Συμπαραστάτες

Δευτέρα 11 Δεκέμβρη. Απ’ την άλλη άκρη της Ασίας, απ’ την Kuala Lumpur, ο υπ.αμ. Datuk Seri Hishammuddin Tun Hussein έθεσε τον στρατό του στη διάθεση των παλαιστινίων!… Προσθέτοντας ότι … εύχεται να μην χρειαστεί. (Πώς ακριβώς εννοεί η Kuala Lumpur την παλαιστινιακή χρεία του στρατού της; Δεν θέλουμε καν να το σκεφτούμε…)

Το κράτος της μαλαισίας έχει παραδοσιακά στενές σχέσεις με τους παλαιστίνιους, δεν έχει αναγνωρίσει το κράτος του Τελ Αβίβ, και ο πρωθ. του Najib Razak κάλεσε τους μουσουλμάνους όλου του κόσμου να αγωνιστούν ενάντια στην απόφαση του ψόφιου κουναβιού. Στα πανεπιστήμια της μαλαισίας υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 4.000 παλαιστίνιοι φοιτητές, ενώ υπάρχουν και πολλοί παλαιστίνιοι πρόσφυγες.

Έχει κάποια σημασία αυτός ο μακρινός αντιαμερικανισμός που βρίσκει τώρα ένα διεθνούς εμβέλειας σημείο αναφοράς; Η μαλαισία είναι μακρυά μεν απ’ την ανατολική Μεσόγειο, αλλά ελέγχει τα στρατηγικής σημασίας θαλάσσια “στενά της Malacca”…

(φωτογραφία: διαδηλωτές έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη πρωτεύουσα της Μαλαισίας, την περασμένη Παρασκευή).

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 1

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος (και οι πολιτικές του βιτρίνες) δεν ήθελαν την επίσκεψη Ερντογάν. Όπως πάντα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων πιστεύουν τα παραμύθια τους· και το παραμύθι της “διεθνούς απομόνωσης της τουρκίας” (έστω: απ’ την ευρώπη…) δεν βολευόταν απ’ αυτήν την επίσκεψη. Απ’ την άλλη μεριά φαίνεται ότι την είχαν τρενάρει για καιρό. Συνεπώς την αποδέχτηκαν ελπίζοντας ότι δεν θα σημαίνει κάτι που να μην μπορούν να διαχειριστούν. Όπως και έγινε, παρά τον “πατριωτικό θόρυβο” (ή και χάρη σ’ αυτόν) περί “συνθήκης της Λωζάνης”.

Η συγκεκριμένη συνθήκη, του 1923, αφορά την δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους· ή, ειπωμένο διαφορετικά, την τελική μορφή της διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας· δεν πρόκειται για “ελληνοτουρκική” υπόθεση. Αντικατέστησε την συνθήκη των Σερβών (του 1920) που ήταν ιδιαίτερα κακή για το κράτος που δημιουργούσε ο Ατατούρκ. Το γιατί οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες κατά καιρούς μιλούν για “αναθεώρηση” ή “επανερμηνεία” της επιδέχεται πάνω από μία εξηγήσεις. Ωστόσο μια διεθνής συνθήκη δεν αλλάζει παρά μόνο από μια διάδοχη εξίσου διεθνή. Πράγμα που σημαίνει ότι οι σχετικές κορώνες της Άγκυρας είναι, σε μεγάλο βαθμό, “λεκτική κατανάλωση” – αν και δείχνουν διαγώνια πραγματικά ζητήματα.

Το σίγουρο είναι ότι το τουρκικό κράτος δεν επιδιώκει αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων. Αν υπάρχει συνοριακό ζήτημα με πραγματική υλική μορφή που να αφορά την τουρκία αυτό βρίσκεται στο νότο της, και την κατασκευή των “ανεπίσημων” κουρδικών ημι-κρατικών περιοχών στη συρία και στο ιράκ. Θεωρούμε σχεδόν βέβαιο ότι η Άγκυρα θα ήθελε μια διεθνή συμφωνία που θα απέκλειε την κατασκευή μιας αντίστοιχης “οντότητας” μέσα στην δική της κρατική επικράτεια: μια τέτοια συμφωνία θα ήταν, όντως, “αναθεώρηση” (ή “συμπλήρωση”) της συνθήκης της Λωζάνης. Και έχει σοβαρούς λόγους να θέλει μια τέτοια συμφωνία για τον 21ο αιώνα.

