Στρατοαστυνομία

Παρασκευή 1 Σεπτέμβρη. Αν ο εξοπλισμός μιας αστυνομίας τείνει (ή έχει φτάσει) να είναι ο ίδιος με του (στρατιωτικού) πεζικού, τότε αυτό σημαίνει ότι η αντίστοιχη κοινωνία βρίσκεται ήδη σε σκληρό (και ένοπλο) εμφύλιο. Είναι τέτοια η περίπτωση των ηπα; Όχι. Δεν έχει σημασία. Η δημόσια τάξη εξοπλίζεται σαν δύναμη κατοχής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να χάσουν το δίκιο τους!!!

Το ψόφιο κουνάβι είναι η πιο πρόσφατη πολιτική βιτρίνα που “ανεβάζει πίστα” σ’ αυτήν την διαδικασία: ελικόπτερα blackhawk, πολυβόλα, ρουκετοβόλα, εκρηκτικά, τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, ακόμα και τανκς «εγκρίθηκαν» πρόσφατα απ’ τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα και τον πρόεδρό τους σαν αστυνομικός εξοπλισμός. Αυτά σε ένα κράτος όπου δια νόμου η αστυνομία έχει δικαίωμα να πυροβολήσει και να σκοτώσει οποιονδήποτε μαύρο προσπαθήσει να διαφύγει από μια προσαγωγή ή σύλληψη τρέχοντας…

Φαίνεται ωστόσο ότι η ακόμα εντονότερη στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής αστυνομίας δεν έχει καμμία σχέση με τον “βαρύ οπλισμό των εγκληματιών”. Το πράγμα πάει ως εξής: γίνονται καινούργιες και ακριβότερες αγορές όπλων απ’ την αστυνομία (τις αστυνομίες πιο σωστά, αφού κάθε πολιτεία έχει την δική της), είτε απευθείας είτε μέσω του υπουργείου άμυνας· αυτό είναι το κίνητρο των επιχειρήσεων στρατιωτικού υλικού που “πιέζουν”· ο υπερεξοπλισμός και η ανάλογη εκπαίδευση αλλάζει την “κουλτούρα” των μπάτσων, που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να δρουν σαν πεζοναύτες στην κατοχή του ιράκ· συμπεριφέρονται έτσι, και το νομοθετικό (που είχε πριν φροντίσει για την στρατιωτικοποίησή τους) τους αθωώνει για τις δολοφονίες, επιβεβαιώνοντας ότι το shoot to kill είναι το βασικό τους καθήκον.

Το ότι ο στρατιωτικός εξοπλισμός της αστυνομίας κατά κύριο λόγο λαδώνει τα ταμεία των εταιρειών φαίνεται από διάφορα περιστατικά:

Στο Montgomery County, του Τέξας, ο σερίφης έχει στη διάθεσή του ένα πανάκριβο uav αξίας 300.000 δολαρίων, σαν αυτά που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός για να σκοτώνει «τρομοκράτες» στο αφγανιστάν και στο πακιστάν… Η πόλη που αστυνομεύει έχει πληθυσμό μόλις 35.000 ανθρώπους…

Στην Augusta, στο Maine, με πληθυσμό λιγότερο από 20.000 άτομα, όπου δεν έχει σκοτωθεί κανένας μπάτσος την ώρα της δουλειάς εδώ και 125 χρόνια, ο σερίφης αγόρασε 8 αλεξίσφαιρα γιλέκα των 1.500 δολαρίων το καθένα.

Στην Des Moines, στην Iowa, η αστυνομία αγόρασε δύο ρομπότ εξουδετέρωσης βομβών, αξίας 180.000 δολαρίων το ένα. Χρειάζεται υπόδειξη; Ποτέ δεν έχει μπει κάπου βόμβα στην Iowa…

Ένας σερίφης στην Αριζόνα διαθέτει ένα σύγχρονο στρατιωτικό τανκ.

