Δευτέρα 15 Μάη. Ορισμένα πτώματα έχουν υπερφυσικές ιδιότητες. Είναι αρχηγοί κράτους και παρακράτους μαζί.
Όμως στ’ αλήθεια πιστεύει κανείς πως όλοι αυτοί οι «απλοί» θαυμαστές / οπαδοί / πιστοί θέλουν να ελευθερωθούν από κάτι;
(Και η σημαία των σερβοφασιστών δεν λείπει από καμιά κρατικο/παρακρατική παρέλαση…)
αόρατες πόλεις – Κυριακή 14 Μάη. Σήμερα, σ’ αυτό το νησί, συνέβη ένα θαύμα. Το καλοκαίρι ήρθε πρόωρα. Έβαλα το κρεβάτι κοντά στην πισίνα και βουτούσα μέχρι πολύ αργά. Ήταν αδύνατο να κοιμηθώ. Δύο ή τρία λεπτά απ’ έξω ήταν αρκετά να μετατρέψουν σε ιδρώτα το νερό που θα έπρεπε να με προστατέψει απ’ την τρομερή άπνοια. Τα χαράματα με ξύπνησε ένας φωνογράφος. Δεν μπόρεσα να γυρίσω στο μουσείο να πάρω τα πράγματα. Έφυγα προς τα φαράγγια. Βρίσκομαι στις νότιες παρυφές, ανάμεσα σε υδρόβια φυτά, αγανακτισμένος απ’ τα κουνούπια, βουτηγμένος μέχρι τη μέση στη θάλασσα ή σε βρώμικα ρεύματα, βλέποντας πώς βίασα παράλογα τη φυγή μου. Νομίζω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν σε αναζήτησή μου· ίσως να μην μ’ έχουν καν δει. Αλλά ακολουθώ το πεπρωμένο· στερημένος απ’ όλα, περιορισμένος στον πιο άξενο, λιγότερο κατοικήσιμο τόπο του νησιού, σε βάλτους που η θάλασσα σκεπάζει μια φορά τη βδομάδα.
Αυτά τα γράφω για ν’ αφήσω μια μαρτυρία του αντίξοου θαύματος. Αν σε λίγες μέρες δεν πεθάνω από πνιγμό ή αγωνιζόμενος για την ελευθερία μου, ελπίζω να γράψω την Υπεράσπιση ενώπιον επιζώντων και ένα Εγκώμιο του Μάλθους. Θα επιτεθώ, μέσα απ’ αυτές τις σελίδες, στους εξολοθρευτές των δασών και των ερήμων. Θα δείξω ότι ο κόσμος, με την τελειοποίηση των αστυνομιών, των εγγράφων, της δημοσιογραφίας, της ραδιοτηλεφωνίας, των τελωνείων, κάνει ανεπανόρθωτο οποιοδήποτε λάθος της δικαιοσύνης και είναι μια οργανωμένη κόλαση για τους καταδιωγμένους. Δεν μπόρεσα μέχρι τώρα να γράψω παρά μόνο αυτή τη σελίδα, που χθες ακόμα δεν πρόβλεπα. Πόσες απασχολήσεις υπάρχουν στο έρημο νησί! Τι αξεπέραστη είναι η σκληρότητα του ξύλου! Πόσο πιο μεγάλο είναι το διάστημα, απ’ το αεικίνητο πουλί!
Ένας Ιταλός που πουλούσε χαλιά στην Καλκούτα μου ‘δωσε την ιδέα να ‘ρθω· είπε (στη γλώσσα του):
– Για ένα φυγά, για σας, μόνο ένα μέρος υπάρχει στον κόσμο, αλλά αυτό το μέρος δεν κατοικείται. Είναι ένα νησί. Το 1924, πάνω κάτω, κάποιοι λευκοί κατασκευάσαν ένα μουσείο, ένα παρεκλήσι, μια πισίνα. Τα έργα αποπερατώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν.
