Δευτέρα 16 Οκτώβρη. Όταν στις αρχές του περασμένου Ιούνη ο ισραηλινός πρωθ. Νετανιάχου πήγε (για 3^η φορά μέσα σε ένα χρόνο) στη Μόσχα για να κλαφτεί για τις «απειλές του ιράν», εισέπραξε έναν κουβά παγάκια. Το αφεντικό του ρωσικού καθεστώτος, ο Πούτιν, του απάντησε ότι … το ισραήλ είναι σημαντικός εταίρος (της Μόσχας) αλλά το ιράν στρατηγικός σύμμαχος.

Δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις. Υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα σ’ έναν «στρατηγικό σύμμαχο» και σ’ έναν «σημαντικό εταίρο». Απ’ τους δύο τον πρώτο ενδιαφέρεσαι να μην χάσεις, όχι τον δεύτερο. Κατά συνέπεια το μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν πρόκειται να δει την Μόσχα να κρατάει, καν, «ίσες αποστάσεις» – αν τα πράγματα χοντρύνουν. Στο κάτω κάτω ρωσικά όπλα και πυρηνικούς αντιδραστήρες το ιράν ψωνίζει· όχι το ισραήλ. Προφανώς, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικά τα κίνητρα της Μόσχας.

Το γεγονός παραμένει: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει κατέβει και στρατιωτικά νότια, στη μέση Ανατολή· σε περιοχές που είχε επιρροή ως τα ‘80s, αλλά την έχασε μετά την κατάρρευση και την διάλυση της ε.σ.σ.δ. Δεν έχει κατέβει στο μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας· αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι παρών. Και το εννοεί. Αντίστοιχα σημαντικό γεγονός, ίσως λιγότερο εντυπωσιακό αλλά άξιο ιδιαίτερης προσοχής, είναι ότι ο κινέζικος ιμπεριαλισμός επίσης απλώνεται προς τα δυτικά (ως προς τα σύνορα της κίνας): η ναυτική βάση που φτιάχνει το Πεκίνο στο Djibouti είναι η πρώτη εκτός κινεζικού εδάφους στη σύγχρονη ιστορία. Όχι τυχαία δημιουργείται εκεί: απέναντι απ’ την αραβική χερσόνησο, στο τέλος του ινδικού, στην ερυθρά θάλασσα, πάνω στην διαδρομή του θαλάσσιου «δρόμου του μεταξιού».

Αυτά τα δεδομένα δεν υπήρχαν ούτε το 2001, ούτε το 2002, ούτε το 2003. Για την ακρίβεια: προκειμένου να αποτραπούν σαν ενδεχόμενο σχεδιάστηκε και ξεκίνησε ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Πρώτα με την 11η Σεπτέμβρη του 2001… Ύστερα με την εισβολή στο αφγανιστάν, μετά με την εισβολή στο ιράκ… Αν εκεί το αμερικανικό πεντάγωνο ξεμπέρδευε γρήγορα θα στρεφόταν, το είχε αναγγείλει, εναντίον της συρίας και του ιράν – το θυμάται κανείς πια; Δεν ξεμπέρδεψε· έγινε εκείνο που είχε “ευχηθεί” ο Πούτιν, το 2003: μακάρι να κολλήσετε εκεί, στο ιράκ. Σίγουρα κάποιοι έβαλαν ένα χέρι, βοήθησαν να κολλήσει ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ και να μην εξαπλωθεί δυτικά και ανατολικά… Τότε. Ένας απ’ αυτούς ήταν η Τεχεράνη…

Από άποψη τακτικής λοιπόν η Ουάσιγκτον πέτυχε να διαλύσει κάποια κράτη, πέτυχε επίσης να εγκαταστήσει μια σειρά βάσεων στα εδάφη τους· απέτυχε όμως να εμποδίσει την σταδιακή επέκταση των αντιπάλων της στις ίδιες περιοχές.

