Μικροαστοί στα κάρβουνα

Πέμπτη 17 Αυγούστου. Ο «νοικοκύρης» που ωρύεται ότι «δεν θα αφήσει το σπίτι του» και ότι «καλύτερα να καεί μαζί του παρά να το αφήσει», ενώ πλησιάζει η δασική φωτιά, είναι μια απ’ τις πολλές επιτομές της μικροαστικής παράνοιας. Προφανώς δεν θα έκανε το ίδιο αν το σπίτι του έπιανε φωτιά από μέσα· αν γινόταν σεισμός· ή να του ανήγγειλαν κάποια χοντρή κατολίσθηση.

Γιατί, λοιπόν, οι μικροαστοί (και όχι μόνο οι έλληνες…) έχουν τόσο πρόχειρη την απειλή της αυτοκαταστροφής τους πάνω στην ακίνητη περιουσία τους όταν πρόκειται για δασικές φωτιές; Σε μεγάλο βαθμό επειδή αγνοούν τι είναι αυτό το πράγμα. Αγνοούν επειδή τους συμφέρει: είναι πάμπολλα τα παραδείγματα νοικυραίων της επαρχίας που χάζευαν και χαζεύουν απ’ τα καφενεία την φωτιά απέναντι στη ράχη, περιμένοντας άλλους (την πυροσβεστική, τον στρατό, τον θεό…) να την σβήσει, την ώρα που θα έπρεπε αυτοί πρώτοι να τρέξουν για να την περιορίσουν έγκαιρα…. Κι ύστερα «οχυρώνονται» σε αυλές και σε ταράτσες, με λάστιχα ποτίσματος στο χέρι, απειλώντας ότι θα αυτοπυρποληθούν αν το θηρίο τολμήσει να πλησιάσει.

Η βολική άγνοια φαίνεται ότι έχει και έναν άθλιο υπολογισμό. Αφού οι «άλλοι» δεν έσβησαν την φωτιά νωρίτερα, τώρα θα αναγκαστούν να προστρέξουν στην ιδιοκτησία μου «για να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα». Όλοι εδώ, λοιπόν! Πυροσβέστες, αεροπλάνα, ελικόπτερα, υποβρύχια, αεροπλανοφόρα: οι πάντες σε παράταξη για να σωθεί ο κυρ τάδε!

Εννοείται ότι η δημαγωγία, επαγγελματική ή ερασιτεχνική, συνεισφέρει τα μέγιστα. Επειδή οι δασικές πυρκαγιές, σε αντίθεση με άλλες φυσικές καταστροφές που είναι πολύ σύντομης διάρκειας (όπως οι σεισμοί ή οι χιονοστοιβάδες), προσφέρονται για θέαμα διαρκείας, η προβολή τους δίνει το έδαφος και τον απαραίτητο χρόνο να συγκροτηθεί και να αναπαρασταθεί η ιδέα του «θύματος». Και, φυσικά, των «δικαιωμάτων» του. Αλλοίμονο: η σκηνοθεσία του «που είναι το κράτος;» θέλει χρόνο θυματοποίησης! Κάθε αυθαίρετο μέσα στο δάσος «έχει δικαίωμα» σε δυο πυροσβεστικές και ένα καναντέρ. Κάθε οικισμός «έχει δικαίωμα» σε ένα συντάγμα φαντάρων με κλαδιά στα χέρια. Εκκλησίες και μοναστήρια είναι «νυν υπέρ πάντων ιερών ο αγών» – ο θεός δεν είναι αντιπυρικός.

Ορθολογικά μιλώντας θα έλεγε κάποιος ότι όπως συμβαίνει και με άλλα επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα (όπως οι σεισμοί) έτσι και στις δασικές πυρκαγιές δεν φτάνει να είναι εκπαιδευμένοι οι διασώστες. Πρέπει να είναι εκπαιδευμένο και το πόπολο.

