Καλά ξεμπερδέματα

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Δεν ήξεραν τι ψήφιζαν· αλλά για τέτοια κοσμικά ζητήματα δεν υπάρχει ο παράδεισος σαν ανταμοιβή του ηλίθιου στη μεταθάνατο ζωή. Κι έτσι οι brexiters, «λαός και Κολωνάκι», μαζί με την κυβέρνηση της αυτού μεγαλειότητας, προχωρούν σαν τους τυφλούς στον Άδη. Μεγάλος ξεπεσμός για μια άλλοτε αυτοκρατορία. Αλλά δεν είναι η πρώτη στην ανθρώπινη ιστορία που παρακμάζει τόσο έντονα και δραματικά.

Το ζήτημα των συνόρων (ή των μη συνόρων) ανάμεσα στην ιρλανδία και στην αγγλοκρατούμενη βόρεια ιρλανδία ανάβει όλο και περισσότερο. Το Λονδίνο έχει οχυρωθεί πίσω απ’ την γραμμή «ας κάνουμε τις εμπορικές συμφωνίες που θα διαδεχθούν τις υπάρχουσες μέσα στην ε.ε. και μετά βλέπουμε για τα σύνορα». Το Δουβλίνο, σαν μέλος της ε.ε., όπως και τα υπόλοιπα κράτη μέλη το εννοούν ακριβώς ανάποδα: πρώτα θα υπάρξει συμφωνία Λονδίνου – ε.ε. για τα σύνορα στην βόρεια ιρλανδία, το ποσό που θα πληρώσει για το διαζύγιο, και τα δικαιώματα των πολιτών της ε.ε. στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, και μετά θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για τις εμπορικές σχέσεις.

Τόμπολα! Μόνο που είναι μια τόμπολα που μυρίζει μπαρούτι: οι καθολικοί της βόρειας ιρλανδίας θέλουν α) να συνεχίσουν να είναι στην ε.ε. και β) σε καμία περίπτωση να μην ξαναδημιουργηθούν «κανονικά» σύνορα με την υπόλοιπη ιρλανδία. Το Δουβλίνο συμφωνεί, σίγουρα στο δεύτερο. Οι άγγλοι φασίστες της βόρειας ιρλανδίας όπως και η πλειοψηφία του περήφανου λαού θέλει το αντίθετο. Ή, έστω, επειδή μπορεί να μην ξέρει τι θέλει, δεν μπορεί να βρει μια λύση που και την έξοδο απ’ την ε.ε. δεν θα εμποδίζει, αλλά και τα σύνορα θα εξαφανίζει. Κάτι μουρμουράνε για «τεχνικές λύσεις που υπάρχουν», αλλά δεν τις λένε. Το θέμα είναι ότι το Δουβλίνο μπορεί να εμποδίσει οποιαδήποτε συμφωνία· την ώρα που το Λονδίνο δεν μπορεί να εμποδίσει τίποτα και κανέναν… Ξαφνικά (;) η αυτού μεγαλειότης είναι όμηρος μιας κυβερνησούλας…

Η ε.ε. έχει δώσει στην Theresa May προθεσμία μέχρι τις 4 Δεκέμβρη (σε μια βδομάδα δηλαδή) για να φέρει ρεαλιστικές προτάσεις για τα 3 «προαπαιτούμενα» του διαζυγίου. Θα πετύχει η όχι καλότυχη May κάτι που δεν έχει καταφέρει να κάνει εδώ και σχεδόν 1,5 χρόνο; God save her – and the queen…

Αυτά είναι δράματα να βουρκώνει ο κάθε ευγενικός και καλόπιστος άνθρωπος!!! Όχι τα ελληνικά παλιοβλήματα!…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Ακόμα κι αν δεν είναι απ’ αυτά που θα σας ξενυχτούσαν με αγωνία, ας το έχετε στα υπόψη. Από τότε που ο τοξικός αποφάσισε ότι ένας πόλεμος (κατά της υεμένης) δεν του φτάνει αλλά χρειάζεται κι άλλους, και “απέκλεισε” το αδελφό σεϊχάτο του κατάρ, η Ντόχα δεν χάνει την ευκαιρία να ενισχύσει τους δεσμούς της τόσο με την Τεχεράνη όσο και με την Άγκυρα.

