δηλαδή, ειδικά το Βερολίνο, έκανε ψόφιες προσπάθειες να «λυθεί το ουκρανικό πρόβλημα», αφήνοντάς το ουσιαστικά να επιδεινώνεται υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον.

Υπό κανονικές συνθήκες ο ουκρανικός καπιταλισμός είχε ένα καλό αναπτυξιακό δυναμικό, ειδικά στον δευτερογενή, κληρονομιά του καταμερισμού εργασίας που είχε γίνει στη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης. Την στιγμή του «διαζυγίου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ουκρανία υπήρχε αυτοκινητοβιομηχανία και βιομηχανίες κατασκευής εξαρτημάτων για οχήματα, πυρηνικοί αντιδραστήρες (και φυσικά όλες οι κατηγορίες σχετικών τεχνικών και επιστημόνων), βιομηχανία κατασκευής πυραύλων, τανκς και λοιπών όπλων, know how κατασκευής τουρμποκινητήρων, ορυχεία άνθρακα καλής ποιότητας… Με δυο λόγια υπήρχαν αρκετά καπιταλιστικά δεδομένα, τόσο απ’ την άποψη της ζωντανής εργασίας όσο και των υποδομών και πρώτων υλών, για να εξελιχθεί η ουκρανία σε σοβαρό ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού βιομηχανικού κεφάλαιου, ειδικά του γερμανικού και του γαλλικού…

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό; Όχι φυσικά!!! Το ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο «αφέθηκε» ή και «σπρώχτηκε» στη μετασοβιετική παρακμή, αρχίζοντας απ’ το εποικοδόμημα: το πολιτικό σκέλος της εξουσίας, και τους μαφιόζους που αναδύθηκαν πολύ γρήγορα σαν τα ουσιαστικά αφεντικά. Η ουκρανία – έπρεπε – να – γίνει – ένας – καπιταλισμός – κατά – βάση – αγροτικός και σίγουρα παρακμιακός , για να προμηθεύει στάρι και κριθάρι την ευρώπη – και ειδικευμένους στην τιμή του ανειδίκευτου… κι ως εκεί! Αυτό ήταν κατ’ αρχήν δουλειά των μαφιόζων αφεντικών, αλλά την «δύση», και ειδικά τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, καθόλου δεν την ενοχλούσε! Το αντίθετο…

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης και της κοινής καπιταλιστικής (αλλά και πολιτισμικής) ιστορίας με την ρωσία, στο βαθμό που η δεύτερη ξαναστεκόταν στα πόδια της, θα ήταν πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να «παρασυρθεί» ένα τμήμα της ουκρανικής ελίτ (και του πληθυσμού) σ’ ένα δρόμο αναδιάρθρωσης και καπιταλιστικής ανόρθωσης. Βλέποντας τι έκανε το «πατριωτικό τμήμα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με εκπρόσωπο την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin απ’ το 2000 και μετά, το τελευταίο που θα ήθελαν όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο, ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο στην ουκρανική επικράτεια.

Αυτό εξηγεί το γιατί ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός στη βιομηχανική του διάσταση ρήμαζε σταθερά στα ‘90s, το 2013, η πρόταση της ε.ε. στο Κίεβο για στενότερες οικονομικές σχέσεις (με πρωτεργάτες το Βερολίνο και το Παρίσι) ήταν ουσιαστικά να ξεκόψει απ’ τις οικονομικές του παρτίδες με τη Μόσχα… Θεωρούμε πια προφανές ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά ήθελαν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι η ουκρανία θα μείνει για καιρό μια αγροτική / μαφιόζικη επικράτεια.

Ανάμεσα στο 2001 και στο 2008, οι ουκρανοί μαφιόζοι (σαν ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων) κατάφεραν να ανεβάσουν την βιομηχανική απόδοση του ουκρανικού καπιταλισμού, χωρίς να ασχοληθούν με επενδύσεις και βελτίωση του εξοπλισμού, χάρη στις φτηνές πρώτες ύλες και στις γνώσεις των ειδικευμένων ουκρανών εργατών: ο μέσος όρος ετήσιας αύξησης του ουκρανικού αεπ ήταν 7,4%. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κεντρική εξουσία στο Κίεβο κατάφερνε άλλους από δαύτους να τους ρίξει στα σίδερα κι άλλους να τους «ενσωματώσει» όπως έγινε με το ρωσικό καθεστώς μετά το 2001.

