Τρίτη 14 Μάρτη. Η (αναμενόμενη) έντονη κακοκαιρία στα βορειο-ανατολικά των ηπα ήταν η αιτία ακύρωσης του ταξιδιού της γερμανίδας πρωθ. και της συνάντησής της με το ψόφιο κουνάβι. Λογικό, αν η Μέρκελ δεν θέλει να αποκλειστεί στην Ουάσιγκτον (και δεν θέλει).

Υπάρχει κάτι ύποπτο; Όχι φυσικά. Κάτι συμβολικό ίσως; Ας μην επιμένουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αγκαλιάζονταν για να ζεστάνει ο ένας τον άλλον… Οπότε ας περιμένουν, καλύτερα, να λιώσουν τα χιόνια.

Άλλωστε η καινούργια αμερικανική διοίκηση δεν έχει αρχίσει ακόμα να κτίζει το κυριότερο τείχος της, το εμπορικό, απέναντι στην ε.ε. γενικά, την ευρωζώνη ειδικά και την γερμανία ειδικότερα. Αλλά οι καπιταλισμοί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη.

Πολύς πάγος αναμένεται (παρά το «φαινόμενο του θερμοκηπίου»…)

Τρίτη 14 Μάρτη. Το γράφαμε μόλις πριν από 2 ημέρες: …Τελικά είναι παράπλευρο, αλλά ισχύει. Με αυτά τα κόλπα, στη γερμανία (1,4 άτομα τουρκικής καταγωγής έχουν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα της 16^ης Απρίλη) και στην ολλανδία (400.000 αντίστοιχα) οι οπαδοί του Ερντογάν θα πάνε να ψηφίσουν ως τον τελευταίο. Κι αν ο Ερντογάν κερδίσει, η επόμενη ολλανδική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον «πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας»…

Σήμερα το παραδέχονται διάφοροι «ειδικοί αναλυτές»: οι πρακτικές των ολλανδικών πολιτικών βιτρινών συμφέρουν τον Ερντογάν, εν όψει του δημοψηφίσματος… Δεν αποδίδουν (οι «ειδικοί») πρόθεση σ’ αυτές τις βιτρίνες. Όμως ποιος ξέρει;

Ωστόσο ο λουμπενισμός της πρωτοκοσμικής καθεστωτικής πολιτικής είναι από μόνος του ενδεικτικός της παρακμής του καπιταλιστικού βορρά, άσχετα με το ποιος επωφελείται με την στενή έννοια των κουκιών. Το να απαγορεύεται σε έναν υπουργό εξωτερικών να προσγειωθεί στην ολλανδία (χωρίς να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση!) ή το να απαγορεύεται σε μια τουρκάλα υπουργό το να πάει σε προξενείο της χώρας της, είναι έξω από κάθε κανόνα με βάση τα κριτήρια της διπλωματίας του 20^ου αιώνα…

Το πραγματικά άσχημο είναι ότι οι ευαίσθητοι (;) σε θέματα «δημοκρατίας» ολλανδοί υπήκοοι δεν στράβωσαν με τα καμώματα των κυβερνητών τους. Προφανώς οι τουρκικές πολιτικές βιτρίνες δεν τους γεμίζουν το μάτι, και άλλωστε πρόκειται για καθεστωτικούς. Ωστόσο η ευκολία με την οποία οι κυβερνήσεις πρωτοκοσμικών κρατών πρώτης γραμμής συμπεριφέρονται σαν βαλκάνιοι νταραβεριτζήδες σε συνοριακό καφενείο ξεπερνάει κατά πολύ το ρατσιστικό υπονοούμενο «ε, τούρκοι είναι, δε γαμιέται».

Αυτό είναι, επιμένουμε, ψοφιοκουναβισμός! Με «λαϊκή αποδοχή». Ας μην αναρωτηθεί κανείς τι θα γίνει μετά όταν αυτό που γίνεται τώρα προϊδεάζει για τα χειρότερα…

Τρίτη 14 Μάρτη. Το ιστορικό κόμμα των καθολικών στη βόρεια ιρλανδία, το Sinn Fein, πέτυχε εντυπωσιακή άνοδο στις ψήφους του στις πρόσφατες εκλογές εκεί (αρχές Μάρτη). Ενώ οι προτεστάντες (άγγλοι, πιστοί του στέμματος) υποτίθεται είναι καθαρή πλειοψηφία στη βόρεια ιρλανδία, το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα τους DUP πήρε λιγότερο από 1% (των ψήφων) παραπάνω σε σχέση με το Sinn Fein που ήρθε δεύτερο· και μόνο μια έδρα παραπάνω (28 έναντι 27). Η έντονα βελτιωμένη απόδοση του ρεπουμπλικανικού κόμματος των ιρλανδών οφείλεται στην αυξημένη συμμετοχή στις εκλογές: ένα τμήμα των ιρλανδών που δεν ψήφιζε (ενδεχομένως διαφωνώντας σιωπηλά με την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» του 1998) αυτή τη φορά πήγε στις κάλπες.