Δευτέρα 16 Οκτώβρη. Το ιράν είναι βασικός κρίκος στην αντι-αμερικανική επέκταση / κυριαρχία / «αμερικανικό 21^ο αιώνα»· κι όχι μόνο επειδή αυτό το αναγνώρισε πριν καιρό ο πολύς Μπρεζίνσκι στη «μεγάλη σκακιέρα του». Η συμμαχία του τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο είναι πράγματι στρατηγική· ο Πούτιν απλά το υπενθύμισε στον Νετανιάχου. Κι αυτή η συμμαχία είναι προχωρημένη. Πως αλλιώς, για παράδειγμα, θα παραχωρούσε η Τεχεράνη χρήση σε ρωσικά πολεμικά που κατευθύνονταν στη συρία, κάτι που απαγορεύεται απ’ το ιρανικό σύνταγμα, αν αυτή η συμμαχία δεν είχε βαθύνει;

Προφανώς αυτά τα ξέρουν καλά οι «ειδικοί» στην Ουάσιγκτον. Καταλαβαίνουν όμως ότι η τακτική της (σχετικής) «εξομάλυνσης» που ακολούθησε η διοίκηση Ομπάμα (με την υπογραφή της συμφωνίας 5+1) δεν πέτυχε να συγκρατήσει κανέναν.

Καταλαβαίνουν επίσης ότι ο καταλύτης της ήττας του σχεδιασμού τους για την συρία και το ιράκ ΔΕΝ ήταν οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης», που δεν είχαν καμία ιδέα από «πόλεμο σε πόλεις». Ο καταλύτης ήταν η Μόσχα. Όχι μόνο επειδή κουβάλησε την αεροπορία, τα ραντάρ και τους κρουζ της στη συρία. Αλλά και επειδή το δικό της επιτελείο είχε εμπειρία και know how από πόλεμο σε πόλεις (: τσετσενία) – κι εκπαίδευσε τόσο τους ιρανούς όσο και τους σύριους σ’ αυτό το είδος. Κάνοντάς τους αποτελεσματικούς απέναντι στους (επίσης καλά) εκπαιδευμένους του isis και των υπόλοιπων «τζιχαντιστικών» οργανώσεων. Αν, για παράδειγμα, δει κανείς τους ελιγμούς που έκαναν εφικτή την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo, θα καταλάβει (ίσως) ότι δεν είχαν απλά και μόνο την ρωσική υπογραφή. Κουβαλούσαν και την εμπειρία (με τα συν και τα πλην) του Γκρόζνι…

Τι μπορεί να κάνει όμως η Ουάσιγκτον αυτή τη χρονική στιγμή; Δείχνει την Τεχεράνη σαν «πρωτεύουσα της παγκόσμιας τρομοκρατίας», σε ένα μείγμα βερμπαλισμού, μιλιταρισμού και αμηχανίας – αλλά αυτό δεν την κάνει ακίνδυνη. Μάλλον το αντίθετο. Γιατί αν επιβεβαιώνεται, άλλη μια φορά τα τελευταία 2 χρόνια, με ακόμα πιο επιθετικό τρόπο, ότι η «διάσωση» της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επιρροής στην ευρύτερη περιοχή περνάει απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και με δεδομένο ότι το αντίπαλο μπλοκ είναι σταθερά διαμορφωμένο, τότε η Ουάσιγκτον (ή κάποιος απ’ τους συμμάχους της) θα πρέπει να προχωρήσει κι άλλο. Πέρα απ’ τις «καταγγελίες», και τις «κυρώσεις» που δεν θα έχουν πια κανένα αποτέλεσμα…

Να γιατί (εν συντομία) δεν πρόκειται για κάποια «διμερή διένεξη». Αν, δηλαδή, έχει κάποια σημασία να κοιτάμε τον ορίζοντα και όχι τον αφαλό μας…

(Εν τω μεταξύ, τη νύχτα Κυριακής προς Δευτέρα, ο ιρακινός στρατός και οι pmu – οι αραβικές / σιιτικές πολιτοφυλακές που έχουν εκπαιδεύσει οι “φρουροί της επανάστασης” – ξεκίνησαν μεγάλη επίθεση προς τα περίχωρα του Κιρκούκ. Στην πόλη ζει μια σχετική μειονότητα κούρδων (περίπου το 1/3) ενώ οι υπόλοιποι είναι άραβες και τουρκμένοι. Παρ’ όλα αυτά κατέχεται απ’ τους πεσμεγκρά, για όχι ασήμαντο λόγο: για τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου στα πέριξ.