Εν τέλει ένα στοιχειωδώς ισορροπημένο (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο θα είχε πιθανότατα λιγότερο συμφέρον να ενταχθεί σε ε.ε. (και νατο) και μεγαλύτερο να δικτυωθεί στις δομές του ευρασιατικού project: απ’ την ευρασιατική οικονομική ένωση (EEU) ως το σύμφωνο της Σαγκάης (SCO)… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να θεωρούνταν εφιαλτικό, για διαφορετικούς ίσως λόγους αλλά πάντως αδιανόητο, και στις δ’υο πλευρές του Ατλαντικού.

Είναι γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ελίχθηκε γρήγορα, πάτησε πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό και στην πολιτική κρίση που προκάλεσε με την πρόταση για «σχέσεις με την ε.ε.» στο Κίεβο στα τέλη του 2013 (όταν η διοίκηση Γιανούκοβιτς απέρριψε τον εκβιασμό) και αναδύθηκε σαν το βασικό κέντρο ελέγχου του Κιέβου, μέσω της εκπαίδευσης των φασιστών, της σφαγής στη Maidan, και του πραξικοπήματος που ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ουάσιγκτον κατέκτησε και ενίσχυσε το ήδη υπαρκτό ουκρανικό παρακράτος. Είναι πιθανό ότι το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν ένα Κίεβο αιχμή-του-νατοϊκού-δόρατος κατά της Μόσχας∙ θα ήταν ευχαριστημένα με μια παρακμιακή αγροτική επαρχία υπό τον δικό τους έλεγχο στις πρώτες ύλες και την ειδικευμένη εργασία. Αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς ήθελε – και το πέτυχε από το 2014 ως τις αρχές του 2022. Υπήρχε βασική διαφορά μεταξύ των ζητούμενων των κρατών / κεφαλαίων της γερμανίας και της γαλλίας απ’ τη μια μεριά, και των ηπα απ’ την άλλη. Υπήρχε όμως και ένα βασικό κοινό: «η διατήρηση του ουκρανικού καπιταλισμού κάτω, πολύ κάτω», χωρίς κακές επιρροές και κακά παραδείγματα απ’ την Μόσχα. Απ’ αυτή την άποψη η φασιστική μόχλευση του ουκρανικού παρακράτους μπορεί να μην ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, δεν ήταν όμως αντίθετη με τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, φυσικά του Λονδίνου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Μόσχα ζήτησε, ξαναζήτησε και ξαναζήτησε για χρόνια απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (ειδικά τη γερμανία) να σταματήσουν να πατάνε πάνω στα πτώματα που δημιουργούσε η αμερικανική τακτική στην ουκρανία, ανατολική και όχι μόνο. Οι προτάσεις της Μόσχας για μια «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας» σε ότι αφορούσε το Κίεβο δεν αποσκοπούσαν στο να γίνει ο ουκρανικός καπιταλισμός αυτό που θα μπορούσε πριν 30 ή 25 χρόνια!! Αποσκοπούσαν όμως στο να φύγει απ’ την μέση η αμερικανική μιλιταριστική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων στο ουκρανικό έδαφος: ας έμενε η ουκρανία παρακμιακή αν αυτό τα βόλευε∙ να έπαυε όμως να είναι αμερικανική βάση… Και θα πρέπει να το παραδεχτούν όσοι έχουν μυαλό στο κεφάλι τους: η απαίτηση της Μόσχας για (στρατιωτική) ουδετερότητα του Κιέβου είναι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά όχι στον ίδιο βαθμό εναντίον του Παρισιού και του Βερολίνου∙ όχι άμεσα ούτε υποχρεωτικά, σε κάθε περίπτωση.

