Κορέες…

Τρίτη 16 Γενάρη. Δεν ξέρουμε, αλλά δεν θα δυσκολευόμαστε να το αναγνωρίσουμε. Η ασιατική (ή μήπως ειδικά η κορεατική;) αντίληψη για το χιούμορ είναι “άλλη φάση”!

Να, για παράδειγμα: χθες αντιπροσωπείες απ’ τον βορρά και το νότο ξανασυναντήθηκαν. Στο ίδιο χωριό, στο Panmunjeom, στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ανάμεσα στα δύο κράτη. Όπως και πριν, μεταξύ τους – δηλαδή: χωρίς αμερικάνους ή ιάπωνες… Όπως και πριν μακριά απ’ τα δυτικά καθεστωτικά μήντια… Για να κουβεντιάσουν τι άραγε; Μήπως τις λεπτομέρειες της συμμετοχής της ολυμπιακής ομάδας της Πγιονγκγιάνγκ στους επερχόμενους χειμερινούς ολυμπιακούς στη Σεούλ; Περίπου…

Η χθεσινή συνάντηση (σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των δύο πλευρών – και ποιος τολμάει να τις αμφισβητήσει;) αφορούσε το φλέγον ζήτημα της συμμετοχής βορειοκορεατικής καλλιτεχνικής ομάδας (χορός / τραγούδι) στους αγώνες…. Και ναι, ο διάλογος ήταν γόνιμος!!! Η Σεούλ θα προτιμούσε την γυναικεία Moranbong Band, μια ηλεκτροπόπ μπάντα της βόρειας κορέας (ναι, υπάρχει και τέτοια) που έχει κοινό και στο νότο. Η Πγιονγκγιάνγκ διαφώνησε. Είχε άλλη πρόταση. Μια ορχήστρα απ’ την σχολή Mansundae art (η κορυφαία ακαδημία τεχνών της βόρειας κορέας) που παίζει από κλασσικά σάουντρακ δυτικών ταινιών (υποθέτουμε και Ennio Morricone) μέχρι βορειοκορεατικές όπερες. Τελικά «πέρασε» της Πγιονγκγιάνγκ, προς κάποια στεναχώρια ίσως των νοτιοκορεατών, αφού η Moranbong Band έχει πιο σύγχρονο ήχο. Δεν πειράζει. Τα 140 μέλη της ορχήστρας της Mansuade θα είναι ευπρόσδεκτα, αφού ο Kim τα θεωρεί “top”. Εννοείται ότι συζητήθηκαν οι στολές, το ρεπερτόριο της συναυλίας, τεχνικά ζητήματα (ήχος, φωτισμός) και κάθε άλλο σχετικό… Η επόμενη συνάντηση αντιπροσωπειών των δύο κορεών θα γίνει την ερχόμενη Παρασκευή. Υποθέτουμε ότι θα συζητήσουν για την πρόγνωση καιρού στη διάρκεια των ολυμπιακών, τα ρούχα που θα πρέπει να έχει η βορειοκορεατική αντιπροσωπεία, κι άλλα τέτοια σημαντικά που μόνο κρατικοί αξιωματούχοι δύο κρατών που μέχρι προχτές φαινόταν ότι θα μπλέξουν σε πόλεμο μπορούν να λύσουν….

Αν το αντέχετε, ανεβείτε σ’ ένα αερόστατο, βγείτε σε ικανό ύψος, και κάνετε την σύγκριση. Τις ώρες που στο Panmunjeon οι δυο κορεατικές αντιπροσωπείες συζητούσαν μεταξύ τους με θέματα του είδους – Πως πάει αυτό είπατε; Μπορείτε να το μουρμουρίσετε; – Να, κάπως έτσι…. – Α, καλό είναι, αυτό να το παίξουν, σε μια άλλη άκρη του κόσμου, στο καναδικό Vancouver, το αμερικανικό υπ.εξ. κάλεσε (για σήμερα) για διαβούλευση του υπ.εξ. των κρατών που συμμετείχαν στην αμερικανική εκστρατεία στην κορέα, απ’ το 1950 ως το 1953!!… Με θέμα (τι άλλο;) «το πρόβλημα με τους κομμουνιστές στην κορέα». Όπως και τότε.

