Τρίτη 10 Οκτώβρη. … Το εργατικό κίνημα είναι δομικό στοιχείο της κοινωνίας και επιπλέον ένας δυναμικός παράγοντας που βρίσκεται στην καρδιά των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτό το κίνημα βρίσκεται στο στόχαστρο του καθεστώτος που επιδιώκει να καταργήσει τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα κατέκτησαν οι εργάτες, με μεγάλη δυσκολία, μετά την επανάσταση της 25 Γενάρη….

… Αυτές οι επιθέσεις μεταφράζονται στην καταπίεση των εργατικών απεργιών και τις διώξεις κατά των ηγετών των εργατών: οι εργατικές απεργίες κατηγορούνται ότι είναι η αιτία πίσω απ’ την εντεινόμενη κοινωνική αστάθεια.

Το δικαίωμα δημιουργίας ανεξάρτητων συνδικάτων ποινικοποιείται και δεκάδες εκπρόσωποι των εργατών οδηγούνται στα δικαστήρια, με τους περισσότερους απ’ αυτούς να μένουν πολλούς μήνες στις φυλακές. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2017 περισσότεροι από 70 συνδικαλιστές και ακτιβιστές εργάτες βρεθηκαν κατηγορούμενοι με διάφορες προφάσεις. Δεκάδες απ’ αυτούς απολύονται με ρυθμό πρωτοφανή, σα συνέπεια της επιμονής τους στη δημιουργία ανεξάρτητων συνδικάτων. Οι κρατικές υπηρεσίες πιέζουν άμεσα τα μέλη αυτών των ανεξάρτητων σωματείων να φύγουν απ’ αυτά και να μπουν [στην ελεγχόμενη απ’ την κυβέρνηση] αιγυπτιακή συνομοσπονδία συνδικάτων. Διάφορες διοικητικές αποφάσεις κηρύσσουν παράνομα τα ανεξάρτητα σωματεία.

… Υπάρχει σχεδιασμός να ξανατεθεί σε εφαρμογή ο παλιός νόμος, του 1976, για τα συνδικάτα, με καινούργιο όνομα· πρακτικά εκείνος ο νόμος απαγόρευε την δημιουργία σωματείων μη ελεγχόμενων απ’ την κυβέρνηση…. Στην καινούργια εκδοχή του ο νόμος απαγορεύει στις γενικές συνελεύσεις των εργατικών σωματείων να αποφασίζουν το καταστατικό τους, ή επιβάλλει συγκεκριμένα κριτήρια στην επιλογή των μελών των δ.σ., παραβιάζοντας το δικαίωμα στην συνδικαλιστική οργάνωση…

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, η διοίκηση της [κυβερνητικής] γενικής συνομοσπονδίας απολαμβάνει την ανανέωση της θητείας της, με ετήσιες παρατάσεις, εδώ και 11 χρόνια· παρότι αυτό το διοικητικό συμβούλιο έχει κηρυχτεί παράνομο με δικαστική απόφαση του 2006.

… Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία σπρώχνουν την κοινωνία συνολικά, όλο και περισσότερο, σ’ ενα σκοτεινό τούνελ…

Καταλάβατε ότι αυτά αφορούν την αιγυπτιακή χούντα. Αποτελούν τμήματα έκθεσης που αφορά το διάστημα απ’ τον Γενάρη μέχρι τον Ιούνη του ’17 – μιας διεθνούς οργάνωσης υπέρ των συνδικαλιστικων δικαιωμάτων… Όχι τίποτε επαναστατικό δηλαδή.

Ε, αυτό το καθεστώς (που «εξαφανίζει» κατά δεκάδες τους όποιους αντιπάλους του, ακόμα κι εκείνους που απλά μπήκαν στο στόχαστρο των χαφιέδων του· που σκληραίνει καθημερινά το καθεστώς της «έκτακτης ανάγκης» για να προλάβει την κοινωνική έκρηξη: το 1/3 του πληθυσμού επιβιώνει οριακά μέσα σε απόλυτη φτώχεια…) έχει δύο σθεναρούς συμμάχους στην ε.ε.: την Αθήνα και την Λευκωσία.

Τρίτη 10 Οκτώβρη. Στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού η Αθήνα (μέσω του εξοχότατου ογκόλιθου Nick the Greek και, προφανώς, με την «πλατιά» διακομματική συναίνεση, ακόμα και δια της σιωπής· δηλαδή με οδηγίες του βαθέος κράτους) μπλόκαρε μια πρόταση για καταδικαστική ψήφο της ε.ε. για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αίγυπτο, σε ένα σχετικό ψήφισμα της ύπατης αρμοστείας για ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά: με κάθε ευκαιρία δείχνει την υποστήριξη της σε ένα απ’ τα πιο βάρβαρα, ανθρωποφάγα καθεστώτα στην ιστορία της περιοχής (δείτε, ενδεικτικά, ένα απ’ τα λίγο παλιότερα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής: παραλίγο να ξεχαστούμε, Σάββατο 12 Αυγούστου).

Η Αθήνα δεν είναι μόνη της. Έχει στο πλευρό της σ’ αυτές τις βρωμοδουλειές την αδελφή Λευκωσία. Είναι ωστόσο γεγονός ότι με τον φιλοχουντισμό τους οι έλληνες και οι ελληνοκύπριοι καθεστωτικοί και οι κάθε είδους λακέδες τους, εκτός απ’ το να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «εθνικών πρωταθλητών» τους που έχουν «επενδύσει» πάνω στην εργατική τάξη της αιγύπτου (και δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι), προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες και σ’ άλλα ευρωπαϊκά αφεντικά. Οπωσδήποτε στα γαλλικά και στα ιταλικά. Που επίσης κάνουν χοντρές μπίζνες με του σφάχτες του Σίσι, απολαμβάνουν ιδιαίτερα την «κοινωνική ειρήνη» (νεκροταφείου) που επιβάλλουν, αλλά δεν μπορούν να εκτεθούν στις κοινωνίες τους αγιάζοντας φανερά την χούντα… με «βέτο» σαν αυτά που μόνο ένας έλληνας ογκόλιθος θα είχε την ξεφτίλα να καταθέτει.

Κάπως έτσι η «7^η συνάντηση του συμβουλίου συνεργασίας ε.ε. – αιγύπτου», στα τέλη του περασμένου Ιούλη, περιελάμβανε και την εξής αναφορά στην καούρα της ε.ε. για τα «ανθρώπινα δικαιώματα»:

… Η αίγυπτος και η ε.ε. εξέφρασαν την προσήλωσή τους στην ενίσχυση της δημοκρατίας, των θεμελειωδών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν συνταγματικών δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες τους σε συνάρτηση με τις διεθνείς υποχρεώσεις τους, και συμφώνησαν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια κοινή αξία και αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για ένα δημοκρατικό, σταθερό κράτος, με ευημερία.

Η ε.ε. και η αίγυπτος συμφώνησαν ότι η κοινωνία των πολιτών είναι ένα σημαντικός και ισχυρός συντελεστής για την εφαρμογή των προτεραιοτήτων της συενργασίας τους, και για μια διαφανή και συμμετοχικη διακυβέρνηση, και μπορεί να στηρίξει την βιώιμη ανάπτυξη που βρίσκεται σε εξέλιξη στην αίγυπτο. Θα εργαστούν με την κοινωνία των πολιτών υπέρ της αποτελεσματικής συνεισφοράς στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη, σε αρμονία με το αιγυπτιακό σύνταγμα και την εθνική νομοθεσία…

Ούτε σαν ειρωνεία δεν μπορεί να το πάρει κανείς: το «σύνταγμα» και η «νομοθεσία» της αιγυπτιακής χούντας κατασκευάζονται και εφαρμόζονται με τέτοια ακρίβεια ώστε η «σταθεροποίηση της χώρας» που ευλογάει και εύχεται ο ογκόλιθος Nick the Greek να είναι λουσμένη στο αίμα. Αλλά και οι υπόλοιποι “ευρωπαίοι ομόλογοί” του ούτε καν τους μπάτσους δολοφόνους ενός ιταλού φοιτητή, πρωτοκοσμικότατου, του Giulio Regeni (δολοφονήθηκε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στο Κάιρο, στα τέλη Γενάρη του 2016), ούτε αυτούς λοιπόν δεν τολμούν να ζητήσουν στο ταψί… να βάλουν σαν όρο την αποκάλυψή τους για τα deal τους με την χούντα. Ενάμισυ χρόνο μετά παριστάνουν τα κουνέλια του Νείλου…

