Συρία 1

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Μόλις ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του μπήκαν στην Deir ez Zor, στις αρχές του Σεπτέμβρη, ένα μεγάλο ξυπνητήρι κτύπησε βορειότερα, στις ypgκρατούμενες περιοχές. «Σαν έτοιμοι από καιρό» οι proxies των ηπα (στους περιλαμβάνονται εκτός απ’ τις ypg και κάμποσοι απ’ τους μισθοφόρους που η Ουάσιγκτον είχε παρατάξει στα νότια, στα σύνορα συρίας / ιορδανίας, για να εμποδίσει τον συριακό στρατό να φτάσει εκεί· πλην, αν θυμάστε, εκείνο το σχέδιο απέτυχε γρήγορα, οπότε έμειναν άνεργοι οι άνθρωποι σ’ εκείνο το μέτωπο και αερο-μεταφέρθηκαν στη ζεστή και σίγουρη αγκαλιά των ypg…) ξεχύθηκαν απ’ τα στρατόπεδά τους περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια της Deir ez Zor – προς το νότο…

Έγινε, τότε, κάτι μαγικό. Αν και όλη αυτή η περιοχή ήταν στην κατοχή του isis, οι γενναίοι proxies της Ουάσιγκτον κάλυψαν αυτά τα 80 έως 100 χιλιόμετρα μέσα σε 2 – 2,5 ημέρες! Με τέτοια ταχύτητα είναι αμφίβολο αν έγινε μισή μάχη με τον isis, αν έπεσαν έστω λίγες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων! Μυστηριωδώς (ε;) o isis άνοιξε δρόμο για την απρόσκοπτη προέλαση των μισθοφόρων των ηπα προς την Deir ez Zor, πριν προλάβει καν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του (που ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν) να διώξουν τον isis από εκεί.

Σκοπός της Ουάσιγκτον ήταν να φτάσουν οι δικοί της στην άλλη όχθη του Ευφράτη, στο ύψος της Deir ez Zor κατ’ αρχήν, πριν προλάβει η τετραπλή συμμαχία να περάσει το ποτάμι προς τα ανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε. Στη συνέχεια, ο επόμενος στόχος, ήταν να καταληφθούν όλες οι (αρκετές, με σημαντικά κοιτάσματα) πετρελαιοπηγές σ’ αυτήν την ανατολική ζώνη της Deir ez Zor: όπως έχουμε ήδη γράψει πρόκειται για την «αμοιβή» των ypg σε cash, αφού θα συνεχίσουν το λαρθεμπόριo πετρελαίου (αν, φυσικά, το επιτρέπει η Άγκυρα…)

Συρία 2

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Διεθνώς αυτή η διπλή προώθηση, απ’ την δυτική μεριά του Ευφράτη του συριακού στρατού και των συμμάχων του και απ’ την ανατολική των βασάλων της Ουάσιγκτον ονομάστηκε “αγώνας δρόμου”. Σπορ χαρακτηρισμός! Επρόκειτο για light αναμέτρηση των δύο πλευρών. Που ανάμεσα στα άλλα είχε σαν θύμα και έναν ρώσο στρατηγό – κάτι για το οποίο η Μόσχα κατηγόρησε ευθέως και σε επίπεδο υπ.εξ. τις ηπα. Πιθανόν, όμως, να επρόκειτο για αντίποινα της Ουάσιγκτον (ή του Τελ Αβίβ) αν αληθεύει ότι στην Deir ez Zor εντοπίστηκαν και «καθαρίστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες μη άραβες (και μη «τζιχαντιστές») πράκτορες ενός απ’ τα δύο κράτη…  (Ή μπορεί η δολοφονία του στρατηγού να μην έγινε καν, και η Μόσχα να λέει ψέμματα…)

Το γεγονός είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο πέτυχε: οι ypg έχουν καταλάβει εδάφη (μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους) που δεν έχουν ούτε εικονική σχέση με «απελευθέρωση κούρδων». Είναι διατεταγμένη, μισθοφορική αποστολή – και θα επανέλθουμε σύντομα στα παραμύθια περί «ελευθεριακών» και «κομμουνιστών κούρδων». Η προώθηση του συριακού στρατού προς τα ανατολικά σύνορα της επικράτειας, με το ιράκ, (αν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός) έχει ανακοπεί απ’ τους ypg. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που έχει απομείνει.

