Παρασκευή 17 Μάρτη. H Wall Street Journal είδε (στα αποτελέσματα των ολλανδικών εκλογών) την «πολυδιάσπαση του κοινοβουλίου». Φυσικά αυτό είναι κανόνας εκεί, αλλά τι να πουλήσει και το αμερικανικό καθεστωτικό μήντιο; Την ήττα μιας απ’ τις ελπίδες για την διάλυση της ε.ε./ευρωζώνης; Άστο να πάει…

Διάφοροι έλληνες πατριώτες, απ’ την μεριά τους, είδαν στις ίδιες εκλογές τον καταποντισμό του κόμματος του Ντάιζεμπλουμ…. «Αφού δεν θα διαλυθεί (ακόμα) η ευρωζώνη, ας μιλήσουμε για τα τροχαία στην ευρώπη»: απώθηση / μετάθεση, συνηθισμένα πράγματα…. Άστο να πάει.

Κακό πράγμα η απογοήτευση. Α, επί τη ευκαιρία: είχαμε μείνει στο ότι αυτός ο παλιάνθρωπος ο Πούτιν θα έβαζε χέρι στις ευρωπαϊκές εκλογές (όπως έκανε, λένε, στις αμερικανικές), προωθώντας τους φασίστες, επειδή θέλει κι αυτός (λένε) να γίνει στάχτη και μπούρμπερη το project europe.

Τι έγινε; Τι έπαθαν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Γιατί δεν έχουμε διαρκή ενημέρωση για το θέμα; Κεφαλοκλειδώθηκαν οι ρώσοι χάκερς; Πείτε μας κύριοι των (καθεστωτικών και δημαγωγικών) δυνάμεων!

Άστο να πάει κι αυτό…

(Άλλες εποχές, τότε που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν είχε αγριέψει, η «είδηση» των εκλογών θα ήταν η αξιοσημείωτη άνοδος των GroenLinks – των “πρασινοκόκκινων”. Για να μην πούμε ότι ο 30άρης επικεφαλής τους Jesse Klaver (φωτο) έχει όλα τα προσόντα για να προβληθεί σαν το «νέο πρόσωπο» της ολλανδικής και, γιατί όχι, της ευρωπαϊκής πολιτικής: baby-faced, με νεολαιίστικο ντύσιμο – όχι σικέ σαν του Γιάνη – πρώτη φορά βουλευτής στα 24 του, με πατέρα μαροκίνο και μητέρα με καταγωγή απ’ την ινδονησία, «κάτι από Ομπάμα» σα να λέμε, κατάφερε σε δύο χρόνια να αυξήσει κατά μερικές χιλιάδες τα μέλη του κόμματος…. Και, επιπλέον οι GroenLinks ήρθαν πρώτοι στην πρωτεύουσα της ολλανδίας, ψηφισμένοι και από χιλιάδες μετανάστες… Τι άλλο χρειάζεται για να μπει κανείς στο κέντρο της προσοχής;

Τίποτα! Αλλά, ας μιλήσουμε καλύτερα για το κόμμα του Ντάιζεμπλουμ, ή για το ότι χρειάζονται 4 κόμματα για να γίνει κυβέρνηση στην ολλανδία, ή για το ότι η θάλασσα έξω απ’ τα φράγματα ανέβηκε ένα χιλιοστό… Ενώ αν είχαν έρθει πρώτοι οι φασίστες; Ωωωωω! Εκεί να βλέπατε τη φάτσα του φασιστόμουτρου πρώτο πλάνο για κανά δυο βδομάδες, και τις προφητείες για κανά δίμηνο!…

Ε, μπορεί το θέαμα να είναι θέαμα, αλλά έχει και ιδιοκτήτες…)

Παρασκευή 17 Μάρτη. … Ο πρωθυπουργός της ολλανδίας κέρδισε τις εκλογές αλλά έχασε την φιλία της τουρκίας… Αυτό το σοφό ειπώθηκε από Άγκυρα μεριά, απ’ τον Ερντογάν, και στον παγκόσμιο άτλαντα της καθεστωτικής σοφίας προστέθηκε άλλη μια σελίδα.

