Καταλωνία 3

Κυριακή 22 Οκτώβρη. Οπότε; Ανάμεσα στα δύο “βλέποντας και κάνοντας” εκείνο της Μαδρίτης έχει το πάνω χέρι. Γιατί έχει πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, και γιατί έχει μαζί του τους κρατικούς (και παρακρατικούς) μηχανισμούς. Χρησιμοποιεί το “είσαστε παράνομοι / εφαρμόζουμε το νόμο” επειδή η καταλανική πλευρά έχασε την ευκαιρία να απονομιμοποιήσει την ισπανική (και οπωσδήποτε την δεξιά της, επιδιώκοντας ακόμα και ένα ρήγμα αυτο-επιβίωσης στο ισπανικό καθεστώς) με πολιτικό τρόπο και μέσα. Τι θα έχανε, άραγε, αν έχοντας αυτή (η καταλανική πλευρά) την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πάνω χέρι για ένα ικανό διάστημα έβγαζε στον αφρό, σαν εναλλακτική της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας (όχι τις γενικά και αόριστα “διαπραγματεύσεις” αλλά) την απαίτηση για αλλαγή του ισπανικού συντάγματος έτσι ώστε να ισχύσει η συμφωνία που είχε γίνει μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης το 2006;

Τι θα έχανε; Και τι ελπίζει να κερδίσει τώρα που είναι διαρκώς στην άμυνα πισωπατώντας; Τώρα που σπρώχνεται να υπερασπιστεί όχι “το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος” αλλά αυτά που ίσχυαν πριν απ’ αυτό;

Ο στρατός…

Κυριακή 22 Οκτώβρη. Κι ενώ αυτά και άλλα συμβαίνουν στη νοτιοδυτική άκρη του project europe, κάπου στο κέντρο του μια καλή μάζα τσέχων (ψηφοφόρων) , μετά τους αυστριακούς, κατατάχτηκε στον μεγάλο στρατό των μεταμοντέρνων αντιδραστικών / παρακμιακών. Οι τσέχοι «αγανακτισμένοι» διάλεξαν για πρωθυπουργό τους έναν που τον είδαν για «αντισυστημικό»: τον εκατομμυριούχο Andrej Babiš, που πέρα απ’ τις υπόλοιπες μπίζνες τους τους «πηδάει» τα μυαλά σαν ιδιοκτήτης των περισσότερων τσεχικών μήντια.

Θα ακούσουμε πάλι τις γνωστές «εξηγήσεις» για τις ροπές (και) των τσέχων ψηφοφόρων: τα «προβλήματα της ε.ε.», η «γραφειοκρατία των Βρυξελλών», «οι μετανάστες»… Βλακείες με περικεφαλαία, που έχουν σκοπό όχι να «εξηγήσουν» αλλά να νομιμοποιήσουν και να συμφιλιώσουν με την ηθική και διανοητική παρακμή! Ο «μεγάλος στρατός» των αντιδραστικών του πρώτου κόσμου, απ’ τις ηπα μέχρι την αγγλία και την κεντρική ευρώπη απλά δεν έχει ιδέα τι του γίνεται. Έχει μόνο μια μεγάλη ιδέα: για τον Εαυτό του ο καθένας. Και ακολουθεί τον δρόμο που τον πρωτοείδαμε να ανοίγει εδώ, δίπλα, στο «εργαστήριο της ευρώπης», την ιταλία. Όταν έβγαινε και ξανάβγαινε πρωθυπουργός ένας Μπερλουσκόνι. Ποιο ήταν το «πολιτικό προσόν» του; Ένα και απλό: οι ψηφοφόροι του ήθελαν να του μοιάσουν…

Τότε το ιταλικό σύστημα διεύθυνσης ήταν «πρωτοπορεία». Με τον καιρό οι ευρύτερες μικροαστικές πρωτοκοσμικές μάζες κατάκτησαν το «δικαίωμα», μέσα απ’ το internet και τα social media, να επισημοποιούν αυτό που πάντα τις χαρακτηρίζε σαν κοινωνική θέση, «ήθη και πεποιθήσεις», αλλά ήταν γενικά αποκλεισμένο απ’ τον «επίσημο και καθώς πρέπει δημόσιο χώρο / λόγο»: την μικρόνοια, την μικροψυχία, τον καιροσκοπισμό, την ηδονοβλεψία τους.

Κι αφού νομιμοποιήθηκαν στους ψηφιακούς δημόσιους χωρο/χρόνους ανακηρύσσουν και τους ηγέτες που θαυμάζουν και τους αντιστοιχούν. Μπορεί να είναι ζάμπλουτοι (και «γαμιάδες»), μπορεί να είναι γιάπηδες (και «boys», πάλι μ’ ένα υπονοούμενο σεξουαλικής ισχύος), μπορεί να είναι ένας συνδυασμός. Που, φυσικά, θα κοιτάξουν τις δικές τους δουλειές, πετώντας στους ψηφοφόρους τους κανά κόκκαλο.

Πως το έλεγαν στη φάση της παρακμής της Ρώμης; Άρτο και θεάματα; Ε, τώρα λέγεται tittytainment… Αυτό επεκτείνεται, αυτό “κερδίζει” και εκλογές…

(Αν δεν το ξέρετε ψάξτε το..)