Αν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του στραφούν νότια, υπάρχει ένας στόχος κρίσιμος: η πόλη Abu Kamal, 5 χιλιόμετρα απ’ την νοτιοανατολική γωνία των συρο-ιρακινών συνόρων, πάνω στον Ευφράτη, όπου (απ’ την άλλη μεριά) βρίσκεται η ιρακινή πόλη al Qa’im. Αυτό είναι το σημαντικό σημείο: από εκεί περνάει ο δρόμος Βαγδάτης – Δαμασκού. Που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και την Τεχεράνη.

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.

Καταλωνία, όχι πριν έναν αιώνα!

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Επειδή αυτό που κάποτε λεγόταν μνήμη εξατμίζεται (εκτός αν αφορά την «μνήμη των μηχανών»…), αφού αυτοσυγκρατηθήκαμε μερικές ημέρες περιμένοντας μήπως γίνει κάπου η σχετική αναφορά (σιγά μην γινόταν!) οφείλουμε να το θυμίσουμε: η επίθεση στην Καταλωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στην Βαρκελώνη, ήταν η δεύτερη μέσα σε 2 μήνες, και όχι η πρώτη…

Ποια ήταν η πρώτη; Η σφαγή στην Ράμπλα, τον περασμένο Αύγουστο. Φυσικά «την ευθύνη ανέλαβε ο isis», αλλά θα πρέπει να το ξέρετε ήδη, και να έχετε ξεφορτωθεί οριστικά τα “μάγεια” των κρατών και των παρακρατών: «ανέλαβε την ευθύνη» και για την σφαγή στο Las Vegas… Μπορεί και για τους τυφώνες…

Για να μην επαναλάβουμε πράγματα που έχουμε γράψει, μπορείτε εύκολα να τα αναζητήσετε ηλεκτρονικά. Ειδικά όμως σας παραπέμπουμε στο σχόλιο εθνική ενότητα της 19ης Αυγούστου. Καλό θα ήταν να κάνετε τον κόπο. Όχι μόνο για ένα φρεσκάρισμα της μνήμης. Αλλά και για την όξυνση της κριτικής κατανόησης της πραγματικότητας…

Δώστε ιδιαίτερη σημασία στο ισπανοκαθεστωτικό «είμαστε εδώ μέσω της αστυνομίας μας»…. Τότε… Και τώρα…

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

Παραλειπόμενα, και όχι μόνο 1

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Α): … Ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μ. Σχοινάς τόνισε χθες πως “πρόκειται για εσωτερικό ζήτημα της Ισπανίας, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τη συνταγματική τάξη της Ισπανίας”, κάτι το οποίο έχει δηλώσει επανειλλημένως και ο πρόεδρος της επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ.

Β): Αυτό που θέλησε να ξεκαθαρίσει για άλλη μια φορά ο κ. Σχοινάς … είναι ότι σε περίπτωση που η Καταλωνία αποκτήσει την ανεξαρτησία της ακόμη και με νόμιμο τρόπο, τότε αυτομάτως βρίσκεται εκτός ε.ε. “Εάν ένα δημοψήφισμα οργανωθεί σύμφωνα με το ισπανικό σύνταγμα και είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση από την επικράτεια, τότε θα βρισκόταν εκτός της ευρωπαϊκής ένωσης…