Όλα τα υπόλοιπα, απ’ την μεριά της Αθήνας, είναι η ηχώ της αμηχανίας του ελληνικού βαθέος κράτους για την ραγδαία αλλαγή των δεδομένων και των συσχετισμών σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη όπου η Αθήνα ελπίζει ότι “κάτι μπορεί να βγάλει” πουλώντας το παραμύθι της “όασης σταθερότητας”…

Το πόσο “όαση” είναι το δείχνει η συμπεριφορά των πιο στενών συμμάχων της: του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον.

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 2

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έχει περάσει εξαιρετικά δύσκολες στιγμές την τελευταία 6ετία. Από τις 20 Σεπτέμβρη του 2011 τουλάχιστον 956 άτομα έχουν σκοτωθεί (και 4717 έχουν τραυματιστεί) σε πάνω από 80 επιθέσεις “τρομοκρατικού” είδους! Οι πιο φονικές επιθέσεις έχουν γίνει στην Istanbul και την Ankara – είναι μια αιματηρή συνέπεια της άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής της Άγκυρας στον «επανασχεδιασμό» του χάρτη της μέσης Ανατολής απ’ τις ηπα, το ισραήλ και τους συμμάχους τους.

Δεύτερον, αντιμετώπισε την πολύ επικίνδυνη μεταφορά της τακτικής του isis στο τουρκικό έδαφος, απ’ το pkk: κατάληψη τμημάτων πόλεων με σκοπό την ένωσή τους και την δημιουργία «κράτους» α λα «χαλιφάτο». Το στρατοαστυνομικό τουρκικό σύμπλεγμα της ασφάλειας κατάφερε να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή με επιτυχία· βασιζόμενο κυρίως στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κουρδικού πληθυσμού στη νότια τουρκία δεν στήριξε εκείνη την ολοφάνερα υποστηριζόμενη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εκστρατεία του pkk. Όμως τα φαντάσματα των ‘80s και των ‘90s ζωντάνεψαν για μια σύντομη περίοδο ιστορικού χρόνου… Και δεν θυμόμαστε ποτέ, ούτε τότε ούτε τώρα, το ελληνικό βαθύ κράτος να υπεραμύνθηκε της συνθήκης της Λωζάνης, δηλαδή της συνέχειας της τουρκικής επικράτειας και της ισχύος των συνόρων της, όταν (στα ‘90s…) απ’ τη Μόσχα ως την ε.ε. και ως την Ουάσιγκτον όλοι μιλούσαν για την διάλυση του τουρκικού κράτους.

Τέλος, το τουρκικό καθεστώς αντιμετώπισε το περσινό πραξικόπημα· του οποίου οι υποστηρικτές σχεδόν δεν κρύβονται. Κατάφερε να το ξεπεράσει και αυτό… Κι όχι μόνο “κατάφερε”: ενώ οι ελληνάρες βολεύονται να πιστεύουν ότι η αντιμετώπιση των πραξικοπηματιών διέλυσε τον τουρκικό στρατό (!!!) η Άγκυρα έχει ακονίσει τον ιμπεριαλισμό της αποκτώντας, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δύο στρατιωτικές βάσεις εκτός συνόρων: στο κατάρ και στη σομαλία. Ενώ παραμένει στους g20…