Στην τελευταία ως τώρα πράξη αυτής της κολεγιάς, η Ντόχα υπέγραψε συμφωνία μεταφορών και εμπορίου και με τους δύο – χτες, στην Τεχεράνη. Με βάση την συμφωνία το ιράν θα είναι η τράνζιτ χώρα για το εμπόριο μεταξύ τουρκίας και κατάρ.

Θα μπορούσε να σας είναι εντελώς αδιάφορο, αν δεν συνέβαιναν μαζεμένα τα εξής:

Α) η Ντόχα στήριζε τους αντεκαθεστωτικούς στη συρία (μαζί με το Ριάντ), μέχρι που είδε το φως και άλλαξε έγκαιρα γραμμή Το Ριάντ επιμένει ότι ο Άσαντ πρέπει να τσακιστεί να φύγει, μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν τέτοια) του ρεαλισμού του τοξικού πρίγκηπα.

Β) Το κατάρ εκτός απ’ το να είναι απ’ τα πιο πλούσια σεϊχάτα, κάθεται πάνω σε τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Το ιράν επίσης. Με την βοήθεια της εξεικευμένης στη δουλειά της μεταφοράς ρωσικής gazprom τα γκάζια αυτά πρόκειται να φτάσουν στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, μέσω ιράκ και συρίας, με επόμενο προορισμό (είτε υγροποιημένα, είτε μέσω αγωγού δια της τουρκίας) στην πεινασμένη για φυσικό αέριο ευρώπη. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που έχουν αντίθετη άποψη. Ας πούμε η Ουάσιγκτον (που θέλει να πουλάει το δικό της, φερμένο απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού, πολύ ακριβότερο, αλλά έτσι – τσαμπουκά), ή το Τελ Αβίβ (έχει βρει κάτι κοιτάσματα, αποκλείοντας φυσικά τους παλαιστίνιους απ’ την αξιοποίησή τους). Από κοντά έρχονται τα ψοφίμια. Η Λευκωσία (δεν έχει βρει ακόμα κάτι άξιο λόγου, αλλά η γκαζοελπίδα πεθαίνει τελευταία) και η Αθήνα (εδώ το γκάζι είναι το physic!). Οπότε: κάτι ελληνικές και ελληνοκυπριακές συμμαχίες και κάτι αδέσποτα βλήματα, “πολιτικά” και όχι μόνο, δεν πρέπει να θεωρούνται άσχετα.

Γ) Το κατάρ είναι αραβική, σουνιτική (έως ουαχαβιτική) κοινωνία. Τα όλο και πιο οργανικά νταραβέρια με την Τεχεράνη σπάνε εντελώς το παραμύθι “σουνίτες εναντίον σιιτών, δεν γίνεται αλλιώς” ή το άλλο παραμύθι, “άραβες εναντίον περσών και τούρκων, δεν γίνεται αλλιώς”. Ο τοξικός θα μείνει σύντομα μόνος του με την πρώην blackwater να τον φυλάει. Μόνο που υπάρχουν φήμες ότι σ’ αυτές τις δουλειές τα νοικιασμένα όπλα δεν είναι “πιστά”. Αν βρεθεί άλλος να δίνει περισσότερα αλλάζουν εργοδότη. Κι αν τολμάει ο προηγούμενος, ο ριγμένος, ας τους κάνει μήνυση…

Δ) Το κατάρ έχει την μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αραβική χερσόνησο, και τα σχετικά αρχηγεία. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο: τι καλύτερο για την Τεχεράνη! (Οι πυραυλοί της φτάνουν εκεί ανετότατα…) Τι καλύτερο απ’ το να είναι φίλη με τους οικοδεσπότες των βάσεων, δείχνοντας στον καμβά των αμερικανο-ιρανικών σχέσεων ότι, βρε αδερφέ, να, “εμείς δεν έχουμε  προκαταλήψεις – εσείς σκοτώνετε τους μαύρους”.