Κάιρο

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Κι αυτός καλός φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους είναι· γι’ αυτό και είναι προστατευμένος από τυχόν αδιάκριτα και “ευαίσθητα” βλέμματα της ντόπιας κοινής γνώμης… Πρόκειται για τον καραβανά / δικτάτορα / χασάπη της αιγύπτου στρατηγό Sisi, τον οποίο οι φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες (ειδικά ο ψεκασμένος και ο ογκόλιθος) έχουν προστατέψει όποτε χρειάστηκε σε διεθνείς οργανισμούς. Με διάφορα βέτο και άλλα παρόμοια. Επειδή, όπως το έχει πει ο Nick the greek, με την μέθοδο του Sisi θα ωριμάσει κάποια στιγμή και ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων. (Ξέρει αυτός… Έχει υμνήσει από μικρός χούντες και χούντες…)

Ευτυχώς (και για τους έλληνες επιχειρηματίες που έχουν «επενδύσει» στην άγρια εκμετάλλευση του αιγυπτιακού προλεταριάτου) τέτοια στιγμή δεν έχει έρθει ακόμα. Ούτε πρόκειται να έρθει, αν δεν ξαναγίνει μια καινούργια επανάσταση. Πριν σχεδόν 10 ημέρες, στις 12 Οκτώβρη, ο Sisi διέταξε μια ακόμα τρίμηνη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Στην περίπτωση της αιγύπτου αυτό σημαίνει απλά και καθαρά στρατιωτικό νόμο: απαγορεύσεις στις συγκεντρώσεις, στις συναντήσεις ακόμα και στις απλές μετακινήσεις· ασφυκτικός έλεγχος σε όλα τα μέσα επικοινωνίας, απ’ τα μήντια μέχρι τα τηλέφωνα και τα όποια “social media”· κλείσιμο καταστημάτων και οποιουδήποτε άλλου σημείου μπορεί να μαζευτούν άνθρωποι, κατά πως γουστάρει η στρατοαστυνομία· απαγόρευση κυκλοφορίας μετά την δύση του ήλιου σε περιοχές πόλεων που οι υφιστάμενοι του Sisi θεωρούν «επικίνδυνες»· έκτακτα δικαστήρια με αρμοδιότητες στρατοδικείων και χωρίς δυνατότητα έφεσης κατά της ποινής. Αυτά είναι μερικά απ’ τα προσόντα της δικτατορίας του Sisi που την κάνουν εξαιρετικά αγαπητή στο Τελ Αβίβ, στη Λευκωσία και, φυσικά, στην Αθήνα.

Υπάρχουν κι άλλα, εξίσου αγαπητά διεθνώς: συλλήψεις κατά βούληση και χωρίς καν επίσημο κατηγορητήριο, έρευνες σε σπίτια και άλλους ιδιωτικούς χώρους επίσης κατά βούληση· και εξαφανίσεις. Εκατοντάδες εξαφανίσεις: συλληφθένες εξαφανίζονται για μήνες, καθώς απαγορεύεται οποιαδήποτε επικοινωνία τους με δικηγόρους ή οικείους, καθώς και οποιαδήποτε αναφορά στην κατάστασή τους… Καμιά φορά οι εξαφανισμένοι βρίσκονται πεταμένοι σε χαντάκια, νεκροί, γεμάτοι τα σημάδια των βασανιστηρίων…

Το αιγυπτιακό σύνταγμα του 2014 περιορίζει την διάρκεια της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» στους 3 μήνες, και επιτρέπει την ανανέωσή της μόνο μια επιπλέον φορά, και πάλι για 3 μήνες. Κανένα πρόβλημα! Ο Sisi κάθε εξάμηνο κηρύσσει καινούργια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για 3 μήνες, την ανανεώνει μια φορά για άλλους 3, και ύστερα ξανά καινούργια… Αυτό δεν το απαγορεύει το σύνταγμα… Συνεπώς είναι «εντός νομιμότητας».

Μήπως θα πρέπει τα ντόπια μήντια που υποστηρίζουν τις φαιορόζ προσπάθειες να τονίσουν την σημαντική συμβολή της Αθήνας στην “ανάπτυξη” και την “δημοκρατία” της αιγύπτου; Και μήπως θα πρέπει το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο και οι τωρινές πολιτικές τους βιτρίνες, στα πλαίσια της «πολυδιάστασης εξωτερικής πολιτικής» τους, να στολίσουν την προς νότο διάστασή της με κατά μετάλλιο, κανά μεγαλόσταυρο κάποιου χριστιανικού τάγματος, περασμένο στον λαιμό του δικτάτορα; Έστω κάποιο πανεπιστήμιο, το Πάντειο για παράδειγμα, να τον ανακηρύξει “επίτιμο διδάκτορα”; Ε;

Σαν ψυχολογική υποστηρίξη: φαίνεται ότι παρά την βία και την τρομοκρατία του στρατιωτικού καθεστώτος, τα προβλήματά του πολλαπλασιάζονται: η διαχείριση της κρίσης του αιγυπτιακού καπιταλισμού (με τους γνωστούς τρόπους) αυξάνει την ήδη πολύ μεγάλη φτώχια, και επιπλέον χτυπάει τα «χαμηλότερα» από οικονομική άποψη στρώματα της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Που στην αίγυπτο ξεκινάει απ’ τους μισθωτούς που έχουν σταθερή δουλειά (οπουδήποτε) και εκτείνεται μέχρι διάφορους πολύ φραγκάτους ελεύθερους επαγγελματίες, ανώτερα στελέχη του δημόσιου τομέα και του στρατού, κλπ.