Αν το 1/100 απ’ όσα έγιναν στην τουρκία τα τελευταία 6 χρόνια είχε συμβεί στην ελλάδα είτε το ελληνικό κράτος θα είχε διαλυθεί, είτε η λέξη «χούντα» δεν θα έφτανε για να περιγράψει το «καθεστώς σωτηρίας» που θα είχε προκύψει! Ένας ψυχρός παρατηρητής θα παραδεχόταν ότι το τουρκικό καθεστώς κατάφερε να σταθεί μέσα σε τέτοιου είδους, έκτασης και μεθόδευσης κινδύνους με επιτυχία· και με τις μικρότερες κατά το δυνατόν απώλειες. Ναι, είναι αλήθεια, έγινε αυταρχικότερο· δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Μόνο που δεν μιλάει κανείς για τον αυταρχισμό του γαλλικού βαθέος κράτους, που έχει κάνει μόνιμη την κατάσταση «αντιτρομοκρατικής έκτακτης ανάγκης», έτσι δεν είναι; Ούτε μιλάει κανείς για τον αυταρχισμό του αμερικανικού κράτους, όπου οι έγχρωμοι πυροβολούνται και δολοφονούνται … επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα αστυνομικό μπλόκο…

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 3

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Ο ίδιος ψυχρός παρατηρητής θα ρωτούσε το γιατί η Άγκυρα παρασύρθηκε στους αμερικανικούς και ισραηλινούς σχεδιασμούς για την διάλυση της μέσης Ανατολής· και γιατί εγκατέλειψε την τακτική των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες”. Η απάντηση είναι σύνθετη, κι εδώ δεν μπορούμε να την εκθέσουμε στην έκταση που πρέπει. Εν μέρει όμως ισχύει ότι η τουρκική επικράτεια, με τα εκατοντάδες χιλιόμετρα νότιων συνόρων, θα ήταν αδύνατο να οχυρωθεί αποτελεσματικά απέναντι αυτό το είδος ανορθόδοξου, proxie πολέμου που εγκαινιάστηκε στη συρία και στο ιράκ, και να τον κρατήσει εντελώς έξω απ’ την επικράτειά της· ακόμα κι αν αυτό ήταν που ήθελε. Ωστόσο δεν είναι μόνο η πρακτική αδυναμία αποστασιοποίησης η εξήγηση…

Σε κάθε περίπτωση: αναπροσαρμόζοντας έγκαιρα τις συμμαχίες του το τουρκικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου κατάφερε να ανήκει ως τώρα στους νικητές του μεσανατολικού σκέλους του 4ου παγκόσμιου πολέμου. «Κτυπημένο» μεν αλλά όρθιο και σε καλή κατάσταση. Κι αυτή η πραγματικότητα (που απεύχονταν απ’ τα βάθη των βρώμικων ψυχών τους το ελληνικό βαθύ κράτος και οι λακέδες του) έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στην Αθήνα. Με ή χωρίς «επίσκεψη Ερντογάν».

Η τελευταία φαντασίωση του ελληνικού εθνικισμού είναι ότι πέρα απ’ τις ηπα η Άγκυρα θα τα «σπάσει» για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την ε.ε. / Βερολίνο. Φρούδες ελπίδες!!! Η «επαναπροσέγγιση» έχει ξεκινήσει, και σ’ αυτήν το ελληνικό κράτος δεν μπορεί καν να παραστήσει τον «μεσολαβητή»: Βερολίνο και Άγκυρα «μιλάνε απευθείας», όπως ξέρουν να κάνουν εδώ και δεκαετίες… Είτε το δείχνουν είτε όχι…

Για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη η αμηχανία της «χρυσής βίδας» του πλανήτη (το ελληνικό εθνικό παραμύθι) προσέξτε τον ρόλο που επεφύλαξε η πανούργα Ιστορία στην συγκυρία της συγκεκριμένης επίσκεψης του Ερντογάν: μετά την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραηλινού ρατσιστικού κράτους, ποιος απ’ τους δύο βρέθηκε στη «σωστή μεριά της Ιστορίας»; Η Αθήνα με την εκτεταμένη στρατιωτική «σχέση» της με το Τελ Αβίβ ή η Άγκυρα με το ανοικτό μέτωπο προς τα εκεί και την σταθερά υποστηρικτική στάση της απέναντι στους παλαιστίνιους;