Τον διέκοψα· ήθελα τη βοήθειά του για το ταξίδι· ο έμπορας συνέχισε:
– Δεν το πλησιάζουν ούτε οι κινέζοι πειρατές, ούτε το κατάλευκο πλοίο του Ινστιτούτου Ροκφέλλερ. Είναι η εστία μιας αρρώστιας, ακόμα μυστηριώδους, που σκοτώνει απ’ έξω προς τα μέσα. Πέφτουν τα νύχια, τα μαλλιά, πεθαίνουν το δέρμα και ο κερατοειδής των ματιών, και το σώμα ζει οχτώ με δεκαπέντε μέρες. Οι άντρες του πληρώματος ενός ατμοπλοίου που είχε αγκυροβολήσει στο νησί ήταν γδαρμένοι, φαλακροί, χωρίς νύχια – όλοι νεκροί – όταν τους βρήκε το γιαπωνέζικο καταδρομικό Ναμούρα. Το ατμόπλοιο βυθίστηκε με κανονιοβολισμούς.
Αλλά τόσο φριχτή ήταν η ζωή μου, που αποφάσισα να φύγω… Ο Ιταλός θέλησε να με μεταπείσει· τον κατάφερα να με βοηθήσει.
…
Η εφεύρεση του Μορέλ – Adolfo Bioy Casares – 1940 – Buenos Aires
Κυριακή 14 Μάη. Αν ζούσε ο Κέυνς θα πανηγύριζε. Το κινεζικό σχέδιο “one belt one road” (ή, χαϊδευτικά, «ο δρόμος του μεταξιού 2.0») είναι το πιο φιλόδοξο ως τώρα, στον 21ο αιώνα, σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσω της δημιουργίας υποδομών μεγάλης κλίμακας. Αφορά έμμεσα ή άμεσα το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού και εμπλέκει πάνω από 60 κράτη. Ένα σχέδιο «ανοικοδόμησης» χωρίς να έχει προηγηθεί μείζων καταστροφικός πόλεμος… Ένα «σχέδιο Μάρσαλ» κυρίως για την ασία, και στη συνέχεια για την αφρική, του οποίου το μέγεθος κινείται μεταξύ 300 δις δολαρίων (ήδη) και 5 τρις (σε 5 χρόνια).
Και, το πιο ενδιαφέρον από κάθε άποψη: η μέχρι πρόσφατα «μόνη υπερδύναμη» του πλανήτη είναι απέξω, φθονεί, και ακονίζει τα νύχια της. Ίσως κάποιες αμερικανικές εταιρείες χωθούν. Αλλά το κέντρο βάρους του καπιταλιστικού πλανήτη μετατοπίζεται…
Το γεγονός είναι ότι το σχέδιο αφορά τις (σχετικά μιλώντας) «λιγότερο αναπτυγμένες» περιοχές του πλανήτη. Περιοχές, δηλαδή, που μπορεί να μην είχαν ως τώρα ούτε τις πιο βασικές υποδομές, όπως ανεκτούς δρόμους ή συστήματα αποχέτευσης. Αν επρόκειτο να εφαρμοστεί κάτι ανάλογο στον «πρώτο κόσμο», θα έπρεπε πρώτα να ισοπεδωθεί δεόντως. Παρότι οι υπάρχουσες υποδομές της ευρώπης και της βόρειας αμερικής θεωρούνται, σε διάφορες περιπτώσεις, «γερασμένες», και παρότι οι «επενδύσεις» για την αντικατάστασή τους με βάση τις καπιταλιστικές προοπτικές του 21ου αιώνα θα «απορροφούσαν» πολλά τρισεκατομύρια, είναι ακριβώς το επίπεδο ανάπτυξης που δεν επιτρέπει μια ομαλή κεϋνσιανή διαχείριση του είδους του αμερικανικού new deal, πριν τον β παγκόσμιο πόλεμο. Τώρα το new deal είναι ασιατικό.