Μια σειρά αστυνομικές διευθύνσεις, στις πολιτείες Jefferson County, New York, Boise and Nampa, Idaho, Indiana και High Springs διαθέτουν βαριά τεθωρακισμένα με ειδική θωράκιση για να αντέχουν σε νάρκες. Είναι το είδους που είχαν φτιαχτεί για να αντιμετωπίζουν τις αυτοσχέδιες roadside βόμβες στο ιράκ και στο αφγανιστάν. Το καθένα στοιχίζει 500.000 δολάρια. Το τμήμα δημόσιας τάξης του πανεπιστημίου του Ohio αγόρασε επίσης ένα τέτοιο, δικαιολογώντας την κίνηση με το επιχείρημα ότι «θα χρησιμοποιηθούν στη διάσωση αστυνομικών σε περιπτώσεις ομηρίας, και σε βομβιστικές επιθέσεις»… Πράγματα που, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα αμερικανικά πανεπιστήμια!

Αν ένας συνολικός απολογισμός δείχνει την κλίμακα του πράγματος, ιδού: απ’ το 1990 και μετά το αμερικανικό υπουργείο άμυνας έχει μεταφέρει στις τοπικές αστυνομικές διευθύνσεις όλων των αμερικανικών πολιτειών στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 4,2 δισεκατομυρίων δολαρίων.

Το αποτέλεσμα; Το περιγράφει μια σχετική έρευνα του πανεπιστημίου του Stratford: η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας μετατρέπει κάθε πρόβλημα δημόσιας τάξης – ακόμα και την φασαρία μιας παρέας μεθυσμένων νεαρών που φεύγουν από ένα πάρτυ – σε καρφί που πρέπει να καρφωθεί μ’ ένα πολυβόλο AR-15…

Plain ψοφιοκουναβικά

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Αυτός είναι αγράμματος· αλλά κι εκείνοι που τον ακούνε δεν πάνε πίσω. Κατά το ψόφιο κουνάβι η καταστροφή απ’ τον τυφώνα Harvey είναι επική! (epic!)

Όμως καμμία καταστροφή δεν μπορεί να είναι «επική»! Έπος, για να το πούμε απλά, είναι μια μεγάλου μεγέθους λογοτεχνική φόρμα που διηγείται κάτι σπουδαίο – ανθρώπινο έργο ή κατόρθωμα. Κατά συνέπεια το επίθετο επική χρησιμοποιείται μόνο για το (λογοτεχνικό) είδος επική ποίηση. Καταχρηστικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τα αντικείμενα της επικής ποίησης / του έπους. Μπορεί να πει κανείς, για παράδειγμα, «επική επίθεση», εννοώντας ότι αυτή η επίθεση ήταν τόσο αμφίρροπη, μακρόχρονη, αβέβαιης κατάληξης και οι δύο πλευρές έδειξαν τέτοια γενναιότητα, ώστε για να την διηγηθούν κάποιοι θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα επικό ποίημα, επικό μυθιστόρημα (ή, έστω, φιλμ).

Σε μια φυσική καταστροφή «επική» θα μπορούσε να αποδειχθεί η ανθρώπινη προσπάθεια να αντιμετωπιστεί. Η ίδια η καταστροφή όχι! «Επική» πλημμύρα; «Επικός» σεισμός; Μόνο επι(ει)κώς ηλίθιοι θα το έλεγαν και θα το δέχονταν…

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 31 Αυγούστου. “Ήταν πολύ ψηλά”. “Έτρεχε πολύ”. “Πέρασε γρήγορα”. “Δεν απειλούσε την ιαπωνία”. Αυτές ήταν οι εκτιμήσεις και οι απαντήσεις διάφορων “ειδικών” του Τόκιο στην απορία αν ο πιο πρόσφατος βορειοκορεατικός πύραυλος μπορούσε να καταρριφθεί. Όντως τα 550 χιλιόμετρα είναι ψηλά, πολύ ψηλά. (“Θα γεμίζαμε το διάστημα σκουπίδια απ’ την διάλυση του πυραύλου” ήταν μια οικολογική απάντηση… Ο.Κ.!) Και τα σκάρτα 2 λεπτά που κράτησε η πτήση του πάνω απ’ την ιαπωνική επικράτεια ένα “σύντομο πέρασμα” – μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου…

Υπήρχε, πάντως, κι ένας ακόμα λόγος για να μην δοκιμαστεί καν η κατάρριψή του: κι αν αποτυγχάναμε; Όντως. Αν τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα αποδεικνύονταν άχρηστα, αυτό θα ήταν πολύ κακό. Και τους αμερικάνους κατασκευαστές και για τους ιάπωνες αγοραστές. Θα ήταν αντίστροφα πολύ καλό για το βορειοκορεατικό καθεστώς…

