Συρία

Σάββατο 24 Ιούνη. Ακολουθώντας βελτιωμένες και αναβαθμισμένες τις τακτικές που στο παρελθόν χρησιμοποίησαν οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι (και ο isis), κινούμενοι τη νύχτα στην έρημο για να μην γίνονται αντιληπτοί, οι σύμμαχοι του Άσαντ επεκτείνουν με αιφνιδιαστικούς ελιγμούς τον έλεγχό τους στα συρο/ιρακινά σύνορα, στα νότια· εκνευρίζοντας, είναι σίγουρο, το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Σ’ αυτήν την περιοχή (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής συρίας) δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές πόλεις ή χωριά που να συνιστούν εμπόδιο από στρατιωτική άποψη. Υπάρχουν μόνο συστάδες πετρελαιοπήγαδων και εγκαταστάσεις για όσους δουλεύουν σ’ αυτά. Έτσι, το φιλοΆσαντ πεζικό (συριακός στρατός, ιρακινοί, ιρανοί και Χεζμπ’ αλλάχ), με την αεροπορική κάλυψη της Μόσχας, προχωρούν γρήγορα από «συστάδα σε συστάδα», χωρίς να συναντούν ιδιαίτερη αντίσταση. Καταλαμβάνουν εδάφη και πηγάδια, στερώντας τα (μαζί με τα όποια έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο) απ’ τον isis. Απέχουν τώρα (σ’ αυτήν την συνοριακή γραμμή) περίπου 150 χιλιόμετρα απ’ την κωμόπολη Al Qa’im, που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη, εκεί που περνάει απ’ την συρία στο ιράκ. Σ’ αυτή την διαδρομή το μόνο αξιόλογο, κάπου στη μέση, είναι ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο…

Εκτός απ’ την Raqqa και λίγες ακόμα κωμοπόλεις, στον isis στη συρία έχει απομείνει τώρα κυρίως η έρημος· και, φυσικά, η κατοχή ενός μέρους της Deir ez-Zor και η πολιορκία του υπόλοιπου. Με τα σημερινά δεδομένα, όπου καμιά «ισχυρή δύναμη» δεν κάνει κάτι φανερά υπέρ του, η πλήρης κατάρρευση του «χαλιφάτου» στη συρία είναι θέμα χρόνου.

Αυτό δεν αρέσει σε πολλούς…

Η διαρκής κατοχή

Παρασκευή 23 Ιούνη. Πριν ακριβώς 50 χρόνια, ανάμεσα στις 5 και στις 11 Ιούνη του 1967, το Τελ Αβίβ εξαπέλυσε και κέρδισε έναν «πόλεμο αστραπή» εναντίον της αιγύπτου, της ιορδανίας και της συρίας. Ο «πόλεμος των 6 ημερών» (έτσι έμεινε στην ιστορία) κερδήθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό χάρη στην καλύτερη ποιότητα των όπλων του και, κυρίως, τον σχεδιασμό και την προετοιμασία του. Η νίκη του απέφερε την κατάληψη της χερσονήσου του Σινά και της λωρίδας της Γάζας (σε βάρος του Καΐρου), της ανατολικής Ιερουσαλήμ και της δυτικής Όχθης (σε βάρος του Αμμάν) και των υψωμάτων του Γκολάν (σε βάρος της Δαμασκού).

Στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν, κι αφού έγινε άλλος ένας αραβο-ισραηλινός πόλεμος τον Οκτώβρη του 1973 (αυτή τη φορά τον ξεκίνησαν οι άραβες), το Τελ Αβίβ επέστρεψε την χερσόνησο του Σινά στο Κάιρο, και συνέχισε την κατοχή των υπόλοιπων αραβικών (παλαιστινιακών) εδαφών. Απ’ την λωρίδα της Γάζας ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε μεν επίσημα το 2005 (για «λόγους ασφαλείας») αλλά η κατοχή της συνεχίζεται «έμμεσα», με την μόνιμη περικύκλωσή της, τον συχνά ασφυκτικό αποκλεισμό της και την καταπάτηση των θαλάσσιων εκτάσεων που της αναλογούν.

Υψώματα του Γκολάν: απο εκεί το Τελ Αβίβ προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη στους αντι-Άσαντ ένοπλους, ακόμα κι αν πρόκειται για πυρήνες του isis…

Δυτική Όχθη και ανατολική Ιερουσαλήμ: έχοντας τον στρατιωτικό έλεγχο των περιοχών το Τελ Αβίβ έχει βάλει μπροστά εδώ και δεκαετίες ένα πρόγραμμα εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών, κτίζοντας δεκάδες χιλιάδες σπίτια (σε φυλασσόμενους απ’ τον στρατό οικισμούς) για ακροδεξιούς ισραηλινούς.