Όμως αυτό ακριβώς είναι περίοδος όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού! Μπορεί κανείς να φανταστεί, έστω σε αδρές γραμμές, την ανάπτυξη των «δρόμων του μεταξιού» σε, ας πούμε, δέκα χρόνια από τώρα… Τι θα απογίνουν οι «μεγάλες πρωτοκοσμικές δυνάμεις» που επί δύο τουλάχιστον αιώνες βάσισαν την παγκόσμια κυριαρχία τους στις «υπερατλαντικές» αποικίες τους (άμεσες ή έμμεσες), στο θαλάσσιο εμπόριο και στον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων; Θα μπαλώνουν κάλτσες; Όχι.
Το Πεκίνο εξοπλίζει το σχέδιό του με όλα τα απαραίτητα: τράπεζες για την χρηματοδότηση, διακρατικές σχέσεις, κατασκευαστικές, ναυπηγεία, πολιτιστικές ανταλλαγές, κλπ. Αλλά ο καπιταλισμός είναι αμείλικτο σύστημα. Ως τώρα η Ουάσιγκτον (κατά κύριο λόγο, αν και όχι μόνη της) προσπαθεί να φρενάρει και να ελέγξει την «μετατόπιση του άξονα του κόσμου» με πολέμους «τοπικούς».
Αργά ή γρήγορα όμως οι εξοπλισμοί και οι αναμετρήσεις θα είναι κατά κυριολεξία· και χωρίς proxies.
Σάββατο 13 Μάη. Αν αυτές οι κακόβουλες ηλεκτρονικές κατασκευές (που μπορούν να συγκλονίζουν το κυβερνοσύμπαν) «πιάνουν δουλειά» μόλις κλικάρει κανείς ένα άγνωστης προέλευσης αρχείο που έλαβε μέσω mail, τότε; Δεν ανοίγουμε σε αγνώστους;
Λογικό ακούγεται, όχι επαρκές όμως· και σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι αυτό το είδος «εισβολής» είναι το πιο εύκολο να γίνει. Κατά τα άλλα οι προχω χάκερς των μυστικών υπηρεσιών δεν κτυπάνε κανένα κουδούνι, ούτε ρωτάνε. Μπουκάρουν, θρονιάζονται, και δεν ζητάνε λύτρα. Το ίδιο κάνουν, ερήμην, όλα τα καλά αφεντικά των εταιρειών «κοινωνικής δικτύωσης»: κλέβουν, «πειραματίζονται», προβοκάρουν, και κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι.
Μην ξεχαστούμε, ε;
Σάββατο 13 Μάη. Καθώς έχουν κλείσει 4 βδομάδες, η απεργία πείνας παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές επεκτείνεται. Κατ’ αρχήν μέσα στις φυλακές, καθώς εκατοντάδες επιπλέον κρατούμενοι μπαίνουν στον συγκεκριμένο αγώνα. Ύστερα εκτός φυλακών, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με διαδηλώσεις και οδομαχίες. Τέλος εκτός μέσης Ανατολής: στη νότια αφρική, για παράδειγμα, βουλευτές και ακτιβιστές θα κάνουν μια 24ωρη απεργία πείνας, σαν συμβολική συμπαράσταση στους παλαιστίνιους απεργούς. Το ίδιο θα κάνουν (ή έχουν κάνει ήδη) συμπαραστάτες απ’ τις ηπα, την γαλλία και το βέλγιο.
Τα αιτήματα της απεργίας πείνας είναι στοιχειώδη: αφορούν τις συνθήκες στις φυλακές, τις απομονώσεις, καθώς και τις φυλακίσεις χωρίς κατηγορίες… Ο φίλος της Αθήνας και του ελληνικού βαθέος κράτους είναι, όλα κι όλα, ένα “δημοκρατικό” καθεστώς…
(φωτογραφία: διαδηλώτρια, κτυπημένη στο πρόσωπο από πλαστική σφαίρα, στη διάρκεια οδομαχιών με την ισραηλινή στρατοαστυνομία στη Ramallah, προχτές).
