Κρύο πιάτο

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η απάντηση της Μόσχας στον καινούργιο γύρο των σε βάρος της κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον (είναι ολόκληρη αυτή η απάντηση; ή έχει και επιδόρπιο;) περιέλαβε και μια εκκρεμότητα, απ’ τον Δεκέμβρη του ’16. Τότε, στις τελευταίες μέρες της, η διοίκηση Ομπάμα είχε απελάσει 35 άτομα απ’ την ρωσική διπλωματική αποστολή στις ηπα· και είχε κατασχέσει και δύο κτίριά της.

Υποτίθεται ότι η Μόσχα δεν αντέδρασε τότε, περιμένοντας να αναλάβει τα καθήκοντά του το ψόφιο κουνάβι. Μετά και την τελευταία «επίδειξη» απ’ τους αντιπροσώπους – του – αμερικανικού – έθνους, ο Πούτιν ζήτησε απ’ την αμερικανική διπλωματική αποστολή στη ρωσία να μειώσει μέχρι την 1η Σεπτέμβρη το μέγεθος της ώστε να είναι ίδιο με εκείνο της αντίστοιχης ρωσικής στις ηπα: 455 άτομα συνολικά. Αυτό σημαίνει μείον 755 άτομα. Ε;

Ορισμένοι, έχοντας άγνοια, υποστηρίζουν ότι απελαύνονται «755 αμερικάνοι διπλωμάτες». Καμμία σχέση. Τα 1210 άτομα που απασχολούν οι αμερικάνοι στην πρεσβεία στη Μόσχα και σε δύο προξενεία περιλαμβάνουν τα πάντα. Απ’ τον πρεσβευτή και τους προξένους, ως τους γραμματείς, τους σωφέρ, τους κηπουρούς, τους μαγείρους, τις καθαρίστριες και τους φύλακες. Αρκετοί απ’ το «προσωπικό» είναι ρώσοι υπήκοοι.

Το ρωσικό καθεστώς θα μπορούσε να απελάσει 35 αμερικάνους, για να είναι πάτσι με την απέλαση του Δεκέμβρη. Προτίμησε κάτι πιο σαδιστικό. Το να μειωθεί συνολικά η αμερικανική αποστολή κατά 755 άτομα σημαίνει ότι κατ’ αρχήν θα απολυθούν πολλοί απ’ το «βοηθητικό προσωπικό». Αλλά αυτό θα κάνει δύσκολη την καθημερινή «δουλειά» της αποστολής. Διάφορα απ’ αυτά που έκαναν οι «βοηθητικοί» θα πρέπει να τα κάνουν οι «κανονικοί» – ή κανένας.

Φυσικά θα πρέπει να φύγουν και «διπλωμάτες» – αυτό ήταν η αναμενόμενη ρωσική αντίδραση. Προφανώς η Ουάσιγκτον είχε κάνει ήδη μια αναδιάρθρωση καθηκόντων, ειδικά σε ότι αφορά την κατασκοπεία· είναι απ’ τις βασικές δουλειές όλων των σοβαρών πρεσβειών, οπουδήποτε. Αλλά ακόμα κι αν υπήρχε έτοιμη η λίστα 35 αμερικάνων διπλωματών προς αναχώρηση, πρέπει να αδειάσουν την γωνιά άλλα 720 άτομα. Το σύνολο των όχι καθαρά πρεσβευτικών θέσεων σ’ αυτά τα 1210 άτομα υπολογίζεται κοντά στις 900. Άρα θα μείνουν το πολύ 160 – 180 απ’ αυτούς / αυτές. Είναι σαφές ότι η αμερικανική πρεσβεία στη ρωσία θα ξεχαρβαλωθεί λειτουργικά.

