1/2/2017. Υπάρχει ένα άλλο καρτέλ, ιδιαίτερα διάσημο, που έχει κάτι προβληματάκια εσχάτως: το καρτέλ των κατασκευαστικών / εργολαβικών δημόσιων έργων. Περιλαμβάνει όλα τα μεγάλα ονόματα των αφεντικών του κλάδου, και πολλά μικρότερα.
Τι έκανε αυτό το καρτέλ με βάση επίσημα στοιχεία από το 1989 που συστάθηκε ως (τουλάχιστον) το 2016 που αποκαλύφθηκε, δηλαδή επί 27 χρόνια; Μοίραζε μεταξύ του τις δουλειές (και έχουν γίνει πάμπολλα “μεγάλα έργα” αυτά τα 27 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των κατασκευών για τους ένδοξους ολυμπιακούς…) υπερκοστολογώντας τα συστηματικά – και πανεύκολα, εφόσον δεν υπήρχε κανένας ανταγωνισμός μεταξύ τους. Το ύψος αυτών των υπερκοστολογήσεων μας είναι άγνωστο. Αλλά όποιος μιλήσει για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ (σε “σκληρό νόμισμα”) δεν θα κάνει λάθος. Πρόκειται για τεράστια ποσά που έφυγαν απ’ τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό και τα κονδύλια της καταραμένης ε.ε. που χρηματοδοτούσε συστηματικά και σε καλό ποσοστό όλα αυτά τα δημόσια έργα – και πήγαν στις τσέπες των βαρώνων των κατασκευών.
Το καρτέλ αυτό αποκαλύφθηκε – δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Και πρέπει να πληρώσει. Πόσο; Κρατηθείτε: κάθε εταιρεία πρόστιμο έως 10% των κερδών της την προηγούμενη χρονιά. Αυτό λέει ο τυπικός νόμος: μετά από 27 (ή 127) χρόνια συστηματικής και (κυριολεκτικά) εγκληματικής καπιταλιστικής πρακτικής, μετά από 27 (ή 127) χρόνια άγριας συσσώρευσης, θα πληρώσουν πρόστιμα με βάση τα κέρδη τους την … τελευταία χρονιά (απ’ την στιγμή που θα τους επιβληθούν, μετά από συνεννόηση φυσικά, τα πρόστιμα). Είναι ένας νόμος κομμένος και ραμένος στα μέτρα των “εκτός νόμου” επιχειρηματικών πρακτικών. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας “μεγάλη καρδιά”. Καμία σχέση με το τι είναι πατριωτικό να ζητάει κανείς για το “κατοχικό δάνειο”. Εκεί οι τόκοι υπολογίζονται μέχρι τελευταίο σέντς. Όμως άλλο πράγμα οι ξένοι και άλλο πράγμα οι “δικοί μας” (καταχραστές…).

