2/2/2017. Η αποκάλυψη της πρόσφατης επιστολής του έλληνα υπ.οικ Τσακαλώτου προς τους δανειστές κουκουλώθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διακομματικά. Φυσικά αυτό το αριθμητικό 33% + 33% + 33% είναι καλό για να ανακαλείται κατά βούληση μελλοντικά. Σ’ αυτό το είδος «μικροπολιτικής» μνησικακίας που γουστάρει πολύ το πόπολο.
Σε κάθε περίπτωση, παραδεχόμενος ο αρμόδιος υπουργός ότι «έχουμε υλοποιήσει το 1/3 των δεσμεύσεών μας, άλλο 1/3 είναι στα σκαριά, και το τελευταίο 1/3 θα το τακτοποιήσουμε αφού πρώτα μας δώσετε αυτά που ζητάμε», έβγαλε στη σέντρα όλη την καθεστωτική / κυβερνητική ρητορική των προηγούμενων ημερών, εβδομάδων και μηνών, ότι «εμείς είμαστε εντάξει, περιμένουμε να είναι εντάξει και οι δανειστές». Εκεί, στην αποκάλυψη ενός καραμπινάτου ψέμματος, τελειώνει το πικάντικο ενδιαφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι (κατά τη γνώμη μας) ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό το «το τελευταίο 1/3 όσων έχουμε υπογράψει θα το κάνουμε μετά…» Μετά απ’ τις παραχωρήσεις των δανειστών. Το πιο πρόχειρο παράδειγμα / ανάλογο που σκεφτόμαστε (όχι το καλύτερο, σίγουρα!) είναι το εξής. Ο μαθητής λέει στον καθηγητή: όχι, δεν θα γράψω έτσι αυτό το ελεεινό διαγώνισμα… Πρώτα θα μου βάλεις άριστα και μετά θα το γράψω… Αν δεν κάνουμε λάθος υπάρχει μια ελληνική παροιμία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι καταραμένοι δανειστές: εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι.
Αυτό λέγεται «διαπραγματευτική τακτική»… αν είναι δυνατόν. Κι αφού διαφεύγει της προσοχής υποθέτουμε ότι είναι μια «διαπραγματευτική τακτική» που αρέσει σ’ όλην την καθεστωτική σκηνή των περιστρεφόμενων καθρεφτών. Απο που ως που όμως νομίζει ο οποιοσδήποτε πως τέτοια deal μπορούν να ευωδοθούν;
Μιας και το υπουργικό γράμμα δεν προοριζόταν για δημοσιοποίηση (και γνώση των υπηκόων) υποθέτουμε ότι: η ωμή ειλικρίνειά του είχε σκοπό να προκαλέσει κάποιου είδους αντίδραση που, στη συνέχεια, θα αξιοποιούσε το γκουβέρνο και τα εθνικά μήντια σκούζοντας ότι «να οι καταραμένοι ξένοι θέλουν να μας πατήσουν στο κεφάλι».
Αυτό λέγεται προβοκάτσια. Έτσι δεν είναι;

2/2/2017. Το γεγονός ότι μέσα σε 10 μέρες απ’ την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του το ψόφιο κουνάβι έχει καταφέρει να προκαλέσει πολλούς και διάφορους, μπορεί να ευχαριστεί τους ψηφοφόρους του (και, κυρίως, τους εντολείς του) αλλά δεν είναι καθόλου έξυπνη τακτική. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι η όποια αμερικανική αναδίπλωση είναι παραδοχή μιας κάποιας αδυναμίας (για να μην πούμε “ήττας”). Όταν όμως ο σημαιοφόρος της αναδίπλωσης καυγαδίζει πρωί – μεσημέρι – βράδυ σαν κομφεριασέ που θέλει να “γράψει νούμερα” τηλεθέασης, δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους του να δοκιμάσουν τα πιο ουσιαστικά όριά του.
Αν προσπαθείς να φτιάχνεις όνομα σαν καυγατζής ενόσω λες “πάω σπίτι μου τώρα”, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου βάλει μια τρικλοποδιά για να σε τεστάρει. Να σου πάρει μέτρα για την επόμενη μέρα.
Ήδη η Τεχεράνη κάνει τις κινήσεις της. Έχει τους λόγους της. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλοι. (Θα έχουν τους δικούς τους).

