Συρία, ιράκ 1

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Με τον isis να διατηρεί τον έλεγχο μιας διαρκώς συρρικνούμενης περιοχής απ’ τις δυο μεριές των συρο-ιρακινών συνόρων, τα δύο επιμέρους πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου, της συρίας και του ιράκ έχουν ενοποιηθεί. Ένας βασικός παράγοντας ενοποίησης είναι ο ρόλος που παίζουν οι σιΐτες ένοπλοι. Στο μεν ιράκ, σαν pmu, υπό την καθοδήγηση των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», ίσως και με την συμμετοχή τους – δίπλα στον τακτικό ιρακινό στρατό. Στην δε συρία, σαν Χεζμπ’ αλλάχ αλλά και μισθοφόρων (της Τεχεράνης) απ’ το αφγανιστάν, το πακιστάν, το ιράκ. Και πάλι όχι μόνο με υψηλόβαθμη καθοδήγηση των «φρουρών», αλλά και συμμετοχή ιρανών στις κατώτερες βαθμίδες.

Παρότι τεχνικά υπάρχει ακόμα «πρόβλημα isis», πολιτικοστρατιωτικά η προσοχή του μπλοκ της Αστάνα έχει αρχίσει να στρέφεται προς την μεριά των κούρδων και στις δύο επικράτειες: έχουν εμφανιστεί σα σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, οι μόνοι τέτοιοι που κατέχουν αξιόλογες εκτάσεις εδάφους. Συνεπώς το βασικό και αρχικό ερώτημα είναι το σε ποιο βαθμό θα συνεχίσουν να δρουν σαν ατζέντηδες του αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικού άξονα.

Υπάρχουν δύο αναμφισβήτητα γεγονότα που κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, είτε του αρέσουν είτε όχι. Το πρώτο γεγονός είναι ότι το μπλοκ της Αστάνα (με την προσθήκη της Βαγδάτης) είναι που νίκησε τον isis, και τον νίκησε ματώνοντας. Δεν έριχνε μόνο βόμβες από χιλιόμετρα ψηλά· Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Χεζμπ’ αλλάχ έχουν χάσει, και χάνουν ακόμα, όχι μόνο φτηνούς πεζικάριους αλλά και υψηλόβαθμους καραβανάδες. Απ’ την μεριά του ο isis δεν έχει δυνατότητες να ανασυνταχτεί, να αναδιοργανωθεί και να αντιστρέψει την ήττα του, ακόμα κι αν δεχόταν υπόγεια βοήθεια απ’ τους συμμάχους του. Η στρατιωτική νίκη μεγαλώνει σε καθοριστικό βαθμό και το πολιτικό βάρος των μελών του μπλοκ της Αστάνα· μικραίνοντας, αντίστοιχα, το πολιτικό βάρος της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ: ότι κατακτιέται στο χώμα δεν χάνεται με πόζες και απειλές του αέρα…

Το δεύτερο γεγονός είναι ότι ο αμερικανο-ισραηλινός άξονας το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει στον κουρδικό εθνικισμό (κι αυτό έκανε αυτά τα χρόνια) είναι στρατιωτική βοήθεια και επιμελητεία· τίποτα διαφορετικό. Στο βαθμό που στο κοντινό μέλλον θα ίσχυε μια, έστω «ψυχρή», ειρήνη ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στις κουρδοκρατούμενες ζώνες, στο βαθμό δηλαδή που ο μισο-καπιταλισμός / μισο-φεουδαρχία αυτών των ζωνών θα έβγαινε απ’ την «πολεμική παραγωγικότητα», οι κούρδοι θα ανακάλυπταν πως ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Τελ Αβίβ μπορούν να βοηθήσουν ιδιαίτερα: το εμπόριο, ακόμα και σαν λαθρεμπόριο, γίνεται και θα γίνεται μέσα απ’ το έδαφος της τουρκίας, της Ασαντοκρατούμενης συρίας, της επικράτειας της Βαγδάτης και εκείνης του ιράν· όχι μέσω της Αριζόνα ή της Χάιφα… Με απλά λόγια: οι κουρδικές περιοχές είναι «κυκλωμένες» απ’ τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα, κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς.

Συρία, ιράκ 2

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Η περικύκλωση ισχύει το ίδιο για το ιρακινό κουρδιστάν όσο και για τις ypgκρατούμενες περιοχές της συρίας. Παρά την εθνική ομοιότητα, από ιδελογική και πολιτική άποψη οι δύο περιοχές διαφέρουν· έχουν υπάρξει και αντίπαλες στα ενδο-κουρδικά ζητήματα. Το θέμα τώρα είναι πως (και αν) θα εννοήσουν την γεωγραφία τους.

