24/2/2017. Επειδή το ελληνικό βαθύ κράτος έκρυψε επι 10 (ή και περισσότερες;) μέρες ότι δύο απ’ τους επίδοξους δολοφόνους του Ερντογάν ήρθαν στα μέρη μας ελπίζοντας στον ελληνικό “ανθρωπισμό”, παρουσίασε την τουρκική στρατιωτική νευρικότητα στο Αιγαίο σαν μια (ακόμη) απόδειξη της “ασυδοσίας του σουλτάνου” – θέμα αγαπημένο στο ντόπιο φασισταριό.

Όμως προκύπτει τώρα καθαρά ότι τελείως διαφορετικό ήταν (και είναι) το ζήτημα. Η Άγκυρα προφανώς έμαθε πολύ γρήγορα ότι 2 καταζητούμενοι πάρκαραν στην Αλεξανδρούπολη. Θυμάται, επίσης, τι έγινε με τους 8 προηγούμενους. Συνεπώς αποφάσισε ότι πρέπει να υποδείξει στο ελληνικό βαθύ κράτος ότι αν συνεχίσει να στηρίζει τους χουντικούς θα έχει “θέμα”.

Αν δει κανείς το ζήτημα της τουρκικής στρατιωτικής “υπερδραστηριότητας” στο Αιγαίο τις τελευταίες ημέρες υπ’ αυτό το πρίσμα, δύσκολο, πολύ δύσκολο να μιλήσει για “ασυδοσία του σουλτάνου”. Μάλλον για ελληνική εθνικιστική τσογλανιά θα μιλούσε…

23/2/2017. Η πρόσφατη “μόδα” της προσθήκης του “μετά-” πριν διάφορες λέξεις δείχνει απλά την ένταση της διανοητικής, ηθικής και αισθητικής παρακμής εκείνων που εφευρίσκουν αυτά τα “νοήματα”. Μετα-αλήθεια; Τα γνωστά ψέμματα! Μετα-πραγματικότητα; Οι γνωστές φαντασιώσεις! Μετα-δύση; Ρωτήστε τον κύριο Λαβρώφ…
Μετα-λιτότητα; Αυτή ήταν η χθεσινή συνεισφορά του αντιπροέδρου της φαιορόζ κυβέρνησης στην λεξιπλαστική δημαγωγία. Προφανώς ξέχασε (οι άνθρωποι της εξουσίας, ακόμα και οι βιτρίνες τους, ξεχνούν ό,τι δεν τους είναι βολικό) ότι πριν ένα μόλις χρόνο, τέτοια εποχή, ο εξοχότατος πρωθυπουργός δεν υποσχόταν (για μετά – το – Πάσχα· του 2016) κάποια μυστηριώδη “μετα-λιτότητα”, αλλά την εκτόξευση του συμπιεσμένου ελατηρίου του ελληνικού καπιταλισμού και ένα άλμα “ανάπτυξης” που θα άφηνε άφωνο τον πλανήτη!…
“Μετα-λιτότητα” λοιπόν… Μήπως αυτή η έμπνευση λέγεται φτηνή και απελπισμένη εξαπάτηση;

22/2/2017. Δύο μέρες πριν (20/2, φρικτή συμφωνία…) γράφαμε για τον «άξονα» Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ εναντίον του ιράν… Δεν είχαμε υπόψη ένα λίγο προγενέστερο ρεπορτάζ της αμερικανικής καθεστωτικής Wall Street Journal για το θέμα. Το μάθαμε.
Στις 15/2 η WSJ έγραψε για μια στρατιωτική συμμαχία που προωθούν από κοινού Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, «για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό, το ιράν που στηρίζει την τρομοκρατία», με προοπτική να συμπεριληφθούν σ’ αυτήν η σαουδική αραβία, τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, η αίγυπτος και η ιορδανία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ:
…Για τα αραβικά κράτη που εμπέκονται σ’ αυτήν, η συμμαχία θα πρέπει να έχει έναν χαρακτήρα αμοιβαίας αμυντικής υποστήριξης όπως το νατο, οπότε η επίθεση σε ένα κράτος μέλος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν επίθεση σε όλα…
… Οι ηπα θα συμβάλλουν με υποστήριξη στρατού και πληροφοριών, πέρα απ’ την περιορισμένη μορφή υποστήριξης που έχουν ήδη προσφέρει σε έναν συνασπισμό υπό την σαουδική αραβία που πολεμάει στην υεμένη τους υποστηριζόμενους απ’ το ιράν αντάρτες houthi…
Σαν αντάλλαγμα για την συμμετοχή τους στη συμμαχία αυτή, τα σεϊχάτα (ειδικά η σαουδική αραβία και τα ενωμένα αραβικά εμιράτα) ζητούν απ’ την κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού να καταργήσει τον (πρόσφατο) νόμο που επιτρέπει στις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτέμβρη να κάνουν μηνύσεις κατά του Ριάντ για υποστήριξη εκείνων των επιθέσεων. Ο Τραμπ υποσχέθηκε ότι θα το μεθοδεύσει.

