Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Πως ξεχωρίζει ένας αληθινός ηγέτης απ’ τις απομιμήσεις; Έχει άστρο!

Το άστρο του εξοχότατου Alex – του – ηγέτη αναμένεται να λάμψει στην Ουάσιγκτον στις 17 του μήνα. Χωρίς να το έχει επιλέξει, ακριβώς επειδή είναι αληθινός και δεν μπορεί παρά το σύμπαν να συνωμοτεί υπέρ του, διακινδυνεύει να είναι «ο πρώτος ηγέτης» που θα σφίξει το χέρι του ψόφιου κουναβιού μετά την μισο-κήρυξη πολέμου της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη. Αν, όπως έχει ανακοινωθεί, στις 15 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι ανακοινώσει επίσημα ότι η 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν δεν του κάνει έτσι όπως εφαρμόζεται (επειδή η Τεχεράνη δεν τηρεί το «πνεύμα» της συμφωνίας, και επειδή ένα μέρος του ιρανικού στρατού, οι «φρουροί της επανάστασης», είναι «τρομοκρατική οργάνωση»…) ο εξοχότατος έλληνας θα έχει την τιμή να είναι ο πρώτος που θα περάσει την πόρτα του μισο-εμπόλεμου (απέναντι στο ιράν) άσπρου σπιτιού.

Λέμε «μισο-εμπόλεμου». Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή εκείνοι που είναι πίσω του) επιλέξει να μην αποσυρθεί απ’ την 5+1 συμφωνία, θα ανοίξει τον δρόμο για «κυρώσεις» σε «παράπλευρα» θέματα. Ουσιαστικά θα δημιουργήσει μια καινούργια ατζέντα κινήσεων κατά της Τεχεράνης. Με προοπτική.

Η αλήθεια είναι ότι ένας αληθινός ηγέτης, με στόφα, (και αυτό είναι ο έλληνας φαιορόζ πρωθυπουργός…) δεν ασχολείται με τέτοια ασήμαντα θέματα. Στις 15 Οκτώβρη θα βρίσκεται στο Σικάγο, ανάμεσα στην «ελληνική ομογένεια» (ίσως ανάμεσα και στην δευτεροκλασσάτη ελληνική μαφία της πόλης…) ψάχνοντας για «επενδυτές». Επιπλέον θα τον κοουτσάρει η τριανδρία (ψεκασμένος, ογκόλιθος και αντ’ αυτού) για να πουλήσει αντιτουρκισμό στο ψόφιο κουνάβι και στην δική του τριανδρία.

Συνεπώς είναι αρκετά πιθανό να βρίσκεται (η ελληνική αποστολή) βαθιά νυχτωμένη για τις διεθνείς αναταράξεις που θα προκαλέσει εκείνες τις ημέρες η ψοφιοκουναβική «νέα ιμπεριαλιστική πολιτική» απέναντι στο ιράν. Φυσικά η νύχτα της δεν θα περάσει απαρατήρητη. Κάποιοι (παλιάνθρωποι σίγουρα!) θα σκεφτούν ότι η Αθήνα κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον ό,τι και να κάνει αυτή η τελευταία, μπας και πάρει κανά δολάριο (το dollar είναι παλιά ελπίδα των “έξω απ’ την ε.ε.”). Μερικοί ακόμα πιο παλιάνθρωποι θα σκεφτούν ότι ο ηγέτης και η κυβέρνησή του είναι τσάτσοι της Ουάσιγκτον… Τσσσσςςςς!!!

Ύστερα, κάποια στιγμή στο όχι μακρινό μέλλον, η Κουμουνδούρου θα προσπαθήσει να «ολοκληρωθεί» ανοικτά σαν το «νέο πασοκ». Φονιάδες των λαών αμερικάνοι, έξω οι βάσεις του θανάτου δηλαδή.