Βλέπετε κάποια “αντίφαση” (για να μην πούμε κάτι χειρότερο) ανάμεσα στο [Α] και στο [Β]; Θα έπρεπε! Είτε το ζήτημα της ανεξαρτητοποίησης μιας περιφέρειας σε ένα κράτος / μέλος της ε.ε. (και της ευρωζώνης) είναι “εσωτερική υπόθεση”, οπότε η ε.ε. δεν έχει κανένα λόγο για την έκβαση του πράγματος, και θα πρέπει να σεβαστεί οποιαδήποτε κατάληξη αυτής της “εσωτερικής υπόθεσης”… Είτε δεν είναι “εσωτερική υπόθεση”, οπότε τις τελικές αποφάσεις θα πρέπει να τις πάρει η ε.ε. Και τα δύο μαζί, και μάλιστα δηλωμένα απ’ τον ίδιο “εκπρόσωπο”, το ένα μετά το άλλο, δείχνουν κάτι απ’ τα εξής: α) ατομική σύγχιση· β) γραφειοκρατική βλακεία· γ) δόλο.

Ισχύουν όλα μαζί, με οδηγό το τρίτο!!! Όλοι στην ευρωπαϊκή ένωση (αλλά και στην ευρωζώνη) ξέρουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΛΟΣ, Ή ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΜΕΛΟΥΣ· όπως επίσης ξέρουν ότι οι καταλανοί εθνικιστές ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ και στην ε.ε. και στην ευρωζώνη. Συνεπώς; Τι πάει να πει ότι «αυτόματα» μια ανεξάρτητη Καταλωνία, μετά από συμφωνία με την Μαδρίτη πάντα, θα βρισκόταν εκτός ε.ε.; Από πότε αυτή η ένωση απέκτησε «αυτοματισμούς» και δεν το ξέρουμε; Μήπως, άραγε, η ε.ε. δεν θα αναγνώρισε ένα νέο κράτος μετά από αποσκίρτηση ακόμα κι αν το έχει αναγνωρίσει το πρώην «κράτος μητέρα»; Μήπως, άραγε, αν η τσεχία και η σλοβακία προέκυπταν τώρα, απ’ την διάλυση της τσεχοσλοβακίας, ήρεμα, συναινετικά και πολιτισμένα, η ε.ε. θα έλεγε “αααα, έξω απο ‘δω και οι δύο”; Ας μην βάλουμε τα γέλια.

Να βάλουμε τα κλάματα. Αν δεν κάνουμε λάθος η ε.ε., δια της commission και όχι μόνο, δυσκολεύεται (ή παριστάνει ότι δυσκολεύεται) να συμμαζέψει τον Ορμπάν και το σκυλολόι του, που όπως και να το δει κάποιος είναι ένα είδος test drive για το είδος και την αποτελεσματικότητα των “απειλών” και των “τιμωριών” της. Κι ούτε κατά διάνοια δεν λέει κανείς για την φασιστοουγγαρία ή την φασιστοπολωνία ότι “αυτόματα θα πάρετε τον πούλο”. Ακόμα κι αν όλοι ξέρουν ότι δουλεύουν για την Ουάσιγκτον.

Παραλειπόμενα, και όχι μόνο 2

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Το πρώτο μισό της αλήθειας είναι ότι οποιοδήποτε τμήμα κράτους μέλους της ε.ε. (και της ευρωζώνης) γίνει ανεξάρητο, μετά από συμφωνία με το υπόλοιπο, δεν φεύγει από πουθενά! Δεν υπάρχει καμία τέτοια νομοθεσία, οδηγία, ντιρεκτίβα, πρόβλεψη, οτιδήποτε. Ειδικά αν δεν θέλει να φύγει. Δεν υπάρχει καν λόγος ή συμφέρον. Εκείνο που θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση είναι ότι η γραφειοκρατεία της ε.ε. θα φορτωνόταν με μια σειρά έξτρα δουλειές. Απ’ το να υιοθετήσει μια ακόμα γλώσσα (αν χρειάζεται), μέχρι να μεταφέρει επίσημα πόρους, αρμοδιότητες και ευθύνες στην καινούργια πρωτεύουσα / κρατική διοίκηση, αφαιρώντας τες απ’ την παλιά. Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, δεν είναι όμως και λόγος διαγραφής!