Ένα παράσημο απ’ την «κοιτίδα της δημοκρατίας»!!! Επειγόντως!!!

Εθνικό μασάζ

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Την έχουν πει “αεροπλανοφόρο της Μεσογείου”, χαρακτηρίζεται η πιο σπουδαία αμερικανική βάση των ηπα στο εξωτερικό, ήταν η κυριότερη βάση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο ιράκ και στον πόλεμο στο αφγανιστάν και στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα θέματα στις συνομιλίες του με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο λόγος για την αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης, για την οποία, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ρωτήθηκε στην κοινή – με τον αμερικανό πρόεδρο – συνέντευξη τύπου, είπε: “Είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί, η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί”.

…

Η αμερικανική πλευρά δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για το χρονικό όριο της παράτασης της συμφωνίας, καθώς θεωρεί τη συνέχιση των ανανεώσεών της δεδομένη. Ίσως γι’ αυτό συνεχίζει απρόσκοπτα τις εργασίες επέκτασης της βάσης, ενώ πληροφορίες από στρατιωτικές πηγές θέλουν τους αμερικανούς να σχεδιάζουν την περαιτώρω παρουσία τους στη χώρα μας, αφού ήδη αναζητούν χώρο για να εγκαταστήσουν βάση για τα μη επανδθρωμένα αεροσκάφη (uav) τους…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ένα απ’ τα ρεπορτάζ της καθεστωτικής / φιλοκυβερνητικής «εφημερίδας των συντακτών» (20 – 22/10), σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα, που περιλαμβάνει δισέλιδη συνέντευξη του εξοχότατου πρωθ. και ηγέτη Alex – του – ψόφιου – κοριού, και διαπνέεται από την ιδέα «σιγά και τι έγινε; πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική κάνουμε…»

Παρότι το ταξίδι του εξοχότατου στην Ουάσιγκτον τράβηξε δίκαια την προσοχή, πρέπει να το αναγνωρίσουμε: ο βασικότερος λόγος της «ελκυστικότητάς» του σε τέτοιες «διεθνείς επαφές», εντός ή εκτός συνόρων,  είναι επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί όταν «γλύφει» – γινόμενος λίγο ή πολύ καραγκιόζης (με την πολιτική / εξουσιαστική έννοια, πάντα). Ο άνθρωπος που κατασκευάστηκε από τα αρμόδια συνεργεία, επιτελεία και γραφεία δημόσιων σχέσεων σαν ο «κατηγορώ όλους τους ανθέλληνες» και σαν ο ultra «αγανακτισμένος» συμπεριφέρεται με την ουρά στα σκέλια όταν φιλάει εκεί που έφτυνε. Δεν τον εκπαίδευσαν αρκετά επ’ αυτού και δεν τόχει να το παίζει αγέρωχος.

Κι έτσι ξεστομίζει πράγματα που μετά παλεύει να τα κουκουλώσει με άλλες εξυπνάδες. Όπως παντού όπου νοιώθει σπουδαίος, έτσι και στην Ουάσιγκτον τον έτρωγε η γλώσσα του: «σημαντική δουλειά» γίνεται απ’ τους αμερικάνους μέσω Σούδας (τι άραγε δουλειά; θερμοκήπια;) και: όχι μόνο «μπορεί» (να αναβαθμιστεί η αμερικανική βάση και η δουλειά που κάνει), αλλά …ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ… Πρέπει; «Πρέπει»; Γιατί εξοχότατε;

Κατά τα άλλα, ο μόνιμος φιλοαμερικανισμός (και φιλοαγγλισμός, μην ξεχνιόμαστε) του ελληνικού βαθέος κράτους δεν εκδηλώθηκε τώρα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. παρέα με τον ογκόλιθο υπ.εξ. την ε.ε. απειλούσαν με εκτόξευση εκατοντάδων «τζιχαντιστών» την άνοιξη του 2015· όχι τις ηπα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. στις ηπα πουλούσε «το πετρέλαιο του Αιγαίου», και στον αμερικανικό στρατό έδινε έξτρα βάση στην Κάρπαθο την ίδια εποχή· όχι στην κίνα. Ο ογκόλιθος υπ.εξ. με τους χάρτες της περιοχής παραμάσχαλα (μαζί με τα μεγαλεπήβολα ελληνικά σχέδια «τάξης και ασφάλειας» στην ανατολική Μεσόγειο) στην Ουάσιγκτον έτρεξε, όχι μία αλλά δύο φορές, μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού· όχι στο Βερολίνο ή στο Παρίσι. Το φαιορόζ κυβερνητικό τσούρμο, όπως και οι προηγούμενοι, στο Τελ Αβίβ δίνουν αέρα και γη για επιθετική στρατιωτική εκπαίδευση· όχι στην Λισαβώνα. Με τον Sisi κάνουν deal, όχι με τον Χαμενεΐ. Εν τέλει τα θρυλικά «έξω απ’ το ευρώ» και «έξω απ’ την ε.ε.», μαζί με την μνημειώδη επίθεση με αρχιστράτηγο τον υπ.οικ. Γιάνη στο πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν απειλούσαν με «διάλυση» το νατο… Την ευρωζώνη είχαν στο στόχαστρο… Τα αμερικανικά και αγγλικά καθεστωτικά μήντια (συμπεριλαμβανόμενων διάσημων και λιγότερο διάσημων αμερικανοάγγλων οικονομολόγων…) ήταν που στήριζαν την επίθεση, όχι τα τουρκικά…