Το Erbil (και η φράξια που κυβερνούσε το Kirkuk) φαίνεται να κατανοεί τα πραγματικά δεδομένα. Το δημοψήφισμα της «κρατικής ανεξαρτησίας» στις 25 Σεπτέμβρη μοιάζει να έχει σχεδόν ξεχαστεί· ο ιρακινός στρατός και οι pmu ανακαταλαμβάνουν εδάφη που είχαν καταλάβει οι πεσμεργκά απ’ τον isis, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν (γιατί δεν ήταν!) «κουρδικά». Με τα τωρινά δεδομένα είναι πιθανό ότι οι καθεστωτικοί του ιρακινού κουρδιστάν θα προτιμήσουν την ειρηνική συνύπαρξη με την Βαγδάτη και τους γειτονές τους παρά την πρακτόρευση των αμερικανικών και των ισραηλινών συμφερόντων. Ωστόσο αυτό θα φανεί σε βάθος χρόνου.

Για τις ypgκρατούμενες ζώνες στη συριακή επικράτεια τα διλήματα ίσως είναι εντονότερα. Πρώτον, τα εκεί αφεντικά είναι «νεοφώτιστα» στην δουλειά του να έχεις δικό σου μαγαζί, και έχουν προλάβει να γλυκαθούν απ’ την εξουσία· που σημαίνει ότι στερούνται πείρας ελιγμών (σε σχέση με τους ομοεθνείς τους στο ιράκ). Δεύτερον δεν χάνουν την ευκαιρία να δείχνουν τις σχέσεις τους με το pkk, επιβεβαιώνοντας την Άγκυρα. Τρίτο, και σημαντικότερο, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα «ανεβάσουν τις προσφορές τους» για να τους κρατήσουν δεμένους στους σχεδιασμούς τους, ειδικά αν θεωρήσουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν το Erbil.

Προς το παρόν οι ypg δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να παραδόσουν την Raqqa στον Άσαντ, και κατηφορίζουν την ανατολική όχθη του Ευφράτη, σχεδόν παράλληλα με τον συριακό στρατό and friends που κατεβαίνουν στην δυτική· με μια ουσιαστική διαφορά, αποδεικτική πολλών πραγμάτων. Οι ypg δεν συγκρούονται με τον isis· κάνουν νταραβέρια με τους φυλάρχους του, και προωθούνται αμαχητί. Έτσι, για παράδειγμα, κατέλαβαν προχτές μια σημαντική πετρελαιοπαραγωγική ζώνη απ’ τον isis, ονόματι Omar, “χωρίς να γίνουν καταστροφές” (απ’ την μεριά του isis). Αντίθετα, στη δυτική όχθη του Ευφράτη, γίνονται κανονικές μάχες… Εκεί δεν υπάρχει bonus απ’ τους «τρομοκράτες». Πράγμα που ενισχύει την βεβαιότητα ότι ο θρυλικός isis και οι λιγότερο θρυλικές ypg έχουν τα ίδια αφεντικά…

Ταυτόχρονα όμως, στην άλλη άκρη της συριακής επικράτειας, ο κουρδικός θύλακας του Afrin έχει περικυκλωθεί απ’ τον τουρκικό στρατό. Το να πούμε ότι η «τύχη» του θύλακα θα αποφασιστεί σε κεντρικό επίπεδο απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μάλλον κοινότοπο. Όπως κοινότοπο είναι ότι το Kobani θα πρέπει να παραχωρήσει πολλά απ’ τα εδάφη που καταλαμβάνει (συμπεριλαμβανόμενης της Raqqa), τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν κατοικούνται από κουρδικούς πληθυσμούς, αν θέλει να μείνει υπό τον έλεγχό του κάποιο τμήμα του θύλακα.

Όμως τι θέλουν οι ypg; Κυρίως: πόσο ανεξάρτητα απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ μπορούν να αποφασίσουν; Ως τώρα έχουν δείξει ότι είναι πιστοί proxies. Θα τους πείσει το σαουδαραβικό χρήμα να συνεχίσουν έτσι; Μένει κι αυτό να φανεί τους επόμενους μήνες.

Συρία, ιράκ 3

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Στις αρχές Νοέμβρη, σε στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στη Δαμασκό που είναι ήδη (και) ρωσική αεροπορική βάση, πρόκειται να γίνει μια μεγάλη συνάντηση: η Μόσχα έχει καλέσει όλους τους εμπλεκόμενους στο συριακό πεδίο μάχης, συμπεριλαμβανόμενων των ένοπλων αντι-Άσαντ οργανώσεων (πλην των αμερικάνων και των isis / al nusra…) – εννοείται ότι θα είναι εκεί και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Το θέμα της συνάντησης / διαπραγμάτευσης είναι το post-war μέλλον της συρίας. Που σημαίνει ότι εκεί θα επισφραγιστούν συμφωνίες που ήδη έχουν δουλευτεί, και θα επισημοποιηθούν πολιτικά οι συσχετισμοί δύναμης ενόψει των εκκρεμοτήτων που πιθανά απομείνουν. Έχει συμβολική και όχι μόνο σημασία ότι αυτό το ραντεβού γίνεται έξω απ’ τις όποιες «πρωτοβουλίες του οηε»: είναι μια καθαρή δήλωση για το ποιοι είναι που κάνουν κουμάντο τώρα στην ευρύτερη περιοχή.

