Μαύρα πανιά

Ranking Fire – African King (African Pride Riddim 2011)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Ο αγαπημένος φίλος και σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού, εκείνος που θα προφυλάξει το ελλαδιστάν απ’ όλα τα κακά, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα σαν εκπρόσωπος του γαλλικού δυναμικού κεφάλαιου, δεν τα πάει καθόλου καλά μέσα. Αλλά τα πάει ακόμα χειρότερα έξω: όσο κι αν αναδιπλωθεί σα φίδι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός τείνει να αποδειχθεί φίδι κολοβό. (Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό!)

Η άλλοτε françafrique, ο ευφημισμός των κάποτε γαλλικών αποικιών στη δυτική αφρική, βγάζει γλώσσα, ειρωνεύεται, ανταποδίδει ένα ελάχιστο μόνο μέρος, προς το παρόν, της υποτίμησης απ’ την μεριά του λευκού, χριστιανικού, ανώτερου (γαλλικού / πρωτοκοσμικού) πολιτισμού που τις λεηλάτησε και προσπαθεί να συνεχίσει.

Ο Μικρός Δούκας είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει αυτήν την εντεινόμενη «αναίδεια» από πρώτο χέρι, στην πρόσφατη τουρνέ του σε μια σειρά κρατών της περιοχής, τέλη Φλεβάρη – αρχές Μάρτη. Πήγε για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Για να υποσχεθεί ότι το Παρίσι «μετάνοιωσε», ότι «δεν θα το ξανακάνει», ότι η françafrique ανήκει στο παρελθόν, και ότι «ναι, τώρα, θα είμαστε ισότιμοι». (Δεν τον φώναξαν όμως στην 2η διεθνή κοινοβουλευτική σύνοδο «ρωσία – αφρική» που ξεκίνησε χτες στη Μόσχα για να προετοιμάσει την 2η σύνοδο κορυφής της Μόσχας με δεκάδες αφρικανικά κράτη τον ερχόμενο Ιούλη).

Δεν γίνεται! «Ισότητα, αδελφότητα» δεν γίνεται! Η φωτογραφία επάνω, απ’ την αγκόλα, έκανε τον μηντιακό γύρο του πλανήτη επιδεικνύοντας συμβολικά αλλά καθαρά την γαλλική εκδοχή περί ισοτιμίας. Προφανώς ο Μικρός Δούκας έχει κόμπλεξ με το μπόι του (γιατί; όλοι οι «μεγάλοι» της ιστορίας ήταν κοντοί…) και φρόντισε να φωτογραφηθεί πάνω σε βάθρο, όχι όμως για την συγκεκριμένη φωτό αλλά για τις κλασσικές, που δείχνουν τις βιτρίνες και τους ειδικούς τους απ’ την μέση και πάνω: Θα έδειχνε πελώριος, γίγαντας!  Έλα, όμως, που κάποιος φωτογράφος ήταν ασεβής! Και ιδού ο Μικρός Δούκας καμαρωτός καμαρωτός με ενίσχυση 20 πόντων τουλάχιστον.

Ούτε στο κονγκό πέρασε καλά. Δείτε αυτό το σύντομο video, αλλά κι εκείνα που ακολουθούν:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Night train

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Το τραίνο έχει φίλους – τα κτελ έχουν συμφέροντα!… Το τραίνο έχει σχεδόν εραστές των διαδρομών του, αν μας επιτρέπεται. Καθόλου άδικα. Δεν γίνεται να σ’ αρέσει το ταξίδι και να μην αγαπήσεις αυτήν την εφεύρεση της 1ης βιομηχανικής επανάστασης, για όλα της: απ’ την αρχαιολογία των σταθμών και της αναμονής του θηρίου ως τις διαδρομές τις ίδιες, απ’ το καφενείο στο Ορμένιο στα τέλη των ‘70s μέχρι τους πιο high tech ευρωπαϊκούς σταθμούς, απ’ τους ελεγκτές και τους σιδηροδρομικούς μέχρι το ξενύχτι των βραδινών διαδρομών με αλλόκοτες τυχαίες παρέες στο όποιο κυλικείο – και τους «λαθρεπιβάτες»….

