Της κορέας 3…

Πέμπτη 27 Απρίλη. Σε άρθρο των global times, που θεωρούνται ότι εκφράζουν την κεντρική επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της κίνας, αφήνεται η υπόνοια ότι το Πεκίνο θα μπορούσε, ίσως (…) να ανεχτεί μια περιορισμένης έκτασης «χειρουργική» αεροπορική επίθεση των ηπα στη βόρεια κορέα… Σε καμία περίπτωση όμως εισβολή του στρατού της νότιας στο βορειοκορεατικό έδαφος.

Είναι αυτό μια σταθερή θέση; Ή μια τελευταία προειδοποίηση προς την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν μπορεί να κάνει μαγκιές με ξένα (δηλαδή κινεζικά) κόλλυβα;

Δεν βάζουμε στοίχημα. Ειδικά για τις ιμπεριαλιστικές τακτικές «μεγάλων δυνάμεων» στην ασία. Όμως υπάρχουν (ή έτσι τα βλέπουμε) κάποια «δευτερεύοντα» σημάδια που δείχνουν ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να είναι ευχαριστημένη προς το παρόν με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της κορεατικής χερσονήσου· με την προϋπόθεση ότι το καθεστώς της βόρειας κορέας δεν θα κάνει κάποια καινούργια «απαγορευμένη δοκιμή».

Εξάλλου δεν είναι ακόμα βέβαιο (και πως θα μπορούσε;) ότι η νότια κορέα (κατά κύριο λόγο) θα ήταν διατεθεμένη να υποστεί τα αντίποινα μιας αμερικανικής επίθεσης αν δεν πρόκειται να δοκιμάσει να καταλάβει εδάφη της βόρειας κορέας – κάτι που το Πεκίνο θεωρεί casus belli.

Οι επόμενες ημέρες και νύχτες θα δείξουν τι είναι που εγκυμονείται…

O tempora!

Πέμπτη 27 Απρίλη. Αυτό είναι η κατάρα του post modern καπιταλισμού και του 4ου παγκόσμιου. Μια γριά αλεπού (δεξιά) να συναγελάζεται με έναν πρίγκηπα γιάπη που (το πιθανότερο είναι ότι) «δεν λειτουργεί» χωρίς τα σκονάκια του. Αλλά έτσι τα φέρνει η ζωή: αυτός αριστερά είναι ο σαουδάραβας υπ.εξ Adel al-Jubeir.

Και μην ρωτήσετε τι κουβέντιασαν στη Μόσχα. Τσακώθηκαν. Αλλά με αυτό το διπλωματικό στυλ που όταν γίνονται οι επίσημες δηλώσεις εκφράζεται σαν «ο ένας λέει το ένα, ο άλλος λέει το άλλο» – οπότε σημειώσατε Χ.

«Χ»; Ποιος; Η ρωσία με την σαουδική αραβία; Ο Λαβρόφ με έναν τύπο που τον ήξεραν μόνο στα καζίνα και στα «πρακτορεία συνοδών», αλλά μετά έγινε «αξιωματούχος» και έχει τώρα την αναίδεια να δηλώνει ότι «δεν υπάρχει χώρος στη συρία ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο» για το Ιράν και την Χεζμπ’ αλλάχ;

Που πας ρε καρα-Adel; Ε ρε αμμοβολή που χρειάζεται!!!

Πλεονάσματα και ελλείμματα

Πέμπτη 27 Απρίλη. Όσο πιο πολύ κοκορεύονται οι φαιορόζ (και η αυτού εξοχότης ο πρωθυπουργός ο ίδιος) για την «υπεραπόδοση του πλεονάσματος» του 2016 τόσο περισσότερο μας ζώνουν τα φίδια. Οικονομολόγοι ή λογιστές δεν είμαστε (ευτυχώς) αλλά διαβάζουμε. Πολύ. Και αναρωτιόμαστε: είναι τόσο σίγουροι ότι η εισπρακτική σπασικλιά τους δεν τους έχει ρίξει σε παγίδα;

Κατ’ αρχήν το θρυλικό «πλεόνασμα» του 4,2% επί του αεπ είναι λογιστικό. Όχι πραγματικό. Δεν οφείλεται μόνο στην θεαματική αύξηση των φόρων. Αλλά και στο ότι το ελληνικό κράτος δεν πληρώνει τους προμηθευτές του. Αυτό το λογιστικό τρικ το δέχεται βέβαια η eurostat· αλλά δεν το δέχεται η πραγματικότητα. Κάτω απ’ τα 7 δις «πλεόνασμα» υπάρχει ένα ληξιπρόθεσμο χρέος 5 ή 6 δις. Οπότε…