Σε κάθε περίπτωση η post-isis περίοδος στην εδαφική ζώνη απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως το μπαλουχιστάν έχει πολύ περισσότερη Μόσχα ever απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά· και έναν άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ που έχει χάσει και δείχνει να ψάχνεται. Το ενδεχόμενο μιας επίθεσης του ισραήλ στο λίβανο (στη Χεζμπ’ αλλάχ) ή μιας ακόμα πιο τυχοδιωκτικής (με την τεχνική υποστηρίξη της Ουάσιγκτον) εναντίον του ιράν δεν μπορεί να αποκλειστεί: οι συσχετισμοί, στρατιωτικοί και (γεω)πολιτικοί που έχουν διαμορφωθεί απ’ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στη μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου εκείνοι που είχαν φανταστεί και επεδίωκαν οι εφευρέτες του. Κι αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αυτό ήταν ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου (το βασικό βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον Ειρηνικό) για το Τελ Αβίβ ήταν και παραμένει το κύριο.

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί συμπτωματικό ότι, μετά από χρόνια «πάγου», η παλαιστινιακή Χαμάς «φίλησε χεράκι» στην Τεχεράνη, μέσω μιας πολυμελούς αντιπροσωπείας της που πήγε στο ιράν, και έκανε πολλές επαφές στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας και στις αρχές της τωρινής. Άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν στείλει ένοπλους στο πλευρό του Άσαντ και των συμμάχων του, όχι η Χαμάς (όχι, σίγουρα, με τρόπο που να καταγράφτηκε). Η προσέγγιση της Χαμάς με την Τεχεράνη (προφανώς και για λόγους χρηματοδότησης), την ώρα που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια (ακόμα) προσπάθεια «συμφιλίωσης» με την καθεστωτική έως βρώμικη Φατάχ, ενισχύει τους πονοκέφαλους και τον θυμό του Τελ Αβίβ· και των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου που, περίπου, έχουν επικηρύξει το ιράν και όποιον σχετίζεται μαζί του (όπως το Κατάρ).

Παρά τα οικονομικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η (σουνιτική…) Χαμάς λόγω του αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας και παρά τα ζόρια που θα αντιμετωπίσει εξαιτίας αυτής της φιλοϊρανικής στροφής της, πράττει σωστά με βάση τους συσχετισμούς στην ευρύτερη περιοχή όπως έχουν διαμορφωθεί.

Αν χρειαζόταν μια ακόμα επιβεβαίωση, έρχεται απ’ το πιο αδύνατο σημείο της ανατολικής Μεσογείου: την Γάζα…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Είναι φάρσα, μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις, το ότι το ελλαδιστάν και το βαθύ του κράτος εξακολουθούν να πουλάνε (ή να προσπαθούν να πουλήσουν) δήθεν «σταθερότητα μέσα σε μια ασταθή περιοχή» και ένα είδος «σύνορο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα». Αν υπήρχε ζητούμενο τέτοιο «πράγμα» (κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι οπαδοί και οι υπηρέτες της γεωπολιτικής προσόδου) τότε οι ενδιαφερόμενοι θα ήταν πολλοί, και η Αθήνα θα έκανε πλειστηριασμό!!

Αλλά δεν υπάρχει! Σ’ άλλες εποχές, που τα αντίπαλα καπιταλιστικά μπλοκ ήταν καθαρά σχηματισμένα, η ελληνική «εξωτερική πολιτική» κατάφερνε να πατάει σε μιάμισυ βάρκα, για να ανεβάζει την γεωπολιτική της τιμή. Ο Καραμανλής ο Α έκανε την δική του «ostpolitik» με την «κομμουνιστική» τότε Σόφια, παραβιάζοντας τις προδιαγραφές του νατο. Και σταθερά, απ’ την χούντα μέχρι την πρώτη δεκαετία των σοσιαλδημοκρατών στα ‘80s, η Αθήνα προτιμούσε τις παρτίδες, τις φιλίες και τις μπίζνες με τα «σοσιαλίζοντα» αραβικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανόμενου εκείνου της Δαμασκού) παρά με το «είμαι ο χωροφύλακας της δύσης» Τελ Αβίβ – το οποίο, ας το θυμήσουμε, το ελλαδιστάν ΔΕΝ είχε αναγνωρίσει σαν κράτος, μέχρι τις αρχές των ‘90s…

Τώρα; Τώρα ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα του θύματος εξαιτίας της “τουρκικής επιθετικότητας” (όπως βαρετά κάνει κατά περιόδους απ’ το ’74 και μετά…) και κοιτάει με ανομολόγητη αποστροφή τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή έχοντας συμμαχήσει με (και, σε ορισμένα επίπεδα, σχεδόν “κατακτηθεί” από) το μιλιταριστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ… Κι ας μην ξεχνάμε την επαίσχυντη φιλία των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους, δεξιών κι αριστερών, με τη χούντα του Καΐρου. Δεν υπάρχουν “καλοί” σ’ αυτόν τον πόλεμο· οι “φίλοι” της Αθήνας είναι όμως σκέτη μαύρη αντίδραση.

