Το αυστηρό αφεντικό

Κυριακή 2 Απρίλη. Ο Tax Tillerson κούνησε το δάκτυλο: … Ως τις 25 Μάη θέλω όλα τα κράτη / μέλη του νατο να (μου) φέρουν το σχέδιό τους για το πως θα αυξήσουν τις «αμυντικές δαπάνες» τους (δηλαδή την συμμετοχή τους στα έξοδα του νατο) στο 2% του αεπ τους ως το 2024…

Ήταν η πρώτη εμφάνιση του νέου υπ.εξ. της ψοφιοκουναβικής διοίκησης, στη σύνοδο των υπ.εξ. του νατο στα «κεντρικά», στις Βρυξέλες, προχτές. Οπωσδήποτε εντυπωσιακή πρεμιέρα. Δεν είπε τι θα πάθει όποιος δεν είναι επιμελής. Το Βερολίνο, πάντως, έδωσε την απάντησή του: δεν πρόκειται να αυξήσουμε τόσο τα στρατιωτικά έξοδά μας. Όσο για σχέδιο, έχουμε: λέγεται τακτικός προϋπολογισμός του κράτους!

Χμμμμ… Δεν θα την περάσουν την τάξη αυτοί οι παλιογερμανοί! Αντίθετα ένας σπασίκλας, απ’ τους πέντε όλους κι όλους, γνωστός, θα πρέπει να κορδώθηκε. Εγώ, εγώ κύριε να πάρω το απουσιολόγιο!

Ο ψεκασμένος (τον πήρε το ντουμάνι που πήγαινε για τον φίλο του, τον υπ.αμ.) Nick the greek πέρασε ωραία τις προάλλες. Δεν τον φώναξε ο «κύριος» στο γραφείο για να τον συγχαρεί – αλλά ένιωσε, επιτέλους, πρώτο θρανίο πίστα.

Χαρτζιλίκι, πάντως, δεν θα πάρει.

“Πόρτα” μεν, εξόδου δε

Κυριακή 2 Απρίλη. Το να είναι ένας γάλλος (ο Michel Barnier, πρώην υπ.εξ.) επικεφαλής εκ μέρους της ε.ε. των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο με το Λονδίνο, έχει ασφαλώς και κάτι το σαδιστικό. Ο Ντε Γκόλ είχε βάλει βέτο και είχε απορρίψει την πρώτη αίτηση εισόδου του Λονδίνου στην τότε ε.ο.κ., το 1963, μ’ εκείνο το «αυτοκρατορικό» l’ Angglettere ce n’ est plus grand chose – η Αγγλία δεν είναι μεγάλη πια… Το Λονδίνο μπήκε, τελικά, «με την δεύτερη προσπάθεια». Το 1973.

Είναι σίγουρο ότι και τώρα το γαλλικό καθεστώς θα θέλει να κοντύνει, όσο μπορεί, «τους απέναντι». Αλλά ποιος είναι μεγάλος πια;

(φωτογραφία: αυτό το εντυπωσιακό βραχοβούνι είναι το Γιβραλτάρ. Το Γιβραλτάρ είναι έδαφος της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας, κλπ. Είναι επίσης βάση του πολεμικού ναυτικού της αυτού μεγαλειότητας, κλπ. Αλλά οι κυβερνήσεις της άλλης αυτού εξοχότητας, του βασιλιά της ισπανίας, αμφισβητούν την αγγλική κυριότητα. Απ’ το 1713…

Ε, ήρθε η στιγμή, εν έτει 2017, η αυτού μεγαλειότητα κλπ να το δει κι αυτό: στο 9σέλιδο κείμενο / απάντηση της ε.ε. στην αίτηση του Λονδίνου για διαζύγιο, περιλαμβάνεται και αυτή η επιλογή (για το Λονδίνο): είτε θα τα βρει με τη Μαδρίτη για το θέμα της κυριότητας – πράγμα που αποκλείεται – είτε ο βράχος του Γιβραλτάρ θα εξαιρεθεί από οποιαδήποτε after divorse μελλοντική συμφωνία ε.ε. – united kingdom, εκτός αν συμφωνήσει το kingdom of spain. Με απλά λόγια η ένωση φροντίζει τα συμφέροντα των μελών του, και εν προκειμένω της ισπανίας όπως το ξεκαθάρισε ένας ανώτατος ευρωπαίος αξιωματούχος.

Χμμμμ. Το 96% των γιβραλταριανών ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα…. αλλά δεν είναι θέμα να αρχίσουν να σπρώνονται οι αρμάδες του ενός και του άλλου kingdom… Ε; )

Cayenne

Κυριακή 2 Απρίλη. Εκτός από μάρκα αυτοκινήτου, και πριν απ’ αυτήν, η Cayenne είναι πρωτεύουσα της γαλλικής γουιάνας. Μια γαλλικής αποικίας στο νότια αμερική.

Με πληθυσμό 250.000 ψυχών, η (γαλλική) γουιάνα «εξυπηρετεί» το γαλλικό διαστημικό πρόγραμμα: είναι η βάση εκτόξευσης των πυραύλων Ariane. Έναντι αυτής της «εξυπηρέτησης» ανταμοίβεται με έλλειψη πόσιμου νερού ή/και ρεύματος για το 30% των σπιτιών: και με μια (γαλλική) διοίκηση αποικιακή.

Αλλά τώρα ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Μια γενική απεργία εναντίον της «γαλλικής μεταχείρισης» έχει παραλύσει τα πάντα (εμποδίζοντας και τις προγραμματισμένες εκτοξεύσεις δορυφόρων για λογαριασμό της βραζιλίας και της νότιας κορέας).

Ποιος είναι μεγάλος πια;

(φωτογραφίες: Πάνω: περισσότερα από 10.000 άτομα διαδήλωσαν στη διάρκεια της γενικής απεργίας στις 28 Μάρτη. Κάτω: μέλη της οργάνωσης «500 Brothers» στη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης)

Καπιταλισμός

Κυριακή 2 Απρίλη. Το γράφημα πάνω δείχνει την εξέλιξη των εισοδημάτων προ φόρων στην αμερικανική κοινωνία (σαν ποσοστό επί του συνόλου). Η πράσινη γραμμή δείχνει την πορεία του (συνολικού) εισοδήματος του «κάτω μισού» της πυραμίδας. Η πορτοκαλί δείχνει την πορεία του (συνολικού) εισοδήματος του κορυφαίου 1%.

Είναι σαφές τι έχει συμβεί απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, όταν ξεκίνησε και στις ηπα η αντεπίθεση των αφεντικών και, στη συνέχεια, στα ‘80s, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση…

Είναι; Fight for 15!!!

Αφγανιστάν

Σάββατο 1 Απρίλη. Γίνεται “κάτι” στο ξεχασμένο (;) αφγανιστάν; Οι στρατηγοί του αμερικανικού πενταγώνου επιμένουν μονότονα εδώ και μήνες: η ρωσία εξοπλίζει τους ταλιμπάν (!). Τελευταίοι σ’ αυτή τη σειρά καταγγελιών ο “τρελός σκύλος” Jim Mattis (μλώντας απ’ το Λονδίνο) και ο Curtis Scaparrotti, αμερικάνος στρατηγός, επικεφαλής του νατο στην ευρώπη.