Αλλά η σκέψη είναι μάταιη: εδώ ζούμε…

(In case of emergency: αν σας τύχει θα είστε, πιθανόν, σε διακοπές. Μην διστάσετε! Αν υπάρχει δασική φωτιά κάπου κοντά σας, φορέστε παπούτσια για κακοτράχαλο περπάτημα, μακρύ παντελόνι και κάτι απο πάνω με μακριά μανίκια· πάρτε ένα μπουκάλι νερό για να πίνετε· και τρέξτε! Σιχτιρείστε τους ντόπιους μικροαστούς που φυλάνε την περιουσία τους, και μην αφήσετε να σας παρασύρει στην αδράνεια η εύλογη αηδία σας για δαύτους.

Και μην χειροκροτάτε τους δασοπυροσβέστες: βοηθείστε τους! Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι χαμαλοδουλειά αλλά χρειάζεται: να κρατάτε στον ώμο σας τον σωλήνα της μάνικας. Ένας ώμος ανά 7 – 10 μέτρα είναι μεγάλη βοήθεια. Όταν το νερό είναι υπό πίεση η μάνικα είναι ασήκωτη, και ο πυροσβέστης μπροστά χρειάζεται κάποιους να διευκολύνουν την κίνησή του. Μπροστά, πίσω, στο πλάι. Ο ένας συνάδελφός του / πλήρωμα δεν φτάνει ούτε για πλάκα.

Και μην ξεχνάτε: κανείς δεν θα σας πει «ευχαριστώ» απ’ την καρδιά του, εκτός απ’ αυτούς που κωλοχτυπιούνται για τις περιουσίες άλλων. Δεν πειράζει. Δεν υπάρχει θεός, αλλά δεν μας αρέσει και η επί γης κόλαση. Όχι της φωτιάς. Της ατομικής ιδιοκτησίας. Και γι’ αυτό δεν θα αφήσουμε τους ιδιοκτήτες να «σώσουν» τα ακίνητά τους σε βάρος του κοινού, κάνοντας τον κόσμο «οικιστικές συγκεντρώσεις»….)

(η φωτογραφία είναι απ’ την πορτογαλία…)

Λόγια σοφών ανδρών· και άλλα…

Πέμπτη 17 Αυγούστου. Η επικινδυνότητα οφείλεται στη θέση του· αλλά η ιλαρότητα είναι του χαρακτήρα του. Κι όταν του ξεφεύγει γίνεται stand up comedian!

Ο Kim Jong Un της βόρειας κορέας πήρε μια πολύ σοφή και πολύ λογική απόφαση. Η εναλλακτική θα ήταν μαζί καταστροφική και απαράδεκτη.

Αυτό τιτίβισε το ψόφιο κουνάβι. Ανακουφισμένο. Το συμπεραίνουμε απ’ τον τόνο του «πολύ σοφή και πολύ λογική». Θα μπορούσε να πει «αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς». Αλλά όχι. Ο παρανοϊκός της Πγιονγκγιάνγκ είναι, φορές φορές, «πολύ σοφός και πολύ λογικός». Γι’ αυτόν, πάντως, οι γιάνκηδες παραμένουν ηλίθιοι.

Πίσω απ’ αυτά έχει απλωθεί ένα σοβαρό ζήτημα, που δεν είναι άγνωστο. Θα θυμάστε (θυμάστε;) ίσως ότι το 2003 ο αμερικανικός στρατός μπούκαρε συμπούρμπουλος στο ιράκ επειδή …. «ο Χουσεΐν έχει όπλα μαζικής καταστροφής». Ο δικτάτορας του ιράκ δεν είχε τέτοια, και η Ουάσιγκτον το ήξερε. Χρησιμοποίησε όμως την κατασκευασμένη δικαιολογία των όπλων «μαζικής καταστροφής» (πυρηνικών, χημικών, βιολογικών) για να προχωρήσει το σχέδιο καταστροφής της μέσης Ανατολής. Τότε η βόρεια κορέα (μαζί με τη συρία και λιβύη) είχαν τοποθετηθεί στον «άξονα του κακού», και είχαν αναγγελθεί σαν οι επόμενοι στόχοι στρατιωτικού συνετισμού. Για το καλό της ανθρωπότητας.