Ακόμα και η διακριτική “φιλία προς τους κούρδους” (στην οποία θα αναφερθούμε μόλις βρούμε ευκαιρία) είναι μια γελοία καρικατούρα της αντίστοιχης στα ‘80s και στα ‘90s: ειδικά στη συρία είναι τόσο χοντροκομμένη μέχρι τώρα η υπαγωγή τους στο αμερικανικό πεντάγωνο ώστε η όποια «ελληνική φιλία» είναι, απλά, μια αδιάφορη ρητορική «τσόντα»…

Εννοείται κι αυτό: οι δεκάδες χιλιάδες άραβες πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ θα θυμούνται τα καλύτερα απ’ το ελλαδιστάν… Ο ελληνικός κρατικός και κοινωνικός ρατσισμός απέναντί τους είναι ο ορισμός της “soft power” – έτσι δεν είναι;

 

Agadez: τα κουρέλια τραγουδάνε πάντα!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Είναι μια περιοχή στον βόρειο νίγηρα. Μια απ’ τις άκρες της Σαχάρα. Περιοχή των Tuareg. O Bombino (ίσως τον ξέρετε από προηγούμενα βίντεο…) είναι από κει.

Βρήκαμε κάτι παλιότερο. Πριν 8,5 χρόνια. Κάτι μας θύμισε την Agadez… Γι’ αυτό στην πιο κάτω αναφορά.

Πριν κάτι χρόνια λοιπόν ο Bombino κάπου στη Burkina Faso, έπαιζε για πρόσφυγες Tuareg. (Desert blues τα λένε οι πρωτοκοσμικοί…)

American corpses

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Στις 4 Οκτώβρη 12 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονταν να φύγουν απ’ το χωριό Tongo Tongo στον δυτικό νίγηρα. Είχαν μόλις τελειώσει την «εκπαίδευση» τοπικών ενόπλων – πάρτε όπως θέλετε αυτό με την «εκπαίδευση». Πάντως δεν έριχναν σε κουτάκια μπύρας…

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν εκεί· σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχει αμερικανικός στρατός στο νίγηρα, και κανείς δεν θα το μάθαινε. Αλλά έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών. Τέσσερεις πεζοναύτες σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο τραυματίστηκαν. Θα πέθαιναν κι αυτοί στην έρημο αν δεν προσέτρεχε η γαλλική (πολεμική) αεροπορία να καλύψει την απομάκρυνση νεκρών και ζωντανών. Δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έναν. Βρήκαν το πτώμα του μετά από δύο ημέρες: αυτό θεωρείται μεγάλη ντροπή για τον «καλύτερο στρατό στον κόσμο», που θάλεγε κι ένας φίλος του Alex – του – ηγέτη.

H Ουάσιγκτον και το αμερικανικό πεντάγωνο θα προτιμούσαν να μην ακουστεί το περιστατικό… Δεν πρόλαβαν. Την επόμενη μέρα το αφεντικό του νίγηρα, ο πρόεδρος Mahamadou Issoufou, “καταδίκασε” την επίθεση και ζήτησε “ενός λεπτού σιγή” για τα θύματά της. Την επόμενη, στις 6 Οκτώβρη, το χόντρυνε: κήρυξε τρίημερο εθνικό πένθος: μαζί με τους 4 αμερικάνους είχαν σκοτωθεί και 4 δικοί του. Το “τζίνι” είχε ξεφύγει απ’ το μπουκάλι: τώρα πια όλοι (όσοι ασχολούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο) έμαθαν με κάθε επισημότητα ότι ο αμερικανικός στρατός δρά (και) στο νίγηρα.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν ήξεραν ήταν τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Έψαξαν τα χαρτιά τους: ποτέ δεν είχαν εγκρίνει την αποστολή στρατού με αποστολή μαχών στο νίγηρα. Στο “πως και γιατί” η απάντηση αποδείχθηκε εύκολη: η αμερικανική πολεμική εμπλοκή στην περιοχή εξελίχθηκε unofficial… Από τυπική άποψη αυτό είναι ένα κάποιο θεσμικό προβληματάκι. Ειδικά όταν υπάρχουν πτώματα. Γιατί πως προέκυψαν; Αν ο αμερικανικός στρατός κάνει (επίσημα) πόλεμο στο νίγηρα, τότε είναι δυσάρεστες απώλειες. Αν, πάλι, δεν κάνει, είναι “θύματα τρομοκρατίας”. Σχολαστικότητα; Ίσως. Αλλά κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το αν θα υπάρξουν αντίποινα και τι είδους θα είναι αυτά…

Λίγο μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, αμερικάνοι «εκπαιδευτές» πήγαν (και) στο νίγηρα για να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα» του τοπικού στρατού. Κάποιο θαύμα τους φώτισε… Φαίνεται πως είτε αυτή η «αποτελεσματικότητα» δεν βελτιώθηκε, είτε η Ουάσιγκτον (και μαζί της το Παρίσι) έκριναν ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Απ’ το 2011 η αποστολή των αμερικανοκαραβανάδων άλλαξε, και έγινε πιο ενεργητική. Ο εκπρόσωπος της αμερικανικής «στρατιωτικής διοίκησης της αφρικής» Patrick Barnes παραδέχτηκε, μετά την αποκάλυψη των απωλειών, ότι στο νίγηρα βρίσκονται 800 αμερικάνοι, μεταξύ των οποίων και «κάποιοι των ειδικών δυνάμεων». Στην βόρεια πόλη της Agadez δήλωσε ο Barnes βρίσκονται μερικές εκατοντάδες προσωπικού της αεροπορίας και άλλοι, που βοηθούν στην επιτήρηση της πρωτεύουσας Niamey. Μόνο που η Agadez βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Οπότε ας το πούμε αλλιώς: η Agadez έχει μετατραπεί σε αμερικανική βάση στο νίγηρα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι η μοναδική.

Το «πολιτικό τμήμα» της Ουάσιγκτον, δηλαδή το ψόφιο κουνάβι και η κυβέρνησή του, έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει την παραδοχή των απωλειών. Το άσπρο σπίτι τις ανακοίνωσε επίσημα μια μέρα πριν υποδεχτεί τον θαυμαστή του απ’ το ελλάντα Alex – τον – ψόφιο – κοριό. Εντελώς συμπτωματικό: η συνάντηση των δύο ηγετών μάλλον δεν είχε θέμα την «ειρήνη και σταθερότητα» στην υποσαχάρια αφρική. Λέμε «μάλλον» επειδή κανένας απ’ τους δύο δεν ξέρει που πέφτει η Σαχάρα – αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Εννοείται ότι η ενέδρα της 4ης Οκτώβρη αποδόθηκε στον isis. Υπάρχουν και «τζιχαντιστές» στην ευρύτερη περιοχή, αυτό είναι σίγουρο. Όχι μόνο τέτοιοι πάντως, κι αυτό είναι σίγουρο επίσης. Οπότε ένας ή δύο στρατοί κατοχής (αμερικανικός και γαλλικός) δύσκολα αντιμετωπίζονται με συμπάθεια απ’ τους ντόπιους, εκτός κι αν βγάζουν λεφτά. Ο απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας Ruly Atallah, τον οποίο πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι προσέλαβε σα σύμβουλο για τα ζητήματα της αφρικής, παραδέχτηκε (μετά τα πτώματα) ότι ο νίγηρας «είναι δύσκολη περίπτωση για τον αμερικανικό στρατό»:

…Δεν έχουμε πολύ καλές πληροφορίες για τους κινδύνους ή για το πως αυτοί κλιμακώνονται, και οι πεζοναύτες μας δεν έχουν την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού… Πουτάνα Σαχάρα!!!

Ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια: η υποστήριξη του ελληνικού βαθέος κράτους και του ψόφιου κοριού αυτοπροσώπως στον διαβολικό μεν αλλά για καλό σκοπό αμερικανικό ιμπεριαλισμό («πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», you know) δεν φτάνει για παντού. (Αν, πάντως, η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας βοηθάει, ευχαρίστως.)

Και οι Tuareg τραγουδάνε. Πάντα…

Κάποιος να μας προσέχει!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι / ες της ασταμάτητης μηχανής που τους κόβει περισσότερο! Και μας βάζουν στη θέση μας. Πήραμε αυτό το mail – και το κοινοποιούμε με χαρά!

Σας είχα για εξυπνότερους! Ψάχνετε τις «καμήλες» και τις «ουρές» στις δηλώσεις του κυρίου πρωθυπουργού, και δεν βλέπετε το νόημα (υπάρχει νόημα!) που είναι μπροστά σας. Ας προσπαθήσω να σας ξεστραβώσω.

Πρώτα το βασικό: οι «πολιτικές βιτρίνες» που λέτε κι εσείς, στους μεταμοντέρνους καιρούς, είναι υποχρεωμένες να μιλάνε συχνά με αλληγορίες. Με τρόπους, δηλαδή, που να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες· ακόμα και άσχετες μεταξύ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Πρώτον, επειδή έτσι κι αλλιώς είναι φελοί (από λειτουργική άποψη). Δεύτερον, για να ασχολείται μαζί τους ο λαός, προσπαθώντας να καταλάβει. Τρίτον, γιατί πρέπει να παριστάνουν ότι βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σκέψης. Σε επίπεδο «σοφίας». Έχετε ακούσει, σίγουρα, για την απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι δηλαδή «οι έξυπνες μηχανές» και τα «έξυπνα ρομπότ» θα μας αχρηστέψουν όλους. Ακούσατε ποτέ ότι θα αντικαταστήσουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τους προέδρους ή τους πρωθυπουργούς; Μήπως τους παπάδες; Όχι. Αυτοί εξαιρούνται απ’ την αντικατάσταση! Γιατί; Επειδή είναι «πολύ έξυπνοι», είναι «σοφοί»…

Πάμε τώρα στην περιβόητη ατάκα στο Brookings. Σας παραθέτω ένα μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης:

Έρημος: η απεριόριστη ελευθερία κινήσεων (του κεφάλαιου, των «επενδυτών»)

Καμήλα: η συμφωνία / οι συμφωνίες για επενδύσεις. Ο όρος εμπνέεται, προφανώς, απ’ το οικοσύστημα των πιο τρανών επενδυτών, των φίλων σεΐχηδων.

Ουρά (αναμονής): Η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης.

Δάσος: Τα προσκόμματα που βάζει το «παλιό μοντέλο» (το οποίο, λέει, το ξεπεράσαμε…) στην επενδυτική ελευθερία (: έρημος).

Πάμε τώρα να μοντάρουμε / ερμηνεύσουμε:

We have already eaten the camel – που σημαίνει: έχουμε κάνει ήδη επιχειρηματικά deal με σαουδάραβες ή τα εμιράτα, κλπ

— (πονηρό γελάκι) – που σημαίνει: είναι και δικοί σας φίλοι, έτσι δεν είναι;

… now there is the queue! – που σημαίνει: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την διοικητική γραφειοκρατία (που βάζει εμπόδια, αναγκάζοντας τους επενδυτές να περιμένουν για χρόνια).

Έτσι έχουν τα πράγματα! Αν πείτε ότι αυτές οι “αλληγορίες” είναι υποκοσμιακές, θα συμφωνήσω. Προφανώς και η εξουσία γίνεται όλο και πιο υποκοσμιακή! Εσείς τα λέτε άλλωστε!!! Θα μπορούσα να φανταστώ τον εξής τηλεφωνικό διάλογο:

Ντριιιιιιν

– Έλα ρε ψηλέ. Πεταλούδας εδώ.
– Λέγε, τι τρέχει;
– Τι θα γίνει; Θα την φάμε την καμήλα;
– Μην ανησυχείς. Είναι κανονισμένο. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι έρχεται…
– Μη πέσουμε σε κανά δάσος, ε;
– Σούπα. Ο μεσαίος θα τους παίξει θάνατο!
– Ντάξει, ντάξει… Και με την ουρά τι κάνουμε;
– Θα πάρει ό,τι της αξίζει. Στο φούρνο με πατάτες! (Πονηρό γελάκι…)
– Ο.Κ…. Και πούσαι; Για τα χρόνια πολλά μιλήσαμε!
– Έεεεγινεεεε…

Δύο υστερόγραφα. Α) Όταν κάνει δηλώσεις ο Τραμπ όλοι ψάχνουν να βρουν τι εννοεί (αν εννοεί…) Γιατί ο Τσίπρας θεωρείται δευτεράντζα; Επειδή δεν έχει καροτί μαλλί;

Β) Κανείς δεν συνέδεσε την επίσκεψη στας αμερικάς με την πτήση με f-16 που έκανε μια δυο μέρες πριν. Κι αυτή μια αλληγορία ήταν… Αλλά γιατί κανείς δεν το παραδέχεται ότι έχουμε έναν «σοφό ηγέτη»; Για τον οποίο ισχύει απόλυτα (κι αυτό σας το δίνω για homework…): Take him to your wedding to tell you and the year!

Μετά τιμής… (Και άλλη φορά να προσέχετε!!!)

Τι να πούμε; Προσκυνάμε!!!

(φωτογραφία: πάω για αναβάθμιση!…)

Ιράκ

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ φαίνεται ότι έχουν “στραβώσει” με τις εξελίξεις στο ιρακινό πεδίο μάχης. Με το ότι ο ιρακινός στρατός και οι pmu έχουν ανακαταλάβει εδάφη που κατείχαν οι πεσμεργκά στο βόρειο και δυτικό ιράκ, πρώτα το Κιρκούκ και τις τελευταίες ημέρες τις περιοχές σχεδόν μέχρι τα τουρκο-ιρακινά σύνορα (όπου θα φτάσουν σύντομα)… Κατά πάσα πιθανότητα σε συνεννόηση με τους κούρδους πολέμαρχους· μάχες ουσιαστικές δεν γίνονται…

Για παράδειγμα ο αμερικάνος υπ.εξ. Rex Tillerson («Περιστέρι»; Ναι, με πυρηνικά…) ευρισκόμενος σήμερα στο Ριάντ (δεν ξεκολλάνε απο κει, ούτε τα «γεράκια» ούτε τα «περιστέρια») απαίτησε:

… Ειδικά οι ιρανικές πολιτοφυλακές που βρίσκονται στο ιράκ, τώρα που τελειώνει ο πόλεμος κατά του isis, πρέπει να γυρίσουν σπίτια τους…

Το ενοχλητικό είναι προφανές: οι pmu. Αυτές δεν ελέχονται απ’ την Ουάσιγκτον. Ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την Τεχεράνη, που τις εκπαίδευσε και τις εξόπλισε. Είναι όμως «ιρανοί»; Δύσκολο να το υποστηρίζει κάποιος για πάνω από 100.000 ενόπλους, έτσι δεν είναι;

Αλλά το υποστηρίζει! Πράγμα που σημαίνει ότι προς στιγμήν η Ουάσιγκτον έχει χάσει λίγο την μπάλα στο ιρακινό πεδίο μάχης…

Καταλωνία 1

Κυριακή 22 Οκτώβρη. Τελικά το ισπανικό καθεστώς διάλεξε την πιο βρώμικη τακτική που είχε στη φαρέτρα του: μια “μετωπική επίθεση” στους ημιανεξάρτητους θεσμούς της Καταλωνίας, σε κάπως αργή κίνηση, έτσι ώστε να “προσαρμόζεται” στις κινήσεις της καταλανικής κυβέρνησης και των οπαδών της. Σε τι άραγε σκοπεύει; Σε “εκλογές” στις οποίες, στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση, θα συμμετάσχουν λιγότεροι απ’ τους μισούς ψηφοφόρους· ή μήπως αυτή τη φορά η guarda civil του θα περνάει σπίτι σπίτι ξυλοφορτώνοντας όσους δεν πάνε στις κάλπες; Σε μια διαρκή αβεβαιότητα για το μέλλον των σχέσεων Βαρκελώνης – Μαδρίτης που θα αδυνατίσει την πρώτη οικονομικά, ώστε να «γονατίσει»; Σε συλλήψεις και φυλακίσεις, άρα στην όξυνση της έντασης;

Το τελευταίο είναι πιθανό να βρίσκεται μέσα στη «λογική» του Rajoy και των υπόλοιπων. Σίγουρα όμως βρίσκεται αυτό: η ελπίδα της πόλωσης μέσα στην Καταλωνία, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν κι εκείνους που δεν θέλουν την κρατική υπόσταση. Είναι, περίπου, μισοί – μισοί… Ελπίζει το ισπανικό καθεστώς ότι θα σύρει αρκετούς απ’ τους «όχι» στην δική του ατζέντα; Αν τον βοηθήσει ο Puigdemont και οι περί αυτόν όπως κάνουν ως τώρα, μπορεί κάτι να καταφέρει.

Καταλωνία 2

Κυριακή 22 Οκτώβρη. Θα το επαναλάβουμε: απ’ την ημέρα εκείνη (1η Οκτώβρη) που το ισπανικό καθεστώς έχασε διεθνώς το “δίκιο” του ξυλοφορτώνοντας ειρηνικούς, απλούς ψηφοφόρους, ο Puigdemont (και με άλλον τρόπο το ακροαριστερό cup) δεν έχουν πάψει να βοηθούν τον Rajoy. Ανικανότητα; Πολιτική μυωπία; Κάτι άλλο; Δεν ξέρουμε.

Το πρώτο «χρήσιμο λάθος» υπέρ του Rajoy ήταν το γεγονός ότι οι πολιτικές βιτρίνες της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας θεώρησαν (και το διακήρυξαν με κάθε τρόπο) ότι το δημοψήφισμα, έτσι όπως έγινε / δεν έγινε, ήταν ο.κ.· και το αποτέλεσμά του, άρα, πολιτικά δεκτό και ισχυρό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο α) έδειξαν απεριόριστη ασέβεια σε όλους εκείνους κι εκείνες που δεν πήγαν να ψηφίσουν λόγω της μπατσοκρατίας (ενδεχομένως υποστηρικτές του «όχι»)· β) σχετικοποίησαν απεριόριστα την ρητορική τους περί «δημοκρατίας»: προφανώς ΔΕΝ υπάρχει τίποτα δημοκρατικό όταν η guarda civil βουτάει κάλπες, δέρνει κόσμο, και έτσι ένας ικανός αριθμός ανθρώπων μπορεί να πει με όλο του το δίκιο ότι θα ψήφιζε μεν, αλλά δεν το έκανε για να μην τις φάει. Δεν γίνεται όμως να έχει κανείς και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: και το δημοψήφισμα «εντάξει», και η πρακτική και βίαιη απαγόρευσή του για εκατομμύρια ψηφόφορους για χίλιες κατάρες…· γ) παράδοξο ή όχι, μ’ αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονταν σα να βρίσκονταν ήδη στην «παρανομία». Γιατί μόνο ένας οργανισμός που είναι ήδη απαγορευμένος θα ιεραρχούσε σαν πρώτο σε σημασία την συμμετοχή στο δημοψήφισμα (παρά τη βία) 2,5 εκατομυρίων, και όχι την απαγόρευση της συμμετοχής σε άλλους τόσους! Μόνο ένα «παράνομο κόμμα» θα υπερασπιζόταν τους «δικούς του» που κατάφεραν να ψηφίσουν και όχι όλους τους υπόλοιπους που έκαναν πίσω! Έτσι όμως δ) έδωσαν την ευκαιρία στο καθεστώς Rajoy να αναδιπλωθεί ως προς την χρήση της αστυνομίας, και τον χρόνο να ξεχαστούν διεθνώς τα όσα έγιναν / διέταξε εκείνη την Κυριακή. Μ’ άλλα λόγια άφησαν τον «σκύλο» να φύγει με όλη του την άνεση απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί.

Σα συνέπεια του πρώτου ήρθε το δεύτερο χρήσιμο λάθος, και πάλι υπέρ της Μαδρίτης: μια «ανακήρυξη της ανεξαρτησίας» ένα βήμα μπροστά ένα πίσω, στο όνομα των «διαπραγματεύσεων», δηλαδή της καλής θέλησης των ισπανών δεξιών και των συμμάχων τους. Εκεί που θα έπρεπε η Βαρκελώνη να κόψει κάθε κουβέντα απέναντι στο ισπανικό καθεστώς απαιτώντας την απολογία και την συγγνώμη του Rajoy για την αστυνομική βία της 1ης Οκτώβρη (αλλιώς την παραίτησή του) βρέθηκε στη θέση (ας μας επιτραπεί η διασκευή της έκφρασης) και δαρμένοι και ζήτουλες. Ελπίζοντας, προφανώς, ότι το ισπανικό καθεστώς θα φάει το «ναι μεν αλλά» της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας και θα δείξει «καλωσύνη». Μα αν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο, «καλωσύνης μετά το ξυλοφόρτωμα», γιατί να θέλουν οι καταλανοί το δικό τους κράτος;

Το τρίτο χρήσιμο λάθος, που γίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του Οκτώβρη, είναι η επίκληση στην «ευρώπη» και στην «μεσολάβησή» της. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή κεντρική πολιτική βιτρίνα που να έχει αφήσει τέτοιο περιθώριο (εδώ κοτζάμ γίγαντας ονόματι Alex και κάνει τον ψόφιο κοριό…) Κυρίως, όμως, στην πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας τέτοια πράγματα όπως η μεσολάβηση της ε.ε. μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης (με τρόπο που θα βόλευε την δεύτερη) θα μπορούσαν να έρθουν μόνο σαν αποτέλεσμα διαδοχικών στραβοπατημάτων του Rajoy· που θα τα έκανε (είμαστε σίγουροι ότι θα τα έκανε: οι φασίστες κάθε διαβάθμισης είναι ηλίθιοι…) μόνο κάτω απ’ την πίεση μιας έξυπνης τακτικής εκ μέρους των καταλανών εθνικιστών. (Τώρα, μετά από τόσα χρήσιμα λάθη, μπορεί να πει και καμιά ευρωπαϊκή βιτρίνα εκτός ισπανίας καμιά “καλή κουβέντα” για την Βαρκελώνη – προσχηματική φυσικά…)

Έχουμε γράψει ήδη, ενδεικτικά, τι θα μπορούσε να είναι το ανάποδο απ’ αυτό που έχουν κάνει ως τώρα οι καταλανοί εθνικιστές. Α) Μετά την απόδοση τιμών σε όσους ψήφισαν την 1η Οκτώβρη η εκ μέρους τους αναγνώριση ότι μια βίαια απαγορευμένη διαδικασία και ένα μονόμπαντο αποτέλεσμα δεν είναι «ελεύθερη δημοκρατική έκφραση» και άρα μια σταθερή βάση για άμεσα βήματα ανακήρυξης της ανεξαρτησίας… Αυτό θα ήταν σεβασμός απέναντι και στους υπόλοιπους μισούς καταλανούς, κι ας είναι κατά της ανεξαρτησίας – και δεν θα τους έβγαζε “εκτός διαδικασίας”, όπως έχει γίνει τώρα.  Β) Η κήρυξη εκλογών άμεσα στην καταλωνία ώστε να (ξανα)εκφραστούν, να ανανεωθούν δηλαδή κοινοβουλευτικά οι συσχετισμοί υπέρ ή κατά της απόσχισης… Γ) Η δέσμευση ότι αν αυτές οι εκλογές έδιναν πλειοψηφία στα εθνικιστικά κόμματα τότε αυτό (και όχι το πελεκημένο δημοψήφισμα από μόνο του) θα συνιστά κανονική και νόμιμη εξουσιοδότηση για την κήρυξη της ανεξαρτησίας· σε χρόνο και με τρόπο που αυτή θα είναι ρεαλιστική – χωρίς άλλη «προσφυγή σε ψήφο». Η μόνη τέτοια προσφυγή θα γινόταν απαραίτητη μόνο αν μετά από σοβαρές υποχωρήσεις της Μαδρίτης διαμορφωνόταν κάποια αξιόλογη εναλλακτική συνύπαρξης μέσα στο ισπανικό κράτος.

Θα έβαζε μπροστά το άρθρο 155 το ισπανικό καθεστώς για να απαγορεύσει τις εκλογές; Θα έκανε, δηλαδή, για δεύτερη φορά, και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και ένταση εκείνο που έκανε την 1η Οκτώβρη; Ίσως… δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε… Σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε οι καταλανικές πολιτικές βιτρίνες να έχουν έτοιμη μια αξιόπιστη απάντηση και για ένα τέτοιο ενδεχόμενο· δεν θα καταθέσουμε ιδέες γιατί το ζήτημα είναι, πια, θεωρητικό… Άσε που δεν είναι τέτοια η δουλειά μας.

Ας το ξαναπούμε όμως: καθόλου δεν θεωρούμε τον Rajoy και τα επιτελεία του ικανούς στην τακτική. Το αντίθετο. Αν ήταν στοιχειωδώς ικανοί δεν θα έκαναν το λάθος να στείλουν τους μπάτσους τους την 1η Οκτώβρη. Είναι βουτηγμένοι στα σκατά του ισπανικού βαθέος κράτους, σκατά που έχουν ξεχυλίσει· και έχουν το μυαλό τους κυρίως στην κοινοβουλευτική τους επιβίωση. Θα ήταν αρκετό, λοιπόν, να μην δείχνει η καταλανική πλευρά τέτοιον ασυγχώρητο ερασιτεχνισμό· εκτός αν πρόκειται για τίποτα άλλο…