Κυριακή 7 Γενάρη. Αφού είναι συγκινητικό το να τραγουδάνε τον ελληνικό “έθνικο ύμνο” οι λεβέντες που βούτηξαν στον Κεράτιο (Istanbul μεριά) για να ψαρέψουν το όργανο βασανιστηρίων που είναι το ιερό trademark των χριστιανών, τον σταυρό, υποθέτουμε ότι θα είναι το ίδιο συγκινητικό αν οι μουσουλμάνοι της Θράκης (και αλλού στο ελλαδιστάν) τραγουδήσουν τον τουρκικό εθνικό ύμνο στο τέλος του επόμενου ραμαζανιού.

Όταν θα συμβεί αυτό μην αρχίσουν πάλι οι εθνικιστικές κλάψες: ας θεωρηθεί ότι πρόκειται για την «συνθήκη της Λωζάνης» τροποποιημένη – και live…

Κυριακή 7 Γενάρη. Μιλάει ο συγγραφέας του “Fire and Fury” (θα μπορούσε να είναι και όνομα metal μπάντας…): …Η αξιοπιστία μου αμφισβητείται από έναν άνδρα, ο οποίος έχει λιγότερη αξιοπιστία ίσως από οποιονδήποτε έχει περπατήσει στη Γη… Αυτός ο άνδρας είναι ο πρόεδρος των ηπα. Και η αλήθεια είναι ότι σ’ έναν πλανήτη που δεν είχε ποτέ έλλειψη από αναξιόπιστους και τα βήματά τους, το να σου απονέμει (έστω ένας γνωστός δημοσιογράφος) το χρυσό ή το ασημένιο στην κατηγορία της αβάστακτης ελαφρότητας δεν είναι και η καλύτερη των διαφημίσεων…

Το πιο καίριο, όμως, ο συγγραφέας Wolff το λέει μετά:

… Θα σας πω την περιγραφή που μου έδωσαν όλοι. Όλοι λένε «είναι σαν παιδί» και αυτό που εννοούν είναι ότι έχει ανάγκη για συνεχή αυτοεπιβεβαίωση. Όλα πρέπει να έχουν να κάνουν με εκείνον. Πρέπει να είναι συνεχώς ικανοποιημένος. Λένε ότι είναι ηλίθιος. Να θυμόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν διαβάζει και δεν ακούει. Είναι σαν φλιπεράκι που απλά πυροβολεί από τα πλάγια…

Ώπα!!! Ώπα! Σαν παλιός, βετεράνος παίκτης (τι «παίκτης»; «εραστής» θα τολμούσα να πω!) του φλίπερ πρέπει να θυμίσω σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα κτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ρακέτες ήθελαν μεγάλη τέχνη και μαεστρία. Όπως ίσχυε και για τις κεντρικές, τα χτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ήταν πάντα υψηλής αισθητικής αξίας! Ειδικά αν μάθαινες να κάνεις “πάσα απ’ το κέντρο και σουτ απ’ το δεξί ή το αριστερό εξτρέμ σου”!!!

Αν το ψόφιο κουνάβι είναι πλαϊνή ρακέτα του φλίπερ, τότε πρέπει επειγόντως να αποκαλυφθεί το χέρι (του παίκτη…) που τον κουμαντάρει!

Λέτε να είναι αυτός ο άθλιος ο πρώην καγκεμπίτης; Ή μήπως;… ή μήπως κάποιος απ’ τα μέρη μας;;; Όχι, όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν η έκπληξη του αιώνα!!!

(φωτογραφίες: αυτή στην κορυφή είναι τον περασμένο Μάη, στις Βρυξέλες· η μεσαία τον περασμένο Οκτώβρη, στην Ουάσιγκτον. Φαίνεται ότι υπάρχει μια πολύ ζεστή σχέση μεταξύ των δύο ηγετών· στα όρια της σχέσης πατέρα / γυιού…

Η κάτω φωτογραφία, αν συσχετιστεί με την χειρονομία του ψοφιοκουναβικού χεριού στην πάνω, δείχνει πως ακριβώς αποθανατίζεται ένα σύγχρονο κτύπημα από πλαϊνή δεξιά ρακέτα – φιλικό, γλυκό κτύπημα… Ανάμεσα σε χάδι και μπατσάκι. Φιλικό, γλυκό κτύπημα σε κάποιον που στην καριέρα του μέχρι μπίλια σε φλίπερ κατάφερε να φτάσει… )

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι έσπευσε να απαντήσει στην αμφισβήτηση της ευφυίας του… Δεν έχει σημασία που δεν πείθει κανέναν. Σημασία έχει πως αν συνεχίσει έτσι για, ας πούμε το επόμενο εξάμηνο, θα αρχίσουμε να τον βλέπουμε με συμπάθεια… Και αν μείνει στο πόστο του μέχρι τις 7 Γενάρη του 2019, ωωωω!!! Τότε θα τον βάλουμε δίπλα σε άλλες μεγάλες περσόνες που αξιώθηκαν να δικαιολογήσουν τον μισθό τους (σαν υπερ-καραγκιόζηδες της εξουσίας) και τότε, ναι τότε, θα αρχίσουμε να σιγουρευόμαστε για το ποιοι είναι ικανοί και αναγκαίοι σαν βιτρίνες πλυντηρίων ανά τον πλανήτη, και ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα τους: το ξέπλυμα ήταν / είναι η ψοφιοκουναβική δραστηριότητα που τον έφερε στο άσπρο σπίτι… Kαι πριν ασχοληθούν με αυτό το θαύμα οι ιστορικοί του μέλλοντος καλό θα ήταν να διαβάσετε την κρατικοποίηση του εγκλήματος – τετράδιο για εργατική χρήση νο 2… Μήπως σας σταματήσουν στο δρόμο για κάποια σχετική έρευνα πεδίου – να ξέρετε τι δεν πρέπει να πείτε…

(Στην ευφυία παίζει έναν κάποιο ρόλο και το όνομα… Στην φωτο πάνω άλλος ένας stable ‘n’ genius. Θρυλικός… )

Σάββατο 6 Γενάρη. Έχει το σημειολογικό ενδιαφέρον του το γεγονός ότι σε μια ιστορική (καπιταλιστική) φάση προχωρημένης ψηφιοποίησης δεν είναι ένα τιτίβισμα, μια ψηφιακή φωτογραφία ή ένα video στο youtube αλλά ένα βιβλίο (κανονικό βιβλίο: με χαρτί, μελάνι, εξώφυλλο, βιβλιοδεσία, κλπ) που απειλεί να ρίξει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στον προεδρικό σάκο που λέγεται “Trump”. Η κυκλοφορία του είχε αναγγελθεί για την ερχόμενη Τρίτη (με ορισμενα πιπεράτα, ίσως τα high lights) να διαρρέουν νωρίτερα· το άσπρο σπίτι προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία του· και σαν απάντηση ο εκδοτικός οίκος το έριξε στην αγορά νωρίτερα. Χτες.

Το “Fire and Fury – inside the Trump White House” θα ξεπουλήσει μεν παγκόσμια, αλλά σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα των υπηκόων: εκείνους κι εκείνες που διαβάζουν ακόμα, που έχουν χρόνο, υπομονή και know how να γυρνάνε τις σελίδες χωρίς να ασχολούνται ταυτόχρονα με το smart phone τους… Μ’ άλλα λόγια το μεν μέσο (το βιβλίο) είναι ξεπερασμένο το δε κοινό του (βιβλιόφιλοι/ες) εξαιρετικά μειοψηφικό… Ωστόσο ατάκες απ’ αυτό θα κυκλοφορήσουν στον κυβερνοχώρο προς όλες τις κατευθύνσεις (με την εγκυρότητα της προέλευσής τους: Το Βιβλίο!), θα σχηματίσουν πίσω τους μια ατέλειωτη ουρά «σχολίων» επευφημίας ή αποστροφής, και αργότερα θα ξεχαστούν. Κινδυνεύει το ψόφιο κουνάβι απ’ αυτήν την ιστορία; Κατά την γνώμη μας όχι και τόσο. Κινδυνεύουν όμως αυτοί που κρύβονται πίσω του: να γίνει κουρέλι ο πολιτικός φερετζές τους.

Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένα γελοίο υποκείμενο δεν χρειάζεται ούτε αποκαλύψεις ούτε βιβλία για να το καταλάβει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος. Αρκεί να το δει κανείς να μιλάει για λίγα λεπτά. Μ’ αυτά τα δεδομένα, κι ίσως επειδή ακριβώς, με όρους θεάματος, το ψόφιο κουνάβι είναι ένας πρόεδρος / κλόουν / αντιπερισπασμός, εξακολουθεί να στέκεται στην κορυφή των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο η γελοιότητά του επηρρεάζει την «λευκή» επιρροή των ηπα στα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Την επηρρεάζει αρνητικά. Παρά τον ώριμο μεταμοντερνισμό των περισσότερων κοινωνιών (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) ή ίσως εξαιτίας του, με δεδομένο ότι το κεφάλαιο κυριαρχεί πραγματικά παντού, οι αβεβαιότητες της μακράς μεταβατικής περιόδου (που μπορεί να γίνουν μόνιμες), της «αλλαγής παραδείγματος», ευνοούν την «παράσταση της αποφασιστικότητας και της στοιβαρότητας» στο κέντρο της πολιτικής σκηνής των κρατών. Μπορεί η παράσταση να είναι καλή, μπορεί να είναι μέτρια· αλλά αυτό είναι το σενάριο.

Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί – αλλά είναι καραγκιόζης, πάμπλουτος λούμπεν και, μ’ αυτή την έννοια, «αντιαισθητικός». Είναι ένας Μπερλουσκόνι· αλλά για την «υπερδύναμη» ο μπερλουσκονισμός κάνει μεγαλύτερη (και χειρότερη) ηχώ απ’ ότι για την ιταλία. Συνεπώς εκείνοι που βρίσκονται πίσω του, η «τριανδρία» των καραβανάδων, χάνει. Όχι σε «δύναμη πυρός» αλλά σε περιθώρια (διεθνών) ελιγμών – όπου χρειάζεται τέτοιους. Για παράδειγμα σύμμαχοι όπως η Αθήνα, παρόλη την «διάθεση προσφοράς» που έχουν, δυσκολεύονται να γλύφουν δημόσια εκεί που ξερνάει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Αν, όπως λένε οι «προφήτες» (!!), το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί κάποια στιγμή απ’ τον αντιπρόεδρο Pence, θα πρέπει κανείς να ξέρει με ακρίβεια τι πέτυχε (και που απέτυχε) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη διάρκεια της ψοφιοκουναβικής μεσοβασιλείας. Γιατί ο Pence είναι ο ίδιος ή και ακόμη χειρότερος σαν απόψεις με τον Trump· δεν έχει όμως τα «πάθη» του, άρα την ίδια τρωτότητα. Και θα συνεχίσει το ίδιο έργο.

Παρασκευή 5 Γενάρη. Το ότι η Ουάσιγκτον έτρεξε να φέρει στο “συμβούλιο ασφαλείας του οηε” (το οποίο έχει χεσμένο) το ζήτημα των “αιματηρών διαδηλώσεων στο ιράν” δείχνει (στο δικό μας μυαλό) ένα λαχάνιασμα απ’ την αμερικανική πλευρά που, αν πρέπει να το εξηγήσουμε, σημαίνει είτε ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε προετοιμάσει καν και καν το ξέσπασμα των διαδηλωτών στο ιράν· είτε ότι αυτή η προετοιμασία είχε γίνει τόσο πρόχειρα ώστε ήταν θνησιγενής σαν τέτοια.

Πρώτα το σημαντικότερο για ‘μας. Η χωροταξία (και, κατά συνέπεια, η ανθρωπογεωγραφία) των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές και ότι έγιναν κυρίως σε μεσαίες ή μικρές ιρανικές πόλεις δείχνει, έμμεσα, το (κατ’ αρχήν) δίκιο των διαδηλωτών. Απ’ την στιγμή που, για παράδειγμα, η (μεταρρυθμιστική) κυβέρνηση Rouhani αποφάσισε να κόψει ή να περιορίσει διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τα πιο πληβειακά κοινωνικά στρώματα – κι αυτό σημαίνει σε μεγάλο βαθμό «ιρανική επαρχία» – οι θιγόμενοι είχαν κάθε λόγο να θυμώσουν.

Το ζήτημα αυτών των περικοπών και η σχέση του με την ορθολογική «καπιταλιστική ανάπτυξη» όπως αυτή προδιαγράφεται στην after sanctions εποχή του ιράν είναι σοβαρό, και δεν θα το ξεπετάξουμε πρόχειρα εδώ. Το σημαντικό είναι ότι αν το ιρανικό καθεστώς προχωράει σ’ έναν μετασχηματισμό από μια πατερναλιστική διαχείριση των «φτωχών» σε μια πιο σοσιαλ-φιλελεύθερη, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει μέσα στην ιρανική κοινωνία και θιγόμενους και ωφελημένους. Οι μεσοαστοί, για παράδειγμα, ή οι ανερχόμενοι μικροαστοί θα ωφεληθούν. Όσοι / όσες, όμως, βρίσκονται χαμηλά (και δεν είναι λίγοι / ες στο ιράν, για ταξική κοινωνία πρόκειται!) θα χάσουν όταν οι φτερούγες του κρατικού πατερναλισμού μαζευτούν.

Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη (αν έχουμε δίκιο) το να τρέχουν οι γνωστοί καρφωμένοι, δηλαδή η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, να πανηγυρίζουν για την επερχόμενη όπου νάναι «αλλαγή καθεστώτος» στο ιράν είναι τόσο σοβαρό όσο το να πανηγύριζαν οι υποστηρικτές του Occupy Wall Street για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού!!! Η βιασύνη τους (και η βλακεία τους) είναι αντίθετη με τους ισχυρισμούς του ιρανικού καθεστώτος, πως «όλα ήταν στημένα απ’ τους οχτρούς». Αν είχαν στήσει κάτι στα σοβαρά όλοι αυτοί δεν θα έκαναν πανηγυρικές δηλώσεις απ’ την δεύτερη ημέρα των διαδηλώσεων! Θα κάθονταν στην άκρη και θα περίμεναν να δρέψουν τους καρπούς των μεθοδεύσεών τους.

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!