Αλλά κι αυτό ακόμα είναι … πολύ. Σύμφωνα με λεπτομερές ρεπορτάζ της εφ. “ναυτεμπορική” (30/1/17) το συνολικό πρόστιμο που “σκέφτεται” να επιβάλει η ντόπια “επιτροπή ανταγωνισμού” είναι … 80 εκατομύρια ευρώ: … Το μεγαλύτερο μέρος από το ποσό αυτό (πολύ κοντά στο μισό) καλείται να το πληρώσει η Ελλάκτωρ (οίκος Μπόμπολα), ενώ το δεύτερο μεγαλύτερο πρόστιμο καταλογίζεται στην J&P Άβαξ (Παρασκευαΐδης, Ιωάννου)…. Σημαντικού ύψους είναι το πρόστιμο το οποίο συζητείται για την ΓΕΚ Τέρνα (Καμπάς, Περιστέρης), και αναλογικά με το μέγεθός της και για την Ιντρακάτ (Κόκκαλης)…. Ωστόσο, το όλο θέμα είναι εξαιρετικά σύνθετο…
Που βρίσκεται η «συνθετότητα του όλου θέματος»; Σε τρία ζητήματα. Πρώτον, οι εταιρείες θέλουν να πληρώσουν ακόμα λιγότερα. Και επ’ αυτού η τακτική τους είναι απλή: αρκεί να τρενάρει η τελική απόφαση (για το ύψος των προστίμων) και να εκδοθεί το 2018 – ή και το 2019! (Εύκολο φαίνεται αυτό στα μέρη μας…) Επειδή τους επόμενους μήνες τελειώνουν και τα τελευταία «μεγάλα έργα» (κάποιοι δρόμοι), οι τζίροι και τα κέρδη των εργολάβων θα είναι πολύ χαμηλά το 2017· οπότε το 10% επ’ αυτών θα είναι πολύ πιο κάτω και απ’ τα 80 δις. Μερικές, επίσης, μπορούν ακόμα και να χρεωκοπήσουν (κάποιες το έχουν κάνει ήδη), οπότε δεν θα πληρώσουν σέντς…
Το δεύτερο είναι να μη ζητήσει η καταραμένη ευρωπαϊκή ένωση πίσω λεφτά… Αυτό πρέπει να το αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση. Και το τρίτο είναι (με τα όποια γελοία πρόστιμα) να κλείσουν οριστικά οι υποθέσεις, και να μην γίνουν διώξεις για τα «συρρέοντα ποινικά αδικήματα», όπως, για παράδειγμα, οι δωροδοκίες κρατικών αξιωματούχων. Υπουργών, ας πούμε (Και ποιοί, είπαμε, διετέλεσαν υπουργοί δημοσίων έργων αυτήν την 27ετία; Α πα πα!!!) Την περασμένη άνοιξη η φαιορόζ κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει έναν τέτοιο νόμο (αυτόματης παραγραφής, δηλαδή, όλων αυτών των ποινικών αδικημάτων των ντόπιων αφεντικών) αλλά έγινε αντιληπτή ακόμα και από δικούς της βουλευτές, και αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Έκτοτε ελπίζει σε μια «διακομματική συνεννόηση» (είναι αρκετή η αξιωματική αντιπολίτευση) για να περάσει και αυτό το συγχωροχάρτι.
Άλλη μια περίπτωση, λοιπόν, που το «εκτός νόμου» των αφεντικών καθορίζει τον «νόμο», τόσο ως προς το γράμμα όσο και ως προς την εφαρμογή του…

1/2/2017. Η σύμφυση του “εκτός νόμου” (του εγκληματικού κεφάλαιου δηλαδή) με τον “τυπικό νόμο” (το κράτος δηλαδή) και η επιβολή του πρώτου πάνω στο δεύτερο, παράγει στα μέρη μας και την ιδεολογία της νομιμοποίησής του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, για πολλούς κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους: αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται, όπου μπορεί, σαν μια κάποια παραλλαγή εθνικισμού. Και, ανάποδα, η γενική εθνικιστική ιδεολογική παραγωγή ενισχύει τα συμφέροντα των επιμέρους ομάδων αφεντικών / μαφιόζων, και αλληλοτροφοδοτείται μ’ αυτά.