Σάββατο 13 Μάη. Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα στοιχηματίζαμε για τέτοια θέματα, όπως π.χ. ποιον ή ποιαν θα διαλέξει ο φρεσκοεκλεγμένος σοσιαλφιλελεύθερος Macron για την καρέκλα της πρωθυπουργίας, εν όψει των βουλευτικών εκλογών στις 11 και 18 Ιούνη. Αν έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον το ζήτημα είναι επειδή θα μπορούσε η επόμενη (υποψήφια κατ’ αρχήν) πρωθυπουργός της γαλλίας να είναι η Christine Lagarde. Σωστά καταλάβατε: η νυν επικεφαλής του καταραμένου δντ.
Η Lagarde είναι δημοφιλής στους γάλλους ψηφοφόρους· τουλάχιστον περισσότερο από άλλους πιθανούς υποψήφιους. Επιπλέον, και παρά το γεγονός ότι η πρωθυπουργική καρέκλα είναι υποβαθμισμένη σε σχέση με την προεδρική στο γαλλικό πολιτικό σύστημα, έχει αρκετή «διεθνή ακτινοβολία» ώστε να αναστηλώσει το κύρος της (οικονομικά και κοινωνικά) ζορισμένης γαλλικής δημοκρατίας. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια θα ήταν αναγκασμένη να ασχολείται με την «καθημερινή πολιτική», που δεν είναι το πιο φανταιζί καθήκον στον κόσμο… Ωστόσο έχει την σχετική εμπειρία: έχει διατελέσει υπουργός οικονομικών, υπουργός εμπορίου και υπουργός γεωργίας και αλιείας στην κυβέρνηση του de Villepin (από το 2005 ως το 2007).
Το ενδιαφέρον είναι, τώρα, αυτό: αν ο Macron επιλέξει την Lagarde τότε το δντ δικαιούται «μερικές ημέρες άδεια» μέχρι να εκλέξει καινούργιο διευθύνοντα σύμβουλο (που θα είναι απ’ την ευρώπη σε κάθε περίπτωση) – άντρα ή γυναίκα. Παρότι σε επίπεδο τεχνοκρατών «το μαγαζί δεν θα κλείσει» είναι μάλλον λογικό ότι στη διάρκεια αυτής της «μεταβατικής περίοδου» το δντ δεν θα είναι διαθέσιμο για συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος…
Κι όλα αυτά απ’ την ερχόμενη βδομάδα και μετά. Υποθέτουμε ότι κάποιοι στην Αθήνα προσεύχονται να βρει ο Macron κανάν άλλο υποψήφιο…
Σάββατο 13 Μάη. Διαφορετικό ενδιαφέρον, και προφανώς μεγαλύτερο, (θα) έχουν οι όποιες ανακοινώσεις μετά την συνάντηση του Macron με την Merkel στο Βερολίνο, στις 15 Μάη (την ερχόμενη Δευτέρα). Φαίνεται ότι τα επιτελεία των δύο κρατών έχουν δουλέψει ήδη πάνω σε κάποια σχέδια για την προώθηση του project europe. Εξάλλου ο Macron τα είχε ξαναπεί με την Merkel (και τον Gabriel) τον περασμένο Μάρτη, όταν ήταν ακόμα αουτσάιντερ υποψήφιος.
Για ένα απ’ αυτά σας έχουμε προϊδεάσει έγκαιρα (και) απ’ την ασταμάτητη μηχανή (ευρωπαϊκή σύγκλιση 1, 18 Φλεβάρη ‘17): η δημιουργία ενός κοινοβουλίου της ευρωζώνης (το υπάρχον είναι της ε.ε.), με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Μία απ’ τις εικαζόμενες αρμοδιότητες αυτού του ευρωζωνιακού κοινοβουλίου (μπορεί να) είναι ο έλεγχος του ESM («ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας»), ο οποίος όμως θα αποκτήσει επιπλέον αρμοδιότητες, έτσι ώστε να τείνει προς το ευρωπαϊκό αντίγραφο του δντ.
