Ντόχα

Τρίτη 27 Ιούνη. Να κλείσουν το al Jazeera… Να κλείσουν και την τουρκική βάση… Να κόψουν κάθε σχέση με το ιράν… Να κάνουν και 10 συνεχόμενες κωλοτούμπες στον αέρα: η λίστα των απαιτήσεων του Ριάντ (και των λίγων βασάλων του στη χερσόνησο) απέναντι στην Ντόχα είναι σουρεαλιστική. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταχτεί μετά από 2 ή 3 πρωϊνές (μεσημεριανές καλύτερα) «γραμμές». Εκείνη την ώρα όλα είναι δυνατά· αν νοιώθεις ότι έχεις εξουσία.

Η ενδοαραβική κόντρα έχει πάψει να απασχολεί (σίγουρα στα μέρη μας), αφού δεν θα γίνει πόλεμος (που δεν θα γινόταν!). Συνεχίζεται πάντως. Σκοπεύει σε κάτι πραγματικό το Ριάντ; Αν δεν είναι όλα «άσπρη σκόνη» το μόνο λογικό «μετά», όταν θα περάσουν οι 10 ημέρες του σαουδαραβικού τελεσίγραφου στο κατάρ χωρίς αυτό να συνθηκολογήσει, θα είναι… τα ίδια όπως και πριν. Δηλαδή τίποτα σπουδαίο.

Μετά την πρώτη ή και την δεύτερη μέρα του αποκλεισμού του, το σεϊχάτο του κατάρ βρήκε λύσεις για όλα τα προβλήματα: όταν έχεις λεφτά δεν είναι δύσκολο. Η Άγκυρα και η Τεχεράνη, σε συνεννόηση μεταξύ τους, προμηθεύουν το κατάρ όσα έχασε (με το αζημίωτο προφανώς)· συνεπώς το παλάτι του Ριάντ βρυχάται χωρίς να μπορεί να απειλήσει στα σοβαρά.

Το σημαντικότερο: αν όλος ο καυγάς γίνεται με φόντο στο συριακό πεδίο μάχης, τότε πολύ απλά οι φασιστοσεΐχηδες του Ριάντ μπορούν να ανακηρυχτούν losers! H Ντόχα δείχνει ότι πέρασε έγκαιρα στο σωστό στρατόπεδο. Κι αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, αρκεί να περιμένει.

Σε μερικές βδομάδες, σε έναν ή δύο μήνες, μπορεί όμως και νωρίτερα, το Ριάντ θα συνεχίζει να έχει νεύρα, αλλά δεν θα έχει τίποτα άλλο στη συρία…

Simplicité

Δευτέρα 26 Ιούνη. Αυτοί οι δύο γκανέζοι ράπερ, ο M3nsa και ο Wanlov the Kubolor, μαζί με τον κιθαρίστα Alex Hunter, μπορεί να μην είναι κάτι σπουδαίο. Απ’ την άλλη μεριά δείχνουν (λέμε) κάτι σημαντικό και παλιό: την φωνή (την ανθρώπινη φωνή) στην εκφραστικότητά της· έτσι ώστε με ελάχιστα επιπλέον όργανα να στήνει την μουσική στα πόδια της. Μακριά από υψηλές τεχνολογικές απαιτήσεις και τα παρόμοια.

“Anaa” λοιπόν. Σε μια περφόμανς που θα στεκόταν σε οποιαδήποτε κορυφογραμμή ή πλατεία του κόσμου.

Καθώς θα ζείτε τον 21ο αιώνα θυμηθείτε: η ανθρώπινη φωνή…

Κι αν χρειάζεται κι άλλη υπενθύμιση, να μία: ο Roger Ridley, στο πεζοδρόμιο, στο μπλουζ Tears on my pillow, κάπου στην California, κάποτε…

(Special αφιερωμένο σ’ όλα τα αλάνια, όλων των δρόμων, παντού και οποτεδήποτε…)

Αφγανιστάν

Δευτέρα 26 Ιούνη. Η «μάνα» της ιμπεριαλιστικής αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας, απ’ το 2001, το αφγανιστάν, εμφανίζει ζόρικα συμπτώματα – για την Ουάσιγκτον: οι ταλιμπάν κήρυξαν και επίσημα τον πόλεμο κατά του isis, και ο isis ανταπέδωσε.