Μετά το δημοψήφισμα της 25ης Σεπτέμβρη η Βαγδάτη ζήτησε απ’ το Αρμπίλ να επιστρέψει το Κιρκούκ στην δικαιοδοσία της. Η κουρδική φεουδαρχία αρνήθηκε. Τώρα τον λόγο τον έχουν τα όπλα…)

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Μπορεί η, ας πούμε, υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherini να ήταν “αυστηρή” απέναντι στο ψόφιο κουνάβι σε ότι αφορά την συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Αλλά στα μέτωπα που ανοίγει η “νέα αμερικανική στρατηγική”, δηλαδή το πυραυλικό του πρόγραμμα, την “τρομοκρατία”, τις “υποστηριζόμενες απ’ την Τεχεράνη ένοπλες οργανώσεις” και “άλλες κακές συμπεριφορές”, τα ευρωπαϊκά αφεντικά φαίνεται ότι είναι μπόσικα. Το κουβεντιάζουν.

Πόσο θα πλησιάσουν τον αμερικανικό τσαμπουκά; Εξαρτιέται απ’ τις business που έχουν ανοίξει ή σκοπεύουν να ανοίξουν στο ιράν· και απ’ το είδος των εμπορικών / οικονομικών κυρώσεων που θα μηχανευτεί η Ουάσιγκτον. Για παράδειγμα το Παρίσι έχει πολλαπλασιάσει τα deal του μετά την συμφωνία 5+1· το Λονδίνο μάλλον έχει μείνει μακρυά. Και γερμανικές επιχειρήσεις υπέγραψαν πρόσφατα καλές συμφωνίες με την Τεχεράνη.

Ο Nile Gardiner, διευθυντής ενός συντηρητικού think tank στην Ουάσιγκτον, τρίβει τα χέρια του πάντως: Παίζουν με την φωτιά [: τα ευρωπαϊκά αφεντικά] όταν επενδύουν στο ιράν, αφού μπορεί να κτυπηθούν σκληρά απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις. Αν θέλουν να κάνουν δουλειές στις ηπα θα πρέπει να υπακούσουν στις καινούργιες αμερικανικές κυρώσεις, αν και όταν επιβληθούν.

Οι υπ.εξ. της ε.ε. θα συναντηθούν αύριο (Δευτέρα) για μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης. Να υποθέσουμε ότι ο ογκόλιθος Nick the Greek θα «μαγνητοφωνήσει» την συζήτηση για να μπορεί να πουλήσει λεπτομέρειές της σε τυχόντες ενδιαφερόμενους;

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Για παράδειγμα το αγγλικό καθεστώς, που προσπαθεί να βρει την «γραμμή» του στις διαπραγματεύσεις για την έξοδό του απ’ την ε.ε., σίγουρα θα ήθελε να ξέρει πως μπορεί να αξιοποιήσει τις πιθανολογούμενες εμπορικές κυρώσεις κατά γαλλικών και γερμανικών εταιρειών που έχουν δουλειές στο ιράν…

Ο άγγλος υπουργός οικονομικών, συνεντευξιαζόμενος την περασμένη Παρασκευή στο κανάλι sky news, ήταν κάπως ωμός, μεταφέροντας το «κλίμα» αυτών των διαπραγματεύσεων:

Καταλαβαίνω ότι τα πάθη είναι έντονα, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει πολύ ισχυρές απόψεις για το θέμα [: αναφέρεται στις διαφορετικές απόψεις εντός αγγλίας…] αλλά είμαστε όλοι απ’ την ίδια μεριά, έχουμε την ίδια ατζέντα. Ο εχθρός, οι αντίπαλοι, είναι εκεί, στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Μ’ αυτούς είναι που πρέπει να διαπραγματευτούμε, να διαπραγματευτούμε σκληρά για να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή συμφωνία για την βρετανία.

Αυτό το «ο εχθρός είναι εκεί» μιλώντας για την ε.ε., δεν ακούστηκε σαν «πολιτικά σωστό»… Μετά από μερικές ώρες ο Philip Hammond αναγκάστηκε να το μαζέψει. Ήταν όμως ακριβές…

Γλώσσα λανθάνουσα…

Κυριακή 15 Οκτώβρη. Η εντατικοποίηση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά του ιράν θα ενισχύσει στο εσωτερικό του τα πιο συντηρητικά στοιχεία, όχι μόνο στις δομές εξουσίας αλλά στην κοινωνία. Είναι η αξιοποίηση του «η πατρίς κινδυνεύει» που απ’ το 1980 και μέχρι πρόσφατα κρατούσε παγωμένη την όποια κοινωνική εξέλιξη.

