Τετάρτη 12 Ιούλη. Είτε σαν αντιπερισπασμό (για τις πασίγνωστες διεθνώς ελληνικές ευθύνες για την “κατάρρευση”…) είτε επειδή έχουν μεγάλα άγχη, οι εκπρόσωποι του λαού γύρισαν μια κοινοβουλευτική συζήτηση για το “κυπριακό” σ’ ένα άλλο “εθνικό πρόβλημα”, το “μακεδονικό”. Κι εκεί, εννοείται, «οι έλληνες και μόνον αυτοί έχουν δίκιο». Αλλά…

Ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί μια (τουλάχιστον τακτική) ήττα απ’ την στιγμή που δεν κυβερνάει ο ακροδεξιός Γκρουέφσκι. Η καινούργια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev φαίνεται διατεθειμένη να μεταρρυθμίσει τους θεσμούς· και να βρει λύσεις «καλής γειτονίας». Και στα δύο (θα) έχει την υποστήριξη της ε.ε. και, σίγουρα, του Βερολίνου.

Εντελώς συμπωματικά, τις ώρες που στο ελληνικό κοινοβούλιο προσπαθούσαν να θυμηθούν πόσο σκληρή είναι η γραμμή «απέναντι στα Σκόπια» στην πρωτεύουσα του μακεδονικού κράτους βρισκόταν ο Michael Roth, γερμανός υφυπουργός εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον υπ.εξ. Nikola Dimitrov, αφού χαιρέτησε τον μεταρρυθμιστικό οίστρο της νέας κυβέρνησης, είπε κι αυτά (επί λέξει):

…Κανένας εκτός Μακεδονίας και εκτός Ελλάδας δεν καταλαβαίνει αυτήν την διένεξη για το όνομα, που είναι εντελώς παράλογη. Νομίζω ότι θα πρέπει να αφήσουμε την ιστορία στην ιστορία και να ασχοληθούμε μαζί με το κοινό μας μέλλον…

Πρώτο σκάνδαλο: αποκάλεσε το μακεδονικό κράτος «μακεδονία»! Μήπως πρέπει να αρχίσει πόλεμος των ελλήνων κατά των καταραμένων γερμαναράδων; Δεύτερο σκάνδαλο: είπε ότι η διένεξη για το όνομα είναι εντελώς παράλογη. Δηλαδή; Η «ψυχή μας» είναι τρελή ε; Αυτό είπε!! Εν τέλει ζήτησε να αφήσουμε την ιστορία στην ιστορία. Ε, είναι σίγουρο, αυτοί πάνε γυρεύοντας: πρέπει να αρχίσει πόλεμος κατά των καταραμένων γερμαναράδων!!!! (Βυθίσατε το Βερολίνο! Που είναι ο στιβαρός ηγέτης που θα το φωνάξει;)

Ώσπου να ετοιμαστούν κράνη και παλάσκες γι’ αυτήν την εκστρατεία η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Zaev θα έχει υπογράψει μια ευρύτατη συμφωνία «φιλίας» με την Σόφια. Δεν είναι εθνικά συμφέρον αυτό, ε;

Οπότε ο ταχυδακτυλουργός της ελληνικής διπλωματίας Nick the greek πρέπει να κινηθεί γρήγορα, πάνω στο άσπρο άτι του. Πρέπει να κάνει κάτι που να μπορεί μετά να το πουλήσει στην εσωτερική αγορά σαν “μεγάλη επιτυχία”… Ε, δεν σκοπεύει και σε καμιά διεθνή καριέρα!! Πρώτος (πατριώτης) στο χωριό να είναι, κι ας πάει να πηδηχτεί η υφήλιος. (Ο κυρ Νίκος είναι κάτι σαν κυρ Γιάνη, αλλά σε πιο ευαίσθητο εθνικά πόστο. Οπότε δεν κάνει πασαρέλα, αλλά δεν ακούει κι αυτά που του αξίζουν…)

Κάτι θα σκεφτεί για να συντηρηθεί η εκκρεμότητα – και αυτή, όπως και τόσες άλλες. Αν τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους έγραφαν ποτέ το εγχειρίδιο της διαχρονικής εξωτερικής πολιτικής τους, αυτό δεν θα είχε τίτλο “μηδενικά προβλήματα” αλλά Καμμία Λύση, Ποτέ και Πουθενά!…

Καυγάδες με όλους, απαιτήσεις από όλους: οι έλληνες είναι ο ευλογημένος λαός του μεγαλοδύναμου. Οπότε δικαιούνται τα πάντα.

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Roth με τον Dimitrov. Κάτω, οι συναντήσεις των πολιτικών βιτρινών μακεδονικού και βουλγαρικού κράτους).

Τρίτη 11 Ιούλη. Ο ντόρος για τα υποτιθέμενα σχέδια του πρώτου κυβερνητικού εξάμηνου της “πρώτης φοράς αριστεροακροδεξιάς”, το 2015, υπηρετούν, ολοφάνερα, το φτηνό ρεπερτόριο μιας σικέ αντιπολίτευσης· τόσο σικέ όσο χρειάζεται η “εθνική υπευθυνότητα” των ντόπιων αφεντικών. Εύκολη δουλειά στη χώρα των λωτοφάγων, ευκολότερη αφού οι ιθαγενείς καραγούσταραν τον Μεγάλο Νάρκισσο και τα κόλπα του, άσχετα από ιδεολογία. (Στο 70% είχε φτάσει η αποδοχή των φαιορόζ κυβερνοβιτρινών την άνοιξη του 2015 – το ξεχάσανε ε;).

Όλα όσα δήθεν αποκαλύπτονται τώρα ήταν ήδη από τότε γνωστά. Τα έγραφαν ρεπόρτερ διεθνών (και καθεστωτικών) μήντια… Μπορούσαν επίσης να τεκμηριωθούν λογικά απ’ τις πορδές που οι τότε φαιορόζ άφηναν νομίζοντάς τες για εξάτμιση καύσης στερεών καυσίμων. Στο χάρτινο Sarajevo τα είχαμε γράψει και αναλύσει τόσο εξονυχιστικά ώστε φτάσαμε να αναρωτιόμαστε μπας και το παρακάνουμε ενασχολούμενοι με τα κυβερνητικά.

Όμως τώρα προκύπτει ένα άλλο ζητηματάκι. Το να αποδίδεται στους φαιορόζ νάρκισσους και στο κόμμα της δραχμής που υπηρετούσαν (και συνεχίζουν να υπηρετούν, άλλο που δεν τολμάνε να φτάσουν ξανά στο χείλος…) ότι είχαν «σχέδιο» (όποιο κι αν ήταν) είναι εξαιρετικά βρώμικο. Γιατί οι μεν φαιορόζ όχι «σχέδιο» δεν είχαν, αλλά αγνοούσαν και αγνοούν τι σημαίνει σχεδιασμός στην κλίμακα της κυβερνο-εξουσίας στον 21^ο αιώνα, ακόμα και για ένα κράτος με συνολικό πληθυσμό τα 2/3 εκείνου της Istanbul. Η λιλιπούτεια καπιταλιστική εσθονία θα μπορούσε να τους κάνει φροντιστήριο, αλλά και πάλι θα έγραφαν πολύ κάτω απ’ την βάση.

Όμως η απόδοση «σχεδίου» σ’ αυτούς που ήταν «ποτέ στο καρφί και εκατό στο πέταλο» έχει δόλιο στόχο: οι δεξιο/φιλελευθερο/λαϊκοφασίστες κάνουν την χάρη στους αντιπάλους τους να τους παρουσιάζουν αναδρομικά, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ικανούς να «σχεδιάσουν» μόνο και μόνο για να αναμετριούνται μαζί τους. Και να αποδεικνύονται, κι αυτοί, ικανοί να «σχεδιάσουν». Τρίχες μαλλοβάμβακες, επινικελωμένες – που έλεγε κι ένας παλιός κλωστοϋφαντουργός.

Είναι σα να λέει ο ομάδα της Άνω Πετρομαγούλας ότι η ομάδα της Κάτω Πετρομαγούλας είναι σκέτη Μπάρτσα! Ε, κατά συνέπεια, το ματς Άνω και Κάτω είναι το el clasico!.. Το ντέρμπι της χρονιάς σου λέω!!!