Αν επιμείνει κανείς, για παράδειγμα, στην διάλυση του καρτέλ των κτελ, το πρώτο, πιο φανατικό και πιο έντονο που θα ακούσει θα είναι “για τους ξένους που θα έρθουν να πάρουν τα λεωφορεία μας”, κλπ κλπ. Πολλοί θα το φάνε αυτό…
Όσο για το καρτέλ των κατασκευαστικών που, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι απ’ τα κεντρικά στο ελληνικό σύμπλεγμα κράτους κεφάλαιου; Α χα!!! Να πως τελειώνει το ρεπορτάζ της “ναυτεμπορικής” (ο τονισμός δικός μας):
… Η πιο σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης, όμως, είναι το αν υπήρξε και από που εντολή στην επιτροπή ανταγωνισμού να ερευνήσει την υπόθεση καρτέλ στις κατασκευές. Η επιτροπή ανταγωνισμού όταν εισέβαλε στις αρχές του 2013 στις τεχνικές εταιρείες για να ψάξει τα αρχεία τους είπε ότι κινήθηκε αυτεπάγγελτα. Προφανώς ασχολούνταν με το θέμα πολλούς μήνες πριν. Κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης, αλλά και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα και σήμερα κάνουν λόγο για εντολή που ήρθε απ’ έξω με στόχο να πλήξει τις ελληνικές εταιρείες, ώστε οι ξένες να αναλάβουν μεγαλύτερο κατασκευαστικό αντικείμενο στη χώρα μας…
Α χα!!! “Γερμανικός δάκτυλος” κι εδώ, λοιπόν!!! Καταλάβατε;

1/2/2017. Τα πιο πάνω, που δεν είναι καθόλου μοναδικά, όχι μόνο σκιαγραφούν τα όσα υποστηρίζαμε χτες για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού / κράτους, αλλά δείχνουν και τον πυρήνα των σχέσεών του με το ευρωπαϊκό θεσμικό εποικοδόμημα, όταν αυτό απαιτεί, σαν όρο της πολιτικής δανειακής υποστήριξης, τον ελληνικό εκσυγχρονισμό· τον σημαντικό περιορισμό της μαφιόζικης καπιταλιστικής κυριαρχίας: κάτω οι γερμανοί, κάτω η Μέρκελ και ο Σόιμπλε· ακόμα και “έξω απ’ το ευρώ και την ε.ε.”.
Αντίστροφα, ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Λονδίνο, ούτε και το Πεκίνο έχουν τέτοιου είδους “ανθελληνικές” απαιτήσεις. Οπότε θεωρούνται “φίλοι”. Με δυο δεδομένα όμως. Πρώτον, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή (ακόμα και δανεική) για να “σωθεί” το ελλαδιστάν συνολικά. Και δεύτερον, αντιμετωπίζουν την επικράτεια μόνο υπό το πρίσμα “αξιοποιήσιμων spots”. Πράγμα που δεν είναι αυτό που θα ήθελαν τα ντόπια αφεντικά (σαν ταξική ελίτ). Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός (ηλίθιε!)
Οπότε; Σαν τους στραβούς στο Άδη. Αλλά οπωσδήποτε με μαφιόζικα οφέλη.

31/1/2017. Σε χτεσινό της ρεπορτάζ η “εφημερίδα των συντακτών” παρουσιάζει έναν (μάλλον χοντρικό) υπολογισμό σύμφωνα με τον οποίο η “εισφοροκλοπή” στην ελλάδα είναι 10 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Δεν υπάρχει αναφορά στην πηγή των στοιχείων, οπότε δεν υιοθετούμε το συμπέρασμα ανεπιφύλακτα. Μπορεί να είναι κάτι λιγότερο, μπορεί να είναι και περισσότερο. Ωστόσο αποτελεί μια αρκετά εύλογη προσέγγιση, αν λάβει κανείς υπ’όψη του πως τα επίσημα στοιχεία “εισφοροκλοπής” απ’ το ικα, που αφορούν “τυπικές” σχέσεις μισθωτής εργασίας υπολογίζονται στα 5 δισ. Το ρεπορτάζ συμπεριλαμβάνει στις τεχνικές των αφεντικών, και σωστά συμπεριλαμβάνει και τις “παράλληλες” μορφές εκμετάλλευσης της εργασίας, δηλαδή τα “μπλοκάκια”, τις “φτηνές ειδικότητες”, κ.α. Δεν περιλαμβάνει, απ’ την άλλη, “φρούτα” που είναι παλιά μεν αλλά έχουν αρχίσει να επεκτείνονται συστηματικά, όπως η πληρωμή με “κουπόνια” αντί για χρήμα…
Συνήθως αυτή η “εισφοροκλοπή” αντιμετωπίζεται μονομερώς, σαν “απώλεια εσόδων απ’ τα ασφαλιστικά ταμεία”· μια μάλλον ουδέτερη διατύπωση. Είναι και αυτό. Όχι μόνο αυτό. Είναι καθαρή υπεξαίρεση υπέρ των αφεντικών. Για τις τσέπες τους.