Στο ελλαδιστάν το να υπερασπίζεσαι το τραίνο είναι περίπου σα να υπερασπίζεται τα ρωσικά σοβιέτ – είτε το ξέρεις είτε όχι: δεκαετίες πριν τα γκράφιτι στα βαγόνια γίνουν μια μητροπολιτική περιπέτεια για τους γκραφιτάδες, τα πρώτα χρόνια της επανάστασης στη ρωσία, τα τραίνα μετέφεραν τα μηνύματά της στην επικράτεια, όπου έφταναν (agit-trains, φωτογραφίες επάνω).

Κάντε λοιπόν μια νοερή διαδρομή πάνω σε ράγες (μιας και φαίνεται απίθανο να κάνετε μια πραγματική τους επόμενους μήνες), μετά το 2ο λεπτό, με μουσικό υπόβαθρο τον Steve Winwood. Και κρατείστε αναμμένο στην καρδιά σας ένα κερί γι’ αυτούς κι αυτές που δεν έφτασαν, κλείνοντας τ’ αυτιά και τα μάτια σας στην ακατάσχετη δημαγωγία – και στην οργανωμένη λήθη.

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (1)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Ενώ ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) τρώει απανωτά χαστούκια απ’ τις προηγούμενες «τις-έχω-στο-χέρι» υποσαχάριες «αποικίες» της françafrique (γι’ αυτά προσεχώς…),o άξονας (ταυτόχρονα στις τρεις ηπείρους: Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Τελ Αβίβ – βάλτε και μια ποσότητα Αθήνας…) έφαγε κλωστομπουνίδι την περασμένη Παρασκευή∙ και θα υπάρξει συνέχεια. Σε μια αιφνιδιστική εξέλιξη, μετά από μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές) συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που έχουν κρατήσει συνολικά 2 χρόνια, ο τοξικός του Ριάντ και το ιρανικό καθεστώς, μέσω επίλεκτων εκπροσώπων τους (των αρχιασφαλιτών τους…) ανακοίνωσαν την περασμένη Παρασκευή από το Πεκίνο ότι προχωρούν σε αποκατάσταση των σχέσεών τους και πολιτισμένη, ειρηνική διευθέτηση όλων των διαφορών τους… που δεν είναι και λίγες. Το ιράν και η σαουδική αραβία «τα βρίσκουν»; O tempora o mores! Δεν θα μείνει, λοιπόν, τίποτα όρθιο απ’ τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη και τα 100 χρόνια πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού;

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να κρατήσουν αυτήν την ημερομηνία: 10 Μάρτη 2023. Το (σουνιτικό, σαλαφίστικο) Ριάντ παίζει απ’ την δεκαετία του 1990 χάρη στις απεριορίστες ποσότητες των πετροδολαρίων του το χαρτί όχι απλά του παγκόσμιου «ηγέτη των sunni» (το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού των σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) αλλά, κυρίως, το χαρτί του ιδεολογικού / θρησκευτικού εξτρεμισμού που ταιριάζει γάντι στους σχεδιασμούς του αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού (και σύμμαχοι) ιμπεριαλισμού για την διαρκή δημιουργία (ένοπλων) «κρίσεων» (και καμένης γης…) σ’ αυτή την ζώνη του κόσμου. Όλες οι παραλλαγές τύπου isis απ’ τις φιλιππίνες ως την υποσαχάρια αφρική έχουν απ’ τα ‘90s και μετά φαρδιά πλατιά την υπογραφή των υπηρεσιών του Ριάντ, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Τελ Αβίβ, κλπ.

Το σιιτικό, υπερσυντηρητικό ιράν απ’ την άλλη μεριά, απ’ την επαναστάση του 1979 και μετά, είναι «καρφί στο μάτι» όλων των δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε βάρος του έχουν δοκιμαστεί τα πάντα: απ’ τον σχεδόν δεκαετή πόλεμο που έκανε εναντίον του και έχασε ο (για εκείνο το διάστημα εκλεκτός της δύσης αλλά και της σοβιετικής ένωσης) Σαντάμ Χουσεϊν στη δεκαετία του 1980, μέχρι τρομοκρατία, δολοφονίες, «κυρώσεις», οικονομικούς αποκλεισμούς, κυβερνοεπιθέσεις (κυρίως απ’ το Τελ Αβίβ) – και, φυσικά, τον υπό την διεύθυνση του Ριάντ και των εμιράτων σαλαφισμό, στα πέριξ.