Ε) Τέλος, αλλά όχι ασήμαντο: το γκουβέρνο στην Ντόχα δεν κρεμάει ανάποδα τους συγγενείς του για να τους πέσουν τα λεφτά απ’ τις τσέπες, μπας και δει προκοπή. Πάει να πει ότι είναι “αξιόπιστος” διεθνής εταίρος…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάθε κίνηση της Ντόχα, είτε αφορά την μεγέθυνση της τουρκικής βάσης εκεί είτε την μεγέθυνση του εμπορίου με την Τεχεράνη και την Άγκυρα, γράφει.

Κι αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα, διαβάστε και το επόμενο σχόλιο.

Επισκέπτες

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αν καταλαβαίνουμε καλά (πάντα υπάρχει περιθώριο λάθους) το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικές του βιτρίνες, οπωσδήποτε οι τωρινές, νοιώθουν μεγάλη αμηχανία στην προοπτική της επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα. Ψάχνουν να βρουν την “ατζέντα” που είτε θα τον στριμώξει είτε θα μπορούν να την πουλήσουν στο εσωτερικό σαν “μεγάλη επιτυχία” – αντιτουρκική, εννοείται.

Μάταια ψάχνουν. Αν ο Ερντογάν έρθει στην Αθήνα τον επόμενο μήνα, θα έρθει σα νικητής! Όχι άμεσα, σίγουρα όμως εναντίον (και) των ελληνικών φαντασιώσεων: νικητής μετά το πραξικόπημα, νικητής μετά την αλλαγή γραμμής στη συρία, νικητής στη μέση Ανατολή, νικητής σαν “αντιαμερικάνος” light, νικητής ακόμα και στις σχέσεις του με την ε.ε. (αυτό θα φανεί κάποια στιγμή σύντομα).

Και είναι, προφανώς, αφόρητο για τον ελληνικό εθνικισμό ο “αιώνιος εχθρός” να έρχεται εδώ έτσι… Και μάλιστα για να προτείνει business στους λιμασμένους για “ξένες επενδύσεις”…

Πόρκα μιζέρια…

Κι άλλος πράκτορας; Ε, ναι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όχι, δεν φταίμε εμείς. Τα είπαμε πριν πολλά χρόνια, από τότε τα ξαναείπαμε και τα ξαναείπαμε, ρισκάροντας να αχρηστευτούμε θεωρούμενοι “γραφικοί” και “οπαδοί θεωριών συνωμοσίας” από όλους αυτούς που βολεύονται να μην καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία συνωμοσία (διάολε!) και ότι όλα είναι πεντακάθαρα – αρκεί να έχει κανείς το μυαλό του στη θέση του.

Το όνομα Abdelbaki Es Satty δεν σας λέει κάτι. Λογικό. Πρόκειται γι’ αυτόν που η ισπανική αστυνομία ονόμαστε σαν υπεύθυνο και καθοδηγητή της σφαγής στην Βαρκελώνη, στις 17 του περασμένου Αυγούστου. “Φανατικός ισλαμιστής”, “isis”, και τα λοιπά.

Και να που η εντελώς καθεστωτική el pais βγήκε πριν 2 βδομάδες για να πει τι; Ότι ο Abdelbaki Es Satty ήταν συνεργάτης των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών… “Πληροφοριοδότης” λέει, αλλά – σιγά. Ο τύπος, μαροκίνος, δεν είχε καμία σχέση ούτε με θρησκείες, ούτε με ουαχαβιτισμό, ούτε με τρομοκρατία. Ποινικός ήταν. Νταραβεριτζής. Τον έδεσαν για εμπόριο χασίς απ’ το μαρόκο στην ισπανία (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!!!) και έφαγε 4 χρόνια φυλακή. Εκεί (πάει το παραμύθι) ριζοσπαστικοποιήθηκε επειδή επηρεάστηκε απ’ τον Rachid Aglif, φυλακισμένο για την σφαγή στο σταθμό της Μαδρίτης το 2004· άλλη βρωμερή ιστορία αυτή.

Ωραιαιαίααααααα…. Ο Abdelbaki Es Satty ήταν επίσημος “πληροφοριοδότης” της ισπανικής αντιτρομοκρατίας, αλλά επίσης και ταυτόχρονα “φιλοτρομοκράτης ιμάμης”… Που έσπρωξε άλλους στη σφαγή στην Βαρκελώνη… Και τι έγινε αυτός ο Es Satty; Μετά το μακελειό “μαθεύτηκε” ότι είχε σκοτωθεί καμιά βδομάδα πριν σε μια έκρηξη φιαλών γκαζιού σ’ ένα σπίτι· αλλά έχουν παίξει κι άλλες εκδοχές. Όπως ότι έφυγε πριν την επίθεση απ’ την ισπανία….

