Ιστορικές κουβέντες

28/1/2017. Τι “φλασιά” έφαγε ο γέρων Mikhail Gorbachev και δήλωσε ότι “φαίνεται σαν ο κόσμος να ετοιμάζεται για πόλεμο”; Γιατί παρεξηγεί ο 85χρονος τον εντεινόμενο εξοπλισμό, την αυξανόμενη συγκέντρωση όπλων σε “ευαίσθητες” συνοριακές θέσεις και τις εμπρηστικές εθνικιστικές δηλώσεις;
Στην ηλικία του θα μπορούσε να περιοριστεί στο εξής: μεγάλο πατιρντί θα γίνει αλλά λυπάμαι… σκοπεύω να το χάσω… Στην ηλικία μου δεν αντέχονται οι μεγάλες συγκινήσεις…
Ο παλιοκινδυνολόγος!!!

Ιστορικές στιγμές

28/1/2017. Στις 3 Σεπτέμβρη του 1783, στο (ακόμα τότε αυτοκρατορικό) Παρίσι, υπογράφτηκε μια συνθήκη ειρήνης. Μ’ αυτήν το (ακόμα αυτοκρατορικό) Λονδίνο αναγνώριζε την στρατιωτική του ήττα απ’ τις επαναστατημένες αποικίες του στη “νέα γη”, και, σαν συνέπεια, την ανεξαρτησία τους. Ο “πόλεμος της ανεξαρτησίας” των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών αμερικάνων αποίκων κόντρα στην μητρόπολη έληξε νικηφόρα (εμπνέοντας αντίστοιχες απελευθερωτικές κινήσεις και αλλού στην κόσμο).
Η ιστορία υπήρξε αμείλικτη για τις σχέσεις της πρώην μητρόπολης με την πρώην αποικία. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ειδικά με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ακόμα ειδικότερα με τον δεύτερο, το Μπάκιγχαμ είδε το βασίλειό του να συρρικνώνεται ραγδαία· σε όφελος της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής επιρροής των ηπα. Αν και η αγγλία τοποθετείται στους νικητές του β παγκόσμιου, στην πραγματικότητα ανήκει στους βαριά ηττημένους.
Τώρα, η αγγλίδα πρωθυπουργός είναι η πρώτη επίσημη αξιωματούχος που επισκέπτεται στο φρεσκοεκλεγμένο ψόφιο κουνάβι. Τα δύο καθεστώτα τα ενώνουν κοινές ανησυχίες: απέναντι στην κίνα, απέναντι στην ε.ε. (και την ευρωζώνη), ακόμα απέναντι στην πιθανότητα (ποιος ξέρει;) μιας στρατιωτικής σύμπραξης ανάμεσα στην ηπειρωτική ευρώπη (ή του βορρά της) και την Μόσχα.
Ο Emmanuel Macron, ευρωπαϊστής “ανεξάρτητος υποψήφιος” για την γαλλική προεδρία (ένα outsider που, κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι καθόλου τέτοιο), σχολίασε αυτόν τον ξαναζεσταμένο έρωτα του Λονδίνου προς την Ουάσιγκτον με καθόλου κολακευτικό αν και μάλλον ακριβή τρόπο:
…Η βρετανία ζούσε σε μια ισορροπία με την ευρώπη. Αλλά τώρα γίνεται ένα κράτος / υποτακτικός (“vassal state”), με την έννοια ότι γίνεται ο μικρός συνεταίρος των ηπα…
Δεν είναι ασυνήθιστο γάλλοι και άγγλοι να ανταλλάσσουν μεταξύ τους πικρόχολα σχόλια. Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση το αγγλικό ακροβατικό νούμερο “brexit” δίνει μια θέση υπεροχής στο Παρίσι. (Άκου “vassal state”! Θα την σκοτώσουν την Ελισάβετ, πάνω στο άνθος της ηλικίας της!!!)

(φωτογραφία: -αν αυτό πάνω στο κεφάλι σου δεν είναι βασιλικό ζαρκάδι παράνομα σκοτωμένο τι σκατά είναι;)