Χμμμμμ… Ε, όχι ακριβώς…

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ο λόγος που ο άλλος, ο ακόμα πιο αληθινός ηγέτης, το ψόφιο κουνάβι, εκφράζοντας τον αμερικανικό εκνευρισμό έως θυμό, θα προσπαθήσει να στριμώξει το ιράν είναι γνωστός: η ήττα του αμερικανικού σχεδιασμού στη συρία και στο ιράκ, με υπευθυνότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης. Το πεδίο μάχης παραμένει δευτερεύον. Αλλά μια ήττα ακόμα και σ’ ένα δευτερεύον πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου έχει παρενέργειες όχι μόνο μέσα σ’ αυτό αλλά και έξω. Ορισμένοι λένε ότι ένας απ’ τους στόχους των ηπα και των συμμάχων τους είναι να εμποδίσουν τον νότιο χερσαίο κλάδο του κινέζικου «δρόμου του μεταξιού» να φτάσει στη μέση Ανατολή· και απο κεί στην ευρώπη. Δεν έχουν άδικο…

Υπάρχει όμως κι άλλος στόχος: οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον προσπαθούν να εμποδίσουν, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, τα επιχειρηματικά deal μεταξύ Τεχεράνης και ευρωπαίων. Το ιδανικό για το αμερικανικό μοντέλο «ηγεμονίας μέσω της αποσταθεροποίησης» είναι πάντα ισχυρό: ή μαζί μας ή στάχτη και μπούρμπερι. Στην πραγματικότητα με την διοίκηση των συντηρητικών είναι ακόμα ισχυρότερο και επείγον.

Σε κάθε περίπτωση, και για παραπάνω από έναν λόγους, την ίδια άποψη έχει και το Τελ Αβίβ. Αφού το κόλπο με τους proxies έχει ουσιαστικά τελειώσει στο ενιαίο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (με την εξαίρεση των κούρδων μισθοφόρων) βγαίνουν τα γάντια: στο στόχαστρο μπαίνουν οι «μεσαίες δυνάμεις». Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, αλλά είναι πια πιο διαφανής και από τζάμι.

Κανονικά (μα τι λέμε τώρα;) το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει στην πολιτική του καριέρα ο εξοχότατος Alex – ο – ηγέτης θα ήταν να πάει τώρα για χαιρετούρες και κουβεντούλες κορυφής στις ηπα. Οι αμερικανικές ελπίδες του ελληνικού βαθέος κράτους είναι γνωστές και αυτά τα χρόνια της «κρίσης»· κι ο εξοχότατος μαζί με το φαιορόζ τσούρμο τις ασπάζεται. Αλλοίμονο…

Όμως είναι η χειρότερη στιγμή των τελευταίων 7 χρόνων για εκδηλώσεις αγάπης προς την Ουάσιγκτον: στο άσπρο σπίτι έχει εγκατασταθεί ένας παράφρονας που υπηρετεί τις πιο μαύρες εκδοχές του αμερικανικού βαθέος κράτους· ένας κλόουν («ηλίθιο» τον αποκάλεσε ο ίδιος ο υπ.εξ. του) που απειλεί διαδοχικά όλον τον κόσμο, απ’ την ασία μέχρι τη λατινική αμερική· ένας εκπρόσωπος της ωμής και χωρίς προσχήματα επιθετικής μονομέρειας· απ’ την άλλη μεριά το ελλαδιστάν είναι διάσημος ζητιάνος· με μια κυβέρνηση που ο καιροσκοπισμός της έχει γίνει «διεθνές πρότυπο»· μ’ έναν «λαό» έτοιμο να υποδεχθεί σαν «ελευθερωτή» οποιονδήποτε κρατάει χάντρες και καθρεφτάκια…

Μ’ αυτά τα δεδομένα μπορεί (ο εξοχότατος και σια) να γλύφει τον Μακρόν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Αν όμως γλύψει το ψόφιο κουνάβι (και γι’ αυτό πάει…) καίγεται.

Το είπαμε όμως: έχει άστρο. Άλλωστε, τόση αγάπη και συμμαχία με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ δεν μπορεί παρά να φτάσει σε μια “ολοκλήρωση”.

Μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο εξοχότατος θα γίνει κανονικός “ψόφιος κοριός”.