Τυπικά, προς κατανάλωση της πειθαρχημένης δυτικής ανοησίας (των υπηκόων), αυτή η εμπόλεμη αλλά και proxy αντίθεση σερβιριζόταν ως «θρησκευτική»: σουνίτες εναντίον σιιτών και το ανάποδο. Σα να λέμε «ορθόδοξοι εναντίον καθολικών» στα χριστιανικά μαντριά… Αν και πάντα είναι εφικτές τέτοιες ιδεολογικές επενδύσεις, στην πραγματικότητα αυτή η αντίθεση ήταν ο πόλεμος της δύσης με αιχμή το Ριάντ (και, οπωσδήποτε τον τοξικό και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων…) κατά του με πλούσια αποθέματα ενεργειακών πρώτων υλών (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) με κρίσιμη γεωγραφική θέση και ανεξέλεγκτου ιράν. Στο βαθμό που τα τελευταία 20 χρόνια η Τεχεράνη άρχισε να «απλώνεται» βάζοντας σε κίνηση τον δική της αντιαμερικανική προώθηση εκτός συνόρων, πρώτα στο κατεχόμενο ιράκ, στον λίβανο, ύστερα στην (αλεβίτικη) συρία και εν τέλει στην υεμένη, αυτή η αντίθεση πήρε τη μορφή παράλληλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μέση Ανατολή.

Και να που τώρα, 10 Μάρτη του 2023, ο τοξικός του Ριάντ δείχνει να συμβιβάζεται, να αναγνωρίζει τα δεδομένα των εξελισσόμενων καινούργιων καταμερισμών ισχύος. Όχι, ο τοξικός δεν παραδίδεται στην Τεχεράνη∙ παραδίδεται στο Πεκίνο αναγνωρίζοντας ότι τον συμφέρει να σταματήσει τον πολυεπίπεδο πόλεμο που έκανε στη μέση Ανατολή και να βρει «την τύχη» του καθεστώτος του στο ευρασιατικό project. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο γεγονός πίσω απ’ το σημαντικό γεγονός της ανακοίνωσης της 10ης Μάρτη.

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (2)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Η αλλαγή γραμμής του τοξικού εντοπίζεται ήδη (διακριτικά και αβέβαια…) στα τέλη του 2019. Η πρώτη «προσπάθεια» του άξονα να εμποδίσει τις υπόγειες και έμμεσες σχετικές διαπραγματεύσεις ήταν η δολοφονία στις 3 Γενάρη του 2020 στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης του Qasem Soleimani (επικεφαλής των ιρανικών «φρουρών της επανάστασης») και του Abu Mahdi al-Muhandis (επικεφαλής των ιρακινών «λαϊκών δυνάμεων δράσης» / PMF). O Soleimani μετέφερε την απάντηση της Τεχεράνης (έχοντας ενδιάμεσο σταθμό την Βηρυτό για διαβουλεύσεις με την ισχυρή σιιτική Χεζμπ’ αλλάχ, εφόσον ο λίβανος είναι σημαντικό πεδίο σύγκρουσης μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης) στην «κρούση» που είχε κάνει η Βαγδάτη εκ μέρους του Ριάντ υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων σαουδικής αραβίας και ιράν. Ο Soleimani ήταν ένας εξαιρετικά υψηλόβαθμος και εξαιρετικά ικανός σχεδιαστής / συντονιστής των μεσανατολικών δράσεων για λογαριασμό της ειρήνης και του ευρασιατικού project, ένας «ταχυδρόμος της μεσανατολικής συνεννόησης», και το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον κατάλαβε τον θανάσιμο κίνδυνο…

Στις 6 Γενάρη του 2020, 3 μέρες μετά τις δολοφονίες στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Η διακύβευση ήταν πολύ σοβαρή για να σταματήσει απ’ τους κρατικούς τρομοκράτες του άξονα. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο υπόγεια το 2021 στη Βαγδάτη∙ και απ’ το 2022 την ευθύνη τους ανέλαβε το Πεκίνο με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας.