Πέρα απ’ αυτό όμως. Αν η ελληνική κυβέρνηση καταφέρνει τέτοιο ρεκόρ κόντρα στις (πολύ πιο ήπιες) προβλέψεις, και μάλιστα του πάνκακου δντ, τότε αποδεικνύεται σωστή η άποψη (κόντρα σ’ αυτήν του δντ) ότι η Αθήνα μια χαρά μπορεί να πετυχαίνει πλεονάσματα 3,5% για τα επόμενα, χμμμμμ, ας πούμε 10 χρόνια. Κι αν τα καταφέρνει τότε το χρέος της είναι μια χαρά διαχειρίσιμο! Πάνε γυρεύοντας οι φαιορόζ να τ’ ακούσουν κι αυτό, με δικές τους αποδείξεις;

Πως γίνεται, δηλαδή, απ’ την μια να λες «ωι, ωι, ωι, κι αμάν αμάν, δεν μπορώ να πλερώσω, ελεήστε με τον αόμματο», και απ’ την άλλη να μαζεύεις παράδες σα να ήταν στραγάλια (χωρίς να πληρώνεις), ε;

(Εν τω μεταξύ: για το ευρύτερο κοινωνικό καλό προτείνουμε αυτή η μέθοδος επιτυχίας πλεονασμάτων να αναγνωριστεί στον καθένα. Π.χ.: η μη πληρωμή των φόρων εισοδήματος να ανακηρυχτεί σαν θεάρεστη ενέργεια εξασφάλισης ατομικού ή οικογενειακού πλεονάσματος. Πράξη νοικοκυρεμένη, μυαλωμένη, άξια επιβράβευσης – σα να λέμε…)

Της κορέας…

Τετάρτη 26 Απρίλη. Η συγκέντρωση στρατών γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και η φιλοπόλεμη ρητορική της Ουάσιγκτον πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες ανάφλεξης στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Φαίνεται πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κερδίσει το έδαφος που έχει χάσει στην ανατολική ασία στη διάρκεια της φιλόδοξης μεν αλλά όχι ιδιαίτερα πετυχημένης εκστρατείας “Asian pivot” της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα). Μια ακόμα απόδειξη της συνέχειας στην αμερικανική «εξωτερική πολιτική».

Κάνουμε ωστόσο την σκέψη ότι ο αποφασιστικός παράγοντας για το τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες και βδομάδες εκεί ΔΕΝ είναι ο διακηρυγμένος αμερικανικός τσαμπουκάς αλλά οι αδήλωτες προθέσεις του Πεκίνου. Κάνει μεγάλη διαφορά αν το κινεζικό καθεστώς ξεκαθαρίσει στην Ουάσιγκτον ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά της Πγιονγκ Γιανγκ θα θεωρηθεί επίθεση και κατά του Πεκίνου, ή όχι.

Το είδος των όπλων που μαζεύει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο κάνει για αεροπορικές επιδρομές κατά της βόρειας κορέας, και ως εκεί. Παρότι το βορειοκορεατικό καθεστώς διαθέτει 1200 (ρωσικής κατασκευής) αεροπλάνα, τόσο αυτά όσο και το σύστημα αεράμυνάς του θεωρείται «παλιομοδίτικο» και όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικό· πράγμα που θα έκανε ευκολότερη την δουλειά της αμερικανικής αεροπορίας και των συμμάχων της. Το είδος της απάντησης που το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει «δουλέψει» επί χρόνια είναι πυραυλική. Με ή χωρίς πυρηνικά. Αρχίζοντας με το ευκολότερο, επειδή είναι κοντά: με στόχους στη νότια κορέα ή/και στην ιαπωνία. Και οι δύο έχουν εξοπλιστεί με (αμερικανικά) αντιπυραυλικά συστήματα, που σημαίνει ότι το βορεοκορεατικό καθεστώς θα έχει ελπίδες «να βρει στόχο» όσο περισσότερους πυραύλους εκτοξεύσει μαζί και ταυτόχρονα.