2/2/2017. Ενώ το ελλαδιστάν παίζει (με τακτ και προσοχή είναι η αλήθεια, δεν είναι καιρός για αγριάδες!) το αγαπημένο μονόπρακτο “είμαι το θύμα της τουρκικής επιθετικότητας”, στην Άγκυρα οι υψηλοί επισκέπτες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Πρώτα η αγγλίδα “αντιευρωπαία” πρωθυπουργός, μετά η γερμανίδα – εννοείται «φιλοευρωπαία».
Το τι κουβεντιάζουν με τον (κατά τους έλληνες) «δικτάτορα» Ερντογάν δεν το ξέρουμε· και μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ. Ωστόσο ο συμβολισμός είναι ισχυρός, τόσο που θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό βαθύ κράτος να σκάσει απ’ το κακό του (και να ησυχάσουμε!). Κι όλοι οι ντόπιοι εγκάθετοι και λοιποί πράκτορες, συν διάφορους ξεπεσμένους και ερασιτέχνες, που θέλουν να πιστεύουν στην υψηλή γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου αυτόν τον καιρό, θα πρέπει να έχουν φάει όχι τα νύχια τους αλλά τα μπράτσα τους ως τους αγκώνες: τι σκατά έχει αυτή η παλιοτουρκία κι όλοι ασχολούνται μαζί της;
Δεν φαίνεται να έχει σπουδαία πράγματα. Απλά δεν έχει τα χάλια που διαβλέπουν ξανά και και ξανά οι ντόπιοι εθνικιστές αναλυτές. Απ’ την στιγμή δε που έχει πείσει ότι κοιτάει και προς την άλλη μεριά (ανατολικά δηλαδή) είναι εύλογο να αυξάνει τα καλά χαρτιά της στο τραπέζι του παγκόσμιου ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Μην σας φανεί παράξενο: τέτοια είναι η κληρονομιά του Κεμάλ Ατατούρκ, σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» της Άγκυρας! Το ότι ένας ισλαμοδημοκράτης, αντίπαλος σε πάρα πολλά του κεμαλισμού (όπως εξελίχθηκε με τον καιρό) αποδεικνύεται άξιος διάδοχος, κάτι θα έπρεπε να θυμίζει στο ελληνικό βαθύ κράτος. Κάτι σε “καταστροφή” ας πούμε.
Αν το άντεχε να έχει μια στοιχειωδώς όχι ιδιοτελή μνήμη. Αλλά δεν το αντέχει. (Άλλωστε τι βαθύ κράτος θα ήταν διαφορετικά;)

1/2/2017. Επί της ουσίας δεν είναι απρόβλεπτο. Έχει, όμως, ενδιαφέρον το timing· δείγμα σοβαρού σφιξίματος. «Με το καλημέρα» το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού συμπλήρωσε το μικρό αλλά περιεκτικό κάδρο των εχθρών του αμερικανικού καπιταλισμού: μαζί με το γουάν το ευρώ. «Χονδροειδώς υποτιμημένο» το χαρακτηρίσε ένας κάποιος Peter Navarro (ε, όχι και «κάποιος»! Επικεφαλής του «εθνικού συμβουλίου εμπορίου» διορισμένος απ’ το ψόφιο κουνάβι είναι ο άνθρωπος!) τραβώντας το όπλο του: η γερμανία είπε χρησιμοποιεί αυτό το grossly undervalued ευρώ, για να έχει πλεονεκτήματα σε βάρος των ηπα, αλλά προσέθεσε και των εταίρων της στην ε.ε.
Άρα; Θα πρέπει να διαλυθεί το ευρώ (η ευρωζώνη), η γερμανία, ή και τα δύο· για να ξαναγίνει μεγάλη η αμερική… Μαζί, φυσικά, με την κίνα: κι αυτή θα πρέπει να διαλυθεί. Σε γενικές γραμμές και για να το πούμε απλά, όποιος πηγαίνει κόντρα στις ηπα (από καπιταλιστική άποψη), πρέπει να διαλυθεί. Αυτό εννοούσε ο κυρ Navarro. Απομένει να δούμε με ποιον ακριβώς τρόπο θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν να διαλύσει τους αντιπάλους του. Θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά; Ή θα τα καταφέρει με “συμβατικά”; Ή δεν θα τα καταφέρει καθόλου; (Ωραία ερώτηση, αρκεί να βρίσκεται κανείς στο Δ του Κενταύρου!).