Κι εδώ αρχίζει να ξεδιπλώνεται το πανηγύρι σε όλο του το εύρος και βάθος. Αν οι τυπικά νόμιμες εισφορές για την μισθωτή εργασία (εργοδότη και εργαζόμενου) είναι, περίπου, 25% επί του (μικτού) μισθού, τότε τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ κλεμμένες εισφορές τον χρόνο αντιστοιχούν σε 40 δισεκατομμύρια “μισθολογικού κόστους”. Το οποίο δεν έχει μειωθεί μονομερώς απ’ τα αφεντικά μόνο κατά τα 10 δισ. των κλεμένων εισφορών, αλλά αρκετά περισσότερο μέσω κατά βούληση αμοιβών, κλεμμένων υπερωριών, κλπ κλπ. Με χοντρικό (αν και όχι αυθαίρετο) δικό μας υπολογισμό, τα 10 δισ. των κλεμένων εισφορών συμπληρώνονται με άλλα 5, 8 ή και 10 δισ. κλεμένων μισθών και μεροκάματων. Κι αυτά σε σχέση με “όσα προβλέπει ο νόμος” (δηλαδή τα γνωστά ψίχουλα) και όχι την πραγματικότητα των σύγχρονων εργατικών αναγκών.
Σε κάθε περίπτωση τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο περιγράφουν με αδρές γραμμές το μέγεθος της εκβιαστικής (εκ μέρους των αφεντικών) “εκτός νόμου” εργασίας + το μέγεθος της εξίσου εκβιαστικής αξιοποίησης “εναλλακτικών” (και πάντα φτηνότερων) μορφών εργασίας. Τα 40 δισ. τον χρόνο είναι ένα πρώτο μέγεθος καθαρής, βίαιης εκμετάλλευσης της εργασίας· ή, ειπωμένο αλλιώς, συνθηκών άγριας συσσώρευσης.
Εάν το “μετρημένο” ελληνικό αεπ για το 2016 υπολογίζεται σε περίπου 175 δισ. ευρώ, αυτά τα 40 αντιστοιχούν σε ένα ποσοστό 22,8%. Μιλάμε πάντα για “μισθολογικό κόστος” με όρους άγριας (δηλαδή είτε “εκτός νόμου” είτε με ιδιοτελή “αξιοποίηση του νόμου) συσσώρευσης.

31/1/2017. Όμως η εργασία, σε κάθε μορφή της, παράγει υπεραξία. Έτσι δεν είναι; Αν το μισθολογικό κόστος σε οποιαδήποτε δουλειά (αδιάφορο αν πληρώνεται “εντός” ή “εκτός νόμου”) είναι Χ πόση άραγε είναι η υπεραξία που καρπώνεται ο εργοδότης; Είναι, επίσης, Χ; Είναι 2Χ; 3Χ; Δεν ξέρουμε, και προφανώς αυτό το μέγεθος διαφοροποιείται από δουλειά σε δουλειά. (Δεν μιλάμε για το “ποσοστό κέρδους”, γιατί αυτό καθορίζεται από διάφορους παράγοντες). Αυθαίρετα (το αναγνωρίζουμε) και με συμβιβαστική μετριοπάθεια θα πούμε ότι είναι επίσης Χ (σα να λέμε: αναλογία εργατικού κόστους προς αποσπώμενη υπεραξία 1:1) – αν και το εργασιακό κόστος είναι πάντα μικρό ποσοστό του “συνολικού κόστους” σε οποιαδήποτε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη· του συνολικού κόστους το οποίο υπερκαλύπτει η κλοπή της υπεραξίας έτσι ώστε να αποφέρει (η εκμετάλλευση της εργασίας) καθαρό κέρδος.
