Πύραυλοι 3

Κυριακή 9 Ιούλη. Πριν λίγους μήνες διάφοροι «ειδικοί» έβαζαν στοίχημα ότι θα γίνει αμερικανική επίθεση στην βόρεια κορέα· εμείς λέγαμε «όχι», ή «όχι ακόμα». Τώρα πάλι το ψοφιοκουναβιστάν “έχει θυμώσει”. Όμως την αμερικανική θαλάσσια ηγεμονία στον Ειρηνικό δεν την απειλεί (σοβαρά…) η βόρεια κορέα· την απειλεί όμως, πολύ σοβαρά, το Πεκίνο. Και δεν είναι μόνο του. Ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν να εμπλακεί άμεσα η Μόσχα, με μεγάλη χαρά θα έβλεπε (και βλέπει) τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αμφισβήτησης.

Η βόρεια κορέα, λοιπόν, τόσο για τις ηπα όσο και για τους συμμάχους της στην περιοχή (Τόκιο…;) είναι το σαμάρι. Που το βαράει κάποιος για να ακούσει το γαϊδούρι. Πόσο πολύ όμως μπορεί να βαρέσει κανείς το «σαμάρι» αν το ουσιαστικό πρόβλημά του είναι το «γαϊδούρι»;

Ακόμα και το επιτελείο ενός ψόφιου κουναβιού καταλαβαίνει την συνθετότητα του ζητήματος. Ενώ μια επίθεση στη βόρεια κορέα θα ήταν μια “βολική” ιστορία από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να σημάνει όχι “πόνο” για το “γαϊδούρι” αλλά απώλεια της νότιας κορέας.

Μια τέτοια επίθεση δεν θα εμπόδιζε αλλά μάλλον θα επιτάχυνε τη διαρκή τεχνολογική αναβάθμιση του «λαϊκού στρατού» του κινεζικού καθεστώτος, πολύ πιο απειλητική απ’  τους βορειοκορεάτικους Hwasong-14 και Hwasong-7.

Ανησυχεί η Ουάσιγκτον… Χωρίς να το φωνάζει (πολύ).

G20

Σάββατο 8 Ιούλη. Τα μπάχαλα προσθέτουν νοστιμιά σε γενικά άνοστες συναθροίσεις – αυτό είναι παλιό. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το ανταγωνιστικό περιεχόμενο των αντι-g20 διαδηλώσεων στο Αμβούργο;

Ακόμα και στο peak του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης, πριν κάτι χρόνια, η ιδέα ότι οι συναντήσεις διάφορων πολιτικών βιτρινών είναι το πρόπλασμα κάποιας «παγκόσμιας κυβέρνησης» ήταν εντελώς λαθεμένη. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί ήταν έντονοι και τότε, αν ήθελε κανείς να ασχοληθεί με το θέμα. Και είναι ακόμα εντονότεροι τώρα: δεν κάνουν καν τον κόπο να τους κρύβουν τ’ αφεντικά.

Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά και (σύμφωνα με την δική μας γνώμη) μάλλον χειραγωγικό: τα πλήθη που διαδηλώνουν (ειρηνικά ή δυναμικά δεν έχει σημασία) εναντίον της συνόδου των g20 στο Αμβούργο για δύο μέρες δεν ενδιαφέρονται να οργανωθούν και να πολεμήσουν για πιο «τετριμένα» ζητήματα. Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Και στην γερμανία υπάρχουν εκατομμύρια «εργαζόμενοι φτωχοί» – αν κάποιος είναι στα σοβαρά αντικαπιταλιστής.

Όπως έγινε και στην ένδοξη περίοδο του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης έτσι κι αυτή η τωρινή ευκαιριακή αναβίωσή του είναι εκτονωτική.

Τα μπάχαλα δεν αλλάζουν κάτι. Την κάνουν νόστιμα εκτονωτική.