Ενισχυμένο τώρα το Sinn Fein (που στα κοινωνικά ζητήματα έχει “αριστερή / προοδευτική” ατζέντα) άρχισε από χτες να ζητάει το αναμενόμενο: ένα δημοψήφισμα αποχώρησης απ’ το «ενωμένο βασίλειο» και ένωσης με την (υπόλοιπη) ιρλανδία. Η περίπτωση είναι δυσκολότερη απ’ αυτή της σκωτίας, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Δεν παύει να είναι ιδιαίτερα σοβαρή.

Οπότε θα την κουβαλάει και αυτή, στην πλάτη της, η May και οι διαπραγματευτές της, μόλις αρχίσει το σήριαλ του διαζυγίου με την ε.ε.

Και επειδή είμαστε καχύπτοπτοι ας το ξαναπούμε: ίσως αυτό το κράτος χρειαστεί να εφεύρει (και ο νοών νοείτω) κάποιο «πολύ μεγάλο σοκ» για να το αξιοποιήσει υπέρ της «εδαφικής ακεραιότητάς» του. Γιατί αλλιώς δύσκολα τα πράγματα.

Δευτέρα 13 Μάρτη. To άρθρο με τίτλο «η κακοδιαχείριση έφερε το χάος και τη σύγχυση» στην χθεσινή έκδοση της καθεστωτικής «καθημερινής» μπορεί να προσπεραστεί (κι έτσι θα συμβεί)· ακόμα ακόμα και σαν έκφραση του «ανθελληνισμού» διάφορων «ξένων». Έτσι κι αλλιώς η κάτι σαν «μη κυβερνητική δημοσιογραφική οργάνωση» Refugees Deeply που το υπογράφει κάποιο δόλιο σκοπό θα υπηρετεί (λέει η εθνικόφρων ψυχή). Όμως πρόκειται ένα μόνο από μια μεγάλη σειρά άρθρων και ρεπορτάζ για την κατάσταση και την μεταχείριση των αιχμάλωτων προσφύγων και μεταναστών στην ελλάδα· όλα, τι παράξενο, από ξένους δημοσιογράφους.

Όπως ίσως είναι γνωστό (;) το ελληνικό κράτος απαγορεύει στους δημοσιογράφους να μπαίνουν στα στρατόπεδα / κάτεργα – και οι προηγούμενες αλλά και η φαιορόζ κυβέρνηση, προς τιμήν της «δημοκρατικότητας» και του «ανθρωπισμού» της. «Συσκότιση» σχεδιασμένη, για προφανείς λόγους. Οι ντόπιοι αλήτες – ρουφιάνοι τηρούν την επιθυμία του ελληνικού κράτους / παρακράτους, όχι επειδή υπάρχουν κορδόνια μπάτσων που τους εμποδίζουν, αλλά επειδή είναι «εθνικά υπεύθυνοι» – δηλαδή συνεργοί στο έγκλημα. Οι ξένοι, απ’ την άλλη, δεν δεσμεύονται απ’ τα ελληνικά λευκά και μαύρα συμφέροντα. Είτε καταφέρνουν να μπουν σ’ αυτά τα κάτεργα, είτε παίρνουν συνεντεύξεις από πρόσφυγες έξω απ’ αυτά. Να γιατί, λοιπόν, η μία πηγή γνώσης για το τι συμβαίνει με την ελληνική (και «αριστερή» εδώ και δύο χρόνια) «φιλοξενία» είναι ξένοι δημοσιογράφοι…

Η δεύτερη πηγή (τουλάχιστον για εμάς) είναι είτε κάποιοι συμπαραστάτες με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα, είτε εργαζόμενοι / ες στις «δομές φιλοξενίας» – συνήθως από μκο. Αυτοί μαθαίνουν, ξέρουν, πολύ περισσότερα. Απ’ αυτά τα «μικρά» που είναι τεράστια όταν πρόκειται για τις ζωές ανθρώπων που βρίσκονται σε απαγόρευση.