Για να μην το βασανίζουμε: αν η Ουάσιγκτον έλεγε στην Αθήνα «έλα να σε δανείσω εγώ και να κάνουμε ένα δικό μας μνημόνιο» το ελληνικό βαθύ κράτος, ρυμουλκούμενο απ’ αυτούς που ξέρουν από αξιοποίηση ναυαγίων και λοιπά λαθρεμπόρια, θα είχε εξοκείλει προ πολλού απροκάλυπτα στην ανατολική ακτή των ηπα…

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δίνει σέντσι για το ελληνικό δράμα. Με οποιαδήποτε διοίκηση. Όχι επειδή δεν έχει. Αλλά επειδή η διεθνής (γεωπολιτική) αξία του ελληνικού οικοπέδου σαν σύνολο έχει πέσει δραματικά αυτούς τους καιρούς. Δεν υπάρχει «σοβιετικό μπλοκ» στα βόρεια ελληνικά σύνορα πια… Το νότιο ευρωπαϊκό μέτωπο έχει μετατοπιστεί στην ουκρανία… Και σ’ ότι αφορά την Άγκυρα, όσο κι αν χτυπιέται ο ελληνικός εθνικισμός εδώ και χρόνια, δεν συμφέρει ούτε την ίδια ούτε την Ουάσιγκτον να γίνουν ανοικτά εχθροί. Όχι, σίγουρα, με τα τωρινά δεδομένα. Συνεπώς το «τελευταίο ανάχωμα της σταθερότητας πριν το χάος» ηχεί ηλίθιο προσόν στ’ αυτιά των πραγματιστών αφεντικών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν το ελλαδιστάν ήταν κοντά στα στενά της Malacca κάτι θα γινόταν. Αλλά δεν είναι. Οπότε συμβαίνουν αυτές οι υπερβολικές εκδηλώσεις αφοσίωσης απ’ την μεριά της Αθήνας. “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…” Μπας και βγει κανά δολάριο παραπάνω…

Σαν «αναξιοπρεπής επαίτης» – ο Κονδύλης το είπε… (Sarajevo 114B, Φλεβάρης 2017).

Cult

 

Σάββατο 21 Οκτώβρη.  Εκεί που ο εξοχότατος ψόφιος κοριός κινδυνεύει να αποκτήσει ένα μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό (ίσως κι εμάς μέσα!) είναι όταν ξεστομίζει διάφορες βλακείες, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά· και το κάνει συχνά.

Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν στο ινστιτούτο Brookings (!!!) όταν ερωτώμενος για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας επέλεξε να απαντήσει βουκολικά με την γνωστή ελληνική παροιμία «φάγαμε τον γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε;» μεταφρασμένη λέξη προς λέξη. Επειδή δεν μπορεί ακόμα να σκέφτεται στα αγγλικά (όταν τα μιλάει…) μπέρδεψε την «ουρά»: αντί για ουρά ζώου (tail) κόλλησε την ανθρώπινη «ουρά» (queue) – ήταν το τελικό κτύπημα στο κοινό του! Σε μια φράση που κανείς δεν θα καταλάβαινε το νόημά της, έτσι κι αλλιώς…

Όμως δεν αναφέρθηκε καν σε γαΐδαρο. Τον αντικατέστησε με … καμήλα. Βρυκολάκιασε ξαφνικά στο μυαλό του το «καραβάνι» (που συνεχίζει παρότι τα σκυλιά – ή, ίσως, τα γαϊδούρια – αλιχτάνε), ε; Λέμε πως όχι. Το γαιδούρι είναι το ιστορικό σήμα των δημοκρατικών στις ηπα. Συνεπώς το «φάγαμε τον γάιδαρο…» θα ερμηνευόταν σαν «φάγαμε τον Ομπάμα…». (Ίσως γι’ αυτό απορρίφθηκε στην προετοιμασία, αν έπεσε τέτοια, και η ιδέα «φάγαμε τον ελέφαντα»: είναι το σήμα των συντηρητικών… )

Αυτό, είμαστε σίγουροι, δείχνει ότι είχε προηγηθεί συζήτηση στο επιτελείο του, και προετοιμασία για να πετάξει το We have already eaten the camel… now there is the queue! Κάποιο τσακάλι πρόσεξε τον “γάιδαρο” και μετά από ανταλλαγή απόψεων αποφασίστηκε να αλλάξει με καμήλα (-“και γιατί καμήλα; θα νομίζουν ότι είμαστε άραβες” – “και τι να βάλουμε;” – “άλογο” – “μπααα, μπορεί να κάνει κανένας ιππασία και να στραβώσει”… κλπ).