Πέρασαν 14 χρόνια. Όποιο κράτος/καθεστώς ΔΕΝ είχε πυρηνικά όπλα υπέστη τις «συνέπειες του νόμου». Και το ιράκ, και η συρία, και η λιβύη. Όχι, όμως η βόρεια κορέα. Γιατί; Επειδή το καθεστώς της Πγιονγκγιάνγκ έχει πυρηνικά όπλα! Έχει, επίσης, και κάτι πυραύλους, που μπορεί να φτάνουν ή να μη φτάνουν στο L.A., φτάνουν όμως στις αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία και λίγο πιο κεί.

Συμπεραίνει κανείς ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς την έχει γλυτώσει επειδή διαθέτει τα όπλα που δεν έπρεπε. Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Έχει και συμμάχους. Ωστόσο, μετά από 16 χρόνια «προληπτικού πολέμου» είναι αδύνατο να μην επιβεβαιώσει κανείς το συμπέρασμα που είχαν βγάλει οι ιρανοί το 2003: δεν μπορείς να κοντράρεις τους αμερικάνους αν δεν έχεις πυρηνικά.

Ναι, αυτό το είχε σχολιάσει ιρανός αξιωματούχος το 2003· λίγο μετά την εισβολή των ηπα στο ιράκ. 14 χρόνια μετά η Ουάσιγκτον έχει στη μπούκα την Τεχεράνη (για χάρη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ), αμφισβητώντας την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ψάχνοντας τρόπους να ξαναβάλει στο στόχαστρο το ιρανικό καθεστώς.

Και η απλή ερώτησή μας είναι αυτή: αν ανήκατε σ’ αυτό το καθεστώς δεν θα κάνατε οτιδήποτε για να αποκτήσετε πυρηνικά όπλα; Ακόμα και να αγοράσετε έτοιμα απ’ την βόρεια κορέα – σε περίπτωση που πρέπει να αποφύγετε τις εντόπιες δοκιμές; Ε;

Γιατί, πράγματι, οι σύμμαχοι σας μόνοι τους ίσως να μην μπορούν να σας βγάλουν απ’ τη μέγγενη. Και η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι όποιος είχε μόνο συμβατικό οπλοστάσιο βρέθηκε απέναντι στους αμερικάνους, τελικά, με τα χέρια σηκωμένα ψηλά…

(Αυτό επιβεβαιώνεται τώρα στην ανατολική ασία. Όποια συνέχεια κι αν υπάρξει…)

Συναντήσεις πολλών αστέρων

Πέμπτη 17 Αυγούστου. Ο αρχηγός του ιρανικού επιτελείου Mohammad Bagheri βρίσκεται από προχτές σε επίσκεψη και επαφές στην Άγκυρα. Η επίσκεψη του συγκεκριμένου αρχικαραβανά σχολιάζεται σαν «ασυνήθιστη» (μπορεί και να είναι). Και της αποδίδονται, σαν περιεχόμενο συζητήσεων, τα πάντα: απ’ την κατάσταση στη συρία και τις όποιες διαφωνίες Άγκυρας / Τεχεράνης εκεί, μέχρι…

Γίνεται ένα βασικό λάθος. Μάλλον από πρόθεση παρά από άγνοια. Ο αρχηγός του στρατού στο ιράν, αν και τυπικά έχει την ίδια θέση με τον αντίστοιχο τούρκο και οποιονδήποτε άλλο παρόμοιο, στην πράξη αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο. Το πολύ καλά εκπαιδευμένο, πολύ καλά εξοπλισμένο και έμπειρο στρατιωτικό σώμα στο ιράν δεν είναι ο στρατός (των εφέδρων) αλλά οι «φρουροί της επανάστασης». Που έχουν χωριστή διοίκηση, κλπ. Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε· συμβαίνει όμως. Στο συριακό πεδίο μάχης δεν συμμετέχει ο ιρανικός στρατός αλλά οι φρουροί της επανάστασης. Αυτοί μετράνε απώλειες (ακόμα και υψηλόβαθμων αξιωματικών) αλλά και εμπειρίες και νίκες. Συνεπώς, αν η Άγκυρα θέλει να κουβεντιάσει με την Τεχεράνη οτιδήποτε σχετικό με την συρία σε στρατιωτικό επίπεδο, θα το κάνει μ’ αυτούς· και όχι με τον regular ιρανικό στρατό.