Η Ουάσιγκτον δεν θα χαλιόταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν σοβαρές απώλειες στους δύο «συμμάχους» της, τη νότια κορέα ή/και την ιαπωνία – μάλλον θα χαιρόταν (κρυφά) επειδή έτσι θα αναγκάζονταν να δεθούν ακόμα περισσότερο στο δικό της άρμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από οικονομική άποψη ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι σταθερά ανταγωνιστικός του αμερικανικού…

Όμως η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του κινεζικού στρατού στην υπόθεση (για να μην μιλήσουμε για τον ρωσικό…) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Γιατί σε αντίθεση με το καθεστώς της Πγιονγκ Γιανγκ το Πεκίνο έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα· αποφεύγοντας το έδαφος της νότιας κορέας ή/και της ιαπωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ άσχημο «νέο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να κλιμακώσει τον πόλεμο, με εξαιρετικά αβέβαια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το να χάσουν έστω και ένα αεροπλανοφόρο θα ήταν για τους αμερικάνους το τέλος της ηγεμονίας τους στις θάλασσες του πλανήτη.

Κρίνουμε, λοιπόν, ότι το «κλειδί» βρίσκεται στο Πεκίνο. Αν, δηλαδή, έχει τους δικούς του (όχι γνωστούς…) λόγους να «αφήσει» την Πγιονγκ Γιανγκ για «λίγο στην τύχη» της, δηλαδή σε μια ορισμένη ήττα. Μια «ελεγχόμενη» ήττα που θα συνοδευτεί από σοβαρές ζημιές (σε καπιταλιστικές υποδομές) τόσο της νότιας κορέας όσο και της ιαπωνίας, εξαιτίας της όποιας βορειοκορεατικής «άμυνας». Αν δεν έχει τέτοιους λόγους, κι αν δεν θέλει επ’ ουδενί να έχει η Ουάσιγκτον μια στρατιωτική επιτυχία κάτω απ’ την μύτη του, τότε εικάζουμε ότι η Ουάσιγκτον με το μέγεθος των «αρμάδων» που έχει μεταφέρει στην περιοχή, θα περιοριστεί σε μια παρέλαση… Ενόσω το βορειοκορεατικό καθεστώς θα εμφανίσει κάποια στοιχεία «υποχώρησης» και «διάθεσης για διάλογο». (Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοιος είναι ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτον προς το παρόν: με μια καλή ένοπλη παρέλαση να αναγκάσει το Πεκίνο να «μαζέψει» την Πγιονγκ Γιανγκ…).

Σε κάθε περίπτωση ακούγεται μακιαβελικό το ότι οι συγκρούσεις ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι υποχρεωτικά «ευθύγραμμες». Πρέπει να σημειώσουμε πάντως ότι αυτή τη στιγμή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να αποκτάει πρόβλημα και στο αφγανικό πεδίο μάχης… Που σημαίνει (κατ’ εμάς) ότι επείγεται, προς το παρόν, για «εύκολες νίκες» και όχι για έναν full παγκόσμιο πόλεμο.

Ακούγεται αισιόδοξο; Ίσως. «Προς το παρόν».

Αυτό κι αν είναι “δημοκρατία”!

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δυναμωμένο απ’ την ανανεωμένη (πιο σωστά: ενισχυμένη) συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και τα ψόφια κουνάβια, το Τελ Αβίβ τρίζει τα δόντια του προς ευρώπη μεριά, όπως και όποτε γουστάρει. Τελευταίο γρίλισμα η ακύρωση της συνάντησης του ισραηλινού πρωθ. Netanyahu με τον ευρισκόμενο στο ισραήλ γερμανό υπ.εξ. Sigmar Gabriel, επειδή αυτός ο τελευταίος συναντήθηκε με δύο ισραηλινές μ.κ.ο. ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η “breaking the silence” ασχολείται με την συγκέντρωση μαρτυριών από πρώην ισραηλινούς στρατιώτες για το τι κάνει το Τελ Αβίβ σε βάρος των παλαιστινίων. Η B’Tselem καταγράφει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των παλαιστινίων. Και οι δύο έχουν κηρυχτεί απ’ το ολοκληρωτικό ισραηλινό καθεστώς «αντι-ισραηλινές» (σκέψου και να μην ήταν ισραηλινότατες!…) Και ο Netanyahu είχε το θράσος να απαγορεύσει ουσιαστικά στον Gabriel να συναντηθεί μαζί τους…