Ένα λεπτό ώρε ευλογημένοι: οι εκλογές γίνονται κάθε 4 ή 5 χρόνια, ενώ οι φιλίες χαλάνε και ξαναφτιάχνονται στο πόδι. Θα αντάλλασε ο Ερντογάν την ήττα του στο ερχόμενο δημοψήφισμα με την φιλία του Άμστερνταμ;

Όχι – προφανώς. Ας αφήσουμε το πρόσφατο, ότι είχε τσακωθεί (υποτίθεται) με την Μόσχα, για κανά 4μηνο, αλλά μετά ξανάγιναν φίλοι. Λοιπόν; Στα πρακτικά του παγκόσμιου άτλαντα ας μην καταχωρηθεί η κουβέντα. Λένε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα….

Πέμπτη 16 Μάρτη. Το γράψαμε πριν ένα μήνα (Κυριακή 19 Φλεβάρη) και, για να μην το ψάχνεται (αν, όμως, επιμένετε κάντε το!), το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:

Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.

Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.

Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετεινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον.

Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, η ολλανδία ή η γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.

Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

Πάρτε, λοιπόν, μολύβι και χαρτί, και σημειώστε τα αποτελέσματα των εκλογών στην ολλανδία (μαζί με την αυξημένη συμμετοχή…) Το ολλανδικό ψόφιο κουνάβι «δεν έπιασε τα λεφτά του», και τον λόγο τον ξέραμε έγκαιρα. (Στο Άμστερνταμ πρώτο κόμμα προέκυψαν οι πράσινοι / αριστεροί. Προφανώς μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του «εργατικού κόμματος» έδωσαν μια κάποια – μέσω κάλπης – απάντηση…)

Κι αν δεν θέλετε να βιαστείτε να δικαιώσετε τη γνώμη μας, περιμένετε και τις γαλλικές και τις γερμανικές…

Πέμπτη 16 Μάρτη. Είναι μια ευκαιρία τώρα να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω. Αν είχατε ένα ραντάρ στον Δ του Κενταύρου που να πιάνει τα “πολιτικά σήματα” απ’ τον πλανήτη Γη, θα διαπιστώνατε ότι υπάρχει εδώ και χρόνια μια σταθερή επανάληψη (που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της εμμονής) της λέξης “διάλυση”… Μόνο που η “διάλυση” δεν αφορά τις ηπα (ανεξαρτητοποίηση της Καλιφόρνια ή του Βέρμοντ για παράδειγμα), της κίνας (η επαρχία Ξιν Γιάνγκ ή το Χονγκ Κονγκ για παράδειγμα), της ινδίας (τα εδάφη που ελέγχονται απ’ το ναξαλιτικό κίνημα), των φιλιππίνων ή της ρωσικής ομοσπονδίας (θα μπορούσε να διαλυθεί κι άλλο). Όχι. Ο επίμονος ευαγγελισμός της “διάλυσης” αφορά μονότονα την ε.ε. (και την ευρωζώνη).

Αν τα ραντάρ (σας) στον Δ του Κενταύρου είχαν μεγάλη ευαισθησία, θα εύρισκαν εύκολα από που προέρχονται αυτά τα “πολιτικά σήματα για την επικείμενη διάλυση της ε.ε. / ευρωζώνης”: απ’ την περιβόητη “αγγλόσφαιρα” (ηπα και αγγλία) και τα διάφορα έγκυρα ή άκυρα φερέφωνά τους, οπουδήποτε στον πλανήτη. Σε ότι αφορά την μικρή ασήμαντη επικράτεια του ελλαδιστάν, τα φερέφωνα αυτά τα ξέρουμε πια, με το όνομά τους.

Τότε εσείς, πράσινα όντα με κεραίες στο κεφάλι, στον Δ του Κενταύρου, θα έπρεπε να αναρωτηθείτε: τι έχει αυτό το πράγμα (η ε.ε. / ευρωζώνη) και οι εχθροί του κάνουν ό,τι μπορούν για να το διαλύσουν; Τι σόι σύγκρουση παίζει;

Δεν ξέρουμε τι θα απαντούσατε. Δεν έχουμε ιδέα για τον Δ του Κενταύρου. Πέντε πράγματα καταλαβαίνουμε για τον καπιταλιστικό πλανήτη Γη. Ένα απ’ αυτά: η μεγάλη πλειοψηφία των ολλανδών, αύριο των γάλλων, μεθαύριο των γερμανών ψηφοφόρων (και όποτε χρειαζόταν των ισπανών, των ιταλών, των πορτογάλων, των αυστριακών, των βέλγων…) δεν θέλουν να διαλυθεί αυτό το μαγαζί που λέγεται ε.ε. / ευρωζώνη (αντίθετα ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων θέλει· γι’ αυτό μια άλλη φορά) για να επωφεληθεί απ’ την διάλυση ο μέσος “κοκκινόσβερκος” αμερικάνος.