Όπως, όμως, δείχνουν οι εξελίξεις μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τον φόβο (καλύτερα: την βεβαιότητα) της περιθωριοποίησής τους σε σύγκριση με την αποικιακή / ιμπεριαλιστική ιστορία τους εδώ και 500 χρόνια: καθώς το ευρασιατικό project θα αναπτύσσεται και οικονομικά και στρατιωτικά, δείχνουν αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για «ανάσχεση» στον u.s. army… Ακόμα και με την μόνη μέθοδο που ξέρει και μπορεί, της καμμένης γης. Κι όχι μόνο του καθαρά στρατιωτικού σκέλους του, αλλά και των υπόλοιπων διαστάσεων της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανικής.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «πακέτο» 40 δισεκατομυρίων δολαρίων με το οποίο το Joνυσταλεάν θα «στηρίξει» και θα «σώσει» το φασιστοΚίεβο. Απ’ αυτόν τον πακτωλό τα 8,7 δις προορίζονται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, για να αντικατασταθούν τα όπλα που στέλνονται στο Κίεβο (και εν πολλοίς καταστρέφονται απ’ τους ρωσικούς πυραύλους)∙ 3,9 δις για την αμερικανική «στρατιωτική διοίκηση ευρώπης» στην οποία υπάγεται ο κλόουν (για εξαγορές, δωροδοκίες και λοιπά έξοδα)∙ 5 δις για την απροσδιόριστη φροντίδα της «παγκόσμιας διατροφικής αλυσίδας»∙ 6 δις για όπλα και «εκπαίδευση» του ουκρανικού στρατού, όσου απομείνει∙ 9 δις σαν «οικονομική βοήθεια», για να ταϊστεί το ουκρανικό παρακράτος∙ και 900 εκατομμύρια για τους πρόσφυγες. Τα 16 δις είναι δανεικά, σ’ ένα φασιστοκράτος που είναι χρεωκοπημένο προ πολλού. Συνεπώς η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει σε διαρκή ομηρία ότι απομείνει απ’ το ουκρανικό κράτος, παρακμιακό, μαφίοζικο και χρεωκοπημένο, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.

Αυτό παρηγορεί διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θεωρούμε χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη τον επαναλαμβανόμενο λιγμό αυτού του θλιβερού γερμανού πρωθ. Scholz: η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει…

Έχει κάποιον άλλο υποψήφιο για νικητή ο κύριος θλιβερός; Εύχεται, άραγε, να νικήσει η Ουάσιγκτον; Ίσως ούτε αυτό θα του άρεσε μεσοπρόθεσμα… (Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί όπως είπε κάποτε ένας σοφός…)

Ακόμα και η πιο μυωπική καπιταλιστική τακτική παραμένει καπιταλιστική. Είναι απίθανο όμως να βγαίνουν νικητές εκείνοι που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους∙ και τον ορίζοντα απ’ τα μάτια τους… Τα περασμένα μεγαλεία που βρυκολακιάζουν δεν είναι έξοδος. Αν θέλει ο κύριος θλιβερός ας δει το πως η αφρική ξεφορτώνεται τον βασιλιά Macron…

Διαδηλώσεις κατά του γαλλικού ιμπεριαλισμού: στο μάλι, στο τσάντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία και (φωτο επάνω) στη νότια αφρική. Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ακροαριστερές οργανώσεις. Στην πάνω φωτογραφία, δεξιά με τον μπερέ, ο Julius Malema, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην υποσαχάρια Αφρική…

Η πειρατεία είναι δίκοπο μαχαίρι!