Η Μόσχα το αρνείται. Όχι 100%. Πριν κανά δυο χρόνια ο Zamir Kabulov, επικεφαλής του τμήματος του ρωσικού υπ.εξ. που είναι αρμόδιο για το αφγανιστάν, και ειδικός απεσταλμένος της Μόσχας εκεί, είχε αναγνωρίσει ότι η Μόσχα ανταλλάσσει πληροφορίες με τους ταλιμπάν, με δεδομένο ότι έχουν κοινά συμφέροντα εναντίον του isis. Αν, λοιπόν, έχουν κοινά συμφέροντα, γιατί η Μόσχα να αυτοπεριορίζεται και να μην διευκολύνει, έστω ανεπίσημα, τον εξοπλισμό των ταλιμπάν; Πως θα αντιμετωπίσουν τον isis στο αφγανιστάν; Με πέτρες;

Μας φαίνεται λογικό ότι πράγματι η Μόσχα «βοηθάει» τους ταλιμπάν. Αν συνυπολογίσει μάλιστα κανείς ότι θεωρεί τον isis δημιούργημα (και) των αμερικανικών υπηρεσιών, η βοήθεια στους ταλιμπάν έχει και μια καλή αντιαμερικανική δόση.

Κι έτσι το «ξεχασμένο» μέτωπο του αφγανιστάν φαίνεται ότι επικαιροποιείται μέσα στις τωρινές εξελίξεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Οι ταλιμπάν επεκτείνουν την κυριαρχία τους στο αφγανιστάν, όχι μόνο εναντίον του isis (που μάλλον δεν πρόλαβε να στήσει κάτι αξιόμαχο) αλλά και κατά του «επίσημου αφγανικού στρατού», που έχει εκπαιδεύσει και εξοπλίσει η Ουάσιγκτον. Η «φιλική προς τις ηπα» κυβέρνηση στη Καμπούλ ανησυχεί.

Απ’ την μεριά της η Ισλαμαμπάντ (ή κάποιες φράξιες των μυστικών υπηρεσιών του πακιστανικού κράτους), που πάντα ενδιαφέρεται έντονα για το αφγανιστάν, προσπαθεί να πείσει την καινούργια αμερικανική διοίκηση να αυξήσει αισθητά τον στρατό της στο αφγανιστάν, για να αντιμετωπίσει τους ταλιμπάν. Μερικοί μυρίζονται «παγίδα», μέσα από υπόγειες συνενοήσεις Ισλαμαμπάντ – Πεκίνου – Μόσχας: να ξεκινήσει πάλι η Ουάσιγκτον εκστρατεία στο αφγανιστάν, και να «κολλήσει» εκεί ματώνοντας. Ίσως το πακιστανικό κράτος (ή καποιες φράξιές του) έχουν ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, απ’ τις σκαιές απειλές της εναντίον του για να εκβιάσει την συνεργασία του, όταν ετοίμαζε την εισβολή στο αφγανιστάν, το 2001. Ποιός ξέρει;

Προς το παρόν το αμερικανικό πεντάγωνο δεν το έχει αποφασίσει. Μένει στις καταγγελίες κατά της Μόσχας. Αλλά υποθέτουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί το ενδεχόμενο να χάσει τα υψίπεδα και μάλιστα από ρωσικές «επιρροές»: έχει φυτέψει 5 ή 6 βάσεις εκεί, με μεγαλύτερη την αεροπορική στο Bagram. Βάση που δεν είναι “αδιάφορη” για τους ταλιμπάν. Το 2007 έκαναν επίθεση αυτοκτονίας εκεί, με 23 νεκρούς και 20 τραυματίες, την ώρα που ο Dick Cheney, αντιπρόεδρος τότε των ηπα, έκανε επίσκεψη στη συγκεκριμένη βάση… Το 2009, το 2010 και το 2013 επιτέθηκαν με ρουκέτες, σκοτώνοντας συνολικά 6 αμερικάνους πεζοναύτες.

Ξέρουν τον δρόμο…

Συρία

Σάββατο 1 Απρίλη. Η Μόσχα θεωρεί πάντα, επίσημα, “τρομοκράτες” τους ταλιμπάν. Υπάρχει όμως και ρεαλισμός· του ιδίου τύπου με τον ρεαλισμό της Ουάσιγκτον: αν οι “τρομοκράτες” έχουν κοινά μ’ εμάς συμφέροντα, τότε αξίζουν υποστήριξη.