Συνεπώς το καλύτερο που έκανε το ιαπωνικό καθεστώς ήταν … να τρομοκρατήσει τους υπηκόους του! Με μηνύματα στα κινητά τους και άλλα παρόμοια κόλπα. Για κάτι που ήταν “πολύ ψηλά”, “έτρεχε πολύ”, “πέρασε γρήγορα” και “δεν απειλούσε την ιαπωνία”… Αυτά, φυσικά, ούτε τα ήξερε ούτε μπορούσε να τα εκτιμήσει η μάζα των υπηκόων. Το δικό της μερίδιο στην υπόθεση ήταν ο φόβος. Ο απλός φόβος. Μόνον αυτός.

Που θα κεφαλαιοποιηθεί· αλλιώς είναι άχρηστος. Είτε με αγορά περισσότερων αμερικανικών συστημάτων αβέβαιης αποτελεσματικότητας. Είτε με την παραγωγή ντόπιων. Είτε και με τα δύο.

Ημέρα της ανεξαρτησίας

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Προφανώς αυτή είναι η εθνική επέτειος των “άλλων”. Των απέναντι. Πράγματι. Στις 30 Αυγούστου γιορτάζεται στην τουρκία η “ημέρα της ανεξαρτησίας”: η οριστική ήττα του ελληνικού στρατού στη μάχη του Τουμπλού Μπουνάρ (Dumplupinar), το 1922. Ήταν η τελευταία απελπισμένη μάχη ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου 110% ελληνικού: χωρίς επίγνωση και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Μετά την ήττα εκείνη το μόνο που μπορούσε να κάνει ό,τι απέμεινε απ’ τον ελληνικό στρατό ήταν αυτό που έκανε: να υποχωρήσει άτακτα και τρέχοντας προς την Izmir (Σμύρνη), 300 χιλιόμετρα πίσω, καίγοντας και καταστρέφοντας ότι είχε μείνει όρθιο απ’ την αρχική προέλασή του. Με την ελπίδα να καθυστερήσει την τελική προώθηση του στρατού του Κεμάλ, μέχρι να βρει έναν τρόπο να περάσει και την θάλασσα.

Οι έλληνες έχουν σαν εθνική επέτειο την έναρξη ενός πολέμου που κατέληξε σε κάποιου είδους εθνική ανεξαρτησία χάρη στην στρατηγικής σημασίας εμπλοκή του στρατού των μεγάλων δυνάμεων: 25 Μάρτη 1821. Είναι, ως προς το περιεχόμενο της γιορτής, μια χαλκευμένη επέτειος· αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι μια ελληνική γενέθλια «εθνική γιορτή»: να έχει μέσα και παπάδες.

Οι τούρκοι έχουν την δική τους εθνική επέτειο έναν αιώνα μετά, για το τέλος ενός πολέμου που κατέληξε στην δική τους εθνική ανεξαρτησία χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια (στο πεδίο της μάχης) από κανέναν: 30 Αυγούστου 1922. Η τουρκική επέτειος δεν έχει παπάδες… Επιπλέον εκείνο που το σύγχρονο τουρκικό κράτος θεωρεί ότι ξεφορτώθηκε το 1922 δεν είναι μόνο ή τόσο οι έλληνες αλλά κυρίως τα αφεντικά τους: οι άγγλοι…

Δεν είναι, πάντως, μόνο αυτή η ασυμμετρία των δύο «ημερών ανεξαρτησίας». Για τους έλληνες σχεδόν δυο αιώνες μετά, η εθνική ιδεολογία παραμένει αρρωστημένα τουρκοφοβική. Για τους τούρκους το ελληνικό κράτος είναι έως και αδιάφορο σαν αντίπαλος. Στη διάρκεια των εορτασμών θυμούνται, φυσικά, όσα έκανε ο ελληνικός στρατός σαν κατοχικός· δεν ήταν λίγα… Κι ως εκεί.