Οι απειλές ήταν απόλυτα πραγματικές. Απ’ τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο τότε σύμμαχος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν την δεκαετία του ’80, με την πλήρη υποστηρίξη ηπα, ευρώπης και (τότε) σοβιετικής ένωσης, μέχρι το πολεμόκαβλο «όλοι πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη» του αμερικανικού στρατού μετά την εισβολή στο ιράκ το 2003, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι σε πολιορκία. Η Ουάσιγκτον έκανε ένα σπουδαίο δώρο στις υπερσυντηρητικές φράξιες της ιρανικής εξουσίας: τους προσέφερε εδώ και δεκαετίες έναν σημαντικό «λόγο ύπαρξης» – και κυριαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την συμφωνία 5+1, που έδωσε στην Τεχεράνη τον ορίζοντα ενός «τέλους της πολιορκίας», οι ιρανοί μεταρρυθμιστές άρχισαν να ξανα-αναπνέουν. Αυτό μπορεί κανείς να το δει στους δρόμους: στην σταδιακή (ανεπίσημη μεν αλλά σαφή) «χαλάρωση» της θρησκευτικής αυστηρότητας και του θεολογικού correct.

Οι δυνατότητες να τροποποιηθούν και μεσοπρόθεσμα να αλλάξουν οι ιδεολογικοί συσχετισμοί μέσα στην ιρανική κοινωνία, σε ότι αφορά την καθημερινότητα, υπάρχουν και είναι έντονες. Όμως κάτω απ’ τις αμερικανικές απειλές (και προβοκάτσιες) τέτοιες αλλαγές εμποδίζονται…

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Που είχαμε μείνει χτες; Α, ναι: στην επικείμενη επίσκεψη του Alex – του – ηγέτη – ψόφιου – κοριού και του επιτελείου του στο ψόφιο κουνάβι. Τι επίσκεψη; «Επίθεση γοητείας» θα είναι… Για να μην πούμε κατάκτηση!

Πάει, λοιπόν, κούτσα κούτσα, αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο του ανδρός που διαφεντεύει μια χερσόνησο στην ανατολική Μεσόγειο, να πουλήσει καμιά εκδούλευση, εκδουλευσούλα, κάτι τις τέλος πάντων.

Να, όμως, πως έχουν ήδη τα πράγματα πριν καν πατήσει το πόδι του στο τιμημένο αμερικανικό έδαφος.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Σύμφωνα με νόμο που κατάφεραν και πέρασαν οι αμερικάνοι αντίπαλοι της συμφωνίας 5+1 (αγγλία, γαλλία, ρωσία, κίνα, ηπα, γερμανία, ιράν) για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ενώ τα υπόλοιπα κράτη την υπέγραψαν μια κι έξω, στην Ουάσιγκτον ο κάθε φορά πρόεδρος πρέπει να την ανανεώνει ανά τρίμηνο. Βαρετό; Γραφειοκρατικό; Και βάλε. Αλλά «το αφεντικό έχει το νου του». Δεν ψωνίζει γουρούνι στο σακί. Δεν κάνει συμβόλαιο αορίστου χρόνου.

Το ψόφιο κουνάβι την έχει ανανεώσει ήδη δυο φορές από τότε που έκατσε στην προεδρική καρέκλα· αλλά τώρα αρνείται. Ο λόγος είναι προφανής: η επιδείνωση (σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων) της κατάστασης στο συρο-ιρανικό πεδίο μάχης. Οπότε το ψόφιο κουνάβι λέει «όχι», και η ανανέωση της συμφωνίας περνάει στο κογκρέσο, που έχει κατ’ αρχήν δύο μήνες στη διάθεσή του να δει το θεματάκι. Προς το παρόν δεν υπάρχουν εκεί συσχετισμοί για να ακυρωθεί η αμερικανική υπογραφή. Όμως:

Είναι καιρός για όλο τον κόσμο να ενωθεί μαζί μας στην απαίτηση να σταματήσει η κυβέρνηση του ιράν την ενασχόλησή της με τον θανάτο και την καταστροφή. Πρόεδρος Donald J. Trump.

Ο πρόεδρος Donald J. Trump, σε συνεργασία με την ομάδα εθνικής ασφάλειας, έκανε δεκτή τη νέα στρατηγική για το ιράν. Είναι η κατάληξη 9 μηνών διαβουλεύσεων με το κογκρέσσο και τους συμμάχους μας πάνω στο πως θα προστατευτεί καλύτερα η αμερική.