Να, λοιπόν, μια ερώτηση (που την αφήνουμε αναπάντητη προς το παρόν): τώρα που η Ουάσιγκτον αναγκάζεται να στείλει δικό της στρατό, και μάλιστα πεζικό, στη συρία (για να διασώσει το σχέδιό της για την διάλυσή της…) θα ήταν άραγε εφικτό για την Μόσχα (και για την Τεχεράνη, και για την Δαμασκό…) “να αγοράσει / αγοράσουν κάποιους τρομοκράτες”, σε καλή ποιότητα και ποσότητα, για να κάνουν την ζωή δύσκολη στον u.s. army;

Θα δείξει.

Διαγράφεται στον ορίζοντα, ωστόσο, μια ορισμένη τακτική· έστω, η ισχυρή πιθανότητά της. Εκ μέρους της Μόσχας αλλά και του Πεκίνου (και όχι μόνο): αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάνει το καλύτερό του να αποσταθεροποιήσει μια μεγάλη ζώνη του πλανήτη, απ’ την βόρεια αφρική μέχρι το ινδοκούς, να τον αναγκάσουν να δίνει για καιρό μικρομεσαίες μάχες φθοράς σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Εναντίον «τρομοκρατών» φυσικά, αλλά των «άλλων» τέτοιων… Με ότι συνεπάγεται αυτό.

Αν είναι βάσιμη η σκέψη μας, τότε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της θα βρεθούν στην καθόλου ευχάριστη θέση να έχουν κατουρήσει κόντρα στον άνεμο…

Πάντως προς το παρόν, χωρίς μεγάλο θόρυβο, η Μόσχα έχει καταφέρει να βρει τα δικά της στηρίγματα (άντε, μαζί με το Παρίσι…) και στο πεδίο μάχης που λέγεται «λιβύη»…

Σερβία

Σάββατο 1 Απρίλη. Τα πατριωτικά και πάντα ευθυγραμμισμένα στα “εθνικά συμφέροντα” μήντια και κόμματα (δεν υπάρχουν κι άλλα…) το αντιμετωπίζουν σα νάναι μυστικό: αύριο Κυριακή γίνονται προεδρικές εκλογές στην “φίλη και αδελφή” σερβία.

Ίσως υπάρχει ενοχή σ’ αυτή την πανεθνική ελληνική σιωπή: ο νυν πρωθ. Aleksandar Vucic, που θεωρείται ο πιθανότερος νικητής ακόμα και απ’ τον πρώτο γύρο, κατεβαίνει στην αρένα σαν απόλυτα καθεστωτικός – με τα χειρότερα που θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο. Αν ήταν τούρκος πολιτικός θα τον αποκαλούσαν, σίγουρα, “σουλτάνο”. Είναι “αδελφός σέρβος” όμως, οπότε δεν λένε τίποτα.

Αν, πάντως, άνοιγαν τέτοιο θέμα, έστω και “δημοσιογραφικά”, θα αναγκάζονταν ίσως να πουν ότι ο πολύ γνωστός στα μέρη μας (και εκτιμητέος) προπονητής του μπάσκετ Duda Ivkovic υποστηρίζει έναν υποψήφιο της αντιπολίτευσης· και έχει ακούσει τα μύρια όσα γι’ αυτήν του την επιλογή απ’ τα ελεγχόμενα απ’ τον Vucic μήντια…

Ένα μεγάλο ποσοστό των σέρβων ψηφοφόρων, γύρω στο 40%, που δεν είναι προσανατολισμένοι στις πολιτικές προσόδους που υπόσχεται ο Vucic, έδειχναν ως τώρα αδιάφοροι για τις εκλογές. Μέχρι που εμφανίστηκε σαν υποψήφιος… ένας νεαρός επαγγελματίας κωμικός! Όχι ο Πέπε Γκρίλο, αλλά ο Ljubisa Preletacevic. Γνωστός με το ψευδώνυμο “Beli” ξεκίνησε για πλάκα μια «αντιπολιτική» εκστρατεία. Με ένα μόνο κεντρικό σύνθημα: οι φτωχοί ανταποδίδουν!