Έτσι που τα φέρνει η ζωή (;) μπορεί ο ρημαδοΚούλης να μπλοκάρει με τις αγαπημένες ιστορικές του παρομοιώσεις (κατά των ιρανών / περσών). Για να προλάβει το κακό η ασταμάτητη μηχανή προτείνει κάτι απ’ την αποθήκη: ναυμαχία της Σαλαμίνας! Υπάρχει και προηγούμενο άλλωστε, απ’ το φαιορόζ 2015, οπότε δεν κινδυνεύει απ’ την (ας πούμε) αντιπολίτευση…

Δευτέρα 30 Μάη>> Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Αλλά θα πει κάποιος: εδώ έχουν κάνει όπλο το νομισμά τους, θα δυσκολεύονταν να χρησιμοποιήσουν σαν πειρατικά τα πολεμικά τους; Τον Αύγουστο του 2020 ο u.s. navy απήγαγε 4 τάνκερ που μετέφεραν ιρανικό πετρέλαιο στο Καράκας, τα οδήγησε σε αμερικανικό λιμάνι, και έκλεψε το φορτίο. (Τα δύο τάνκερ ήταν «ελληνικών συμφερόντων», οπότε επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους…)

Όμως η πρόσφατη απαγωγή του υπό ιρανική σημαία τάνκερ κοντά στο Ταίναρο ήταν αναβάθμιση της αμερικανικής τακτικής. Πρώτον επειδή έγινε από την ελληνική (και όχι την αμερικανική) ακτοφυλακή. Δεύτερον επειδή αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι το τάνκερ βρέθηκε σε ανάγκη λόγω μηχανικών προβλημάτων και κακοκαιρίας, πράγμα που είναι εχθρικό με την ηθική του S.O.S. Και τρίτον επειδή η κλοπή του φορτίου και η μεταφόρτωσή του (σε ελληνικής πλοιοκτησίας τάνκερ, όνομα: Ice Tanker, εταιρεία: Dynacom Tankers, ιδιοκτήτης: Προκοπίου, σημαία: λιβερίας..) για να μεταφερθεί … στο μακρινό Τέξας δείχνει ιδιάζουσα δολιότητα και θρασύτητα: κάποιοι (ο έλληνας εφοπλιστής…) θα βγάλουν και λεφτά απ’ αυτήν την ιστορία!

Αυτά ξεκίνησαν στις 19 Μάη. Πώς θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα τόσο απ’ την Τεχεράνη όσο και απ’ την Μόσχα και άλλους; Και πως το νο 1 εθνικό κεφάλαιο θα μπορούσε να αισθάνεται ασφαλές όταν συμμετέχει είτε με την μορφή του κράτους του είτε με την μορφή των επιχειρηματιών του σε επιθετικές ενέργειες;

Διαβάστε τη συνέχεια »

Imarhan

Δευτέρα 23 Μάη>> Γνώριμοι οι Touareg (τυπικά αλγερίνοι) Imarhan κατάφεραν να φτιάξουν στούντιο στη γενέθλια πόλη τους, την Tamanrasset, στη Σαχάρα, και να ηχογραφήσουν εκεί τον πιο πρόσφατο δίσκο τους (Abbogi, Γενάρης 2022). Το παρακάτω κομμάτι (και video) είναι όμως απ’ τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους, του 2016.

Καλή ακρόαση και καλή βδομάδα.

Το κακό παραμονεύει! (1)

Δευτέρα 23 Μάη>> Όχι, δεν είναι συνωμοσία! (Και σίγουρα δεν είναι μια «θεωρία» της!!!) Ό,τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας δεν μπορεί να θεωρηθεί κρυφό, συνωμοτικό. Κι αν κλείσουμε τα μάτια, πάλι δεν είναι τέτοιο. Όσο σφικτά κι αν τα κλείσουμε (τα μάτια μας). Εξαιρούνται όσοι χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο…

Δείτε το λοιπόν σαν case study. Ψύχραιμα και κριτικά.

Αυτό είναι μια είδηση:

Αυτό είναι άλλη μια, πιο διεθνής:

Τα κρούσματα (ως πριν 3 ημέρες):

Εντάξει ως εδώ; Όλα είναι μυστηριώδη, περίεργα και δυτικά, αλλά η «επιστημονική κοινότητα αγρυπνά» (πρωτοκοσμική κι αυτή) … Χτες, σήμερα, αύριο.