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το ευρώ δεν είναι «χονδροειδώς υποτιμημένο». Σε κάθε περίπτωση η ε.κ.τ., με την «ποσοτική χαλάρωση» (βασικό εργαλείο ελεγχόμενης υποτίμησης) δεν έκανε τίποτα άλλο, και μάλιστα με μερικά χρόνια καθυστέρηση, απ’ αυτό που ξεκίνησε απ’ το 2010 η αμερικανική fed. Εννοείται πως παρόμοια κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες όταν τα νομίσματά τους ανατιμώνται· ή όταν θέλουν να τα υποτιμήσουν.
Εξίσου αλήθεια είναι ότι δεν ωφελήθηκαν μόνο οι γερμανικές εξαγωγές (εκτός ευρωζώνης) απ’ την ισοτιμία περίπου 1:1 δολαρίου – ευρώ. Οφελήθηκαν οι πάντες. Γάλλοι, πορτογάλλοι, ισπανοί, ιταλοί , ολλανδοί, όλοι. Ακόμα και οι έλληνες (λέμε τώρα, γιατί δεν έχουν πολλά ποιοτικά να εξάγουν…)
Εν τέλει το γελοίο αυτής της αγχωμένης αντίδρασης είναι η αντινομία της υπονοούμενης «πρότασης» που κουβαλάει. Τι λέει ο εμπορικός boss των ηπα στα ευρωπαϊκά κράτη; Βρε χαζά! Σας εκμεταλλεύεται η παλιογερμανία ρεεε, με το «χοντροειδώς υποτιμημένο» ευρώ… Ενώ αν γυρίσετε στα εθνικά σας νομίσματα; Ε, αυτά θα είναι λεπτεπίλεπτα υποτιμημένα – οπότε πάλι θα έχετε εμπορικά πλεονάσματα απέναντι στις ηπα.
Εκεί πάει ο «ιδιοφυής» συλλογισμός του ανδρός. Οπότε, κάθε εθνικιστικός αμερικάνος σκύλος θα πρέπει να δαγκώσει τον εμπορικό boss στο αυτί, και να του ψιθυρίσει: ρε Navarro, είπαμε να ανατιμηθούν τα νομίσματά τους για να πουλάμε φτηνότερα εμείς με το δολάριο. Τι μαλακίες είναι τώρα αυτές που λες;
Επίσης (θα έλεγε αυτό το σκυλί) μην λες για το ευρώ πράγματα που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε με το γουάν. Ποια ένωση θα διαλύσουμε εκεί ρε μπάρμπα;

(φωτογραφία: δεν είναι του γούστου μας οι πρώτες 100 μέρες των αμερικάνων προέδρων. Αλλά δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει άλλος εδώ και πολλά χρόνια που να έχει φωτογραφηθεί και προβληθεί τόσο υπογράφοντας διαταγές με το που έστρωσε τον κώλο του στην προεδρική καρέκλα. Κόμπλεξ; Ανασφάλεια; Σύνδρομο αυτοκρατορικού μεγαλείου; Δεν ξέρουμε.
Πάντως ο δεξιά είναι ο «fuck euro» Navarro. Ευελπιστούμε ότι οι έλληνες σύμμαχοι και ομοϊδεάτες του – you know who – θα μπουν στα έξοδα να του στείλουν μια ανθοδέσμη).

1/2/2017. Γράψαμε χθες: …το «εκτός νόμου» έχει πλέον τέτοιο μέγεθος και τέτοια ισχύ ώστε καθορίζει τον «νόμο», όχι μόνο σαν «γράμμα» αλλά και σαν πράξη.Κάποιοι φίλοι της ασταμάτητης μηχανής, συμφωνώντας κατ’ αρχήν, ζήτησαν περισσότερες εξηγήσεις. Να, λοιπόν, δύο παραδείγματα.