Και έπιασε! Κοροϊδεύοντας τους πολιτικούς «έπιασε» μια αόριστη, ακόμα και «για πλάκα», διάθεση ξεφορτώματος των πολιτικών και των κομμάτων τους – ειδικά ανάμεσα στη σερβική νεολαία.

Κι έτσι οι σφυγμομετρήσεις τον φέρνουν σαν πιθανό δεύτερο στις αυριανές εκλογές. Κι ακόμα περισσότερο μ’ ένα ποσοστό γύρω στο 10%, ικανό ίσως να εμποδίσει την εκλογή του Vucic απ’ την πρώτο γύρο. Αν χρειαστεί δεύτερο γύρο δεν αποκλείεται καθόλου να είναι ο Preletacevic ο αντίπαλός του!!!

Μα είναι τώρα σωστό να μαθαίνονται τέτοια πράγματα για τους «αδελφούς σέρβους»; Νάχουμε κι εδώ τίποτα παρόμοιο; Μπαααα….

(φωτογραφία: Κάνει για πρόεδρας; Περί ορέξεως….)

Ο τραπεζίτης

Παρασκευή 31 Μάρτη. Η σύλληψη του Mehmet Hakan Atilla στις ηπα δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «βελτίωση των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων». Ο Hakan είναι γενικός διευθυντής μιας τουρκικής τράπεζας απ’ τις μεγαλύτερες, της Halkbank. Και κατηγορείται ότι σε συνεργασία με τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab είχε οργανώσει ένα δίκτυο μαϊμού εταιρειών που επέτρεπε κυκλοφορία χρήματος προς και από το ιράν, κατά παράβαση του αμερικανικού εμπάγκο.

Θεωρούμε πολύ πιθανό ότι όντως ο Hakan (και όχι μόνον αυτός το πιθανότερο) έκανε ακριβώς αυτό: έσπαγε το αμερικανικό εμπάγκο στην Τεχεράνη, με το αζημίωτο. Αλλά ακόμα πιο βέβαιο είναι ότι αυτό γινόταν εν γνώσει και με την έγκριση των κυβερνήσεων Ερντογάν: ποτέ η Άγκυρα δεν θα τσακωνόταν με την Τεχεράνη απλά και μόνο επειδή αυτό γούσταρε η Ουάσιγκτον!

Συνεπώς το ζήτημα έχει πολιτικές διαστάσεις. Και το έκανε φανερό ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, ακόμα και στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον «ψοφιοπεριστέρι» αμερικάνο υπ.εξ. Tillerson, χτες. Η σύλληψή του είναι δουλειά των γκιουλενιστών στις ηπα δήλωσε μεταξύ άλλων.

Εκεί που μας χρωστάγανε (τον Γκιουλέν) μας πήραν και το βόδι (τον Hakan) θα μπορούσε να συμπληρώσει, δείχνοντας τις ηπα. Αλλά δεν το έκανε. Ίσως επειδή δεν είναι τουρκική η παροιμία. Ή, ίσως, επειδή θα το κάνει προσεχώς…

Ο πονηρός πράκτορας

Παρασκευή 31 Μάρτη. Ο κυρ Βλαδίμηρος ρωτήθηκε χτες από δυτικό δημοσιογράφο, σε συνέντευξη τύπου, για το αν οι μυστικές του υπηρεσίες ανακατεύτηκαν στις αμερικανικές εκλογές. Και πως απάντησε ο παμπόνηρος;

Έκανε αναφορά στον Ronald Reagan (παλιότερο πρόεδρο των ηπα) ο οποίος (κατά τον Πούτιν…), σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν θα αυξήσει τους φόρους απάντησε «Διαβάστε τα χείλη μου… Όχι!» Διαβάστε τα χείλη μου.. Όχι! έπαιξε τον σύντομο ρόλο του ο Πούτιν, με την απαραίτητη έμφαση στο “No!” – και με ένα θριαμβευτικό υφάκι.