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο γάιδαρος των δημοκρατικών, στο παραδοσιακό logo και σε μια πρόσφατη γραφιστική εξέλιξη, kicking…

Κάτω: ο εξοχότατος μόλις έχει εκτοξεύσει το πρώτο μισό της παροιμίας, με την καμήλα, και ετοιμάζεται να ρίξει το δεύτερο, ότι οι έλληνες θα φάνε μετά την καμήλα και τις ουρές στους γκισέδες…

Οι διπλανοί του ίσως αναρωτιούνται μήπως το δντ θα πρέπει να αναγκάσει τους έλληνες να γίνουν χορτοφάγοι – πριν κατασπαράξουν τον πλανήτη… )

Ο φίλος στην Ουάσιγκτον

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. …Είναι μια συμφωνία που σταμάτησε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή, δίπλα μας. Αυτό έφερε ασφάλεια στην περιοχή και στους νέους στη χώρα. Αυτός ήταν ο ευρωπαϊκός δρόμος και ήταν χάρη σε εμάς επειδή είμαστε ο διαμεσολαβητής…

Αυτά είπε, ανάμεσα σε άλλα, η (ας πούμε) “υπ.εξ. της ε.ε.” Μογκερίνι, μιλώντας πριν δυο μέρες σε εκδήλωση των σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο. Αναφερόταν στη συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ρίχνοντας διάφορες μπηχτές προς την μεριά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το ποια είναι η άποψη του ελληνικού βαθέος κράτους (και άρα της φαιορόζ κυβέρνησης) για το θέμα δεν το ξέρουμε. Το γεγονός όμως ότι ευλογεί τις αμερικανικές στρατιωτικές υποδομές στα μέρη μας, “διαπραγματευόμενη” την αναβάθμισή τους, όταν η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν κηρύξει πόλεμο στην Τεχεράνη και όχι μόνο, είναι de facto άποψη. Και κανείς δεν θα ασχοληθεί ούτε θα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε μελλοντικά ελληνικά «λόγια παχιά» υπέρ της «ειρήνης» κλπ κλπ.

Δεν είναι υποχρεωτικό να εκστρατεύσει «εθνικός στρατός» για να παίρνει μέρος ένας κράτος στην τωρινή φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Μπορεί να προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη, ενδεχομένως κρίσιμη, σε κάποιον απ’ τους άμεσα εμπόλεμους.

Τα ελληνικά αφεντικά έχουν διαλέξει: υποστηρίζουν τον κυρίως επιτιθέμενο. Τις ηπα. Αυτό είναι συνέπεια της κεντρικής θέσης που έχουν στην «τεχνική» σύνθεση του ελληνικού καπιταλισμού τα «πλωτά εργοστάσια», δηλαδή οι εφοπλιστές. Στο βαθμό που η Ουάσιγκτον εμφανίζεται ακόμα (και προς το παρόν είναι) «θαλασσοκράτειρα», τα συμφέροντα των εφοπλιστών (και ενός ευρύτερου κύκλου αφεντικών που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές) βρίσκουν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό τον «φυσικό προστάτη» τους. (Αυτό δεν σημαίνει ότι η ε.ε., ειδωμένη σαν σύνολο, δεν είναι επίσης ιμπεριαλιστική. Είναι, με διαφορετικούς τρόπους.)

Τα υπόλοιπα, περί ενδιαφέροντος για την «σταθερότητα στην περιοχή» κλπ κλπ, είτε τα λέει ο ψόφιος κοριός είτε τα λέει το ψόφιο κουνάβι, είναι φτηνά προπαγανδιστικά παπατζιλίκια.

Καταλωνία

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. Το καθεστώς του Rajoy θεωρεί ότι η Βαρκελώνη έχει κηρύξει ανεξαρτησία και, κατά συνέπεια θα αρχίσει την εφαρμογή του άρθρου 155 σε βάρος της… Το καθεστώς του Puigdemont απαντάει ότι αν υπάρξει τέτοια εφαρμογή θα κηρύξει την ανεξαρτησία… Πώς λέγεται αυτό; Διαγωνισμός πολιτικής επιβίωσης με βασικό κανόνα: ο θάνατός σου η ζωή μου.

Όμως ο Puigdemont και αυτό που αντιπροσωπεύει (τουλάχιστον στη δεξιά εκδοχή του) μας φαίνεται αληθινά στριμωγμένος. Μετά από όσα έγιναν πριν και στη διάρκεια του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, έχει φτάσει να χρησιμοποιεί την «ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας» σαν αντίποινο στην εφαρμογή του άρθρου 155!!

Απ’ την άποψη της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας έχασε πολύ γρήγορα (στον δικό μας προλεταριακό τρόπο σκέψης) το «πλεονέκτημα έδρας», δηλαδή το πλεονέκτημα που είχε η καταστολή του δημοψηφίσματος. Το βράδυ της 1ης Οκτώβρη υποσχόταν ότι θα ανακηρύξει την ανεξαρτησία την επόμενη ημέρα· ενώ αυτό ήταν το τελευταίο που έπρεπε να κάνει!!! (Τελικά δεν το έκανε ούτε μετά από 8 ημέρες: άφησε χρόνο στο καθεστώς του Rajoy να ανασυνταχτεί).