Κι έτσι στις 10 Μάρτη του 2023 εκδηλώθηκαν δημόσια δύο γεγονότα στη συσκευασία του ενός, το καθένα με διαφορετική παγκόσμια επιρροή:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (3)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Δεν είναι όμως η «συμφωνία του Πεκίνου» η μοναδική αξιοσημείωτη εξέλιξη σε σχέση με την μέση Ανατολή. Το μπλοκ της Αστάνα ετοιμάζεται να κάνει δημόσια εμφάνιση με πλήρη σύνθεση: Cavusoglu και Lavrov ασχολήθηκαν οι δυο τους μ’ αυτό το θέμα στην πρόσφατη σύνοδο των g20 στο Ν. Δελχί∙ ο Assad το κουβέντιασε στη Δαμασκό με τον ιρανο υπ.εξ. Hussein Amir Abdollahia στις 9 Μάρτη∙ και οι υφ.υπ.εξ. των 4 κρατών του μπλοκ πρόκειται να συναντηθούν στη Μόσχα αυτή τη βδομάδα με θέμα την διαμόρφωση της «ισορροπίας» που θα κάνει εφικτή σύντομα, ίσως ως τις αρχές Μάη (και πάντως πριν τις τουρκικές εκλογές) την «συνάντηση κορυφής» του μπλοκ της Αστάνα. Πιθανόν να προηγηθεί τις επόμενες εβδομάδες επίσκεψη του Assad στη Μόσχα.

Η βασική δυσκολία έγκειται στο ότι ο Assad ζητάει (καθόλου παράλογο!) κάποιου είδους «μερική αποχώρηση» του τουρκικού στρατού απ’ το Idlib, ώστε να μην θεωρηθεί προδότης. Απ’ την μεριά του το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει να έχει πρόβλημα μ’ αυτό, αρκεί να κρατήσει τον έλεγχο που έχει αποκτήσει σε ένα μέρος των εκεί ένοπλων…

Κι ωστόσο, αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη τέτοιους αναγκαίους και αναπόφευκτους συμβολισμούς, το μπλοκ κινείται στον δύσκολο δρόμο της απώθησης του αμερικανικού στρατού απ’ το 1/3 της συριακής επικράτειας (και, στη συνέχεια, της επιστροφής του ρεαλισμού στους βασάλους της Ουάσιγκτον, τους ypg…):

Διαβάστε τη συνέχεια »

Ανατολική (και κεντρική) Μεσόγειος

Αυτά συμβαίνουν… αν κάθονται πολλοί (και φαρδύκωλοι…) μαζεμένοι στη «σωστή μεριά»….

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Όπως είναι γνωστό το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ονομάσει τις ιμπεριαλιστικές επιλογές του «σωστή πλευρά της ιστορίας»… Χαϊδευτικά «άξονας». Και οπωσδήποτε: us army… Είναι λοιπόν εύλογο ότι οι εξελίξεις που περιγράφουμε πιο πάνω προκαλούν (ανομολόγητο) εκνευρισμό στην Αθήνα∙ ίσως και κάτι ακόμα πιο έντονο. Αν οι «δυνάμεις του φωτός» δεν νικούν στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, ακόμα χειρότερα, υποχωρούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απ’ την μέση Ανατολή, τότε η «σωστή πλευρά της ιστορίας» μπάζει νερά και βουλιάζει.

Αλλά σύντομα τα πράγματα θα γίνουν κάπως χειρότερα με φανερό τρόπο – στη θάλασσα, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (και το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές) θεωρούν προνομιακό τους χώρο έως «ιδιοκτησία» τους. Το τουρκικό καθεστώς θα βγάλει σε επίσημη κοινή θέα το μίνι αεροπλανοφόρο Anadolu, με όλα του τα σέα (είχαμε προειδοποιήσει πριν 3 μήνες). Υποθέτουμε πως αυτό θα γίνει τους επόμενους 2 μήνες, και οπωσδήποτε πριν τις τουρκικές εκλογές του Μάη.