Το άλλο μισό της αλήθειας είναι ότι τα αφεντικά του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης και όλα τα υπόλοιπα «κάνουν πλάτες» στη Μαδρίτη. Το κάνουν με τρόπο γελοίο: κάνοντας τα κουνέλια για τους πάντα ζωντανούς μηχανισμούς του ισπανικού φασισμού· κάνοντας επίσης δηλώσεις τερατωδών ψεμμάτων σαν αυτές του κυρ Σχοινά. Δεν είναι μόνο ζήτημα «κρατικής αλληλεγύης». Ο ισπανικός καπιταλισμός ως έχει είναι βασικός τροχός του project europe. Φυσικά, αν συμφωνούσε να δώσει στον καταλανικό άδεια εξόδου, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Γι’ αυτό το τερατώδες ψέμα του κυρ Σχοινά και των υπόλοιπων ξεκινάει απ’ το «ακόμη και με νόμιμο τρόπο…»: απλά η Μαδρίτη δεν σκοπεύει σε συναινετικό διαζύγιο (αυτό το ξέρουν οι πάντες!)· όμως πρέπει να κοπούν ακόμα και οι θεωρητικές «ελπίδες» ότι θα μπορούσε να αναγκαστεί να το δεχτεί! Και πως θα κοπούν; Με την «καθόλου εσωτερική ισπανική υπόθεση» απειλή της commission ότι “μπααα, τσάμπα παιδευόσαστε ω καταλανοί”…

Αν χρειάζονται επιπλέον αποδείξεις για την γελοιότητα τέτοιων δηλώσεων (και εκείνων που τις κάνουν…) να μία: τέτοιες απειλές (ή προειδοποιήσεις, ή συμβουλές, πάρτε το όπως θέλετε) του είδους «αν ανεξαρτητοποιηθείτε ξεχάστε την ε.ε.» δεν έκανε ποτέ κανείς ούτε α) εναντίον της φασιστικής lega lombarda του Bossi και των υπόλοιπων, στην ιταλία· ούτε β) εναντίον των φλαμανδών και των βαλλόνων του βελγίου (έχουν κι εκεί φασίστες) που πλακώνονταν πριν κάτι καιρούς για το ποιος θα πρωτοδιαλύσει το μαγαζί· και μπορεί να το ξαναθυμηθούν. Κάποιος σκωπτικά θα μπορούσε φυσικά να σχολιάσει ότι «μα πως θα πουν στους φλαμανδούς ‘αν ανεξαρτοποιηθείτε βγαίνετε αυτόματα απ’ την ε.ε.’ αφού θα πάρουν μαζί τους στην έξοδο και τις Βρυξέλλες;» Σωστά.

Έχει το πολιτικό ενδιαφέρον του, λοιπόν, αυτό το γεγονός. Ενώ απ’ την μια μεριά το project europe συνεπάγεται την δημιουργία ενός ομόσπονδου ευρωπαϊκού κράτους με παραπάνω μείωση των αρμοδιοτήτων των τωρινών κρατών, κι ενώ η διαχείριση πολλών προγραμμάτων χρηματοδότησης (όπως τα εσπα) γίνεται με υποκείμενο / παραλήπτη τις περιφέρειες και όχι τα κράτη, απ’ την άλλη το ζήτημα μιας συναινετικής «διάλυσης κρατών σε μικρότερα» μέσα στην ε.ε. (και την ευρωζώνη) εμφανίζεται σαν ταμπού και σαν απειλή. Είναι ένα γεγονός που αναδεικνύει όχι τις αντιφάσεις του project europe (μια χαρά θα δούλευε και με δύο ή τρεις «πρώην ισπανίες») αλλά τις τρικυμίες στα κρανία των αρχόντων. Που, σαν τους παλιούς αριστοκράτες, φοβούνται μην χάσουν τα προνόμιά τους…