Επιπλέον, η τουρκική νίκη του ’22 και η ανάδυση του κοσμικού εθνικισμού, υπό τον Κεμάλ, απ’ την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έχουν τεθεί υπό αμφισβήτηση, μετά το 2002, απ’ την θρησκευτική πολυεθνική προσέγγιση των ισλαμοδημοκρατών. Ο εθνικισμός αντίθετα είναι η μοναδική και αιώνια «κεντρική ιδέα» του ελληνικού κράτους, των υπηκόων του – και των παπάδων του!

Παραπάνω συγκρίσεις; Πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά δεν υπάρχει χώρος εδώ.

(φωτογραφία: ο Ερντογάν και αρχικαραβανάδες αποχωρούν χτες απ’ το μαυσωλείο του Ατατούρκ, μετά το επετειακό μνημόσυνο).

Γη και επιχειρήσεις

Πέμπτη 31 Αυγούστου. Απ’ το 1974 και μετά, στη διαιρεμένη κύπρο, υπήρχαν ακίνητα και χωράφια των ελληνοκυπρίων που βρίσκονταν στην τουρκοκυπριακή ζώνη και, ανάλογα, ακίνητα και χωράφια τουρκοκυπρίων που βρίσκονταν στην ελληνοκυπριακή επικράτεια.

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ακίνητα είναι εξαιρετικά ισχυρά και ενεργά ακόμα και μετά από πολλές δεκάδες χρόνια. Προφανώς εν όψει της πιθανότητας να γινόταν κάποτε όχι η “επίλυση του κυπριακού” αλλά κάποια συμφωνία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή των περιουσιών, αυτές θα έπρεπε να μην “επαναϊδιωτικοποιηθούν” από νέους ιδιοκτήτες.

Στο νότο δημιουργήθηκε μια υπηρεσία “κηδεμονίας των τ/κ περιουσιών” που είχε την ευθύνη να παραχωρεί την χρήση (όχι την ιδιοκτησία) τέτοιων ακινήτων σε ελληνοκύπριους πρόσφυγες απ’ τον βορρά. Στη λογική ότι αν κάποτε αναγκάζονταν να φύγουν απ’ αυτά θα ήταν για να πάνε στα δικά τους (στα πλαίσια κάποιας συμφωνίας). Σε εξαιρετικές και ειδικές περιπτώσεις, αυτή η διαχειριστική υπηρεσία θα μπορούσε να παραχωρήσει την χρήση τέτοιων τ/κ ιδιοκτησίας ακινήτων στο (νοτιο)κυπριακό κράτος ή σε αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης. Και πάλι προσωρινά, όσο μακρόχρονο κι αν ήταν αυτό το “προσωρινά”…

Έγινε έτσι; Όχι. Πρόσφατα ο δήμαρχος Πάφου έβγαλε στον αφρό την συστηματική “καταπάτηση” τέτοιων εκτάσεων τ/κ ιδιοκτησίας από μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Προφανώς αυτό έγινε με “λάδωμα” εκεί που έπρεπε, στη διαχειρίστρια υπηρεσία.

Συνηθισμένα και ελληνικά αυτά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια “εθνική προέκταση”. Αυτοί οι businessmen καταπατητές είναι οι τελευταίοι που θα ήθελαν «λύση του κυπριακού»! Εφόσον θα έπρεπε η γη που εκμεταλλεύονται να δοθεί πίσω στους ιδιοκτήτες της. Και έχουν αρκετά φράγκα για να πληρώνουν μήντια και λακέδες διαφόρων ειδών…

Αποκαλύπτονται έτσι, για άλλη μια φορά, τα ευγενή ελατήρια των «πατριωτών»… Παρακαλούμε τον ογκόλιθο Nick the greek να τους τιμήσει με επίσημο τρόπο…

Βόρεια κορέα

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Είναι συστατικό της μαζικής δημαγωγίας η κινδυνολογία. Δεν είναι μόνο η τακτική δόση φόβου που χρειάζονται οι υποτελείς για να “κοιτάνε τη δουλειά τους” (και την οικογένειά τους) αποκλειστικά. Είναι και η τακτική δόση σύγχισης που εξασφαλίζει ότι δεν θυμούνται και δεν μπορούν να κρίνουν μόνοι τους.