Έτσι ξεκινάει το χτεσινό (πολεμικό) δελτίο τύπου του αμερικανικού λευκού οίκου. Και αμέσως μετά συνεχίζει:

Η νέα στρατηγική των ηπα απέναντι στο ιράν εστιάζει στην εξουδετέρωση της αποσταθεροποιητικής επιρροής της κυβέρνησης του ιράν, και στον περιορισμό της επιθετικότητάς του, ειδικά της υποστήριξης του προς τρομοκράτες και ενόπλους…

Μη μπορώντας να προχωρήσει (προς το παρόν…) στην άμεση και κατά μέτωπο αμφισβήτηση της συμφωνίας 5+1 για τον έλεγχο των πυρηνικών του ιράν (καθώς θα απομονωνόταν διεθνώς) η Ουάσιγκτον ανοίγει (το έχετε διαβάσει ήδη στην ασταμάτητη μηχανή) καινούργιους καυγάδες. Στη συγκεκριμένη ανακοίνωση / δελτίο τύπου «η αντιμετώπιση των φρουρών της επανάστασης» αναγορεύεται σαν κύριος στόχος. Ήδη, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης, το αμερικανικό υπ.οικ. ανακοίνωσε ότι τοποθέτησε τους “φρουρούς” στη λίστα των “τρομοκρατικών οργανώσεων απέναντι στις οποίες απαιτούνται κυρώσεις”, με την κατηγορία ότι παρέχει βοήθεια σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Hamas, η Hesbollah, (αλλά και) οι Taliban… Για να μην μείνει στα λόγια, το αμερικανικό υπ.οικ. έβαλε κυρώσεις σε 4 “οντότητες”, οι 3 ιρανικές και η άλλη κινεζική, με τον ισχυρισμό ότι “στηρίζουν τους φρουρούς ή/και τον ιρανικό στρατό”. Αυτό είναι η αρχή…

Είναι το Τελ Αβίβ και το συρο-ιρακινό πεδίο μάχης που μιλάνε· σε μεγάλο βαθμό και εκείνο της υεμένης: οπουδήποτε οι στρατοί (ή/και οι proxies) της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ ηττώνται, υπάρχει (λέει η «νέα στρατηγική») μια τρομοκρατική οργάνωση: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης». Αυτοί στήριξαν το καθεστώς Άσαντ (αυτό το αναφέρει επι λέξει το δελτίο τύπου…).

Αυτοί φταίνε για όλα: οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις (λέει η ανακοίνωση) έδωσαν μονόπλευρη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του σουνίτικου εξτρεμισμού· και αδιαφόρησαν για τον σιιτικό. Αυτό αλλάζει. Δόξα και τιμή στο αμερικανικό βαθύ κράτος που κατάλαβε ότι η (σουνιτική) «αλ-Κάιντα» ήταν δουλειά των σιιτών…

Μέχρι τώρα μεμονωμένα άτομα καθώς και κάποιες «οντότητες» που έχουν σχέση με τους ιρανούς «φρουρούς» είχαν τοποθετηθεί στην αμερικανική λίστα «τρομοκρατών». Όχι, όμως, το σύνολο του στρατιωτικού σώματος, που αποτελεί και τον βασικό στρατό του ιράν.

Φαίνεται ότι τα επιτελεία του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ιράν είναι ο σχετικά πιο αδύνατος μεν αλλά απ’ την άλλη μεριά βολικός κρίκος του μπλοκ της Astana. Ο Άσαντ και το καθεστώς του είναι ήδη στόχος· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μικρή για να απασχολήσει την Ουάσιγκτον (ανήκει στις άμεσες αρμοδιότητες του Τελ Αβιβ)· η Μόσχα, απ’ την άλλη μεριά, είναι πολύ μεγάλη για να χαρακτηριστεί ο στρατός της «τρομοκράτης». (Αν και ποτέ δεν ξέρεις…)

Ελπίζει πραγματικά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ότι «θα σπάσουν τη ραχοκοκαλιά» του μπλοκ της Astana σημαδεύοντας τους ιρανούς «φρουρούς»; Μάλλον όχι. Σε πρώτο χρόνο, κι αυτό είναι το σχετικά εύκολο κομμάτι, θα μπορούν να επιβάλλουν κατά βούληση νέες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, προσπαθώντας να τραβήξουν με το ζόρι σ’ αυτές και την ευρώπη· απ’ την μεριά της Μόσχας ή/και του Πεκίνου θα ήταν απόλυτα ηλίθιο να περιμένουν ότι θα συμφωνήσουν.