Οι λίγοι υπ.εξ. φίλοι (ή περίπου: θα είναι και ο υπ.εξ. της Σεούλ, να πάρει μάτι…) θα κουβεντιάσουν στο Βανκούβερ το πως θα συνεργαστούν στην «πίεσή» τους προς την Πγιονγκγιάνγκ… Η ιδέα είναι να γίνει ναυτικός αποκλεισμός της βόρειας κορέας….

Αλλοίμονο στους ηττημένους!!! Αλλοίμονο τους: η Πγιονγκγιάνγκ έχει φοβηθεί τόσο που συζητάει που θα μπουν τα ηχεία στη συναυλία της ορχήστρας της στους χειμερινούς ολυμπιακούς στη Σεούλ!!!

(Πάνω: ο Kwon Hyok-bong, διευθυντής του τμήματος τεχνών του βορειοκορεατικού υπουργείου πολιτισμού – αριστερά – και ο Lee Woo-sung, της αντίστοιχης νοτιοκορεατικής υπηρεσίας, χτες. Δείχνουν εμφανώς ταραγμένοι απ’ τις εξελίξεις στο Βανκούβερ, ε;

Κάτω: η συμμετοχή του ογκόλιθου σ’ αυτό το ραντεβουδάκι μας θυμίζει την ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στον «πόλεμο στην κορέα» τότε· και τα εγκλήματα που έκαναν οι γενναίοι έλληνες στρατιώτες, μαζί με τους υπόλοιπους ένοπλους φρουρούς της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ο ύμνος που τραγουδούσαν τότε μιλάει από μόνος του…

Ας ελπίσουμε ότι πέρα απ’ το εθνικά συμφέρον γλύψιμο στην Ουάσιγκτον – δουλειά του είναι! – ο ογκόλιθος δεν θα κανονίσει να στείλει καμιά φρεγάτα στ’ ανοικτά της κορεατικής χερσονήσου…

Να περιμένουμε απ’ τους εθνικόφρονες αριστερούς να εμποδίσουν τέτοιες ελληνικές ιδέες;)

Ιράν

Τρίτη 16 Γενάρη. Απαντώντας στην “τελευταία ευκαιρία” που έδωσε η Ουάσιγκτον μέσω ψόφιου κουναβιού σ’ αυτούς που έχουν υπογράψει την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov δεν άφησε περιθώρια:

Δεν πρόκειται να υποστηρίζουμε αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι ηπα, δηλαδή να αλλάξουν το κείμενο της συφωνίας προσθέτοντας πράγματα που είναι εντελώς απαράδεκτα για το ιράν δήλωσε σε δημοσιογράφους.

Δεν είναι παράξενη η ρωσική άποψη. Αξίζει όμως να σημειώσουμε μια σύνδεση που έκανε ο Lavrov, με ευθεία γραμμή: το ιράν δέχτηκε να αναστείλει το πυρηνικό του πρόγραμμα με αντάλλαγμα την άρση των εναντίον του κυρώσεων, αλλά οι ηπα επιμένουν σ’ αυτές. Πως θα πεισθεί η βόρεια κορέα να σταματήσει το δικό της πυρηνικό πρόγραμμα όταν βλέπουν αυτήν την τακτική;

Δεν θα πεισθεί. Απλό δεν είναι; Αυτό που υπενθύμισε ο ρώσος υπ.εξ., με πλάγιο και διπλωματικό τρόπο, είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει πια θέση σε οποιαδήποτε συζήτηση για το πυρηνικό μέλλον της βόρειας κορέας.

Σαφές; Ελπίζουμε ναι.

