Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Μήπως όμως υποστηρίζοντας ότι το ψόφιο κουνάβι δεν είναι αιτία αλλά σύμπτωμα μιας διαδικασίας (της αμερικανικής παρακμής) πέφτουμε στο αμάρτημα της μεταφυσικής του, ας πούμε, ιστορικού ντετερμενισμού; Μήπως, για να το πούμε διαφορετικά, αγνοούμε τον σχετικά ανεξάρτητο ιστορικό ρόλο της “προσωπικότητας” των κάθε φορά πολιτικών βιτρινών, αρχόντων, “ηγετών”, “στρατηγών” κλπ;
Μια τέτοιου είδους κριτική ερώτηση θα είχε πολλά εφόδια υπέρ της. Ένα πρόσφατο: όταν το ψόφιο κουνάβι ξενυχτάει χαζεύοντας φασιστικά βίντεο και, βρίσκοντας κάτι που ταιριάζει στον ρατσιστικό ψυχισμό της κοινωνικής του θέσης (το σκατό μιας ασήμαντης αγγλικής φασιστο-ομάδας) το ξανατιτιβίζει δρα, άραγε, σαν μέρος ενός σχεδίου που το υπαγορεύει η αμερικανική παρακμή και η ενώπιον διεθνούς κοινού διαχείρισή της;
Η πρώτη απάντηση είναι όχι! Φυσικά όχι! Ένας αμερικάνος πρόεδρος, απ’ την θέση του και μόνο, και απ’ το καθήκον της εξυπηρέτησης των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αναπαράγει πατενταρισμένη φασιστική προπαγάνδα· ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ επίσης να ξεμακραίνει απ’ το δίπολο “υπάρχουν καλοί μουσουλμάνοι – υπάρχουν κακοί μουσουλμάνοι” που επιτρέπει στο διπλωματικό του σώμα ή/και στον στρατό του να κάνει παιχνίδι πάνω στο “καλό” και στο “κακό”. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν το ψόφιο κουνάβι είναι ένας κομπλεξικός πρωτοκοσμικός με γαλόνια, που φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμα και συμμάχους του. Όπως την κυρά Theresa May – λες και δεν είχε άλλους μπελάδες στο κεφάλι της. Και είναι κάποιος έξω από οποιονδήποτε σχεδιασμό· σ’ αυτό το επίπεδο...
Για μια στιγμή όμως… Ποιος απαγόρευσε με αίμα, απεριορίστη σφαγή, την δημιουργία ενός (εξαιρετικά μετριοπαθούς) κράτους με μουσουλμανική κοινωνική πλειοψηφία στην ευρώπη; Εννοούμε την βοσνία στο πρώτο μισό των 90s. Ή ποιος αποφάσισε ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μουσουλμανικού θρησκεύματος, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, επιτρέπεται να σφάζονται εδώ και πάνω από 15 χρόνια σ’ αυτήν την ζώνη του κόσμου που αρχίζει απ’ το αφγανιστάν και τελειώνει στον Ατλαντικό, θεωρούμενοι «παράπλευρες απώλειες» – ποιος; Ποιος σφάζει μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, συστηματικά, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και ποιος καθοδηγεί στον πρωτοκοσμικό φασισμό στην ευρώπη και στη βόρεια αμερική σαν «χριστιανικό καθήκον»; Όχι, σίγουρα, η φασιστοσυμμορία «britain first» της οποίας την προπαγάνδα αναπαρήγαγε κοτζαμάν αμερικάνος πρόεδρος…
Εάν, λοιπόν, υπάρχει μια δολοφονική εκστρατεία δεκαετιών απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών και των συμμάχων τους εναντίον αυτών των «απολίτιστων» μουσουλμάνων στα σπίτια και στις γειτονιές τους (πολύ χειρότερα αν τολμήσουν να πλησιάσουν σαν μετανάστες / πρόσφυγες…)· αν πίσω απ’ αυτήν την δολοφονική εκστρατεία φαίνονται καθαρά ιμπεριαλιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα «μοιρασιάς του κόσμου» και, σίγουρα, αυτής της πολύ μεγάλης ζώνης του κόσμου απ’ τη νοτιοανατολική ασία ως την αφρική· κι αν λιγότερο καθαρά φαίνεται πίσω απ’ αυτήν εκστρατεία η πεποίθηση ότι «αυτοί» είναι, τελικά, ασύμβατοι με το νέο καπιταλιστικό / τεχνολογικό παράδειγμα εκμετάλλευσης, όχι επειδή το αρνούνται επαναστατικά αλλά επειδή έχουν εμπόδια, φραγμούς ηθικής, πολιτισμικής τάξης, οπότε θα αργήσουν αρκετά για να το αποδεχτούν στο σύνολό του, τότε το ψόφιο κουνάβι και τα retweeting του είναι απλά «ο μαλάκας που έσκασε τελευταίος στην παρέα»!! Τότε το ψόφιο κουνάβι και το χοντροκομμένος μισανθρωπισμός του (αλλά και ο Macron με την γαλλική φινέτσα στον ρατσισμό του – και ο Μουζάλας φυσικά, μην το ξεχνάμε, με τον «ανθρωπισμό» του… ) αποδεικνύεται ότι απλά υπηρετούν όχι ένα «σχέδιο» που έφτιαξε κάποιο επιτελείο, όχι κάποια μυστηριώδη συνομωσία, αλλά μια καπιταλιστική 4.0 πεποίθηση (και κυρίως αναγκαιότητα) περί πολιτιστικής κατάκτησης. Είναι οι παλιάτσοι της καπιταλιστικής ιστορίας· και δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι τέτοιοι.