Συνεπώς άλλα 40 δισεκατομύρια ευρώ τον χρόνο είναι η (θεωρούμε μετριοπαθής) κλοπή της υπεραξίας που αντιστοιχεί στα 40 δισ. “μισθολογικού κόστους” όπως το προσδιορίσαμε νωρίτερα. Ή άλλο ένα 22,8% του “λευκού” αεπ.

31/1/2017. Σ’ όλα αυτά δεν έχει υπολογιστεί κάτι που ίσως είναι αδύνατο να μετρηθεί: το καθαρά εγκληματικό κεφάλαιο στην ελλάδα και ο δικός του “κύκλος εργασιών”. Δεν αναφερόμαστε σε μορφές καπιταλιστικής αξιοποίησης που με την ισχύουσα νομοθεσία θα μπορούσαν (και υποτίθεται: θα έπρεπε) να είναι “εντός νόμου” ή/και να πληρώνουν για την (όντως) μισθωτή εργασία με τα “νόμιμα” ψίχουλα. Αλλά για τις μορφές που θεωρούνται επίσημα εγκληματικές. “Προστασίες”, ναρκεμπόρια, κλπ κλπ.
Πόσο θα μπορούσε να είναι το χρηματικό του μέγεθος; 10 δισ.; 20; 30; Παραπάνω; Προς το παρόν δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Όμως αν με τα δύο νούμερα εκτός καθαρά εγκληματικού κεφάλαιου είχαμε φτάσει σ’ ένα (μετριοπαθές) 45,5% του “λευκού” αεπ, η προσθήκη και του εγκληματικού κεφάλαιου σημαίνει ότι το σύνολο περνάει το 50%. Κατα πολύ.

31/1/2017. Γιατί κάνουμε αυτούς τους υπολογισμούς που θα μπορούσαν να θεωρηθούν έως και ακροβασίες;
Έχουμε υποστηρίξει στις σελίδες του Sarajevo, ήδη απ’ το 2011 – 2012, ότι οι επίσημες μετρήσεις του «ακαθάριστου εθνικού προϊόντος» (που, υποχρεωτικά, καταγράφουν μόνο τις επίσημες, άρα «εντός νόμου» οικονομικές δοσοληψίες) είναι λαθεμένες. Αντίστοιχα λαθεμένα θεωρούμε τα γενικά συμπεράσματα που προκύπτουν, περί «ύφεσης» ή «ανάπτυξης».
Κατά την εργατική μας άποψη αυτό που έχει συμβεί κυρίως με τον ελληνικό καπιταλισμό, μετά το 2010, είναι η επιτάχυνση του περάσματος μεγάλων τμημάτων του απ’ την «λευκή» (και καταγράψιμη στις επίσημες μετρήσεις) περιοχή, στη «μαύρη» (και μη καταγράψιμη). Για να το πούμε διαφορετικά: αυτό που έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει είναι η αύξηση του «μαύρου αεπ» σε βάρος του «λευκού». Μία (επιπλέον των πιο πανω) μορφή είναι το αυξανόμενο πέρασμα διάφορων «ελεύθερων επαγγελματιών» όχι εν μέρει (όπως συνέβαινε ως τώρα…) αλλά συνολικά στην «μαύρη οικονομία»…
Οι επίσημες καθεστωτικές στατιστικές επιμένουν ότι αυτό που οι ειδικοί τους ονομάζουν «μαύρη οικονομία» είναι μόνιμα στην ελλάδα κάτω από 25% του αεπ (αυτό το ίδιο νούμερο μοστράρουν εδώ και δεκαετίες…) και μάλιστα υποστηρίζουν ότι λόγω κρίσης έχει μειωθεί! Είτε κάνουν σοβαρό λάθος, είτε λένε ψέματα. Ακόμα και πιο στοιχειώδεις εμπειρικές καθημερινές παρατηρήσεις, αν τις πάρει κανείς στα σοβαρά και όχι ανεκδοτολογικά, δείχνουν το αντίθετο.
Αυτή, τώρα, η εντατική μετατόπιση απ’ την «λευκή» στη «μαύρη» καπιταλιστική διαχείριση / αξιοποίηση, είναι πολύ περισσότερα από την τυπική επέκταση του «εκτός νόμου» σε βάρος του «εντός νόμου». Πρώτον, επειδή το «εκτός νόμου» έχει πλέον τέτοιο μέγεθος και τέτοια ισχύ ώστε καθορίζει τον «νόμο», όχι μόνο σαν γράμμα αλλά και σαν πράξη. Δεύτερον, και κυριότερο, επειδή αφορά την εντατικοποίηση της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας, άμεσα ή έμμεσα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα (ακόμα και ο στόχος) των διάφορων εκδοχών «απορρύθμισης» και «αποσυμβασιοποίησης» που είναι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είναι σωστό, αλλά μόνο εν μέρει. Γιατί οι διάφορες μορφές νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων δουλεύουν ανάλογα με το υπόστρωμα των «ρυθμίσεων» ή «μη ρυθμίσεων» που προϋπήρχαν. Για παράδειγμα, η μαύρη δουλειά ήταν ήδη εκτεταμένη στον ελληνικό καπιταλισμό απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πρώτα σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών / μεταναστριών, και ύστερα, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας, (και) σε όλο και περισσότερους / ες ντόπιους μισθωτούς, αρχικά στα χαμηλά της εργασιακής ιεραρχίας.
Συνεπώς, στην ελληνική περίπτωση, δεν ζούμε (για παράδειγμα) τον γερμανικό ορντοφιλελευθερισμό (που έχει και διατηρεί εκτεταμένες – σε σχέση με το παρελθόν – περιοχές «μαύρης», «εκτός νόμου» ή «θεσμισμένης» υποτίμησης της εργασίας) αλλά έναν made in greece αναρχο-φιλελευθερισμό του κεφάλαιου που εκτραχύνει τις ανεπίσημες απορρυθμίσεις που είχαν επιβάλει στην πράξη τα ντόπια αφεντικά ήδη απ’ τα ‘90s. Αυτή είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ διαχείριση της κρίσης α λα ελληνικά. Και ΔΕΝ την έφεραν απ’ έξω κάποιοι καταραμένοι δανειστές. Την οργανώνουν και την επιβάλλουν τα εκατοντάδες χιλιάδες μικρά και μεσαία ντόπια αφεντικά, που ταυτόχρονα μισούν τους γερμανούς…
Τι σημαίνουν αυτά από πολιτική άποψη, για την τάξη μας; Γι αυτά… μια άλλη φορά…

30/1/2017. Ποιος αμερικάνος πρόεδρος στην πρόσφατη ιστορία κατάφερε τόσα πολλά τόσο γρήγορα; Ο ψόφιος κουνάβις (δηλαδή το επιτελείο του) αναδεικνύεται σε μετρ της προβοκάτσιας· αν και είναι δύσκολο να συνεχίσει για καιρό σε τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό, με τέτοιο λίγο πολύ συμβολικό ρεπερτόριο. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να περάσει στο “ζουμί”.
Με μια του μόνο υπογραφή, απαγορεύοντας την είσοδο στις γιουνάιτεντ στέιτς σε υπηκόους άλλων (μουσουλμανικών) κρατών που είχαν κανονική βίζα, ακόμα κι αν είναι τουρίστες, κατάφερε:
Α) Να κάνει καινούργιους, προσωπικούς “φίλους” σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο·
Β) Να αποδείξει ότι η “χώρα της ελευθερίας” δεν υπάρχει πια ούτε καν σαν μύθος·
Γ) Να κάνει τις ηπα “πύργο Trump”·
Δ) Να ξεπλύνει διάφορους light φασίστες καθεστωτικούς στην ευρώπη, που το παίζουν τώρα εχθροί της “συλλογικής ενοχοποίησης” (των μουσουλμάνων εν προκειμένω), αν και κατά βάθος (ή όχι και τόσο βάθος) πιστεύουν τα ίδια με το ψόφιο κουνάβι.