Συρία 1

Τρίτη 16 Γενάρη. Στην ίδια συνέντευξη ο ρώσος υπ.εξ. εκδήλωσε την διαφωνία της Μόσχας με την πρόσφατη αμερικανική ανακοίνωση περί δημιουργίας “συνοριοφυλάκων” στις ypgκρατούμενες περιοχές: …Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που προκαλεί ανησυχία ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο διαμοιρασμός της συρίας…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Και οι κούρδοι κάνουν όχι για πρώτη, ούτε για δεύτερη αλλά για τρίτη φορά το ίδιο λάθος: συνδέουν το μέλλον τους με τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό. Το έκαναν πρώτη φορά οι κούρδοι του ιράκ, στη διάρκεια και μετά την «καταιγίδα της ερήμου», την αμερικανική επίθεση στο ιράκ το 1991: πίστεψαν ότι η Ουάσιγκτον θα εξασφάλιζε την δημιουργία δικού τους κράτους. Εννοείται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αδιαφορούσε (όπως αδιαφορεί). Αυτοί εξεγέρθηκαν περιμένοντας την αμερικανική αεροπορία να τους προστατέψει· αλλά οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν αιματηρά εκτός πραγματικότητας. Τους έσφαξε κυριολεκτικά ο στρατός του Χουσεΐν, και δεν έτρεξε τίποτα. Το έκαναν δεύτερη φορά, σαν pkk στην τουρκία, όταν ήλπιζαν ότι «μεγάλες και μικρές» δυνάμεις θα συνέβαλαν στη διάλυση της τουρκικής επικράτειας. Αυτό ήταν πράγματι η γραμμή για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του ‘90· όταν, όμως, άλλαξε ο διεθνής ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός, ο Οτσαλάν έψαχνε μέρος να κρυφτεί – και δεν έβρισκε. Κι αν είναι ζωντανός ακόμα, αυτό οφείλεται στην τακτική του τουρκικού καθεστώτος· όχι στον δικό του ηρωϊσμό ή στα όπλα του pkk.

Τώρα οι ypg έχουν καβαλήσει ξανά το ίδιο καλάμι, που γράφει made in usa. Αν είχαν στοιχειώδη λογική (κι αν είχαν μάθει πέντε πράγματα απ’ την δική τους ιστορία) θα είχαν ευχαριστήσει τους αμερικάνους για την «βοήθεια» που του έδωσαν κατά του isis, θα τους είχαν διώξει, θα είχαν επιστρέψει μεγάλες περιοχές που έχουν καταλάβει στο συριακό καθεστώς, και θα συζητούσαν με δαύτο και τους συμμάχους του ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα, σε ένα ενιαίο συριακό κράτος, μέσα στα αναγνωρισμένα διεθνή του σύνορα.

Αντί γι’ αυτό πιστεύουν ότι θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Νομίζουν ότι είναι καλύτεροι και πιο ικανοί από άλλους… Τι κράτος θα φτιάξουν; Μια εκδοχή υπάρχει μόνο: παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Ριάντ. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Μπορεί να ποντάρουν ότι κανείς δεν θα τολμήσει να επιτεθεί «στα ίσια» στις αμερικανικές βάσεις στο «έδαφός τους», οπότε κάπως θα την βγάλουν… Απ’ τον ανορθόδοξο πόλεμο που γινόταν τόσα χρόνια στη συριακή επικράτεια δεν πήραν χαμπάρι τίποτα; Πιστεύουν ότι η κοινωνία τους αντέχει «τρομοκρατικές επιθέσεις» από μυστηριώδεις δράστες; Και έχουν τόσο λίγο μυαλό ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική υποστηρίξη που απολαμβάνουν τώρα είναι μέρος του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, στην όξυνση του οποίου θα είναι απλά το φτηνό κρέας για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς;

Ναι, έτσι συμβαίνει. Τα χρόνια της σταλινοεθνικιστικής αποβλάκωσης του κόμματος του Οτσαλάν και του ίδιου αυτοπροσώπως φαίνεται ότι έχουν κάνει μόνιμη ζημιά… Πολιτική οξυδέρκεια; Κάτω απ’ το μηδέν!…

Συρία 2

Τρίτη 16 Γενάρη. Το τουρκικό καθεστώς ενισχύει την πολιορκία του κουρδικού θύλακα στην Afrin. Όλα δείχνουν προετοιμασία για εισβολή από όλες τις μεριές, χωρίς να είναι σαφές το timimg. Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της χερσαίας βρωμοδουλειάς θα το αναλάβουν οι proxies της Άγκυρας, οι f.s.a. της βόρειας συρίας, οι κούρδοι της Afrin θα υπερασπίζονται τα σπίτια τους – και ως προς αυτό θα έχουν κάθε δίκιο. Αυτό σημαίνει αίμα, πολύ αίμα.