(φωτογραφία: αν μας επιτρέπεται μια τόσο δα μικρούλα παρέμβαση: αυτό το anyway δεν πολυφαίνεται, ε; Όσο για το when – που σχετικοποιεί το anyway – μάλλον όχι φέτος… Ε; Από του χρόνου ίσως; Melancholy…)

G2

Σάββατο 8 Ιούλη. Είναι μερικά πράγματα που «γράφουν» στους φακούς. Ειδικά όταν επαναλαμβάνονται σταθερά. Ένα απ’ αυτά: το ψόφιο κουνάβι δεν ξέρει τι να κάνει τη φάτσα του και τα χέρια του στα επίσημα ραντεβού του. Παίρνει μόνιμα στάσεις «βαριέμαι».

Πέρα απ’ αυτό. Το ότι η συνάντησή του με τον Πούτιν ήταν προγραμματισμένη να κρατήσει μισή ώρα (;;;;;) και τελικά κράτησε δύο, δεν είναι, υποχρεωτικά, δείγμα της σοβαρότητας όσων κουβεντιάστηκαν. Ίσως ο Πούτιν έπρεπε να λέει δύο και τρεις φορές κάτι μέχρι να καταλάβει το ψόφιο κουνάβι περί τίνος πρόκειται.

Ή, ίσως, θυμήθηκαν παλιές καλές εποχές. Τότε με τα καλλιστεία στη Μόσχα…

(Η συμφωνία για την «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Dera’a, στη νότια συρία, είχε γίνει ήδη. Γιατί αν ρωτήσει κανείς το ψόφιο κουνάβι που είναι η συρία μπορεί να την μπερδέψει με την μοζαμβίκη…)

“Κυπριακό”

Σάββατο 8 Ιούλη. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε καν η ψευτοδραματικότητα της προηγούμενης: η «προοπτική λύσης του κυπριακού» εξατμίστηκε ήρεμα κι ωραία, όπως ήταν αναμενόμενο. Απ’ τις δύο «κοινότητες» μόνο η μία, των τουρκοκυπρίων, ήλπιζε και επιθυμούσε πλειοψηφικά την επανένωση του νησιού. Οι ελληνοκύπριοι, αντίθετα, είτε το φωνάζουν είτε όχι, περνούν μια χαρά με την διχοτόμηση. Όπως, ως γνωστόν, και οι άγγλοι – με τις βάσεις τους.

Φυσικά, «χωρίς λύση», τα ελληνοκυπριακά αφεντικά ίσως έχουν ένα προβληματάκι, οφειλόμενο στην πλεονεξία τους: κάποια απ’ τα θαλάσσια «οικόπεδα» που μοστράρουν για δικά τους· αν και εφόσον υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα αερίου κάπου στον βυθό. Όμως αν συγκρατηθούν ίσως καταφέρουν να το διαχειριστούν.

(Άσχετο ίσως, αλλά όταν ο εξοχότατος τηλεφώνησε στον τούρκο ομόλογό του προχτές, θεωρούμε πιθανότατο να του είπε “νταξει, μαλακία έγινε με το φορτηγό που γαζώσαμε”. Το συμπεραίνουμε απ’ το γεγονός ότι οι ντόπιοι δημαγωγοί ξεκίνησαν να “φορτώσουν” για την “τουρκική πρόκληση” αλλά το έπνιξαν πολύ νωρίς. Θα πρέπει να ψιλοέπαιξε και διεθνές κράξιμο… Πως αλλιώς;)

Ψυχρότητα

Σάββατο 8 Ιούλη. Κατά την γερμανική καθεστωτική handelsblatt … Η χώρα θεωρείται εδώ και χρόνια κραυγαλέα αναξιόπιστη και απρόθυμη να τηρήσει όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της… Επίσης … οι ευρωπαίοι διπλωμάτες που ασχολούνται διαρκώς με την διάσωση της Ελλάδας είναι απλά και μόνο εκνευρισμένοι… Τελικά η γνώμη τους είναι ότι ... στην ελλάδα δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να υπάρξει ομαλότητα [στις σχέσεις της με τους δανειστές]…

Όμως: η «δόση θα εκταμιευτεί». Με περιορισμούς, με όρους, στο παραπέντε… αλλά το ελλαδιστάν δεν θα χρεωκοπήσει τώρα, ξανά. Και θα συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωζώνη…