22/2/2017. Παρότι ο σχηματισμός αυτής της (αβέβαιης ως προς την τελική σύνθεσή της αλλά σαφέστατης ως προς τους σκοπούς της) “περιφερειακής συμμαχίας” / δεκανίκι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή δεν είναι πρωτότυπη ιδέα, η συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και η εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης την διαφοροποιούν από παρόμοια μπλοκ του παρελθόντος. Η Τεχεράνη “θυμίζει” την συμμαχία της με την Μόσχα· και η Μόσχα ανταποδίδει. Υπάρχει και ένας τρίτος στην “τριπλή συνεννόηση”: η Άγκυρα. Η συριακή, η ιρακινή και πιθανόν και η λιβανέζικη επικράτεια είναι στον πάγκο του χασάπη. Το Πεκίνο έχει στρατηγικά συμφέροντα επενδυμένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή: ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του χερσαίου “δρόμου του μεταξιού” και ο μοναδικός θαλάσσιος σχετίζονται άμεσα με την περιοχή.
Αν το Τελ Αβίβ, με τις πλάτες της Ουάσιγκτον και του Ριάντ, αποφασίσει να επιτεθεί στην Τεχεράνη (λέμε: “αν”) αυτός ο πόλεμος θα περιοριστεί σαν “περιφερειακός”;
Δύσκολο… Όχι αδύνατο, αλλά οπωσδήποτε δύσκολο…

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)

22/2/2017. Κρατώντας τις απορίες μας για τι συμβαίνει με τους “ξαφνικούς” θανάτους ρώσων αξιωματούχων τους τελευταίους 3 μήνες (χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση, έστω υπό την μορφή ενοχοποίησης, απ’ την Μόσχα, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε κάτι) να θυμίσουμε ποιοί είναι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
– Mikhail Lesin, ιδρυτής του “russia today” και ειδικός σύμβουλος του Πούτιν. Νοέμβρης 2015. Από κτύπημα στο κεφάλι.
– Andrei Malanin, ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Άγνωστα τα αίτια.
– Alexander Kadakin, πρέσβης στην ινδία. Από καρδιακή προσβολή, αν και δεν είχε προβλήματα υγείας.
– Andrei Karlov, πρέσβης στην τουρκία. Από «τρομοκράτη».
– Vitaly Chirkin, εκπρόσωπος της ρωσίας στον οηε. Άγνωστα τα αίτια.
Πέρα απ’ αυτούς, και χωρίς την τιμή ιδιαίτερης δημοσιότητας, συμβαίνει μια συστηματική εκκαθάριση στις τάξεις των «πολέμαρχων» στην ανατολική ουκρανία, τύπων που είχαν σημαντικές θέσεις στις τάξεις των ανταρτών κατά του καθεστώτος του Κιέβου και των ουκρανών φασιστών. Τελευταίος σ’ αυτήν την σειρά ο Mikhail Sergeyevich Tolstykh (“Givi”) που “καθαρίστηκε” μέσα στο γραφείο του, με ρουκέτα.
Παράδοξο ή όχι δεν έχουν εντοπιστεί οι δράστες, ούτε και σ’ αυτές τις περιπτώσεις…

21/2/2017. Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι στην ευχή έχουν πάθει διάφοροι υψηλόβαθμοι ρώσοι αξιωματούχοι και πεθαίνουν σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλον, με “ξαφνικό” τρόπο.
Τι στην ευχή; (Είναι κι αυτά τα στεγνά και σύντομα συλλυπητήρια της Μόσχας… Σαν ξεγραμμένους τους ξεπροβοδίσει…)