Ιστορικό λαχάνιασμα

28/1/2017. Η Theresa May ελπίζει σ’ ένα προνομιακό οικονομικό / εμπορικό deal με τις ηπα, για λογαριασμό του καπιταλισμού που εκπροσωπεί. Ελπίζει, ίσως και σε ψίχουλα απ’ τις όποιες αμερικανικές ζώνες επιρροής στον πλανήτη. Μόνο που συμβαίνει το εξής: στην 11άδα των κυριότερων εμπορικών εταίρων της αγγλίας, οι ηπα είναι η μόνη περίπτωση που (η αγγλία) έχει σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα 1,3 δις. λιρών (απέναντι στην ιρλανδία έχει ένα πολύ μικρό πλεόνασμα επίσης). So what? Ελπίζει το Λονδίνο ότι η νεομερκαντιλιστική Ουάσιγκτον θα του κάνει την χάρη να το αυξήσει αυτό το πλεόνασμα, και μάλιστα τόσο ώστε να καλύψει την χασούρα που θα έχει απ’ την απώλεια των αγορών της ε.ε.;
Μετά την Ουάσιγκτον θα πετάξει (απ’ όσο ξέρουμε) στην Άγκυρα. Κι εκεί θα αναζητήσει μια “ειδική σχέση”· ίσως πάρει (στα λόγια…) κάτι λιγότερο αλλά όχι ασήμαντο.
Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, από εμπορική / οικονομική άποψη το Λονδίνο είναι υποχρεωμένο να περιμένει. Μέχρις ότου υπάρξει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) μια συμφωνία αποχώρησής του απ’ την ε.ε. (δηλαδή σε δύο χρόνια – έτσι λένε) θα ανήκει εκεί και θα δεσμεύεται. Πολύ απλά δεν θα μπορεί να συνάψει χωριστές συμφωνίες. Εκτός αν σκοπεύει να ρισκάρει πρόστιμα και αντίποινα. Ή να το ρίξει στην πειρατεία.
Δύο χρόνια; Μπορεί να είναι λίγα. Όμως μπορεί να είναι και πολλά: σε μια εποχή που πολλά γίνονται σε υπερυψηλές ταχύτητες, τα εμπορικά deal δεν μπορούν να περιμένουν. Καιροφυλακτούν οι ανταγωνιστές. Ή, αν αυτό είναι πιο ακριβές όνομα: οι αντίπαλοι.

(Το τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν απομείνει, πια, στο Λονδίνο έναντι της Ουάσιγκτον φαίνεται στο θέμα “νατο”. Αν το αμερικανικό καθεστώς επρόκειτο να πάει για παλιοσίδερα την “άχρηστη” συμμαχία ρίχνοντάς το στις “διμερείς συμμαχίες”, τότε το Λονδίνο δεν θα άφηνε μόνο τα πυρηνικά εξοπλισμένα υποβρύχια του στον αμερικανικό έλεγχο, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Αλλά ίσα ίσα και με το ζόρι θα κατάφερνε να μείνει η έφιππη φρουρά των ανακτόρων έξω απ’ τις αρμοδιότητες του αμερικανικού πενταγώνου. Στην περίπτωση αυτή το Λονδίνο πεθαίνει για την “πολυμέρεια” του νατο· μπας και βρίσκει και κανέναν, μόνιμο ή ευκαιριακό σύμμαχο, να ενώνουν τα “ειδικά βάρη” τους, απέναντι στην Ουάσιγκτον…)

Ιστορική πυγμή

28/1/2017. Είναι καιρός για δύναμη. Είναι καιρός για δράση… Θα δώσουμε αξία στον οηε, και ο τρόπος που θα δώσουμε αξία στον οηε είναι δείχνοντας την δύναμή μας… με τις πλάτες των συμμάχων μας, σιγουρεύοντας ότι και οι συμμαχοί μας θα έχουν τις πλάτες μας… Όσο γι’ αυτούς που δεν θα μας υποστηρίζουν; Σημειώνουμε τα ονόματά τους… Και θα φροντίσουμε να τους αντιμετωπίσουμε ανάλογα…
Τάδε έφη Nikki Haley, η νέα πρεσβευτής των ηπα στον οηε. Είναι σα να λέει “είτε θα τον αγοράσουμε τον οηε, είτε θα τον βουλιάξουμε”. Αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο! Κρατάει απ’ τις υπερήφανες εποχές των Μπους Β, Ράμσφελντ, Πάουελ, κλπ… Τι είχαν πει τότε; Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Το ίδιο λέει και η κυρά Nikki, με δικά της λόγια.