Ίσως διασκεδάζει το ρωσικό καθεστώς με την ιδέα ότι οι αμερικάνοι κατάσκοποι / στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας θα κάνουν και το σφουγγάρισμα του κτιρίου. Είναι τα απομεινάρια του «σοσιαλιστικού» παρελθόντος του καγκεμπίτη Πούτιν; Ίσως. Πως το έλεγε ο Λένιν; «Και η μαγείρισσα να κυβερνήσει»; Ε, η εφαρμογή Πούτιν είναι «και ο πρεσβευτής να μαζεύει τα σκουπίδια»…

Το κράτος και η μνήμη

Τρίτη 1 Αυγούστου. Η πολωνία έχει υποφέρει από κατοχές, αυτό είναι αλήθεια. Φαίνεται όμως ότι περισσότερο απ’ όλα υποφέρει (και θα υποφέρει) από αμνησία.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση, μαζί με διάφορα άλλα, πέρασε στα τέλη του περασμένου Ιούνη ένα νόμο που απαγορεύει την προπαγάδνα υπέρ των ολοκληρωτισμών (εκτός αν είναι πολωνικής προέλευσης ή βολεύει τα «εθνικά συμφέροντα», υποθέτουμε κακοπροαίρετα) και, σε σχέση μ’ αυτήν, απαγορεύει την αναφορά ακόμα και σε κτίρια ή άλλα στοιχεία αρχιτεκτονικής που παραπέμπουν σ’ αυτούς. Η Μόσχα υποψιάζεται ότι μ’ αυτό το τελευταίο η ακροδεξιά κυβέρνηση σκοπεύει στην καταστροφή όλων των μνημείων του σοβιετικού παρελθόντος της πολωνίας· συμπεριλαμβανόμενων και των (όχι λίγων) για την απελευθέρωση της Βαρσοβίας απ’ τον κόκκινο στρατό στον β παγκόσμιο. Γι’ αυτό και ετοιμάζεται να κάνει… τι;… να “επιβάλει κυρώσεις” (χμμμμ… πολύ της μόδας έχουν γίνει…)

Θα προτείναμε ότι μια τέτοια «αναθεώρηση» της μνημειακής γεωγραφίας της πολωνίας είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Ακόμα και σαν αντιπερισπασμός θα μπορούσε να θεωρηθεί, στην υπόγεια και οξυνόμενη πόλωση που διατρέχει την πολωνική κοινωνία. Γιατί ενώ υπάρχει πάντα «επίσημη εθνική μνήμη» (στην ελλάδα το ξέρουμε καλά…) που περνάει μέσα απ’ την καταστροφή του οτιδήποτε δεν την ταΐζει, οι αντικαθεστωτικές μνήμες, όποια κι αν είναι τα καθεστώτα, δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Στην χειρότερη περίπτωση θα αναγκαστούν να περάσουν στην παρανομία. Δουλεύοντας υπόγεια.

Αλλά κατεδαφίζοντας τα ενοχλητικά κομμάτια του παρελθόντος δεν φτιάχνει κανείς το μέλλον του. Η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση θα ήθελε (αλλά ακόμα δεν το τολμάει) να αντικαταστήσει τα αγάλματα του κόκκινου στρατού με εκείνα των τελευταίων αμερικάνων προέδρων, των πιο πρόσφατων αμερικάνων αρχιστράτηγων, και οπωσδήποτε των επικεφαλής του νατο. Μ’ άλλα λόγια θα ήθελε να ακτινοβολεί η εθνική χωροταξία της απ’ αυτό που θεωρεί ότι είναι το «δημοκρατικό» alter ego της – με το αζημίωτο.

Αυτή είναι, ακριβώς, η αποθέωση της πολωνικής αμνησίας (που, πάντως, δεν είναι μοναδική στην ευρώπη): ξεχνάει την γεωγραφία. Ξεχνάει και την εθνική αμετροέπεια. Βολεύεται να παριστάνει το «θύμα», περιμένοντας πάντα τον επόμενο «απελευθερωτή»…

Istanbul

Δευτέρα 31 Ιούλη. Σαν αντίστιξη στην ευχάριστη καλοκαιρινή ραστώνη, by the sea, προτείνουμε ένα τραγούδι για μια πόλη που όσοι πήγαν και δεν την ερωτεύτηκαν, μαζί με τον κόσμο της, (ναι, υπάρχουν πόλεις που τις ερωτεύεσαι και πόλεις που απλά περνάς την ώρα σου), αυτοί λοιπόν που δεν την ερωτεύτηκαν … απλά έχουν ακόμα τα μάτια τους κλειστά στον κόσμο.