Όταν, λοιπόν, το πιο πάνω άρθρο της R.D. λέει ότι «κατασπαταλήθηκαν τα 70 από κάθε 100 δολάρια» που ήρθαν στην ελλάδα από διάφορους διεθνείς οργανισμούς για την υποστήριξη των προφύγων, ξέρουμε καλά πως και γιατί έγινε αυτό! Όπως ξέρουμε και πως κουκουλώνεται για να συνεχίζει να συμβαίνει: κάθε φορά που κάποιο κυβερνητικό κάθαρμα, απ’ τον πρωθυπουργό μέχρι οποιονδήποτε κατώτερο (όλοι τους καλοπληρωμένοι φυσικά…), ανοίγει το στόμα του για να πει «εεε, δεν μας δίνουν και λεφτά, τι να κάνουμε;» (οι ευρωπαίοι, ο οηε, κλπ) βάζει την υπογραφή του σ’ αυτήν την λοβιτούρα. Απ’ την σκοπιά των ελληνικών προσοδικών ηθών, είναι μια λοβιτούρα ανάμεσα σε πολλές άλλες. Απ’ την σκοπιά, όμως, της απάνθρωπης αντιμετώπισης των προσφύγων είναι σχεδιασμένο έγκλημα. Που έχει και νεκρούς / δολοφονημένους, και συναισθηματικά τσακισμένους, και, και, και….

Λεφτά, λεφτά, λεφτά: «να βγάλουμε λεφτά». Αυτό είναι το δόγμα, μαζί μ’ αυτό που παραδέχεται ο αρθρογράφος: …Άλλωστε, όσο πιο χαοτική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο πιο ισχυρό το αποτρεπτικό μήνυμα προς μέλλοντες αιτούντες άσυλο…. Αντικαταστείστε στο «χαοτική» με το «φονική», και έχετε τον πυρήνα της «ελληνικής φιλοξενίας». Σε τελευταία ανάλυση: και των εκδουλεύσεων που προσφέρει στους ευρωπαίους φασίστες, κυβερνητικούς και μη.

Δευτέρα 13 Μάρτη. ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι πραγματικοί υπεύθυνοι της φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής καταστροφής χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων και μεταναστών, που έχουν «παγιδευτεί» στην ελλάδα (όχι περισσότεροι από 50.000…) έχουν καταφέρει να κρύβονται απ’ τους υποτιθέμενους «φίλους των προσφύγων». Και υποψιαζόμαστε ότι δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα… Ποιος ξέρει ποιες υπόγειες και βρώμικες σχέσεις ορίζουν την «φιλομεταναστευτική» στόχευση της μιας ή της άλλης γκρούπας;

Ποια είναι, λοιπόν, η αλυσίδα της ευθύνης; Ξεκινώντας απ’ την κορυφή, η ευθύνη ανήκει στο σύνολο της ελληνικής φαιορόζ κυβέρνησης και στο σύνολο των βουλευτών της. Εδώ δεν πρόκειται για «ανικανότητα», αλλά για σχέδιο· το ίδιο σχέδιο που εφάρμοζε και η προηγούμενη κυβέρνηση, με πιο ανθρωπιστική μάσκα τώρα. Ποιος, για παράδειγμα, ανέθεσε στο υπουργείο στρατού την διαχείριση των προσφύγων στα «στρατόπεδα φιλοξενίας»; Με ποια ιδιότητα και με πιο know how ανατέθηκε σ’ έναν φασίστα υπουργό και τους καραβανομηχανισμούς αυτή η δουλειά που αφορά πολιτικές και όχι στρατοαστυνομικές δομές;

Αμέσως από κάτω στην αλυσίδα της ευθύνης είναι ο υπουργός στρατού και όλοι οι παρατρεχάμενοί του…. Αξίζει όμως ιδιαίτερης αναφοράς αυτό το υποκείμενο που το παίζει «ανθρωπιστής». Ο «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» μια δουλειά κάνει μόνο: τον εκπρόσωπο τύπου του υπουργείου στρατού, για να μπορούν οι μιλιταριστικοί μηχανισμοί να κάνουν απερίσπαστοι την δουλειά τους σε βάρος των αιχμάλωτων. Φτηνή και ξετσίπωτη βιτρίνα.

Τρίτα στη σειρά ευθύνης είναι τα ακροδεξιά κατακάθια των «τοπικών κοινωνιών». Δεν χρειάζονται περισσότερα.