Περι τίνος πρόκειται; Το Anadolu (ναυπηγήθηκε σε τουρκικό ναυπηγείο, με σχεδιασμό και επίβλεψη από ισπανούς μηχανικούς των ναυπηγείων Navantia) είναι ένα αεροπλανοφόρο 231 μέτρων και θεωρείται «ελαφρύ», προσανατολισμένο σε αμφίβια δράση. Στον αρχικό σχεδιασμό του προβλεπόταν να κουβαλάει δέκα F-35 κάθετης απογείωσης – πέρα απ’ τα υπόλοιπα. Ως γνωστόν τα F-35 οποιασδήποτε απογείωσης απαγορεύονται απ’ την Ουάσιγκτον για την Άγκυρα, κι αυτό (όσο νάναι…) είναι μια ανακούφιση για τον ελληνικό μιλιταρισμό, που έσπευσε να χαρακτηρίσει (ανεπίσημα βέβαια…) το Anadolu «άδειο ντενεκέ»…

Αλλά τα πράγματα δείχνουν χειρότερα:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Άνθρωποι και λαμαρίνες

Αφιερωμένο σ’ εκείνους που λείπουν

(Roger Waters, Wish You Were Here – 2022)

Δευτέρα 6 Μάρτη>> Στιγμιαία, στη ρωγμή του χρόνου, το τέρας σπάει την οθόνη, όλες τις οθόνες, και ορμάει. Κι εκεί, μέσα σε καπνούς, σίδερα και ουρλιαχτά, κάποια πόδια πατάνε αβέβαια, κάποια χέρια τραβούν κορμιά. Αληθινά πόδια, αληθινά χέρια, αληθινά κορμιά. Αληθινές καρδιές. Την στιγμή του κινδύνου…

Αυτό είναι το τελευταίο, το έσχατο που κληροδοτεί η παλιά ανθρωπότητα σ’ αυτές τις ηλικίες της νέας εποχής που, χωρίς να χρωστάνε τίποτα, πληρώνουν κι έτσι κι αλλιώς: το Θάρρος απέναντι στον Πόνο. Το Θάρρος, τον Πόνο – την Μνήμη και την Σιωπή σε οποιαδήποτε ανάκριση (συμπεριλαμβανόμενων των «δημοσιογραφικών»…). Αυτά είναι το φυλακτό τους, τίποτ’ άλλο. Τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις, virtual, ροζ σύννεφα, ελπίδες και απογοητεύσεις μέσα στους και γύρω απ’ τους χορούς των κανιβάλων.

Μόνο να θυμούνται… Μόνο να θυμούνται και να ψάχνουν… Μόνο να μην φοβηθούν να κρατήσουν τις χαρακιές τους, τα σημάδια τους. (Οι προηγούμενοι φοβήθηκαν και βρήκαν καταφύγιο στις επιπλώσεις…)

Μόνον αυτό. Αν ναι, η ζωή, η αληθινή ζωή, έχει τον λόγο της. Αν όχι… Αν όχι… μικροί και μεγάλοι θάνατοι, στην άνοδο και στην κάθοδο…

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ραντεβού στην κόλαση. (Κι εκεί θα συνεχίσουμε να …)

Το κυρίως μέτωπο (του 4ου παγκόσμιου πολέμου) 1

Δευτέρα 6 Μάρτη>> Είναι και φαίνεται: το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo, με διακομματική υποστήριξη, δείχνει ότι έχει ξεκινήσει να «ζεσταίνει» προπαγανδιστικά το κυρίως μέτωπο του πολέμου, αυτό κατά του Πεκίνου. Κάτι τα «κατασκοπευτικά μπαλόνια», κάτι το «μην τολμήσετε να δώσετε όπλα στη Μόσχα», και ενδιάμεσα η ημιεπίσημη νεκρανάσταση της εκδοχής περί διαφυγής του τσαχπίνη απ’ το εργαστήριο της Wuhan.