Υπάρχει ένα άλλο “καλό παιδί και άξιο παληκάρι”, ονόματι Ted Malloch, που είναι ο υποψήφιος για “πρεσβευτής των ηπα στην ε.ε.”. Είναι χρηματιστής. Και τον σύστησε στο ψόφιο κουνάβι σαν κατάλληλο για το πόστο ο άγγλος φασίστας Nigel Farage, πρώην αρχηγός του “κόμματος της ανεξαρτησίας του ενωμένου βασiλείου”.
Αυτός (ο ακόμα υποψήφιος τυπικά) σε συνέντευξή του στο bbc τα ξέρασε όλα όσα ορέγεται, και όλα όσα έχει αναλάβει να κάνει… Δήλωσε βέβαιος ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ε.ε., ότι το Λονδίνο έχει εραστή τώρα (την Ουάσιγκτον) και ο σύζυγος (η ε.ε.) καλύτερα να μην ανακατεύεται, ότι το ευρώ θα γκρεμοτσακιστεί κι αυτός στοιχηματίζει σ’ αυτό (αλλά μια μεγάλη υποτίμηση του ευρώ δεν είναι καλή για τα αγγλικά και τα αμερικανικά συμφέροντα, έτσι δεν είναι κυρ Ted;)…
Είπε κι αυτό: “Είχα μια σταδιοδρομία παλιότερα σε μία διπλωματική θέση, απ’ όπου βοήθησα στην πτώση της σοβιετικής ένωσης και μπορεί τώρα να υπάρχει άλλη μία ένωση που χρειάζεται λίγο τιθάσεμα”.
Δηλαδή ο χρηματιστής είπε: “συνέβαλα στη διάλυση της σοβιετικής ένωσης, τώρα θα δουλέψω για την διάλυση της ευρωπαϊκής ένωσης.” Χμμμ… Για ταλαντούχος μοστράρεται. Και ακόμα δεν έχει πάρει επίσημα την εργολαβία. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στην περίπτωσή του; Την έπαρση; Την φιλαυτία; Ή την κτηνώδη άγνοια ενός επαγγελματία αεριτζή;
Αλλά τζογαδόρος είναι, σα τζογαδόρος μιλάει. Που νομίζει ότι έχει το εξάσφαιρο στην κωλότσεπη, για να “πείσει” ότι το αφεντικό του έχει 5 άσσους στο χέρι.
Μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πράσινο τραπέζι…

Ιστορικά καθάρματα

28/1/2017. Τι σχολιάζαμε χτες; Ότι το ελληνικό βαθύ κράτος (μέσω της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης” του) δεν γουστάρει τα βασανιστήρια… τα οποία μπορεί να υποστούν οι 8 τούρκοι χουντικοί αν παραδοθούν στο καθεστώς Ερντογάν; Αυτό λέγαμε; Ότι η ελληνική ευαισθησία σπαράζει όταν βασανίζονται άνθρωποι;
Χμμμ… Με τους “αμερικάνους που είναι φίλοι τους” τι γίνεται; Δεν είναι μόνο το Γκουαντανάμο και όλες οι υπόλοιπες γνωστές ή άγνωστες “τρύπες” όπου οι αμερικάνοι αυτοπροσώπως ή μέσω outsourcing βασανίζουν. Είναι και ο καινούργιος ήρωας των ελλήνων πατριωτών, το ψόφιο κουνάβι, που δήλωσε ότι μια χαρά είναι τα βασανιστήρια, δουλεύουν…
Να περιμένουμε ότι ο άρειος πάγος, ή η φαιορόζ κυβέρνηση, ή ο υπ.εξ. Κοτζιάς θα απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα οποιουδήποτε αμερικάνου αξιωματούχου μιας κυβέρνησης που υποστηρίζει ανοικτά τα βασανιστήρια;
Ναι, αυτό θα γίνει! Μετά την φροντίδα των 8 τούρκων χουντικών, η ελληνική ευαισθησία έχει αναθέσει στον εαυτό της την ευθύνη για την πιο σκληρή καταδίκη οποιουδήποτε κράτους κάνει βασανιστήρια κρατουμένων / αιχμαλώτων.
Αμερικάνοι φονιάδες των λαών ως εδώ και μη παρέκει!!!

Ιστορικές εμμονές;

28/1/2017. Τι στο διάολο συμβαίνει; Ο Πούτιν έχει βάλει τα μακρυά χέρια του και στις γαλλικές εκλογές; Και “καίει” τον δεξιό – light ακροδεξιό υποψήφιο Francois Fillon; Σπρώνοντας αποκαλύψεις για σκάνδαλα καταχρήσεων δημόσιου χρήματος;
Θα το ακούσετε κι αυτό: ναι, είναι δουλειά του Πούτιν. Σπρώχνει την Λεπέν. Όπως στο αμέρικα “έκαψε” την Κλίντον σπρώχνοντας το ψόφιο κουνάβι. Μόνο που η γαλλική άκρα δεξιά πρέπει να έχει αποκτήσει ένα σοβαρό πρόβλημα, κι ας μην το φωνάζει (πως αλλιώς;): ο νικητής ομοϊδεάτης της είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά ο γαλλικός εθνικισμός / φασισμός ποτέ δεν ήταν “φιλοαμερικάνικος”! Το αντίθετο. Όσο για “φιλοαγγλικός”; Ούτε με σφαίρες. Πως θα πουλήσει προς (γαλλική) μίμηση ένα αμερικανικό ή ένα αγγλικό παράδειγμα; Με τι σκοπό; Να τρέχει για παρακάλια και δουλειές στον “πύργο Τραμπ” ή στον “πύργο Μέι”;
Θα δείξει… Αν, όμως, μπει στο τελικό γύρο ο Macron; Τι θα γίνει τότε; Ή θα τον “κάψει” κι αυτόν η fsb;