Τέταρτες, τελευταίες και καταϊδρωμένες στην αλυσίδα των ευθυνών είναι διάφορες μ.κ.ο. Κυρίως οι ιδιοκτήτες τους, και πιθανόν και ένα μέρος των «απασχολούμενων» σ’ αυτές. Είναι σαφές ότι (σίγουρα…) οι ελληνικές μ.κ.ο. ανήκουν στο δόγμα λεφτά, λεφτά, λεφτά. Ωστόσο εκεί μέσα δουλεύουν και άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο υπέρ των αιχμάλωτων, συχνά ξεπερνώντας τους εαυτούς τους και τις αντοχές τους.

Ενάντια στο δόλιο αναποδογύρισμα της αλυσίδας, που βολεύεται να κάνει νούμερο 1 στόχο της μ.κ.ο. παραγράφοντας τις πολύ χειρότερες ευθύνες των προηγούμενων κρίκων, για να αποδίδονται «τα του καίσαρος τω καίσαρι», οφείλουμε να θυμίσουμε τα γνωστά:

– καμία μκο δεν αποφάσισε να γίνουν τα νησιά «ανοικτές» ή κλειστές φυλακές, και καμία μκο δεν αναπαρήγαγε την κατασταλτική ιστορική εμπειρία των νησιωτικών εξοριών και των «νέων Παρθενώνων»…

– καμία μκο δεν προκήρυξε στημένους διαγωνισμούς, είτε για τα κοντέινερ, είτε για την σίτιση των προσφύγων, είτε για οτιδήποτε άλλο, για να φάνε τα λεφτά οι «ημέτεροι»…

– καμία μκο δεν ανέθεσε στο στρατό την ευθύνη «φιλοξενίας»…

– καμία μκο δεν έφτιαξε «κέντρα φιλοξενίας» στην ανεμοδαρμένη Μαλακάσα ή σε ανήλιαγα παρατημένα εργοστάσια…

– καμία μκο δεν έγδαρε (και γδέρνει) τα πορτοφόλια των προσφύγων πολλαπλασιάζοντας κατά βούληση τις τιμές στα πάντα που τους λείπουν…

– καμία μκο δεν απέριψε τις προτάσεις δημάρχων για εγκαταστάσεις ανθρώπινης φιλοξενίας προκειμένου να πετάξει τους πρόσφυγες σε εγκατελειμένα στρατιωτικά αεροδρόμια…

– καμία μκο δεν απαγόρευσε οποιαδήποτε έρευνα για την κατάσταση αυτών των χιλιάδων ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων… ούτε εξαγόρασε την «εθνικά υπεύθυνη» σιωπή των δημαγωγών, «δεξιών» κι «αριστερών»…

– καμία μκο δεν επεξεργάστηκε και δεν εφαρμόζει αυτήν την συγκεκριμένη φασιστική «μεταναστευτική πολιτική», σε οποιαδήποτε παραλλαγή της…

– καμία μκο δεν άφησε τους αιχμάλωτους να κοκκαλιάζουν στο κρύο, κάτω από χιόνια, και να πεθαίνουν προσπαθώντας να ζεσταθούν… ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΟΥΝ!!!

Οι ευθύνες των ιδιοκτητών και των στελεχών των μκο, όπου υπάρχουν τέτοιες, έρχονται βέβαια χάρη σ’ αυτά, αλλά έρχονται μετά απ’ αυτά. Κι όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει είναι συνεργός και συνένοχος σ’ όλα τα «αυτά», ό,τι και να λέει.

Κυριακή 12 Μάρτη. Ακόμα κι αν θεωρηθεί λογικό ότι οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θέλουν στο έδαφός του προεκλογικές εκστρατείες από βιτρίνες άλλων κρατών (πράγμα που γενικά δεν ισχύει…) το να απαγορεύεται να περάσει τα σύνορα πολιτική βιτρίνα άλλου κράτους (το οποίο δεν βρίσκεται επίσημα σε «διεθνή απομόνωση») είναι, κατά την ταπεινή εργατική μας γνώμη, too much. Αυτό έκανε η ολλανδική κυβέρνηση σε βάρος του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglu. Και, για να γίνει το πράγμα ακόμα πιο χοντρό, η ολλανδική αστυνομία απαγόρευσε την είσοδο στο τουρκικό προξενείο στο Άμστερνταμ στην “υπουργό οικογένειας” Fatma Betul Sayan Kaya. Με δύο λόγια: οι ολλανδικές βιτρίνες έστειλαν την αστυνομία τους να απαγορεύσει σε μια τουρκάλα υπουργό να πάει σε τουρκικό έδαφος (οι διπλωματικές αποστολές κάθε κράτους οπουδήποτε αλλού θεωρούνται έδαφος αυτού του κράτους).

