Τετάρτη 19 Ιούλη. Αν οι κουρδικές ypg στη βόρεια συρία ευελπιστούν στη μελλοντική δημιουργία δικού τους κράτους μπορεί να διεκδικούν μια παγκόσμια πρωτοτυπία: το κράτος που πολύ πριν δημιουργηθεί έγινε «προτεκτοράτο» των ηπα.

Ο χάρτης επάνω (τουρκικής προέλευσης) δείχνει τις αμερικανικές «εγκαταστάσεις» στη βόρεια συρία. Δεν είναι όλες ίδιους μεγέθους, φυσικά, ούτε ίδιων λειτουργιών. Αλλά είναι εκεί. Και οι αμερικάνοι έχουν μια ιδιοτροπία: δεν πάνε κάπου για να φύγουν. Το πολύ πολύ να συγκεντρώσουν κάποια στιγμή αυτές τις διάσπαρτες βάσεις σε λιγότερες και πιο «δυνατές».

Κάποιοι (όχι κατά λάθος, απ’ ότι καταλαβαίνουμε) προσπάθησαν να πείσουν ότι αυτή η (αμερικανοκρατουμενη) κουρδική ζώνη μέσα στο συριακό έδαφος είναι … πρόπλασμα κομμουνιστικής κοινωνίας (!!!) Ειδικά οι φωτογραφίες με τις αντάρτισσες των ypg έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον: υποτίθεται ότι δείχνουν μια «κοινωνία ισότητας των φύλων» – από μιλιταριστική άποψη…. Να αρχίσει και ο αμερικανικός στρατός (όπως και πολλοί ακόμα πρωτοκοσμικοί) να δείχνουν την ισότητα των φύλων που έχουν πετύχει στα στρατόπεδά τους, μπας και «ψηθούμε» ότι ο πρωτοκοσμικός καπιταλισμός έχει αρχίσει να γίνεται … κομμουνιστικός; Άστο να πάει…

Άλλοι, πάλι, επιμένουν να κάνουν σύγκριση με το γεγονός ότι στο κουρδικό θύλακα της Afrin δεν υπάρχουν αμερικάνοι αλλά ρώσοι πεζοναύτες. Αυτό το σχετίζουν με την (υποτιθέμενη…) αποτυχία της Άγκυρας σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των ypg. Είναι αλήθεια ότι στην Afrin υπάρχουν ρώσοι, αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι μια διαφιλονικούμενη ζώνη αυτού του θύλακα την βομβαρδίζει σταθερά εδώ και αρκετές ημέρες το τουρκικό πυροβολικό· ενώ όλα δείχνουν ότι ετοιμάζεται και χερσαία επίθεση «απελευθέρωσης» απ’ τους άραβες proxies της Άγκυρας. Φαίνεται ότι η ρωσική παρουσία στην Afrin έχει άλλο ρόλο απ’ την αμερικανική στην Rojava…

Πέρα απ’ αυτά, το γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός, παρέα με τους ντόπιους συμμάχους του και με ρωσική κάλυψη κατέλαβε συριακά εδάφη εμποδίζοντας για πάντα οποιαδήποτε κουρδική εδαφική συνέχεια στα νότια σύνορά του, κανείς σοβαρός δεν θα το έλεγε “αποτυχία”…

Τετάρτη 19 Ιούλη. Η εθελοντική συστράτευση των κούρδων ενόπλων στη συρία στο πλευρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει κατακτήσει θέσεις, “καρδιές”, “μυαλά”, υποδομές και βάσεις σ’ αυτήν την περιοχή (και το δείχνει) έχει και ένα “ελληνικό ενδιαφέρον”. Είναι ένα απ’ τα αρκετά ζητήματα τεράστιας διαφοράς σε σύγκριση με το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, όταν η Αθήνα (αν και καθόλου μόνον αυτή…) υποστήριζε το pkk στον πόλεμό του κατά της Άγκυρας, παρουσιάζοντας εκείνην την υποστήριξη σαν έναν απ’ τους «κρίκους της αλυσίδας που κύκλωνε – και θα έπνιγε – την τουρκία» σύμφωνα με τις τότε ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις και επιδιώξεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Είναι ευνόητο ότι η αμερικανική (φανερή) και η ισραηλινή (κρυφή) παρουσία στα εδάφη της βόρειας συρίας αφήνει ελάχιστα έως καθόλου περιθώρια «ονείρων» στους έλληνες φασιστοπατριώτες – σε βάρος της τουρκίας. Ό,τι και να γίνει εκεί τα επόμενα χρόνια θα αφήσει (αν αφήσει..) ασήμαντα ψίχουλα για την Αθήνα. Ίσως καμιά κατασκευαστική να πάρει εργολαβία κανάν δρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνο το epic σύνθημα των ‘90s, που συμπύκνωνε και σέρβιρε τα ελληνικά όνειρα, το «η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν», δεν ακούγεται τα τελευταία χρόνια ούτε σαν ψίθυρος.

Το σίγουρο είναι πια ότι «στα βουνά του κουρδιστάν» δεν κρίνεται καμία ειρήνη!!!

Τετάρτη 19 Ιούλη. Εκείνο που μπορεί να υποθέσει κανείς βλέποντας τι συμβαίνει “επί του εδάφους” είναι ότι στο συριακό πεδίο μάχης έχει γίνει ήδη μια κάποια “μοιρασιά” – αν και στην τωρινή φάση της αυτή η μοιρασιά δεν φαίνεται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Τελ Αβίβ (και του Ριάντ) για “αποκλεισμό” της Τεχεράνης και των συμμάχων της από την χερσαία πρόσβαση στον λίβανο και στη Μεσόγειο. Υπάρχουν αρκετές εκτάσεις που σ’ αυτή τη φάση δεν αμφισβητείται το ποιος τις ελέγχει. Υπάρχουν και άλλες, προς τα ανατολικά, γύρω απ’ την Deir ez-Zor, που είναι διεκδικούμενες. Και είναι κρίσιμες.

Το σημαντικότερο όπλο του Τελ Αβίβ και του Ριάντ σ’ αυτή τη φάση, μετά την σταδιακή κατάρρευση του isis και το πέρασμα των ένοπλων που ήλεγχε η Άγκυρα και η Ντόχα στη συμμαχία Δαμασκού – Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης είναι… ο αμερικανικός στρατός. Αλλά φαίνεται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο (ή η cia, ή και οι δύο μαζί) πάσχουν από αξιόπιστους στρατιωτικά proxies – με την εξαίρεση, φυσικά, των ypg. Φαίνεται πως αυτή η αδυναμία έχει σκάσει ακόμα και στην επιχείρηση «εκκαθάρισης» της Raqqa, όπου (λέγεται ότι) οι άραβες μισθοφόροι των ηπα τα έχουν σπάσει με τους κούρδους, αδυνατίζοντας την επιχείρηση.

Για να υλοποιηθεί, λοιπόν, σύντομα η ισραηλινή επιθυμία, για να εμποδιστεί δηλαδή η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε να επιστρατευτούν εναντίον αυτού του θύλακα οι ypg με την αεροπορική κάλυψη των αμερικάνων· κάτι που θα ήταν εξαιρετικά χοντροκομμένο, αν και όχι το πρώτο στο συριακό πεδίο μάχης, με δεδομένο ότι στην Deir ez-Zor υπάρχουν ήδη αρκετές χιλιάδες συριακού στρατού. Είτε να αναλάβει την υπόθεση το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο, «φορτώνοντας» με αρβύλες στο χώμα το συριακό πεδίο. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα απαιτούσε την έγκριση του κογκρέσσου, πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο να μην ικανοποιηθούν (άμεσα τουλάχιστον) οι ισραηλινές και σαουδαραβικές βλέψεις στη συρία. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανές να αναγκάζονται τα όποια επιτελεία να φτιάχνουν και δεύτερα ή και τρίτα σχέδια αν η εξέλιξη στο βασικό δεν τους βγαίνει.

Αυτό που μας φαίνεται σίγουρο είναι ότι η μέση Ανατολή δεν θα ησυχάσει σύντομα, ακόμα κι αν ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του πετύχουν την μέγιστη δυνατή νίκη…

Τρίτη 18 Ιούλη. Ένα χρόνο μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην τουρκία και την πετυχημένη αντιμετώπισή του (σε μεγάλο βαθμό απ’ τον κόσμο…), όλοι όσοι (και δεν είναι λίγοι) εύχονταν (ή φρόντισαν) να πετύχει δεν έχουν φάει την αποτυχία. Το τι λέγεται (γράφεται) είναι έξω ακόμα και απ’ την φαντασία, ειδικά αν το συγκρίνει κανείς με το τι λένε οι ίδιοι δημαγωγοί για ένα άλλο στρατιωτικό πραξικόπημα, πετυχημένο, στην αίγυπτο. Το μόνο που δεν έχει υποστηριχτεί ακόμα είναι ότι “δεν έγινε κανένα πραξικόπημα” στην τουρκία, και πως όλα ήταν υπερπαραγωγή ολογραμμάτων που σκάρωσε ο Ερντογάν.

Κι αν το θέμα αφορούσε αποκλειστικά την τουρκία θα ήταν πολύ σοβαρό μεν, αλλά επικεντρωμένο. Όχι. Υπάρχει πολύ ευρύτερη στόχευση. Μετά απ’ την σύντομη “δημοκρατική” και “ανθρωπιστική” ευωχία των ‘90s, λόγω νικηφόρας λήξης του 3^ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, το παραμύθι έχει τελειώσει προ πολλού. Τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα και οι πάμπολλοι υπήκοοι / λακέδες τους είναι εμπόλεμα ρεαλιστές: «καλό» είναι ό,τι μας συμφέρει, τελεία και παύλα.

Θυμηθείτε σας παρακαλούμε, και – θα το δείτε αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη – δεν είναι καθόλου περιττό. Ο 28χρονος ιταλός φοιτητής Giulio Regeni κατακρεουργήθηκε κυριολεκτικά απ’ την αιγυπτιακή στρατομπατσαρία πριν 1,5 χρόνο… Στη μάνα του επιστράφηκε ένα κουτί του οποίου το περιεχόμενο θύμιζε κάτι απ’ τον γυιό της… Και τι; Το θέμα σπρώχτηκε μέχρι να ξεχαστεί, και μόνο οι οικείοι και οι φίλοι του «τρέχουν» ακόμα για να αποκαλυφθεί και να αναγνωριστεί διεθνώς η φονικότητα και η εγκληματικότητα της αιγυπτιακής χούντας, που είναι ίδια και πολλαπλάσια επί χίλια εναντίον των εσωτερικών αντιπάλων της. Μπορείτε να φανταστείτε αν το ένα δέκατο απ’ τα βασανιστήρια και την εξόντωση του Regeni είχε συμβεί στην τουρκία πόσα και για πόσο καιρό θα γράφονταν και θα λέγονταν; Τι για «εξπρές του μεσονυχτίου», τι για την «απόλυτη δικτατορία», κλπ κλπ.

Το χειρότερα και σοβαρότερα πραξικοπήματα συμβαίνουν τα τελευταία 15 χρόνια στον πρώτο κόσμο. Το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα της ασφάλειας και οι ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις καθορίζουν (με επιτυχία, ας το παραδεχτούμε) την «αλήθεια». Και όλα αυτά συμβαίνουν ανοικτά, στο φως της ημέρας.

Έχει κάνει ακρότητες το τουρκικό καθεστώς στο όνομα της αντιμετώπισης των πραξικοπηματιών; Ναι. Πολλές. Δεν χωρούν αμφιβολίες ή δισταγμοί: η αντιχουντική εκστρατεία ξεκίνησε και προχωράει όπως βολεύει το καθεστώς. Υπάρχει ωστόσο μια κομβική διαφορά αν αντιμετωπίζει κανείς αυτήν την γενική “εγκληματοποίηση” όντας εναντίον του πραξικοπήματος (και κάθε τέτοιου) ή αν τις αντιμετωπίζει υπερασπίζοντάς το. Είναι βέβαιο ότι η ηγετική ομάδα του AKP αξιοποίησε την αποτυχία του πραξικοπήματος για να «ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της» με τον πρώην συνεταίρο Gulen και τους καθόλου ασήμαντους μηχανισμούς του μέσα στο κράτος. Αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι ο Gulen ήταν απ’ την αρχή, ακόμα και σαν εταίρος του Ερντογάν, άνθρωπος κάποιος φράξιας του αμερικανικού βαθέος κράτους. Από εκεί άλλαξαν οι «συμπάθειες» όταν ο Ερντογάν τα «έσπασε» με το Τελ Αβίβ· απο εκεί άρχισε ο καυγάς.

Όταν, λοιπόν, διάφοροι χουντικοί, ειδικά οι 8 καραβανάδες στο ελλαδιστάν, βρίσκουν πολιτικό άσυλο, ποιος ευρωπαίος καθεστωτικός μπορεί να κάνει κηρύγματα περί «δημοκρατίας»;

Η τουρκική κοινωνική αντιπολίτευση έχει δύσκολη δουλειά. Όμως ένα απ’ τα πιο βαριά της καθήκοντα είναι να ξεφορτωθεί οριστικά τον «ατατουρκισμό» της: είναι υπεύθυνος για πλήθος στρατιωτικών πραξικοπημάτων στην ιστορία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, και κανείς δεν θα πιει δημοκρατία, ούτε κάν «αστικού τύπου», απ’ την πηγή του!

Επιπλέον το σίγουρο (για εμάς) είναι ότι αυτή η κοινωνική αντιπολίτευση ΔΕΝ πρέπει να παραμυθιαστεί απ’ τον πρωτοκοσμικό «αντιερντογανισμό», ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να κερδίσει κάτι απ’ τους κρυφούς ή φανερούς υποστηρικτές της «επαναφοράς της Άγκυρας στο μαντρί» μέσω κάποιας χούντας. Ο ριζοσπαστικός κοινωνικός / εργατικός ανταγωνισμός είναι πολύ δύσκολος στην τουρκία όπως και παντού. Αν, όμως, κάνει έστω και την ελάχιστη παραχώρηση στην πρωτοκοσμική ρητορική, που εμφανίζεται σαν «φίλη της δημοκρατίας» ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, θα έχει υπογράψει την καταδίκη του για όλον τον 21^ο αιώνα.

Τρίτη 18 Ιούλη. Η άλλοτε ακροαριστέρη και εδώ και δεκαετίες καθεστωτική γαλλική liberation αναρωτιέται για το «ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν». Καλά κάνει – καθεστωτική είναι. Μόνο που δεν δείχνει τον ίδιο καϋμό για το «ποιος θα σταματήσει τον Σίσι». Ο καραβανάς δικτάτορας της αιγύπτου δεν είναι πρόβλημα. Δεν ήταν ούτε όταν το γαλλικό κράτος του πούλησε τα δύο mistral, που προορίζονταν για την Μόσχα, αλλά μετά τις κυρώσεις θα τα έλουζε με βαζελίνη…. Δεν είναι ούτε τώρα που συνεργάζονται στη “αντιτρομοκρατικη εκστρατεία” στη λιβύη…

Δεν είναι μόνιμο θέμα η χούντα της αιγύπτου για την liberation, δεν ζητάει να πέσουν κεφάλια για τις καλές γαλλο-αιγυπτιακές σχέσεις. Δεν είναι μόνιμο θέμα ούτε ο γαλλικός στρατός στην υποσαχάρια αφρική· το μάλι και αλλού. Ούτε εκεί πρέπει “κάποιος να σταματήσει” τον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Όποιος αναρωτιέται τι έκανε η γαλλική αριστερά όταν ο στρατός του κράτους της έσφαζε ανελέητα στο αλγέρι, στα ‘50s, είναι εύκολο να βρει την απάντηση: έβγαζε, στην συντριπτική πλειοψηφία της, τον εθνικά χρήσιμο σκασμό…

Έτσι και τώρα: η μπάλα μακρυά για να κάνουμε παιχνίδι…

Τρίτη 18 Ιούλη. Πόσες φορές πρέπει να καεί το κάτεργο στη Μόρια (και οποιοδήποτε άλλο οπουδήποτε αλλού) για να ζητήσουν συγγνώμη, με τον ίδιο στόμφο ακριβώς όπως στις καταγγελίες τους, όσοι έκαναν πλάτες στο ελληνικό κράτος / παρακράτος αποδίδοντας τις κύριες ευθύνες για την εξαθλίωση των προσφύγων εκεί που αντιστοιχούν μόνο (οι σοβαρές μεν αλλά) δευτερεύουσες, δηλαδή στις μκο· κυρίως στα αφεντικά τους; Ξεπλένοντας, ουσιαστικά και συστηματικά, κάθε ψεκασμένο, κάθε υπουργείο άμυνας, και κάθε Μουζάλα;

Ήταν γνωστό ότι θα συνέβαινε αυτό στο τέλος. “Σημαδεύοντας” όλο και περισσότερο έξω απ’ το κέντρο του στόχου, στο τέλος βαριέσαι… Νάχαμε να λέγαμε, να περάσει ο καιρός…

Τρίτη 18 Ιούλη. Κάτι τσάκισε με τα επιτόκια που θα δανειζόταν (συμβολικά πάντα) το ελληνικό δημόσιο, και το σουαρέ αναβάλλεται. Σε μια επιχείρηση “μασάζ” στους υποτελείς, ένα επιτόκιο ψηλότερο από εκείνο του καταραμένου δεξιο-φασίστα πρωθ. το 2014 (4,75%) θα ήταν συντριβή. Όμως κάτι τέτοιο βρέθηκε μπροστά στους φαιορόζ. Για όχι τυχαίους λόγους…

Σωστή η ακύρωση της “εξόδου”. Άμα δεν σε παίρνει, κάνεις πίσω, όσα παχιά κι αν έχεις διακηρύξει. Ένα μόνο ζήτημα: έχει σχέση με την πραγματικότητα η φαιορόζ προπαγάνδα; Όχι. Γιατί αν είχε, θα σκεφτόταν ότι ακόμα κι αν πετύχαινε ένα δάνειο με επιτόκιο 4,6%, θα το τραγουδούσε με ζουρνάδες και νταούλια η εναντίον της αντιπολίτευση· κι ας ήταν μικρότερο κατά τι απ’ αυτό του ’14. Με απλά λόγια: αυτό που θέλουν να πουλήσουν (σαν «επιτυχία») οι φαιορόζ, δεν μπορεί πια να είναι λιγουλάκι καλύτερο απ’ αυτό που πούλαγαν οι φαιοπράσινοι πριν 3 χρόνια! Ας σκούζουν, ας φωνάζουν, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει πια με τόσο φτηνά κόλπα. Ή θα καταφέρουν (πως; καλή ερώτηση…) να πέσουν σ’ ένα επιτόκιο κάτω από 4%, σε ένα επιτόκιο που να έχει το νούμερο 3 μπροστά (και πάλι πολύ αλμυρό θα είναι…) για να πιάσει μερικούς το παραμύθι του “βγαίνουμε από το τούνελ – βγαίνουμε!”,  ή ας συνεχίσουν να πουλάνε «μείωση της ανεργίας».

Σκάβεις τον λάκο σου όταν δείχνεις την προπέτειά σου. Κι αυτήν την τελευταία την έχουν καταλάβει σ’ όλο τον πλανήτη…