Παρέα με τους χουντικούς

27/1/2017. Σε μια ξεκάθαρα εθνικιστική και “αντιτουρκική” απόφασή του ο άρειος πάγος αποφάσισε να μην εκδοθούν στην Άγκυρα οι 8 τούρκοι καραβανάδες, που την έκαναν (οι γενναίοι!) προς ελλάδα μεριά όταν κατάλαβαν ότι το πραξικόπημα στο οποίο συμμετείχαν, στις 15 Ιούλη, αποτύγχανε. Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις πολιτικές, ηθικές και ποινικές ευθύνες όσων συμμετείχαν σ’ αυτό; Όχι! Η αποτυχία ενός πραξικοπήματος μειώνει τις ευθύνες όσων συμμετείχαν, έστω και “μόνο” σαν ηθικοί αυτουργοί, σε δολοφονίες (πάνω από 250 ατόμων); Όχι!
Η “ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη” (what?) έχει άλλη γνώμη. Δεν ασχολήθηκε με το αν οι 8 είναι δολοφόνοι ή αθώοι, ως εάν η αίτηση της έκδοσής τους δεν συνοδευόταν απ’ τις κατηγορίες που θα αντιμετωπίσουν. Ως εάν να ήταν καταζητούμενοι για … φοροδιαφυγή. Ή για παράνομο παρκάρισμα. Ούτε και οι ίδιοι χρειάστηκε να απολογηθούν επ’ αυτών, υποστηρίζοντας π.χ. ότι ήταν περαστικοί, είδαν ένα άδειο ελικόπτερο, και είπαν ρε δεν πάμε για μπύρες στην Αλεξανδρούπολη. (Υποθέτουμε ότι θα έκανε το ίδιο ο άρειος πάγος αν ήταν “τζιχαντιστές τρομοκράτες”, των οποίων την έκδοση ζητούσε η Ισλαμαμπάντ… Όπου, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν εχέγγυα για “τίμιες δίκες”.. Αλλά τι λέμε; Οι “τζιχαντιστές” δικάζονται εντελώς τίμια στον πολιτισμένο κόσμο: με μερικές σφαίρες, για να μην μιλήσουν, και για να γλυτώσουν τον μπελά των Γκουαντανάμο).
Η “δικαιολόγηση” της απόφασης (ότι: κινδυνεύει η ζωή τους) είναι τόσο εξώφθαλμα προσχηματική “εκτίμηση” (γιατί “έτσι μας βολεύει…”) ώστε δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών: το ελληνικό βαθύ κράτος και οι διάφοροι βραχίονές του (και όχι μόνο ο δικαστικός) το παίζουν “ανθρωπιστές” με τους 8 τούρκους χουντικούς, για να εξοπλίσουν τον ντόπιο εθνικισμό, αξιοποιώντας τις εύλογα αναμενόμενες αντιδράσεις της Άγκυρας: “εμείς είμαστε ανθρωπιστές και δημοκράτες, αυτοί είναι φονιάδες”. Όχι οι επίδοξοι χουντικοί. Ο Ερντογάν και το καθεστώς του. Ουσιαστικά η φαιορόζ πολιτική βιτρίνα του ελληνικού βαθέος κράτους αποκαλύπτει το τι ήθελε να συμβεί πέρυσι τον Ιούλη: να πετύχει το πραξικόπημα!
Αυτό: η “ελληνική δημοκρατία” γουστάρει χούντες! Στην τουρκία, στην αίγυπτο, οπουδήποτε βολεύονται τα “εθνικά συμφέροντα”. (Και, παρακαλούμε, κρατείστε την παρατήρηση: αυτά που τα οποιαδήποτε πραγματικά αφεντικά γουστάρουν για αλλού ίσως τα γουστάρουν και για την επικράτειά τους…)