Η εύκολη εξήγηση, ότι πρόκειται για αναμέτρηση εδαφοκυριαρχίας μεταξύ «φανατικών» ομοϊδεατών, είναι πέρα για πέρα λάθος. Οι ταλιμπάν (πιθανόν με τις κατάλληλες συμβουλές των συμμάχων τους στη Μόσχα και στο Πεκίνο) δρουν σαν η “moderate” («μετριοπαθής») ισλαμική δύναμη στο αφγανιστάν, που εκτός απ’ τον isis έχει μέτωπο και εναντίον της αμερικανοκρατούμενης κεντρικής διοίκησης στην Καμπούλ.

Η Ουάσιγκτον και το Ριάντ χρηματοδότησαν μεν την δημιουργία ενός isis στο αφγανιστάν (για να επικαιροποιήσουν την «αντιτρομοκρατική» αναγκαιότητα της πρώτης) έχοντας όμως σαν πραγματικό στόχο τους ταλιμπάν που επεκτείνουν διαρκώς την εδαφική τους επικράτεια… Αλλά δεν προέβλεψαν ότι και οι ταλιμπάν έχουν σοβαρούς λόγους να είναι «αντι-τρομοκράτες», δηλαδή αντι-isis.

Έτσι, μετά το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου και στο αφγανικό η Ουάσιγκτον βρίσκεται μπλεγμένη στην ίδια την 16χρονη τακτική της, που έχει εν τω μεταξύ ξεπεραστεί. Ο «τρελός σκύλος» στην Ουάσιγκτον μελετάει το πόσο αμερικανικό στρατό θα ξαναστείλει στο αφγανιστάν, εναντίον των ταλιμπάν. Οι οποίοι απ’ τη μεριά τους έχουν τέτοια αυτοπεποίθηση πια ώστε να απαιτούν την πλήρη αποχώρηση των αμερικάνων και των συμμάχων τους απ’ τα αφγανικά υψίπεδα, … «και μετά μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας».

Εκείνα που έσπειρε η Ουάσιγκτον θερίζει; Αυτό. Είμαστε βέβαιοι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα σ’ όλη αυτή τη ζώνη του κόσμου: πρέπει να επεξεργαστεί μια εντελώς καινούργια, post-antiterrorism τακτική στρατιωτικών επεμβάσεων… Αλλά αυτό είναι δύσκολο. Και, κυρίως, χρονοβόρο.

Μείζονες και ελάσσονες αντίπαλοι των ηπα έχουν τρυπώσει για τα καλά κάτω απ’ την «αντριτρομοκρατική» κουβέρτα που αυτές ξεδίπλωσαν, και αξιοποιούν υποδειγματικά αυτό το στρατηγικό (ιδεολογικά και πολιτικά) κενό. Ενώ η αλλαγή διοίκησης στις ηπα σημαίνει την αλλαγή «γραμμής», το «καινούργιο» δείχνει δύσκολο να διαμορφωθεί.

Έτσι, το μεν ψόφιο κουνάβι κτυπιέται στο πόστο του· το δε αμερικανικό στρατιωτικο/ασφαλίτικο σύμπλεγμα ψάχνει να βρει μια καινούργια συσκευασία για την δράση του, χάνοντας εν τω μεταξύ «νομιμοποίηση». Ακόμα και εδάφη…

Gig economy

Δευτέρα 26 Ιούνη. Έχει υμνηθεί – σε βαθμό οργανωμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας. Η «οικονομία της πρόσβασης» έχει ήδη διαμάντια στο στέμμα της, σύμφωνα τουλάχιστον με τους υποστηρικτές τους. Αλλά όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν (και θα ξαναγίνει στο μέλλον) οι υπερβολικοί έπαινοι στους πρωτοπόρους κρύβουν τα προβλήματά τους, δημιουργώντας μια ψεύτικη πραγματικότητα (καθόλου αταίριαστο με τους καιρούς).

Η uber έχει γίνει θρυλική: σχεδόν το «μοντέλο». Είναι πράγματι πρωτοπόρα, αλλά ακριβώς γι’ αυτό όχι χωρίς σοβαρά προβλήματα. Που απειλούν να την γονατίσουν.

Ποιο είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της uber; Όχι οι παραδοσιακοί επιχειρηματίες (εταιρείες ή «μικροϊδιοκτήτες» α λα ελληνικά) των urban μεταφορών… όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην καρδιά του project: οι γιωταχήδες που «προσφέρονται» σαν υπεργολάβοι της πλατφόρμας, πρόθυμοι να παράσχουν μεταφορικό έργο (ανθρώπων ή/και πραγμάτων) πληρωνόμενοι «με το κομμάτι», είναι de facto ένα ασταθές εργολαβικό / εργασιακό υποκείμενο. Το οποίο η επιθετική στάση της uber έκανε ακόμα πιο ασταθές: χιλιάδες εμφανίζονται διατεθειμένοι να μπλέξουν σε κάτι που γενικά αγνοούν, αλλά χιλιάδες επίσης αποχωρούν απ’ τις λίστες της uber, θυμωμένοι για τις τακτικές (και την εντατικοποίηση). Στην πραγματικότητα θα μπορούσαν όμορφα κι ωραία να είναι «ευκαιριακοί» – δεν απαιτήθηκε ποτέ κάτι άλλο… Όταν, όμως, το φάσμα των κατηγόρων της uber εμπλουτίζεται από πρώην «συνεργάτες» της, δημιουργείται θέμα.

Το οποίο παίρνει την μορφή … κατρακύλας της μετοχής της. Όπως έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με την “dot.com economy” έτσι και με την “gig economy” οι θερμές συνηγορίες συνέκλιναν σε κερδοφορίες που εν μέρει μόνο (ή και καθόλου) οφείλονταν στην «πραγματική οικονομία». Κυρίως έβγαιναν απ’ την δημοσιογραφική και χρηματιστηριακή σπέκουλα.

Αρκούν όμως λίγα περιστατικά (του είδους σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος πελάτη από οδηγό / εργολάβο της εταιρείας, ή καταγγελίες για εργασιακή εκμετάλλευση από άλλους) για να πάρει η σπέκουλα την αντίθετη φορά. Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι το λογικό να συμβαίνει όταν αγοράζεται και πουλιέται «αέρας». Κι αν η εταιρεία (όπως έγινε…) προσέφερε στους πιο «πιστούς συνεργάτες» τους την δυνατότητα να γίνουν μικρομέτοχοι, η απειλή της «εξαέρωσης» μπορεί να γίνει θαυμάσια μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

Η gig economy βρίσκεται μπροστά στις «παιδικές αρρώστιες» της: τα μαγαζιά της πρέπει να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από τζογαδόρικες «καλές ιδέες». Αυτό συνεπάγεται ένα είδος «προσγείωσης» στις ταλαντώσεις της (εν τέλει) εργασιακής πραγματικότητας με την οποία τα gig αφεντικά νόμιζαν ότι έχουν ξεμπερδέψει.

Θα χαρούμε ιδιαίτερα όταν η σύγχρονη εργατική τάξη αρχίσει να εννοεί αυτά τα ζητήματα όχι σαν «κλαδικα ζόρια» αλλά σαν την καπιταλιστικη Αλλαγή Παραδείγματος μέσα στην οποία πρέπει, με ποινή εξαθλίωσης όσο καθυστερεί, να σηκώσει γρήγορα το μπόι της.

Γενικά, συνολικά – και αδιαπραγμάτευτα.

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 25 Ιούνη.

Δεν έχει τόκο το όνειρο

που αποταμιεύσαμε σε χρονοτράπεζες.

 

Είδα πρόσωπα / όλο μάτια / ζευγάρια μάτια

τεράστια / χωρίς εικόνες / να ρουφάνε

μπερδεμένα κουβάρια / ύλης / και

δάκρυα παγωμένα σε μάτια μεταναστών

γεμάτα μάτια δρόμους / απλωμένη μπουγάδα

να στεγνώσουν τις μνήμες /

διευρυμένο άνοιγμα

σε έγκλειστο χώρο.