Τι σχέση μπορεί να έχει μ’ αυτά και άλλα παρόμοια ένα «κράτος μέλος» που δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά ούτε καν τα δικά του δομικά προβλήματα, και είναι διαρκώς στα παρακάλια και στα κόλπα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάφοροι ντόπιοι βουλευτές πολύ θα γούσταραν τα μεγαλεία (και τους μισθούς) ενός καινούργιου ευρωβουλευτικού πόστου. Όμως αυτό δεν το λες και «συμβολή» στο project europe – έτσι δεν είναι;
Θα φανεί, και θα φανεί μάλλον γρήγορα…
Σάββατο 13 Μάη. Τελικά ο εξοχότατος πρωθυπουργός και η συνοδεία του (ξανα)πήγαν στο Πεκίνο, για την διεθνή συνάντηση “μια ζώνη ένας δρόμος” (αν και η αρχική πρόσκληση απευθυνόταν στον πρόεδρο Πάκη…) Αυτή τη φορά το ταξίδι θα είναι κάπως καλύτερο από μερικές απόψεις: δεν θα τον αφήσει το κινεζικό καθεστώς να περιμένει κάνοντας βόλτες και τουρισμό κανά διήμερο, μέχρι να τον υποδεχθεί επίσημα – όπως έγινε την προηγούμενη φορά.
Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που τα ντόπια καθεστωτικά μήντια κάθε είδους, πατριωτικά καθώς είναι, δεν θα τα αναφέρουν. Στο Πεκίνο βρίσκεται και ο Ερντογάν (“ο σουλτάνος”, της “υπό διάλυση τουρκίας”, για να μην ξεχνιόμαστε…) και θα τα πει (και) με τον εξοχότατο. Αλλά ο Ερντογάν έχει σοβαρότερη δουλειά στο Πεκίνο απ’ το να δώσει βάση σ’ έναν φλύαρο και ψωνισμένο ψευτάκο: θα συμμετάσχει σε τριμερή συνάντηση με τον Πούτιν και τον Σι Τσινπίνγκ…
Η σοβαρότητα αυτής της τριμερούς ξεκινάει με το καλημέρα: είναι η πρώτη φορά που Μόσχα και Πεκίνο οργανώνουν από κοινού συνάντηση, με οποιονδήποτε. Επιπλέον είναι μια ρωσο-κινεζική “κοινή πρωτοβουλία” έξω απ’ τα τωρινά πλάσια του “συμφώνου της Σαγκάης”. Το ανακοινωμένο μενού της συνάντησης είναι “θέματα εμπορίου και οικονομικής συνεργασίας”… Και περιφερειακά ζήτηματα· με το “συριακό ζήτημα” πάνω πάνω. Συνεπώς, ειπωμένο με ελληνική ορολογία, αυτή η τριμερής είναι “σημαντική διεθνής πολιτική αναβάθμιση” για το τουρκικό καθεστώς. Το οποίο μόνο οι έλληνες “βλέπουν να καταρρέει όπου νάναι”…
Το έχουμε ξαναπεί: το Πεκίνο ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μέση Ανατολή, και όχι μόνο λόγω “δρόμου του μεταξιού”. Υποθέτουμε ότι τα τρία αφεντικά θα έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν γνώμες για τον ρόλο της Ουάσιγκτον σ’ όλη την ασία. Και όχι μόνον εκεί. (Το που θα καταλήξουν δεν θα μας το πουν). Την ίδια ώρα ο εξοχότατος θα έχει γυρίσει στην Αθήνα για να ξαναπέσει στα δυσάρεστα και καθόλου “φευγάτα”…
Απ’ το Πεκίνο ο Ερντογάν θα πετάξει για την Ουάσιγκτον. Εκεί υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες…
Σάββατο 13 Μάη. …Υπάρχει ακόμα μια μεταβατική διαδικασία στις ηπα. Το βλέπουμε. Θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί και ευαίσθητοι εξαιτίας αυτής της εξελισσόμενης μεταβατικής περιόδου… Αυτό είπε μεταξύ άλλων χτες ο Ερντογάν σε δημοσιογράφους (σε σχέση με το ταξίδι του στις ηπα) πριν φύγει για την κίνα.
Οι σχετικά χαμηλοί τόνοι που προς το παρόν κρατάει το τουρκικό καθεστώς (σε αντίθεση με τους υψηλούς που χρησιμοποιούν διάφοροι δικοί του “σύμβουλοι” αρθρογραφώντας) σημαίνει ότι απ’ την στιγμή που δεν κινδυνεύει άμεσα απ’ τον εξοπλισμό των ypg και την ζεστή φιλία τους με το αμερικανικό πεντάγωνο, θα ελιχθεί. Θα προσπαθήσει να «κερδίσει» τα δυνατόν περισσότερα απ’ την Ουάσιγκτον (σαν υποτιθέμενα «αντίβαρα»). Προς το παρόν παριστάνοντας ότι ο εξοπλισμός των ypg ήταν απόφαση της προηγούμενης διοίκησης (Ομπάμα) που απλά υλοποιεί η τωρινή…
Όμως, στην πράξη, η Άγκυρα ξέρει πολύ καλά τι επιδιώκουν οι αμερικάνοι στη μέση Ανατολή, και πως το μεθοδεύουν. Ακόμα και εναντίον της. Και επειδή «αγριεύει» αυτή η μεθόδευση, προτιμάει να απαντήσει πρακτικά αντί, απλά, να γαυγίζει μόνο…
Έτσι, αν καταλαβαίνουμε σωστά τα υπονοούμενα διάφορων (καθεστωτικών) αρθρογράφων σε τουρκικά μήντια, η Άγκυρα θα συνεχίσει να κινείται «εκτός αμερικανικής γραμμής», ακόμα κι αν αυτό θυμώνει την Ουάσιγκτον…
Παρασκευή 12 Μάη. Πάνω που θα διαλυόταν (η τουρκική επικράτεια), επειδή αυτό είδαν στον ύπνο τους όλοι οι έλληνες δεξιοαριστεροί πατριώτες και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών, κι άλλωστε το έχει προβλέψει και ο γέρων γιουβέτσιος… Πάνω που διαλυόταν, λοιπόν, ο προαιώνιος εχθρός και το ελλαδιστάν θα γινόταν των πολλών θαλασσών και ηπείρων, ήρθαν τα κακά νέα: η δοκιμή ενός made by turkey βαλλιστικού πυραύλου, φορητού, εδάφους εδάφους, με βεληνεκές 280 χιλιόμετρα. Που, μάλλον, είναι πολύ περισσότερα (μερικοί λένε: 1000 χιλιόμετρα…). Με όνομα; “Bora”. Μπόρα, δηλαδή. “Καρέκλες”….
Τα νέα είναι κακά για δύο λόγους. Πρώτον, ο προφανής και γενικός: οι καπιταλιστικοί στρατοί εξοπλίζονται… για «εντελώς ειρηνικούς λόγους», έτσι δεν είναι; Ο δεύτερος είναι επίσης προφανής και ειδικός: από στρατιωτική άποψη οι συσχετισμοί (τεχνολογικοί και αριθμητικοί) είναι τέτοιοι που ούτε σαν εφιάλτη δεν θα πρέπει να βλέπουν (στον ύπνο τους) οι ελληνάρες «στρατιωτική αναμέτρηση» με την Άγκυρα, «περικύκλωσή» της, κλπ κλπ.
Αυτό το δεύτερο, είναι αλήθεια, είναι καλό από πολλές πλευρές. Μπορεί να χάσουν μερικοί τα φαντάσματά τους, αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι κακός σύμβουλος. Ειδικά αν στο πραγματικό βεληνεκές της “μπόρας” είναι και η Αθήνα…