Εκείνο που πιθανότατα μπορεί και πρέπει να συζητήσει το τουρκικό καθεστώς (και) με τον regular ιρανικό στρατό είναι το κουρδικό αντάρτικο. Όχι γενικά: ειδικά το κουρδικό αντάρτικο που Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ «σπρώχνουν» κατά του ιράν, απ’ τα βουνά του ανατολικού ιρακινού κουρδιστάν.

Εδώ και μερικές εβδομάδες, περιοδικά, η τουρκική αεροπορία και το ιρανικό πυροβολικό κτυπούν ορεινές θέσεις αυτών των ενόπλων, μέσα στο βόρειο ιράκ, στην περιοχή που τυπικά ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά. To είχαμε πιθανολογήσει έγκαιρα, και φαίνεται πως ισχύει: η «αναβίωση» αυτού του «εθνικοαπελευθερωτικού» στα βορειοδυτικά του ιράν είναι ένα απ’ τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Τεχεράνης, μετά τις επιτυχίες της στο συριακό πεδίο μάχης.

Ο συντονισμός σ’ αυτές τις επιχειρήσεις, το μέλλον τους, και το ευρύτερο «πολιτικό περιβάλλον» (οι κούρδοι του ιράκ έχουν αναγγείλει δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους για τις 25 Σεπτέμβρη…) θα μπορούσε να είναι όντως αντικείμενο συζήτησης του Bagheri τόσο με τον Erdogan όσο και με τον τούρκο αρχιστράτηγο Hulusi Akar. Στο βαθμό που, απ’ την μεριά της Τεχεράνης, την υπόθεση έχει αναλάβει κατ’ αρχήν (και) ο regular στρατός – κάτι πρέπει να κάνει κι αυτός!

Την σοβαρότητα της υπόθεσης δείχνει και η απόφαση της Άγκυρας να κτίσει τείχος σε ένα μέρος των συνόρων της με την Τεχεράνη. Προφανώς το θέμα δεν αφορά μετανάστες απ’ το αφγανιστάν και το πακιστάν, αλλά τα πέρα δώθε κούρδων ενόπλων μεταξύ ιράν και τουρκίας.

Είμαστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες συναντήσεις γι’ αυτό το θέμα…

Και επί (ασιατικής) γης ειρήνη (;) 1

Τετάρτη 16 Αυγούστου. Ας θυμήσουμε (στο κάτω κάτω όσες / όσοι είστε by the sea δεν είναι υποχρεωτικό να ψάχνετε την ασταμάτητη μηχανή), ορισμένα καταγραμμένα απ’ την μεριά μας… Για να υπάρχει μια συνέχεια:

Τετάρτη 9 Αυγούστου (Ουάσιγκτον – Πγιονγκγιανγκ – Ουάσιγκτον): …Αν δεν ήταν η νότια κορέα που βάζει φρένο στις πολεμικές φιλοδοξίες της Ουάσιγκτον (και του Τόκιο) η «φωτιά και η οργή» θα είχαν εκδηλωθεί ίσως. Αλλά η Σεούλ δεν θέλει να γίνει ερείπια, και έχει δίκιο. Απομένει μόνο να αποφασίσει η Ουάσιγκτον να την «θυσιάσει». Αλλά αν το κάνει, θα πρέπει να εγκαταλείψει οριστικά τις βάσεις της και τις όποιες φιλοδοξίες της στην κορεατική χερσόνησο: όσοι νοτιοκορεάτες επιζήσουν απ’ τα βορειοκορεατικά αντίποινα σε μια αμερικανική επίθεση στην Πγιονγκγιάνγκ θα είναι σκληρά αντιαμερικάνοι για πολλές γενιές.

Οπότε; Ίσως η Πγιονγκγιάνγκ δεν ξανακάνει απειλητικές δηλώσεις… για τον επόμενο μήνα….