Και ύστερα ακολούθησε μια “αποκάλυψη”: αυτή η κουβέντα δεν ήταν το Reagan αλλά του Bush πατρός, το 1988… Το χειρότερο; Έμεινε στην αμερικανική ιστορία σαν καραμπινάτο ψέμα, αφού δυο χρόνια μετά ο Bush αύξησε τους φόρους.

Τι έγινε λοιπόν με τον Πουτινάκο; Δύο είναι τα ενδεχόμενα. Το ένα πως έχει αρχίσει να ρετάρει. Μπερδεύει τους αμερικάνους προέδρους (μικρό το κακό) και, κυρίως, του διέφυγε ότι το “No!” που αντέγραψε ήταν ψέμα.

Πιθανό, γιατί όχι; Υπάρχει όμως άλλο ένα ενδεχόμενο: ότι σκόπιμα μπέρδεψε τους προέδρους, επειδή σκόπιμα μιμήθηκε μια απάντηση που το ξέρει ότι ήταν ψέμα. Εν ολίγοις ο Πούτιν είπε “διαβάστε τα χείλη μου … Όχι!» εν γνώσει του ότι το παράδειγμα που χρησιμοποίησε διαψεύστηκε, στην αμερικανική πολιτική ιστορία είναι ένας θρύλος ψεύτικης δήλωσης, άρα εύκολα θα θεωρηθεί ότι είπε ψέματα. Όμως αυτός είπε «Όχι!», με πόζα. Αν εσείς καταλάβατε «Ναι!», τότε εσείς το είπατε!…

Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο; Κάτι που ένα στοιχειωδώς καθαρό μυαλό θα το είχε καταλάβει, απ’ την πρώτη στιγμή που ο Πούτιν κατηγορήθηκε ότι «ανακατεύτηκε στις εκλογές υπέρ του Τραμπ»: πολύ περισσότερο απ’ το αν όντως έγινε κάτι τέτοιο (πως;), το σημαντικό όφελος για το ρωσικό καθεστώς είναι να γίνεται διαρκώς κουβέντα ότι α) το αμερικανικό καθεστώς είναι ευάλωτο, και μάλιστα ακόμα και στην κορυφαία «δημοκρατική» στιγμή του, τις εκλογές, και β) το ρωσικό καθεστώς είναι σε θέση να διαμορφώνει την αμερικανική κοινή γνώμη (!!!)

Αν το αφεντικό της Μόσχας ήθελε να συντηρήσει (ίσως και δυναμώσει) αυτήν την αυτο-υπονομευτική φλυαρία των αμερικάνων, τότε στην αρχική ερώτηση θα απαντούσε «Όχι!» (τι άλλο δηλαδή;) αλλά με τρόπο που, μέσω «λάθους», ή ακόμα καλύτερα μέσω «λάθους πάνω σε λάθος», να μπορούσε να ερμηνευτεί σαν λανθάνουσα ομολογία. Σαν «Ναι!» που ξέφυγε.

Ε, κάτι θα ξέρει για τα ψυχαναλυτικά κολλήματα της δύσης και η fsb… Ε;

Η “κεντρική διοίκηση” σκέφτεται φωναχτά

Παρασκευή 31 Μάρτη. …Πιστεύω ότι το ιράν δρά σ’ αυτό που αποκαλώ γκρίζα ζώνη, που είναι μια περιοχή μεταξύ του συνηθισμένου ανταγωνισμού μεταξύ κρατών και λίγο πριν την ανοικτή σύγκρουση… Πρέπει να εξετάσουμε τις δυνατότητές μας να σταματήσουμε τις δραστηριότητες του ιράν με στρατιωτικά ή άλλα μέσα…

Όταν αυτά λέγονται από τον στρατηγό Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» (centcom) του αμερικανικού Πενταγώνου (αφορά όλη τη μέση Ανατολή ως την κεντρική ασία, και την βόρεια αφρική – είναι η ζώνη στρατοαστυνόμευσης που περιλαμβάνει όλους τους μεγάλους επίσημους πολέμους της Ουάσιγκτον απ’ το 2001 και μετά, στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία…) τότε μπορεί να έχει ένα βάρος.