Αν η αφορμή είναι ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτικός κύκλος εδώ κι εκεί, οι εκλογές δηλαδή, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο χυδαία. Ο νυν πρωθ. της ολλανδίας Mark Rutte είναι ξανά υποψήφιος στις εκλογές της ερχόμενης Τετάρτης, και παρότι το φασιστικό βοθρόλυμα Geert Wilders δεν πρόκειται να κυβερνήσει, ο δεξιός Rutte παριστάνει ότι «ενεργεί υπό πίεση». Παρότι στους μεταμοντέρνους και εμπόλεμους καιρούς που ζούμε ο καθένας μπορεί να κάνει και να ξεκάνει, εδώ πρόκειται για διεθνείς σχέσεις. Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι καμία ολλανδική κυβέρνηση δεν θα απαγόρευε σε κάποιο αντίπαλο του βορειοκορεατικού καθεστώτος να κάνει «πολιτικές εκδηλώσεις» στο έδαφός της, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν βορειοκορεάτες στο κοινό του.

Τελικά είναι παράπλευρο, αλλά ισχύει. Με αυτά τα κόλπα, στη γερμανία (1,4 άτομα τουρκικής καταγωγής έχουν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα της 16^ης Απρίλη) και στην ολλναδία (400.000 αντίστοιχα) οι οπαδοί του Ερντογάν θα πάνε να ψηφίσουν ως τον τελευταίο. Κι αν ο Ερντογάν κερδίσει, η επόμενη ολλανδική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον «πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας»…

Μήπως ο ψοφιοκουναβισμός είναι κάτι σαν η «γενική ιδέα» (δηλαδή η γενική πρωτοκοσμική κατάσταση) αυτής της απροσδιόριστης σε διάρκεια παρακμιακής περιόδου όπου «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα»… Ε;;

(Να θυμήσουμε ωστόσο ότι τον Ιούλη του 2013 Παρίσι και Λισσαβώνα απαγόρευσαν το προεδρικό αεροπλάνο του Έβο Μοράλες, εκλεγμένου προέδρου της βολιβίας, να πέρασει απ’ τον εναέριο χώρο τους και πάρει καύσιμα σε αεροδρόμιά τους, προερχόμενο απ’ την Μόσχα καθ’ οδόν προς την Λα Πας. Στο αεροπλάνο του Μοράλες επιβλήθηκε αναγκαστική προσγείωση στη Βιέννη, όπου έγινε «αστυνομικός έλεγχος», κάτι που με βάση τους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας είναι κάτι παραπάνω από «χοντρό». Γιατί όλα αυτά; Επειδή το ζήτησε η Ουάσιγκτον: είχε υποψίες ότι στο αεροπλάνο του Μοράλες ταξίδευε ο νο 1 σύγχρονος κατάσκοπος, ο Snowden… Και η Ουάσιγκτον του Ομπάμα, το 2013, ξέρουμε πια ότι ήταν ήταν απλά ο πρόδρομος της Ουάσιγκτον του Τραμπ…)

Κυριακή 12 Μάρτη. Τα πιο σοβαρά της συνάντησης και των πολύωρων συζητήσεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν τις προηγούμενες μέρες (στις 9 και 10) δεν θα τα μάθουμε – εννοείται. Οι εφτά υπουργοί (συν τον υπ.εξ. Cavusoglu) που συνόδευαν τον πρώτο για συζητήσεις με τους ρώσους ομολόγους τους μπορεί και να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός στον πλανήτη. Όλα αυτά, όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Οι σχέσεις τουρκίας – ρωσίας είναι μεν ουσιαστικές και με προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει να μυθοποιούνται. Δείκτης κρίσιμος είναι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον· και στη Μόσχα αυτά τα ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατωτά». Όσο καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έμενε, με την «φυσική έννοια» (των πεζοναυτών), μακριά απ’ το συριακό πεδίο μάχης, που είναι κομβικό για τα τουρκικά συμφέροντα, η Άγκυρα μπορούσε να φωνάζει. Μπορούσε να φωνάζει, ας πούμε, για την μη έκδοση του Γκιουλέν, προσπαθώντας να εκβιάσει (;) μια κάποια αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον απ’ τις ypg.