Γιατί είναι προσχηματική η δικαιολόγηση της απόρριψης της αίτησης έκδοσης των τούρκων καραβανάδων χουντικών, που ισοδυναμεί, σχεδόν, με παραχώρηση “πολιτικού ασύλου”;
Α) Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην τουρκία, και μάλιστα απ’ τους ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. Τα βασανιστήρια, όχι, δεν έχουν καταργηθεί… Ωστόσο πρόκειται για ανθρώπους συνυπεύθυνους για κλείσιμο πολλών σπιτιών, και για προσπάθεια ανατροπής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης (ακόμα κι αν δεν είναι του ελληνικού γούστου). Που σημαίνει ότι αν επικρατούσαν δεν θα συμπεριφέρονταν με το “σεις” και με το “σας” στους ηττημένους. Όταν σκοτώνεις για να επιβληθείς σαν χούντα μετά το ρίχνεις στην αγάπη και στα “ανθρώπινα δικαίωματα”; Δεν ξέρουμε τέτοια περίπτωση!
Β) Όταν πέρασε η ζεστή δημαγωγία των πρώτων βδομάδων μετά το πραξικόπημα, το τουρκικό καθεστώς έβαλε στην άκρη το ζήτημα της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης για τους “πρωταίτιους” του πραξικοπήματος. Ακόμα και οι χτεσινές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων στην Άγκυρα δεν αναφέρονται πια σε θανατικές ποινές. Εν τω μεταξύ οι πρώτες δίκες έχουν ήδη ξεκινήσει. Χωρίς νομοθεσία για αποσπάσματα.
Γ) Ακόμα, όμως, κι αν νομοθετούνταν ξανά η θανατική ποινή στην τουρκία, δεν θα μπορούσε να ισχύσει για τους πραξικοπηματίες. Υπάρχει διεθνής νομικός κανόνας που προβλέπει ότι οποιοσδήποτε κατηγορείται για οτιδήποτε δικάζεται (και καταδικάζεται) με βάση τη νομοθεσία που ίσχυε όταν έκανε το όποιο αδίκημα / έγκλημα. Όχι με μεταγενέστερη. Τον Ιούλιο του ’16 δεν υπήρχε θανατική καταδίκη.
Αν το τουρκικό καθεστώς παραβίαζε αυτόν τον διεθνή κανόνα τότε θα βρισκόταν μπροστά στην καθολική διεθνή κατακραυγή. Από “πολιτική άποψη” θα μπορούσε να συμφέρει την Αθήνα ένα τέτοιο τουρκικό ολίσθημα…
Δ) Το τουρκικό καθεστώς ΔΕΝ καταδίκασε σε θάνατο ούτε τον Οτσαλάν, το 1999- 2000, παρότι τότε ήταν σε ισχύ η θανατική ποινή! Και ο Οτσαλάν ήταν ο νούμερο 1 εχθρός του τότε καθεστώτος του και των υποστηρικτών του, ύστερα από έναν μακρόχρονο πόλεμο (που το καθεστώς θεωρούσε “τρομοκρατική ανταρσία”), με χιλιάδες νεκρούς…

Εκείνο, τελικά, που ξεβρακώνει τις υποτιθέμενες “ανθρωπιστικές ευαισθησίες” του ελληνικού βαθέος κράτους και των οπαδών του είναι η απόρριψη του αιτήματος για πολιτικό άσυλο του αιγύπτιου Mohamad Adgelgawad (κάνει απεργία πείνας κρατούμενος στη Μυτιλήνη, ενώ έχει αναπτυχθεί ένα ευρύ κίνημα υπέρ του), ο οποίος είναι ένας απ’ τους αντιπάλους του αγαπημένου στους έλληνες φασίστα / δικτάτορα της αιγύπτου στρατηγού Sisi.
Στην αίγυπτο υπάρχει θανατική καταδίκη όπως υπάρχουν και εκατοντάδες καταδίκες σε θάνατο. Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν εμποδίζει την ελληνική φιλία προς την χούντα του Καΐρου (και τις “επενδύσεις” ελληνικών αφεντικών…).
Συνεπώς, και εντελώς “ανθρωπιστικά”: άσυλο σε 8 τούρκους καραβανάδες / φονιάδες, απέλαση για έναν αντικαθεστωτικό / αντιχουντικό αιγύπτιο.
Όμορφος κόσμος, ηθικός, ελληνικά πλασμένος.