Παρασκευή 13 Οκτώβρη. Ούτε ένα ούτε δύο αλλά δεκατέσσερα «παρατηρητήρια» πρόκειται να στήσει ο τουρκικός στρατός και το f.s.a. πεζικό του στα βόρεια της επαρχίας του Idlib· και ως τώρα η επιχείρηση προχωράει χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Ο αντίπαλος (ή υποτιθέμενος αντίπαλος), η σκληροπυρηνική HTS, φαίνεται ότι συμφωνεί…

Δεν είναι η πρώτη φορά που διάφορες ένοπλες ομάδες και οργανώσεις στη συρία δείχνουν εντυπωσιακή «ευελιξία» έως «προσαρμοστικότητα» – για να το πούμε κομψά… Προσέξτε τι αναφέρεται σχετικά με την στάση της HTS:

Η Hayat Tahrir al-Sham shar’i Abu al-Fateh al-Farghali, μετά την έκδοση μιας διαταγής που ζητούσε αντίσταση απέναντι σε μια ξένη κατάληψη του Idlib «αν συμβεί», κάνει καθαρή διάκριση μεταξύ ενός τέτοιου ενδεχομένου και της πρόσφατης τουρκικής στρατιωτικής εισόδου στην περιοχή βόρεια του Idlib / δυτικά του Aleppo.

“Αλλά θα πρέπει να τονίσουμε τώρα την πραγματικότητα, δηλαδή ότι ο τουρκικός στρατός ζήτησε κάποιες θέσεις απέναντι σ’ αυτές τις άθεες οργανώσεις [τις ypg στον θύλακα του Afrin] με περιορισμένους σκοπούς και κάτω απ’ την επίβλεψη των μουτζαχεντίν, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ασκεί έλεγχο ή θα μπορούσε να ασκήσει έλεγχο σ’ αυτές τις περιοχές όπου ο νόμος του θεού είναι ανώτερος.

Αυτό συμβαίνει επίσης λόγω της κατάστασης ανάγκης που περνάνε οι μουτζαχεντίν, και το πως τους πιέζουν οι εχθροί τους απ’ τα δυτικά και τα ανατολικά. Και έτσι οι εμίρηδες των μουτζαχεντίν επιτρέπουν να συμβεί αυτό, εξαιτίας αυτών των συνθηκών και της πραγματικότητας που προαναφέρθηκε. Και μόνο ο θεός ξέρει.»

Κάποιος που είναι πιο mainstream από εμάς θα μπορούσε να ρωτήσει: το “kolotumba” πως γράφεται στ’ αραβικά;

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Αμαρτία που ομολογείται δεν είναι τέτοια. Τόχουμε, λοιπόν, για σίγουρο, οπότε το λέμε από τώρα. Καθώς ο εξοχότατος (ένας είναι, μονάκριβος) στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον θα συνοδεύεται από επίλεκτους, πολιτικές βιτρίνες ΑΑ, την τριάδα «ογκόλιθος, ψεκασμένος, αντ’ αυτού», θα γλύψει το ψόφιο κουνάβι δέκα και εκατό φορές περισσότερο απ’ ότι έγλυψε / έγλυψαν τον Μακρόν στην Αθήνα.

Θα έχουν έναν σατανικό υπολογισμό κατά νου: αφού ο Ερντογάν τα έχει τσουγκρίσει με τους αμερικάνους και το ανάποδο (έτσι πάει η υψηλή γεωπολιτική ανάλυσή τους) είναι ευκαιρία να τους προσφέρουμε εμείς, ταπεινά, τις υπηρεσίες μας. Και να μας ανταμείψουν με καμιά χούφτα δολάρια «επενδύσεων» – και τίποτα όπλα, απ’ τα ληγμένα τους.

Αν ο χρόνος γύριζε πίσω και βρίσκονταν στα ‘60s ή στα ‘70s οι λογαριασμοί τους θα έστεκαν· αλλά τότε η Άγκυρα δεν θα κοιτούσε στραβά (και, κυρίως, φανερά στραβά) την Ουάσιγκτον. Τώρα; Τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει «οικονομική διαχείριση» των συμφερόντων του, όχι άδικα: έχει ανοίξει πολύ τις δουλειές του, έχει απλώσει πολύ τον τραχανά του, και αναμένεται ακόμα περισσότερο άπλωμα. Απ’ την ελληνική επικράτεια ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα πράγματα, κι αυτά τα έχει ήδη.

Την προηγούμενη φορά (με την προηγούμενη αμερικανική διοίκηση) που ο ψεκασμένος χάριζε («τ΄αφεντικό τρελλάθηκε! δεν πουλάμε, χαρίζουμε!!!») επιπλέον βάση κάπου στα Δωδεκάνησα ή φρέσκο, μυρωδάτο πετρέλαιο απ’ το Αιγαίο (;;;;;), η Ουάσιγκτον δεν τσίμπησε. Μετά, αρχές της χρονιάς, πήγε στην τωρινή διοίκηση ο ογκόλιθος Nick the Greek, με τους χάρτες παραμάσχαλα, για να περιγράψει τα σχέδιά του για την «περιφερειακή ασφάλεια», παρέα με του φασίστες του Καΐρου, το Τελ Αβίβ (που είναι μια περιφερειακή ασφάλεια μόνο του…) και την Λευκωσία… Και πάλι δεν φάνηκε το ψοφιοκουναβιστάν να ενδιαφέρεται να αγοράσει επιπλέον κάτι τις.

Τώρα; Τώρα θα πουλήσουν σπαρταριστό αντιτουρκισμό. Και χαρτομάντηλα πακέτο, επειδή η Ουάσιγκτον έχει σπαράξει στο κλάμα και ψάχνει ώμο να ακουμπήσει. Ή μήπως όχι;

Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κοιτάει πολύ ανατολικότερα. Η μέση Ανατολή είναι (για τους σχεδιασμούς του) η άκρη άκρη του κυρίως πεδίου μάχης, στην ανατολική Ασία. Μια μεθοριακή ζώνη σαν να λέμε, για την οποία θέλει να έχει κάποια αποτελέσματα ξοδεύοντας τα ελάχιστα δυνατά.

Η Άγκυρα ήταν και παραμένει «ακριβός» σύμμαχος: έχει απαιτήσεις. Γι’ αυτό έμεινε όχι απλά «στο κρύο», αλλά είδε και ένα πραξικόπημα. Ωστόσο οι ακόμα δυτικότεροι καλοθελητές (ως προς την τουρκία, ρίξτε και μια ματιά στον χάρτη για να δείτε ότι δεν περιορίζεται στα μικρασιατικά παράλια…) θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι για ακόμα μεγαλύτερες «εκπτώσεις γεωπολιτικής προσόδου». Για παράδειγμα η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δώσει αοζ στο Καστελόριζο· αυτό δεν το κάνει ούτε ο φίλος κι αδελφός Σίσι, που τέλος πάντων είναι μάγκας και καραμπουζουκλής!… Ούτε μπορεί να υποσχεθεί την παραχώρηση στην ελλάδα του Kas· γιατί θα ζητήσει οπωσδήποτε μια βάση στη νότια κύπρο σαν ελάχιστο αντάλλαγμα. Δεν μπορεί καν και καν να υποσχεθεί ότι δεν θα κλείσει κάποια στιγμή, κάπου, τον θαλάσσιο “δρόμο του μεταξιού” που καταλήγει στον Πειραιά – τι στην ευχή θαλασσοκράτειρα είναι η Ουάσιγκτον άμα κάνει ο καθένας ότι γουστάρει;

Σε τι αποσκοπεί, λοιπόν, η ταρατατζούμ επίσκεψη στο ψοφιοκουναβιστάν που με τόσο κόπο επεδίωξε και εξασφάλισε η φαιορόζ κομπανία; Σε υποσχέσεις επενδύσεων (ουάου! που θάλεγε μια ψυχή…) και στις photo opportunities! Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλά έτσι τρέφεται αυτήν την δύσκολη περίοδο τόσο το ελληνικό μεγαλείο όσο και το ψώνισμα των αρχόντων: με junk food και selfies…

(Μα δεν υπάρχει ελληνικός ιμπεριαλισμός; Υπάρχει – από τότε που φτιάχτηκε αυτό το κράτος. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά σε διάφορα κράτη, έχει σοβαρές διακυμάνσεις – η σχεδόν δύο αιώνων ιστορία του η ίδια το μαρτυράει. Τώρα βρίσκεται μακράν στη χειρότερη θέση εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Απ’ την άποψη των συσχετισμών και των προοπτικών. Ευνοϊκές περιστάσεις σαν εκείνες των ‘90s συμβαίνουν μια φορά στον έναν αιώνα. Ή στους δύο. Μπορεί και στους τρεις…

Τώρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατιέται απ’ τα μαλλιά του για να γυαλίζει τις αρβύλες του ισραηλινού και να κάνει back vocals στις σφαγές του Σίσι… Σε σχέση με τα όνειρά του αυτά είναι μεροκάματα για ψίχουλα. Αλλά κάπως πρέπει να την βγάλει…)

Τετάρτη 11 Οκτώβρη. Συζητάει η Άγκυρα με τους ένοπλους της Hay’at Tahrir al-Sham, τους οποίους έχει αναλάβει να καταστείλει στην περιοχή του Idlib; Φυσικά! Κάποιοι είναι «δικοί της άνθρωποι»!! Το γράφαμε πριν 2 ημέρες και (προς το παρόν…) αποδεικνύεται ότι είχαμε δίκιο: σκοπός του τουρκικού στρατού και του f.s.a. πεζικού του στην δεύτερη εισβολή σε συριακό έδαφος δεν είναι να μπλέξει σε μάχες που θα κοστίσουν σημαντικά σε αίμα και απ’ την δική του μεριά! Οι ένοπλοι της HTS είναι πολύ πιο έμπειροι είτε απ’ τον τουρκικό στρατό είτε απ’ τους f.s.a. proxies του…

Σκοπός (εκτιμάμε πως) είναι, σε πρώτο χρόνο, να σταματήσει η HTS να πληρώνεται απ’ το Ριάντ και να δουλεύει για το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον, κάνοντας επιθέσεις αντιπερισπασμού στα περίχωρα της Hama. Ίσως, σε δεύτερο χρόνο, τα μέλη της να πρέπει να γίνουν διαθέσιμα για «πίεση» προς τον βορρά, προς τον φύλακα της Afrin (ypg).

Το καλοκαίρι έγιναν μάχες στην περιοχή του Idlib, όπου έχουν μαζευτεί όλοι οι αντι-Άσαντ ένοπλοι, από άλλες περιοχές της συρίας (και το Aleppo), μετά από συμφωνίες εκεχειρίας / παράδοσης με το καθεστώς Άσαντ. Οι μάχες αυτές ήταν ένα είδος «εμφύλιου», με σκοπό την κυριαρχία σ’ αυτήν την περιφέρεια. Νίκησε η HTS. Έχασαν οι υποστηριζόμενοι απ’ την Άγκυρα ένοπλοι. Είναι αρκετά πιθανό ότι η συγκέντρωση στο Idlib των ηττημένων από διάφορα επιμέρους μέτωπα έχει δημιουργήσει εκνευρισμό, εντάσεις, και ανταγωνισμούς για τον έλεγχο των όποιων πόρων.

Το «μπλοκ της Astana» θα μπορούσε να τους αφήσει να τρώγονται μεταξύ τους· δεν μπορεί, όμως, να τους αφήσει να επιτίθενται σε ρώσους στρατόμπατσους έξω απ’ την Hama ή/και να προκαλούν την μετακίνηση στρατού απ’ το μέτωπο της Deir ez-Zor προς τα πίσω. Αν η Άγκυρα έχει τα στρατο – οικονομικά μέσα να τους «μαζέψει» χωρίς περιττές αιματοχυσίες, τότε θα είναι συνεπέστατη στα συμμαχικά της καθήκοντα (στο συριακό πεδίο μάχης).