Δευτέρα 30 Σεπτέμβρη (00.15) >> Αξίζει να θυμόμαστε αυτό: (γράφει ο Ali Abunimah, εκτελεστικός διευθυντής του site The Electronic Intifada, πριν 3 μέρες, στις 28 Σεπτέμβρη) Σε σχεδόν κάθε ασύμμετρο πόλεμο, όταν η ισχυρότερη πλευρά – ο εισβολέας ή ο αποικιστής – ξεκινάει την επίθεσή του, συχνά φαίνεται να επιτυγχάνει γρήγορη και εντυπωσιακή νίκη.
Πράγματι, «σοκ και δέος» είναι το όνομα ενός δυτικού, ειδικά αμερικανικού, στρατιωτικού δόγματος, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990 και προβλήθηκε εμφατικά όταν οι ηπα εισέβαλαν στο ιράκ το 2003.
Ονομάζεται επίσης «γρήγορη κυριαρχία», και ο στόχος του είναι να αποθαρρύνει και να παραλύσει τον αντίπαλο με τη χρήση συντριπτικών και θεαματικών βίαιων ενεργειών. Σύμφωνα με τους ιδρυτές του δόγματος, επιδίωξη είναι «να υπερφορτωθεί τόσο η αντίληψη όσο και η κατανόηση των γεγονότων απ’ την μεριά του αντιπάλου, έτσι ώστε να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο».
Το έχουμε δει ξανά και ξανά τις τελευταίες δεκαετίες, και το βλέπουμε πάλι τώρα.
Μόλις εβδομάδες μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, οι ηπα επιτέθηκαν στο αφγανιστάν ανατρέποντας γρήγορα την κυβέρνηση των ταλιμπάν, με το πρόσχημα ότι είχε δώσει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η αμερικανική εμπιστοσύνη μετά από εκείνη την γρήγορη επιτυχία αναμφίβολα ώθησε την Ουάσιγκτον να προχωρήσει στο επόμενο στάδιό της: την εισβολή στο ιράκ τον Μάρτιο του 2003.
Με την κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεϊν να ανατρέπεται γρήγορα και τα αμερικανικά τανκς να καταλαμβάνουν την Βαγδάτη, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους έδωσε την περιβόητη ομιλία «Mission Accomplished» την 1η Μάη του 2003 – λόγια που τον κυνηγούσαν συνέχεια καθώς οι ηπα βούλιαξαν σ’ έναν πόλεμο φθοράς με την αντίσταση τόσο στο αφγανιστάν όσο και στο ιράκ.
Αυτές οι γρήγορες νίκες (ή τέτοιες φάνηκαν) πυροδότησαν πραγματικούς φόβους εκείνη την εποχή ότι ο αμερικανικός στρατός θα προχωρούσε προς την Δαμασκό και την Τεχεράνη, ή ίσως άλλα «rogue states» απ’ την αμερικανική λίστα στόχων. Ξέρουμε τώρα, απ’ τα λεγόμενα Afghanistan Papers, ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον ήξεραν από τότε ότι έχουν χάσει τον πόλεμο, αλλά έλεγαν ψέματα επί σχεδόν δύο δεκαετίες στο αμερικανικό κοινό ότι κερδίζουν.
Κι όταν ήρθε η αποχώρηση των αμερικάνων απ’ το αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021, η ταπεινωτική αποχώρηση απ’ το αεροδρόμιο της Καμπούλ συγκρίθηκε από πολλούς με τις χαοτικές σκηνές των ηττημένων αμερικάνων να φεύγουν με ελικόπτερα απ’ την ταράτσα της πρεσβείας των ηπα στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ.
Κι όσον αφορά το ισραήλ, αυτό το μοτίβο είναι γνωστό. Όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο λίβανο το 1982 – μια επίθεση που ονομάστηκε «επιχείρηση ειρήνη για την Γαλιλαία» – οι δυνάμεις του αναπτύχθηκαν γρήγορα στη βόρεια Βηρυτό, πολιορκώντας και καταλαμβάνοντας μια αραβική πρωτεύουσα για πρώτη φορά στην ιστορία του εποικιστικού, σιωνιστικού κράτους. Το ισραήλ δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες λιβανέζους και παλαιστίνιους αμάχους και κατάφερε να διώξει απ’ το λίβανο την «οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Αλλά αυτό που απ’ την οπτική γωνία του ισραήλ ήταν επιτυχία, γρήγορα μετατράπηκε σε αποτυχία.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της πολύχρονης κατοχής, η αντίσταση στο ισραήλ οξύνθηκε, ειδικά απ’ την Χεζμπαλλάχ που δεν υπήρχε καν την εποχή της ισραηλινής εισβολής. Η Χεζμπαλλάχ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις αφαίμαξαν τον ισραηλινό στρατό για δύο δεκαετίες μέσα απ’ έναν εξαντλητικό πόλεμο φθοράς, έως ότου το ισραήλ αναγκάστηκε να αποσυρθεί ηττημένο απ’ το λίβανο τον Μάη του 2000…
Η ιδεο-συναισθηματική μας αλλοτρίωση μας οδηγεί να «περιμένουμε» γρήγορα και εντυπωσιακά αποτελέσματα απ’ την αντιστασιακή δράση, αν είναι δυνατόν την άλλη βδομάδα – από απόσταση ασφαλείας φυσικά! Είμαστε ανυπόφορα πρωτοκοσμικοί αν τέτοια είναι που «περιμένουμε». Καμία αντιαποικιακή, αντιιμπεριαλιστική, απελευθερωτική οργάνωση δεν νίκησε σε βδομάδες ή μήνες, πουθενά στον πλανήτη∙ κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν ήταν χωρίς ποτάμια αίματος. Ο αντιαποικιακός, απελευθερωτικός αγώνας των αλγερίνων (του FLN) κατά του γαλλικού αποικιοκρατικού εποικισμού κράτησε αδιάλειπτα 7,5 ολόκληρα χρόνια, από το 1954 ως το 1962, και άφησε πίσω του τουλάχιστον 1 εκατομμύριο νεκρούς, κυρίως άμαχους, απ’ την σαδιστική κατοχική, φονική δράση του στρατού του Παρισιού. (Να θυμίσουμε ότι ο Λεπέν πατήρ ήταν αλεξιπτωτιστής εκείνου του κατοχικού στρατού…). Κι ας συνυπολογίσει κάποιος ότι η κατοχή της αλγερίας ήταν σημαντική για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, αλλά ΔΕΝ ήταν στρατηγικής σημασίας για το σύνολο των δυτικών, όπως είναι η κατοχή της Παλαιστίνης.
Ένας μόνο χρόνος «απολογισμού» της σφαγής στη Γάζα δείχνει την αποτυχία / ήττα όλων των δηλωμένων στόχων του κατοχικού, θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ βουτηγμένη στο αίμα, όμως θα έρθει η ώρα-της-πληρωμής. Εν τω μεταξύ είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του καθεστώτος που είναι υποχρεωμένο να προσπαθεί να ανακαταλάβει εδάφη που θεωρούσε δικά του∙ και απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα…