Από μια ιρανο-εβραίο-τουρκο-γαλλική street band της πόλης, που έχουμε επίσης αγαπήσει: τους Light in Babylon.

(Special αφιερωμένο στον βόρειο φίλο και στην παρέα του, που λένε να κινήσουν κατά κεί…)

Ψοφιοκουναβιστάν

Δευτέρα 31 Ιούλη. Για ποιον λόγο θα περίμενε κανείς από έναν νάρκισσο 70άρη (ηλικία που κανονικά έχεις βγεις στη σύνταξη, και την απολαμβάνεις παίζοντας με τα εγγόνια σου) επιχειρηματία της αρπαχτής (real estate, ξέπλυμα, τηλεοπτική εκπομπή) να είναι ένας πραγματικός «πρόεδρος των ηπα» με την έννοια της στιβαρότητας και του ελέγχου; Όχι, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος. Αν θέλει κανείς κάτι τέτοιο αυτό είναι (φαινομενικά) ο επερχόμενος. Ο νυν αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence. Πιστεύει τα ίδια με το ψόφιο κουνάβι και χειρότερα, αλλά είναι insider. Δεν είναι σίγουρο όμως ότι υπάρχουν περιθώρια για να είναι ο “αναγεννητής”.

Τι συμβαίνει λοιπόν στους ναούς και τους διαδρόμους της εξουσίας της άλλοτε μόνης υπερδύναμης εδώ και πάνω από 9 μήνες; Το show φαίνεται ασύνδετο, αποσπασματικό, στο γάμο του καραγκιόζη. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι, πριν το ψηφίσουν οι κοκκινόσβερμοι ψηφοφόροι για πρόεδρο, το είχαν επιλέξει σαν τον ιδανικό υποψήφιο, ανάμεσα σε πάνω από άλλους δέκα, οι ίδιοι οι αμερικάνοι συντηρητικοί· βάση και κόμμα.

Υπάρχει, λοιπόν, κάποια εσωτερική συνοχή, έστω υπόγεια, στο αμερικανικό δράμα; Κατά την γνώμη μας ναι, υπάρχει, παρότι και οι βυζαντινές ίντριγκες είναι μέρος της διαδικασίας, όπου διάφοροι στο παλάτι προσπαθούν να στήσουν πόστα σε βάρος των διπλανών τους. Το συνεκτικό στοιχείο είναι προς το παρόν αρνητικό, αλλά δεν θα μείνει τέτοιο (υποθέτουμε) για καιρό: η έλλειψη μιας «ελπιδοφόρας» στρατηγικής απέναντι στο γεγονός ότι οι ηπα χάνουν το έδαφος της πλανητικής υπεροχής τους κάτω απ’ τα πόδια τους.

Η «αποτροπή», συχνά βίαιη στην «περιφέρεια», έχει υπάρξει βασικό εργαλείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου και μετά. Η λογική της ήταν απλή: δείχνουμε πόσο φοβεροί και τρομεροί είμαστε (από στρατιωτική και οικονομική άποψη) οπότε οι αντίπαλοι ή οι εν δυνάμει τέτοιοι κάνουν πίσω.