Παρασκευή 11 Αυγούστου (Πόλεμος νεύρων 2): …Πρακτικά μιλώντας αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι μάλλον το βορειοκορεατικό καθεστώς και όχι το αμερικανικό που θα κάνει πίσω – με έναν συμβολικό φυσικά τρόπο. Θα «κάνει πίσω» στο στυλ «μπορούμε αλλά δεν θα το κάνουμε… ακόμα». Φυσικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον είναι τεράστιο μπροστά στο πρόβλημα της Πγιονγκγιάνγκ. Αυτή η τελευταία θέλει απλά (;) να της αναγνωριστεί το καθεστώς της πυρηνικής δύναμης. Για την Ουάσιγκτον όμως διακυβεύονται (μπορεί και) τα πάντα στον Ειρηνικό. Αυτή η ανισομέρεια «προβλημάτων» θα μπορούσε πράγματι να πείσει την Πγιονγκγιάνγκ ότι δεν χρειάζεται να βιάζεται…

Παρασκευή 11 Αυγούστου (Πόλεμος νεύρων 1):… Οι δυνατότητες των βαλλιστικών (μεσαίου βεληνεκούς) Hwasong 12 είναι γνωστές. Η πιο πρόσφατη δοκιμή τους έγινε στις 12 του περασμένου Μάη. Είναι γνωστό ότι το βεληνεκές τους είναι περίπου 4.500 χιλιόμετρα. Το Guam απέχει γύρω στα 3.500 χιλιόμετρα απ’ τις ακτές της βόρειας κορέας, συνεπώς είναι μέσα στην εμβέλειά τους. Η προκαταβολική ανακοίνωση και η σχολαστικότητά της (θα κάνει τόση απόσταση, θα περάσει πάνω από ‘κει και ‘κει, θα πετάει για τόσο και θα πέσει στο βάθος του ορίζοντά σας) είναι διαφήμιση: το ξέρετε ότι είστε μέσα στην ακτίνα των πιο δοκιμασμένων πυραύλων μας· σας το επιβεβαιώνουμε.

Του ίδιου τύπου είναι και το βορειοκορεατικό σενάριο «ο στρατός θα ετοιμάσει το σχέδιο και σε λίγες ημέρες ο πρόεδρος θα το εγκρίνει». Πρόκειται για show τεχνοπολεμικής ικανότητας… Και το μόνο που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς είναι γιατί το ολοκληρωτικό βορειοκορεατικό καθεστώς θα έπρεπε να εξαιρείται απ’ τον ώριμο θέαμα στο οποίο συμμετέχουν όλα τα καθωσπρέπει καθεστώτα, πολιτικά, στρατιωτικά, θρησκευτικά, επιχειρηματικά, στον πλανήτη;

Σάββατο 12 Αυγούστου (Κούκος μ’ αγκάθια): …Στην περίπτωση του «Χ» το ποιος θα θεωρηθεί ότι «έχασε στα σημεία» είναι θέμα ερμηνείας. Αλλά για το ποιος δεν σκοπεύει να χάσει, έστω και ελάχιστα, στραβοπατώντας, αυτός είναι σίγουρος: το Πεκίνο…

Σάββατο 12 Αυγούστου (Να είσαι σίγουρος ότι:):…Το μόνο που στέκει λογικά είναι να υπάρχει κάτι πίσω απ’ τις γραμμές. Κάτι του είδους: εμείς, σαν Πεκίνο, θα φροντίσουμε να μην ξεκινήσει η Πγιονγκγιάνγκ τον καυγά, επειδή καθόλου δεν μας συμφέρει…. Αν, όμως, τον ξεκινήσετε εσείς, ω αμερικάνοι, τότε θα έχετε να κάνετε και μαζί μας…

Και επί (ασιατικής) γης ειρήνη (;) 2

Τετάρτη 16 Αυγούστου. Εν τέλει ο αρχιστράτηγος (και αρχιταπανταόλα) Kim Jong-un, αφού επιθεώρησε τα σχέδια για την επίθεση στην αμερικανική βάση στο guam και τα βρήκε μια χαρά αποφάσισε … να μην επιτεθεί. Αλλά:

… Θα περιμένω για λίγο ακόμα να δω τι θα κάνουν οι ηλίθιοι γιάνκηδες…

Σαφές. Κι εδώ που τα λέμε: μπορεί να περιμένει και περισσότερο από λίγο… Αν τώρα είναι ηλίθιοι, ηλίθιοι θα συνεχίσουν να είναι… Το ίδιο σημαντική όμως, αν όχι σημαντικότερη, είναι μια δήλωση του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon Jae-in:

… Η στρατιωτική δράση στην κορεατική χερσόνησο μπορεί να αποφασιστεί μόνο απ’ τη νότια κορέα, και κανείς άλλος δεν μπορεί να αποφασίσει να δράσει στρατιωτικά χωρίς την συμφωνία της νότιας κορέας είπε ο Moon. Για να συμπληρώσει: η κυβέρνηση, βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, θα εμποδίσει τον πόλεμο με κάθε μέσο.