Ακόμα κι αν, από συναισθηματική άποψη, ήθελε να κηρύξει το αποτέλεσμα του ρημαγμένου απ’ την guarda civil δημοψηφίσματος σαν αυθεντικό, από πολιτική άποψη δεν έπρεπε να το κάνει! Γιατί κάνοντάς το παρέγραψε το γεγονός ότι το μισοφασιστικό καθεστώς της Μαδρίτης προσπάθησε να εμποδίσει (και σε ένα βαθμό τα κατάφερε) μια διαδικασία «έκφρασης της λαϊκής θέλησης». Είναι σα να θέλεις να περπατήσεις 100 μέτρα και κάποιος να σου βάζει συνέχεια τρικλοποδιές. Καταφέρνεις να φτάσεις στο τέρμα μπουσουλώντας, και λες «έφτασα, είμαι ήρωας». Όμως έτσι εκείνος που σε εμπόδισε ξεχνιέται γρήγορα, και απλά ψάχνει να βρει το επόμενο κόλπο του…

Αντί, λοιπόν, να κηρύξει το δημοψήφισμα ως γενόμενο, έπρεπε (μπορούσε) να ανεβάσει το επίπεδο της αντιπαράθεσης προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές στην Καταλωνία. Αν όχι την Δευτέρα 2, σίγουρα την Τρίτη 3 Οκτώβρη. Αυτή θα ήταν η βασική του ελπίδα ότι το μπλοκ των οπαδών της ανεξαρτησίας θα πάρουν την πλειοψηφία στο καταλανικό κοινοβούλιο (τώρα είναι κυβέρνηση μειοψηφίας), απαντώντας έτσι μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης στην επίθεση κατά του δημοψηφίσματος. Κυρίως, όμως, θα ήταν το σήκωμα του γαντιού απέναντι στη Μαδρίτη: Τώρα τι θα κάνετε; Θα εμποδίζετε και τις εκλογές; Εννοείται ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα αξιοποιούσε (το μπλοκ της ανεξαρτητοποίησης) και όλο το συναισθηματικό φορτίο της καταστολής της 1ης Οκτώβρη. Και θα είχε μια πιο αυθεντική απόδειξη υπέρ της “ανεξαρτησίας”, χωρίς να βιάζεται καθόλου να την κηρύξει. Με άλλα λόγια: θα είχε όλα τα χαρτιά στα χέρια του.

Αντί γι’ αυτό ο Puigdemont και οι συνεταίροι του προτίμησαν μια μεσοβέζικη στάση, 8 ημέρες μετά: ναι μεν κηρύσσουμε την ανεξαρτησία, αλλά δεν την κηρύσσουμε κιόλας, ελπίζοντας σε διαπραγματεύσεις… Ξενέρωσε έτσι τους οπαδούς του, έχοντας αφήσει άφθονο χρόνο στο ισπανικό καθεστώς…

Ούτε η θέση του Rajoy είναι εύκολη· είναι, όμως, ευκολότερη. Όπως ο Puigdemont κατέληξε στο «ναι μεν ανεξαρτησία αλλά…» έτσι και η Μαδρίτη μπορεί αύριο να αποφασίσει «ναι στο 155 αλλά…». Η διαφορά είναι ότι τα προβλεπόμενα απ’ αυτό το άρθρο δεν χρειάζονται να εφαρμοστούν αμέσως και όλα (σε αντίθεση με την «ανεξαρτησία»). Μπορούν να εφαρμοστούν λίγα λίγα, επιλεκτικά, σε βάθος χρόνου, κατά βούληση και κατ’ επιλογή. Το “αλλά…” θα είναι ένα είδος μαρτύριου της σταγόνας απέναντι στον κυβερνητικό συνασπισμό του Puigdemont… Που τι όπλα θα έχει; Την “ανακήρυξη της ανεξαρτησίας αν…”; Ή τις προώρες εκλογές, για τις οποίες έχει χάσει πια το πλεονέκτημα της επιθετικής πολιτικής κίνησης και, αν τις κάνει, θα είναι στριμωγμένος στην μικρή περιοχή;

(φωτογραφίες: αυτές οι δύο είναι τραβηγμένες με διαφορά λίγων λεπτών, την Τρίτη 10 Οκτώβρη, έξω απ’ το καταλανικό κοινοβούλιο. Η πρώτη είναι όταν ο Puigdemont κηρύσσει την ανεξαρτησία, και η δεύτερη αμέσως μετά όταν την “παγώνει”.

Μπορεί να μην είναι το καλύτερο να κρίνει κανείς από δύο στιγμιότυπα, όμως από αρκετές απόψεις η εναλλαγή στις εκφράσεις είναι σα να ετοιμάζεται (στην πρώτη) ο Messi να βάλει το τελευταίο γκολ κατά της Παρί Σαιντ Ζερμαίν, το γκολ της πρόκρισης στο 90φεύγα· και (η δεύτερη) μόλις να το έχει χάσει.

Θέλουμε να πούμε: οι οπαδοί της καταλανικής ανεξαρτησίας δεν φαίνεται να έχουν άλλη μέθοδο απ’ το να βρεθεί ένας σωστός «ηγέτης» να την κηρύξει… Σαν κάτι άλλους, ανατολικότερα, που έψαχναν έναν σωστό «ηγέτη» να τους βγάλει απ’ την «έρημο της ε.ε.», οδηγώντας τους στην γη της επαγγελίας του εθνικού νομίσματος…)

Απλή αναδημοσίευση (plus…)

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. Ένας πληροφοριοδότης της γερμανικής αστυνομίας βαρύνεται με υποψίες ότι υποκίνησε τζιχαντιστές, μεταξύ αυτών τον δράστη της επίθεσης με το φορτηγό στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με 12 νεκρούς, ώστε να διαπράξουν επιθέσεις, μετέδωσαν ΜΜΕ.

Εφόσον οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για ένα νέο πλήγμα στις δυνάμεις επιβολής του νόμου, που πρόσφατα βρέθηκαν στο επίκεντρο σφοδρών επικρίσεων για τα «πολύ σοβαρά λάθη» τους.