Πριν συνεχίσουμε, χρειάζεται οπωσδήποτε εδώ μια υπενθύμιση. Αυτή η ιδέα (της διαφυγής…) είχε φανατικό υποστηρικτή το ψόφιο κουνάβι (κατά κόσμον Trump). Το πράγμα θα πήγαινε στο ξεδίπλωμά του ως εξής: ο ιός διέφυγε απ’ την Wuhan > συνεπώς το κινεζικό καθεστώς είναι υπεύθυνο > δεν μας ειδοποίησε καν έγκαιρα > άρα δικαιολογείται κάθε αίτημα αποζημίωσης από παθόντες (άτομα) και το αμερικανικό κράτος > η σχετική δίκη θα γίνει σε αμερικανικό δικαστήριο και η απόφαση (θα) είναι προφανής: αποζημίωση πολλών τρισεκατομυρίων δολαρίων (όσα λείπουν απ’ τον αμερικανικό προϋπολογισμό…) > το Πεκίνο φυσικά θα αρνηθεί και την διαφυγή, και την ευθύνη του και την τιμωρία του > κανένα πρόβλημα, εδώ υπάρχει καταδικαστική απόφαση που πρέπει να εφαρμοστεί > αρχίζουμε από τις κατασχέσεις οποιουδήποτε κινεζικού περιουσιακού στοιχείου όπου μπορούμε> και μπορεί να φτάσουμε ως την απειλή πολέμου, ή και πόλεμο, για τις «αποζημιώσεις» > εννοείται ότι αυτή η διαχείριση χωράει κι όλους τους συμμάχους μας….

Αν αυτή η ιδέα δεν προχώρησε τότε ήταν για έναν και μόνον έναν λόγο: οι gain-of-function βιοτεχνολογικές «έρευνες», η οπλοποίηση δηλαδή ιών μέσω κατάλληλων μεταλλάξεων, γίνονταν απ’ όσο μπορούμε να ξέρουμε και στο κινεζικό εργαστήριο της Wuhan, αλλά με αμερικανικό σχεδιασμό και χρηματοδότηση. Οι κινέζοι γενετιστές ήταν, στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, υπεργολάβοι της DARPA. (Μην ρωτήσετε «γιατί;»!!! Πρέπει να δώσετε μόνοι σας την όχι συνωμοσιολογική απάντηση…). Ήταν λοιπόν ο «πάπας» Fauci και η συμμορία του, χωμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτές τις gain-of-function μεταλλάξεις κωρονοϊών, που έκοψαν κάθε τέτοια ιδέα περί «διαφυγής» κλπ, ενόσω η φοβερή και τρομερή (δημαγωγικά) «πανδημία» βρισκόταν σε εξέλιξη και ο «πάπας» ήταν κεντρικό πρόσωπο στη διαχείρισή της.

Τώρα η «πανδημία» έχει προς το παρόν ξεχαστεί, και ο «πάπας» έχει βγει στη σύνταξη. Απ’ την άλλη ο διακομματικός αμερικανικός αντι-σινισμός χρειάζεται επειγόντως πυρομαχικά που να συγκινούν τον μέσο αμερικάνο∙ ούτε οι Ουιγούροι και η Xinjiang ούτε η Ταϊβάν προσφέρουν συγκινήσεις. Να γιατί το φρεσκάρισμα της  «κινεζικής ενοχής για το θανατικό», σερβιρισμένο δημαγωγικά / carpet bombing με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνει κάπως στη σκιά τον αμερικανικό ρόλο στις έρευνες βιολογικού πολέμου, είναι μια “option” (που λένε…) πάνω στον πάγκο του χασάπη∙ και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. (Γι’ αυτό επιπλέον η Μόσχα έχει αναδείξει έγκαιρα και διεθνώς τα αμερικανικά πειράματα βιολογικού πολέμου στο ουκρανικό έδαφος…)

Προς το παρόν πάντως, καθώς βρίσκεται στη φάση των προετοιμασιών και δεν έχει ξεμπλέξει καθόλου με το ουκρανικό πεδίο μάχης, η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί την Ταϊβάν.

Διαβάστε τη συνέχεια »