Ο “αιώνιος εχθρός” των ελλήνων 4

Κυριακή 10 Δεκέμβρη. Το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι συστατικό / αιχμή του ελληνικού αντιτουρκισμού η ιδέα ότι το Καστελόριζο “έχει αοζ” (και η τουρκία όχι….) φτάνει απο μόνο του για να εξηγήσει την τεράστια απόσταση ανάμεσα στον πρακτικό ρεαλισμό του τουρκικού καθεστώτος και την μικροαστική παράνοια του ελληνικού. Κι αυτό το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις έχει μετατραπεί ήδη σε ισχυρή γεωπολιτική ανισότητα· υπέρ της Άγκυρας φυσικά. Το ελληνικό βαθύ κράτος ηττάται “κατά κράτος” εκεί που νόμιζε ότι υπερέχει: σαν μαγαζί γωνία…

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει την άνεση να καλεί απ’ την Κομοτηνή τους οπαδούς του να σεβαστούν την ελληνική σημαία θα μπορούσε, επίσης, (συμβολικά) να επιβεβαιώνει ορισμένα πράγματα για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Απ’ την άλλη μεριά το ότι υπάρχουν (όχι ασήμαντες) επιρροές του Γκιουλέν στη δυτική Θράκη τις οποίες οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες προσπαθούν να αξιοποιήσουν είναι, ας πούμε, μια ακόμα απόδειξη του τι πραγματικά θα ήθελε και η Αθήνα τον Ιούλη του ‘15.

Για τον Ερντογάν το ταξίδι του στην Αθήνα (και στην Κομοτηνή) ήταν μια εύκολη βόλτα (μέσα στην συνεχιζόμενη και ίσως εντεινόμενη “αναταραχή” στης μέσης Ανατολής). Για το ελληνικό καθεστώς ήταν κάτι που δεν ήθελε· και θα φροντίσει να ξεχάσει, κρατώντας (όπως πάντα) μερικά βολικά πλαστογραφημένα tips.

Και η Ιστορία θα συνεχίσει…

Jerusalem / al Quds 1

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Η ηχώ απ’ την προβοκατόρικη ενέργεια του αμερικανικού καθεστώτος έφτασε μακρυά, ως τους δρόμους της ανατολικής Ασίας. Ταυτόχρονα όμως έχει αρχίσει να προδιαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα την χειριστούν οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον.

“Δεν συμφωνούμε, αλλά είναι νομικό θέμα”… Μπορεί, ακόμα, να ειπωθεί ότι είναι “πολεοδομικό θέμα…”. Γιατί όχι; “Μην ανησυχείτε τίποτα δεν θα αλλάξει άμεσα”… (Αλήθεια;).

Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, και μάλιστα άμεσα συναρτημένο με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα. Δεν συνηθίζεται το αμερικανικό κογκρέσσο να αποφασίζει ποιες είναι οι πρωτεύουσες των κρατών ανά τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ούτε συνηθίζεται οι αμερικάνοι πρόεδροι (και αντιπρόεδροι, και υπ.εξ.) να ασχολούνται με “νομικά” ή “πολεοδομικά” θέματα άλλων περιοχών του πλανήτη. Το ότι η Ουάσιγκτον δίνει την Ιερουσαλήμ στον ισραηλινό κράτος είναι η επικεφαλίδα του ότι δίνει στον ισραηλινό μιλιταρισμό το “ελεύθερο” (και τη “νομιμοποίηση”) να δράσει όπως νομίζει στη μέση Ανατολή.

Ενστικτώδικα οι παλαιστίνιοι, οι άραβες, αλλά και πολύ μακρύτερα, καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Καταλαβαίνουν, οπωσδήποτε, πως όταν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ γίνονται τόσο φανερά “συμπολεμιστές” θα έρθουν πολύ χειρότερα· και η Ιερουσαλήμ θα είναι ιστορικό αφετηριακό σημείο αλλά καθόλου το μοναδικό ζήτημα. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κάτι “μεγάλο” μπροστά μας, που δεν φαίνεται το ακριβές σχήμα του, είναι όμως αισθητή η μυρωδιά του: ακόμα περισσότερο αίμα.