Τι βάρος όμως; Ο Votel έχει υπό την διοίκησή του 80.000 πεζοναύτες, με όλα τα απαραίτητα. Ωστόσο το σημαντικότερο όπλο του δεν είναι αυτοί. Είναι οι συμμαχίες της Ουάσιγκτον με μιλιταριστικά (Τελ Αβίβ, τμήμα της Ισλαμαμπάντ) έως ανοικτά φασιστικά (Ριάντ and friends) καθεστώτα στην ζώνη ευθύνης της centcom.

Τι σημαίνει αυτό; Μια άμεση “χρήση στρατιωτικών μέσων” απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον κατά της Τεχεράνης θα γινόταν εύκολα αντιληπτή απ’ τις προετοιμασίες της. Αντίθετα, η προβοκατόρικη δράση συμμάχων, με τον αμερικανικό στρατό σαν back up, θα μπορούσε να γίνει περισσότερο αιφνιδιαστικά και χωρίς να εμπλακούν αμέσως οι 80.000 αμερικάνοι πεζοναύτες και τα απαραίτητά τους. Προβοκατόρικος αιφνιδιασμός υπό την σκέπη των αμερικανικών διαγνώσεων (το ιρανικό καθεστώς προετοιμάζεται από καιρό πάντως…).

Συνεπώς οι δηλώσεις του αρχικαραβανά θα μπορούσαν να είναι ένα ακόμα κλείσιμο του ματιού σε τέτοιους, πρόθυμους, συμμάχους. Κοντός ψαλμός…

(Υ.Γ. 1: Άλλος ένας ασήμαντος σύμμαχος: το ελεγχόμενο απ’ το Ριάντ, με συστηματικά καταπιεζόμενη σιϊτική μειονότητα που δεν το βάζει κάτω, υπό την προστασία της Τεχεράνης: το μπαχρέιν. Στο μπαχρέιν λοιπόν, που ως τώρα ήταν αποκλεισμένο λόγω “παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, το υποτιθέμενο “περιστέρι” της ψοφιοκουναβικής διοίκησης υπ.εξ. Rex Tillerson, θα πουλήσει f-16, ραντάρ, πυραύλους αέρος – αέρος και αέρος – εδάφους, κλπ, αξίας 2,7 δισεκατομυρίων δολαρίων. Δουλειά για τους αμερικάνους εργάτες – κέρδη για τα αφεντικά τους.

Το ενδιαφέρον είναι πως όπως ισχύει με όλες τις χούντες της αραβικής χερσονήσου έτσι και το μπαχρέιν ΔΕΝ έχει δικό του στρατό. Δουλεύει με μισθοφόρους, κυρίως από την ασία αλλά και από οπουδήποτε αλλού. Συνεπώς τέτοιες πωλήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από έμμεση απόβαση του αμερικανικού στρατού και διάφορων ιδιωτικών εταιρειών πολέμου, αγορασμένη απ’ τους σεΐχηδες· επιπλέον της άμεσης.

Υ.Γ.2: Μιας και η Ουάσιγκτον ετοιμάζεται για καινούργια πατιρντί στην μέση Ανατολή δεν συσκευάζει κατάλληλα και τους έλληνες φίλους της; Υπάρχει τίποτα πιο εκρηκτικό απ’ τους έλληνες υπ.αμ. και υπ.εξ.; Αυτοί δεν είναι απλοί υπουργοί. Είναι όπλα μαζικής καταστροφής! Μην πάνε χαμένοι…)