Ζωντανός; Νεκρός; Σίγουρα (πρώην…) βαποράκι ή και κάτι περισσότερο. Συνεργάτης των αρχών πάντως. Και μάλιστα στο ευαίσθητο πόστο που επίσημα λέγεται απ’ τις κάθε φορές υπεύθυνες αρχές “πληροφοριοδότης” αλλά πρακτικά είναι pusher.

Δεν θα ρωτήσουμε «τι άλλο περιμένετε να πούμε;». Θα ρωτήσουμε μεγαλόφωνα «τι άλλο περιμένετε να γίνει;» Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν καθεστωτικοί και λένε, όσο πιο διακριτικά μπορούν, “ναι ρε, σας σκοτώνουμε, τρέχει τίποτα;”

Και τίποτα δεν τρέχει.

Σινοαφρική

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το Τσιμπουτί είναι απ’ εκείνα τα μικροσκοπικά κράτη που την βγάζουν εξ ορισμού από γεωπολιτικές προσόδους. Με πληθυσμό λιγότερο από ένα εκατομμύριο και έκταση λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Πεκίνου δεν μπορεί παρά να κολακεύεται όταν κοτζάμ πρόεδρος Xi Jinping το προορίζει για “στρατηγικό εταίρο” του.

Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρόεδρος του Τσιμπουτί Ismail Omar Guelleh επισκέφτηκε την κινέζικη πρωτεύουσα πριν 3 ημέρες, και γύρισε σπίτι με πολλά και πλούσια δώρα. Υποσχέσεις για κινεζικές επενδύσεις και έργα σε τραίνα, λιμάνια, ύδρευση, αγωγό υγροποιημένου αερίου· καθώς και την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Κι όταν το κινεζικό καθετώς λέει ότι θα κάνει πέντε πράγματα, κάνει τουλάχιστον πέντε…

Μια ματιά στο χάρτη δείχνει γιατί το Πεκίνο αγαπάει Τσιμπουτί. Άλλωστε έχει φτιάξει εκεί, ήδη, μια ναυτική βάση· την πρώτη επίσημη και κανονική εκτός συνόρων. Εννοείται ότι και το Τσιμπουτί έγινε δεκτό στο κλάμπ των μελών των δρόμων του μεταξιού.

Αυτά βλέπουν διάφοροι και εκνευρίζονται…

Μέση ανατολή

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Είναι απ’ αυτά που πιθανόν να μπουν στα “ψιλά της ιστορίας”. Απ’ την άλλη μεριά είναι απ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς· και κάτι δείχνουν.

Ένας στρατηγός υπεύθυνος για την ασφάλεια του Dubai (έχει και το Dubai στρατηγούς, όχι παίζουμε! – βλήματα θέλει ο στρατηγός; μας περισσεύουν…), των «ενωμένων αραβικών εμιράτων», χρέωσε την προχθεσινή επίθεση στο Σινά στο … al Jazeera (του κατάρ…) … Και ζήτησε τον βομβαρδισμό του.

Η συμμαχία [των εμιράτων με τη σαουδική αραβία και το μπαχρέιν, δηλαδή με τους εαυτούς τους] πρέπει να βομβαρδίσει την μηχανή της τρομοκρατίας… το κανάλι του isis, της al Qaeda και της al Nusra, τους τρομοκράτες του al Jazeera τιτίβισε ο στρατηγός. Και συνέχισε: Για πόσο καιρό αυτοί θα συνεχίσουν να απειλούν την ασφάλεια της αιγύπτου και του αραβικού κόσμου;

Φταίνε τα ναρκωτικά; Φταίει η «αμεσότητα» της κοινωνικής δικτύωσης; Φταίει η απελπισία απ’ αλλαγή των συσχετισμών; Μάλλον και τα τρία. Ωστόσο τέτοιοι συνδυασμοί (και, κυρίως, τα λούμπεν ψηφιακά ξεσπάσματα) είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα. Μπορεί να έχουν γίνει μόδα, σε αφέντες και υποτελείς – ναι, πράγματι… Ωστόσο οι δημόσιοι εμετοί (ιδιαίτερα γνωστοί και δημοφιλείς και στα μέρη μας, από πολλές και διάφορες μεριές) εκφράζουν την απόλυτη παρακμή. Εκείνων που τους κάνουν, εκείνων που τους ακολουθούν και τους απολαμβάνουν, ακόμα κι εκείνων που «απαντάνε» ξερνώντας επίσης.

Να θυμήσουμε πάντως και την προηγούμενη φυσιογνωμία που αναρωτήθηκε (όχι σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπήρχαν τότε, σε συνάντηση με συμμάχους) δεν μπορούμε να το κτυπήσουμε με κανά πύραυλο; εννοώντας τα κεντρικά του καναλιού των καταριανών σεΐχηδων. Λεγόταν Μπους ο νεώτερος, ήταν πρόεδρος των ηπα, και ήταν το 2004. Όταν το κανάλι έδειξε πλάνα απ’ το τι έκανε ο αμερικανικός στρατός (με τον “mad dog” επικεφαλής αν δεν κάνουμε λάθος) στην Fallujah…

Αλλά μετά είπε (και είπαν όλοι οι φίλοι του, συμπεριλαμβανόμενου του Μπλερ που ήταν παρών) ότι ήταν αστείο.

Χο, χο, χο!!!

Πληρωμένοι γραφιάδες

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το παλιό ανέκδοτο, με περισσότερα λόγια, πάει ως εξής: ελληνικό χωριό, δεκαετία του ’50, και η γιαγιά θέλει να πάει για την ανάγκη της στα χωράφια (καθότι τουαλέττες γιοκ). Όμως είναι ανήσυχη, ψάχνει στο σπίτι, στα τραπέζια, σηκώνει πράγματα… “Τι ψάχνεις ρε μάνα;” λέει ο γυιός – “Πάω για την ανάγκη μου…” – “Ε, και τι;” – “Ψάχνω τους New York Times γυιέ μου” – “Αφού τους διάβασες ρε μάνα, πάλι; Έλυσες και τα σταυρόλεξα, τι άλλο θα διαβάσεις;” – “Όχι παιδάκι μου, για να σκουπιστώ τους θέλω”….

Αν η η γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα διάβαζε τους n.y.t. στα ‘50s, θα ήξερε την αιώνια «γραμμή» τους. Αλλά ο «διάσημος και έγκυρος» αρθρογράφος Thomas Friedman ελπίζει ότι αυτή είναι άγνωστη – ή ξεχασμένη. Έτσι, όταν πριν 3 μέρες έγραψε έναν ύμνο για τον τοξικό πρίγκηπα, με τον βρώμικο τίτλο «η αραβική άνοιξη της σαουδικής αραβίας, επιτέλους» όχι η αιωνόβια γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα αλλά ένας ακαδημαϊκός στο Georgetown University, o Abdullah al Arian, απάντησε τιτιβίζοντας με ακριβό νόμισμα. Ανάρτησε πανάρχαιες εκδηλώσεις αγάπης των new york times στο σαουδαραβικό καθεστώς, πηγαίνοντας πίσω ως το μακρινό 1953: ανέκαθεν στο Ριάντ γίνονταν μεταρρυθμίσεις και βασίλευαν γίγαντες του δημοκρατικού ρεφορμισμού – το έλεγαν οι έγκυροι n.y.t. Ένας πάνω ένας κάτω, τοξικός ή όχι, τι σημασία έχει;

Εκείνο που είναι αυτονόητο επίσης είναι πως εκείνοι που έχουν λεφτά πληρώνουν. Και καλοπληρώνουν. Ύμνους για την πάρτη τους. Και δεν πληρώνουν σε τίποτα b μέσα. Πληρώνουν τα «έγκυρα».

Προς τι λοιπόν η αγανάκτηση για τα ψέμματα, τα παραμύθια και τις πληρωμένες γραφίδες; Αν τώρα λέγονται “fake news” και “έμμισθα troll” υπάρχει πράγματι διαφορά στην ποσότητα· που, από ένα σημείο και μετά, γίνεται ποιότητα. Αλλά οι δάσκαλοι του είδους δεν είναι καλύτεροι μόνο και μόνο επειδή, στις δόξες τους, ήταν λίγοι.

Ας πούμε ότι ανάμεσα στα υπόλοιπα εκδημοκρατίστηκε και η εξαπάτηση.

(φωτογραφίες: Πάνω, ο πρώτος ύμνος, του 1953. Κάτω ο τωρινός: με τα ζεστά χρώματα του οριενταλισμού και τις γυναικείες φιγούρες που παραπέμπουν σε δύση, μαζί και κάτι τύπους με όπλα αν δεν κάνουμε λάθος, ο τοξικός πρίγκηπας εικονίζεται σαν μελαγχολικό αγόρι… Ε, είναι τα βάσανα του να πρέπει να μην αφήσεις ρουθούνι που να αμφιβάλλει για σένα…)

Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ότι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όσο παιρνούν οι μήνες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας φαίνεται καθαρότερα ο ρόλος που του εχει επιβληθεί, χωρίς να το έχει διαλέξει και ίσως χωρίς καν να το ξέρει, με αντάλλαγμα να χορτάσει την μεγαλομανία του. Για όσο χρειάζεται να μείνει στο πόστο. Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ή απειλεί, ελεεινολογεί ή δικαιολογεί, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρα “επίπεδο βιτρίνα”. Πίσω του άλλοι αποφασίζουν τι θα γίνει και τι όχι.

Είναι αυτό μια τυπική διαδικασία απάτης; Όχι απλά αυτό. Φαίνεται μάλλον σα μια μεταμοντέρνα τακτική “δύο επιπέδων”, που έχει σκοπό να δημιουργεί την μέγιστη κατά το δυνατόν σύγχιση (ως προς τις προθέσεις – τίνος όμως;) σε φίλους και εχθρούς. Απειλεί, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι, ότι θα κάνει ταψί την βόρεια κορέα. Στον παλιό μοντέρνο κόσμο, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μια τέτοια δήλωση θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου· και οι πολεμικές μηχανές θα έπαιρναν μπροστά μέσα σε ώρες ή ελάχιστες μέρες. Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, οι 3 καραβανάδες σωματοφύλακες πίσω του μεθοδεύουν αλλιώς τις πρακτικές κινήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κι έτσι απομένει μόνο η σύγχιση (ελλείψει, προφανώς, βαθύτερων ικανοτήτων κριτικής ανάλυσης).

Ή, το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται στον Ερντογάν ότι “ναι, θα σταματήσουμε να εξοπλίζουμε τις ypg”. Ακόμα κι αυτό είναι γελοίο: αν δεν οι ypg δεν εξοπλίζονται κατευθείαν απ’ την Ουάσιγκτον, μπορούν να εξοπλίζονται απ’ το Τελ Αβίβ, το Ριάντ… ακόμα και την Αθήνα. Ύστερα δεν είναι μόνο το θέμα του εξοπλισμού. Κυρίως είναι το θέμα των αμερικανικών βάσεων στη βόρεια συρία, με την κάλυψη των ypg. Επ’ αυτού; «Τα λέμε, μη χαθούμε»…

Η κρατική (ή παρακρατική) κίνηση σε δύο ή περισσότερα επίπεδα, με δηλώσεις, πράξεις, παραλείψεις σκόπιμες, ανασκευές δηλώσεων, κλπ, έχει και ιστορική επικαιρότητα και ίσως μια κάποια χρησιμότητα· αν και όχι χωρίς σοβαρές απώλειες. Η ιστορική επικαιρότητα έγκειται σ’ αυτό που ονομάστηκε «μεταμοντερνισμός» και «κοινωνία του θεάματος». Η χρησιμότητα (και το ισραήλ είναι απ’ τα κράτη που έχουν δουλέψει πολύ αυτην την τακτική) έγκειται στο να εμποδίζεις τους αντιπάλους σου να διαμορφώσουν έγκαιρα μιαν απάντηση· (εκτός αν είναι κι αυτοί «μεταμοντέρνοι», με έναν άλλο τρόπο, οπότε χάνεις «κατά κράτος»).

Οι απώλειες; Τα ήξεις αφήξεις μπορεί να μην σε κάνουν πιο επιβλητικό και απειλητικό. Μπορεί να σε κάνουν, απλά, πιο αναξιόπιστο και γελοίο. Σ’ αυτό έχει δημιουργήσει σχολή και το ελλαδιστάν, τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Ο λόγος είναι απλός: στοιχειώδης ανάλυση της καπιταλιστικής συγκυρίας («το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα» – να δείτε ποιος το είπε, ποιος το είπε;…) δείχνει ότι είναι πιθανότερο αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται να εκδηλώνονται δημόσια με αντιφάσεις και μπρος πίσω· παρά να είναι τόσο ικανοί στο να δημιουργούν σύγχυση στους άλλους ενώ οι ίδιοι σχεδιάζουν και μεθοδεύουν μέσα στη λαμπρότητα μιας εύστοχης διαύγειας…

Βαρετό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Δεν είναι στην άκρη της γλώσσας της ντόπιας δημαγωγίας… Δεν προσφέρεται για μαλακιούλες στις παρέες… Δεν πουλάς μούρη με δαύτην… Επιπλέον “μυρίζει”: μπαχαρικά ενδεχομένως, μαντήλες οπωσδήποτε, αλλά κι αυτήν την “πολιτιστική κατωτερότητα” που οι έλληνες είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν οι ίδιοι… Με δυο λόγια: η μέση Ανατολή είναι passé.

Αλλά το ελλαδιστάν είναι μέση Ανατολή. Όπως είναι βαλκάνια. Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, η ιδέα που έχουν οι υποτελείς για τον εαυτό τους. Ασαφής, ρευστή, ιδιοτελής, ένα είναι σίγουρο μ’ αυτήν την “μεγάλη ιδέα” που έχουν για την πάρτη τους: καμία σχέση μ’ αυτούς τους “απολίτιστους”… Εκτός αν έχουν λεφτά…

Όμως η γεωγραφία δεν ασχολείται με τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις των πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει με την γεωγραφία όταν γίνεται “πολιτική”. Όταν, δηλαδή, τα αφεντικά του ενός ή του άλλου οικοπέδου (με την συναίνεση των ιθαγενών) επιδιώκουν οφέλη (τοις μετρητοίς…) απ’ την γεωγραφική του θέση. Αν επί σχεδόν 2 αιώνες η ελληνική εθνική ιδεολογία κορδώνεται και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι είναι εξαιτίας της πεποίθησης πως οι “άλλοι” (οι “ξένοι”, οι “μεγάλες δυνάμεις”…) “έχουν ανάγκη” απ’ αυτήν την γεωγραφική θέση. Ποια θέση; Βόρεια της ελβετίας; Νότια της δανίας; Όχι. Στη μέση Ανατολή, στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου.

Συνεπώς, αυτό που είναι βαρετό για τα γούστα των υπηκόων έχει υπάρξει, ταυτόχρονα καθοριστικό για τις ζωές τους. Είτε το καταλαβαίνουν, είτε (ακόμα χειρότερα) δεν το καταλαβαίνουν.

Κουραστικό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Βασικότατο (“θεμελιώδες”) στοιχείο της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, μέσα στο κράμα των συμπλεγμάτων ανωτερότητας / κατωτερότητας, είναι ο αντιτουρκισμός. Δεν οφείλεται στα “400 χρόνια τουρκοκρατίας”! Οφείλεται στην “Μεγάλη Ιδέα”, που είναι η νομιμοποιητική ιδέα της ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει με την “ανορθόδοξη” αναβάθμιση του τουρκικού κράτους στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου; Δεν έχει σημασία τι πραγματικά συμβαίνει στη συρία, στο λίβανο, στο ιράκ, στο ιράν; Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά φτάνει η επίδραση της εντατικής καπιταλιστικής αναβάθμισης της κίνας μέσα στο πλανητικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Επιμένετε ότι ζείτε (ζούμε) κάπου ανάμεσα στην αγγλία και στην αυστρία; Επιμένετε ότι η μόνη σχέση με την συρία και το ιράκ είναι ο μισανθρωπισμός απέναντι στους πρόσφυγες;