Πάγος στις Βρυξέλλες

27/1/2017. Άσχημα τα νέα απ’ το eurogroup· και στην Αθήνα βγήκαν αμέσως τα (πληρωμένα) δημαγωγικά σπαθιά. Οι σοφιστείες και η εθνικιστική ρητορική. Για την επερχόμενη “διάλυση της ευρώπης”… Από ποιούς; Απ’ τους γερμανούς. Δυστυχώς για τις ελληνικές φαντασιώσεις, χτες ήταν όλοι “μπλοκ” απέναντι στην ελληνική αντιπροσωπεία. Επιφανειακά ζητούν απ’ την Αθήνα “να κόψει τον κώλο” της. Ουσιαστικά της λένε κόψε τον λαιμό σου· και χέσε μας.
Γιατί έτσι; Για έναν απλό λόγο. Όλες (ειδικά οι post 2011) ελληνικές κυβερνήσεις ανέβαιναν στο βάθρο της αναξιοπιστίας· όμως η φαιορόζ έχει πάρει στα κομματικά της γραφεία της το χρυσό. Επειδή, μεταξύ άλλων, έχει μεγάλο στόμα. Επιπλέον, οι πολιτικοί απόγονοι της αριστεράς που, μέσα απ’ την κομματική της εφημερίδα (την “αυγή”) στις 21 Απρίλη του 1967 κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο “γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα” (!!!!), μπορεί να είναι αυτάρεσκα πεισμένοι ότι είναι αρτίστες στις πολιτικές αναλύσεις σε κάθε κλίμακα και πάντα, αλλά στην πραγματικότητα είναι και τώρα αυτό που ήταν πάντα, μετά την μεταπολίτευση: οι βολικοί και πρόθυμοι που “καβαλούσε” το πα.σο.κ. Στα ‘70s αυτό ήταν τραγικό, στα ‘80s κωμικό. Τώρα είναι φάρσα.
Κόψτε τον λαιμό σας, και χέστε μας: δεν φαίνεται να “αγοράζουν ελλάδα” οι παλιοευρωπαίοι (όλοι, όχι μερικοί!). Προφανώς κάποιο σοβαρό ρόλο παίζει η καθεστωτική αλλαγή στις ηπα και οι επείγουσες πλέον αναγκαιότητες για το project “ενωμένη ευρώπη”· αν και η “μικρή ασθενής” (η Αθήνα) είναι το εύκολο θέμα όπου μπορούν να συμφωνούν, ενώ στα πιο σοβαρά κρατάνε τις όποιες αντιθέσεις τους.
Έκαναν, πάντως, οι φαιορόζ ό,τι μπορούσαν να βγάλουν τα ματάκια τους με τα χεράκια τους. Η αφορμή (όχι η αιτία) είναι πρόσφατη. Κρατηθήκαμε να μην την σχολιάσουμε όταν είχε καταλάβει την καθεστωτική δημαγωγία, περιμένοντας τα απόνερά της. Τώρα τα είδαμε. Το γεγονός που έδειξε / επιβεβαίωσε πολλά (και γνωστά) ήταν η γνωστή χριστουγεννιάτικη προνοιακή συνδρομή προς τους συνταξιούχους εκείνους των οποίων το άθροισμα κύριας και επικουρικής σύνταξης ήταν (τον περασμένο Δεκέμβρη) 850 ευρώ. Αν δει κανείς (αδιάφορα) τα νούμερα ήταν μια εύλογη πράξη κοινωνικής πρόνοιας. Όμως όχι. Ήταν κάτι που πρόσβαλε οποιαδήποτε έννοια ορθολογικής κοινωνικής πρόνοιας. Και πιστοποίησε πολλά σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή. Προφανώς η ντόπια αριστερή “διανόηση” το είχε αναλύσει καλά το θέμα. Όπως και όλα τα άλλα: την epic επίθεση του στρατηγού Γιάνη, για παράδειγμα, που ξεκινούσε πρόπερσι τέτοιο καιρό· για να μην ξεχνιόμαστε. Γκραντ σουξέ!