Είχαμε θεωρήσει πολύ πιθανό η συγκεκριμένη ιστορική φάση να ήταν εκείνη που το project europe θα κτυπούσε φιλικά στην πλάτη την Αθήνα – βάζοντάς την στη θέση της. Είχαμε θεωρήσει, επίσης, ότι αυτό θα γινόταν σα συνέπεια μιας «αναθεωρητικής» στάσης των ηπα στο δντ. Παρότι αυτό το τελευταίο εκκρεμεί, εφόσον η τωρινή δόση του πολιτικού δανεισμού δοθεί, δεν υπάρχει κάτι επείγον σαν «χρηματοδοτική ανάγκη» για το ελλαδιστάν ως το τέλος του 2018. Συνεπώς, ακόμα κι αν το δντ αποσυρθεί επίσημα απ’ την ελληνική διάσωση τους επόμενους μήνες, το μέλλον της (σαν ευρωπαϊκή υπόθεση) θα κουβεντιαστεί χωρίς τον κίνδυνο μιας (έστω τυπικής) ελληνικής χρεωκοπίας.

Από μια άποψη καλύτερα που δεν επιβεβαιωθήκαμε. Απ’ την άλλη: προς τι η συνεχιζόμενη «ευρωπαϊκή καλωσύνη»; Μπορεί τα μέλη του eurogroup να εξασφαλίζουν κάμποσους μήνες «άδεια απ’ το ελληνικό πρόβλημα», αλλά δεν ξέρουν τι θα γίνεται τον ερχόμενο ενάμισυ χρόνο με τις «δεσμεύσεις της Αθήνας»;

Προφανώς και ξέρουν… Ίσως βολεύονται με το ότι η αναξιοπιστία και η απροθυμία των επόμενων μηνών θα μείνουν σε επίπεδο «τεχνικών κλιμακίων»….

Απλήρωτη δουλειά

Παρασκευή 7 Ιούλη. Πριν αρχίσουν να κυκλοφορούν «φίδια» (κάτι που έχει ξεκινήσει) πρέπει να σχολιάσουμε / αντιπληροφορήσουμε για μια πρόσφατη απόφαση του αρείου πάγου.

Η υπόθεση: ένας μηχανικός («μπλοκάκιας»…) που δούλευε για χρόνια σε κατασκευαστική σε διάφορα πόστα, αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν επί μήνες η εταιρεία σταμάτησε να τον πληρώνει. Έκανε στη συνέχεια μήνυση, για να πάρει τα δεδουλευμένα του, και όχι μόνο. Χάρη σε μια ευφυή κίνηση του δικηγόρου του (αυτό είναι δικιά μας εκτίμηση) ζήτησε απ’ τα δικαστήρια να θεωρηθεί η παραίτησή του «επιβεβελημένη» απ’ την απληρωσιά, ουσιαστικά να θεωρηθεί «απόλυση». Στη βάση αυτή ζητούσε και αποζημίωση.

Η συνηθισμένη πρακτική. Αυτή η νομική κίνηση, του να λογιστεί δηλαδή σαν απόλυση η παραίτηση λόγω χρεών του εργοδότη, στηρίχτηκε σε ένα ενδιαφέρον, μάλλον πρωτότυπο με τα ως τώρα (νομικά) δεδομένα, αλλά εύλογο επιχείρημα: ότι το να μην πληρώνει ένα αφεντικό τον εργαζόμενό του συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας. Αυτές οι τελευταίες λέξεις είναι ένας γνωστός όρος του εργατικού δικαίου, που δίνει δικαιώματα τους μισθωτούς όταν τα αφεντικά πάνε να χειροτερέψουν σε βάρος τους και ερήμην τους τους όρους και τις συνθήκες εργασίας, όπως αυτές προβλέπονται από την σύμβαση της πρόσληψης. Τέτοιες βλαπτικές μεταβολές μπορεί να είναι η αλλαγή αντικειμένου εργασίας, οι αναγκαστικές υπερωρίες, η μονομερής μείωση του μισθού, οι προσβολές, κλπ.

Το να σε αφήνουν απλήρωτο θαυμάσια θα μπορούσε να θεωρηθεί «βλαπτική μεταβολή», με τα ανάλογα δικαιώματα (: την καταγγελία της σύμβασης εργασίας απ’ τον μισθωτό με απαίτηση αποζημίωσης πέρα απ’ τα οφειλόμενα). Είναι κάτι τέτοιο, επί της ουσίας! Ωστόσο στις πολλές δεκαετίες της μισθωτής σκλαβιάς (του γράφοντος), και παρότι βρέθηκε και στην κατάσταση του απλήρωτου, δεν είχε υπ’ όψη του τέτοια δυνατότητα. Η έλλειψη ενός τέτοιου νομικού προηγούμενου ήταν που έκανε την συγκεκριμένη κίνηση ενδιαφέρουσα και καινοτόμα.

Η συνηθισμένη πρακτική απ’ την μεριά της τάξης μας, σε περίπτωση συσσωρευμένων χρεών (μισθών, δώρων, επιδομάτων, κλπ) των εργοδοτών, είναι η επίσχεση εργασίας. Από νομική άποψη εύλογες είναι και οι μηνύσεις. Το πρόβλημα (που θα ίσχυε και στην περίπτωση του πιο πάνω εργαζόμενου) είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να επιβληθεί στους εργοδότες η πληρωμή των ποσών στα οποία καταδικάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν ένας αργοδότης αρνηθεί πρακτικά να πληρώσει (πράγμα συνηθισμένο) πρέπει να ξεκινήσει κάποιος μισθωτός διαδικασία κατάσχεσης σε βάρος του. Που είναι χρονοβόρα. Και, επιπλέον, χρειάζεται να έχει λεφτά: για να πληρώσει τον δικαστικό επιμελητή, τους μεταφορείς όσων κατασχεθούν, αποθήκη για να φυλαχτούν, κλπ. Γενικά μιλώντας τα αφεντικά, ακόμα κι όταν χάνουν τις δίκες για απλήρωτους μισθούς κλπ (πράγμα συνηθισμένο), κάνουν το κορόιδο…

Ξανά η υπόθεση, και η απόφαση. Παράδοξο ή όχι το εφετείο έκρινε στην συγκεκριμένη υπόθεση ότι πράγματι η μη πληρωμή μισθών είναι ένα είδος εκβιασμού ώστε ο εργαζόμενος να παραιτηθεί, και δέχτηκε να την θεωρήσει «απόλυση» επιδικάζοντας του αποζημίωση. Η εταιρεία προσέφυγε στον άρειο πάγο, που αυτός αποφάσισε ότι η μη πληρωμή μισθών κλπ δεν συνιστά (μόνη της) βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας· δηλαδή εργοδοτικό «εκβιασμό»· συνεπώς δεν θεωρείται εξώθηση σε παραίτηση και άρα «κρυμμένη» απόλυση, και δεν συνεπάγεται την καταβολή αποζημίωσης. Θα πρέπει να υπάρχουν (είπαν οι αρχιδικαστές) και επιπλέον στοιχεία που να δείχνουν ότι ο εργοδότης ήθελε να αναγκάσει έναν ή περισσότερους μισθωτούς σε παραίτηση, ώστε να γλυτώσει την αποζημίωση. Κατ’ ουσία άφησαν το ζήτημα “ανοικτό”, σε μελλοντικές δικαστικές αποφάσεις…

Αν είχε επαναληφθεί η απόφαση του εφετείου, αυτό θα ήταν πολύ σημαντικό για δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς που δουλεύουν απλήρωτοι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους δεν κάνει ούτε καν αυτό που τους επιτρέπει η εργατική νομοθεσία, δηλαδή επίσχεση εργασίας· ώστε να αναγκάσουν τους εργοδότες να πληρώσουν. Θα χρησιμοποιούσαν αυτό το καινούργιο, έξτρα όπλο;

Η τελική απόφαση του αρείου πάγου πράγματι ανακουφίζει τους εργοδότες, σε σχέση με την προηγούμενη, πολύ δυσμενέστερη σε βάρος τους, του εφετείου. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτή η ιστορία ήταν υπόθεση ενός μισθωτού (την σχέση «εξαρτημένης εργασίας» του «μπλοκάκια» μηχανικού την αναγνώρισαν όλα τα δικαστήρια, και ο άρειος πάγος) και την εξυπνάδας ενός δικηγόρου. Δεν ήταν κάποια συλλογική ενέργεια, και φυσικά δεν ήταν γνωστή· έγινε τώρα, στο τέλος.

Η απόφαση αυτή ΔΕΝ σημαίνει ότι «δεν τρέχει τίποτα» αν τα αφεντικά δεν πληρώνουν. Σημαίνει ότι «τρέχει» αυτό που έτρεχε ως τώρα: οι μέχρι τώρα νομικές δυνατότητες των μισθωτών. Όχι αμελητέες, και οπωσδήποτε άξιες να χρησιμοποιούνται.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος μοιραλατρείας. Χάθηκε κάτι σε μια μεμονωμένη περίπτωση, που μπορεί να κερδηθεί στο μέλλον, πιο συλλογικά και με δημόσια γνώση. Εν τω μεταξύ όμως θα πρέπει, ειδικά απέναντι σ’ αυτούς τους εκβιασμούς των αφεντικών, να κερδηθούν ξανά, στην πράξη, αυτά που η νομοθεσία προβλέπει ήδη. Γιατί αν συνεχίσουν να είναι στην αχρηστία (όπως τώρα) κάποτε θα ξηλωθούν…

Το τυπικό σύνταγμα (των ταξικών σχέσεων) θα πέσει στα βάθη του πραγματικού…
(Κι ας μην ακούσουμε τις γνωστές βλακείες περί “λεγκαλισμού”!)

Το σύμπαν κρατάει την ανάσα του

Παρασκευή 7 Ιούλη. Με αφορμή (πιο σωστά: με προκάλυμα…) την εθνική γιορτή των ηπα, εκπρόσωπος της παλιάς διαστημικής υπερδύναμης (ο πρεσβευτής στην Αθήνα) συναντιέται με εκπρόσωπο της νέας, ανερχόμενης, διαστημικής αυτοκρατορίας… με σκοπό; Τι άλλο; Να τον εξευμενίσει.

Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα για τους αμερικάνους; Ναι, είναι πολύ άσχημα! Σκεφτείτε μόνο το ενδεχόμενο εκείνος που τους έδωσε την αρχαιοελληνική υπερδιαστημική τεχνολογία (ο κύριος 600 δις) να έχει περάσει (κρυφά και πατριωτικά, undercover φυσικά!) στις διαταγές του εξοχότατου αντ’ αυτού! Και να έχει παραδώσει στον αρμόδιο υπουργό τα “άμπρα κατάμπρα” των μυκηναίων, με τα οποία αποίκησαν όχι μόνο τον εδώ γαλαξία αλλά και καμιά δεκαριά γύρω γύρω… Χαμός θα γίνει!

Άρα το καλόπιασμα και ο εξευμενισμός της διαστημικής Αθήνας είναι μια σοφή στάση εκ μέρους της Ουάσιγκτον…

Total eclipse

Παρασκευή 7 Ιούλη. Φουριόζος ο νέος γάλλος πρόεδρος. Επηρεασμένος απ’ τα προχθεσινά σχόλια της ασταμάτησης μηχανής (αλλοίμονο!…) ανακοίνωσε χτες το τέλος της εσωτερικής καύσης, στη γαλλία – ως το 2050. Σ’ αυτήν την απόφαση, μάλιστα, έδωσε και μια αντι-αμερικανική απόχρωση – ξανά αλλοίμονο!

O Macron σήκωσε τα μανίκια και ανήγγειλε: ως το 2040 θα απαγορευτούν εντελώς τα μη ηλεκτρικά αυτοκίνητα· ως το 2022 (σε πέντε χρόνια) θα έχουν κλείσει τα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος από λιθάνθρακα· ως το 2025 θα έχει μειωθεί κατά 50% η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας (;;;;;)· και θα σταματήσει η έκδοση νέων αδειών για έρευνες πετρελαίου και αερίου (άγνωστο πότε).