Αυτό δεν δικαιολογεί τον καταλανικό εθνικισμό ή οποιονδήποτε άλλον. Όταν, όμως, λέει κανείς βλακείες (όπως ο κάθε κυρ Σχοινάς…) μάλλον ευνοεί τις ανάλογες των άλλων παρά τις αντιμετωπίζει.

Εσωτερική υπόθεση; Όχι και τόσο

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Δεν ξέρουμε πόσους φίλους (και τι είδους) είχε, στην ευρώπη και όχι μόνο, ο καταλανικός εθνικισμός πριν την 1η Οκτώβρη. Θεωρούμε όμως βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα απέκτησε πολύ περισσότερους. Κάποιοι είναι του σκοινιού και του παλουκιού, άλλοι όχι. Όμως το γεγονός είναι ότι μεταξύ του «ένα δημοψήφισμα είναι παράνομο και άρα άκυρο οποιοδήποτε αποτέλεσμά του» και του «κάνω μαύρους στο ξύλο όσους πάνε να ψηφίσουν, κατεβάζω τζαμαρίες, κλέβω ψηφοδέλτια και κάλπες, συλλαμβάνω εφόρους, κλπ» η απόσταση είναι μεγάλη. Λογικά, ηθικά, αισθητικά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικά, ό,τι κι αν εννοεί κανείς μ’ αυτήν την λέξη. Αν η Μαδρίτη είχε κρατήσει δεμένα τα σκυλιά της, τότε στις 2 Οκτώβρη όλοι θα μάθαιναν ότι η πλειοψηφία των καταλανών δεν θέλει δικό της κράτος. Και θα το ξεχνούσαν γρήγορα (θυμάται κανείς το δημοψήφισμα στη σκωτία;). Τα αμόλυσε, και τώρα όλοι ξέρουν και θα θυμούνται για καιρό ότι δεν έχουν καθόλου άδικο να θέλουν δικό τους κράτος είτε είναι λιγότεροι είτε είναι περισσότεροι.

Αυτή η διεθνής συμπάθεια (και εδώ δεν αναφερόμαστε σε δηλώσεις πολιτικών βιτρινών) είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο που θα επιστρέψει στην καταλωνία για να ενισχύσει τον δεξιο-αριστερό εθνικισμό. Τα μαδριλένικα σκυλιά έχουν φέρει σε δύσκολη θέση όλους εκείνους κι εκείνες στην Καταλωνία που συχαίνονται μεν το ισπανικό κράτος / παρακράτος, δεν γουστάρουν όμως και τον καταλανικό «πατριωτισμό», μιας και καταλαβαίνουν τα ουσιαστικότερα κίνητρά του. (Ανάμεσα σ’ αυτούς που «σπρώχτηκαν στη μέση» είναι και η πλειοψηφία των αναρχικών της Καταλωνίας… )

Έτσι ώστε αν κάποιοι έχουν φανταστεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρούνται ακέραιες οι τωρινές κρατικές οντότητες, μπορεί να βρεθούν απέναντι στο αντίθετο, που θα έχει ενισχυθεί απ’ την (δικαιολογημένη) κατακραυγή κατά της (ισπανικής) βίας: μια αναβίωση των αποσχιστικών τάσεων και μικροτάσεων, σε διάφορα σημεία του ευρωπαϊκού χάρτη…

(Υ.Γ. Βγήκε, καθυστερημένο, και το βασιλικό παράσιτο του ισπανικού θρόνου, να συμπαρασταθεί στον Rajoy… Α χα! Η δημοκρατία στα καλύτερά της!!!)