Αυτό σημαίνει ότι οι πρώτες αντιδράσεις, συναισθηματικές σε μεγάλο βαθμό, δεν προδιαγράφουν καθόλου το ποιες θα είναι οι οργανωμένες αντι-δράσεις όταν υπάρξουν τέτοιες. Ποιες· και πόσο διεθνικές.

Jerusalem / al Quds 2

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. … Οι Παλαιστίνιοι ασφυκτιούν στην Ιερουσαλήμ, και γι’ αυτό οι περισσότεροι δε συμμερίζονται τη νευρικότητα άλλων εθνικών και διεθνών φωνών. Ζούμε κάτω από συστηματική και θεσμισμένη βία: ρίχνονται δακρυγόνα στα σχολεία, συλλαμβάνονται παιδιά, κατεδαφίζονται σπίτια, γειτονιές παρακμάζουν, η κουλτούρα μας καταπιέζεται και οι «άδειες παραμονής» κατάσχονται όποτε το θελήσουν οι κατοχικές ισραηλινές αρχές…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Jalal Abukhater απ’ την «electronic indifada». Σε άλλο, λίγο παλιότερο άρθρο του (στις 25 Ιούλη), περιγράφει την συστηματικότητα της εθνοκάθαρσης που κάνει το Τελ Αβίβ στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ· κάνοντας διαρκώς επιθετικά βήματα και οπισθοχωρώντας λίγο (και για λίγο…) όταν συναντούν μεγάλη αντίσταση. Τα πιο πρόσφατα «βήματα μπροστά» σ’ αυτό το σχέδιο ήταν ο σχεδόν αποκλεισμός (: εγκατάσταση ανιχνευτών μετάλλου και τουρνικέ στις εισόδους) του al-Aqsa για αρκετές ημέρες το περασμένο καλοκαίρι. (Το πήρε πίσω εν μέρει όταν ξεκίνησαν μεγάλες διαδηλώσεις…)

Ίσως μια απ’ τις πρώτες αξιόλογες συνέπειες να είναι εκτός δρόμων και οδομαχιών: η χρεωκοπία της περιβόητης «παλαιστινιακής αρχής» και του Abbas. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι αυτός ο κλόουν εξακολουθεί να έχει ακόμα μια κάποια επιρροή στην παλαιστινιακή κοινωνία είναι κάτι που δείχνει από μόνο του τον κομφορμισμό και την υποτέλεια αυτού του τμήματος των παλαιστινίων· γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να έχει σχολάσει προ πολλού.

Εκείνο που προστίθεται τώρα στην ελεεινή καμπούρα αυτής της «παλαιστινιακής αρχής» είναι ότι απ’ τη δεκαετία του ’90 (όταν «αναγνωρίστηκε»…) ελπίζει, διαδίδει και στηρίζεται στο ότι η Ουάσιγκτον θα επιβάλλει κάπως, κάποτε, κάποια «δίκαιη λύση δύο κρατών»… Για να φτάσει ο Δεκέμβρης του 2017 και να πέσει το τελευταίο (αμερικανικής προέλευσης) φύλλο συκής που έκρυβε την γύμνια και τον ενδοτισμό της.

Το μόνο που έχει υπέρ της (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) είναι ότι και η Χαμάς, σίγουρα υπό την τωρινή ηγεσία της, έχει βουλιάξει στα δικά της πολιτικά αδιέξοδα…

Jerusalem / al Quds 3

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Εκείνο που θα πρέπει να λήξει (πράγμα που φαίνεται δύσκολο, προς το παρόν, ιδεολογικά…) είναι η περιβόητη ιδέα των “δύο κρατών” στα παλαιστινιακά εδάφη. Παίζοντας με την “μελλοντική δημιουργία κάποιου είδους παλαιστινιακού κράτους” το Τελ Αβίβ επεκτείνει διαρκώς την επικράτειά του. Ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να αφήσει ούτε σπιθαμή γης που θα τον συνέφερε να κατακτήσει· το κάνει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, συστηματικά, και χωρίς να πτοείται από “διεθνείς καταδίκες” – φραστικές… Για παράδειγμα, απ’ το 1967 που κατέλαβε την ανατολική Ιερουσαλήμ (μαζί με την δυτική όχθη) έχει κατεδαφίσει στην πόλη 20.000 σπίτια αράβων (σύμφωνα με τον οηε). Ό,τι μείνει απ’ την περιοχή (αν μείνει κάτι) θα είναι αραβικά εργατικά “μπαντουστάν” πάνω σε άγονες εκτάσεις, κυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό. Η αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν “πρωτεύουσας”, άρα η αμερικανική επιβράβευση της κατοχής / κατάκτησης εκ μέρους του ενός και μοναδικού υπαρκτού κράτους, δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Ένα κράτος, ένα και μοναδικό λοιπόν, σ’ όλη την παλαιστίνη· αλλά όχι το ισραηλινό! Ένα κράτος για όλους και όλες (με επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων αν θέλουν να επιστρέψουν), άρα ένα κράτος με διασφαλισμένα τα δικαιώματα της ισραηλινής πληθυσμιακής μειοψηφίας. Ένα κράτος δι-εθνικό στην εθνοτική του σύνθεση, αλλά ενιαίο: υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα διεθνώς.

Αυτό ΔΕΝ θα το ήθελε ο ισραηλινός πρωτοκοσμικός ρατσισμός / μιλιταρισμός ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του! Θα το εμπόδιζε με κάθε τρόπο. Όμως ούτε η μειοψηφία των λευκών φασιστών / ρατσιστών της νότιας αφρικής το ήθελε επι δεκαετίες… Αναγκάστηκε να το αποδεχθεί όταν βρέθηκε κυκλωμένη από τα διεθνή αντιρατσιστικά κινήματα και, σα συνέπεια, από πολλές κυβερνήσεις / κράτη. Ο καπιταλισμός σαν καπιταλισμός δεν έχασε τίποτα· δημιουργήθηκε επίσης μια καινούργια κάστα αφεντικών, αφρικάνοι αυτή τη φορά.

Ας το ξαναπούμε: δεν είναι ιστορική πρωτοτυπία το να αναγκάζεται μια ρατσιστική μειοψηφία να παραδώσει την εξουσία που ασκεί δια της βίας πάνω σε έναν εντόπιο πληθυσμό.

Μετά από τόσες δεκαετίες επεκτεινόμενης κατοχής και καταστροφής της ζωής των παλαιστινίων ο μόνος εύλογος και δίκαιος πολιτικά και κοινωνικά στόχος είναι (κατά την ταπεινή μας άποψη) αυτό που τώρα μοιάζει αδύνατο αλλά από ιστορική άποψη είναι απόλυτα ρεαλιστικό: η παλαιστίνη σαν ενιαίο δι- εθνικό (ή πολυ-θρησκευτικό) κράτος…

Στο κάτω κάτω της γραφής: ο “τοπικός” χωροφύλακας της περιοχής δεν χρειάζεται άλλο. Έχουν εγκατασταθεί οι αμερικάνοι (και οι ρώσοι…) “αυτοπροσώπως”…

Ένας Ερντογάν στην Αθήνα

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Ένα ψόφιο κουνάβι στη μέση Ανατολή

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Η φιλοϊσραηλινή απόφαση του αμερικανικού καθεστώτος για την Ιερουσαλήν (al-Quds στα αραβικά…) εισέπραξε ήδη κάποιες πρώτες φραστικές αντιδράσεις· αλλά θα έχει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρότερες συνέπειες. Η κατασκευή του ισραηλινού κράτους / χωροφύλακα απ’ την λευκή, πρωτοκοσμική δύση· η κατάληψη της αραβικής παλαιστίνης· ο ρατσισμός (επιπέδου απαρτχάιντ) του ισραηλινού καθεστώτος· και η ελπίδα μιας «λύσης» που θα δικαιώνει, σε κάποιον βαθμό, τον επι δεκαετίες αγώνα των παλαιστινίων, όλα αυτά είναι θέματα που έχουν περάσει στο μεδούλι όχι μόνο των αραβικών κοινωνιών, ούτε μόνο των μουσουλμανικών πληθυσμών του πλανήτη. Η Παλαιστίνη έχει σημαδέψει τον 20ο αιώνα σ’ όλο τον πλανήτη. Και συνεχίζει.

Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ μπορούν να κάνουν κυνικούς υπολογισμούς με βάση τα σημερινά δεδομένα: «και τι θα κάνουν δηλαδή;» (οι αντίπαλοί τους). «Έχουμε τα όπλα, έχουμε τη δύναμη, κάνουμε ό,τι θέλουμε». Αυτό μπορεί να ισχύει πράγματι σήμερα. Αύριο; Μεθαύριο;

Αν κάνουν τέτοιους λογαριασμούς (και δεν φαίνονται ικανοί να κάνουν άλλους) υποτιμούν τον ουσιαστικότερο παράγοντα, που ωστόσο τον είδαν από πρώτο χέρι οι μεν στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία, οι δε στο νότιο λίβανο, το 2006: την αποφασιστικότητα ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν όπλα της τελευταίας τεχνολογίας, έχουν όμως το δίκιο με το μέρος τους. Δεν είναι ρομαντισμός! Οι εξεγέρσεις / επαναστάσεις που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη» δεν είναι αρχαίες. Μπορεί να μην πέτυχαν παντού τους στόχους τους, αλλά έδειξαν κάτι που οι κυρίαρχοι προτιμούν να ξεχνούν: ότι η μαζική αποφασιστικότητα είναι ανατρεπτική εκεί που θεωρούνταν αδύνατο να υπάρξει. Η ριζοασπαστικοποίηση δεν προειδοποιεί· εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που κανένας δεν την περίμενε…

Η ιστορία του «παλαιστινιακού» φωτίζει, μ’ ένα διαγώνιο φως, τους λάθος λογαριασμούς. «Κανονικά», μετά την βία που έχουν υποστεί διαχρονικά οι παλαιστίνιοι, θα έπρεπε να έχουν συνθηκολογήσει προ πολλού. Κάποιοι το έκαναν· όχι όλοι, ίσως όχι η πληβειακή πλειοψηφία. Κάποιοι εξαγοράστηκαν, κάποιοι συμβιβάστηκαν, κάποιοι πέθαναν. Όμως από μόνο του το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, με ένα παρελθόν «μεσολαβητικό», αναγκάστηκε τώρα να ρίξει το βάρος υπέρ εκείνης της πλευράς που είναι οπλισμένη σαν αστακός δείχνει, με τον τρόπο του, ότι αυτή η πλευρά, η ισραηλινή, νοιώθει σοβαρές απειλές, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της.

Φυσικά, στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, η μέση Ανατολή είναι δευτερεύον μέτωπο. Όμως επικοινωνεί με όλα τα άλλα, και με το πρωτεύον (στην ανατολική ασία / Ειρηνικό). Απόδειξη; Ούτε το Τελ Αβίβ (ένας περιφερειακός «παίκτης») ούτε η Ουάσισγκτον μπορούν να «φάνε» το ότι ηττήθηκε ο σχεδιασμός τους για την διάλυση της συρίας και του ιράκ.

Κι ενώ ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, όπως κάθε παγκόσμιος, θα έχει πολλές «στροφές» και αλλαγές «νικητών» μέχρι να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμά του, μπορούμε να το πούμε: η ανακήρυξη της al-Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» έχει πολλά δεδομένα για να αποδειχθεί μια συμβολική κίνηση / ουσιαστική ήττα.

(φωτογραφία: Από την χθεσινή “μέρα της οργής”, κάπου στη δυτική Όχθη. Η σημερινή θα είναι ακόμα πιο οργισμένη…)