Οι οδικές υπεραστικές συγκοινωνίες στην ελλάδα είναι καρτέλ: τα κτελ. Ορίζουν τις τιμές των εισιτηρίων χωρίς κανέναν ανταγωνισμό, δηλαδή όπως βολεύει τους ιδιοκτήτες των λεωφορείων. Αυτό είναι κάτι που απαγορεύεται (και) από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Είναι επίσης μία απ’ τις πολλές (τέτοιου ή παρόμοιου είδους) «εκκρεμότητες» που έχουν οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις της διαχείρισης της κρίσης· και αρνούνται φανατικά να λύσουν. Με άλλα λόγια αυτές οι κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης της φαιορόζ) υπηρετούν τον πολιτικό προσοδισμό φανατικά παρότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση (και πολλές άλλες παρόμοιες) τρέφεται από (ουσιαστικά) εγκληματικές πρακτικές, που στρέφονται σε βάρος στοιχειωδών κοινωνικών συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση με τα κτελ ΔΕΝ ταξιδεύουν οι «πλούσιοι».
Μια κραυγαλέα περίπτωση. Το one way εισιτήριο Αθήνα / Γιάννενα (ή το ανάποδο) κοστίζει τουλάχιστον 40 ευρώ. Υπάρχουν όμως και αλβανικής ιδιοκτησίας λεωφορεία, που κάνουν διαδρομές μεταξύ Αθήνας και αλβανίας. Αν μπορούσε κανείς να ταξιδέψει με τέτοια λεωφορεία, θα πλήρωνε για την διαδρομή Αθήνα – Γιάννενα 25 ευρώ. Αλλά δεν μπορεί. Απαγορεύεται! Απαγορεύεται αυτά τα λεωφορεία να σταματούν στα Γιάννενα! Το κτελ κρατάει το μονοπώλιό του· και τις υψηλές τιμές. Υπάρχει τέτοιος νόμος; Δεν υπάρχει αλλά «ισχύει»; Δεν έχει σημασία. Απαγορεύεται ο ανταγωνισμός.
Μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο προστατεύονται οι μισθωτοί οδηγοί των λεωφορείων, όσοι τέτοιοι υπάρχουν; Όχι βέβαια! Για μια διαδρομή με 40 επιβάτες η διαφορά των εισιτηρίων (40 – 25 = 15, Χ 40=600 ευρώ) αποκλείεται να πηγαίνει στον μισθωτό οδηγό! Αποκλείεται οι έλληνες μισθωτοί οδηγοί του συγκεκριμένου ελληνικού μονοπωλίου να πληρώνονται 600 ευρώ ανά διαδρομή παραπάνω απ’ τους αλβανούς μισθωτούς οδηγούς των αλβανικής ιδιοκτησίας λεωφορείων! Αν όχι όλα το μεγαλύτερο μέρος των 600 ευρώ ανά διαδρομή πάνε στην τσέπη του έλληνα ιδιοκτήτη.
Έτσι ένα καρτέλ (υπάρχουν πολλά τέτοια και όχι μόνο στις μεταφορές) μετατρέπεται σε «μαφία» και, με την υποστηρίξη του «επίσημου κράτους» (του «τυπικού νόμου» δηλαδή) επιβάλλεται…

1/2/2017. Υπάρχει ένα άλλο καρτέλ, ιδιαίτερα διάσημο, που έχει κάτι προβληματάκια εσχάτως: το καρτέλ των κατασκευαστικών / εργολαβικών δημόσιων έργων. Περιλαμβάνει όλα τα μεγάλα ονόματα των αφεντικών του κλάδου, και πολλά μικρότερα.
Τι έκανε αυτό το καρτέλ με βάση επίσημα στοιχεία από το 1989 που συστάθηκε ως (τουλάχιστον) το 2016 που αποκαλύφθηκε, δηλαδή επί 27 χρόνια; Μοίραζε μεταξύ του τις δουλειές (και έχουν γίνει πάμπολλα “μεγάλα έργα” αυτά τα 27 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των κατασκευών για τους ένδοξους ολυμπιακούς…) υπερκοστολογώντας τα συστηματικά – και πανεύκολα, εφόσον δεν υπήρχε κανένας ανταγωνισμός μεταξύ τους. Το ύψος αυτών των υπερκοστολογήσεων μας είναι άγνωστο. Αλλά όποιος μιλήσει για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (σε “σκληρό νόμισμα”) δεν θα κάνει λάθος. Πρόκειται για τεράστια ποσά που έφυγαν απ’ τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό και τα κονδύλια της καταραμένης ε.ε. που χρηματοδοτούσε συστηματικά και σε καλό ποσοστό όλα αυτά τα δημόσια έργα – και πήγαν στις τσέπες των βαρώνων των κατασκευών.
Το καρτέλ αυτό αποκαλύφθηκε – δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Και πρέπει να πληρώσει. Πόσο; Κρατηθείτε: κάθε εταιρεία πρόστιμο έως 10% των κερδών της την προηγούμενη χρονιά. Αυτό λέει ο τυπικός νόμος: μετά από 27 (ή 127) χρόνια συστηματικής και (κυριολεκτικά) εγκληματικής καπιταλιστικής πρακτικής, μετά από 27 (ή 127) χρόνια άγριας συσσώρευσης, θα πληρώσουν πρόστιμα με βάση τα κέρδη τους την … τελευταία χρονιά (απ’ την στιγμή που θα τους επιβληθούν, μετά από συνεννόηση φυσικά, τα πρόστιμα). Είναι ένας νόμος κομμένος και ραμένος στα μέτρα των “εκτός νόμου” επιχειρηματικών πρακτικών. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας “μεγάλη καρδιά”. Καμία σχέση με το τι είναι πατριωτικό να ζητάει κανείς για το “κατοχικό δάνειο”. Εκεί οι τόκοι υπολογίζονται μέχρι τελευταίο σέντς. Όμως άλλο πράγμα οι ξένοι και άλλο πράγμα οι “δικοί μας” (καταχραστές…).

Αλλά κι αυτό ακόμα είναι … πολύ. Σύμφωνα με λεπτομερές ρεπορτάζ της εφ. “ναυτεμπορική” (30/1/17) το συνολικό πρόστιμο που “σκέφτεται” να επιβάλει η ντόπια “επιτροπή ανταγωνισμού” είναι … 80 εκατομύρια ευρώ: … Το μεγαλύτερο μέρος από το ποσό αυτό (πολύ κοντά στο μισό) καλείται να το πληρώσει η Ελλάκτωρ (οίκος Μπόμπολα), ενώ το δεύτερο μεγαλύτερο πρόστιμο καταλογίζεται στην J&P Άβαξ (Παρασκευαΐδης, Ιωάννου)…. Σημαντικού ύψους είναι το πρόστιμο το οποίο συζητείται για την ΓΕΚ Τέρνα (Καμπάς, Περιστέρης), και αναλογικά με το μέγεθός της και για την Ιντρακάτ (Κόκκαλης)…. Ωστόσο, το όλο θέμα είναι εξαιρετικά σύνθετο…
Που βρίσκεται η «συνθετότητα του όλου θέματος»; Σε τρία ζητήματα. Πρώτον, οι εταιρείες θέλουν να πληρώσουν ακόμα λιγότερα. Και επ’ αυτού η τακτική τους είναι απλή: αρκεί να τρενάρει η τελική απόφαση (για το ύψος των προστίμων) και να εκδοθεί το 2018 – ή και το 2019! (Εύκολο φαίνεται αυτό στα μέρη μας…) Επειδή τους επόμενους μήνες τελειώνουν και τα τελευταία «μεγάλα έργα» (κάποιοι δρόμοι), οι τζίροι και τα κέρδη των εργολάβων θα είναι πολύ χαμηλά το 2017· οπότε το 10% επ’ αυτών θα είναι πολύ πιο κάτω και απ’ τα 80 δις. Μερικές, επίσης, μπορούν ακόμα και να χρεωκοπήσουν (κάποιες το έχουν κάνει ήδη), οπότε δεν θα πληρώσουν σέντς…
Το δεύτερο είναι να μη ζητήσει η καταραμένη ευρωπαϊκή ένωση πίσω λεφτά… Αυτό πρέπει να το αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση. Και το τρίτο είναι (με τα όποια γελοία πρόστιμα) να κλείσουν οριστικά οι υποθέσεις, και να μην γίνουν διώξεις για τα «συρρέοντα ποινικά αδικήματα», όπως, για παράδειγμα, οι δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων. Υπουργών, ας πούμε (Και ποιοί, είπαμε, διετέλεσαν υπουργοί δημοσίων έργων αυτήν την 27ετία; Α πα πα!!!) Την περασμένη άνοιξη η φαιορόζ κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει έναν τέτοιο νόμο (αυτόματης παραγραφής, δηλαδή, όλων αυτών των ποινικών αδικημάτων των ντόπιων αφεντικών) αλλά έγινε αντιληπτή ακόμα και από δικούς της βουλευτές, και αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Έκτοτε ελπίζει σε μια «διακομματική συνεννόηση» (είναι αρκετή η αξιωματική αντιπολίτευση) για να περάσει και αυτό το συγχωροχάρτι.
Άλλη μια περίπτωση, λοιπόν, που το «εκτός νόμου» των αφεντικών καθορίζει τον «νόμο», τόσο ως προς το γράμμα όσο και ως προς την εφαρμογή του…

1/2/2017. Η σύμφυση του “εκτός νόμου” (του εγκληματικού κεφάλαιου δηλαδή) με τον “τυπικό νόμο” (το κράτος δηλαδή) και η επιβολή του πρώτου πάνω στο δεύτερο, παράγει στα μέρη μας και την ιδεολογία της νομιμοποίησής του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, για πολλούς κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους: αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται, όπου μπορεί, σαν μια κάποια παραλλαγή εθνικισμού. Και, ανάποδα, η γενική εθνικιστική ιδεολογική παραγωγή ενισχύει τα συμφέροντα των επιμέρους ομάδων αφεντικών / μαφιόζων, και αλληλοτροφοδοτείται μ’ αυτά.
Αν επιμείνει κανείς, για παράδειγμα, στην διάλυση του καρτέλ των κτελ, το πρώτο, πιο φανατικό και πιο έντονο που θα ακούσει θα είναι “για τους ξένους που θα έρθουν να πάρουν τα λεωφορεία μας”, κλπ κλπ. Πολλοί θα το φάνε αυτό…
Όσο για το καρτέλ των κατασκευαστικών που, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι απ’ τα κεντρικά στο ελληνικό σύμπλεγμα κράτους κεφάλαιου; Α χα!!! Να πως τελειώνει το ρεπορτάζ της “ναυτεμπορικής” (ο τονισμός δικός μας):
… Η πιο σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης, όμως, είναι το αν υπήρξε και από που εντολή στην επιτροπή ανταγωνισμού να ερευνήσει την υπόθεση καρτέλ στις κατασκευές. Η επιτροπή ανταγωνισμού όταν εισέβαλε στις αρχές του 2013 στις τεχνικές εταιρείες για να ψάξει τα αρχεία τους είπε ότι κινήθηκε αυτεπάγγελτα. Προφανώς ασχολούνταν με το θέμα πολλούς μήνες πριν. Κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα και σήμερα κάνουν λόγο για εντολή που ήρθε απ’ έξω με στόχο να πλήξει τις ελληνικές εταιρείες, ώστε οι ξένες να αναλάβουν μεγαλύτερο κατασκευαστικό αντικείμενο στη χώρα μας…
Α χα!!! “Γερμανικός δάκτυλος” κι εδώ, λοιπόν!!! Καταλάβατε;

1/2/2017. Τα πιο πάνω, που δεν είναι καθόλου μοναδικά, όχι μόνο σκιαγραφούν τα όσα υποστηρίζαμε χτες για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού / κράτους, αλλά δείχνουν και τον πυρήνα των σχέσεών του με το ευρωπαϊκό θεσμικό εποικοδόμημα, όταν αυτό απαιτεί, σαν όρο της πολιτικής δανειακής υποστήριξης, τον ελληνικό εκσυγχρονισμό· τον σημαντικό περιορισμό της μαφιόζικης καπιταλιστικής κυριαρχίας: κάτω οι γερμανοί, κάτω η Μέρκελ και ο Σόιμπλε· ακόμα και “έξω απ’ το ευρώ και την ε.ε.”.
Αντίστροφα, ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Λονδίνο, ούτε και το Πεκίνο έχουν τέτοιου είδους “ανθελληνικές” απαιτήσεις. Οπότε θεωρούνται “φίλοι”. Με δυο δεδομένα όμως. Πρώτον, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή (ακόμα και δανεική) για να “σωθεί” το ελλαδιστάν συνολικά. Και δεύτερον, αντιμετωπίζουν την επικράτεια μόνο υπό το πρίσμα “αξιοποιήσιμων spots”. Πράγμα που δεν είναι αυτό που θα ήθελαν τα ντόπια αφεντικά (σαν ταξική ελίτ). Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!)