Λωρίδα της Γάζας: όποτε το Τελ Αβίβ θεωρεί ότι οι δεκάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι εκεί είναι ανυπάκοοι περισσότερο απ’ όσο μπορεί να ανεχτεί, σηκώνει τα βομβαρδιστικά του και τους ισοπεδώνει. Το έκανε στα τέλη του 2008 – αρχές του 2009, και ξανά το καλοκαίρι του 2014. Συχνά ο αποκλεισμός ολοκληρώνεται και απ’ την μεριά του αιγυπτιακού καθεστώτος (όπως η τωρινή χούντα του Σίσι) αν και, απ’ αυτήν την μεριά, πάντα υπάρχουν τρόποι να γίνεται λαθρεμπόριο των βασικών ειδών για τις ζωές των παλαιστινίων.

Πάρα πολύ περιληπτικά (υπάρχουν κάμποσες εκτενείς αναφορές σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo…) αυτός είναι ο πολύ καλός φίλος, σύμμαχος και «εταίρος» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Και φαίνεται πως είναι η καταλληλότερη εποχή για τέτοιες «φιλίες»…

Ο διαρκής πόλεμος

Παρασκευή 23 Ιούνη. Το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) έχει να χάσει τα περισσότερα απ’ την αμφισβήτηση ή/και την μείωση της επιρροής της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή. Στην πράξη το ισραηλινό κράτος ζει εδώ και μιάμισυ τουλάχιστον δεκαετία ένα σοβαρό υπαρξιακό δράμα σε σχέση με την χρησιμότητα και την αξία του σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο / αστακός, φύλακας της ομαλής ροής πετρελαίων. Καθώς το πετρέλαιο χάνει ραγδαία την στρατηγική του σημασία σαν το νούμερο 1 ενεργειακό εμπόρευμα· καθώς ο καπιταλιστικός κόσμος μετακινείται σε ένα καινούργιο (και ισχυρά διαφοροποιημένο) Ενεργειακό Παράδειγμα, κράτη χωροφύλακες (σαν το ισραηλινό αλλά και το ελληνικό και το σαουδαραβικό…) χάνουν την γεωπολιτική αξία που είχαν τον 20ο αιώνα. Και το πιθανότερο είναι να μην την ξανακερδίσουν ποτέ, καθώς συμβαίνουν κι άλλες ριζικές αλλαγές στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο έδαφος και την αποεδαφοποίησης.

Θα αφεθεί το μιλιταριστικό / φασιστικό / θρησκευτικό καθεστώς του ισραήλ στην μοίρα του; Όχι. Ακόμα κι αν οι τοπικοί (ιστορικοί) αντίπαλοί του είναι περισσότερο ακίνδυνοι από ποτέ (ιράκ, συρία, αίγυπτος) αυτό το καθεστώς είναι υποχρεωμένο να αναζητεί εχθρούς για να συνεχίσει να υπάρχει, σαν πολεμική μηχανή. Συνεπώς το Τελ Αβίβ όχι μόνο απειλεί αλλά θα κάνει, και μάλλον γρήγορα παρά αργά, καινούργιους πολέμους· φανερούς, και όχι κρυμμένους σαν αυτόν που κάνει στη συρία.

Καθόλου συμπτωματικά οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι της ανατολικής Μεσογείου / μέσης Ανατολής «φτιάχνουν συμμαχία», μήπως και δρώντας μαζί μπορέσουν να συγκρατήσουν την πτώση της διεθνούς αξίας των οικοπέδων τους: το ελλαδιστάν με το ισραήλ, αλλά επίσης και η σαουδική αραβία με το ισραήλ. Είναι ένα παράξενος «άξονας», που δικαιολογείται μόνο απ’ την αίσθηση της κοινής έκπτωσης – για κοινούς, αν και όχι συνολικά τους ίδιους λόγους. Καθόλου συμπτωματικά, επίσης, αυτοί οι γεωπολιτικά υποτιμημένοι αναζητούν την υποστήριξη της παρακμιακής «μόνης υπερδύναμης», που ούτε μόνη είναι ούτε υπερδύναμη πια.