Κάποιος γόνος την έχει δει “σοσόνιας”…

Τρίτη 11 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι η ελληνική “δίψα για δικαιοσύνη” δεν φτάνει ως εκεί. Υποθέτουμε επίσης ότι εκείνοι που αποκαλύπτουν κρατικά μυστικά διακινδυνεύοντας την ζωή τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που βρίσκουν ένα κάποιο καταφύγιο (οπότε συνεχίζουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι) και σ’ εκείνους που κάποια νύχτα τους απαγάγουν πράκτορες και χάνονται σε μια μαύρη τρύπα. Υποθέτουμε τέλος ότι η (υπό και τους φαιορόζ) ελληνο-ισραηλινή φιλία και στρατιωτική συνεργασία δεν επιτρέπει στην ανύπαρκτη “αριστερή τσίπα” (“τσίπα” – όχι “τσίπρα”, καμμία σχέση!) να κάνει θέμα ισραηλινούς “μαρτυριάρηδες” οργανώνοντας επιθέσεις (στην αρχή, ας πούμε, ειρηνικές) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών – για τις εθνικά συμφέρουσες συνεργασίες του….

Εντάξει. Ο Mordechai Vanunu είναι “παλιά ιστορία”. Κι αν δεν μας απατά η μνήμη μας ποτέ δεν έγινε “θέμα” για τους “σ’ ελλάδα – τουρκία – παλαιστίνη – αμερικάνος δεν θα μείνει!” O Vanunu (γεννημένος το 1954) είναι πυρηνικός φυσικός και ήταν στέλεχος στο μυστικό (όχι πια, χάρη σ’ αυτόν!) και παράνομο με βάση τους διεθνείς κανόνες πρόγραμμα του ισραηλινού καθεστώτος για κατασκευή πυρηνικών όπλων. O Vanunu προσλήφθηκε το 1976 στο κέντρο πυρηνικών ερευνών στην (έρημο) Negev. Το 1983 άρχισε να έχει σοβαρές ενστάσεις για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και το 1984 έφτιαξε μια αριστερή αντιμιλιταριστική οργάνωση, μαζί με πέντε άραβες και τέσσερεις ισραηλινούς φοιτητές, ξεκινώντας μια καμπάνια για τα δικαιώματα των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους.

Το 1985 ο Vanunu, με μια κρυφή κάμερα, τράβηξε φωτογραφίες απ’ το ως τότε μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα του μιλιταριστικού / φασιστικού ισραηλινού κράτους, τις οποίες προώθησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μετά απ’ αυτό διέφυγε απ’ το ισραήλ, και άρχισε ταξίδια / περιπλάνηση στον κόσμο. Το 1986 βρέθηκε στην αγγλία όπου «άρχισε να μιλάει» σε αγγλικές και αμερικανικές εφημερίδες, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Τελ Αβίβ. Επειδή θα ήταν ξεφτίλα για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες να τον «δώσουν» στεγνά, σε συνεργασία με την μοσάντ τον ξεφορτώθηκαν: κατάφεραν να πάει στην ιταλία. Εκεί τον απήγαγαν (έχει παράδοση το ιταλικό κράτος σε τέτοια «διαχείριση προβλημάτων»…) τον κουβάλησαν στο ισραήλ, τον δίκασαν κρυφά και τον καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλακή σαν «προδότη», απ’ τα οποία τα 11 σε πλήρη απομόνωση.

Αποφυλακίστηκε το 2004, αλλά όχι «έτσι». Στην ουσία σαν αιχμάλωτος μέσα στο ισραήλ, με απαγόρευση εξόδου και απαγόρευση του να μιλήσει με οποιονδήποτε «ξένο». Αυτό σημαίνει ότι οποτεδήποτε ανοίξει το στόμα του, ακόμα και σε «όχι ξένους», ξανακαταδικάζεται. Η τελευταία φορά ήταν πριν λίγους μήνες, όταν «μίλησε σε ξένους χωρίς την άδεια των αρχών». Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλακή με αναστολή…

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Ο Vanunu είναι ένας αυθεντικός whistleblower, πολύ πριν τον Assange ή τον Snowden, που έχει βασανιστεί σκληρά απ’ το ισραηλινό κράτος (εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η απόλυτη απομόνωση στις φυλακές είναι ευκαιρία για περισυλλογή και αυτογνωσία…) και συνεχίζει να βασανίζεται. Παρότι, πλέον, τα πυρηνικά όπλα του Τελ Αβίβ θεωρούνται γεγονός, οπότε δεν υπάρχει θέμα σοβαρών αποκαλύψεων. Υπάρχει, όμως, θέμα εκδίκησης. Παραδειγματικής τιμωρίας, για πιθανούς επόμενους. Η δήθεν «μοναδική δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν μια χαμογελαστή δικτατορία.

Οπωσδήποτε δεν θα χρειαζόταν ο Vanunu για να συμπεράνει κανείς πόσο καραγκιόζηδες (ήπιος χαρακτηρισμός!) είναι οι φιλοκυβερνητικοί ή/και αντικυβερνητικοί αλλά φιλοκρατικοί «δεξιοί κι αριστεροί» που κάνουν το κορόιδο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία. Φτάνουν και περισσεύουν οι παλαιστίνιοι.

Αλλά υπάρχει και o Vanunu. Αν, για παράδειγμα, κάποιες αντιλήψεις θέλουν «άτομα» για να επικεντρώσουν, υπάρχει και ο Vanunu.

Αλλά όχι. Δεν υπάρχει. Η ντόπια «επαναστατικότητα» (μαύρη κοροϊδία) έχει βγάλει την δική της ετυμηγορία: με το ντόπιο κράτος, το ντόπιο βαθύ κράτος, και τους κάθε είδους λακέδες πρέπει να τα έχουμε καλά…

Άλλη φορά, μωρέ… Μια άλλη φορά…

Τρίτη 11 Ιούλη. Ερώτηση: είναι η Μόσχα ικανή να διαχειρίζεται την “δημιουργική ασάφεια” της Ουάσιγκτον; Απάντηση: αν δεν είναι ικανή γι’ αυτό (και όχι μόνον αυτή, ούτε μόνο γι’ αυτό) τότε για τι είναι; Υπάρχουν καθεστώτα που έχουν πολύχρονη συνέχεια στους σχεδιασμούς και στις τακτικές τους. Υπάρχουν άλλα που, χάνοντας λίγο ή περισσότερο έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, ξεπέφτουν σε κωμικοτραγικούς αυτοσχεδιασμούς και σε θεατρινίστικους εμφύλιους.

Η πιο πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον, Μόσχας και Αμμάν για “ζώνη αποκλιμάκωσης” στη νοτιοδυτική συρία, γύρω απ’ την στρατηγικής σημασίας Dera’a, είναι μια επιτομή αυτής της ασύμμετρης αντίθεσης. Η συμφωνία δουλεύτηκε στο μεσαίο στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα με το κεντρικό πολιτικό, και είχε γίνει πριν το ψόφιο κουνάβι συναντήσει τον Πούτιν στο Αμβούργο.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν αρέσει σε διάφορους στο αμερικανικό καθεστώς, όπως φαίνεται ότι δεν αρέσει ούτε στο Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό; Η Ουάσιγκτον δεσμεύεται απ’ την συμφωνία, τουλάχιστον τυπικά· γιατί, άλλωστε, η αλεπού της kgb να ψήσει το ψόφιο κουνάβι να την ξεστομίσει ο ίδιος από κοτζάμ περιθώριο των g20; Για να της δώσει βάρος! Ταυτόχρονα διάφορα επίπεδα δράσης (στην αυλή του ψόφιου κουναβιού), δηλαδή μυστικές υπηρεσίες, πεντάγωνο, κλπ, νοιώθουν την δέσμευση σαν θηλειά. Σα να λέμε: η ρωσική διπλωματία πέρασε το σκοινί στο λαιμό του ψόφιου κουναβιού, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτό κάνει, και τώρα χαζεύει τον χορό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που δεν έχει συνοχή στην τακτική του, γύρω απ’ το σκοινί…

Την ίδια στιγμή ο φιλοΆσαντ στρατός (δηλαδή: και ο ρωσικός) αξιοποιεί την ευκαιρία της «έκπληξης» (για την συμφωνία) των αντιπάλων του στην ευρύτερη περιοχή για να τους επιτεθεί, έξω απ’ τα όρια της συγκεκριμένης «ζώνης αποκλιμάκωσης» αλλά μέσα σε μια προηγούμενη, που είχε αποφασιστεί στην Astana. Όμως δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την Μόσχα ότι παραβιάζει την συμφωνία της με την Ουάσιγκτον: παραβιάζει μια άλλη, στην οποία η Ουάσιγκτον δεν υπήρχε. Ε, τότε, γούστο της καπέλο της!!!

Ψάξτε και μελετήστε την περίπτωση. Δεν είναι τα δυνατά χαρτιά στα χέρια της Μόσχας επειδή το ψόφιο κουνάβι είναι η βιτρίνα που ξέρουμε. Είναι, ουσιαστικά, επειδή το αμερικανικό καθεστώς δυσκολεύεται να αποφασίσει εναντίον ποίου θα κηρύξει αργά ή γρήγορα τον πόλεμο (εναντίον της Μόσχας ή εναντίον του Πεκίνου;) μιας και δεν θέλει και δεν μπορεί να το κάνει εναντίον και των δύο ταυτόχρονα. «Σκίζεται» έτσι, ανάμεσα σε δύο αντίπαλες εκδοχές «ρεαλισμού», καμία απ’ τις οποίες δεν νοιώθει τόσο σίγουρη για την προοπτική της ώστε να γίνει κυρίαρχη. Η μία προτείνει «να τα βρούμε με τους ρώσους μπας και παρατήσουν τους κινέζους», και η άλλη προτείνει «να έχουμε βαρύ μέτωπο με τους ρώσους και πιο light με τους κινέζους, μπας και ξεκολήσουν απ’ την Μόσχα».

Δεν πρόκειται καν για ζήτημα «υπεροπλίας», ποιότητας όπλων και στρατού, και τα λοιπά. Πρόκειται, μάλλον, για εφαρμογή διάφορων τεχνικών των κινέζικων πολεμικών τεχνών: αυτό που ο αντίπαλος νομίζει για δύναμη της υπεροχής του να το γυρνάς εναντίον του…

Πως λέγεται αυτό; Ζίου ζίτσου; Κάπως αλλιώς; Δεν ξέρουμε.

Δευτέρα 10 Ιούλη. …Διερωτόμαστε, όπως και ο κάθε πολίτης … πώς είναι δυνατόν, με βάση την εκδοχή του κ. Αναστασιάδη, η Τουρκία να βρισκόταν σε ευθεία και απόλυτη σύγκρουση με το πλαίσιο Γκουτέρες αλλά ο τελευταίος, την επόμενη μέρα διά του εκπροσώπου του, να χαιρέτησε την ισχυρή δέσμευση της Τουρκίας στη διαδικασία. Ή ακόμη χειρότερα, μέσα από ανώνυμες έως τώρα δηλώσεις τους σε ΜΜΕ, αξιωματούχοι της Ε.Ε και του ΟΗΕ να επιρρίπτουν την ευθύνη στον κ. Αναστασιάδη. Ελπίζουμε ότι η αυριανή ενημέρωση του ΠτΔ θα απαντήσει στα σοβαρά ερωτήματα που προκύπτουν και κυρίως ότι ο κ Αναστασιάδης θα διασφαλίσει ώστε Ε.Ε και ΟΗΕ να έχουν το ίδιο αφήγημα με το δικό του…

Αυτά περιλαμβάνει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του ελληνοκυπριακού καθεστωτικού ακελ, μετά το «ναυάγιο» του τελευταίου γύρου «διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κυπριακού» στην ελβετία. Έμμεσα κατηγορεί τον ελληνοκύπριο πρόεδρο ότι κοροϊδεύει…

Φαίνεται πως και οι ελβετικές πέτρες ξανακατάλαβαν ποια πλευρά είναι ευχαριστημένη με την τωρινή κατάσταση και κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρχει επανένωση των δύο κυπριακών επικρατειών. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη αυτή η πλευρά…

Υπάρχει όμως μια κάποια ανησυχία, αν διαβάζουμε σωστά πίσω απ’ τις ελληνικές γραμμές. Η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι έχουν να επιδείξουν σταθερά μια κάποια «εποικοδομητική» στάση· ή αυτή είναι η διεθνής άποψη. Είναι λοιπόν πιθανό ότι στην Αθήνα και στη Λευκωσία υπάρχει ένας φόβος για το «μελλοντικό άγνωστο». Τι θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει το τουρκικό καθεστώς για το «κυπριακό πρόβλημα» αξιοποιώντας την αναγνώριση του οηε, στριμώχνοντας παράλληλα την ελληνοκυπριακή / ελληνική πλευρά. Αφού, για παράδειγμα, υπάρχει πάντα το θέμα της «αοζ» που έχει κηρύξει μονομερώς η Λευκωσία, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να γίνει διεθνώς δεκτή όταν υπονομεύει οποιαδήποτε λύση…

Το σίγουρο είναι ότι θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να ξανα-αρχίσουν «διαπραγματεύσεις». Μια «πολιτική» που ζει ταΐζοντας τις διεθνείς «εκκρεμότητές» της με την ελπίδα μιας ευνοϊκότερης συγκυρίας κάπου, κάπως, κάποτε στο μέλλον, μπορεί να επαναπαυτεί στις αυταπάτες της.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά…