Καταλωνία

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )

Στην άκρη της ερήμου

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Τι ειρωνεία! Ενώ η μουσική τους είναι εύκολο να φτάσει στ’ αυτιά μας, κι ίσως ακόμα πιο μέσα, η ζωή εκεί είναι σαν ανύπαρκτη για μας. Εκτός αν επαναπατρίζονται σε κουτιά τίποτα αμερικάνοι πεζοναύτες, κάνοντας έξαλλα τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού. Και πάλι: είναι μακρυά, who cares?

Γυρνάμε εκεί που γίνεται ένας ακόμα πόλεμος. Κι αν αυτό είναι αδιάφορο, ίσως γίνεται «θέμα» όταν οι φυγάδες φτάνουν ως εδώ, στις συνοριακές φρουρές. Αμηχανία.

Πάμε λοιπόν ξανά στις νότιες άκρες της Σαχάρας. Όχι από συνήθεια· από κακοήθεια. Πάμε με μουσική, και όχι μόνο. Terakaft, Tartit, και μια χρήσιμη «ξενάγηση». Κι όποιος σηκώνει τον ώμο, δεν ξέρει τι του γίνεται.

Τσάι στη Σαχάρα

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο τίτλος είναι δανεικός από ταινία του Μπερτολούτσι. Επειδή ο πραγματικός τίτλος της αναφοράς που θα μεταφέρουμε στη συνέχεια είναι μεγάλος: Έχεις ακούσεις ποτέ για ένα μέρος που λέγεται Azawad; Μήπως για το Timbuktu; Απ’ το site counterpunch στις 10 Νοέμβρη και τον Aidan O’Brien, ένα νοσοκόμο κάπου στο Δουβλίνο. Δώστε βάση:

Μπορεί να μην είναι η καρδιά της Αφρικής, αλλά είναι το κλειδί της. Ξεχάστε τον Νίγηρα και προσέξτε την Azawad. Δείτε την μεγαλύτερη και παλιότερη εικόνα: μια περιοχή που περιλαμβάνει το βόρειο μάλι, την νότια αλγερία, την νότια λιβύη, τον δυτικό νίγηρα και την βόρεια μπουρκίνα φάσο.

Είναι εδώ, στην Azawad, που σκοτώθηκαν πρόσφατα 4 αμερικάνοι πεζοναύτες. Και είναι εδώ που έχει στρογγυλοκαθήσει η γαλλική λεγεώνα των ξένων μέσα στον πιο πρόσφατο καυγά για την αφρική. Το εξώφυλλο γράφει «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Αλλά μην το φάτε: «ο νόμος των λευκών» έχει επιστρέψει στη Σαχάρα.

Το Timbuktu είναι η πρωτεύουσα της Azawad. Οι Touareg είναι ο λαός της. Και οι «λευκοί» είναι οι εισβολείς. Είναι στο κέντρο της Σαχάρα· όλοι οι δρόμοι περνούν απ’ την Azawad. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στη βόρεια και την υποσαχάρια Αφρική. Κι έτσι είναι ένα γεωπολιτικό έπαθλο που τραβάει κάθε έναν που θέλει να πολεμήσει τις συμμορίες των δυτικών.

Η Azawad είναι εκεί για αιώνες. Αλλά γεννήθηκε επίσημα – με την έννοια των σύγχρονων κρατών – μόλις το 2012. Μετά από μια εξέγερση των ντόπιων κατά της κατοχής. Ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους.

Η ξένη παρουσία και εμπλοκή τότε, στην κόντρα, ήταν η κυβέρνηση του μάλι, απ’ το μακρινό Bamako. Όμως άλλοι ξένοι κατέφθασαν αμέσως εκεί για να συντομέψουν την ζωή της «επίσημης» Azawad.

Η καρδιά του σκότους

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο πρώτος απ’ έξω που σακάτεψε την ανεξαρτησία των Tuareg το 2012 ήταν «ο ισλαμικός τρόμος» (οι μάχες στο Gao και στο Timbuktu). Ο δεύτερος ήταν «ο λευκός τρόμος» (η γαλλία: επιχείρηση serval). Και τώρα οι αμερικάνοι περιπολούν στα πέριξ. Η εξέγερση του 2012 ήταν η τέταρτη εξέγερση των Tuareg στο μάλι απ’ το 1960. Ενόσω βρίσκονταν δίπλα στο νίγηρα, οι Tuareg ξεκίνησαν επαναστάσεις κατά της κατοχής το 1990 και ξανά το 2007. Και οι σημαντικοί πληθυσμοί των Tuareg στην μπουρκίνα φάσο, την αλγερία και την λιβύη ήταν και παραμένουν οι σύμμαχοι σ’ αυτούς τους απελευθερωτικούς αγώνες.