Έχουν σοβαρά (και δικαιολογημένα) παράπονα απ’ την διοικητική γραφειοκρατία (συνήθως του κράτους τους…). Έχουν μεταξύ τους διαφορές και διαφορετικά συμφέροντα. Έχουν ιστορικές επάρσεις. Όταν, όμως, έρχονται απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού και τους λένε “διαλυθείτε και άντε γαμηθείτε – μας συμφέρει” αντιλαμβάνονται ενστικτώδικα (και στρεβλά για την δική μας εργατική ζωή και άποψη) τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Πέμπτη 16 Μάρτη. Πρόκειται, ωστόσο, για μια Αρμαγεδωνική ρητορική που “συγκινεί”: η διάλυση (της ε.ε. / ευρωζώνης). Ποιους συγκινεί; Όλους εκείνους τους μικρούς, ελάχιστους μικροαστούς που, σαν κοινωνικό στρώμα και ιδεολογία, δεν μπορούν (ποτέ δεν μπόρεσαν) να παράξουν ένα συλλογικό σχέδιο για το μέλλον. Όλους αυτούς που ο Βίλχεμ Ράιχ περιέλαβε στο “Άκου ανθρωπάκο”.

Οι μικροαστοί είναι μια μεγάλη, και σίγουρα καθόλου αμελητέα μάζα στον σύγχρονο, υπό κρίση / αναδιάρθρωση καπιταλισμό. Σε αντίθεση τόσο με τα “μεγάλα” αφεντικά όσο (θεωρητικά στη φάση που έχουμε τα μαύρα χάλια μας, λόγω μικροαστισμού βέβαια) και με την σύγχρονη εργατική τάξη, που μπορούν να παράξουν οι μεν “συλλογικό σχέδιο” και οι δε “συλλογικό αντι-σχέδιο”, οι μικροαστοί βιώνουν τόσο τις “ευκαιρίες” όσο και τις “στραβές” των καπιταλιστικών διαδικασιών ατομικά / οικογενειακά. Άλλοτε σαν ατομικό / οικογενειακό θρίαμβο· άλλοτε σαν ατομική / οικογενειακή τραγωδία.

Και μέσα στην ασημαντότητά τους, έχουν δύο τάσεις. Η μία είναι να ταυτιστούν με το “μεγάλο”, που μπορεί να είναι είτε το κράτος είτε η επιχείρηση (συχνά ένας συνδυασμός τους), προσδοκώντας μέσα απ’ αυτήν την ταύτιση σε ψίχουλα. Η άλλη είναι να παρακαλάνε για την “διάλυση”, δηλαδή για τον πολιτικό (και αισθητικό) υποβιβασμό της πραγματικότητας (που τους ενοχλεί) σε κόκους σκόνης, απέναντι στους οποίους ελπίζουν ότι θα ξανανοιώσουν σπουδαίοι.

Ο ευαγγελισμός της εθνικιστικής διάλυσης της ε.ε. / ευρωζώνης (και δεν υπάρχει άλλη “διάλυση”!) μπορεί να προέρχεται απ’ τα πάνω, αλλά εξυπηρετεί αυτά τα μικροαστικά ένστικτα αρκετών από κάτω. Εξυπηρετεί την φρεναπάτη ότι το “μικρό” θα έχει τα μέτρα που θα επιτρέπουν στον εξατομικευμένο μικροαστό να ξανακερδίσει αυτά που έχασε απ’ το “αποτρόπαιο μεγάλο”· υπό κάποιον ηγέτη που θα κάνει το εθνοκρατικό “μικρό” αρκετά συμπαγές και ελκυστικό για τα γούστα του, “θερίζοντας” όλες εκείνες τις διαφορές που κάνουν ακόμα και αυτό το εθνοκρατικό σύμπαν στο οποίο ελπίζουν “ζούγκλα”: διαφορές αισθητικές, διαφορές πολιτιστικές… διαφορές σεξουαλικές. Να γιατί οι οπαδοί της διάλυσης (αν και όχι μόνο αυτοί) είναι ρατσιστές και σεξιστές: επιδιώκουν ελεγχόμενες “συλλογικές ταυτότητες” υπό αυστηρές εξουσίες – μπας και ρεφάρουν.