Οργανωμένο έγκλημα

Κυριακή 25 Ιούνη. Πριν ακριβώς 10 χρόνια (18 Απρίλη του 2007) σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία παρουσιάσαμε δημόσια την θέση μας περί κρατικοποίησης του (οργανωμένου) εγκλήματος. Όπως και σε κάθε άλλη αναλυτική / πολιτική δουλειά που κοιτάει τις κυρίαρχες τάσεις των καπιταλιστικών διαδικασιών και άρα το μέλλον (αντί να αναμασάει βαρετές κοινοτοπίες και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες) έτσι και στην θέση μας περί «κρατικοποίησης του εγκλήματος» αντιμετωπίσαμε την παγερή αδιαφορία· ή, ακόμα, και ειρωνικά σχόλια.

Never mind. Απ’ τις σελίδες του Sarajevo προχωρήσαμε την σχετική ανάλυση συστηματικά και προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια· μια ηλεκτρονική αναζήτηση το δείχνει. «Χρωστάμε», ακόμα, μια πλήρη, συνεκτική και επικαιροποιημένη πολιτική παρουσίαση του ζητήματος…

Ποιος θα το περίμενε, λοιπόν; Η «πανηγυρική» επιβεβαίωση των θέσεων μας ήρθε προχτές από μια μεριά «υπεράνω ανταγωνιστικής υποψίας». Απ’ την ιταλική εθνική διεύθυνση καταπολέμησης της μαφίας και της τρομοκρατιας (DNA). Σύμφωνα με το πρόσφατο πόρισμα αυτής της κρατικής δομής:

…[Οι δομές του οργανωμένου εγκλήματος] υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε “δημόσιο κράτος”, ελέγχοντας τις διαδικασίες και τις επιλογές στην οικονομία της Ιταλίας… Η σταθερή και διαρκής χρήση των μεθόδων διαφθοράς / διαπλοκής απ’ την πλευρά των εγκληματικών οργανώσεων συγκλίνει στην ολοκληρωτική κατάκτηση, ακόμα και τον έλεγχο, των εξουσιών των δημόσιων αρχών… Συχνά είναι η ίδια η μαφιόζικη οργάνωση, που έχοντας αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία και τις απαραίτητες πολιτικές σχέσεις, εντοπίζει απο μόνη της τους τομείς στους οποίους διαβλέπει ότι θα εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις. Και κατά συνέπεια κατευθύνει και διαχειρίζεται τις δημόσιες δαπάνες…

Οπωσδήποτε δεν θα περιμέναμε απ’ την μεριά μιας κρατικής (ή μήπως μαφιόζικης;) υπηρεσίας να είναι αντικαπιταλιστική / αντικρατική. Διατηρούμε λοιπόν ακέραιη την διεισδυτική αναλυτική ικανότητα της κριτικής: η κρατικοποίηση του εγκλήματος δεν είναι παρά η αναγκαία και ικανή μορφή της ενίσχυσης της άγριας συσσώρευσης….

Ο asset 1

Κυριακή 25 Ιούνη. Δεν ήταν άραγε αυτός που για χάρη του υποψήφιου που προωθούσε (πιο σωστά: που προωθούσαν οι πίσω του) για την δημαρχία του Πειραιά, το 2014, η Κουμουνδούρου «έπνιξε» τον δικό της υποψήφιο; Ο Μώραλης εκλέχτηκε και κρύφτηκε όσο πιο καλά γινόταν για την όποια σχέση του με την «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση». Και ο κυρ Δρίτσας, που πήγε να βάλει τις φωνές για το deal και την μεταχείριση του κόμματος απέναντί του, ανταμοίφθηκε στη συνέχεια με υπουργική καρέκλα. Σωστά;

Δεν ήταν αυτός που έδωσε το χρίσμα (και τα κουκιά) στην υποψήφια της Κουμουνδούρου για την περιφέρεια Αττικής, σε ανταπόδοση για τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά; Αυτός ήταν· ή αυτός ήταν ο «μπροστινός»…

