Παρασκευή 7 Απρίλη. Ω μα ναι, κι αυτός είναι φίλος μας!!! Όλος ο ελληνικός πατριωτισμός, δεξιός κι αριστερός, δεν πρόκειται να ζητήσει ποτέ ούτε μισή στερλίνα αποζημίωση για τα εγκλήματα που έκαναν οι άγγλοι (ξεκινώντας απ’ τον Δεκέμβρη του ’44) στα μέρη μας.

Ποτέ, ποτέ, ποτέ. Οι άγγλοι και οι αμερικάνοι είναι φίλοι τους (των νικητών…)

Πέμπτη 6 Απρίλη. Κατά τον ελληνικό επαρχιωτισμό, αφεντάδων, πολιτικών βιτρινών και υπηκόων, το πιο σημαντικό που συμβαίνει στην ευρώπη αυτές οι ημέρες είναι τα πήγαινε – έλα των ελλήνων υπουργών («σκληρή διαπραγμάτευση» γαρ!) και οι λεονταρισμοί δηλώσεων πότε του εξοχότατου Αλεξιπράδο, και πότε κάποιου άλλου απ’ το (κατά κυρ Γιάνη) ασκέρι του.

Αμ δε! Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Οι διαδικασίες της διαμόρφωσης της μεθόδου των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο της ε.ε. με το Λονδίνο έχουν εκκινήσει, κι αυτό είναι πολύ σημαντικότερο. Για όλους εκτός απ’ τους “αναξιοπρεπείς επαίτες».

Θα μπορούσε όμως και γι’ αυτούς να έχουν μια αξία αυτές οι διαδικασίες, αν φυσικά έβλεπαν μακρύτερα απ’ τον αφαλό τους. Όπως και ορισμένες δηλώσεις. Που, φυσικά, είναι λόγια, και δεν προεξοφλούν το τέλος αυτών των διαπραγματεύσεων. Διαμορφώνουν ωστόσο ένα ορισμένο προσανατολισμό απ’ την μεριά των 27 της ε.ε. – σίγουρα την δεδομένη ιστορική στιγμή. Και, με την σειρά του, αυτός ο προσανατολισμός επιβεβαιώνει την αλήθεια που η Αθήνα και ο ελληνικός εθνικισμός δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει, για την περίπτωσή του: όταν ζητάς συνέχεια δανεικά επειδή είσαι ανίκανος και αδιάφορος να συμμαζέψεις τις ελίτ σου και τους πολλούς λακέδες τους, δεν μπορείς να εκβιάζεις. Τελεία και παύλα.

Ένα κράτος που φεύγει απ’ την ε.ε. δεν μπορεί να ελπίζει στις ίδιες ή σε καλύτερες συνθήκες από ένα κράτος που ανήκει στην ε.ε. δήλωσε στο ευρωκοινοβούλιο, στη διάρκεια της χτεσινής ψηφοφορίας έγκρισης των βασικών γραμμών του σχεδίου διαπραγμάτευσης, ο γερμανός χριστιανοδημοκράτης Manfred Weber. Και ο σοσιαλδημοκράτης Gianni Pittella συμφώνησε.

Δεν είναι αβάσιμη αυτή η θέση. Ούτε καινούργια. Αν το «έξω» είναι καλύτερο απ’ το «μέσα» τότε γιατί να υπάρχει το δεύτερο; Συνεπώς το Λονδίνο έχει όλα τα προσόντα να παίξει τον ρόλο του σάκου του μποξ, ώστε να αποδειχθεί ότι το «έξω» είναι χειρότερο. Και οι 27 (ή οι πιο ισχυροί ανάμεσά τους) έχουν όλη την διάθεση για τέτοιες κλωτσοπατινάδες.

Αν οι άγγλοι brexiters ήταν έλληνες, θα έσκουζαν ότι «τους κάνουν πειραματόζωο». Ως τώρα δεν το έχουν κάνει. Οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, απ’ την μεριά τους, παίζουν τον μόνο ρόλο που ξέρουν· σ’ ένα θέατρο που έχει μισοαδειάσει: θα σας δείξουμε ρε, αν δεν…

Ο.Κ….

Πέμπτη 6 Απρίλη. Αναρωτιόμασταν φωναχτά χτες (αυτοχειρία;) σε τι θα συνέφερε τον Άσαντ και τον στρατό του να βομβαρδίσει με χημικά τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στην επαρχία του Idlib όταν, σε γενικές γραμμές, «τα πράγματα πάνε καλά» για την μεριά του και, επιπλέον, ένας τέτοιος βομβαρδισμός δεν θα του εξασφάλιζε κάποιο πρακτικό όφελος, επί του εδάφους.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με το Λονδίνο και το Παρίσι, να οι επιλεκτικές συμμαχίες!) υποστηρίζουν ότι τα βομβαρδιστικά του Άσαντ έριξαν τα χημικά. Για την ακρίβεια χρησιμοποιούν μια γκάμα διατυπώσεων που επιτρέπει να πουληθεί ένα τέτοιο «συμπέρασμα». Χωρίς να δίνουν κάποια λογική εξήγηση για τα κίνητρα. Σκέτα και ωμά: αυτός φταίει. Ή: δεν μπορεί παρά να φταίει αυτός. Ή: και ποιος άλλος, δηλαδή, να έφταιγε; (κολοκυθιά).

Η Μόσχα υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Ότι τα αεροπλάνα του Άσαντ κτύπησαν, όντως, μια αποθήκη των αντικαθεστωτικών, που – όπως προκύπτει – είχε και συσκευασίες του sarin ή κάποιου άλλου χημικού. Και οι δύο εκδοχές έχουν πολιτικά κίνητρα. Αλλά η άποψη της Μόσχας είναι πιο λογική. Απλά πιο λογική.

Ακόμα πιο πειστική κάνει την εκδοχή της Μόσχας η βιασύνη της Ουάσιγκτον (σε επίπεδο δηλώσεων προς το παρόν) να «ξεγράψει» τον Άσαντ, χωρίς κάποια σοβαρή απόδειξη της συγκεκριμένης ενοχής του, μετά από την διαδοχική μετατόπιση του προσκοπικού ιμπεριαλισμού που σημειώσαμε μόλις χτες: όταν έχεις κάνει απόβαση σε ένα (τυπικά και διεθνώς ακόμα αναγνωρισμένο) κράτος για να το διαλύσεις δεν γονατίζεις μπροστά στο αφεντικό του. Κάνεις ότι μπορείς για να το βγάλεις απ’ τον λογαριασμό.

Γιατί, λοιπόν, ο Άσαντ θα έκανε αυτό που τον κατηγορεί η Ουάσιγκτον (και τα ανήσυχα λόγω συμφερόντων, για τις ρωσικές επιτυχίες, Λονδίνο και Παρίσι), ε; Αν η ερώτηση διατυπωθεί ανάποδα, σαν γιατί θα έπρεπε να κατηγορηθεί ο Άσαντ, την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, για χημικό πόλεμο; η απάντηση είναι πολύ ευκολότερη… Και δεν σημαδεύει μόνο την Δαμασκό. Σημαδεύει επίσης την Μόσχα και την Τεχεράνη. Ενδεχομένως και την Άγκυρα.

Πέμπτη 6 Απρίλη. Στη φωτογραφία η πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley κάνει φτηνές δημόσιες σχέσεις «πολιτικής νεκροφιλίας», πέρα απ’ τους υπόλοιπους λόγους και για να κουκουλώσει το τι συμβαίνει στην υπό απελευθέρωση Μοσούλη (και τι θα συμβεί στη Raqqa).

Τα λόγια της ωστόσο ήταν πιο δυνατά απ’ τις φωτογραφίες της. Κατηγόρησε την ρωσία και το ιράν ότι «δεν νιάζονται για την ειρήνη» (αφού συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον Άσαντ) και ότι αν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε «αποτύχει να δράσει συλλογικά» εναντίον του, θα το κάνει η Ουάσιγκτον μόνη της…

Εδώ ακριβώς βρισκόμασταν και επί της διοίκησης Ομπάμα, με μία ουσιαστική διαφορά: το «εμείς οι ίδιοι», που είναι η τωρινή εξέλιξη της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής. Φυσικά ΔΕΝ πρόκειται να επιτεθεί ο αμερικανικός στρατός στις περιοχές του Άσαντ! Απλά θα χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την επίθεση με χημικά για να «καβαλήσει» πάνω απ’ τις ως τώρα ρωσο-ιρανο-τουρκο-συριακές διαπραγματεύσεις και διευθετήσεις στο συριακό πεδίο μάχης, και να πάρει ωμά και αδιαπράγματευτα το «δικό της» κομμάτι απ’ την συριακή επικράτεια.

Το ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό της εποχής ταυτόχρονα, είναι ότι η ε.ε. (μέσω της, ας πούμε, «επιτρόπου εξωτερικών» της Federica Mogherini), την ίδια στιγμή που κατηγορεί τον Άσαντ για τις δολοφονίες μέσω χημικών, συγχαίρει την “πρωτοβουλία της Astana”. Δηλαδή την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Άγκυρα…

Πως λέγεται αυτό; Ασκήσεις ισορροπίας σε δύο βάρκες; Σε τρεις; Σε τέσσερεις;

Πέμπτη 6 Απρίλη. Ο πρώην φασίστας Μιλοσεβιτσικός και νυν «κεντροδεξιός» Vucic κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στο Βελιγράδι, με άνεση. Αλλά ένα μέρος του πληθυσμού, ειδικά νεαρότερες ηλικίες, δεν χάρηκαν καθόλου. Κατηγορούν τον Vucic για ολοκληρωτισμό και δικτατορικές πρακτικές. (Φυσικά δεν είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί τους έλληνες φίλους κι αδελφούς, έτσι δεν είναι;)

Οι διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει απ’ την Δευτέρα δεν θα ρίξουν ούτε το Vucic ούτε το καθεστώς του. Ένας κάποιος εκνευρισμός εκτονώνεται, η ιδεολογική σύγχιση επιβεβαιώνεται – δεύτερη φωτογραφία). Αυτό που, στην τελική, κάνει πρακτικά η νεολαία της σερβίας είναι αναγνωρίσιμο: μεταναστεύει, κι όχι μόνο για να βρει δουλειά. Αλλά και επειδή δυσκολεύεται ή και απορρίπτει τον εκτεταμένο (και μαφιόζικο) πολιτικό προσοδισμό.

Επ’ αυτού, εννοείται, «ελλάδα – σερβία συμμαχία!»

Τετάρτη 5 Απρίλη. Κάτι μήνες είναι στην πρωθυπουργική καρέκλα η Theresa May· αλλά νάτην, για δεύτερη φορά, επίσκεψη στο Ριάντ. Αγνά αισθήματα: η πολιτική βιτρίνα του brexit ψάχνει με μεγάλη αγωνία πελάτες, και οι πετρο-μαφίες της αραβικής χερσονήσου έχουν (ακόμα) παράδες. Τι θα αγοράσουν οι σεΐχηδες απ’ το Λονδίνο; Χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (ξέπλυμα, κλπ) και, κυρίως, όπλα.

Όπλα για να σκοτώνουν τους υεμενίτες προς το παρόν, και βλέπουμε αργότερα. Αλλά η κυρία May δεν είναι τόσο άκαρδη (όσο δείχνει η δουλειά της): θα στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στην υεμένη – είπε. Εντάξει…

(Την ίδια αγορά γουστάρει και η Ουάσιγκτον, που έκανε ήδη ένα καλό deal με την χούντα του μπαχρέιν. Πόσα όπλα, λοιπόν, χωράνε στην έρημο; Απεριόριστα ίσως, ειδικά αν εφαρμοστεί στην πιο καθαρή του εκδοχή αυτό που έχει ονομαστεί πολεμικός κεϋνσιανισμός: θάβονται τα όπλα στην άμμο, και ύστερα ξεθάβονται με επιπλέον βομβαρδισμούς…

Διεστραμμένο. Αλλά έτσι είναι ο καπιταλισμός, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό του πηγαίνει στο κόκκινο).

(φωτογραφία: Η αγγλίδα πρωθ. πέρασε και απ’ την ιορδανία. Πάλι από στρατιωτική βάση…)