Όπου το «πολιτιστική κατάκτηση» είναι το ψευδώνυμο της διαχείρισης της ζωής και των κατανομών στο κοινωνικό εργοστάσιο σε τοπική ή/και παγκόσμια κλίμακα. Όπου «πολιτισμική ασυμβατότητα» είναι η πλαγιοκόπηση των κοινωνικών σχέσεων· μια διαγώνια, «ανορθόδοξη» επιχειρήση που απ’ την μια μοιράζει γενναιόδωρα δικαιώματα (στους πρωτοκοσμικούς) και απ’ την άλλη αλέθει ζωές – των Άλλων. Που σημαίνει: όταν ένας αμερικάνος πρόεδρος (το ψόφιο κουνάβι) γίνεται μεγάφωνο ενός Mladic, τότε εκδηλώνονται περισσότερα απ’ τον δικό του, προσωπικό, μισανθρωπισμό.
Πέφτουμε μ’ αυτήν την γνώμη στο αμάρτημα του ιστορικού ντετερμινισμού; Αν ναι, «ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα»…
(Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε στο Sarajevo. Όπως ο 1ος. Μόνο που στις αρχές του ’90 δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας. Δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας επειδή, στην ιστορία – που – προχωράει – πίσω – απ’ τις – πλάτες – ακόμα – και – των – πρωταγωνιστών – της, δεν παιζόταν πια το μέλλον ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Στον πάγκο του χασάπη είχαν μπει “πολιτισμοί”. Δηλαδή βαθμοί απορρόφησης του νεου καπιταλιστικού παραδείγματος.
Όταν στις 28 Ιουνίου 1914 δολοφονήθηκε στο Sarajevo ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας κανείς δεν είπε “σκηνοθεσία!! τον έφαγαν οι δικοί του για να…” Όταν ανάμεσα στο 1992 και το 1995 εκεί γίνονταν αυτές οι μαζικές σφαγές, στο ψαχνό, όταν οι κάτοικοι της πόλης γίνονταν σφαγεία απ’ τα σερβικά βλήματα, οι πρωτοκοσμικοί – και οι έλληνες κομπλεξικοί φανατικά πρώτοι – έλεγαν “οι μουσουλμάνοι σκοτώνονται μεταξύ τους για να ενοχοποιήσουν τους σέρβους”· τους χριστιανούς… Η διαφορά ανάμεσα στο 1914 και στο 1994 είναι εύλογη: οι πρωτοκοσμικοί έγιναν πιο “έξυπνοι” – δηλαδή ακόμα περισσότερο υποταγμένοι.
Οι σφαγές στο Sarajevo και σ’ όλη τη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 ήταν το διαβατήριο για να συνεχίσει η σφαγή των μουσουλμάνων – “μεταξύ τους” – παντού όπου βολεύει τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό, μέχρι αύριο και μεθαύριο…. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες ξεφορτώθηκαν την εγκληματικότητα των αφεντικών τους συναινώντας. Με την ελπίδα ότι τα αφεντικά τους θα τις λυπηθούν και δεν θα τις σφάξουν με ανάλογο τρόπο.
Αλλοίμονο…)