Δεν ήταν αυτός που έκανε επισκέψεις στο παλάτι και «επαφές» με τον αντ’ αυτού, τον ίδιο καιρό που ερευνούνταν η συμμετοχή του στην «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση»; Αυτός ήταν. Και δεν ήταν αυτός που τα «έχωσε» για μια τηλεοπτική άδεια, όταν ο αντ’ αυτού οργάνωνε την εκστρατεία του κατά της διαπλοκής και την μαγκιά «τους τα πήραμε»; Αυτός ακριβώς ήταν.

Ας μην μιλήσουμε για άλλα. Ίσως αυτές οι αγάπες πάλιωσαν. Φάνηκε ότι κάτι στράβωσε μετά την κατάρρευση του τηλεοπτικού διαγωνισμού. Ελάχιστα βγήκαν δημόσια. Ίσως ένα άρωμα του είδους «με κοροϊδεύετε;» απ’ την μεριά του asset 1. Κι ύστερα ο ψεκασμένος, απ’ τις αρχές του 2017, άρχισε να τον βρίζει· και ένα μήντιο του asset τον υπ.αμ. Ή, μπορεί, η αλληλουχία να ήταν η ανάποδη…

Και υπάρχει, βέβαια, το παπόρι απ’ την περσία. Με τους 2,1 (ή 3;) τόνους πρέζα. Όμως τι σόι «διαχείριση» είναι αυτή που στο κέντρο της βρίσκεται ένας ισοβίτης και το τι είναι ή δεν είναι διατεθειμένος να «καταθέσει»; Ποιος διαπραγματεύεται με ποιον; – για να το πούμε απλά.

Κάτι τελευταίο. Ο ψεκασμένος, στα νειάτα του, έγινε γνωστός σαν «κύριος Πάνος». Που, γιατί, σε ποια αποστολή (και για λογαριασμό ποιων); Όποιος δεν ξέρει ή δεν θυμάται ας το ψάξει… Δεν έχει περάσει, σα, και κανάς αιώνας!!!

Αυτές κι αν είναι μπίζνες!

Κυριακή 25 Ιούνη. Την ερχόμενη ποδοσφαιρική σεζόν, 2017 – 2018, η εθνική ομάδα νέων της κίνας (κάτω των 20) θα παίζει μπάλα με τους συνομηλίκους της … στο γερμανικό πρωτάθλημα! Το γερμανικό πρωτάθλημα νέων είναι χωρισμένο σε 5 περιφερειακά πρωταθλήματα των 20 ομάδων. Αλλά καθώς η νοτιοδυτική περιφέρεια έχει 19 ομάδες, η 20η θα είναι η κινέζικη εθνική νέων· μετά από διακρατική συμφωνία. Τα αποτελέσματα των αγώνων της δεν θα μετράνε στη βαθμολογία (μη γίνει και καμιά στραβή…) και, φυσικά, η κινεζική ομάδα δεν θα έχει έδρα. Θα παίζει «φιλοξενούμενη» 2 φορές με κάθε αντίπαλό της, και κάθε τέτοιος αντίπαλος θα πάρει συνολικά 15 χιλιάδες ευρώ απ’ την κινεζική ποδοσφαιρική ομοσπονδία.

Η επίσημη εξήγηση αυτού του deal είναι ότι αυτή η «θητεία» θα διευκολύνει την προετοιμασία της εθνικής ομάδας της κίνας για τους ολυμπιακούς του Τόκιο, το 2020· τότε οι σημερινοί κάτω των 20 θα παίζουν στην «ανδρών». Αλλά τα μεγαλύτερα οφέλη είναι στα φράγκα· φυσικά. Οι αγώνες της κινεζικής ομάδας στο γερμανικό πρωτάθλημα θα μεταδίδονται σ’ όλη την κίνα, πράγμα εξαιρετικά επικερδές και για τους δύο. Και την ώριμη γερμανική αλλά και την αναδυόμενη κινέζικη βιομηχανία του αθλήματος.