Το δόγμα τσαλακώθηκε στο βιετνάμ, αλλά αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί εξαίρεση. Τώρα; Όχι μόνο η Πνιονγκγιάνγκ αλλά και η Τεχεράνη δείχνουν να βγάζουν την γλώσσα τους στον «θείο Σάμ». Η Άγκυρα, άλλοτε πιστό μέλος του νατο, διαπραγματεύεται ρωσικούς S-400 (δεν τους έχει αγοράσει ακόμα, ας μην βιάζεται κανείς) και κάνει του κεφαλιού της στη συρία· και το Πεκίνο κρατάει μια μεγαλόψυχη στάση απέναντι στα αμερικανικά προβλήματα. Η πολιτική βιρτίνα των φιλιππίνων λέει «ποτέ πια αμερική», και το Παρίσι βελτιώνει όσο μπορεί τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του στην Αφρική, πάνω και κάτω απ’ την Σαχάρα. Εν τέλει και ο πιστός σκύλος της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, κλπ, που είχε την φήμη λέοντα, έχει γεράσει, και δυσκολεύεται να πάει ακόμα και στην τουαλέτα: χέζει όπου νάναι…

Ω τι κόσμος! Κάποιοι έχουν παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι οι σχολές σκέψης της αμερικανικής ηγεμονίας κακόμαθαν στον 20ο αιώνα. Ότι η «υπερδύναμη» δεν έχει ιστορικό βάθος εμπειριών, ότι δεν πρόλαβε να υπάρξει σαν «κανονικό κράτος» για μεγάλο διάστημα, ότι δεν ξέρει τι πάει να πει ήττα, ότι δεν ξέρει τι πάει να πει πόλεμος στο έδαφος σου, ότι κατά συνέπεια δεν ξέρει τι είναι η διεθνής πολιτική όταν βρίσκεσαι στη γωνία του κόρνερ, και ότι αν στριμωχτεί θα βγάλει παράνοια. Ίσως η επιλογή του ψόφιου κουναβιού ως (υποψήφιου) προέδρου απ’ το κόμμα του, το ίδιο κόμμα που τώρα, μόλις μετά από λίγους μήνες, του κάνει νερά, να είναι ένδειξη αυτής της παράνοιας.

Νομίζει κανείς ότι τα πιο πάνω είναι φαεινές ιδέες της ασταμάτητης μηχανής; Όχι, δεν είναι. Μια ψυχρή ματιά στον πλανήτη επιβεβαιώνει ότι η προεδρία του ψόφιου κουναβιού μπορεί, ίσως, να είναι σύντομη· αλλά είναι επίσης σύμπτωμα μιας βαθύτερης «κρίσης» του πολιτικού και διοικητικού establishment των ηπα, που υποβόσκει πριν καν απ’ την πρώτη προεδρία του Μπους του Β.

Θα τρόμαζε, άραγε, τους έντιμους παρατηρητές η ιδέα και η πραγματικότητα της παρακμής; Η γνώση της ιστορίας υποδεικνύει ότι δεν θα έπρεπε. Το δύσκολο (αλλά και επίκαιρο) είναι να παρακολουθεί κανείς και να κατανοεί έγκαιρα παρακμιακές διαδικασίες που είναι διαφορικές. Όχι καθολικές. Μπλεγμένες με «αναπτυξιακά» βήματα…

Ω τι κόσμος! (Είναι ο «ώριμος» καπιταλισμός ηλίθιε!)

(φωτογραφία: αν βγάλετε το ψόφιο κουνάβι απ’ το κεφάλι, τακτοποιήσετε την φάτσα και αναδομήσετε την βιογραφία, ιδού: ο νυν αντιπρόεδρος των ηπα Mike Pence. Σαν σίκουελ του Μπους: 100% αμερικανικός μιλιταρισμός – σαν εικονογραφία – χωρίς γεύση ανανά και καβουρντισμένο real estate!)

Ανατολική ασία

Δευτέρα 31 Ιούλη. Άντε, ας πούμε, ότι αυτά τα πολεμικά παιχνίδια περί την κορεατική χερσόνησο, θα είχαν κάποιο ευνοϊκό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον. Απίθανο, αλλά ας κάνουμε αυτή την άσκηση σκέψης.