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αιγύπτιους εργάτες. Εννοείται, σε κάθε περίπτωση, ότι υπάρχει κάτι σαν “αποχωρητήριο τύψεων” και στην ε.ε. Ένα απ’ αυτά είναι η “υποεπιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου”. Ο πρόεδρός της είναι ιταλός, όπως ήταν και ο Regeni. Ε, για να υπάρχουν και κάποια προσχήματα δήλωσε πριν μια βδομάδα, στις 3 Οκτώβρη, μιλώντας στο ε.κ.:

… Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, διαπράχθηκαν από τις αιγυπτιακές αρχές σε αυξημένο μάλιστα βαθμό, βασανιστήρια σε βάρος διαφωνούντων, κάποιοι από τους οποίους, εξαφανίστηκαν βίαια… Δεν μπορούμε ως ευρωπαϊκή ένωση να συζητούμε οικονομική συνεργασία, εμπόριο, επενδύσεις, ή ακόμα και τη μετανάστευση και την τρομοκρατία με την αίγυπτο, όταν η χώρα αυτή συνεχίζει να εφαρμόζει μια πολιτική καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ε.ε. έχει την ευθύνη να υπερασπισθεί εκείνους που αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να απαιτήσει από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να απελευθερώσει εκείνους που φυλάκισε για πολιτικούς λόγους…

Ανατριχιαστικό το ότι θεωρεί πως “ως ε.ε. δεν μπορούμε” αυτό που υπογράφτηκε πριν 3 μήνες ενώ, απ’ την άλλη, θεωρεί υποχρέωση της ε.ε. να υπερασπιστεί κάποιους που καθόλου δεν τους γουστάρουν τα ευρωαφεντικά και το ευρωπόπολο, να σώσει όλους αυτούς τους αντιρρησίες που με ευχαρίστηση έχει παραδώσει στους χασάπηδες του Σίσι.

Συγκινούν, τώρα, κανέναν τα παραμύθια της «αριστεροσύνης» και της «προοδευτικότητας» του Κουμουνδούριου εθνικισμού; Ναι, συγκινούν. Με κάτι ψίχουλα εδώ κι εκεί, η τρέχουσα βιτρίνα του ελληνικού βαθέος κράτους έχει λυμένα τα χέρια της να συνεργάζεται στο outsourcing εγκλημάτων· «για εθνικούς λόγους» πάντα…

Τρίτη 10 Οκτώβρη. Η επίσκεψη του «βασιλιά Salman», της σαουδικής αραβίας, στη Μόσχα την περασμένη Πέμπτη σχολιάζεται διεθνώς σαν «σημαντική στροφή του Ριάντ». Ακόμα και ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov την χαρακτήρισε «real turning point». Έγινε το Ριάντ, παλιός και βετεράνος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, «φίλος της Μόσχας» και το ανάποδο; Όχι δα!!!

Ο νυν βασιλιάς του οίκου των Σαούντ βρίσκεται με το ενάμισυ πόδι κάτω απ’ τον θρόνο του: έχει κάνει τον γυιό του υπ.εξ. και σχεδόν βασιλιά. Η επίσημη στέψη θα γίνει πολύ σύντομα. Όμως άλλα βλαστάρια της ίδιας μεγάλης οικογένειας πριονίζουν την καρέκλα του «πρίγκηπα Mohammad bin Salman», με έντονη διάθεση να του πριονίσουν και τα πόδια. Η επίθεση εναντίον της Ντάκα (και εμμέσως εναντίον της Τεχεράνης) απέτυχε, όπως έχει αποτύχει και ο πόλεμος κατά της υεμένης. Το χειρότερο: η cia είχε άλλους ευνοούμενους στη σαουδική αραβία, και όχι τον «πρίγκηπα».

