Σάββατο 17 Ιούνη. Υπάρχει άλλο ένα θέμα, που στα γενικά του χαρακτηριστικά είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο: η στάση του δντ και ειδικά η άποψη της Ουάσιγκτον γι’ αυτήν· σε σχέση με την «μικρή ασθενή». Μιλώντας ψυχρά και ιστορικά δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του δντ το να διαπραγματεύεται με διάφορους συν-πιστωτές τις αναγκαιότητες των εκλογικών τους κύκλων και να παίρνει «δημιουργικά ασαφείς» αποφάσεις με βάση αυτούς τους κύκλους. Ωστόσο αυτό κάνει πλέον, μέσω της επικεφαλής του Christine Lagarde: “ναι, μεν, το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οπότε το δντ θα έπρεπε να αποκλείσει την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης· αλλά μπορεί κάποια στιγμή να γίνει διαχειρίσμο, οπότε συνεχίζει να συμμετέχει (χωρίς λεφτά, σε αναμονή), εντός, εκτός και επί τα αυτά”.

Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση δημιουργεί όντως προβλήματα σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό που φτιάχτηκε για να έχει παγκόσμια εμβέλεια, αλλά χάνει σταθερά την κεντρικότητά του εδώ και χρόνια: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν “προηγούμενο”. Διαφωνίες (και απόψεις υπέρ της αποχώρησης απ’ το “ελληνικό πρόγραμμα” μετά το 2012) υπήρχαν και πριν· αλλά ο “μεγαλύτερος μέτοχος”, η Ουάσιγκτον, επί διοίκησης Ομπάμα, έριχνε το βάρος του υπέρ της παραμονής, μ’ όλο αυτό το ασαφές καθεστώς.

Είναι στην ίδια φάση και η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού; Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις (του είδους δηλώσεις στελεχών του συντηρητικού κόμματος) που δείχνουν ότι η «business λογική» του ψόφιου κουναβιού (και όσων βρίσκονται πίσω του) είναι αντίθετη. Η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας το λύσουν οι ευρωπαίοι· δεν θα πηγαίνουν εκεί τα λεφτά των αμερικάνων φορολογούμενων ήταν η άποψή του· πριν εκλεγεί.

Μετά την εκλογή η απόφαση (για τον ρόλο ή τον μη ρόλο του δντ) εκκρεμεί. Μπορεί να συνεχίσει να εκκρεμεί για πολύ. Όμως η Lagarde εισηγήθηκε σήμερα (ή θα το κάνει πολύ σύντομα) στο δ.σ. του δντ την έγκριση του «είμαι και δεν είμαι μέχρι να…». Το προς έγκριση σχέδιο είναι ότι το δντ θα δανείσει την Αθήνα κάτι λιγότερο από 2 δισεκτομμύρια δολάρια, αλλά όχι ακόμα. Αργότερα. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν…

Αυτό δεν είναι «καπιταλιστική τεχνοκρατία». Πιθανόν οι συσχετισμοί στο δ.σ. να είναι ήδη κανονισμένοι, υπέρ. Πρέπει ωστόσο να περιμένει κανείς την τελική απόφαση· ψόφιο κουνάβι είναι αυτό, δεν έχει και τα καλύτερα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Είναι σ’ όλους σαφές ότι αυτά τα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια είναι ασήμαντη χρηματική συνεισφορά· έχει μόνο «πολιτική» σημασία, για να συνεχίσουν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να δανείζουν τα πολύ περισσότερα. Ε, δεν χρειάζεται μεγάλη δόση ψοφιοκουναβίνης για να πει μια αμερικανική πολιτική βιτρίνα «Ρε, μας δουλεύετε; Αν έχετε προβλήματα με τα κοινοβούλιά σας λύστε τα· το δντ δεν θα παριστάνει τον φερετζέ!»

(Προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές ανάγκες, η Lagarde έχει καταφύγει στην αναβίωση μιας τακτικής του δντ στα ‘80s, που ονομάζεται «κατ’ αρχήν συμφωνία»: σήμαινε ότι γινόταν μια συμφωνία «διάσωσης μέσω δανείων και μεταρρυθμίσεων» αλλά το χρηματοδοτικό σκέλος της έμπαινε σε εφαρμογή μετά από 1 ή 2 μήνες, αφού πρώτα οι ιδιώτες πιστωτές του ενδιαφερόμενου κράτους συμφωνούσαν σε κάποιο «κούρεμα» – έτσι ώστε το χρέος του να είναι διαχειρίσμο.

Το πρόβλημα τώρα είναι πολλαπλό. Πρώτον, δεν υπάρχει σαφές χρονικό όριο για να γίνει, αν γίνει, κάποια «διευθέτηση» – το Βερολίνο δηλώνει σταθερά ότι δεν θα χρειαστεί. Δεύτερον, οι πιστωτές είναι κράτη. Τρίτον, και σημαντικότερο, πρόκειται για μέλη μιας νομισματικής ένωσης στην οποία ανήκει και το ελλαδιστάν, που έχουν ήδη έναν καλό κουμπαρά για «διάσωση»· τον esm. Το τρικ της Lagarde μπορεί, λοιπόν, να είναι τυπικά εντάξει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ψήσει την Ουάσιγκτον.

Αν το δντ αποφασίσει σύντομα ότι δεν θα ξαναβάλει λεφτά στο ελληνικό πρόγραμμα, όχι – μόνο – επειδή ακόμα το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, αλλά επιπλέον – σημαντικότερο – επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει – ο esm έχει λεφτά – κι όσο συνεχίζεται το ήξεις αφήξεις διακυβεύεται τσάμπα το όποιο κύρος του, αν λοιπόν προκύψει κάτι τέτοιο, τότε κάποια ευρωπαϊκά κοινοβούλια πιθανότατα να φρενάρουν την εκταμίευση της δόσης…

Θεωρητικά η φαιορόζ κυβέρνηση ίσως έχει βάλει στην άκρη το ποσό που χρειάζεται, για να γλυτώσει την χρεωκοπία. Όμως αυτό δεν θα είναι πήραμε αυτό που θέλαμε· εκτός αν κάποιος σκέφτεται σεξιστικά.

Λίγη υπομονή, λοιπόν, εξοχότατε και αυλή του παλατιού. Μακάρι όλα να πάνε κατ’ ευχήν. Αλλά ας πάνε πρώτα μέχρι το τέλος· και μετά κάνετε το πάρτυ…

Δεν χάθηκε ο κόσμος!)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Αν όσα ευρωπαϊκά κοινοβούλια ψηφίζουν για τις εκταμιεύσεις δόσεων στην Αθήνα το κάνουν· και αν δεν εμφανιστεί σαν «τιμωρός» η Ουάσιγκτον ζητώντας την απόσυρση του δντ απ’ τα ευρωπαϊκά προβλήματα, τότε η «μικρή ασθενής» την γλύτωσε. Προς το παρόν, αλλά ένα «παρόν» που θα κρατήσει κάμποσους μήνες.

Για το δεύτερο δεν ξέρουμε. Για το πρώτο είναι αναμενόμενο να γίνει αυτή η έγκριση· αν και οι (προεκλογικές) γκρίνιες στη γερμανική βουλή αναδεικνύουν αυτό που είναι όντως προβληματικό: συμμετοχή του δντ (ήδη απ’ το 2015 by the way) σε ρόλο «τεχνικού συμβούλου», χωρίς χρηματοδοτήσεις, πόση τεχνοκρατική ακεραιότητα εγγυάται για την διαρκή «διάσωση της μικρής ασθενούς»; Όλο και κάποιοι, εδώ κι εκεί, σε διάφορα κοινοβούλια, θα αναρωτηθούν μεγαλόφωνα.

Την γλύτωσε λοιπόν (αν δεν υπάρξει κάτι την τελευταία στιγμή) η Αθήνα: παραμένει στο club. Διασωληνωμένη, αλλά παραμένει. Η φαιορόζ κυβέρνηση δεν «πήρε» τίποτα απ’ αυτά που είχε βάλει κορώνα στο κεφάλι της, αλλά αυτό δεν είναι θέμα. Κάτι θα πουλήσει σαν επιτυχία, κάποιοι θα το αγοράσουν, κάποιοι όχι. Και θα ξεκινήσει αυτή η σπουδαία περίοδος των «υπουργικών αποφάσεων» και των «εγκυκλίων», που θα εκδοθούν ή όχι, φροντίζοντας να μην εφαρμοστούν εκείνα απ’ τα πρόσφατα ψηφισθέντα «μέτρα» που θίγουν την καρδιά του προσοδικού συστήματος.

Όσο για εμάς, την ανύπαρκτη (και πάντα ψόφια) σύγχρονη εργατική τάξη; Αν σας λέγαμε «νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή!» θα το τρώγατε;

Πάμε γερά λοιπόν! Εφτά ευρώ κατώτατο ωρομίσθιο, κι αυτό για αρχή! (Κολώνετε;)

Παρασκευή 16 Ιούνη. Η «ελληνική διάσωση» βρίσκεται ήδη στον 8^ο χρόνο της, οι αιτίες γι’ αυτό το long play είναι γνωστές (και δεν έχουν να κάνουν με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, τα δικά τους κατορθώματα είναι έτσι κι αλλιώς γνωστά απ’ τα ‘80s· σ’ αυτά δεν περιλαμβάνεται το «κώμα»…) και η διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος» με τις βαλίτσες με τα λεφτά μπροστά και τον πολιτικό σχεδιασμό σε τοπική και ευρωπαϊκή κλίμακα στο πορτ παγκάζ είναι αποδεδειγμένα «μη βιώσιμη»· για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της μόδας.

Το ελληνικό προσοδικό μοντέλο δεν έχει ηττηθεί απ’ την διαχείριση της κρίσης· το αντίθετο. Ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του πέρασε στη «μαύρη οικονομία», στο οργανωμένο έγκλημα, που είναι ο «φυσικός χώρος» της διανομής προσόδων, χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις. Το υπόλοιπο έχει παραμείνει στην λευκή καπιταλιστική οικονομία, και οριοθετεί τους post crisis «εξασφαλισμένους».

Αυτό είναι καπιταλισμός, «ετερόδοξος» σε σχέση με την προτεσταντική ορθοδοξία ίσως, αλλά 100% καπιταλισμός. Θα του εξασφαλιστούν όμως για καιρό δικαίωματα ψήφου στο κέντρο του project europe;

Έχουμε αυτή την περιέργεια…