Σκάβοντας τον λάκο σου…

27/1/2017. Κατ’ αρχήν το περιβόητο “πλεονάσμα” είναι λογιστικό και όχι πραγματικό. Δεν περιλαμβάνει αυτά που το δημόσιο χρωστάει στους προμηθευτές του. Αν υπολογίζονταν κι αυτά τα χρέη, τότε το “πλεόνασμα” των 4κάτι δις είναι έλλειμμα 2κάτι δις. Ωστόσο η eurostat δέχεται αυτόν τον υπολογισμό (έσοδα – έξοδα χωρίς καθόλου τα χρέη), οπότε απ’ την άποψη αυτή οι φαιορόζ δεν έκαναν φάουλ.
Όμως… Όμως η σύνταξη ΔΕΝ είναι για κάθε συνταξιούχο στα μέρη μας η αρχή και το τέλος της μηνιάτικης επιβίωσης (ή ζωής) του. Υπάρχουν πρώην μισθωτοί συνταξιούχοι, χωρίς καθόλου έγγεια περιουσία, ή είναι ιδιοκτήτες απλά του σπιτιού που ζουν, για τους οποίους πράγματι η σύνταξη είναι το Α και το Ω. Υπάρχουν όμως και πολυπληθείς κατηγορίες άλλων συνταξιούχων για τους οποίους η σύνταξη είναι απλά ένα συμπλήρωμα, και μάλιστα συχνά μικρό έως αμελητέο σε σχέση με τα υπόλοιπα εισοδήματά τους. Τρεις τουλάχιστον κατηγορίες αυτού του είδους:
Α) Συνταξιούχοι με περιουσία που τους αποφέρει εισοδήματα, “μαύρα”: ιδιοκτήτες αστικών ακινήτων, αγροτικής γης (και καταθέσεων…), αλλά και κινητών ενοικιαζόμενων (π.χ.: σκάφη).
Β) Συνταξιούχοι πρώην ελεύθεροι επαγγελματίες, που συνεχίζουν την δουλειά τους (και τις εισπράξεις τους) “μαύρα”, με το όνομα (την “υπογραφή”) κάποιου τρίτου.
Γ) Συνταξιούχοι αγρότες. Εδώ χρειάζεται έμφαση. Το μεγαλύτερο ποσοστών των αγροτών (τα αγρο/αφεντικά) ποτέ δεν έδιναν σημασία στις συντάξεις του ογα, που ήταν πράγματι μικρές. Γιατί οι περιουσίες τους συνέχιζαν να “δουλεύουν” και να αποδίδουν· τα χωράφια ή/και τα ζώα δεν βγαίνουν στη σύνταξη. Φυσικά “δούλευαν και δουλεύουν” αυτές οι περιουσίες μέσα από απάνθρωπα μεροκάματα σε μετανάστες εργάτες. Αυτά τα αγροταφεντικά / ασφαλισμένοι στον ογα νοιάζονται για την (δωρεάν) περίθαλψη υγείας που κάλυπτε το ταμείο τους, και όχι για την σύνταξη. Γι’ αυτό και τσίνισαν (και τσινάνε…) που η φαιορόζ κυβέρνηση αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές τους (εξισώνοντάς τους με τους ελεύθερους επαγγελματίες· αφού τέτοιοι είναι!) με αντάλλαγμα καλύτερες συντάξεις. Αυτές, το ξαναλέμε, δεν τους πολυνοιάζουν.
Όταν υπάρχουν τόσες κατηγορίες “χαμηλοσυνταξιούχων”, η ορθολογική προσέγγιση της προνοιακής πολιτικής επιβάλλει να μπορείς να ξεχωρίσεις (σαν κράτος / δημόσια διοίκηση) ποιος είναι τι, ποιος έχει όντως ανάγκη και ποιος όχι, και να ενισχύσεις αυτούς (και μόνον αυτούς) πουν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Όχι τους πάντες, τυφλά. Η ορθολογική προσέγγιση της προνοιακής πολιτικής επιβάλλει επιπλέον κι αυτό: αφού έχεις (σαν κράτος / δημόσια διοίκηση) περιορισμένους πόρους, θα πρέπει να τους αξιοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αντί, για παράδειγμα, να δίνεις χριστουγεννιάτικο μποναμά σε ωφελούμενους της “μαύρης” καπιταλιστικής οικονομίας, να δώσεις στους συνταξιούχους που όντως τον χρειάζονται και, μετά, να φροντίσεις και κάποια άλλη κοινωνική κατηγορία. Ή κάποιο άλλο κοινωνικά χρήσιμο project.
Η φαιορόζ κυβέρνηση, φυσικά, δεν έκανε τίποτα ορθολογικό. Απλά μοίρασε λεφτά. Στα τυφλά. Και μάλιστα με (πρωθυπουργικό) τσαμπουκά: σιγά μη ρωτήσουμε!!! Σωστά σπουδαιότατε: μην ρωτάς! Κάνε όμως το σωστό. Και, επιπλέον, κάνε αυτό που θα έπειθε εκείνους απ’ τους οποίους ζητάς να κόψουν για δεύτερη φορά τα χρέη σου ότι είσαι σοβαρός. Και ότι θα χρησιμοποιήσεις και το τελευταίο σεντ που έμεινε στην τσέπη του δημόσιου ταμείου σου με τρόπο αξιόπιστο και κοινωνικά δίκαιο. Για να έχεις μούτρα μπροστά τους…
Όμως η φαιορόζ κυβέρνηση την είδε αλλιώς. Την είδε ακριβώς όπως η κυβέρνηση του Καραμανλή του Β όταν μοίραζε “επιδόματα πυροπλήκτων” μετά τις καταστροφές του ’07 (κυρίως στην Πελοπόννησο), σε όποιον έφτανε ως το ταμείο… Γλέντησε κόσμος με τα 3χιλίαρα εκείνα! Αυτό δεν λέγεται πουθενά στον σοβαρό καπιταλιστικό κόσμο “κοινωνική πολιτική”. Λέγεται δωροδοκία. Εξαγορά. Λέγεται εξαγοράζω μελλοντικές ψήφους. Εμείς το λέμε πολιτικό προσοδισμό. Κι όταν δανείζεσαι ομαλά και χωρίς έλεγχο, άντε και το έκανες· το πολύ πολύ να βουλιάξεις το ταμείο, που κάποιος άλλος θα πρέπει να ξεβουλιάξει. Όταν όμως δανείζεσαι πολιτικά; Όταν κάθε κίνηση του λογιστηρίου σου είναι στο μικροσκόπιο; Είσαι μάγκας; Ο.Κ.: Αφού είσαι μάγκας κόψε τον λαιμό σου· και χέσε μας.
Η ορολογία μας φυσικά (!) δεν ταιριάζει σε υψηλού επιπέδου (αντι)καπιταλιστική ανάλυση! Έτσι είναι: υπάρχουν, ωστόσο, άπειρα ιδιοτελή κίνητρα και στον καπιταλιστικό κόσμο! Και δεν υπάρχει λόγος να τα ωραιοποιήσουμε (ή να τα μυστικοποιούμε) αναλύοντάς τα σαν “υψηλή πολιτική”. Ειδικά τις πολιτικές βιτρίνες στα μέρη μας και τα συμφέροντα εκείνων που τις στηρίζουν…