… Αποδεικνύεται ότι η «ανεξαρτησία» σ’ αυτήν την περιοχή είναι αδύνατη. Το κοινό νόμισμα στο μετα-αποικιακό μάλι, στο νίγηρα και στην μπουρκίνα φάσο, το «δυτικοαφρικανικό φράγκο» ήταν κατευθείαν συνδεδεμένο με το γαλλικό φράγκο και άρα υπό έμμεσο γαλλικό έλεγχο. Και σήμερα, στην κόλαση του μάλι, του νίγηρα και της μπουρκίνα φάσο, όπου η ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από ένα ή δυο δολάρια τη μέρα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερο: το ευρώ είναι ο δεσμός – φονιάς που εποπτεύει τις χρηματικές ροές.

Κι όταν αυτές οι μετα-αποικιακές χώρες προσπάθησαν να τα σπάσουν στ’ αλήθεια με την γαλλία και την ευρώπη – όπως προσπάθησε η μπουρκίνα φάσο στη δεκαετία του 1980 υπό την ηγεσία του Thomas Sankara – η Δύση τους εξόντωσε πολιτικά (ο Sankara δολοφονήθηκε το 1987).

Και για να πιστοποιηθεί ότι οι δεσμοί με τη γαλλία και την ευρώπη ήταν αιώνιοι: η δύση έκανε οικονομική γενοκτονία, υπό το πέπλο των διάσημων προγραμμάτων δομικής προσαρμογής του δντ, σ’ όλη την περιοχή. Το καθαρό αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού και οικονομικού κεφαλοκλειδώματος ήταν η άφιξη των δυτικών πολυεθνικών. Και η φυγή, που συνεχίζεται ακόμα, εκατομμυρίων οικονομικών προσφύγων.

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 1

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ο κλασσικός δυτικός επιχειρηματικός εισβολέας σ’ αυτό το κομμάτι της Σαχάρα είναι ο γαλλικός ενεργειακός κολοσσός που εξορύσσει ουράνιο στο νίγηρα: η Areva. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Randgold Resources, που εξορύσσει χρυσό στο μάλι, και έχει έδρα στο νησί Jersey (ένα διάσημο φορολογικό παράδεισο), λίγο έξω απ’ τη γαλλία.

Τα αποτυπώματα της γαλλίας βρίσκονται παντού. Στην αλγερία, στη λιβύη. Και, τώρα, εδώ: στην Azawad. Οι ντόπιοι αφρικάνοι αποφάσισαν να αλλάξουν τα σύνορα της μετα-αποικιακής μοίρας τους. Οι Tuareg ξεσηκώθηκαν, τα όπλα και το θάρρος τους, μαζί με την υποστήριξη όλων όσων γύρισαν απ’ την εξορία στη λιβύη το 2011, θα ξανάγραφαν την ιστορία και την δικαιοσύνη στην Azawad. Το Timbuktu αναγεννήθηκε.

Το πρόβλημα ήταν ότι η αναγέννηση του Timbuktu ήταν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και «ο λευκός άνθρωπος» θορυβήθηκε. Είχε ένα καινούργιο δηλητήριο απέναντι στους ιθαγενείς: την «ισλαμική τρομοκρατία». Άνοιξε έτσι η πόρτα στην λεγεώνα των ξένων και στους αμερικάνους πεζοναύτες. Η προσθήκη του «τζιχαντισμού» στην πολιτική διαχείρισης αυτής της πλούσιας σε πρώτες ύλες περιοχές της αφρικής ξαναφάρδυνε τον δρόμο που είχε δυσκολέψει κατά την «μετα-αποικιακή» περίοδο.