Συνεπώς ο μπαμπάς έτρεξε στη Μόσχα για να αγοράσει μια κάποια υποστήριξη στο βλαστάρι του. Ενδεχομένως με την μορφή πληφοροριών απ’ τις υπηρεσίες του ρωσικού βαθέος κράτους. Αυτό μεταφράζεται σε αγορές όπλων: όταν η έρημος θα είναι άχρηστη για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα θα γίνει ένα ωραιότατο ντεκόρ για τα όπλα κάθε είδους που αγοράζουν τόσα χρόνια οι πετροφασίστες. Η Μόσχα πάντως, όπως κάθε έμπορος όπλων, ενδιαφέρεται για το cush των σαουδαράβων, κι όχι για το αν θα καταφέρουν ποτέ να χρησιμοποιήσουν το οπλοστάσιό τους.

Αλλά για να πουλήσει μαζί με τα όπλα της (και μέσω αυτών) μια κάποια υποστήριξη στον νεαρό πρίγκηπα με τα σκονάκια θέλει και κάποια ανταλλάγματα. Κατ’ αρχήν να φροντίσουν οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ να απολυμάνουν απ’ τον «ιό του ουαχαβιτισμού» που οι ίδιες έφτιαξαν την επικράτεια της ρωσικής ομοσπονδίας. Και, επιπλέον, να μαζέψουν τα χέρια τους απ’ την συριακή επικράτεια, δηλαδή να σταματήσουν να ζορίζουν τον ρωσικό σχεδιασμό εκεί.

Γίνονται όλα αυτά μαζί; Δεν γίνονται. Είναι σα να ζητάς από κάποιον να κόψει το λαιμό του προκειμένου να σώσει το κεφάλι του…

Τρίτη 10 Οκτώβρη. Προφανώς το ρωσικό καθεστώς δεν αγνοεί καθόλου τι είναι το σαουδαραβικό, και τα συμφέροντά του. Ισχύει και το ανάποδο. Πως, για παράδειγμα, μπορεί να συμβιβαστεί μια «φιλία» του Ριάντ με την Μόσχα στηριγμένη στο συμμάζεμα των ουαχαβιτών, όταν η «φιλία» του Ριάντ με το Τελ Αβίβ στηρίζεται στο ακριβώς αντίθετο; Πως μπορεί είτε ο μελλοθάνατος είτε το βλαστάρι του να εγγυηθούν στη Μόσχα ότι «θα κάτσουν φρόνιμα» είτε στη μέση Ανατολή είτε στη νοτιοανατολική ασία όταν η αποσταθεροποίηση αυτών των περιοχών και το εμπόριο χάους είναι ο μόνος λόγος ύπαρξης που έχει απομείνει στο καθεστώς τους;

Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμα χειρότερο. Στην καπιταλιστική φάση όπου το πετρέλαιο (θα) χάνει όλο και περισσότερο την στρατηγική του σημασία ποιος είναι ο λόγος που η πετρελαιοπαραγωγός ρωσία θα έπρεπε να νοιάζεται για την μακροημέρευση της πετρελαιοπαραγωγού σαουδικής αραβίας και των δορυφόρων της στη χερσόνησο; Είναι ανταγωνιστές σε μια αγορά που (θα) μικραίνει· κατά συνέπεια σε μια αγορά όπου το «ο θάνατός σου η ζωή μου» έχει αρχίσει ήδη να γίνεται ο κανόνας.

Μπορούμε λοιπόν να υποστηρίξουμε βάσιμα ότι ο απελπισμένος πατέρας, που κουβαλήθηκε στη Μόσχα με το αεροπλάνο του με τις χρυσές σκάλες και μια κουστωδία εκατοντάδων ακολούθων που έβαλε σε μπελάδες το ρωσικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, με την ελπίδα να σώσει το τομάρι και τον θρόνο του γιού του, παρά τις «θερμές κουβέντες και προσφωνήσεις» που άκουσε και παρά τα λεφτά και τα deal του, ήταν ο ίδιος dead man walking στην επιστροφή όπως όταν πήγαινε.

Απλά είναι έτσι το γεωπολιτικό και ιμπεριαλιστικό ταμπλώ της εποχής: όλοι παίζουν με όλους… μέχρι να σταματήσουν να παίζουν.

Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην περιοχή του Idlib, αυτό είναι δεδομένο πια. Το f.s.a. πεζικό του θα ενισχύσει και θα συνεργαστεί με τα απομεινάρια των (πρώην, πια…) αντι-Άσαντ ενόπλων που υποστήριζε η Άγκυρα, της οργάνωσης Ahram al-Sham, με την κάλυψη του τουρκικού πυροβολικού. Εναντίον της Hay’at Tahrir al-Sham που ως τώρα (αν δεν αλλάξει προσανατολισμούς) είναι το αποκούμπι του Ριάντ.

«Αν δεν αλλάξει προσανατολισμούς»: η Άγκυρα θα προτιμούσε η HTS να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ανήκει στους ηττημένους στη συρία, και να «υπακούσει» στις συμφωνίες της Astana· κάτι που δεν έχει γίνει ως τώρα. Πολλά μέλη και στελέχη που τους τελευταίους μήνες εντάχθηκαν στην HTS ανήκαν στην τουρκική αυλή για χρόνια, σε διάφορες μικρομεσαίες οργανώσεις. Κι απο πάνω ακριβώς βρίσκεται ο (κουρδικός) θύλακας του Afrin. Μήπως αυτοί της HTS πρέπει να γίνουν ρεαλιστές και να αφήσουν τους τυχοδιωκτισμούς, ακόμα και με το ζόρι;

Κι ενώ στα βόρεια του Idlib θα είναι η Άγκυρα που θα προσπαθήσει να «καθαρίσει» με το μικρότερο δυνατό κόστος, στα νότια εναντίον της HTS με σαφώς μεγαλύτερη αποφασιστικότητα δρα ο συριακός στρατός.

Μετά απ’ αυτό χρειάζεται κάτι επιπλέον για να αποδειχθεί ότι Άγκυρα και Δαμασκός δεν είναι πια εχθροί (μόνο είναι λίγο «ντροπαλοί» ακόμα και δεν το φωνάζουν), ε;

Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Οι ειδικοί επί των οικονομικών (ή κάποιοι ανάμεσά τους) το σχολιάζουν. Πέρα απ’ αυτούς κανείς άλλος. Κι όμως. Μπορεί να αποδειχθεί όχι το «πέταγμα της πεταλούδας» αλλά το πέταγμα ενός σμήνους πεταλούδων – στην ίδια όμως «τάξη μέσα στο χάος» (ή στο ίδιο «χάος μέσα στην καπιταλιστική τάξη»…): όλο και περισσότερα κράτη, απ’ αυτά που ευχαρίστως ένα ψόφιο κουνάβι είτε θα ισοπέδωνε είτε θα αγόραζε (αλλά προς το παρόν δεν μπορεί να κάνει τίποτα απ’ τα δύο) αντικαθιστούν στο μεταξύ τους εμπόριο το δολάριο (σα νόμισμα) με τα δικά τους νομίσματα.

Αυτή η εξέλιξη θα μνημονεύεται απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος σαν η αυθεντική (και όχι inside job) αλλά και παρατεταμένη «11^η Σεπτέμβρη». Το ότι το δολάριο ήταν μέχρι πρόσφατα το απόλυτα διεθνές νόμισμα των εμπορικών συναλλαγών ήταν κάτι που κτίστηκε για πολύ καιρό, πάνω στα ερείπια της διεθνούς ισχύος της στερλίνας, με βάση την συμφωνία στα ‘70s της Ουάσιγκτον με το Ριάντ ότι η σαουδική αραβία (και μαζί της τα υπόλοιπα πετρο-σεϊχάτα) θα πουλάει το πετρέλαιό της αποκλειστικά και μόνο με δολάρια. Αυτό ανάγκασε όλα τα κράτη του (τότε) δυτικού κόσμου αλλά και κάμποσα του «ανατολικού μπλοκ» που αγόραζαν πετρέλαιο απ’ τα μαγαζιά της αραβικής χερσονήσου, να κυνηγάνε τα δολάρια, σαν αποθεματικό νόμισμα. Ενόσω η κεντρική αμερικανική τράπεζα τύπωνε δολάρια κατά βούληση, πολύ περισσότερες κεντρικές κρατικές τράπεζες του πλανήτη τα αγόραζαν αναγκαστικά. Τα «πετροδόλαρα» ήταν ένας οικονομικός, γεωπολιτικός και στρατιωτικός δεσμός που επέτρεπε στο εθνικό αμερικανικό νόμισμα (χωρίς κανένα back up «αξίας» όπως ήταν μέχρι το 1973 η σταθερή πρόσδεσή του στον χρυσό) να διατρέχει τον πλανήτη έχοντας καβαλήσει τον ενεργειακό καπιταλιστικό πυρήνα: το πετρέλαιο.

Η φάση της ενεργειακής αλλαγής παραδείγματος και του σταδιακού ξεπεράσματος των υδρογονανθράκων (οπωσδήποτε του πετρελαίου) αποδεικνύεται επίσης η φάση που το δολάριο χάνει την global καπιταλιστική αναγκαιότητά του. Η πιο πρόσφατη «πέτρα του σκανδάλου» της αμφισβήτησης αυτής είναι το Πεκίνο. Αλλά η πραγματική αιτία του σκανδάλου είναι το γεγονός ότι το πετρέλαιο / εμπόρευμα που πάνω του είχε στηρίξει την ανταλλακτική αξία του το δολάριο υποτιμάται. Λειτουργικά – αυτό είναι το βασικό.

Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα και η Τεχεράνη αποφάσισαν να αντικαταστήσουν το δολάριο με τα εθνικά τους νομίσματα στο μεταξύ τους εμπόριο δεν είναι κάτι που θα «κάνει ντόρο» στη διεθνή δημαγωγία. Κι όμως είναι μόνο δύο ανάμεσα σε διαρκώς περισσότερα κράτη που αποφασίζουν να στήσουν σταθερές «περιφερειακές (δηλαδή εκτός δολαρίου) ισοτιμίες», στηρίζοντας τα νομίσματά τους – σε τι άλλο; – στον χρυσό. Για περίπτωση ανάγκης…

Το να περιοριστεί η παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου σημαίνει ότι οι τεράστιες ποσότητες του νομίσματος που έχει τυπώσει (ειδικά τα τελευταία χρόνια) η fed θα έχουν μικρότερο πεδίο κυκλοφορίας. Αυτό με την σειρά του σημαίνει διεθνή υποτίμηση. Αυτό μπορεί να βοηθάει (μικραίνοντάς το) το δολαριακό χρέος των ηπα· απ’ την άλλη μεριά όμως σημαίνει επίσης περιορισμό των δυνατοτήτων της Ουάσιγκτον να ελέγχει άλλους καπιταλισμούς μέσω του νομίσματός της. Επιπλέον κάνει τα assets που τιμολογούνται σε δολάρια (τόσο εκτός όσο και εντός ηπα) φτηνότερα – για όποιον θα ήθελε να αγοράσει κατέχοντας άλλο νόμισμα, που έχει ανατιμηθεί απέναντι στο δολάριο. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η συντήρηση της post αποικιακής στρατιωτικής μηχανής των ηπα ανά τον κόσμο γίνεται ακριβότερη.

Μοιάζει τώρα πως η νομισματική πανοπλία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ραγίζει και «ανοίγει». Κι αυτό «χωρίς να πέσει ούτε μισή σφαίρα» – ενόσω οι σφαίρες πέφτουν εδώ κι εκεί· με την δυσοίωνη προοπτική να πολλαπλασιαστούν…

Κυριακή 8 Οκτώβρη. … Θα σας πω τη γνώμη μου, για να την ξέρετε: θέλω δασμούς. Και θέλω κάποιος να μου φέρει να υπογράψω δασμούς…

Τάδε έφη η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα στην Ουάσιγκτον, τον περασμένο Αύγουστο, σε συνάντηση με του υπουργικού συμβουλίου. Το ψόφιο κουνάβι έχει θυμώσει πολύ με τους οπαδούς της «παγκοσμιοποίησης» που προσπαθούν να του βάλουν τρικλοποδιές! (Που να το ήξεραν οι κάποτε πύρινοι anti-global διαδηλωτές ότι θα έρθει σύντομα μια στιγμή που ο εκπροσωπός τους θα είναι αυτός! Κι όμως: αν οι ντόπιοι έδιναν βάση σε όσα γράφαμε τότε, τότε που το anti-global ήταν επαναστατική μόδα, στις σελίδες του χάρτινου Sarajevo, κάτι θα είχαν μυριστεί έγκαιρα. Και δεν θα γίνονταν το λάδι στα γρανάζια των καπιταλιστικών ταλαντώσεων…)

Το πρόβλημα, ωστόσο, που έχει μπροστά του το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ο κινεζικός καπιταλισμός σκέτος. Είναι το γεγονός ότι από πολλές απόψεις αυτός ο καπιταλισμός είναι οργανικός για τμήματα του αμερικανικού. Είτε επειδή πολλά κινεζικά εμπορεύματα τροφοδοτούν πολλαπλά κέρδη μέσω της εμπορικής τους διαδρομής στις ηπα (μεταφορές, χοντρική, λιανική)· είτε επειδή κρατούν σχετικά χαμηλά το «κόστος αναπαραγωγής» των συγχρονων εργατών στις ηπα· είτε επειδή πολλές αμερικανικές εταιρείες έχουν κάνει επενδύσεις στην κίνα. Αυτό σημαίνει ότι αν το ψόφιο κουνάβι το χοντρύνει με τους δασμούς που θέλει, απ’ τα μέτρα του αλλά και τα αντίμετρα του Πεκίνου κάποια αμερικανικά αφεντικά θα χάσουν.

Απ’ την άλλη μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι πρωτότυπη. Κάποιοι χάνουν, κάποιοι κερδίζουν: αυτός είναι ο καπιταλισμός εδώ και ενάμισυ τουλάχιστον αιώνα. Κι αυτοί που χάνουν δεν μένουν χαμένοι για πάντα. Απλά θα μεταφέρουν το χρήμα τους σε άλλους, πιο αποδοτικούς τομείς.

Συνεπώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την Α ή την Β ένταση, το ψόφιο κουνάβι θα προχωρήσει τον εμπορικό του πόλεμο με το Πεκίνο. Το τι θα ακολουθήσει μεσοπρόθεσμα δεν τον αφορά… Έτσι κι αλλιώς, όπως σχολίασε κάποτε ο κυρ Κέυνς, μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί.

Κυριακή 8 Οκτώβρη. Δεν είναι μόνο ο αμερικανικός καπιταλισμός που ζορίζεται απ’ την θεαματική ανάπτυξη του κινεζικού. Είναι και ο ευρωπαϊκός. Η ε.ε. ωστόσο (αυτή είναι το «οικονομικό υποκείμενο») δεν θέλει αυτή τη στιγμή να κηρύξει «γενικό πόλεμο» στο Πεκίνο. Προτιμάει μια τακτική επιμερισμού· εφόσον έχει ήδη ανοίξει ένα μέτωπο εναντίον της απ’ την Ουάσιγκτον.

Τι σημασία όμως θα έχουν αυτά στο βαθμό που προχωρά (και θα προχωρά) το κινεζικό σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού»; Πολλά κράτη (πολλά αφεντικά) της νότιας και της νοτιοανατολικής ασίας αλλά και της αφρικής ενδιαφέρονται για τα επενδυτικά προγράμματα και τους σχεδιασμούς του Πεκίνου κάτω απ’ αυτήν την φιλόδοξη μεταξένια ταμπέλα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο περιέρχονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό στη σφαίρα επιρροής του Πεκίνου. Οικονομικά και όχι μόνο.

Συνεπώς τα τείχη των δασμών (που απαντιούνται ανάλογα) δεν έχουν μεσομακρόθεσμα νόημα εκτός από μία περίπτωση: ό,τι απ’ την σφαίρα επιρροής του Πεκίνου δεν αποσπάται «ειρηνικά» θα καταστρέφεται. Η λογική του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι αμείλικτη. «Δρόμους του μεταξιού» εσείς; «Δρόμους του μολυβιού» εμείς!

Η εμπορική πολιτική του ψόφιου κουναβιού είναι, λοιπόν, το απαραίτητο συμπλήρωμα της παγκόσμιας στρατιωτικής δράσης του αμερικανικού πενταγώνου.