Το βορειοκορεατικό καθεστώς εκτόξευσε χτες έναν πύραυλο που “πέρασε πάνω απ’ την ιαπωνία”! Ουάου! (Εκτιμάται ότι ήταν της κατηγορίας που θα μπορούσε να κτυπήσει και το Guam· αλλά η χθεσινή βολή ήταν σε εντελώς άσχετη κατεύθυνση). Πριν λίγες ημέρες είχε δοκιμάσει τρεις βαλιστικούς μικρού βεληνεκούς, για τους οποίους κανείς δεν ξέρει πάνω από που πέρασαν… Τρεις φορές ουάου!!! Πάντως σε καμία περίπτωση οι πύραυλοι δεν σημάδευαν αμερικάνικο, ιαπωνικό ή νοτιοκορεάτικο στόχο. Κι αυτό είναι που έχει σημασία. Ειδικά μετά απ’ το ξεκαθάρισμα που έκανε το Πεκίνο· ξεκαθάρισμα που όλοι οι δημαγωγοί και “αναλυτές” παραλείπουν να υπενθυμίζουν.

Στις 12 Αυγούστου (Να είσαι σίγουρος ότι:) γράφαμε:

… Η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ότι αν η βόρεια κορέα εκτοξεύσει πυραύλους που απειλούν αμερικανικό έδαφος και οι ηπα απαντήσουν, η κίνα θα μείνει ουδέτερη. Αν οι ηπα και η νότια κορέα ξεκινήσουν επιθέσεις και προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς της βόρειας κορέας και να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο, η κίνα θα τους εμποδίσει…

Αυτό ήταν απόσπασμα από άρθρο των global times, μιας αγγλόφωνης ιντερνετικής έκδοσης της κινεζικής «λαϊκής ημερησίας», που είναι όργανο του κ.κ. της κίνας. Ουσιαστικά ήταν η “ανεπίσημα” διατυπωμένη θέση του κινεζικού καθεστώτος.

Λοιπόν: πριν 2 ολόκληρες βδομάδες, όταν το ψόφιο κουνάβι και ο Κιμ συναγωνίζονταν σε απειλές, το Πεκίνο ξεκαθάρισε το εξής απλό, που συνιστά και το «πλαίσιο» του τι είναι δυνατόν να συμβεί στην κορεατική χερσόνησο:

Α) Αν η Πγιονγκγιάνγκ επιτεθεί πρώτη σε αμερικανικό στόχο, τότε το Πεκίνο θα κάτσει στην άκρη, και οι ηπα μπορούν να απαντήσουν όπως νομίζουν…

Β) Αν, όμως, η Πγιονγκγιάνγκ ΔΕΝ στραφεί κατά αμερικανικού (ή ιαπωνικού, ή νοτιοκορεατικού) στόχου και επιτεθεί πρώτη η Ουάσιγκτον, τότε το Πεκίνο θα «χωθεί». Συνεπώς οι ηπα θα βρεθούν σε πόλεμο και με την κίνα…

Απείλησε κανέναν ο πύραυλος που πέρασε πάνω απ’ την ιαπωνία; Όχι. Συνεπώς όχι έναν αλλά δεκαέναν μπορεί να ρίξει, με τέτοιον τρόπο, η Πγιονγκγιάνγκ! Ειδικά αν γίνονται τον ίδιο καιρό (τώρα δηλαδή, ως το τέλος του μήνα) στρατιωτικές ασκήσεις ηπα – νότιας κορέας… «Κάντε καταγγελίες, κάντε μηνύσεις, κάντε δεήσεις, κάντε συμβούλια ασφαλείας του οηε, κάντε ό,τι νομίζετε· επίθεση, όμως, στη βόρεια κορέα δεν σας επιτρέπουμε». Αυτό έχει πει το Πεκίνο, και το άκουσαν εκεί που πρέπει. Αυτό ισχύει.