Όταν, όμως, ο αμερικανικός στρατός, αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει αυτοπρόσωπη παρουσία δίπλα στις ypg, τα περιθώρια της Άγκυρας περιορίζονται· στο βαθμό που δεν σκοπεύει να κηρύξει πόλεμο στις ηπα. Πρέπει να αναζητήσει μήπως υπάρχει και «φιλικός τρόπος» για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νότο· «φιλικός» απέναντι στην ψιφιοκουναβική διοίκηση.

Πούτιν και Ερντογάν γνωρίζονται καλά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι και οι δυο σκληρά, ωμά πραγματιστές. Ο ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον τούρκο κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση σε σχέση με τα περιθώρια ελιγμών που πρέπει να έχει. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί να τον βοηθήσει.

Αυτό σημαίνει πως ενώ το τι κουβέντιασαν και συμφώνησαν είναι «απόρρητο», προς τα έξω μπορούν να εμφανίζονται φίλοι μεν, αλλά όχι και αδέλφια. Σα να λέμε: η ρωσία παίρνει πίσω τις εμπορικές κυρώσεις της στην τουρκία (για την κατάρριψη του Su-24 τον Νοέμβρη του ’15) με το σταγονόμετρο.

Κι ίσως χρειαστεί μελλοντικά να ξανακάνουν τους τσακωμένους…

Σάββατο 11 Μάρτη. Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται; Ίσως. Το Λονδίνο ψάχνει πως θα ισορροπήσει τις εμπορικές και λοιπές οικονομικές χασούρες όταν (και αν) ξεκόψει απ’ την ε.ε. Ποια είναι η απάντηση; Η παλιά αυτοκρατορία! Η κοινοπολιτεία: οι πρώην αγγλικές αποικίες, που μετά την εν μέρει ή ολική “απελευθέρωσή” τους έκαναν ιδιαίτερα εμπορικά deal με τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και τις κυβερνήσεις του. Deal που, προφανώς, ευνοούσαν το «στέμμα».

Εννοείται ότι με τον καιρό, στη διάρκεια του 20^ου αιώνα, οι αλλαγές των συσχετισμών οδήγησαν στην χαλάρωση ή και την εγκατάλειψη αυτών των deal. Ειδικά από τότε που το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο μπήκε στην ε.ο.κ. (και μετά ε.ε.), οπότε οι προδιαγραφές της εμπορικής του πολιτικής ήταν εκείνες της ε.ε.

Ποια είναι τα κράτη που τυπικά ανήκουν στην «κοινοπολιτεία»; Από έναν κατάλογο που θυμίζει το παλιό παγκόσμιο μεγαλείο της «αυτοκρατορίας όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ», γεμάτο ονόματα κρατών όπως τα νησιά Solomon, το Tovalu, το Vanuatu, το Malawi, η Botswana, η Rwanda, η Grenada, τα νησιά Barbados, ξεχωρίζουν σαν πιο αξιόλογοι «στόχοι» ο καναδάς, η αυστραλία, η νέα ζηλανδία, το πακιστάν, το μπαγκλαντές, η ινδία και η νότια αφρική (υπάρχουν, επίσης, η κύπρος και η μάλτα, αλλά αυτές είναι μέλη της ε.ε. και της ευρωζώνης).

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Λονδίνο δηλώνει διατεθειμένο να μπει σε μια διαδικασία διαμόρφωσης (ξανά) ενιαίων πολυμερών εμπορικών κανόνων, προδιαγραφών και συμφωνιών με όλα αυτά τα κράτη, μικρότερα ή μεγαλύτερα, ως εάν να αποτελεί την μόνη «ελπίδα» τους σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο· ως εάν να μην υπάρχουν ανταγωνιστές του Λονδίνου, όχι μόνο η «εχθρική» ε.ε. αλλά, ας πούμε, η «φιλική» Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο. Ως εάν, εντέλει, να μπορεί να γράφει τους κανόνες προς όφελος του όπως πριν 2 αιώνες, τότε που την οικονομική κυριαρχία την εξασφάλιζαν τα αγγλικά κανόνια…

Τι θα απαντούσε, άραγε, το Λονδίνο αν οι ξαναζεσταμένοι «εταίροι» του απαιτούσαν, ανάμεσα στα άλλα, την ελεύθερη μετακίνηση των υπηκόων τους στην αγγλική επικράτεια;