Και μετά; Αφού ο εχθρός είναι το Πεκίνο, τι θα γινόταν μετά; Χτες το κινεζικό καθεστώς έκανε μια στρατιωτική παρέλαση / επίδειξη των όπλων του, επ’ αφορμή των 90 χρόνων απ’ την ίδρυση του «λαϊκού στρατού». Και ναι, ο κινεζικός στρατός δεν έχει πολεμικές εμπειρίες – είναι «άκαπνος» σα να λέμε. Αλλά ούτε ο στρατός του βόρειου βιετνάμ είχε κάποιου είδους «αντικειμενική» υπεροχή όταν πέταξε τον αμερικανικό στη θάλασσα. Κι ύστερα η πολεμική εμπειρία του τωρινού αμερικανικού στρατού ποια είναι; Το ότι ετοιμάζεται να χάσει το αφγανιστάν απ’ τους Ταλιμπάν; Ή ότι εκπαίδευε και εξόπλιζε στη συρία proxies που αποδείχθηκαν “λίγοι”; Μήπως η “πολεμική αρετή” του αμερικανικού στρατού είναι ένας μύθος που καλλιεργήθηκε σε αντιπαράθεση με λιανοντούφεκα;

Κι ύστερα μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως αυτά που έδειξε η παρέλαση είναι όλα κι όλα, και ότι η βαθιά κινεζική ψυχή δεν κρατάει κρυμμένα μυστικά, και μάλιστα μυστικά επικίνδυνα; Όχι. Στο κάτω κάτω αυτό κάνει κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του.

Συνεπώς;

Βορειοδυτική συρία

Δευτέρα 31 Ιούλη. Εκτός από βολές / επιθέσεις πυροβολικού, ούτε ο τουρκικός στρατός ούτε οι σύριοι proxies τους έχουν ξεκινήσει ως τώρα χερσαία επίθεση κατά του ypgκρατούμενου θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Όμως όλα είναι έτοιμα.

Τι εκκρεμούσε; Η συγκεκριμένη συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα, την Μόσχα και την Τεχεράνη. Σύμφωνα με τουρκικές καθεστωτικές δημοσιεύσεις στα μέσα Ιούλη στελέχη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, του στρατού και του υπ.εξ. συναντήθηκαν στην Τεχεράνη με αντίστοιχους απ’ την ρωσία και το ιράν. Τα αποτελέσματα ήταν ο.κ – κατά την Άγκυρα. Δεν θα επιδιώξει την κατάληψη της Afrin, και δεν θα θέσει σε άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο τις ρωσικές εγκαταστάσεις («βάσεις») στον θύλακα. Ας πούμε: θα περιοριστεί στην ανακατάληψη της ζώνης που πήραν, ενώ δεν έπρεπε, οι ypg επωφελούμενες απ’ την τουρκική επίθεση στον isis. Εδώ κύριος στόχος είναι η Tal Rifat. Και θα δημιουργήσει ένα «τείχος» γύρω απ’ την Afrin και όχι μόνο, ώστε να μην κινδυνεύει.

Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα έχει «μούτρα» να ζητάει την «κατανόηση» της Μόσχας και της Τεχεράνης. Όλοι οι αντι-Άσαντ proxies που ήλεγχε έχουν πειθαρχήσει στα διάφορα τοπικά ειρηνευτικά σύμφωνα· μερικοί, μάλιστα, έχουν περάσει (έναντι κάποιας αμοιβής φυσικά) στη μεριά του Άσαντ. Και είναι αυτή η τουρκική βοήθεια προς τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του στο να επικεντρωθούν στα αντολικά και στην απελευθέρωση της Deir ez-Zor που δεν μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντη ή δευτερεύουσα.