Τρισκατάρατοι δανειστές!

27/1/2017. Επειδή το ελλαδιστάν δεν έχει πλέον μυστικά, δεν διέφυγε (προφανώς) της προσοχής των δανειστών ότι εκτός απ’ τους φαιορόζ χουβαρντάδες όλη η ντόπια πολιτική σκηνή στήριξε την απλοχεριά. Η αξιωματική αντιπολίτευση έκανε τελικά πίσω, όχι επειδή είχε κάποια διαφωνία, αλλά επειδή προτίμησε να φυλαχτεί κάπως στις διεθνείς σχέσεις της· εν όψει μελλοντικών κυβερνητικών καθηκόντων. Αρχικά, πάντως, συμφωνούσε.
Σ’ έναν κόσμο που κανείς δεν χαρίζει λεφτά, σε μια ε.ε. που χρηματοδότησε ιδιαίτερα το ελλαδιστάν (και όχι μόνο) μέσα από κάθε είδους προγράμματα (και ακόμα το κάνει: εσπα…), σε μια ε.ε. που χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα επενδύσεις αρκεί να είναι σοβαρές (“πρόγραμμα Γιούνγκερ”) αλλά στα μέρη μας ο καπιταλιστικός προσοδισμός ανοίγει ομπρέλα γιατί δεν ξέρει να κάνει δουλειές με άλλον τρόπο, σε μια καπιταλιστική ευρώπη που έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να αντιμετωπίσει απ’ το πως οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες φροντίζουν την διαιώνιση του είδους τους, είναι εύλογο ότι οι πολιτικά προσοδικές μαγκιές δεν έχουν ούτε θέση ούτε μέλλον. Εννοείται ότι οι τελικές απαιτήσεις των τρισκατάρατων δανειστών είναι παράλογες. Μόνο που είναι τέτοιες επειδή απευθύνονται σε έναν χρεωκοπημένο “εθνικό” μάγκα / αρχιλαμόγιο. Η ζωή είναι σκληρή: αν απ’ το κλαμπ δεν μπορείς να διώξεις τον κρετίνο, μπορείς ωστόσο να του λες παράτα μας. Ακόμα κι αν αυτός νομίζει ότι ψιχαλίζει.
Τι απομένει; Στην Αθήνα (λένε ότι) ελπίζουν σ’ έναν συμβιβασμό. “Δεν θέλουν οι γερμανοί προβλήματα με την ελλάδα” (λένε τα γατόνια) “εν όψει εκλογών”. Ούτε τους περνάει απ’ το μυαλό (;) ότι μερικές γερές κλωτσιές στον “έλληνα μάγκα με ξένα κόλλυβα” μια χαρά δουλεύει, εν όψει εκλογών, μπας και επαναπατριστούν τίποτα ψηφουλάκια απ’ το ακροδεξιό afd.
Υπάρχει τίποτα άλλο; Τίποτα dollars κύριε ψόφιε κουνάβι;