Πάμε τώρα πίσω, 14 μήνες πριν, πάντα τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Το κακό παραμονεύει! (2)

Δευτέρα 23 Μάη>> Αυτό επάνω δεν είναι καινούργιο, δεν είναι ούτε παλιό. Είναι ένα b&g απ’ το cyborg νο 15. Τον μακρινό Ιούνη του 2019 – pro covid…. Και τι λέει; Το αναπαράγουμε (επειδή η φωτογραφία μπορεί να είναι δυσανάγνωστη):

Ο εξολοθρευτής ο αναμενόμενος… Έχει ονομαστεί Candida auris. Είναι ένας απλός μύκητας. Και σκοτώνει! Έχει σκοτώσει τους μισούς (ανθρώπους) που τον κόλλησαν το αργότερο μέσα σε 3 μήνες: τα υπάρχοντα αντι-μυκητιακά και λοιπά φάρμακα δεν μπορούν να τον κουμαντάρουν…

Το πρώτο του θύμα ήταν μια 70χρονη γιαπωνέζα, σε νοσοκομείο του Τόκιο, το 2009. Από τότε δεν έπαψε να φυτρώνει παντού. Τα τελευταία 5 χρόνια εντοπίστηκε σ’ ένα νοσοκομείο στην ισπανία, μια μονάδα νεογνών στη βενεζουέλα, βρέθηκε στην ινδία, στο πακιστάν και στη νότια αφρική∙ και τον Ιούνη του 2016 κτύπησε πενήντα φορές ένα ιατρικό κέντρο στην αγγλία, αναγκάζοντας την διοίκησή του να το κλείσει για 11 μέρες. Τώρα πια βρίσκεται παντού: στον καναδά, στις ηπα, στη γαλλία, στη ρωσία, στην αυστραλία… Πολλοί είναι ξενιστές του μύκητα χωρίς να το ξέρουν, αφού δεν εμφανίζουν συμπτώματα αμέσως.

Παρότι η εξάπλωσή του μοιάζει με ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, ο Candida auris δεν «ξεκίνησε από κάπου και εξαπλώθηκε» – όπως ήταν η αρχική ιδέα. Η ανάλυση του γενετικού υλικού του έδειξε ότι έχει πανάρχαια καταγωγή: αποτελεί επιθετική και ανθεκτική μετάλλαξη διάφορων άκακων παλιότερων εκδοχών, που έγινε ταυτόχρονα (με την «ιστορική έννοια») τουλάχιστον σε 4 διαφορετικά μέρη του κόσμου.

Τι ήταν που τσίτωσε τον αρχαίο καλοκάγαθο Candida auris κάνοντάς τον φονιά; Είναι άγνωστο. Ο γερμανός μικροβιολόγος Jacques Meis υποστηρίζει ότι όπως συμβαίνει και στην «άγρια» μετάλλαξη διάφορων ιών, έτσι και ο μεταλλαγμένος Candida auris είναι αποτέλεσμα της επί δεκαετίες μαζικής χρήσης αντιβιοτικών∙ εν προκειμένω στις αγροτικές και ζωϊκές καλλιέργιες.

Το επιπλέον πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει πόσα «γενετικά φυτίλια» τέτοιου μικρού μεγέθους έχουν πυροδοτηθεί ήδη∙ μόνο όταν αρχίζουν οι «εκρήξεις» γίνονται αντιληπτά… Αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε: στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Αυτά γράφονταν πριν σχεδόν 3 χρόνια (1 έτος p.c.) και όντως ο καπιταλισμός δεν είχε αδιέξοδα τότε, όπως δεν έχει ούτε τώρα. Αυτός ο μύκητας μπορεί να αξιοποιηθεί. Πώς; Αφού τα νοσοκομεία (το διαμάντι του μαζικού, φορντικού συστήματος υγείας…) είναι το αγαπημένο εκτροφείο του, ο μύκητας εμπνέει το πρόταγμα: μακριά απ’ τα νοσοκομεία∙ θα πάτε για να βρείτε την υγειά σας και θα σας σκοτώσω (ο αλήτης)!

Διαβάστε τη συνέχεια »