… Ο proxy χαρακτήρας της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad – ο τρόπος που δουλεύει σε συνεργασία με τα συμφέροντα του «λευκού ανθρώπου» και των αφρικάνων συμμάχων του – έχει υποδειχθεί από δύο παρατηρητές με γνώση του τι συμβαίνει στην Σαχάρα.

Στα δύο του βιλία The Dark Sahara (2009) και The Dying Sahara (2013) ο βρετανός ανθρωπολόγος Jeremy Keenan εντοπίζει τις ρίζες της «ισλαμικής τρομοκρατίας» στην Azawad στις μυστικές υπηρεσίες της αλγερίας (DRS) και στον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» των ηπα. Η τεκμηριωμένη θέση του είναι ότι τα συμφέροντα της αλγερίας και της αμερικής συνδέθηκαν γύρω στο 2002 – 2003. Με μια κουβέντα: μετά την 11η Σεπτέμβρη οι ηπα έψαχναν για εχθρούς, και η αλγερία εφηύρε έναν: την al-Qaeda στο Μάγκρεμπ.

Ήταν ό,τι χρειαζόταν. Η αλγερία αγόρασε αμερικανικά όπλα και την υποστηρίξη των ηπα. Και η Ουάσιγκτον ανακάλυψε ξαφνικά ότι έχει μια καινούργια αποστολή στην ενεργειακά πλούσια αφρική. Φτιάχτηκε η africom (η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση αφρικής), και μαζί της διάφορες αμερικανικές πρωτοβουλίες. Για παράδειγμα η «πρωτοβουλία του Sahel» (το 2002) και η «διασαχαριακή αντιτρομοκρατική συνεργασία» (το 2005).

Ο δρόμος για την ενέδρα στο Tongo Tongo (όχι μακριά απ’ το Timbuktu), όπου σκοτώθηκαν 4 αμερικάνοι πεζοναύτες, είχε ανοίξει.

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 2

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Ένας άλλος βρετανός φίλος της Azawad, o Andy Morgan (μάνατζερ των Tinariwen, αυτής της σπουδαίας μπάντας των Tuareg) έδειξε κι αυτός τα βρώμικα κόλπα μιας άλλης κυβέρνησης της περιοχής, μια ακόμα αποτυχημένης μετα-αποικιακής κυβέρνησης: του μάλι. Έγραψε σχετικά το 2012, μεταφέροντας τα λόγια ενός απ’ τους ηγέτες των Tuareg και εκπροσώπους της Azawad, του Hama Ag Sid’ Ahmed:

Η al-Qaeda εξοπλίστηκε και φυτεύτηκε στην περιοχή μας απ’ την κυβέρνηση του μάλι, την δεκαετία πριν το 2012… Τους έφεραν στην περιοχή του Timbuktu και μετά στο Kidal… Όλες οι επιχειρήσεις τους ξεκινούσαν απ’ το μάλι και πάντα γυρνούσαν εκεί. Στο μάλι είναι το καταφύγιό τους. Όλοι ξέρουν ότι οι τρομοκράτες είναι σε επαφή με αξιωματικούς του στρατού, και ότι οι πολιτικοί του Bamako συναντούν τους εμίρηδες των τρομοκρατών τακτικά.

Το εθνικό κίνημα για την απελευθέρωση της Azawad στην εξέγερση του 2012 προσπάθησε να τα βάλει με την «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά μέσα σε λίγους μήνες ηττήθηκε απ’ το «ισλαμιστικό» πρόγραμμα. Εκεί που ήταν ένα μικρής αξίας δίκτυο τρομοκρατών οι «ισλαμιστές» ξαφνικά και μυστηριωδώς διακήρυξαν την απόφασή τους να καταλάβουν όλο το μάλι· αν όχι τον κόσμο ολόκληρο.

Τα αφεντικά των «ισλαμιστών» (οι αλγερίνοι; οι μαλινέζοι;) και τα αφεντικά των αφεντικών τους (οι γάλλοι; οι αμερικάνοι;) έπρεπε να κτυπήσουν τον κώδωνα κινδύνου· για να αντιμετωπίσουν την απελευθέρωση της Azawad. Οπότε έγινε ένα πραξικόπημα στην πρωτεύουσα του μάλι, τον Μάρτη του 2012. Μέσα σε λίγους μήνες εισέβαλαν οι γάλλοι. Και με μαγικό τρόπο οι «ισλαμιστές τρομοκράτες» εξαφανίστηκαν λίγο πολύ.