Η “μάχη της Βαρκελώνης”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ακόμα κι αν το ισπανικό καθεστώς δεν είχε αμολύσει τα σκυλιά του στην Καταλωνία· ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 65% υπέρ του “ναι”· ακόμα κι αν το ισπανικό σύνταγμα επέτρεπε την διεξαγωγή του: ακόμα κι αν όλα αυτά τα “αν” ίσχυαν, η δημιουργία αυτοτελούς καταλανικού κράτους δεν θα ήταν το γεγονός της χτεσινής ημέρας! Υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης: το αγγλικό κράτος χρειάζεται δύο (και πιθανόν περισσότερα) χρόνια διαπραγματεύσεων για να χωρίσει απ’ την ε.ε., που δεν είναι κράτος αλλά ένωση κρατών. Πόσα χρόνια διαπραγματεύσεων μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης (και πόση “καλή πίστη”) θα χρειάζονταν για να χωρίσουν τα τσανάκια τους ρυθμίζοντας με κάθε λεπτομέρεια τις μεταξύ τους σχέσεις; Και είναι βέβαιο ότι το τελικό αποτέλεσμα τέτοιων διαπραγματεύσεων θα άρεσε στους υποστηρικτές της καταλανικής ανεξαρτητοποίησης;

Τα θυμίζουμε αυτά επειδή η δήλωση του καταλανού προέδρου Puigdemont περί “σχεδόν ανεξαρτησίας” μετά το βιασμένο προχθεσινό δημοψήφισμα είναι, απλά, μια πολιτικάντικη βλακεία. Ίδια και χειρότερη είναι η δήλωση του ισπανού πρωθυπουργού Rajoy ότι “δεν έγινε κανένα δημοψήφισμα”. Εκτός αν είναι κι αυτός οπαδός των “εναλλακτικών αληθειών” – πράγμα που του ταιριάζει…

Η αστυνομική βία εναντίον ενός δημοψηφίσματος που έγινε τελικά αλλά το αποτέλεσμά του δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά ισχυρό, δημιουργεί (κατά την ταπεινή μας γνώμη) εσωτερικά προβλήματα και στις δύο πολιτικές βιτρίνες. Αν η καταλανική πλευρά είχε σα στόχο να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του για να πιέσει την Μαδρίτη για μια καλύτερη συμφωνία (σχετικής) αυτονομίας, θα πρέπει τώρα να πείσει όλους εκείνους που πήγαν να ψηφίσουν και ειδικά εκείνους που τους άνοιξαν τα κεφάλια ή τραυματίστηκαν από πλαστικές σφαίρες, ότι όλα αυτά αξίζουν σαν “διαπραγματευτικό χαρτί”. Κι αν το κρυφοφρανκικό καθεστώς της Μαδρίτης ήθελε να αποφύγει οποιαδήποτε τέτοια διαπραγμάτευση, θα πρέπει απο τώρα να δει πόσους τόνους Guarda Civil θα χρησιμοποιήσει αν και όταν οι καταλανοί αρχίσουν να χρησιμοποιούν το οπλοστάσιο της πολιτικής ανυπακοής εναντίον του. Η αυριανή γενική απεργία στην Καταλωνία, είναι μια προειδοποίηση.

Εν τω μεταξύ απελευθερώθηκε το “κλασσικό” φασισταριό του partito popolare και πέριξ, που βρήκε (με καθυστέρηση σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά βοθρολύματα) έναν «λόγο ύπαρξης»: «εθνική ενότητα» α λα ισπανικά…

Φυσικά η Μαδρίτη μπορεί να νομίζει ότι “κάθεται αναπαυτικά πάνω στις λόγχες της”. Μόνο που αν οι καταλανοί αυτοσυγκρατηθούν και δεν “κλιμακώσουν”, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να νοιώθει αυτές τις λόγχες να διαπερνούν τα δικά της αχαμνά.

Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)