Είναι προφανές ότι ο Moon Jae-in δεν εννοεί ότι η βόρεια κορέα θα τον ρωτούσε για να ξεκινήσει εχθροπραξίες κατά των αμερικάνων! Εννοεί (υπονοεί) ότι δεν θα έκανε τέτοιον πόλεμο. Και απευθύνεται στην Ουάσιγκτον: εδώ, δεν θα κάνετε εσείς ό,τι γουστάρετε. Ούτε θα αποφασίζετε εσείς!

Οι δύο ανακοινώσεις, απ’ την Πγιονγκγιάνγκ και την Σεούλ έγιναν χτες. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένας δημόσιος διάλογος βορρά – νότου:

Βορράς: για να δούμε τι θα κάνουν αυτοί οι ηλίθιοι οι αμερικάνοι…

Νότος: τίποτα δεν θα κάνουν… εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς…

Προφανώς όλα αυτά θα αρχίσουν να ερμηνεύονται από σήμερα. Υποψιαζόμαστε ότι πολλοί θα πουν «το βορειοκορεατικό καθεστώς έκανε πίσω….» και κάποιοι θα συμπληρώσουν «…. επειδή φοβήθηκε…». Την οργή του ψόφιου κουναβιού. Εντάξει – αν έτσι θέλετε.

Έχουμε όμως την εντύπωση ότι αυτό που έχει γίνει ουσιαστικά μέσα στο ντάλα καλοκαίρι είναι κάτι άλλο: το Πεκίνο (μέσω της Πγιονγκγιάνκ) έβγαλε την Ουάσιγκτον (μέσω του ψόφιου κουναβιού) στη σέντρα: πολλή φασαρία, επί της ουσίας τίποτα. Και απευθύνεται (το Πεκίνο) σε διάφορους στην ανατολική ασία (όπως, π.χ., στο βιετνάμ), με το υπονοούμενο ερώτημα: θεωρείται τις ηπα παντοδύναμο σύμμαχό σας;

Έχουμε αυτήν την εντύπωση… Κι ακόμα περισσότερο έχουμε την εντύπωση ότι το ίδιο συμβαίνει, με άλλα τυπικά χαρακτηριστικά, και στην περίπτωση της Τεχεράνης…

(Άλλη φορά γι’ αυτό!).

Οχήματα 1

Τετάρτη 16 Αυγούστου. Αφού εκτός απ’ τους «τρομοκράτες» και κάθε βαρεμένος πρωτοκοσμικός μπορεί να χρησιμοποιήσει το αμάξι του σαν όπλο (εξολόθρευσης ανυποψίαστων), μήπως τα εντελώς αυτόματα και «έξυπνα» ι.χ. πρέπει να διαφημίζονται και σαν «αντιτρομοκρατικά»; Να κοκαλώνει μόνο του το robocar μόλις βλέπει έστω και στο ελάχιστο παρέκλιση απ’ την πορεία· και να ειδοποιεί την αστυνομία…

Μη βαράτε: μια σκέψη κάναμε… (Δωρεάν. Όπως συνήθως…)

Οχήματα 2

Τετάρτη 16 Αυγούστου. Είναι καλύτερο να το διαβάσετε εδώ παρά να το δείτε στον ύπνο σας, σαν εφιάλτη. Αυτοί οι παλιοκινέζοι στρώνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα γραμμές τραίνου με αισθητήρες. Οι μπετονένιες βάσεις αλλά και οι σιδηροτροχιές έχουν μικροτσίπ με διάφορα στοιχεία· με σκοπό, κυρίως, να ενημερώνουν το «κέντρο ελέγχου» αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. (Μην πάνε τίποτα ινδιάνοι κι αρχίσουν και ξηλώνουν!…) Αυτό για τα high speed τραίνα· που αυξάνουν και πληθαίνουν στην πρωτόγονη αυτή ασιατική χώρα.