Εν τω μεταξύ, δεν πα να κάνει κηρύγματα υπέρ των βασανιστηρίων και να οργανώνει μεθοδικά τον θεσμικό ρατσισμό του; Δεν πα να σχεδιάζει παραγγελίες για ακόμα περισσότερα όπλα και να δείχνει τον υπόλοιπο πλανήτη σαν “υπο προθεσμία”; Το ψόφιο κουνάβι έχει σταθερούς φίλους στα μέρη μας. Ορισμένοι μάλιστα, “αριστεροί” κατά τα λεγόμενά τους, δεν μπορούν να κρύψουν την χαρά τους που θα “διαλύσει το 4ο ράιχ”. Υποθέτουμε ότι θα θαύμαζαν οποιονδήποτε εξασφάλιζε ότι τελικά το κόμμα της δραχμής θα κερδίσει και ότι, άρα, το “κομπόδεμά” τους σε ευρώ σε ευρωπαϊκές τράπεζες θα πολλαπλασιάσει την ανταλλακτική του αξία…
Έχουμε αρχίσει την συλλογή των ντοκουμέντων της ξεφτίλας. Και όχι, δεν θα τους θεωρήσουμε πληρωμένους δημαγωγούς, εκτός αν εντοπίσουμε αδιάσειστες αποδείξεις. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν άφθονοι λακέδες τόσο εθελοντικά διατειθεμένοι να φιλίσουν κατουρημένες ποδιές ώστε δεν αξίζουν ούτε μια χούφτα (αμερικανικά) σεντς. Και θα ήταν λογικό αυτούς να μην τους πληρώνει κανείς… Ή να τους έχει στο “έναντι”.

30/1/2017. Γραφείο οργάνωσης παιδικών γιορτών (για γενέθλια, ονομαστικές γιορτές κλπ) “απασχολεί” κλόουν, ταχυδακτυλουργό, καθώς και έναν μικρό αριθμό υπαλλήλων για το service του παιδικού πάρτυ. Εννοείται πως όλες / όλοι πληρώνονται σαν “ελεύθεροι επαγγελματίες / εργολάβοι”. Δηλαδή “μπλοκάκι”. Αυτός που πληρώνει (στο όνομα του κόβονται οι αποδείξεις του “δελτίου παροχής υπηρεσιών”) είναι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (που είναι ένα τραπέζι, ένα τηλέφωνο και ένα site).
Κι ενώ όλα πάνε καλά (για την επιχείρηση) εμφανίζεται ένας υπουργός που μέσα σ’ ένα νόμο ευρύτερης ασφαλιστικής αναδιάρθρωσης περνάει κι αυτό: αν η/ο μπλοκάκιας έχει μόνιμα έναν έως δύο “πελάτες” τον χρόνο (εργοδότες δηλαδή) τότε προκύπτει σχέση εξαρτημένης εργασίας και αυτοί οι εργοδότες οφείλουν να πληρώνουν το μερίδιό τους στις ασφαλιστικές εισφορές των “μπλοκάκηδων” (πριν τις πλήρωναν μόνοι τους…) με το ίδιο καθεστώς που ισχύει για τις εργοδοτικές εισφορές στις επίσημες σχέσεις εξαρτημένης εργασίας. Των μισθωτών.
Ζώνουν τα φίδια τον ιδιοκτήτη του γραφείου παιδικών πάρτυ. Τι θα κάνει; Θα παραδεχτεί αυτό που είναι, δηλαδή εργοδότης / αφεντικό, και θα πληρώνει για τα ταμεία των “απασχολούμενων” του; Όχι βέβαια! Να τι μηχανεύεται: απο εδώ και στο εξής οι αποδείξεις θα κόβονται στα ονόματα των οικογενειών που κάνουν τα πάρτυ· όχι στο δικό του. Συνεπώς οι “μπλοκάκηδες” θα έχουν περισσότερους από 2 εργοδότες τον χρόνο, και θα πληρώνουν οι ίδιοι τις εισφορές τους. Όπως πριν.
Σαφές; Σαφές…