(Δεν θα ήταν δυνατόν, ωστόσο, να επιδιώξει η Ουάσιγκτον πόλεμο με το Πεκίνο «μέσω βόρειας κορέας»; Θεωρητικά ναι. Όταν και αν συμβεί κάτι τέτοιο, πάντως, δεν θα έχει μόνο τις «δυνάμεις» που έχει τώρα στην περιοχή. Θα έχει πολλαπλάσιες. Και μια τέτοια προετοιμασία δεν κρύβεται… )

Μέση Ανατολή και πέριξ

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Σε μια συνέντευξή του στην ισραηλινή εφημερίδα ha’aretz (στις 25 Αυγούστου), ο ισραηλινός πτέραρχος (αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας) Amir Eshel, που βγαίνει σε σύνταξη, λέει διάφορα ενδιαφέροντα· με την γλώσσα του τεχνοκράτη καραβανά. Με δυο κουβέντες: περιγράφει την σημαντική βελτίωση των (επιχειρησιακών) δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας. Ένα απ’ τα στοιχεία αυτής της σημαντικής βελτίωσης είναι η συνεργασία της IAF με άλλες χώρες.

Μια διευκρίνιση. Στο είδος των πολέμων που θέλει (και ως ένα βαθμό μπορεί) να κάνει το Τελ Αβίβ η αεροπορία είναι το νούμερο 1 όπλο. Οι αναμνήσεις του Eshel απ’ την επιτυχή για το Τελ Αβίβ έκβαση του “πολέμου των 6 ημερών” το ’67 την αεροπορική υπεροχή ανακαλούν. Την καταστροφή της λωρίδας της Γάζας η αεροπορία την διεκπεραιώνει, “όποτε χρειάζεται”. Η επίθεση στο νότιο λίβανο το 2006 στην αεροπορία βασιζόταν· αλλά ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε, και ηττήθηκε στο έδαφος. Οι “τριψήφιου αριθμού” επιθέσεις σε συριακό έδαφος απ’ το 2012 ως τώρα, σύμφωνα με την παραδοχή του Eshel (σε φορτία όπλων της Χεζμπ’ αλλάχ υποτίθεται, αλλά είναι σίγουρο πως δεν ήταν καθόλου μόνο τέτοιοι οι στόχοι…), απ’ την ισραηλινή αεροπορία έγιναν. Και την επίθεση στο ιράν πάλι το ίδιο όπλο και επιτελείο έχει αναλάβει να την σχεδιάσει, απ’ το 2008· αν και, κατά τα λεγόμενα του Eshel, είναι οι στρατηγοί και όχι οι πολιτικές βιτρίνες που την έχουν «εμποδίσει» … Ως τώρα…

Το να βοηθάει λοιπόν κάποιος στην σημαντική βελτίωση των δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας σημαίνει ότι βοηθάει στην τεχνική βελτίωση του βασικού μέσου της επιθετικότητας του Τελ Αβίβ. Του βασικού εργαλείου του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Είναι πολύ πιθανό ότι στο πεζικό ο ισραηλινός στρατός δεν θα τα κατάφερνε ούτε τώρα, είτε απέναντι στην Χεζμπ’ αλλάχ είτε απέναντι στους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”. Και οι δύο έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο συριακό πεδίο μάχης. Η αεροπορία όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Και σ’ αυτήν βασίζεται η ισραηλινή επιθετικότητα· το Τελ Αβίβ δεν το κρύβει. Συνεπώς, όσοι συνεργάζονται στην εκπαίδευση αυτής της αεροπορίας, δεν βαρύνονται με «ηθική» αλλά με φυσική αυτουργία: ο κάθε “βοηθός”, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος σίγουρα, έχει μπει οριστικά στην κατηγορία των συνεργών και των συνενόχων στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού.

Να τώρα τα σχετικά αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ της ha’aretz:

… Τα τελευταία χρόνια, η αεροπορία έχει κάνει αξιοσημείωτες προσπάθειες να καθιερώσει στενότερες σχέσεις με αντίστοιχα σώματα σε άλλα κράτη. Τα ισραηλινά και τα ξένα media έχουν αναφερθεί κυρίως σε κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις με τέτοια φιλικά κράτη όπως η ελλάδα, η κύπρος και η ρουμανία. Εδώ κι εκεί, απ’ τα αραβικά και τα διεθνή media, έχει προσφερθεί μια κλεφτή ματιά σε πιο παράνομες (: clandestine) σχέσεις, στις οποίες ο Eshel αναφέρεται μόνο με υπονοούμενα και έμμεσα, σαν «αεροπορική διπλωματία» ή την δημιουργία μιας «αεροπορικής γέφυρας».