Θα ανεβάσουν τζίρους και οι ασιάτες στοιχηματζήδες… Πολλά φράγκα…

Η ετυμηγορία

Σάββατο 24 Ιούνη. Η προχθεσινή είδηση, απ’ την καθεστωτική «καθημερινή», πάει ως εξής:

Στην ανακοίνωση της απόφασης ο 23χρονος Σύρος Κ.Η. δεν άντεξε, ξέσπασε σε κλάματα. Γρήγορα, όμως, συνήλθε και σε πολύ καλά ελληνικά ευχαρίστησε από καρδιάς το δικαστήριο. Στα τρία χρόνια που βρίσκεται στη χώρα μας, αν και μέσα στη φυλακή, κατάφερε να μάθει τη γλώσσα, να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν θα έφτανε η ώρα. Πρόκειται για τον νεαρό Σύρο που είχε επωμιστεί εξ ολοκλήρου την τραγωδία του Φαρμακονησίου και τον θάνατο 12 προσφύγων στις 20 Ιανουαρίου 2014. Πρωτοδίκως είχε κριθεί ότι ως κυβερνήτης του μοιραίου σκάφους ήταν ένοχος για το σύνολο των αδικημάτων που αντιμετώπιζε, με το δικαστήριο να τον καταδικάζει στην υπερβολική ποινή των 145 ετών (εκτιτέα τα 25) και σε χρηματικό πρόστιμο 570.500 ευρώ. Ο Κ.Η. από την πρώτη στιγμή υποστήριζε ότι κυβερνήτης του σκάφους που μετέφερε συνολικά 27 παράτυπους μετανάστες από τη Συρία και το Αφγανιστάν δεν ήταν ο ίδιος, αλλά ένας Αφγανός, καθώς και ότι οι θάνατοι προήλθαν από λάθος χειρισμούς του Λιμενικού.

Το Πενταμελές Εφετείο Δωδεκανήσου, προχτές, ανέτρεψε εκείνη την απόφαση. Κρίνοντας ότι δεν ευθύνεται εκείνος για το ναυάγιο και ότι ο θάνατος των μεταναστών επήλθε κατά τη διάρκεια ρυμούλκησης του σκάφους από το Λιμενικό, το δικαστήριο του επέβαλε συνολική ποινή φυλάκισης 29 ετών, από τα οποία θα εκτίσει τα 10 έτη, και συνολικό χρηματικό πρόστιμο 14.000 ευρώ για το αδίκημα της απλής μεταφοράς. Ο 23χρονος Σύρος αναμένεται σύντομα να είναι ελεύθερος.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, οι θάνατοι επήλθαν λόγω λανθασμένων χειρισμών στη ρυμούλκηση του σκάφους από την Ακτοφυλακή και κανένας επιβαίνων στο σκάφος δεν θα μπορούσε να τους αποτρέψει. Στην τραγωδία του Φαρμακονησίου είχαν βρει τον θάνατο κυρίως παιδιά και γυναίκες από το Αφγανιστάν. Οι 16 επιζήσαντες υποστήριξαν ότι είχαν ρυμουλκηθεί με μεγάλη ταχύτητα προς την Τουρκία, όταν το σκάφος τους ανατράπηκε. Οι διασωθέντες έχουν καταθέσει καταγγελία εναντίον των ελληνικών αρχών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υπόθεση που εκκρεμεί.

Στο πλευρό τους έχει βρεθεί η γερμανική οργάνωση για τα δικαιώματα των προσφύγων Pro Asyl, καλύπτοντας και τα δικαστικά έξοδα, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη και το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών.

