Τετάρτη 15 Μάρτη. Στο ξεχασμένο (ακόμα κι από εμάς: ντροπή μας!) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται λιβύη, υπάρχουν εξελίξεις. Ο πολέμαρχος (στρατηγός) Khalifa Hifter (Haftar), αγαπημένος του Παρισιού, της Μόσχας και του Καΐρου, ορμώμενος απ’ την Βεγγάζη την οποία ελέγχει εδώ και χρόνια, επεκτείνει τον έλεγχό του στην παραγωγή και στο (λαθρ)εμπόριο του λιβυκού πετρελαίου, καταλαμβάνοντας διαδοχικά διυλιστήρια στην ανατολική και κεντρική λιβύη. Τελευταία κατάκτηση τα κεντρικά μεγάλα διυλιστήρια στην al-Sidra και στην Ras Lanuf.
Αξιωματικοί του δηλώνουν ότι έχουν εκπαιδευτεί στη ρωσία. Οι φήμες μιλούν ακόμα και για την παρουσία ρώσων «εκπαιδευτών» στο επιτελείο του Hifter. Η Μόσχα το αρνείται – παλιοφήμες! Αρνείται επίσης ότι έχει οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης στην δυτική πόλη της αιγύπτου Sidi Barrani, 100 χιλιόμετρα απ’ τα αιγυπτο-λιβυκά σύνορα, όπως υποστηρίζει η Ουάσιγκτον. Και το Κάιρο το αρνείται. Ο.Κ., δεν το πιστεύουμε. Μια χαρά ιμπεριαλισμό ξεδιπλώνει και το ρωσικό καθεστώς· γιατί, όμως, θα έπρεπε να κάνει βούκινο τις κινήσεις του;
(Όταν, τον περασμένο Νοέμβρη, το ρωσικό αεροπλανοφόρο Admiral Kuznetsov, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας, έπλεε στα ανοικτά της λιβύης πηγαίνοντας προς συρία μεριά, ο Haftar έκανε ένα «τσακ» και φιλοξενήθηκε στο deck του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Πολλά αγόρια στον κόσμο έχουν όνειρο να κάνουν ηλιοθεραπεία χειμωνιάτικα πάνω σε λαμαρίνες αεροπλανοφοφόρου· που είναι το παράξενο που ο Haftar το πέτυχε;)
Το μόνο θέμα (όχι εκρηκτικό ως τώρα αλλά οπωσδήποτε προβληματικό) είναι ότι ο Haftar είναι αντίπαλος της πιο πρόσφατης (αν και όχι της μοναδικής) «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της λιβύης», που φυτεύτηκε στην Τρίπολη, και έχει (ακόμα…) την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Ο Haftar θα συμφωνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπό έναν όρο: να είναι ο αρχηγός του στρατού. Όχι ασήμαντο πόστο σε μια από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο στρατός ήταν πάντα το αφεντικό. Κι αυτή είναι η «χάρη» που δεν θέλουν να του κάνουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ειδικά τώρα που τα ΄χει βρει με την Μόσχα και το Παρίσι. Θα είναι σα να του παραδίδουν τη λιβύη.
Όχι, δεν προβλέπουμε σύγκρουση πρωτοκοσμικών «δυνάμεων» στην βόρεια αφρική!!! Αλλά να… Θα μπορούσε η κυρία May, ανάμεσα στους υπόλοιπους μπελάδες της που δεν είναι και λίγοι, να ασχοληθεί λίγο και με το θέμα «λιβύη» πριν χαθεί κάθε έλεγχος; Και το επιτελείο του κυρ ψόφιο κουνάβι τι γνώμη έχει για το θέμα; Αξίζει ο κόπος αμεσότερης εμπλοκής των αμερικανικών δυνάμεων;