Απ’ την μεριά τους οι ypg βασίζονται, που αλλού; στους αμερικάνους πατρώνες τους. «Αν η Άγκυρα επιτεθεί στην Afrin» απειλούν «εμείς θα σταματήσουμε την επίθεση στην Raqqa». Παραείναι ανατολίτικο τέτοιο παζάρι για να πιάσει. Και δείχνει τι πάει να πει “μυωπία”. Η Άγκυρα, εφόσον έχει την συγκατάθεση των συμμάχων της, δεν βιάζεται. Μπορεί να περιμένει, ακόμα και τον Σεπτέμβρη· ή, με καλές καιρικές συνθήκες, και τον Οκτώβρη. Αν, απ’ την άλλη, οι ypg ψευτοπολιορκούν μέχρι τότε ό,τι έχει μείνει απ’ την Raqqa, θα διακυνδυνεύσουν την ήττα τους· πράγμα που δεν θα τους βοηθήσει. Ούτε στην Afrin, ούτε αλλού.

Και οι αμερικάνοι, απλά, δεν θα ανακατευτούν. Όπως έχουν κάνει την “καλή” απέναντι στις ypg / pkk εξοπλίζοντάς τες στην ζώνη της Rojava (γιατί αυτό τους συνέφερε) έτσι να κάνουν τα στραβά μάτια για τον θύλακα της Afrin, που δεν τους ενδιαφέρει…

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 30 Ιούλη. Έπρεπε να μιλήσουμε μια λέξη δική μας. Δική μας ολόκληρη. Όχι κομμάτια. Όχι αποσπάσματα. Όχι φθόγγοι. Λέξη ολόκληρη. Να σε αγίξω με το πρώτο σου χάδι, ζεστή σάρκα μήτρας. Να καθρεφτίσω στα μάτια λυγμική οργή. Αντανάκλαση οριγμένου λυγμού στα μάτια. Τα μάτια μου. Και με έναν τρόπο τα μάτια σου. Και τα μάτια όλου του κόσμου. Του κόσμου τουλάχιστον που θα γνωρίζαμε. Που θα μαθαίναμε να τον γνωρίζουμε. Του τρομαγμένου. Του κρυμμένου στις αγκαλιές και στα χέρια μας.

…

«Άμα κάτσεις φρόνιμος θα σου δείξω και πτώματα» είπαν. Και έκατσαν όλοι φρόνιμοι. Και βλέπουν τα πτώματα. Που είναι τα δικά τους, οι ίδιοι είναι… Κι έτσι έχουν μόνιμους κόμπους και πόνους μέσα τους. Και φοβούνται διαρκώς κι αόριστα…

Η φαγούρα μέσα μου

Κυριακή 30 Ιούλη. Θα συμβεί κι αυτό, αργά ή γρήγορα, μάλλον γρήγορα. Οι ενέσεις (που πολλοί φοβούνται ακόμα) δεν θα βάζουν κάποιο υγρό στο σώμα αλλά έναν μικρό στρατό από nano-robot, τα οποία κινούμενα με και καθοδηγούμενα από μαγνητικά πεδία έξω απ’ το σώμα θα κατευθύνονται στον όποιο «στόχο».

Ερευνητές του κινεζικού ινστιτούτου Harbin δημοσίευσαν πρόσφατα σε σχετική επιθεώρηση τα ευχάριστα της εφεύρεσής τους. Τα nano-robot που έφτιαξαν (υποστηρίζουν ότι) μπορούν να κινηθούν μέσα στο αίμα (ούτε μας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι οι αρτηρίες του αίματος μπορεί να γίνουν κάποτε οτοστράντες για ρομποτάκια!) ή σε άλλα σωματικά υγρά· ακόμα και σ’ αυτά του ματιού.

Δεν είναι οι μόνοι που έχουν ξεχυθεί σ’ αυτήν φαρδιά λεωφόρο της τεχνολογικής ανάπτυξης! Δοκιμές σε ανθρώπους δεν έχουν γίνει· όπως πάντα θα προηγηθούν στις αδελφές ψυχές του είδους μας, τα ποντίκια.