Η αστυνομία της Βόρειας Ρηνανίας- Βεστφαλίας (δυτικά), για την οποία εργαζόταν ο πληροφοριοδότης, δεν σχολίασε τις πληροφορίες των ΜΜΕ.

Σύμφωνα με την έκθεση των ερευνητών η οποία περιήλθε στη γνώση του κρατικού τηλεοπτικού δικτύου ARD, ο πληροφοριοδότης ενθάρρυνε «αδιαλείπτως» τους τζιχαντιστές που ήθελαν να επιστρέψουν στη Συρία να «διαπράττουν επιθέσεις στη Γερμανία».

Η σχέση του με τον δράστη της επίθεσης στην αγορά του Βερολίνου, τον Τυνήσιο Ανίς Αμρί, ήταν στενότερη απ’ ότι πιστευόταν αρχικά. Αν και ήταν ήδη γνωστό ότι ο πληροφοριοδότης συνόδευσε τον Αμρί έως το Βερολίνο, επιπλέον τον είχε φιλοξενήσει πολλές φορές.

Αυτό μπορείτε να το βρείτε σε αρκετά ελληνικά καθεστωτικά sites…

Δεν θα έπρεπε να σας φαίνεται “πρωτότυπο”, εκτός αν ανήκετε σ’ εκείνους (όχι λίγους, αυτό είναι αλήθεια) που βολεύονται να νομίζουν ότι όταν υποστηρίζουμε απ’ το 2001 πως πίσω απ’ τις “σφαγές στο ψαχνό” κρύβονται μυστικές κρατικές υπηρεσίες, υποφέρουμε. Από ακατάσχετη “συνωμοσιολογία”. Να λοιπόν κάτι που διέφυγε σε μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου: ο χαφιές της γερμανικής αντιτρομοκρατικής “έσπρωχνε” κόσμο… Τι πάει να πει «έσπρωχνε κόσμο»; Μην κάνει κανείς τον χαζό: δούλευε και σαν «ιδεολογική καθοδήγηση» και σαν «οργανωτικός υπεύθυνος». Φρόντιζε να βρεθούν τα απαραίτητα, να καταστρωθεί το σχέδιο, φρόντιζε για την «ψυχολογική υποστήριξη» της επίθεσης, κλπ κλπ… (Έχουμε κι άλλα τέτοια, από άλλα μέρη του κόσμου – και από πηγές καθόλα αξιοσέβαστες. Ας πούμε: δικαστήρια. Ίσως κάποτε τα δημοσιοποιήσουμε… Ίσως, όμως, και όχι: αν είναι να καταναλώνονται όλα, τότε… )

Πάντως μόλις χτες γράφαμε: …Προφανώς ο κυρ Steinmeier δεν θέλει να αποκαλύψει το πως δουλεύουν σήμερα (ή πριν 10 ή 20 χρόνια) οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες…

Λοιπόν: είναι ντροπή και ξεφτίλα να σου απαλλοτριώνουν το μυαλό έτσι ώστε να μην καταλαβαίνεις αυτά που είναι εξόφθαλμα… ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΞΕΦΤΙΛΑ! Αν όχι για άλλους λόγους, οπωσδήποτε γι’ αυτόν: ζούμε στον 21ο αιώνα. Που σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να κρύβεται πίσω απ’ την αθωώτητα της άγνοιας ενόσω, ταυτόχρονα, έχει ένα υπετροφικό Εγώ υψωμένο ως τον ουρανό!!! Δεν μπορούν τα μυριάδες πρωτοκοσμικά Εγώ που “ξέρουν τα πάντα” να κρύβονται πίσω από ψεύτικα προπετάσματα “ε, τι να κάνω, με κορόιδεψαν”.

Όχι. Είναι ντροπή, είναι ξεφτίλα – είναι και ατιμία. Ας το παραδεχτούν οι πάντες: τρώμε τα παραμύθια περί “ισλαμικής τρομοκρατίας” επειδή αυτό βολεύει τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό μας!

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

Η βασική λειτουργική αρχή αυτής της νέας μαζικής επιτήρησης (και καταστολής, όπου χρειάζεται) είναι αυτό που ίσχυε στη γαλλία ήδη εδώ και 2 χρόνια: τα χέρια της αστυνομίας είναι απόλυτα λυμμένα, δεν χρειάζεται δικαστική γνωμάτευση ή διαταγή για να δράσει, και έτσι θα προσπερνάει κατά βούληση πολλά απ’ αυτά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρούνταν κατοχυρωμένα (και πολύτιμα) «ανθρώπινα δικαιώματα». Και επειδή το εκτελεστικό του κράτους έχει, πια, την ελευθερία του, αντίστροφα, όσοι μπαίνουν στο στόχαστρό του, θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποδείξουν την αθωώτητά τους – αν μένουν ζωντανοί… Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο: κάθε τέτοια απόδειξη θα είναι αμφισβήτηση της «αστυνομικής ορθότητας».

Η γαλλική αναβαθμισμένη εκδοχή του αμερικανικού patriot act θα έπρεπε να είναι ήδη στόχος μαζικής πολιτικής / κινηματικής δράσης. Δύο χρόνια σιωπής, αμήχανης ίσως, πρακτικά συναινετικής όμως, είναι πολλά. Και κανένα αφεντικό δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε τέτοια δώρα.