Το πρόβλημα λύθηκε: η απειλή μιας ανεξάρτητης Σαχάρας – της Azawad – αντιμετωπίστηκε. Και ο «λευκός άνθρωπος» ξαναπήρε τον έλεγχο. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, έτσι συνεχίζουν τα πράγματα. Οι πραξικοπηματίες, η γαλλική λεγεώνα των ξένων και οι αμερικάνοι πεζοναύτες, παραμένουν. Και ίσως αυξηθούν.

Γιατί οι Tuareg δεν πρόκειται να φύγουν. Δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Και συνεχίζουν να ονειρεύονται την ανεξαρτησία τους.

Θα ξεγελαστούν με την διεθνή επιτυχία της μουσικής τους; Με το πολιτιστικό εμπόρευμα; Ελπίζουμε πως όχι…

Οι ανοικτές πληγές της Αφρικής 3

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα: μπορεί να το καταλαβαίνουν και να μην το λένε, μπορεί και όχι. Αν η ανεξαρτησία της Azawad θεωρείται επικίνδυνη απ’ το Παρίσι ή την Ουάσιγκτον δεν είναι επειδή οι Tuareg θα αξιοποιούσαν μόνοι τους τις πρώτες ύλες της περιοχής. Αλλά επειδή θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν την αξιοποίησή τους με αντίπαλους του γαλλικού ή του αμερικανικού κεφάλαιου. Κινέζικες, ρώσικες, ή γερμανικές εταιρείες.

Όπως συνέβαινε τις ηρωϊκές εποχές της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας, η κατάληψη εδαφών (και η εξόντωση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των πληθυσμών και, κυρίως, της θέλησής τους για αυτοδιάθεση) δεν ωθείται μόνο απ’ την ακόρεστη δίψα για κατάκτηση πρώτων υλών ή γεωπολιτικών θέσεων. Αυτή θα μπορούσε να χορτάσει και με εμπορικές συμφωνίες· χάντρες και καθρεφτάκια έναντι ουρανίου ή χρυσού… Ωθείται, επιπλέον, απ’ τον φόβο ότι οι αντίπαλοι θα προτείνουν καλύτερες εμπορικές συμφωνίες· και θα κερδίσουν. Οπότε η κατάκτηση, αδιάφορο αν είναι επίσημη ή ανεπίσημη, ρητή ή άρρητη, είναι μονόδρομος.

Σα να λέμε: και η υποσαχάρια αφρική είναι ένα απ’ τα πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Αυτό μπορεί να μην κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Όμως μας συνδέει: αυτούς και αυτές εκεί, εμάς εδώ, άλλους κι άλλες πιο πέρα…

(φωτογραφία: απ’ την εξέγερση των Tuareg το ’12)

Ανταγωνιστές

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Ο «κλασσικός» μαραθώνιος, δεν είναι ο μοναδικός· αυτό είναι γνωστό. Λιγότερο γνωστό είναι ίσως ότι σήμερα, εκτός εκείνου στην Αττική, γίνεται στην Istanbul ένας αγώνας δρόμου με διπλάσια συμμετοχή. Είναι ο 39ος στη σειρά, και περιλαμβάνει στη διαδρομή του μια απ’ τις γέφυρες της πόλης· την σύνδεση ευρώπης – ασίας.

Εκτός απ’ τις πάμπολλες διεθνείς συμμετοχές, ο αυριανός μαραθώνιος στην Istanbul έχει κι αυτό το χαρακτηριστικό: θα τρέξουν πολλοί απ’ τους πρόσφυγες πολέμου (4 εκατομύρια…) που ζουν στην τουρκική επικράτεια.

Βηρυττός 1

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Η ιδέα να “παραιτηθεί” ο πρωθυπουργός του λιβάνου Hariri απ’ το Ριάντ, με ανακοίνωση μέσα από σαουδαραβικό κανάλι, είναι σίγουρο ότι ξεπήδησε απ’ το κεφάλι του τοξικού πρίγκηπα. Τρομερά σχέδια δουλεύονται εκεί μέσα! Κι αμέσως οι καλοθελητές βιάστηκαν να εκτιμήσουν ότι είναι «κίνηση ματ» που θα διαλύσει τον λίβανο.