Εκείνο που δεν μάθαμε (χωρίς να ψάξουμε πολύ, ας το παραδεχτούμε) είναι τι θα γίνονται αυτά τα nano-robot μετά το τέλος της αποστολής τους. Πως θα βγαίνουν, για παράδειγμα, απ’ το αίμα; Μήπως θα σκαλώνουν τελικά σε κανά άλλο όργανο και θα έχουμε θέμα; Υποθέτουμε ότι οι τεχνοεπιστήμονες θα το λύσουν έγκαιρα.

Οπότε, αν θέλετε να χαρείτε μ’ αυτά τα νέα, φανταστείτε προς το παρόν τα nano-robot να αναλαμβάνουν εργολαβία κάπου στο πεπτικό σας. Είναι εύκολο να απολυθούν μετά την λήξη του συμβολαίου: στη λεκάνη, ένας nano-μεταλλικός ήχος στην πορσελάνη, καζανάκι, αποχέτευση, και ίσως σε κάποια μακρινή ανακύκλωση…

Η φαγούρα έξω τους

Κυριακή 30 Ιούλη. Εκτός απ’ το εθνικά κακό υπάρχει και το εθνικά χειρότερο. Το πρώτο είναι να επιστρέψουν οι τουρκοκύπριοι την έρημη επί 43 χρόνια Αμμόχωστο («Βαρώσια») στους ελληνοκύπριους πρώην κατοίκους της κρατώντας οι ίδιοι την διοίκηση της περιοχής. Το χειρότερο είναι να την επιστρέψουν παραχωρώντας την διοίκηση στον οηε· κι αυτός να δεχθεί!

Η αφωνία ή/και διάφορα παραμιλητά των εκπροσώπων της «εθνικής γραμμής» εκτός από διασκεδαστική έχει και αποδεικτική ισχύ: όπως και σε άλλα «κεντρικά ζητήματα» η μόνη σχέση της με την σύγχρονη διεθνή (καπιταλιστική) πραγματικότητα είναι οι εκβιασμοί. Δεν είναι αμελητέα τακτική. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Συνεπώς δουλεύει (ή μπορεί να δουλέψει) μόνο εκεί που υπάρχουν πραγματικά πιο αδύνατοι απ’ το ελλαδιστάν.

Υπάρχουν τέτοιοι στη γειτονιά; Χμμμμ… Μπορεί και όχι…

(Που εκείνα τα χρυσά ‘90s, ε; Τότε που είχε αναβιώσει, κι αυτό λεγόταν ανοικτά και επίσημα, το όνειρο για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»!…)

Ιστορίες με αγρίους (και Γιάνηδες)

Κυριακή 30 Ιούλη. Το κόμμα της δραχμής ανακαλύπτει «το κόμμα της δραχμής»; Το 2011, το 2012, το 2013, το 2014, το 2015 τι συνέβαινε άραγε στα θολά μυαλά των απανταχού ελλήνων μικροαστών; Οι «αγανακτισμένοι» τι επεδίωκαν;

Ναι, είμαστε ίσως οι μοναδικοί σ’ αυτήν την επικράτεια που δείξαμε συστηματικά, όταν έπρεπε, περί τίνος επρόκειτο. Ναι, επιμείναμε ιδιαίτερα στον ρόλο της φαιορόζ κυβέρνησης – και των εσωκοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών συμμάχων της.