Ευτυχώς εδώ, όπου «δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα», το θέμα έχει αντιμετωπιστεί στη ρίζα του: υπάρχουν μόνο low speed τραίνα… Ή και no speed – αυτά είναι τα καλύτερα. Γιατί έτσι οι (παλιοί) σταθμοί γίνονται καφενεία, υποθέτουμε μετά από “πλειοδοτικούς διαγωνισμούς”…

Τι θα γίνονταν οι ιδιοκτήτες των κτελ αλλιώς; Καστανάδες;

Ελληνική φιλία

Τρίτη 15 Αυγούστου. Ελπίζουμε ότι ο καλός τους φίλος θα τους συγχωρέσει αν παρέλειψαν να του ευχηθούν για την επέτειο. Προλαβαίνουν να το κάνουν σήμερα, ή ακόμα και αύριο· σημασία είναι να θυμηθούν το βαφτίσια του φίλου τους· στο αίμα.

Πριν 4 χρόνια, στις 14 Αυγούστου του 2013, ο φρέσκος δικτάτορας της αιγύπτου Σίσι διέταξε τον στρατό και την αστυνομία του να σφάξουν, κυριολεκτικά, τους συγκεντρωμένους σε δύο μεγάλα ειρηνικά sit-in, κατά της χούντας και υπέρ του προέδρου Morsi (που είχε ανατραπεί και συλληφθεί πριν 1,5 μήνα). Στην πλατεία al-Nahda και στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, και οι δυο στο Κάιρο.

Η σφαγή ήταν υποδειγματική. Σύμφωνα με την human rights watch δολοφονήθηκαν πάνω από 1000 διαδηλωτές μέσα σε λίγες ώρες. Η χούντα παραδέχτηκε την δολοφονία 595. Ενώ οι οργανώσεις που είχαν καλέσει τις διαμαρτυρίες (με μακράν μεγαλύτερη την μουσουλμανική αδελφότητα) είπαν ότι μόνο στην Rabaa al-Adawiya δολοφονήθηκαν σχεδόν 2.600 διαδηλωτές.

Αφού ο χασάπης του Καΐρου είναι φίλος των φαιορόζ, δεν αξίζει να του στείλουν μια ευχετήρια κάρτα, να τον πάρουν ένα τηλέφωνο, να του στείλουν μια ανθοδέσμη, κάτι βρε αδελφέ;

(Όποιος / όποια δεν ξέρει ή έχει ξεχάσει, μπορεί να δει ένα μισάωρο αντι-πληροφοριακό videoc του Sarajevo. Δεν είναι, μόνο, «αιγυπτιακό» θέμα… )

Ελληνική φιλοξενία

Τρίτη 15 Αυγούστου. Ένα σύντομο video, τραβηγμένο από πρόσφυγα, που δημοσιοποίησε η «εφημερίδα των συντακτών»

αποδεικνύει αυτό που είναι γνωστό εδώ και χρόνια, μέσα από διηγήσεις προσφύγων / μεταναστών αλλά και μαρτυρίες διάφορων διεθνών μ.κ.ο.: την τακτική διάφορων φασιστών του λιμενικού (είτε με την κάλυψη είτε με εντολές του αρχηγείου τους) να προσπαθούν να βουλιάξουν βάρκες φορτωμένες με ανθρώπους, σηκώνοντας δίπλα τους κύματα με τα ταχύπλοα της «υπηρεσίας». Το περιπολικό που φαίνεται στο video είναι μεσαίου μεγέθους. Υπάρχουν και μεγαλύτερα, και μπορεί να φανταστεί εύκολα ο καθένας τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια.

Πρόκειται για επίσημα και διεθνώς ορισμένο έγκλημα, είτε πετυχαίνουν τον σκοπό τους (να πνίξουν κόσμο) είτε όχι. Το να προκαλείται εσκεμμένα κίνδυνος για την ζωή ανθρώπων που βρίσκονται στη θάλασσα ισοδυναμεί, με βάση τη διεθνή ναυτική νομοθεσία, με απόπειρα δολοφονίας ανθρώπων που είναι σε αδυναμία. Εν προκειμένω μαζική απόπειρα, σε βάρος ενηλίκων και ανηλίκων, ανδρών και γυναικών.