Ο λίβανος δεν έχει διαλυθεί ακόμα, κι όλα επιβεβαιώνουν την γνώμη του γνωστού δημοσιογράφου Robert Fisk (που είναι παλιά καραβάνα στη μέση ανατολή, με πάμπολλες «άκρες»). Ότι, δηλαδή, οι λιβανέζοι μπορεί να μην είναι τόσο πλούσιοι όπως οι σαουδάραβες, είναι όμως εξυπνότεροι.

Ούτε καν το ίδιο του κόμμα (πόσο μάλλον η Χεζμπ’ αλλάχ ή ο χριστιανός πρόεδρος Aoun) δεν έχει αναγνωρίσει αυτήν την «παραίτηση». Όλοι στο λίβανο ζητούν να γυρίσει ο Hariri στη Βηρυττό, κι αν επιμένει να παραιτηθεί να το κάνει εκεί, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Συμβαίνει, λοιπόν, η εξής φάρσα: ο τοξικός πρίγκηπας διέταξε τον Hariri να παραιτηθεί (απειλώντας τον με διάφορους τρόπους που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε) επειδή είχε την φαεινή ιδέα ότι έτσι θα προκαλέσει πολιτική κρίση στο λίβανο… Αλλά το αποτέλεσμα ως τώρα είναι το ακριβώς αντίθετο: οπαδοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Hariri ζητούν την επιστροφή του θεωρώντας τον ακόμα πρωθυπουργό!

Το ενδιαφέρον είναι ότι και η Ουάσιγκτον ζητάει το ίδιο. Ο υπ.εξ. Tillerson δεν φαίνεται να συμπαθεί το κόλπο του τοξικού πρίγκηπα. Δήλωσε προχτές ότι αναγνωρίζει τον Hariri σαν πρωθυπουργό του λιβάνου. Και προειδοποίησε ότι είναι αντίθετος στο να μετατραπεί ο λίβανος σε πεδίο πολέμου «εξωτερικών δυνάμεων». Διευκρίνισε πως αν ο Hariri επιμένει να παραιτηθεί θα πρέπει να το κάνει στη Βηρυττό, με επίσημο τρόπο, επιτρέποντας στην κυβέρνηση του λιβάνου να λειτουργήσει κανονικά. Εν τέλει, η δήλωση του εναντίον της εμπλοκής τρίτων στα εσωτερικά του λιβάνου σημαδεύει και το Ριάντ: η παραίτηση του Hariri έτσι όπως έγινε βρωμάει διαταγή ή εκβιασμό απ’ τον τοξικό πρίγκηπα.

Είναι ο Tillerson «εκτός γραμμής» κάποιων μηχανισμών του αμερικανικού βαθέος κράτους; Ίσως. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ενώ η Ουάσιγκτον κατηγορεί το ιράν σαν «κέντρο της παγκόσμιας τρομοκρατίας» δεν εγκρίνει τις proxy μεθοδεύσεις εναντίον του που κατεβάζει η κούτρα του τοξικού πρίγκηπα: το ίδιο έγινε και με τον σχεδόν πόλεμο που κήρυξε κατά του κατάρ.

Θα γυρίσει ο Hariri για να παραιτηθεί κανονικά; Ίσως. Έτσι κι αλλιώς η οικογένειά του ζει στη σαουδική αραβία, και άνετα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όμηρος απ’ τον τοξικό και τον κύκλο του – για την περίπτωση που ο Hariri άλλαζε γνώμη μόλις έμπαινε στο λιβανέζικο εναέριο χώρο. Όμως αν το Ριάντ ήλπιζε σε «ταραχές λίγω αιφνιδιασμού» έχει χάσει. Οκτώ μέρες μετά, και με τις διάφορες διεθνείς δηλώσεις «υπέρ της σταθερότητας» του λιβάνου (βασικός παράγοντας της οποίας είναι και η Χεζμπ’ αλλάχ), οι «παράγοντες» της λιβανέζικης εξουσίας θα πρέπει να έχουν βρει ακόμα και τον διάδοχό του.

Έχουν διαμορφώσει και την τακτική τους: όσο αργεί να γυρίσει στη Βηρυττό ο Hariri τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα να απευθυνθεί το λιβανέζικο καθεστώς στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε: θέλουμε πίσω την πρωθυπουργάρα μας!!!