Το πιο ζόρικο είναι ότι με βάση τη «νέα στρατηγική» τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ή οι πεζικάριοι proxies των ηπα και του ισραήλ θα μπορούν να κτυπούν θέσεις του μπλοκ της Astana στο συριακό και στο ιρακινό έδαφος με την δικαιολογία ότι «χτυπάμε τρομοκράτες». Πρόκειται για ένα είδος επισημοποίησης εκ των υστέρων ορισμένων επιθέσεων που έχουν γίνει, εναντίον και ρώσων αξιωματικών…

Είναι τυχοδιωκτισμός. Αλλά… Θα ήταν δυνατόν να παραδεχτούν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ την ήττα τους;

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Την προηγούμενη Κυριακή 8 Οκτώβρη, περιμένοντας ότι κάπως έτσι θα ήταν η καινούργια «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο επικεφαλής των «φρουρών της επανάστασης» αρχικαραβανάς Mohammad Ali Jafari είχε δηλώσει:

… Αν τα νέα που μαθαίνουμε είναι σωστά σχετικά με την βλακεία [: stupidity] της αμερικανικής κυβέρνησης στο να θεωρήσει τους φρουρούς της επανάστασης τρομοκρατική οργάνωση, τότε οι φρουροί της επανάστασης θα θεωρήσουν τον αμερικανικό στρατό σαν μια εκδοχή του ισλαμικού κράτους [: isis] σε όλο τον κόσμο… Για να συμπληρώσει ότι οι αμερικάνοι θα πρέπει να μετακομίσουν όλες τις βάσεις τους στην περιοχή, ώστε να βρίσκονται έξω απ’ την ακτίνα δράσης των πυραύλων των «φρουρών»: 2.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα ιρανικά σύνορα.

Είναι φτηνοί λεονταρισμοί και εύκολοι βερμπαλισμοί απ’ την μεριά της Τεχεράνης: δεν έχει κανένα συμφέρον να κτυπήσει πρώτη αμερικανικές θέσεις. Έχει όμως την δυνατότητα να κτυπήσει εκεί που οι αμερικανικοί σχεδιασμοί πραγματικά πονούν, τόσο στη συρία – ιράκ και την υεμένη όσο και στο αφγανιστάν (όπου έχει μια ορισμένη επιρροή): στο έδαφος. Να ενισχύσει την συμμετοχή της και, σε συνεργασία με την Μόσχα και το Πεκίνο, να επιταχύνει τις απελευθερώσεις περιοχών απ’ τον isis και τις υπόλοιπες (λίγες) φιλοαμερικανικές / φιλοϊσραηλινές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις.

Θα απομένει όμως το κουρδικό μέτωπο, πίσω απ’ το οποίο ο αμερικανικός στρατός οχυρώνεται διαρκώς, όλο και περισσότερο, κάθε ημέρα που περνάει, με διαρκείς αποστολές όπλων, πυρομαχικών· και συμβούλων. Μπορεί και μισθοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση: τόσο η «νέα στρατηγική» κατά του ιράν όσο και η γενεαλογία της (ειδικά το γεγονός ότι ήταν η ρωσική επέμβαση και όχι οι “φρουροί”, πριν από 2 χρόνια, που στραπατσάρισε τα σχέδια για την μέση Ανατολή) επιβεβαιώνουν πεντακάθαρα αυτό που υποστηρίζουμε: το συριακό (και το ιρακινό) πεδίο μάχης είναι του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Ενώ, λοιπόν, το ντόπιο πόπολο πιπιλάει τα δάκτυλά του, «οι εκπρόσωποι του έθνους», σαν ενιαίο μπλοκ, οδηγούν το κοπάδι, ανεπαισθήτως, στο σφαγείο του.

Δεν χρειάζονται πολλά προς το παρόν. Ίσα ίσα να σφίξει ο Alex – ο – ψόφιος – κοριός εγκάρδια, μ’ εκείνο το αυτοκόλλητο πλαστικό χαμόγελό του, το χέρι του ψόφιου κουναβιού.

Η διαδρομή των ηλίθιων προς την κόλαση είναι χαρούμενη έως πανηγυρική…