Η ισχύς εν τη ενώσει φαντάζονται…

Οι απότομες στροφές

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

O Θουκυδίδης στην Ουάσιγκτον

Παρασκευή 23 Ιούνη. Πρωτοκοσμικοί είναι, αμερικάνοι είναι, τι άλλο θα έκαναν απ’ το να διαβάζουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο του Θουκυδίδη σαν … πολεμικό ρεπορτάζ; Όμως ο (και στρατηγός) συγγραφέας, οπαδός της «διπολικής» εννόησης της πραγματικότητας (δεν θα την ονομάσουμε διαλεκτική για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις), γνήσιο διανοούμενο τέκνο του σύντομου αθηναϊκού «χρυσού αιώνα», δεν εξιστόρησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο παρά μόνο με ένα πολιτικό κίνητρο: να γίνει «κτήμα ετ ες αιεί» η επίγνωση ότι κάθε πλευρά ενός πολέμου έχει τα δικά της «δίκια», πράγμα που καθόλου δεν εμποδίζει την γενική καταστροφή όλων των εμπόλεμων. Αυτό τότε…

Ο (με τα σημερινά δεδομένα) μεγαλοαστός Θουκυδίδης δεν έγραψε εγχειρίδιο διάσωσης ούτε «δυνάμεων που παρακμάζουν», ούτε «δυνάμεων αναθεωρητικών». Δεν είχε καν συμβουλές του είδους «θεωρία παιγνίων»!

Πολύ περισσότερο: είναι άχρηστος σε ένα οικονομικό / κοινωνικό σύστημα (τον καπιταλισμό) που «αναπνέει» μέσα απ’ την καταστροφή…

Αλλά τι να καταλάβουν αμερικανικές πολιτικές και στρατιωτικές βιτρίνες; Ψάχνουν το manual της επιβίωσής τους…

Κουίζ

Πέμπτη 22 Ιούνη. Τι σχέση έχει η πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) με την ιδεολογία; Όση σχέση έχει ο πόλεμος (με άλλα μέσα) με τα φαντάσματα του «θα τους ξεκοιλιάσουμε!» Η πολιτική ήττα δεν είναι αυτό το καραγκιοζιλίκι που, δήθεν σαν αυτοκριτική, πουλάνε οι πολιτικές βιτρίνες! Η πολιτική ήττα, ειδικά με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας, σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι για απροσδιόριστα πολύ καιρό ο ηττημένος «το βουλώνει»: έχει ηττηθεί στ’ αλήθεια, κι αυτό είναι όλο.

Κάπου είναι γραμμένο (ακόμα και στο “spirit”…):

Αλήθεια είναι πως στους πολέμους δεν υπάρχουν

αναγκαστικά ηττημένοι.

Η ήττα χρειάζεται μια σκληρή απόφαση για να υπάρξει,

και υπάρχει, προπάντων, μετά την σκληρότερη απόφαση

κάποιων να την υποστούν.

Γιαυτό είναι πιο εύκολο να βρει κανείς

(στην άλλη μεριά των θριαμβευτών)

ξεπεσμένους νικητές παρά ηττημένους…

Project yunanistan

Πέμπτη 22 Ιούνη. Ευτυχώς που ο εξοχότατος πρωθυπουργός διαβλέπει κύμα επενδύσεων. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που νωρίς την άνοιξη του 2016 διέβλεπε (με την ίδια κατηγορηματικότητα) ότι «το ελατήριο της ελληνικής ανάπτυξης» πρόκειται να εκτονωθεί / εκσφενδονηθεί μετά το Πάσχα (του 2016). Ε, δύο χρόνια πάνω δύο κάτω, μέσα είναι…

Για έναν περίεργο και προφανώς ανθελληνικό λόγο οι διεθνείς ατζέντηδες του εμπορίου χρήματος κρίνουν τα πράγματα αλλιώς. Κάτι τους έχει πιάσει: συνιστούν ο ένας μετά τον άλλο στο δντ (τελευταίο ως τώρα το καταραμένο bloomberg) να την κάνει απ’ το ελληνικό πρόγραμμα· και να την κάνει χτες!

Είναι βαλτοί (απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση, λογικά… Ε;). Δεν αποκλείεται (να νομίζουν ότι) θα κάνουν ζημιά στην ευρωζώνη με μια τέτοια αποχώρηση. Δεν αποκλείεται να είναι οπαδοί του Γιάνη. Δεν αποκλείεται… τίποτα…

Αβάσιμο εντελώς δεν είναι – πάντως. Το θεώρημα (ευχή καλύτερα) για το τι κακό θα συμβεί στην ευρώπη αν όλες αυτές οι συμφωνίες είναι μαλακίες…. Θα πέσει η διεθνής ισοτιμία του ευρώ – «ζημιά»!!!

Όσο για τα υπόλοιπα; Με όλο το θάρρος, και με δεδομένο ότι είμαστε περιθωριακοί: αφού εξοχότατε βλέπεις κύμα, τι κύμα; τσουνάμι αληθινό με παράδες, δεν κάνεις κανά πρόχειρο μάθημα surf; Να σε βλέπει ο λαός να σε χαίρεται, έτσι, που όλο χάρη, θα αφήνεις τα κύματα (των επενδυτών) να σκάνε στις ψωραλέες κορμάρες μας ενώ εσύ, αγέρωχος, πάντα στην κορυφή…

Ε;

Project yunanistan 2

Πέμπτη 22 Ιούνη. Αν οι αγγλοαμερικάνοι «φίλοι» (δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, ειδικοί, δημαγωγοί, εγκάθετοι, ξανά δημαγωγοί, κλπ) που ως και πολύ πρόσφατα θεωρούνταν σύμμαχοι της φτωχής πλην τίμιας (ελλάδας) στον αγώνα της ενάντια στα τέρατα της ευρωζώνης τώρα, για την συμφωνία που πάνω πάνω, με χρυσά γράμματα, γράφει «πήραμε αυτά που θέλαμε» λένε ρε τι μαλακίες είναι αυτές!… Αν η «αγγλοαμερικανόσφαιρα» αμφισβητεί αυτό που το ελληνικό κυβερνοάγχος θεωρεί «επιτυχία» (που ανοίγει τον ορίζοντα για «κύματα επενδύσεων»)… Αν, με δυο λόγια, οι αναμενόμενοι κυματιστοί επενδυτές δεν είναι με ντάλαρς και στέρλινς (και ποιος ξέρει με τι νόμισμα θα είναι…), τότε υπάρχει ένα πρόβλημα. Όχι για τις «επενδύσεις» – τέτοιες γίνονται ακόμα και στα πιο φρικαλέα μέρη του κόσμου. Γίνονται και με σφαίρες αντί για χρήμα.

Το πρόβλημα σχετίζεται με το μέλλον του yunanistan…. Από κρατική και καπιταλιστική άποψη. Από παρακρατική δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όσο καταλαβαίνουμε…

Project europe

Τετάρτη 21 Ιούνη. Το πιθανότερο είναι ότι «τέτοιες ιδέες είναι απόλυτα εχθρικές» για τον μέσο έλληνα πατριώτη, που στενάζει κάτω απ’ την γερμανική κατοχή… Θα ήταν κάπως πιο αποδεκτές μόνο υπό μία προϋπόθεση: ότι δισεκατομμύρια ευρώ θα έρρεαν στην φτωχή και τίμια ελλάδα χωρίς προϋποθέσεις και ελέγχους· όπως εκείνες τις ωραίες εποχές των ‘90s και των ‘00s.

Δεν ανήκουμε σ’ αυτήν την κατηγορία, έτσι κι αλλιώς. Ποτέ δεν λιμπιστήκαμε «ευρωπαϊκά κονδύλια», και φυσικά ποτέ δεν φάγαμε το παραμύθι ότι για τα βασικά χαρακτηριστικά του ελληνικού καπιταλιστικού συμπλέγματος (και των ιδεολογιών του) φταίνε…. οι «γερμανοί»… Συνεπώς οι δηλώσεις της γερμανίδας πρωθ. Μέρκελ στο ετήσιο συνέδριο του γερμανικού σεβ αξίζουν την προσοχή μας:

… Φυσικά θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε έναν κοινό υπουργό οικονομικών, αν οι συνθήκες είναι σωστές κι αν υπάρχει η κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στους κινδύνους και τις ευθύνες του χρέους… Θα μπορούσαμε επίσης να συμφωνήσουμε σε έναν προϋπολογισμό της ζώνης του ευρώ αν είναι καθαρό ότι μ’ αυτό τον τρόπο ενισχύουμε πραγματικά την δομή της οικονομίας…

Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι πρόκειται για «στροφή» της γερμανικής πολιτικής. Δεν έχουμε αυτή την άποψη. Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο προωθεί την εμβάθυνση της ομοσπονδιοποίησης της ευρώπης απ’ την δεκαετία του ‘90· σκοντάφτοντας συνήθως στις περισσότερο «εθνικιστικές» αντιδράσεις κυρίως (αν και όχι μόνο) του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου. Πάντα, όμως, έδινε κεντρική σημασία στους όρους και τους κανόνες των σχετικών διαδικασιών· όχι παράξενο για ένα κράτος / καπιταλισμό που θα «συνεισφέρει» (ήδη το κάνει) τα περισσότερα σε ένα περισσότερο ομόσπονδο «ευρωπαϊκό κράτος».

Ίσως, τώρα, στη φάση της πολιτικής παράλυσης του Λονδίνου και της πίστωσης χρόνου που έχει ο Macron είναι η κατάλληλη στιγμή για να δουλευτούν αυτές οι ιδέες. Ήδη Παρίσι και Βερολίνο έχουν συγκροτήσει επιτροπή τεχνοκρατών που θα παρουσιάσει στο eurogroup του Ιούλη προτάσεις για την εναρμόνηση των φορολογιών και την σύνθεση των οικονομικών πολιτικών (στην ευρωζώνη).

Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι στο ίδιο συνέδριο, οι μεν γερμανοί βιομήχανοι τάχτηκαν υπέρ αυτού του update του project europe («αρκεί να σχεδιαστεί σωστά» πρόσθεσαν), ενώ οι επικεφαλής των υπόλοιπων κομμάτων δεν είχαν σοβαρές αντιρρήσεις· μάλλον συνέστησαν προσοχή· και φροντίδα των «ασθενέστερων περιοχών της ε.ε.» (οι πράσινοι).

Δεν είναι κάτι για αύριο. Αλλά το νερό μπαίνει στο αυλάκι. Πως θα αντιδράσει ο ελληνικός μικροαστικός πατριωτισμός όταν μάθει τέτοια νέα που, αυτή τη φορά, δεν θα αφήνουν περιθώρια για «θεσμικούς λαθρεπιβάτες» του είδους «ένταξη στην ευρωζώνη»; Χμμμμ… Κάντε τις προβλέψεις σας…

Ο πρώτος και ο τελευταίος

Τετάρτη 21 Ιούνη. Είτε πρόκειται για σύγχυση είτε πρόκειται για το θέατρο της σύγχυσης (σα να λέμε: η ευελιξία α λα αμερικέν!) η εκπρόσωπος τύπου του αμερικανικού υπ.εξ. Heather Nauert έβαλε υποψηφιότητα για το αντίστοιχο πόστο στην ελλάδα, όταν βγει στη σύνταξη.

…Το υπουργείο εξωτερικών των ηπα (δήλωσε) είναι έκπληκτο που τα κράτη του Κόλπου δεν έχουν γνωστοποιήσει λεπτομέρειες για τις κατηγορίες τους εναντίον του Κατάρ, αν και έχουν περάσει 2 βδομάδες από τότε που επέβαλαν αποκλεισμό.

Σ’ αυτό το σημείο (συμπλήρωσε) έχουμε απομείνει μ’ αυτό το απλό ερώτημα: οι ενέργειες αυτών των κρατών είχαν πράγματι σχέση με τις ανησυχίες τους σε σχέση με τις κατηγορίες για υποστηρίξη του Κατάρ σε τρομοκράτες ή σχετίζονται με τις χρόνιες αντιθέσεις μεταξύ των κρατών του «συμβουλίου συνεργασίας του Κόλπου»;…

Ούπς!!!! Το αμερικανικό υπ.εξ. ή/και ο κύριος Tillerson συμπεριφέρονται σα να είναι χωριστό κράτος σε σχέση, π.χ., με τον λευκό οίκο; Έχουμε απομείνει μ’ αυτό το απλό ερώτημα: η «ποικιλία» της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής σε επίπεδο δηλώσεων (ή και ενεγειών) έχει πράγματι σχέση με αγεφύρωτες (ακόμα …) αντιθέσεις στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, ή σχετίζεται με κάποια τακτική «δημιουργικής ασάφειας» που θα έλεγε κι ο Γιάνης;

Γιατί αν πάρουμε τα λεγόμενα της κυρα Nauert στα σοβαρά, όπου νάναι η Ουάσιγκτον θα «αθώωσει» την Ντόχα και θα αρχίσει τις κατηγορίες κατά του Ριάντ!

(Ο στρατός, το αμερικανικό Πεντάγωνο δηλαδή, έχει δικό του «βασιλιά»; Να αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι η αμερικανική άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» θα καταρρεύσει παρόμοια με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία;)