Πέμπτη 16 Μάρτη. Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να “δουλέψει” ομαλά στον πρώτο κόσμο… αρκεί να μην αποκτούσε (να μην μύριζε…) αυτή την “μέγα”διάσταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας και της βόρειας ιρλανδίας πρόλαβε να “δουλέψει”, ψηφίζοντας “έξοδο” (αγνοώντας ότι έτσι πυροδοτεί την δική της διάλυση…). Το σημαντικότερο ήταν ότι πρόλαβε να “δουλέψει” όχι στην ηπειρωτική ευρώπη αλλά απέναντι, στην άλλοτε “μόνη υπερδύναμη”, απελευθερώνοντας κι εκεί εντάσεις (απ’ την μια κοινωνικές, απ’ την άλλη ως προς τις εναλλακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού).

Έτσι απροειδοποίητα και προς στιγμήν ένα μέρος των μικροαστών και των μεσοαστών στην ευρώπη (αν και όχι στα βαλκάνια…) βλέπει μπροστά του την (μασκαρισμένη εθνικά) φρίκη της μικρότητας που γίνεται “μεγαλείο”: το ψόφιο κουνάβι και τους οπαδούς του! Βλέπει όχι την καλογυαλισμένη Λεπέν ή την παφουραρισμένη ολλανδική εκδοχή του ψοφιοκουναβισμού, που θα την υιοθετούσε, αλλά τον “ξενόφερτο” πυρήνα: την κου κουξ κλάν!

Αυτό το μέρος των ευρωπαίων (το τονίζουμε: των ιστορικά δυτικοευρωπαίων) μικροαστών και μεσοαστών (προς το παρόν) δεν το αντέχει να κοιταχτεί σ’ έναν τέτοιον καθρέφτη. Ειδικά εφόσον τον θεωρεί “ξένο” (και γεωπολιτικά εχθρικό).

Εννοείται ότι για τους λαθρεπιβάτες τύπου υπήκοοι του ελλαδιστάν αυτά δεν ισχύουν. Και ποτέ δεν ίσχυαν. Τι συνεπάγεται αυτό, μια άλλη φορά…

Τετάρτη 15 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε «μικροί» (με την έννοια της πολιτικής δύναμης) για την χειραφέτηση της τάξης μας, αλλά απορίες μπορούμε να έχουμε, έτσι δεν είναι; Είτε σαν «μικροί», είτε σαν «τρελοί».

Στη φωτογραφία αριστερά είναι το ψόφιο κουνάβι (αναγνωρίζεται) και δεξιά είναι ο διάδοχος του θρόνου στο Ριάντ και υπ.αμ. (….) Mohammed bin Salman. Κάθονται, μαζί με τις ακολουθίες τους, για δείπνο, στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον. Χτες. Τρίτη, 14 Μάρτη του 2017.

Για το ταξίδι του σαουδαραβικού παράσιτου ξέραμε από χτες, όταν γράφαμε (όλο υπονοούμενα ακατανόητα) για τον «χιονιά στην Ουάσιγκτον». Που ανέβαλε, λόγω ψύχους, το ταξίδι της γερμανίδας πρωθ. Μέρκελ.

Ο.Κ. Αλλά το σαουδαραβικό αεροπλάνο πώς προσγειώθηκε ενώ το γερμανικό δεν μπορούσε; Χμμμ… Μήπως ο πρίγκηπας πήγε με τραίνο ή με υποβρύχιο; Μπααα… Αν είναι αλήθεια ότι πήρε τηλέφωνο το γραφείο της Μέρκελ κάποιος απ’ το γραφείο του ψόφιου κουναβιού, για να παραγγείλει «μην έρθετε, έχει σκατόκαιρο», προκύπτει ένα θεματάκι, έτσι δεν είναι; Σκατόκαιρος για την Μέρκελ, μια χαρά όμως ο καιρός για τον διάδοχο του σαουδαραβικού θρόνου;…

Σημειώστε το: η Ουάσιγκτον απώθησε την επίσκεψη της Μέρκελ, και ο χιονιάς ήταν το πρόσχημα… (Σημειώστε το, γιατί αργότερα μπορεί να το διαβάσετε και από «έγκυρους αναλυτές»…)

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…