Αυτά συνέβαιναν επί των ημερών της γαλαζοπράσινης διοίκησης, συμβαίνουν και απ’ την φαιορόζ. Εθνική γραμμή, σκληρή και αδιάλλακτη – και εδώ.

Παρεξηγήσεις (;)

Τρίτη 15 Αυγούστου. Δεν είναι παράξενο το ότι ένα σκόπιμο ή τυχαίο λάθος στη μετάφραση μπορεί να αλλάξει το νόημα μιας φράσης. Αν πρόκειται για δήλωση καθεστωτικού αξιωματούχου το πράγμα μπορεί να έχει συνέπειες. Κι αν αυτός ο αξιωματούχος είναι βορειοκορεάτης; Χμμμ…

Το “38 North” είναι ένα πρόγραμμα (και site) του αμερικανικού πανεπιστημίου Johns Hopkins, που ασχολείται ειδικά με την βόρεια κορέα. Σύμφωνα με τους ειδικούς του μια δήλωση του βορειοκορεάτη υπ.εξ. Ri Yong Ho στη σύνοδο του asean στις 26 Ιούλη μεταφράστηκε λάθος, αλλάζοντας το νόημα.

Η αγγλική μετάφραση ήταν: Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να βάλουμε τα πυρηνικά και τους βαλλιστικούς μας πυραύλους σε διαπραγμάτευση. Ούτε πρόκειται να υποχωρήσουμε έστω και μια ίντσα απ’ τον δρόμο της ανάπτυξης των πυρηνικών μας δυνάμεων όπως τον έχουμε επιλέξει, εκτός αν μειωθεί ριζικά η επιθετική πολιτική και οι πυρηνικές απειλές των ηπα κατά της λαϊκής δημοκρατίας της βόρειας κορέας.

Κατά το “38 North” η πραγματική δήλωση ήταν σε μία πρόταση (και όχι σε δύο) ως εξής:

Αν δεν μειωθεί ριζικά η επιθετική πολιτική και οι πυρηνικές απειλές των ηπα κατά της λαϊκής δημοκρατίας της βόρειας κορέας, τότε εμείς σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να βάλουμε τα πυρηνικά και τους βαλλιστικούς μας πυραύλους σε διαπραγμάτευση, ούτε πρόκειται να υποχωρήσουμε έστω και μια ίντσα απ’ τον δρόμο της ανάπτυξης των πυρηνικών μας δυνάμεων όπως τον έχουμε επιλέξει.

Η διαφορά δεν είναι φιλολογική. Στην λάθος μετάφραση η πρώτη φράση είναι κατηγορηματική («σε καμία περίπτωση») και μόνο η δεύτερη εμπεριέχει ένα ενδεχόμενο «αν μειωθεί ριζικά…». Στην σωστή, αυτό το ενδεχόμενο βρίσκεται στην αρχή του συλλογισμού, κι αν «δεν» γίνει (σταματήσει η Ουάσιγκτον να απειλεί) τότε «δεν θα βάλουμε τα πυρηνικά και τους βαλλιστικούς πυραύλους σε διαπραγμάτευση».

Κατά τους ειδικούς του αμερικανικού πανεπιστημίου η ορθή ερμηνεία επιβεβαιώνει προηγούμενες παρόμοιες δηλώσεις της Πγιονγκγιάνγκ σύμφωνα με τις οποίες ο μόνος τρόπος για να δεχτεί να βάλει το πυρηνικό της πρόγραμμα σε συζήτηση είναι να σταματήσουν οι εναντίον της αμερικανικές απειλές· πράγμα που σημαίνει ότι «το συζητάει». Ενώ η λανθασμένη οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν συζητάει τίποτα και υπό καμία προϋπόθεση…

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ειδικοί του “38 North” κατηγορούν σχεδόν καθαρά τους δυτικούς δημοσιογράφους ότι εσκεμμένα έκαναν «λάθος στη μετάφραση», για να πουλήσουν «βορειοκορεατική απειλή»…

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα;