Φωνητικές εντολές…

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Προφορική επικοινωνία με τις πληροφορικές μηχανές: είναι το καινούργιο κόλπο που είναι ήδη εδώ, έτοιμο (υποτίθεται) να κάνει την σχέση μεταξύ χρηστών και μηχανών ακόμα πιο εύκολη, άμεση, αποδοτική. Έχει όμως όλες τις προδιαγραφές για να γίνει μια ακόμα αλυσίδα επιτήρησης και «φακελώματος»· μία ακόμα ανάμεσα στις υπόλοιπες που απλώνονται εθελοντικά και χαρούμενα στο κοινωνικό πεδίο.

Υπάρχει μια ψηφιακή περσόνα που «απαντάει» όταν ο χρήστης της κάνει ερωτήσεις. Αυτό παρουσιάζεται σαν «προσωποποίηση» της μηχανής, και από κάποιες απόψεις έτσι φαίνεται. Όχι μόνο, όμως. Για παράδειγμα, η σχετική εφαρμογή που προωθεί η amazon (“echo”) διαθέτει σαν ψηφιακό (μηχανικό) συνομιλητή την “Alexa”: προκειμένου η μηχανή να «καταλάβει» ότι μια κουβέντα απευθύνεται σ’ αυτήν και όχι σε κάποιον άλλο, η φράση πρέπει να ξεκινάει με το «όνομα»: Alexa, πες μου τι καιρό θα κάνει αύριο στο Ηράκλειο…

Μ’ αυτό το δεδομένο η “Alexa” (δηλαδή το software της amazon) μπορεί να αναγνωρίσει την φωνή που της απευθύνεται ακόμα και από απόσταση, ακόμα κι αν στον ίδιο χώρο υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που μιλάνε. Αυτό σημαίνει ότι (εφόσον ο χρήστης έχει «ενεργοποιήσει την Alexa) α) η εφαρμογή μπορεί να κάνει «αναγνώριση φωνής» μέσα σε πλήθος, και β) καταγράφει όλες τις φωνές μέσα σ’ ένα δοσμένο χώρο και σε σχετικά μεγάλη ακτίνα – αφού πρέπει να είναι ανοικτή για να ακούσει το αρχικό “alexa”.

Υποτίθεται ότι η amazon (και κάθε παρόμοια) δεσμεύεται ότι κρατάει τα ηχητικά αρχεία στους υπερυπολογιστές της, προκειμένου να προσφέρει και αναγνώριση του προσώπου που μιλάει, εφόσον οι χρήστες της εφαρμογής «εκπαιδεύουν» την Alexa να αναγνωρίζει συγκεκριμένα διαφορετικές φωνές, με το όνομά τους, ώστε να διαφοροποιεί, όπου χρειάζεται, τις απαντήσεις της· αλλά (λέει) ότι τα αρχεία θα είναι μόνο όσο είναι ενεργοποιημένη η εφαρμογή… Πέρα απ’ το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι άλλο έχει ακούσει / αναγνωρίσει / καταγράψει / αποθηκεύσει η μηχανή ενόσω της απευθύνεται ένας χρήστης, είναι γνωστό ήδη αυτό: ότι μικρόφωνα και κάμερες (σε κινητά ή pcs) μπορούν να είναι ενεργά ακόμα κι όταν είναι κλειστά… Αυτό είναι μια απ’ τις δουλειές των ειδικών των μυστικών υπηρεσιών. Το συγκεκριμένο κόλπο, άλλωστε, θα «χακευτεί» για να μην χρειάζεται καν την προσφώνηση (τύπου “Αlexa…”) προκειμένου να δουλεύει…

Συνεπώς οι εφαρμογές φωνητικών εντολών και προφορικής επικοινωνίας με τις πληροφορικές μηχανές θα είναι ενεργές όποτε θέλουν οι πραγματικοί κυριοί τους και όχι οι (τυπικοί μεν αλλά τελικά φαινομενικοί) χρήστες τους.

Όχι, δεν πρόκειται για συνωμοσία! Είναι ο καπιταλισμός στον 21ο αιώνα, απλά, καθαρά και, κυρίως, φανερά. Αν, τώρα, περνάει απαρατήρητος… τόσο το χειρότερο.

Εμπορικοί εταίροι

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Δεν είναι η Αθήνα ένας απ’ τους πρώτης γραμμής προμηθευτές όπλων και πυρομαχικών στην σαουδαραβική χούντα (και στην όμοιά της των ενωμένων αραβικών εμιράτων). Υπάρχουν άλλοι που κάνουν τις χοντρές δουλειές, σε ακριβά είδη: αεροπλάνα, πυραύλους, αντιαεροπορικά συστήματα, τεθωρακισμένα, κλπ. Η αγγλία και οι ηπα σίγουρα.

Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να έχει την απορία γιατί το Ριάντ ήθελε να αγοράσει βλήματα πυροβολικού και βόμβες απ’ την Αθήνα. Υπάρχουν παραπάνω από μία απαντήσεις. Μπορεί να βρήκε το stuff φτηνό…. Ή μπορεί αυτό το νταραβέρι να ήταν μια υπεργολαβία που έσπρωξαν στους «έλληνες φίλους» το Λονδίνο ή/και η Ουάσιγκτον, για να βγάλει (ο φίλος) κανά μεροκαματάκι, μιας που ζορίζεται… Ή μπορεί να ήταν τέτοια υπεργολαβία, αλλά κάποιοι να πήγαν να βγάλουν κάτι παραπάνω: αυτό προκύπτει από την διαφορά ανάμεσα στην ποσότητα που ήθελε η σαουδαραβική χούντα (100.000 βλήματα) και το τελικό deal (300.000). Σ’ αυτή την περίπτωση παίζουν διάφορες εκδοχές. (Η υπογραφή της συμφωνίας σε αεροδρόμιο δείχνει «επαγγελματική ευελιξία» – αλλά για ποιούς δεν είναι σαφές).

Όπως και να έχει, η δημαγωγική διαχείριση του θέματος δείχνει το πως δουλεύει τοις μετρητοίς η εθνική ιδεολογία. Το φως πέφτει πάνω στο αν υπήρχε «μεσάζοντας» στο deal, ένας ακόμα “Παπαδόπουλος” (μήπως πρόκειται για επαγγελματικό τίτλο και όχι για όνομα;), αλλά όχι στο πολύ σοβαρότερο: πώληση στρατιωτικού υλικού στο Ριαντ και στα εμιράτα; Για να το κάνουν τι;

Είναι γνωστό που καταναλώνουν βλήματα και βόμβες οι σεΐχηδες: εναντίον των υεμενιτών, τους οποίους εδώ και δύο χρόνια προσπαθούν να εξαφανίσουν, κατηγορώντας τους επιπλέον ότι είναι ατζέντηδες της Τεχεράνης. ΑΥΤΟ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ – για τις ευαίσθητες και ανθρωπιστικές ελληνικές ψυχές.

Τον κυνισμό και την αδιαφορία δεν θα τα έλεγε κανείς «πρωτότυπα» για τους υπηκόους του ελλαδιστάν. Η φόρμουλα τακτοποίησης των όποιων ηθικών ενοχλήσεων (στιγμιαίων πάντα) είναι γνωστή: ναι, αλλά οι άλλοι κάνουν χειρότερα…

Συνεπώς: ραντεβού στη κόλαση…

Υ.Γ. Τα λαγωνικά της ροζ πλευράς της φαιορόζ κυβέρνησης, που φλέγονται απ’ ότι λένε απ’ την επιθυμία να υποστηρίξουν τα «κινήματα» στις ηπα – κι όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι – ας τρέξουν να σταθούν δίπλα στην πρωτοβουλία “united for peace and justice”. Ζητούν τα μέλη της, άκουσον άκουσον, να σταματήσει η πώληση όπλων, και ειδικά οβίδων και βομβών, στη σαουδική αραβία… Αν είναι δυνατόν! Επειδή, λένε, το Ριαντ καταστρέφει την υεμένη, σκοτώνει αδιάκριτα χιλιάδες ανθρώπους, και οδηγεί όσους επιζούν στο λιμό.

Ας τρέξουν να υπογράψουν καμιά συμπαράσταση… Κι ακόμα: αν τυχόν καταφέρουν και φτάσουν τίποτα υεμενίτες πρόσφυγες στα «νησιά μας», ας τους αναθέσουν στον Μουζάλα και στον ψεκασμένο· business as usual…

(φωτογραφία: Δεν είναι αστείο. Το Ριάντ βρίσκεται στα πρόθυρα του να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου στην υεμένη. Τα κάνει πάντως, με κατηγορητήριο ή χωρίς…)

Συρία – ιράκ: τίτλοι τέλους;

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Η τελευταία πόλη υπό την κατοχή του isis (πιο σωστά: η τελευταία σημαντική πόλη), η Abu Kamal, βρίσκεται υπό πολιορκία· ορισμένες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ήδη ο συριακός στρατός έχει αρχίσει την εισβολή. Η σύνθεση των στρατών που δρούν εκεί (από νότο και δύση) δίνει έναν πανηγυρικό τόνο σ’ αυτήν την τελευταία σημαντική επιχείρηση: συριακός στρατός, Χεζμπ’ αλλάχ, «φρουροί της επανάστασης» και pmu (απ’ την μεριά του ιράκ)· κάτω από ρωσική και ιρακινή αεροπορική κάλυψη.

Όταν, σε λίγες ημέρες, η Abu Kamal θα έχει ανακαταληφθεί, θα απομένει η εκκαθάριση περίπου 40 χιλιομέτρων προς τον βορρά, στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ως τα περίχωρα της κωμόπολης al Mayadin. Από εκεί ο δρόμος ως την Δαμασκό, μέσω Deir ez-Zor και Palmyra, είναι “ανοικτός”. Το ίδιο ισχύει για τους δρόμους Δαμασκός – Βηρυττός και Βαγδάτη – Τεχεράνη.

Τίτλοι τέλους; Σίγουρα ναι για το “ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή», ή αλλιώς isis – στη συρία και το ιράκ. Υπάρχουν κάποιες περιοχές που κατέχονται απ’ τον isis· αλλά η τελική εκκαθάριση θα είναι εύκολη, αφού δεν υπάρχουν σ’ αυτές τις ζώνες πόροι. Αν απομείνει κάτι (κι αυτό θα είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί) είναι η επιστροφή μελών / υποστηρικτών του isis στην παλιά συνταγή της «τρομοκρατίας» μέσα στα εδάφη είτε της συρίας είτε του ιράκ.

Υπάρχουν ακόμα ζητήματα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν λεπτομέρειες· κι αυτά αφορούν τη συρία. Στη ζώνη που κατέχουν οι ypg σαν proxies των ηπα, στα βόρεια και τα ανατολικά της συριακής επικράτειας, υπάρχει ένταση μεταξύ των ντόπιων αράβων απ’ τη μια μεριά και των ypg απ’ την άλλη, που συμπεριφέρονται σαν κατοχική δύναμη. Βασική αιτία (αν και όχι μοναδική) είναι η τακτική της βίαιης επιστράτευσης αράβων, για να στελεχώσουν πολιτοφυλακές υπό κουρδική διοίκηση. Γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες εναντίον τέτοιων μέτρων, και απ’ την μεριά του κατοχικού στρατού των ypg υπάρχει καταστολή, συλλήψεις και τα συναφή (προς μεγάλη χαρά, υποθέτουμε, εκείνων που ανακάλυψαν στη “Rojava” την «κομμουνιστική όαση» που έψαχναν…).

Στο θύλακα του Idlib, στα βορειοδυτικά της συριακής επικράτειας, το παρόν και το μέλλον είναι ασαφή. Ο τουρκικός στρατός έχει πιάσει θέσεις στα σύνορα του θύλακα με τον κουρδικό του Afrin, καλυπτόμενος απ’ τις «συμφωνίες της Astana» για τις «ζώνες αποκλιμάκωσης». Ο θύλακας του Idlib και η ζώνη που έχει πάρει ο τουρκικός στρατός μαζί με τους f.s.a. proxies του είναι, ωστόσο, οι περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί σουνιτικοί πληθυσμοί.

Υπάρχει η πιθανότητα σ’ αυτά τα «χωροτακτικά / πολιτικά» ζητήματα να αναζητηθούν «πολιτικές λύσεις»· μέσα από ένα καινούργιο σύνταγμα για τη συρία. Αλλά ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων η διαμόρφωση ενός «συνταγματικού χάρτη» είναι πολύπλοκη υπόθεση, ακόμα χειρότερα αν έχει προηγηθεί ένας (και) εμφύλιος. Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα και Δαμασκός, μετά τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, έχουν τώρα την δύσκολη δουλειά να τις μεταφράσουν σε μια ισορροπημένη και (κυρίως) αποδεκτή απ’ τους περισσότερους νομική κατασκευή – έτσι ώστε να παραδοθούν τα όπλα χωρίς αντεκδικήσεις. Υποθέτει κανείς ότι κάποιοι «ειρηνευτικοί στρατοί», σε θέση de facto κυανόκρανων, θα μείνουν για καιρό στο συριακό έδαφος.

Η χούντα μίλησε

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)

Πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις!

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Η uber (η γνωστή…) σας καλεί στο κοντινό μέλλον: ιπτάμενα ταξί αστικής χρήσης!… Ανακοίνωσε χτες ότι υπέγραψε συμφωνία με τη nasa για την από κοινού δημιουργία του συστήματος urban εναέριας κυκλοφορίας. Τα μελλοντικά ιπτάμενα ταξί θα είναι ιδιοκτησίας της uber· καμμία σχέση με το μοντέλο των υποτίθεται freelancer οδηγών των κοινών ι.χ.

Η δημιουργία τέτοιων συστημάτων, που να έχουν πολύ μεγάλη «χωρητικότητα» ιπτάμενων οχημάτων (και όχι μόνο ταξί), παραμένει μια βασική προϋπόθεση πριν ο καπιταλιστικός κόσμος περάσει στην εποχή των μαζικών 3D ιδιωτικών (urban και όχι μόνο) μετακινήσεων. Η uber υπόσχεται ότι το σύστημα αυτό θα έχει κατασκευαστεί, ελεγχθεί και εγκατασταθεί στο Los Angeles (όπως επίσης στο Dallas και στο Dubai, που εχουν εκδηλώσει την πρόθεση να μπουν άμεσα στο κόλπο) ως το 2020 (και οπωσδήποτε πολύ πριν τους ολυμπιακούς του 2028 που θα γίνουν στο L.A.). Τα σχεδόν 3 χρόνια φαίνονται λίγα, αλλά ο στόχος είναι δελεαστικός και οι πόροι (χρηματικοί, τεχνικοί και διανοητικοί) υπεραρκετοί. Και δεν έχει εκδηλωθεί επίσημα ακόμα η ανάλογη πρωτοβουλία του Πεκίνου· όμως αποκλείεται να αργήσει…

Το δεύτερο ζήτημα είναι τα επίπεδα προσγείωσης και απογείωσης. Για τα ιπτάμενα ταξί της η uber φαίνεται να έχει βρει την λύση: ειδικές πλατφόρμες φτιαγμένες στις ταράτσες ουρανοξυστών. Μελλοντικά ωστόσο (και πάντως όχι σε έναν αιώνα!), όταν η χρήση των ιπτάμενων ι.χ. γενικευτεί και φύγει απ’ τις βίλες, τα γραφεία και τα προάστεια, κάτι άλλο θα πρέπει να γίνει. Ας πούμε: νέες «έξυπνες» πόλεις, κατασκευασμένες απ’ την αρχή με τις προδιαγραφές του 21ου αιώνα…

Ένα τρίτο ζήτημα αφορά την στάση των κρατικών υπηρεσιών και των κανονισμών τους απέναντι σ’ αυτό το καινούργιο είδος. Άραγε, αυτός που θα οδηγεί ένα τέτοιο όχημα είναι «οδηγός» ή «πιλότος»; Χρειάζεται δίπλωμα οδήγησης ή δίπλωμα πιλότου; Προφανώς θα υπάρξει απάντηση. Αλλά μπορεί το ίδιο το ερώτημα να ξεπεραστεί γρήγορα αν γίνει (κοινωνικά) αποδεκτό το πλήρως αυτόματο ιπτάμενο ι.χ. Που από τεχνολογική άποψη είναι έτοιμο…

Α, υπάρχει και κάτι ακόμα. Οι «λυμπερόπουλοι» και οι «σαν λυμπερόπουλοι», «σπρίτζηδες», «βορβορίδηδες» κλπ. Αλλά αυτοί είναι περιθωριακό φαινόμενο. Κι άλλωστε, ώσπου να έρθει το «κακό» στα μέρη μας, ποιος ζει ποιος πεθαίνει…

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Το περασμένο Σάββατο το βράδυ ή την Κυριακή το πρωί, λίγες μόνο ώρες μετά την «παραίτηση» (απόλυση…) του πρωθ. του λιβάνου Saad Hariri απ’ το Ριάντ (την έδρα των εργοδοτών του) και μέσω διαγγέλματος σε σαουδαραβικό κανάλι (επίσης των εργοδοτών του) το Τελ Αβίβ έστειλε ένα επείγον μήνυμα με οδηγίες προς όλες τις ισραηλινές πρεσβείες στο κόσμο. Το μήνυμα αποκάλυψε ένα ισραηλινό μέσο (το channel 10) και ένας ισραηλινός ρεπόρτερ, ο Barak Ravid. Αυτά που έλεγε το κατεπείγον τηλεγράφημα ήταν τα εξής:

Προς την διεύθυνση της πρεσβείας: καλείστε να επικοινωνήσετε επειγόντως με το υπουργείο εξωτερικών [σ.σ.: του Τελ ΑΒίβ] καθώς και με αξιωματούχους στην χώρα που βρίσκεσθε και να τονίσετε ότι η παραίτηση του al Hariri και τα όσα είπε για τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν δείχνουν, ακόμα μια φορά, την διαλυτική φύση του ιράν και της Χεχζμπ’ αλλάχ, και τις απειλές τους για την σταθερότητα του λιβάνου και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.

Η παραίτηση του al Halili αποδεικνύει ότι η διεθνής άποψη πως η συμμετοχή της Χεζμπ’ αλλάχ στην κυβέρνηση [σ.σ.: του λιβάνου] είναι παράγοντας σταθερότητας είναι βασικά λανθασμένη. Αυτή η τεχνητή ενότητα προκαλεί παράλυση και ανικανότητα των τοπικών δυνάμεων να πάρουν αποφάσεις που υπηρετούν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Μετατρέπει αυτές τις δυνάμεις σε ομήρους υπό την απειλή φυσικής βίας και τους αναγκάζει να προωθούν τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης – του ιράν – ακόμα κι αν διακινδυνεύουν την ασφάλεια της χώρας τους.

Τα γεγονότα στο λίβανο και η εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου απαιτούν να ασκηθεί αυξημένη πίεση στο ιράν και την Χεζμπ’ αλλάχ σε μια γκάμα θεμάτων, απ’ την παραγωγή των βαλλιστικών πυραύλων μέχρι την περιφερειακή αποσταθεροποίηση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πρωθυπουργός ενός κράτους (του λιβάνου), με γνωστούς «δεσμούς» με την σαουδαραβική χούντα, αποτυγχάνει να «πείσει» την Τεχεράνη να μην ενισχύει τους Houthi στην υεμένη και μετά την αποτυχία του απολύεται πανηγυρικά στο Ριάντ. Με δυο λόγια τα αφεντικά του δεν τον χρειάζονται πια «σαν πρωθυπουργό του λιβάνου». Ή έτσι νομίζουν, καθότι υπό την επίρεια…

Λίγο μετά, ένα τρίτο κράτος, το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του Τελ Αβίβ, στέλνει οδηγίες στους ανά τον κόσμο πρεσβευτές του να «πείσουν» τα κράτη στα οποία δραστηριοποιούνται ότι η Τεχεράνη και η Χεζμπ’ αλλάχ φταίνε για όλα, ότι είναι επικίνδυνοι, κλπ – και ότι πάνε να πάρουν στο λαιμό τους τον λίβανο, αλλά ευτυχώς αυτό (το ισραήλ) νοιάζεται και φροντίζει για το καλό του (όπως πάντα)…. Τους δίνει οδηγίες να πουν αυτά που, σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζει και ένα τέταρτο κράτος, εκείνο των ηπα. Το οποίο επίσης νοιάζεται για το καλό των λιβανέζων, των υεμενιτών και όλου του πλανήτη. Τους ζητάει επίσης να υποστηρίξουν την χούντα της σαουδικής αραβίας μετά την επίθεση των Houthi με πύραυλο στο αεροδρόμιο του Ριάντ, μετά δηλαδή από δύο χρόνια πολέμου του «πρίγκηπα» που έχει οδηγήσει τον πληθυσμό της υεμένης σε λιμό και επιδημίες· και τον οηε σε καταδικαστικά ψηφίσματα κατά του Ριάντ…

Είναι, νομίζουμε, περισσότερο από καθαρό ότι το Τελ Αβίβ «καίγεται» μετά την ήττα και των δικών του σχεδίων στη συρία και στο ιράκ. Και όταν ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός «καίγεται» φροντίζει να επεκτείνει την φωτιά, με την ελπίδα να κάψει τους εχθρούς του.

Οι καλοθελητές (υποστηρικτές του «πρίγκηπα» Salman και, φυσικά, των ισραηλινών σχεδίων) εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα διεθνώς. «Στιβαρό» τον ανέβαζαν «πολέμιο της διαφθοράς» τον κατέβαζαν, μετά την πρώτη φάση του σε εξέλιξη παλατιανού πραξικοπήματος, με το οποίο το σαουδαραβικό βασιλικό παράσιτο (με το πρόβλημα στη μύτη..) προσπαθεί να κρατήσει τον θρόνο του. Επιπλέον δεν παύουν να τον επαινούν για την μεταρρυθμιστική ιδιοφυία του: θα επιτρέψει, λέει, και στις γυναίκες να οδηγούν (τρομερό!!!). Οι δημαγωγοί («παπαγάλοι») προέρχονται κυρίως απ’ τις ηπα και την αγγλία, αν και όχι μόνο απο ‘κει. Θέλοντας και μη ένα μεγάλο μέρος του πρωτοκοσμικού φιλο-ισραηλινού ή/και φιλο-σαουδαραβικού δικτύου, που πληρώνεται αδρά, αποκαλύπτεται ωμά.

Ωστόσο είναι γι’ εμάς φανερό: ο κοκάκιας γιάπης πρίγκηπας παίζει με την καταστροφή του, ακριβώς την στιγμή που για άσχετους με δαύτον λόγους το «μοντέλο σαουδική αραβία» περνάει στα σκουπίδια της καπιταλιστικής (πετρελαϊκής) ιστορίας. Όπως το συνοψίζουν κάποιοι που δεν γλύφουν στο Τελ Αβίβ, αυτό που έχει αρχίσει να κλιμακώνεται στο Ριάντ και την αραβική χερσόνησο είναι, μετά την στρατηγική ήττα στο συριακό – ιρακινό πεδίο μάχης, η απόλυτη αμμοθύελλα.

Μέση ανατολή 2

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Να, λοιπόν, πως παρουσιάζει το θέμα η ισραηλινή καθεστωτική (ας πούμε με «κεντρώο»; προφίλ) Haaretz σε ένα άρθρο γνώμης, στην ηλεκτρονική της έκδοση, χτες:

… Είναι εύλογο ότι οι σαουδάραβες προσπαθούν να δημιουργήσουν τους όρους για την αποτροπή, με διαφορετικά μέσα, της επιρροής του ιράν στο λίβανο: μέσω ενός πολέμου ανάμεσα στο ισραήλ και την Χεζμπ΄αλλάχ.

Απ’ την στιγμή που ο Άσαντ επέζησε απ’ την αμφισβήτησή του από αντάρτες που είχαν την υποστηρίξη της σαουδικής αραβίας, η ηγεσία της μπορεί να ελπίζει ότι θα μετακινήσει την σύγκρουσή της απ’ τη συρία στο λόβανο. Απομακρύνοντας τον Hariri απ’ το πόστο του μπορεί να ελπίζει ότι θα μείνει η ρετσινιά και η ευθύνη για την φροντίδα των προσφύγων απ’ τη συρία μέχρι την αντιμετώπιση των ενόπλων της αλ Κάιντα και του isis στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να πιστεύουν οι σαουδάραβες, θα οδηγήσει την Χεζμπ’ αλλάχ στο να επιδιώξει μια σύγκρουση με το ισραήλ, με σκοπό να ενισχύσει την υποστηρίξη των λιβανέζων στην ηγεμονία της. Όπως φάνηκε από ένα διαφορετικό ζήτημα – τις συλλήψεις σαουδαράβων πριγκήπων σε μια εκστρατεία κατά της διαφοθράς – ο βασιλιάς Salman και ο πρίγκηπας διάδοχος του θρόνου γυιός του είναι ανυπόμονοι να εγκαταστήσουν την δική τους κυριαρχία.

Οι ισραηλινοί ηγέτες ετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο με την Χεζμπ’ αλλάχ απ’ το 2006. Οι αυξημένες δραστηριότητες του ιράν σ’ όλη την περιοχή κάνουν ξεκάθαρο ότι, ακόμα περισσότερο απ’ τον τελευταίο πόλεμο, θα είναι ένας πόλεμος για να εξαφανιστεί η ιρανική απειλή στα σύνορα του ισραήλ. Το ισραήλ και η σαουδική αραβία είναι απόλυτα σύμμαχοι σ’ αυτόν τον περιφερειακό πόλεμο, και οι σαουδάραβες έχουν εντυπωσιαστεί απ’ την αυξημένη δραστηριότητα του ισραήλ να κτυπήσει τους ιρανικούς κινδύνους στη συρία.

Το ισραήλ θα πρέπει να αποφασίσει το ίδιο πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτόν τον πόλεμο. Όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας, οι σύμμαχοι του ισραήλ, με επικεφαλής τις ηπα, θα δώσουν την πλήρη υποστηριξή τους….

Θα πρέπει να είναι αδύνατο, είτε αυτή την ιστορική στιγμή είτε στο μέλλον, να πει ένα ισραηλινό καθεστωτικό μέσο ότι δεν είναι το Ριάντ που «προσπαθεί να σπρώξει» το Τελ Αβίβ! Τα συμφέροντα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού φτάνουν και περισσεύουν από μόνα τους. Μπροστά σ’ αυτά οι επιδιώξεις ενός καθεστώτος που βαδίζει στην κατάρρευσή του, όπως το σαουδαραβικό, θα μπορούσε να είναι μόνο οι φαντασιώσεις ενός «χρήσιμοιυ ηλίθιου».

Αν, λοιπόν, διαβάζει κανείς ελάχιστα πίσω απ’ τις γραμμές του πιο πάνω άρθρου (ας σημειωθεί: η haaretz ΔΕΝ είναι ο κραυγαλέος εκφραστής της ισραηλινής καθεστωτικής άκρας δεξιάς) θα καταλάβει.

Οπότε…

Μια όαση σταθερότητας (κάτι σαν βάση δηλαδή)

Τετάρτη 8 Νοέμβρη. Οι εξελίξεις αυτές φωτίζουν ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο της συνάντησης του ισραηλινού “mad dog” υπ.αμ. Lieberman με τον ψεκασμένο (και) προχτές, και ξανά με τον ψεκασμένο και τον ελληνοκύπριο υπ.αμ. (και) χτες. Το χθεσινό τριγωνικό ραντεβού έγινε για πρώτη φορά στο ελληνικό υπουργείο άμυνας, για να μπορούν να πάρουν μέρος «φυσιολογικά» και οι ντόπιοι αρχικαραβανάδες, μαζί με τους ισραηλινούς που έφερε μαζί του ο Lieberman. Αλλά ένα τέτοιο ραντεβού λίγο απέχει απ’ το να είναι «συμβούλιο πολέμου» εν τη γενέσει του. Έστω κι αν οι εμπλεκόμενοι δεν πρόκειται να πολεμήσουν φανερά μαζί…

Τι κουβέντιασαν υπό την αιγίδα, προφανώς, του ισχυρότερου στρατιωτικά απ’ τους τρεις, δηλαδή του Lieberman; Είναι στοιχειωδώς εύλογο το να αγνοήσει κανείς τις αποπροσανατολιστικές δηλώσεις τους, που είναι όλο «αγάπες και λουλούδια»… Το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος (και σε βαθμό ανάλογο με το ελάχιστο μέγεθός του το ελληνοκυπριακό) θα χρειαστεί (και θέλουν…) να προσφέρει / ουν κάποιου είδους υποστήριξη στον ισραηλινό στρατό (βασικά στην αεροπορία του, αυτήν που εκπαιδεύεται εδώ και καιρό στα μέρη μας…) σε περίπτωση… Επίθεσης στο λίβανο; Επίθεσης στο λίβανο που θα αντιμετωπιστεί όχι μόνο απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ αλλά και από συμμάχους της;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς, όπως δεν ξέρουμε το timing της «ανάγκης» του ισραηλινού μιλιταρισμού. Πότε; Πως; Μόνο τις γενικές γραμμές καταλαβαίνουμε· αλλά είναι αρκετές! Ας σημειωθεί επιπλέον ότι ο φίλος και αδελφός του ελληνικού βαθέος κράτους Νετανιάχου έχει κάτι προβληματάκια με κάτι «σκανδαλάκια»: τέτοια ζόρια (μαζί με τα πραγματικά αφεντικά κάθε καπιταλιστικού σχηματισμού) σπρώχνουν τους πολιτικούς frontmen σε επιλογές που αν μεν πετύχουν τους κάνουν ήρωες· κι αν αποτύχουν τους ρίχνουν στο γκρεμό που έτσι κι αλλιώς τους περίμενε.

Δεν κουβεντιάζουν οι «πολιτικοί υπεύθυνοι» και οι καραβανάδες του ανατολικομεσογειακού «τριγώνου» για το «πόσο γλυκειά είναι η σταθερότητα» στον κόσμο! Τα ντόπια αφεντικά, μαθημένα εδώ και σχεδόν δύο αιώνες να επιπλέουν στους παγκόσμιους συσχετισμούς / ανταγωνισμούς πουλώντας γεωπολιτική θέση και απολαμβάνοντας τις ανάλογες γεωπολιτικές προσόδους, έχουν συμμαχήσει με εκείνους που την έχουν βγάλει με παρόμοιο τρόπο στην περιοχή εδώ και δεκαετίες (το ισραηλινό καθεστώς και την αιγυπτιακή χούντα), καθεστώτα δηλαδή που υποτιμώνται ανάλογα και ψάχνουν να βρουν «μια θέση στον 21ο αιώνα» καθώς ο κύριος αρμός των παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων φεύγει απ’ την ζώνη ανατολική Μεσόγειος / μέση Ανατολή, μετακομίζοντας στον Ειρηνικό. Ο καθένας απ’ τους τρεις συν ένα (Αθήνα, Τελ Αβίβ, Κάιρο + Λευκωσία) ζει την δική του γεωπολιτική παρακμή· ελπίζουν ότι μαζί θα καταφέρουν να ανατιμηθούν. Και είναι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / εθνικισμός / ρατσισμός που δίνει τον τόνο, είναι αυτός που βρίσκεται στο τιμόνι, γιατί αυτός επείγεται περισσότερο αυτήν την περίοδο: έχει ηττηθεί στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης, ένα πεδίο μάχης που ήταν για δαύτον το μεγάλο κόλπο, και δεν μπορεί να περιμένει πολύ να εδραιωθεί η ήττα του.

Το ελληνικό κρατικό / καπιταλιστικό / μαφιόζικο καθεστώς ούτε θέλει ούτε μπορεί να βρει μια άλλη γραμμή αναβάθμισης μέσα στον διεθνή καταμερισμό καπιταλιστικής εξουσίας όπως αυτός διαμορφώνεται και θα διαμορφωθεί στον 21ο αιώνα. Είναι κάτι που δεν το έκανε ποτέ, ούτε τον 19ο, ούτε τον 20ο. Πάντα την έβγαζε απ’ τις διεθνείς συγκρούσεις που, στο βαθμό που είχαν την ευρωπαϊκή ήπειρο σαν τον βασικότερο πόλο τους, είχαν στρατηγικές εντάσεις και στην ευρύτερη περιοχή. Στα κινούμενα γεωπολιτικά όρια των άλλοτε “μεγάλων δυνάμεων” και των αποικιών τους προς τα πετρελαϊκά κοιτάσματα…

Στη «μαύρη» του πλευρά το ελληνικό καθεστώς έχει τοποθετηθεί, απ’ τα ‘90s και μετά, στη «διεθνή του οργανωμένου εγκλήματος», κυρίως σαν πλυντήριο και σαν λαθρεμπορικό hub κάθε είδους. Στη «λευκή» προσπαθεί να κρατηθεί στον αφρό μέσω συμμαχιών με «ομοιοπαθούντες»… Με την ελπίδα ότι η «θαλάσσια δύναμη», δηλαδή οι ηπα (όσο παραμένουν τέτοια) θα ευαρεστηθούν να δώσουν κάτι τις…

Οπότε, όσοι / όσες είναι εχθροί (και) της ντόπιας καθεστωτικής «εξωτερικής πολιτικής» δεν πρέπει να μετράνε μέρες, ούτε να μαδάνε μαργαρίτες. Τα δεδομένα είναι ολοφάνερα… Κι ακόμα πιο φανερό είναι το ποιοι αποδεικνύονται και θα αποδειχθούν με ακόμα πιο δραματικό τρόπο οι ασυγχώρητα αυνάνες της ιστορίας, αργά ή γρήγορα. Εμείς, όπως πάντα· ποιοί άλλοι;

(φωτογραφίες: Πάνω: έρχονται!!! Στη μέση: πολεμικό συμβούλιο· για την “ειρήνη” πάντα… Κάτω: Το διαπιστώσαμε με καθυστέρηση: πριν την «τριμερή των καραβανάδων», στις 2 Νοέμβρη, είχε γίνει στη Λευκωσία η «τριμερής των βιτρινών». Των κοινοβουλίων ισραήλ, ελλάδας, νότιας κύπρου.

Δεν είναι σκέτος «γάμος συμφέροντος». Υπάρχει αίσθημα!)

Σημαίνουσες διαφορές

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, πυροβολούν και σκοτώνουν στο ψαχνό πρωτοκοσμικούς, είναι μεμονωμένες περιπτώσεις «ψυχικά διαταραγμένων». Μπορούν να επιδιώξουν, μάλιστα, ελαφρυντικά στις δίκες τους. Όταν λευκοί, πρωτοκοσμικοί, ακόμα και δηλωμένοι φασίστες, σκοτώνουν στο ψαχνό βομβαρδίζοντας, στη χειρότερη γι’ αυτούς περίπτωση οι δολοφονημένοι είναι «παράπλευρες απώλειες». Δεν χρειάζονται καν ελαφρυντικά για τους δράστες· δεν φταίνε…

Κι όταν σκουρόχρωμοι σκοτώνουν στο ψαχνό είναι «τρομοκράτες του isis» (παλιότερα της αλ-Κάιντα). Συμπεραίνει κανείς ότι η «ψυχική διαταραχή» είναι το μονοπώλιο των λευκών, πρωτοκοσμικών· και πάλι μόνο αν δρουν εκτός διαταγών.

Αντίθετα, η «τρομοκρατική προδιάθεση» είναι η επιβράβευση του έργου των διαφόρων υπηρεσιών…

Η “πολυπλόκαμη” έχει μεγάλα αυτιά. Οπότε μοιάζει με τεθωρακισμένη σαρανταποδαρούσα

Τρίτη 7 Νοέμβρη. Στη ζούλα, χωρίς την δέουσα προβολή (στην πραγματικότητα: χωρίς καμία προβολή ή δημοσιότητα!) ήρθε χτες στην Αθήνα ο άλλος μεγάλος φίλος του ελληνικού βαθέος κράτους και των φαιορόζ βιρτινών της: ο ακροδεξιός, ρατσιστής υπ.αμ. του ισραήλ Avigdor Lieberman. (H “σιωπή των αμνών”, των ντόπιων μικρών και μεγάλων κοπαδιών, καθώς σπρώχνονται σταθερά και προσεκτικά στις αναγκαιότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι από μόνη της πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Την πολεμάμε, αλλά…)

Εννοείται ότι ο ψεκασμένος έσταζε μέλι στις δηλώσεις του: «Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ έχει συστηματοποιηθεί εδώ και αρκετά χρόνια – και ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια – μέσα από προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας. Θέλω να πω ότι διαπιστώσαμε με ιδιαίτερη ικανοποίηση την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση αυτών των προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν ανταλλάξει πολύτιμες επιχειρησιακές και διδακτικές εμπειρίες και διαθέτουν ήδη ένα υψηλό επίπεδο διαλειτουργικότητας.

Εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις των δύο χωρών έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Έτσι, λοιπόν, χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολής.

Οι σχέσεις των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, έχουν σφυρηλατηθεί κυριολεκτικά δια «πυρός και σιδήρου», σε δύσκολες εποχές. Έχουμε υποφέρει και οι δύο λαοί τα ίδια δεινά, έχουμε συνεργαστεί και αλληλοβοηθηθεί πολλές φορές μέσα στην ιστορία μας και έχουμε αποδείξει ο ένας για τον άλλον την αξιοπιστία και τη φιλία μας.”

Το ότι ο ψεκασμένος υιοθετεί την ορολογία της Ουάσιγκτον (περί “moderate”, όπως η αιγυπτιακή χούντα προφανώς· ποιο κράτος, όμως, δεν είναι “moderate”;) δεν εκπλήσσει. Ο στρατιωτικός και πολιτικός άξονας Αθήνας – Τελ Αβίβ είναι ορατός από παντού, αν και ειδικά η Ουάσιγκτον δεν τον χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν συγκινείται ιδιαίτερα…

Σήμερα θα έρθει στην Αθήνα και ο Χριστόφορος Φωκαΐδης, ο υπ.αμ. της νότιας κύπρου. Ο άξονας θα γίνει “τρίγωνο”, αν και το μιλιταριστικό καθετώς του Τελ Αβίβ έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει βασικά απ’ τη νότια κύπρο: ένα αεροδρόμιο για περίπτωση ανάγκης. Για την περίπτωσή, δηλαδή, που τα πολεμικά του θα εμπλακούν σε αερομαχίες και δεν θα έχουν καύσιμα για να γυρίσουν πίσω στις βάσεις τους…

Αυτά… Αλλά να μην το πάρει κανείς χαμπάρι απ’ όλους τους μικρούς και μεγάλους σωτήρες μας ότι θα έρθει ο Lieberman στην Αθήνα; Θα φταίει η πραγματική (πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες), η αυθεντική εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, που εμποδίζει την ορατότητα… Τι άλλο μπορεί να φταίει άραγε; Ε;

(Ααα: υποθέτουμε, πως όταν θα φύγει απ’ την Αθήνα ο «τρελός σκύλος» του Τελ Αβίβ, κάτι θα ειπωθεί…)

(φωτογραφία: πανευτυχής ο ψεκασμένος ανταλλάσσει δωράκια…)