Αλλά να είμαστε δίκαιοι: το κύμα που καβάλησε δεν το έφτιαξε αυτή. Σίγουρα δεν το έφτιαξε μόνη της. Η ρητορική της «εθνικής νομισματικής απελευθέρωσης» ένωσε τον κάθε πυροβολημένο μικροαστό με τους φαρμακοβιομήχανους, με τους εμπόρους τουρισμού (αν και οι πιο επώνυμοι κρατούνταν διακριτικά σε απόσταση), τους εξαγωγείς πρώτων υλών και αγροτικών εμπορευμάτων, τους μηχανικούς, τους έμπορους διασκέδασης… Την δεύτερη, νομισματική αυτή τη φορά, μαζική υποτίμηση της εργασίας (και των παγίων) δεν την εφηύρε η Κουμουνδούρου· αυτή ανέλαβε μόνο να την υπηρετήσει έναντι μισθών που τα στελέχη της δεν είχαν δει ούτε στα καλύτερά τους όνειρα. Όχι. Αυτήν την υποτίμηση, την δεύτερη στη σειρά, τη νομισματική, την επεδίωκαν (και κατά την ταπεινή γνώμη μας την επιδιώκουν ακόμα…) όλοι οι πιο πάνω συν τους όχι αμελητέους και άγνωστους στον αριθμό που έχουν παρκάρει τα ευρώ τους σε τράπεζες εκτός ελλάδας.

Κι αν αυτό το σάλτο μορτάλε αποφεύχθηκε το 2015, όχι στο παραένα αλλά στο καιένα, είναι μόνο επειδή όλη αυτή η μάζα των οπαδών της δραχμής δεν μπορεί να βάλει ούτε ένα ράφι ίσιο στον τοίχο· όχι να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια τόσο δύσκολη, σύνθετη και κοινωνικά οδυνηρή μετάβαση, από ένα σκληρό σε ένα μαλακό νόμισμα.

Η ανικανότητα φρέναρε, όσο και όπως έχει φρενάρει ως τώρα, το νομισματικό γκρεμοτσάκισμα / «εθνική απελευθέρωση»· όχι η διαφωνία. Γι αυτό ακριβώς η ουσιαστική απόφαση για το grexit αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να ληφθεί, μαζί με όλη την ευθύνη πρακτική και ηθική που της αντιστοιχεί, εντός ελλαδιστάν.

Δεν μπορεί να παρθεί αυτή, αλλά δεν μπορεί να παρθεί και καμία άλλη! Η μικροαστική πανούκλα plus ανικανότητα γεννάει την προσδοκία των «απο μηχανής θεών», των «σωτήρων». Οι φαιορόζ προθυμοποιήθηκαν να παίξουν αυτόν τον ρόλο επειδή ήταν ανέκαθεν, μετά το ’74, αριβίστες· ή έγιναν μέσω της πασοκοποίησής τους μετά το ’81. Και επειδή θεωρούσαν ότι «τους χρωστάει η ιστορία». Απέτυχαν, και από πολλές απόψεις αυτό είναι προτιμότερο απ’ το να πετύχαιναν. Θα αποτυγχάνουν και σε οτιδήποτε άλλο διαφορετικό εκτός απ’ τον πολιτικό προσοδισμό: μ’ αυτόν μεγάλωσαν, μ’ αυτόν ζούν, αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται. Όπως και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι. Από καταβολής νέου ελληνικού κράτους.

Όμως το σενάριο της δραχμής δεν το έγραψαν αυτοί! Όχι! Ο κυρ Γιάνης, ο κυρ Παναγιώτης, ο κυρ Αλέκος νωρίτερα, και όλοι οι «αριστεροί» του κόμματος της δραχμής, ήταν απλά τα φτηνά ενεργούμενα, πιο «καθαρά χέρια» απ’ τους προηγούμενους. Εξού και η εύκολη συνύπαρξή τους στο Σύνταγμα ως «αγανακτισμένοι» και ύστερα η κυβερνητική συνλειτουργία τους με τους φασίστες (οι οποίες συνυπάρξεις και συνλειτουργίες και πολιτικές συμπτώσεις, κανέναν δεν ενόχλησαν και κανέναν δεν προσέβαλαν…)

Σ’ ότι αφορά την δική μας εργατική οπτική τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω απ’ τις πολιτικές τους βιτρίνες. Όσα καραγκιοζιλίκια κι αν κάνουν αυτές.

Η ιστορία που γράφουν τα αφεντικά, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι μυθολογία!