Τετάρτη 21 Ιούνη. Ξαφνικά, ο κραταιός οίκος του «εθνικού εργολάβου» εμφανίζεται να είναι σε διωγμό: οι λογαριασμοί και τα ακίνητα (εντός ελλάδας) του ενός των υιών δεσμεύτηκαν, έναντι χρεών· ενώ γίνονται και εισαγγελικές έρευνες για «χαριστικά δάνεια» στον όμιλο, που συμπαρασύρουν και στελέχη τραπεζών. Ο μηντιακός όμιλος που κάποτε ήταν ναυαρχίδα βγαίνει στο σφυρί, εν μέρει σαν παλιοσίδερα. Αν συνυπολογίσει κανείς αυτήν την «αναταραχή με διακυμάνσεις» που μορφοποιήθηκε απ’ την «μεγάλη εκστρατεία κατά της διαπλοκής» που ξεκίνησε πέρυσι ο αντ’ αυτού (τότε επίσημα παρακοιμώμενος υπουργός) για να καταλήξει στο Βατερλώ του· αυτό το σούσουρο με τον asset 1, μισοϊδιοκτήτη ήδη ενός δημαγωγικού μπλοκ, τον asset 2 που έσκασε “απ’ το κρύο”, και κάτι άλλα ψιλά ακόμα, θα συμπέραινε ότι «κάτι σοβαρό κινείται» στο ελληνικό παρακράτος.
Οι περσόνες, φυσικά, κινδυνεύουν πολύ λιγότερο απ’ όσο υπονοεί ο θόρυβος της δημαγωγίας. Για παράδειγμα ο οίκος του «εθνικού εργολάβου» δεν είναι χαζός να έχει την περιουσία του εντός ελλάδας… Παραμένει ωστόσο αξιοσημείωτο το ότι οι παραδοσιακές βαρωνίες των media έχουν χρεωκοπήσει, ανοικτά και ομολογημένα.
Αυτό είναι γεγονός: δεν πρέπει να υπάρχει μήντιο, ακόμα και περιθωριακό (τύπου «στο κόκκινο»…) που να μην είναι χρεωκοπημένο – με κριτήρια καπιταλιστικού επιχειρείν. Η ανάδειξη της χρεωκοπίας των μηντιακών επιχειρήσεων είναι βέβαια πάρεργο της χρεωκοπίας των τραπεζών, που άλλαξαν διοικήσεις εξαιτίας των καταραμένων δανειστών (τα έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo αυτά), και τώρα ψάχνουν τα λεφτά τους. Είναι (οι μηντιακές επιχειρήσεις) τμήμα αυτού του μεγάλου κύματος νέων προβληματικών που έχει αποκαλύψει αναγκαστικά η καταραμένη «τρόικα»: τα αφεντικά παντελόνιασαν τους παράδες, συντηρούσαν τα μαγαζιά τους με αλλεπάλληλα δάνεια, και τώρα οι τράπεζες πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους και όχι τα φιλαράκια των προηγούμενων (;) διοικήσεών τους. Όπως, ακριβώς, έγινε με το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού παραδοσιακού βιομηχανικού σκελετού, που ανάλογα «αναπτύχθηκε» απ’ τα ‘50s μέχρι τα ‘70s (με “θαλασσοδάνεια” δηλαδή…), μέχρι που στα ‘80s οι (ακόμα κρατικές τότε) τράπεζες άρχισαν να ψάχνουν τα λεφτά τους, ενόψει αναπροσανατολισμών στις δανειοδοτικές πολιτικές τους.
Αλλά τα μήντια είναι δημαγωγικοί μηχανισμοί· αυτό τους τοποθετεί σε ειδική θέση μέσα στις πολιτικά προσοδικές διαδικασίες. Η χρεωκοπία των παραδοσιακών μηντιακών βαρωνιών ΔΕΝ αφήνει σημαντικό κενό στην διασπορά της βλακείας και την μαζική χειραγώγηση: δουλεύουν ήδη τα «νέα μήντια» και οι μικροί στρατοί των εγκάθετων και των trolls “υψηλής παραγωγικότητας”. Στρατοί που, ωστόσο, οπλισμένοι με τις απεριόριστες δυνατότητες και ευκολίες της μαζικής “αντιγραφής” είναι – κι αυτό έχει μεγάλη σημασία – πολύ μικρότερου κόστους σε σχέση με τα παραδοσιακά μήντια. Ούτε χαρτιά και μελάνια, ούτε τυπογραφεία, ούτε στούντιο, ούτε τεχνικοί του ενός ή του άλλου είδους, ούτε δίκτυα φυσικής διανομής, ούτε σταθμοί αναμετάδοσης… Σκέτα δικτυωμένα ηλεκτρόνια σε τηλεφωνικές γραμμές. Υψηλή ταχύτητα και αστραπιαία απονέκρωση της όποιας νοημοσύνης!
Ενώ, λοιπόν, στη δημόσια σφαίρα, η χρεωκοπία των παραδοσιακών βαρωνιών εμφανίζεται σαν Το γεγονός, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι οι μηχανισμοί χειραγώγησης στηρίζονται πρακτικά όλο και λιγότερο στις τεχνικές και τα μέσα των ‘90s και των ‘00s· όλο και περισσότερο στη θάλασσα των “fake news” και των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» μέσω internet, social media, κλπ. Αυτά τα τελευταία είναι η πολύ – φτηνή – λύση. Και πίσω τους θαυμάσια μπορούν να σταθούν (στέκονται ήδη) οι ίδιοι βαθυκρατικοί «παίκτες» όπως και πριν.
Αν και έχουμε να μάθουμε ακόμα, το συμπέρασμά μας ως τώρα είναι αυτό: ο συνδυασμός της τραπεζικής χρεωκοπίας και της τεχνικής (και κοινωνικής και πολιτικής) αλλαγής στα εργαλεία χειραγώγησης, συγκλίνουν σε μια Αλλαγή Παραδείγματος α λα ελληνικά και σ’ ότι αφορά το κεφάλαιο των μήντια.
Όμως αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αλλαγή αφεντικών. Και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει «κατάργηση» του βασικού παρακρατικού πυρήνα.
Φυλαχτείτε: οι τσατσορούφιανοι είναι πολύ κοντύτερά σας απ’ ό,τι νομίζετε…