Ποτέ δεν είναι αργά ίσως. Μήπως, όμως, ο μιθριδατισμός απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές τακτικές προχωράει πολύ γρηγορότερα;

Καταφεύγουμε (μια υπενθύμιση ίσως μάταιη) στον Benjamin: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Σαράντα χρόνια μετά

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Το 1977 θεωρείται η χρονιά της κορύφωσης του αντάρτικου πόλης στην τότε δυτική γερμανία. Πράγματι, από πολλές απόψεις, με βάση τα τωρινά δεδομένα (ιδεολογίες, αντιλήψεις) το λεγόμενο «γερμανικό φθινόπωρο» μοιάζει αδιανόητο. Η απαγωγή του βιομήχανου Schleyer από πυρήνα της r.a.f. («τμήμα του κόκκινου στρατού») με την προοπτική της ανταλλαγής του με την απελευθέρωση κρατούμενων / αιχμάλωτων της οργάνωσης· η απόρριψη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης απ’ την τότε δυτικογερμανική κυβέρνηση του Helmut Schmidt και η συνακόλουθη δολοφονία του Schleyer · στη συνέχεια η αεροπειρατεία σε πτήση της Λουφτχάνσα στις 13 Οκτώβρη (του 1977), οργανωμένη απ’ το “λαϊκό μέτωπο της Παλαιστίνης”, με το ίδιο αίτημα (την απελεύθερωση των μελών της r.a.f.) , η προσγείωση του αεροπλάνου μετά από πολλές ενδιάμεσες στάσεις στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, και η τελική επέμβαση των «ειδικών δυνάμεων» της γερμανικής στρατοαστυνομίας· η ταυτόχρονη δολοφονία στα περιβόητα «λευκά κελιά» των Gudrun Ensslin, Andreas Baader και Jan-Carl Raspe που πουλήθηκαν σαν “αυτοκτονίες” – το ίδιο θα γινόταν και με την Irmgard Möller (αλλά αυτή επέζησε): αυτά τα γεγονότα και ένας εξαιρετικά ευρύς διεθνής ορίζοντας υποστήριξης ή αντίθεσης με το (γερμανικό και όχι μόνο) αντάρτικο πόλης συνθέτουν ένα παρελθόν βολονταριστικό, ηττημένο, ξεχασμένο· ηρωϊκό και πένθιμο.

Τέτοιο θα παρέμενε αν ο νυν γερμανός πρόεδρος Steinmeier δεν θεωρούσε μνημόσυνη υποχρεώσή του να ζητήσει χτες απ’ τα παλιά μέλη της r.a.f. (ανθρώπους που έκαναν πολύχρονες ποινές στις φυλακές…) «να μιλήσουν». Με την ασφάλεια της απόστασης 4 δεκαετιών ο Steinmeier υπονοεί ότι υπάρχουν “σκοτεινά μυστικά” στη δράση της r.a.f. Και τέτοια μυστικά σαν αυτά που υπονοεί μόνο ενός είδους θα μπορούσαν να είναι: ότι οι αντάρτες πόλης της δεκαετίας του ’70 ήταν «πράκτορες». Τίνος; Προφανώς κάποιων «ανατολικών» μυστικών υπηρεσιών.

Θα ήταν προτιμότερο και χρησιμότερο αν ο γερμανός πρόεδρος ενδιαφερόταν για την αποκάλυψη των μυστικών υπηρεσιών (ενδεχομένως και φραξιών των γερμανικών τέτοιων) πίσω απ’ τις «σφαγές στο ψαχνό» που είναι η ανεπίσημη κρατική πολιτική εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον. Γιατί αν οι αντάρτες πόλης στα ‘70s ήταν «πράκτορες», αυτό θα το είχαν ανακαλύψει είτε τότε είτε αργότερα (ας πούμε μετά την «πτώση του τείχους» και την απαλλοτρίωση των αρχείων της Stasi) οι υπηρεσίες του κράτους του.

Το γεγονός είναι σκληρό, και ενοχλεί αναδρομικά ακόμα και μετά από τόσα χρόνια: το αντάρτικο πόλης στα πρώτα χρόνια της δράσης του, στα ‘70s, και όχι μόνο στη γερμανία, ήταν τόσο αυθεντικό ώστε όλα τα λαγωνικά της συκοφάντισης δεν κατάφεραν να βρουν τις “σκιές” που έψαχναν. (Αργότερα, όταν οι διάφορες μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να μαθαίνουν και κατάφεραν να διαβρώνουν με επιτυχία, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, στον έναν ή στον άλλο βαθμό.)

Προφανώς ο κυρ Steinmeier δεν θέλει να αποκαλύψει το πως δουλεύουν σήμερα (ή πριν 10 ή 20 χρόνια) οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Θέλει μόνο να ρίξει αναδρομικά λάσπη στην Meinhof, στην Ensslin, στον Raspe, στον Baader, και σε αρκετούς άλλους. Ζωντανούς ή νεκρούς. Θα κερδίσει κάτι η ολιγαρχική «δημοκρατία» έτσι; Μόνον αυτήν την πάντα χρήσιμη επιβεβαίωση: όχι μόνο ότι πάντα κατατρόπωνε τους επαναστάτες εχθρούς της, λιγότερους ή περισσότερους, αλλά κυρίως ότι αυτοί ήταν «κάτι άλλο», με τιποτένια κίνητρα…

Και πάλι ο Benjamin: …Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.