Πέμπτη 6 Ιούλη. Συνεπώς, έχοντας κατα νου τις τάσεις (που προχωρούν πολύ γρηγορότερα απ’ ότι πιστεύουν πολλοί…) μπορούμε να βάλουμε ένα μεχάλο Χ πάνω σ’ ένα μεγάλο μέρος του πετροχημικού κύκλου. Ειδικά σε ότι αφορά την παραγωγή καυσίμων. Γιατί ενώ είναι αλήθεια ότι οι βενζίνες και τα πετρέλαια κίνησης για τις οδικές μετακινήσεις / μεταφορές δεν είναι το μεγαλύτερο ποσοστό της χρήσης του πετρελαίου και των καυσίμων παραγώγων του, είναι ακόμα πιο αλήθεια ότι ακόμα κι αν ένα 20% ή 30% απ’ αυτήν ξεπεραστεί σύντομα (σε βάθος 10 ή 15 χρόνων), ολόκληρος ο κύκλος, απ’ τις πετρελαιοπηγές ως τα διυλιστήρια, και απ’ τις παγκόσμιες μεταφορές (τάνκερ) μέχρι την τοπική διανομή, «θα κάτσει». Ήδη η εξόρυξη πετρελαίων είναι μεγαλύτερη απ’ την κατανάλωσή τους. Αυτή η ψαλίδα θα μεγαλώνει σταθερά τα χρόνια που έρχονται.
Πέρα απ’ τις ισχυρές ανακατατάξεις έως και συγκρούσεις που προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί αυτή η «Ενεργειακή Αλλαγή Παραδείγματος» στον καπιταλιστικό κόσμο μεταξύ διαφορετικών κλάδων, έχει φέρει ήδη σοβαρές γεωπολιτικές αλλαγές. Που θα γίνονται, όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο φανερές.
Οι 2 πρώτοι παγκόσμιοι πόλεμοι, στον 20ο αιώνα, ήταν όντως και πόλεμοι για το πετρέλαιο σε μεγάλο βαθμό. Περιοχές του κόσμου που είχαν κοιτάσματα και άλλες που ήταν κοντά σε πετρελαιοπήγαδα ή λιμάνια, και μπορούσαν να παίξουν ρόλο χωροφύλακα, «ανατιμήθηκαν» στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό· συχνά σε υπερβολικό βαθμό. Τώρα έχει αρχίσει η ανάποδη πορεία. Η γεωπολιτική υποτίμηση· σίγουρα σε ότι αφορά τον άλλοτε «μαύρο χρυσό».
Παρότι αυτά φαίνονται «γενικά» στην πράξη αποτελούν τόσο ισχυρές τάσεις ώστε μόνο κλείνοντας κανείς τα μάτια και τ’ αυτιά μπορεί να τις παραλείψει. Και αξίζει κανείς να δει (και να σκεφτεί) πως κράτη πετρελαιοπαραγωγά και άλλοτε «σημαντικά», όπως η λιβύη, η βενεζουέλα ή οι χούντες της αραβικής χερσονήσου πληρώνουν ήδη και θα πληρώσουν μελλοντικά ακόμα εντονότερα το τίμημα της πετρελαϊκής μονοκαλλιέργειας που τα έβγαλε στον αφρό τον 21ο αιώνα, αλλά τα προορίζει για τον βυθό στον 21ο.
Μπορεί, επιπλέον, να δει (και να εκτιμήσει) την «τύχη» που θα έχουν άλλα κράτη, που διέπρεψαν στην παγκόσμια γεωπολιτική και στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς του 20ου αιώνα σαν χωροφύλακες των θαλάσσιων δρόμων του πετρελαίου· ή σαν στρατιωτικά ορμητήρια / βάσεις πρώτης γραμμής. Όπως το ελληνικό.
Δεν υπάρχει αφηρημένη «μοίρα» στην «άνοδο και την πτώση» των κρατών ή οποιασδήποτε άλλης καπιταλιστικής μορφής. Η χούντα του Ριάντ, για παράδειγμα, ξέροντας ότι έχει ξοφλήσει, διατείνεται ότι θα βάλει μπροστά φιλόδοξα σχέδια για να γίνει «κάτι άλλο» πέρα από εξαγωγέας πετρελαίου. Λεφτά έχει. Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει ποτέ να γίνει «κάτι άλλο» με αξία στον καπιταλιστικό καταμερισμό του 21ου αιώνα. Εκτός απ’ αυτό που έχει γίνει ήδη, που έχει μεν γεωπολιτική σημασία αλλά όχι για πάντα: κατασκευαστής και χρηματοδότης «τρομοκρατών».
Το ελλαδιστάν; Φαίνεται πως η εναλλακτική του είναι μόνον αυτή που έβριζαν οι πάντες στα ‘90s, ειδικά οι της κάθε είδους αριστέρας: γκαρσόνια στην παγκόσμια τουριστική βιομηχανία. Έντασης εργασίας, as usual.
(Και «μικροί» και «μεσαίοι» ιδιοκτήτες φυσικά!!!)