Για την πυρηνική ενέργεια ο νεαρός και ενθουσιώδης πρόεδρος μπορεί και να παρασύρθηκε. Αυτό για τις άδειες όμως; Γαλλική δεν είναι η total; Δεν είναι αλήθεια ότι ανακατεύεται σε έρευνες στους ελληνικούς (αλλά και τους ελληνοκυπριακούς) βυθούς; Δηλαδή θα μείνουν αμανάτι τα τεράστια ελληνικά κοιτάσματα; Δεν θα γίνουμε κι εμείς πλούσιοι σαν τους σαουδάραβες;

Θα μας παρατήσουν σύξυλους οι πετροεπενδυτές; Ααααα…

Total comeback

Παρασκευή 7 Ιούλη. Έπρεπε να αποφυλακιστεί ο κυρ Άκης για να μάθουμε ότι ψηφίζει συ.ριζ.α.; Μήπως ψήφισε και «όχι» στο προπέρσινο δημοψήφισμα;

Δεν πρέπει να μένει κανείς στις εντυπώσεις. Πρέπει να βλέπει την ουσία: και ο κυρ Γιάννος, αύριο μεθαύριο, γιατί όχι; ψηφοφόρος του συ.ριζ.α. και υποστηρικτής της φαιορόζ κυβέρνησης μπορεί να δηλώσει.

Ή μπορεί να trollάρουν. Να θέλουν να καταστρέψουν αυτή την ροζ εκδοχή του πασοκ…

Οι μοναχοφάηδες!

Εσωτερική καύση 1

Πέμπτη 6 Ιούλη. Η ανακοίνωση της σουηδικής (κινεζικής ιδιοκτησίας) αυτοκινητοβιομηχανίας volvo πως όλα τα καινούργια μοντέλα της, αρχίζοντας απ’ το 2019, θα είναι αμιγώς ηλεκτρικά, επιβεβαιώνει τις τάσεις. Όχι μόνο στην ιδιωτική μετακίνηση. Αλλά και στον πετροχημικό κύκλο. H αμερικανική tesla (που «ξεφύτρωσε απ’το πουθενά» σε ότι αφορά την ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας) έχει ανοίξει τον δρόμο. Πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν όλα τα μεγάλα ονόματα· ενώ καπιταλιστικά θηρία όπως η apple, που δεν είχαν ποτέ σχέση με την ιδιωτική μετακίνηση, ετοιμάζονται για την δική τους πρόταση / γκάτζετ με 4 ρόδες. Κι αυτή, επιμένουμε (όπως όταν πρωτοθίξαμε το θέμα, παραπάνω από μια δεκαετία πριν) είναι μια μεταβατική φάση: εντελώς ηλεκτρικά + εντελώς αυτόματα = ιπτάμενα ι.χ.

Θα εξαφανιστούν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης για τις μεταφορές / μετακινήσεις; Όχι αύριο. Υπάρχουν τα «παλιά» μοντέλα που θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν· όπως υπάρχουν και οι πιο σκληρές απαιτήσεις (όπως τα φορτηγά) που θα καλυφθούν σε δεύτερο χρόνο ηλεκτρικά. Το γεγονός είναι πως όταν όλο και μεγαλύτερο μέρος της αγοράς ι.χ. θα γίνεται ηλεκτρικό, θα οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών, άρα θα επιταχύνονται και οι τεχνολογικές βελτιώσεις έως καινοτομίες. Ως προς την διάρκεια και την αντοχή των μπαταριών, τον χρόνο φόρτισης, την απόδοση, κλπ.

(Εννοείται ότι θα αλλάξουν χαρακτήρα και τα περιβαλλοντικά προβλήματα του καπιταλιστικού κόσμου. Αυτό άλλη φορά…)

Το πως θα παράγονται αυτές οι όλο και πιο αυξημένες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος είναι το άλλο μισό αυτής της εξέλιξης. Παρότι οι λεγόμενες «ανανεώσιμες πηγές ενέργειας» εξαπλώνονται, η πυρηνική επιλογή όχι μόνο δεν εγκαταλείπεται αλλά μάλλον εξελίσσεται κι αυτή εντυπωσιακά (από τεχνική άποψη): αρκεί να δει κανείς τι κάνουν οι ρώσοι και οι κινέζοι μηχανικοί. Το βέβαιο είναι ότι το πετρέλαιο δεν θα κερδίσει στη χοντρική της ηλεκτρικής παραγωγής αυτό που θα χάσει στη λιανική της αυτοκίνησης.