Οπότε; Σαν τους στραβούς στο Άδη. Αλλά οπωσδήποτε με μαφιόζικα οφέλη.

31/1/2017. Σε χτεσινό της ρεπορτάζ η “εφημερίδα των συντακτών” παρουσιάζει έναν (μάλλον χοντρικό) υπολογισμό σύμφωνα με τον οποίο η “εισφοροκλοπή” στην ελλάδα είναι 10 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Δεν υπάρχει αναφορά στην πηγή των στοιχείων, οπότε δεν υιοθετούμε το συμπέρασμα ανεπιφύλακτα. Μπορεί να είναι κάτι λιγότερο, μπορεί να είναι και περισσότερο. Ωστόσο αποτελεί μια αρκετά εύλογη προσέγγιση, αν λάβει κανείς υπ’όψη του πως τα επίσημα στοιχεία “εισφοροκλοπής” απ’ το ικα, που αφορούν “τυπικές” σχέσεις μισθωτής εργασίας υπολογίζονται στα 5 δισ. Το ρεπορτάζ συμπεριλαμβάνει στις τεχνικές των αφεντικών, και σωστά συμπεριλαμβάνει και τις “παράλληλες” μορφές εκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή τα “μπλοκάκια”, τις “φτηνές ειδικότητες”, κ.α. Δεν περιλαμβάνει, απ’ την άλλη, “φρούτα” που είναι παλιά μεν αλλά έχουν αρχίσει να επεκτείνονται συστηματικά, όπως η πληρωμή με “κουπόνια” αντί για χρήμα…
Συνήθως αυτή η “εισφοροκλοπή” αντιμετωπίζεται μονομερώς, σαν “απώλεια εσόδων απ’ τα ασφαλιστικά ταμεία”· μια μάλλον ουδέτερη διατύπωση. Είναι και αυτό. Όχι μόνο αυτό. Είναι καθαρή υπεξαίρεση υπέρ των αφεντικών. Για τις τσέπες τους.

Κι εδώ αρχίζει να ξεδιπλώνεται το πανηγύρι σε όλο του το εύρος και βάθος. Αν οι τυπικά νόμιμες εισφορές για την μισθωτή εργασία (εργοδότη και εργαζόμενου) είναι, περίπου, 25% επί του (μικτού) μισθού, τότε τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ κλεμμένες εισφορές τον χρόνο αντιστοιχούν σε 40 δισεκατομμύρια “μισθολογικού κόστους”. Το οποίο δεν έχει μειωθεί μονομερώς απ’ τα αφεντικά μόνο κατά τα 10 δισ. των κλεμένων εισφορών, αλλά αρκετά περισσότερο μέσω κατά βούληση αμοιβών, κλεμμένων υπερωριών, κλπ κλπ. Με χοντρικό (αν και όχι αυθαίρετο) δικό μας υπολογισμό, τα 10 δισ. των κλεμένων εισφορών συμπληρώνονται με άλλα 5, 8 ή και 10 δισ. κλεμένων μισθών και μεροκάματων. Κι αυτά σε σχέση με “όσα προβλέπει ο νόμος” (δηλαδή τα γνωστά ψίχουλα) και όχι την πραγματικότητα των σύγχρονων εργατικών αναγκών.
Σε κάθε περίπτωση τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο περιγράφουν με αδρές γραμμές το μέγεθος της εκβιαστικής (εκ μέρους των αφεντικών) “εκτός νόμου” εργασίας + το μέγεθος της εξίσου εκβιαστικής αξιοποίησης “εναλλακτικών” (και πάντα φτηνότερων) μορφών εργασίας. Τα 40 δισ. τον χρόνο είναι ένα πρώτο μέγεθος καθαρής, βίαιης εκμετάλλευσης της εργασίας· ή, ειπωμένο αλλιώς, συνθηκών άγριας συσσώρευσης.
Εάν το “μετρημένο” ελληνικό αεπ για το 2016 υπολογίζεται σε περίπου 175 δισ. ευρώ, αυτά τα 40 αντιστοιχούν σε ένα ποσοστό 22,8%. Μιλάμε πάντα για “μισθολογικό κόστος” με όρους άγριας (δηλαδή είτε “εκτός νόμου” είτε με ιδιοτελή “αξιοποίηση του νόμου) συσσώρευσης.