(Φαίνεται ότι ένας κίνδυνος που απειλεί τον λίβανο σ’ αυτή τη φάση, όχι ασήμαντος, είναι κάποιες μυστικές υπηρεσίες. Η τρομοκρατία για να πούμε το όνομα της απειλής… Υπάρχει πάντα, φυσικά, και το ισραήλ…)

Βηρυττός 2

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Επειδή είναι στη «γειτονιά» καλό θα είναι να ξέρουμε. Κατά τον καλά πληροφορημένο Fisk, στην αγγλική καθεστωτική independent:

Όταν το αεροπλάνο του Saad Hariri προσγειώθηκε στο Ριάντ το βράδυ της 3ης Νοέμβρη, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν μια ομάδα σαουδαράβων αστυνομικών να κυκλώνουν το αεροπλάνο. Όταν αποβιβάστηκε του κατάσχεσαν το κινητό του, όπως κι εκείνα των σωματοφυλάκων του. Έτσι ο πρωθυπουργός του λιβάνου φιμώθηκε.

Ο Hariri ήταν σε υπουργικό συμβούλιο την Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Τότε πήρε ένα τηλέφωνο, που του ζητούσε να πάει στον βασιλιά της σαουδικής αραβίας Salman [σ.σ.: τον πατέρα του τοξικού πρίγκηπα]. O Hariri, που εκτός από λιβανέζικη έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα, έφυγε αμέσως. Δεν λες όχι σε έναν βασιλιά, ακόμα κι αν τον είχες δει πριν λίγες μόνο μέρες. Ειδικά αν το βασίλειο χρωστάει στην Oger, εταιρεία του Hariri, 9 δις δολάρια. [σ.σ.: υπάρχει και η αντίθετη άποψη, ότι η εταιρεία του Hariri είναι που χρωστάει…] Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα γι’ αυτό που λέγεται τον τελευταίο καιρό «η σαουδική αραβία έχει ξεμείνει από ρευστό».

… Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Πράγματι, ο Hariri είχε κλείσει συναντήσεις στη Βηρυττό την επόμενη Δευτέρα [6 Νοέμβρη] με το δντ, την παγκόσμια τράπεζα και διάφορα ραντεβού για το ζήτημα της ποιότητας της ύδρευσης στο λίβανο· δεν είναι αυτά που θα έκανε κάποιος που σκέφτεται να παραιτηθεί απ’ το πόστο του. Ωστόσο οι λέξεις που διάβαζε – άλλοι τις είχαν γράψει – στην τηλεοπτική παραίτησή του βρίσκονταν απόλυτα στη γραμμή των λόγων του πρίγκηπα Mohamed bin Salman και του τρελού προέδρου των ηπα που μιλάει εναντίον του ιράν με την ίδια οργή, όπως και ο αμερικάνος υπουργός άμυνας…

Όταν τέτοια γράφονται και κυκλοφορούν ακόμα και στη γενικά σύμμαχο προς το Ριάντ αγγλία, είναι πολύ δύσκολο να πιάσουν τα κόλπα αυτής της σαουδαραβικής δυναστικής φράξιας που προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά της. Κάνει έναν καταστροφικό πόλεμο κατά της υεμένης τον οποίο δεν μπορεί να κερδίσει, αντίθετα μπορεί να της στοιχίσει περισσότερους βαλιστικούς πυραύλους στο κεφάλι· άνοιξε καυγά με το κατάρ, που όχι μόνο δεν τον κέρδισε, αλλά έδωσε την ευκαιρία στην ανταγωνίστρια Άγκυρα να κατέβει στρατιωτικά νοτιότερα και στην Τεχεράνη να κάνει ακόμα πιο χειροπιαστή την σχέση της με την Ντόχα· και τώρα ανοίγει καυγά με το λιβανέζικο καθεστώς, που όχι μόνο δεν τον κερδίζει αλλά κινδυνεύει να θεωρηθεί αναξιόπιστη και να χάσει τις επιρροές της (στο λίβανο) – ενώ βρίσκεται ήδη κατηγορούμενη.

Όχι άσχημα για μια παρακμιακή κλίκα, δεν συμφωνείτε;