Σε μια κοινή άσκηση που έγινε πρόσφατα στις ηπα, ισραηλινά και ιορδανικά αεροπλάνα συμμετείχαν παράλληλα, και ισραηλινά αεροπλάνα – σύμφωνα με ξένους δημοσιογράφους – ανεφοδίασαν εν πτήσει ιορδανικά, καθώς πήγαιναν για μια άσκηση στη Νεβάδα. Πριν δύο χρόνια η wall street journal έγραψε ότι οι ισραηλινοί μετέφεραν ελικόπτερα cobra αμερικανικής κατασκευής στην ιορδανία, αφού η ισραηλινή αεροπορία δεν τα χρειαζόταν άλλο. Η wilayat sinai, όπως λέγεται το ισλαμικό κράτος στη χερσόνησο του Σινά, έχει κατηγορήσει επανειλλημένως το ισραήλ ότι χρησιμοποιεί u.a.v. για να επιτίθεται εναντίον της, και ότι το κάνει για λογαριασμό της αιγύπτου. Φαίνεται καθαρό ότι οι πόλεμοι στον αραβικό κόσμο επέτρεψε στο ισραήλ να βρει νέους συμμάχους, με βάση αυτές τις καινούργιες περιφερειακές συγκρούσεις.

Ο Eshel επιβεβαιώνει ότι «η κατάσταση έχει αλλάξει, υπάρχει σύγκλιση των συμφερόντων μεταξύ του ισραήλ και άλλων κρατών της περιοχής. Έχουμε τους ίδιους εχθρούς. Η συνεργασία στον αέρα είναι πολύ ευκολότερη. Υπάρχει κοινή, κατανοητή γλώσσα· υπάρχουν και ανεπιθύμητες καταστάσεις που πρέπει να αποφευχθούν. Είμαστε ένα όργανο των κρατών, που μας ενεργοποιούν γρήγορα όταν θέλουν και μας σταματούν αμέσως όποτε το θέλουν. Όπως είπε ο πρωθυπουργός, αυτό δημιουργεί τρομερά περιουσιακά στοιχεία (: assets) για το κράτος. Πριν δυο χρόνια δεν θα το είχα φανταστεί ότι θα γίνονταν τέτοια πράγματα, ότι θα πηγαίναμε στα μέρη που έχουμε πάει. Όχι σε τέτοια κλίμακα, όχι σε τέτοιες αποστάσεις…

Αυτά. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…

Αντιτρομοκρατία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Τον Μάρτη του 2015 μια αμερικανική οργάνωση, οι “γιατροί με κοινωνική ευθύνη”, δημοσιοποίησε μια 100σέλιδη έκθεση με θέμα τους νεκρούς / δολοφονημένους στη διάρκεια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” σε τρία κράτη: αφγανιστάν, ιράκ και πακιστάν. Αυτή η μακάβρια δουλειά (ο τίτλος της έρευνας ήταν “body count”…) φαίνεται ότι τραβάει το ενδιαφέρον των πρωτοκοσμικών ειδικών, όχι μόνο επειδή «όλα πρέπει να μετριούνται» αλλά και επειδή τέτοιου είδους μαζικές δολοφονίες δεν μπορούν να μετριούνται άτομο – άτομο. Συνεπώς πρέπει να γίνουν συγκρίσεις με κάθε είδους αρχεία, καταγραφές· αναγωγές, διορθώσεις, κλπ.

Κατά τους υπολογισμούς της οργάνωσης (έχει βραβευτεί στο παρελθόν με Νόμπελ) οι νεκροί σ’ αυτά τα τρία μόνο πεδία μάχης του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ήταν τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια· και αν το μέτρημα γινόταν με μεγαλύτερη ακρίβεια θα μπορούσαν να είναι 2 εκατομμύρια. Απ’ αυτά τα 1,3 εκατομμύρια το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ήταν άμαχοι, με το μερίδιο των παιδιών να είναι εξαιρετικά μεγάλο. (Ας το θυμίσουμε: πρόκειται για καταγραφή πριν 2,5 χρόνια, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η συρία, η υεμένη, η λιβύη και οποιοδήποτε άλλο μέρος στην αφρική και στη νοτιοανατολική ασία).

Αδυνατούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο σαν ασταμάτητη μηχανή, απ’ το να επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει στο (χάρτινο) Sarajevo πριν ένα χρόνο (νο 109):

…Για να υπάρχει (αν είναι δυνατόν…) μια αίσθηση του μέτρου: το σύνολο των απωλειών, και απ’ τις δύο πλευρές, και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων, νεκρών και τραυματιών, στρατιωτών (σε μεγάλο βαθμό) και αμάχων (απ’ τους αμυνόμενους), στη διάρκεια της εισβολής και της κατάληψης του βελγίου, της ολλανδίας και της γαλλίας απ’ το γ ράιχ, το 1940, ήταν 523.676. Εκείνο ονομαζόταν, καθώς συνέβαινε, “2ος παγκόσμιος πόλεμος” – και τέτοια ήταν η καθολική κοινωνική αίσθηση… Αυτό που συμβαίνει τώρα; 

Ακηδία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Το ότι αυτή η σφαγή έχει γίνει εφικτή και συνεχίζεται ΧΩΡΙΣ να προκαλέσει στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες (των οποίων οι στρατοί και οι proxies είναι οι υπεύθυνοι) οποιαδήποτε αντίδραση άξια λόγου, δείχνει κάτι το ίδιο τρομοκατικό με τον θάνατο των Άλλων: ότι αυτές οι κοινωνίες (συμπεριλαμβανομένων ημών) είναι πολιτικά και ηθικά νεκρές.

Το αν αυτός ο πολιτικός και ηθικός θάνατος θα «ολοκληρωθεί» και με την φυσική έννοια, αυτό επαφίεται στα συμφέροντα των αφεντικών και στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου: τα έχει διευκολύνει (και τα δύο) και θα συνεχίσει με ασύλληπτο τρόπο.

Το να τονίζουμε και ξανατονίζουμε την πρωτοκοσμική πολιτική και ηθική απονέκρωση δεν την σταματάει. Είναι ελάχιστο, και είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Συμπληρωματικά μόνο αυτό: μπορεί να καταλάβει κανείς, ίσως, αν θέλει, τι σημαίνει η «μνήμη για τα εγκλήματα του παρελθόντος» για τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες που, άμεσα ή έμμεσα, συνεχίζουν να εγκληματούν ακόμα συστηματικότερα για να εξασφαλίσουν το «επίπεδο ζωής» τους…

Απορία

Τρίτη 29 Αυγούστου. Ένα σύγχρονο αντιπολεμικό κίνημα θα σταματούσε τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Είναι μια ερώτηση “ρεαλιστικής διαστροφής”: αν δεν είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα δεν κάνω τον κόπο!… (Κι αν είμαι σίγουρος, κάντε τη δουλειά εσείς: εγώ έχω άλλα να κάνω… Την έχουμε σπουδάσει υποχρεωτικά αυτή την διαστροφή και σαν πλάνο 30/900, και σαν 7ψχ…)

Δεν ξέρουμε αν θα σταματούσε τον εξελισσόμενο πόλεμο. Θα έκανε όμως σίγουρα άλλα , κρίσιμα και ουσιαστικά. Πρώτον, θα έδειχνε τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτού του πολέμου δημιουργώντας στρατηγικό σχίσμα μέσα στις κοινωνίες του πρώτου κόσμου. Δεύτερον, θα έβγαζε το ζήτημα της υποδοχής των προσφύγων απ’ τον στενό ανθρωπιστικό του κύκλο, και θα κατέστρεφε συστηματικά τα επιχειρήματα των φασιστών, δείχνοντας καθαρά ότι είναι απλά συνηγορίες στην παγκόσμια σφαγή. Και τρίτον, θα τοποθετούσε τις σφαγές – στο –ψαχνό στον πρώτο κόσμο στην πραγματική παγκόσμια πολεμική συγκυρία τους και, κατά συνέπεια, θα βραχυκύκλωνε την δράση των “υπηρεσιών”.

Εν τέλει θα αποκάλυπτε με ανταγωνιστικό τρόπο τα χαρακτηριστικά κρίσιμων πλευρών και της δικής μας υποτελούς καθημερινότητας…

Αλλά τι λέμε τώρα;