Η δικαιοσύνη στη χρήσιμη τύφλα της

Σάββατο 24 Ιούνη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία. Προσπαθείστε απλά να το σκεφτείτε: δέστε πίσω από ένα γρήγορο αυτοκίνητο ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ. Ρόδες έχει και το αμάξι, ρόδες έχει και το καροτσάκι. Ο οδηγός πατάει γκάζι και «απογειώνεται». Τι θα γίνει με το καρότσι; Θα παίρνει συνέχεια τούμπες καθώς θα σέρνεται, μέχρι να διαλυθεί εντελώς. Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη την μέρα με την φουσκωτή βάρκα των προσφύγων: οι συγκεκριμένοι φονιάδες του λιμενικού την έδεσαν πίσω απ’ το σκάφος τους, δήθεν για να την «ρυμουλκήσουν», έδωσαν «δύναμη» στις διπλές 500άρες μηχανές τους, και διασκέδαζαν με τον θάνατο των άλλων. Αυτό έγινε εκείνη την ημέρα. Και όχι μόνο εκείνην. Ούτε χρησιμοποιούσαν μόνο αυτό το «κόλπο». Έγιναν πολλά, πολλές φορές… Με την εντολή, την άδεια και την κάλυψη των «υψηλών κλιμακίων» του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Η συγκεκριμένη «πρακτική» είναι γνωστή διεθνώς: την χρησιμοποιούσαν και οι ιταλοί λιμενόμπατσοι…

Ο νεαρός σύρος που επέζησε, διαλεγμένος στην «τύχη», δεν «επωμίστηκε» τίποτα – όπως θέλει το κρυφορατσιστικό («παίζω με τις λέξεις») ρεπορτάζ. Χρεώθηκε τις δολοφονίες απ’ τους ίδιους τους λιμενόμπατσους και τους συνεργάτες τους δικαστές. Γιατί έτσι θα «καθάριζαν» οι πραγματικοί εγκληματίες.

Έχει, οπωσδήποτε, κάθε δίκιο να χαίρεται που θα ξαναδεί τον κόσμο έξω απ’ τα κάγκελα. Αλλά οι δολοφόνοι έχουν καθαρίσει οριστικά· και άρα η ελληνική δικαιοσύνη μπορεί να δείξει πια την μεγαλοθυμία της. Εκτός αν ο / η εισαγγελέας που αναγνώρισε τους «λανθασμένους χειρισμούς της ελληνικής ακτοφυλακής» σκοπεύει να μάθει ότι οι χειρισμοί ήταν απόλυτα σωστοί – για να πνίξεις κόσμο…

Η δικαστική μεγαλοθυμία είναι το ίδιο διορατική όσο και η ελληνική δικαιοσύνη γενικά. Γιατί δεν αθώωθηκε ο νεαρός πρόσφυγας; Για να μην ζητήσει αποζημίωση για την φυλάκισή του. Γιατί καταδικάστηκε σε φυλάκιση 29 χρόνων; Επειδή είναι εμφανώς λιγότερα απ’ τα αρχικά 145, και με τα 2/5 συν τίποτα μεροκάματα, θα βγει όπου νάναι – κι ευχαριστημένος νάναι! Και τα 14.000; Θα τα πληρώσουν οι συμπαραστάτες. Για ποιο ακριβώς «αδίκημα» όλα αυτά; Της «απλής μεταφοράς» είπε το δικαστήριο. Δηλαδή; Τι πάει να πει «απλή μεταφορά» σε ένα φουσκωτό που το βούλιαξε το λιμενικό;

Τι πάει να πει «επήλθε θάνατος»; Έπνιξαν όσους / όσες μπορούσαν, γυναίκες, άντες και παιδιά. Το είχαν ξανακάνει πολλές φορές. Ή πήγαιναν και τους έπαιρναν τις μηχανές μαχαιρώνοντας τις φουσκωτές βάρκες. Ή έκαναν κύκλους με μεγάλη ταχύτητα γύρω απ’ τα φουσκωτά για να αναποδογυρίζουν απ’ τα κύματα που σήκωναν…

Αυτά όλα είναι εγκληματική μικρογραφία αλλά και ανατομία ενός κράτους / παρακράτους βαθιά και οριστικά μεγα-εγκληματικού. Είναι αυτά που κάνουν τον Μουζάλα , τον ψεκασμένο, και την φαιορόζ «απώθηση των προσφύγων / μεταναστών» να μοιάζουν με ανθρωπισμό· ενώ είναι βλαστάρια του ίδιου δέντρου. Με τους ίδιους φονικούς σκοπούς και καρπούς.