Ευτυχώς που οι έλληνες καθεστωτικοί δεν έχουν ούτε σκέψεις ούτε ανησυχίες τέτοιου είδους, όταν κάνουν τις επισκέψεις τους στο ισραήλ. Φανταστείτε να θύμωνε το συμμαχικό τους καθεστώς; Θα χαλούσε η ωραία συνεργασία…

(Η γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού οικοπέδου εκφράζεται, μεταξύ άλλων, και με το κυνήγι «αγωγών», που θα περνάνε από δαύτο. Μπας και γίνει “hub”. Έχουν γραφτεί τα τελευταία 15 χρόνια λαμπροί ύμνοι σε σωλήνες που … δεν φτιάχτηκαν ποτέ. Ο έρμος ο κυρ Παναγιώτης το 2015 ήταν, απλά, ένα κρίκος στην ιστορία αυτή.

Τα ανάλογα ισχύουν με τον αγωγό αερίου που ονειρεύονται οι φαιορόζ απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα σχέδια και τις φωτογραφίες ως την κατασκευή και την λειτουργία τέτοιων project περνάνε τόσα χρόνια και τόσα κύματα ώστε το ευκολότερο είναι να απομείνουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες…)

Ανατριχιαστικό

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δεν προκαλεί δέος (ή, ακόμα, και φόβο) ότι το ψόφιο κουνάβι βρίσκει την κατάσταση στην ελλάδα “απαίσια”; Τι θα μπορούσε ένα τέτοιο μυαλό να σκεφτεί σα λύτρωση; Καλύτερα ένα αισχρό τέλος παρά ένα αίσχος δίχως τέλος – αλλά δεν είναι situ… Και τι περιμένει το ψόφιο κουνάβι για “να ξεκαθαρίσει την αμερικανική στάση στο ελληνικό πρόβλημα”; Τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών; Κάτι άλλο;

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η παθολογική και αθεράπευτη (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια!) αισιοδοξία των φαιορόζ κυβερνητών. Σε 16 μήνες (λένε) «βγαίνουμε οριστικά απ’ το τούνελ»…

Το οποίο τούνελ, επειδή είναι ελληνική εργολαβία, στην έξοδο δεν είναι έτοιμο ακόμα· γκρεμός φάση. Αλλά δεν υπάρχει λόγος πανικού. Ποτέ δεν υπήρξε τούνελ! Υπάρχει ο διαρκής ιμπεριαλισμός του ντόπιου καπιταλιστικού, κρατικού και παρακρατικου προσοδισμού.

Γι’ αυτό, πριν ανοίξετε σαμπάνια, δείξτε υπομονή….

“Vive la France”!

Τρίτη 25 Απρίλη. Το Λονδίνο αποφάσισε να φύγει, και θα φύγει μαλλιοκούβαρα. Το Παρίσι ποτέ δεν έβλεπε “ζεστά” στην αγγλική συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της (ευρωπαϊκής) ηπείρου – ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού είναι παλιός. Μετά το brexit το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στην ε.ε. και στην ευρωζώνη μεγάλωσε· ειδικά απέναντι στο Βερολίνο. Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ο γαλλικός καπιταλισμός, συνολικά, δεν είναι στα καλύτερά του, ο γαλλικός στρατός παραμένει ο μόνος στην ε.ε. που είναι πυρηνικά εξοπλισμένος, και πηγαίνει όπου γουστάρει χωρίς εσωτερικές γκρίνιες και «εθνικά» ακατάλληλες ερωτήσεις… Συνεπώς, μετά το περσινό δημοψήφισμα υπέρ του brexit, στη γαλλία θα μπορούσαν να γιορτάζουν επί μέρες: ένας σοβαρός μπελάς λιγότερος!…

Κι όμως. Βρέθηκαν 7 εκατομμύρια γάλλοι ψηφοφόροι, που μάλιστα περνάνε εαυτούς για ultra πατριώτες, που ψήφισαν την φασιστο-υποψήφια, η οποία «υπόσχεται» να βγάλει και την γαλλία απ’ το project europe! Βρέθηκαν 7 μύρια γάλλοι ψηφοφόροι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι το «εθνικό συμφέρον» τους είναι να φράξουν τα σύνορά τους, να οχυρωθούν στη «γραμμή Μαζινό» του φράγκου, και έτσι να πέσουν ξεβράκωτοι στα νύχια της «αγγλόσφαιρας», του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου!!

Πρέπει να παίζει τρελό ψέκασμα και εις Παρισίους! Δεν εξηγείται αλλιώς… Ένα ελληνικό δώρο;

(Οι γάλλοι «της διασποράς», αυτοί που ψήφισαν ενώ ζουν εκτός συνόρων, δεν ήταν τόσο φιλικοί με την φασιστοϋποψήφια. Μόλις ένα φτωχό 6,5% της τόριξε… Ένα περίεργο πράγμα. Μόλις φύγει κανείς από εκεί που μίσησε και τον μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, όπως λέει και ο ποιητής, κάτι παθαίνει. Και δεν το πιάνει το ιερό ψέκασμα… – εκτός εξαιρέσεων, που έπεσαν στο βαρέλι όταν ήταν μικροί…)

“Vive la Grece”!

Τρίτη 25 Απρίλη. Η εξαγωγή “τίμιου ψεκάσματος” απ’ την Αθήνα στο Παρίσι (κάτι σαν το “άγιο φως” του λουμπενισμού! – “εμείς που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού τώρα δίνουμε και το μύρο της παρακμής του”!!!) υποδεικνύεται και απ’ αυτό: εκτός απ’ τα 7 μύρια γάλλους ψηφοφόρους, η γαλλική φασιστο-οικογένεια έχει και (δεν είναι τόσοι;) 1 με 1,5 εκατομμύρια έλληνες οπαδούς! Πρόκειται για τους ίδιους που είναι υποστηρικτές του ολλανδού Wilders, του αμερικανικού ψόφιου κουναβιού… Και μιλώντας γενικά και διεθνιστικά: πρόκειται για ένα πυκνό σμήνος ελληνικών μυγών που όπου μυρίσουν σκατά πηγαίνουν και κάθονται πάνω τους.

Το ενδιαφέρον (πολιτικό και ιδεολογικό και όχι εντομολογικό!) είναι ότι αυτό το 1 με 1,5 μύριο ελλήνων ΔΕΝ δηλώνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, φασίστες. Αλλά «αριστεροί», «επαναστάτες», «αντικαπιταλιστές»… Και, κυρίως (εδώ είναι τα λεφτά!): αντισυστημικοί!

Τι είναι η «αντισυστημικότητα» οι πάντες αγνοούν. Πρόκειται για το καταφύγιο των οπαδών του παλιού συστήματος – «old regime» όπως θα το έλεγαν άλλοτε. Για παράδειγμα οι αριστοκράτες, μετά την επικράτηση των αστών, θα μπορούσαν να πουλάνε την ιδεολογία τους για «αντισυστημική». Ή οι οπαδοί της δουλείας στον αμερικανικό νότο, μετά τη νίκη των βορείων, το ίδιο. Εννοείται ότι και οι παπάδες του χριστιανισμού είναι «αντισυστημικοί», στο βαθμό που «σύστημα» είναι ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και ο Νεύτωνας. Μιλώντας γενικά, κάθε ιστορικά ξεπερασμένος και κάθε πυροβολημένος είναι «αντισυστημικός», αρκεί να ορίσει το «σύστημα» όπως τον βολεύει.

Αρκεί, έτσι, τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών του, με την βοήθεια των καλοπληρωμένων δημαγωγών τους, να τον επιστρατεύουν επιβεβαιώνοντάς του ότι πράγματι η γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος… Κι αυτός το κέντρο της γης…

Με τόσους και τέτοιους «αντισυστημικούς» ο καπιταλισμός χαίρει άκρας υγείας!!! Γιατί όχι;

So what?

Τρίτη 25 Απρίλη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)

“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.

Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”! Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ένας μάγκας απ’ την ιρλανδία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Αν υπήρξε ποτέ εποχή αθωώτητας της rock ‘n’ roll, αυτός είναι ένας απ’ τους αγίους της. Εδώ, στο Shadow play, σε μια εμφάνιση του 1979 στην ελβετία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Rory Gallagher! Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα – τέλος!!! (Χωρις ντρόγκες, χωρίς μπράβους…)

Δύο χρόνια μετά ήρθε και στα μέρη μας. Στη Ν. Φιλαδέλφεια (είχε γήπεδο και δεν το λέγαν «εκκλησία»…). Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη: η συναυλία άρχισε αλλά δεν τέλειωσε ποτέ…

(Καλή δύναμη)