Όμως, αν ξεκινήσει αυτή η επίθεση, θα πρέπει να αποδώσουν ένα σοβαρό μέρος της ευθύνης στους ομοϊδεάτες τους στο Kobani, αυτούς που μοιράζουν πόστα, μισθούς και εξουσίες κάτω απ’ την αμερικανική διοίκηση και τον σχεδιασμό της cia και της mossad. Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τον θύλακα της Afrin! Τελεία και παύλα!!! Μπορεί, μάλιστα, να κάνει πρακτικά το κορόιδο σε μια εκκαθάριση (μαζί με καταγγελίες, αυτό είναι τσάμπα…) για να εξευμενίσει (κατ’ αρχήν) την Άγκυρα. Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μια «μετακίνηση πληθυσμών» απ’ το Afrin στο κυρίως κουρδικό «υποκράτος», είναι κάτι χωρίς κόστος· μόνο με όφελος. Θα νοικιάζει ακόμα περισσότερα διαθέσιμα «φτηνά χέρια» για τις δικές της ανάγκες….

Αυτά συμβαίνουν (ή είναι πολύ πιθανό να συμβούν) όταν οι ασήμαντοι νομίζουν ότι απέκτησαν αξία επειδή τους κλείνουν το μάτι τα αφεντικά. Αν οι κούρδοι της συρίας δεν έμαθαν απ’ την «τύχη» του χαλιφάτου – στο – λεβάντε τι σημαίνει να είσαι τσιράκι, αν δεν έμαθαν απ’ αυτά που έγιναν δίπλα τους, θα μάθουν οδυνηρά στα ίδια τους τα μέρη.

Για το τουρκικό καθεστώς η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον του θύλακα της Afrin είναι μεν δύσκολη τεχνικά· αλλά έτσι όπως κινούνται οι ηπα και το ισραήλ είναι σχεδόν μονόδρομος. Η δημιουργία ενός αξιόλογου σε έκταση σουνιτικού θύλακα (υπό τον άμεσο ή έμμεσο τουρκικό έλεγχο) στα βορειοδυτικά της συρίας δεν είναι απάντηση, μόνο, στους αμερικανικούς σχεδιασμούς μέσω των ypg. Είναι, επίσης, απάντηση στο ερώτημα της μεταπολεμικής πληθυσμιακής χωροταξίας της συρίας: οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι που έχουν επιζήσει κάπου θα πρέπει να μένουν…

Don’t run away!!

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το ξέραμε ότι ο θάνατος του Πανούση (όχι του πανεπιστημιακού συνεργάτη των υπηρεσιών και για ένα φεγγάρι υπουργού δημόσιας τάξης, του άλλου) θα ήταν κάτι σαν εθνικό πένθος! Εντάξει, κατάφερε ο μαλάκας να γίνει “εθνικός καραγκιόζης” εν ζωή – την είχε την ροπή. Αλλά ότι θα μαζεύονταν τόσοι (και τέτοιοι) να παριστάνουν ότι κλαίνε, αυτό δεν το περιμέναμε: για πρώην μουσικοταξιαρχίτη, όλα αυτά τα επικήδεια είναι η εκπυρσοκρότηση της αναγνώρισης της μετανοιάς του. Έγινε διασκεδαστής, κλόουν – και σαν τέτοιο τον “αποχαιρέτησαν” όλοι. Ας πρόσεχε.

Είμαστε απ’ τους άλλους (αν υπάρχουν…). Τους αμετανόητους. Οπότε, μαζί με τις ευχές μας για την εβδομάδα, αφιερώνουμε στ’ αυτιά σας κάποιες πλευρές των ντόπιων rock ‘80s, κάποιες πλευρές μόνο, απ’ την εποχή που το rock ‘n’ roll είχε ακόμα κάτι συνέπειες… Πρώτα ένα κομμάτι των no man’s land με την φωνάρα της Χασαπίδου. Και μετά μια συλλογή που μάζεψε σε βινύλιο ένα μέρος του ανθού της rock νεολαιΐστικης ανταρσίας στο πρώτο μισό των ‘80s στα μέρη μας. (Επειδή τα άνθη έχουν και αγκάθια).

Να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεώτεροι. (Δύσκολα πια και τα δύο…)

Απ’ τη Μόσχα με αγάπη…

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το περιμέναμε να ειπωθεί τόσο καθαρά και τόσο γρήγορα. Αλλά έγινε. Και έχει (υποθέτουμε…) την σημασία του.

Την περασμένη Πέμπτη ο Πούτιν είχε συνάντηση με τους διευθυντές των καθεστωτικών ρωσικών μήντια· ένα είδος προθέρμανσης πριν την καθιερωμένη “ημέρα του τύπου” όπου δίνει πολύωρη συνέντευξη. Ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις, ο Vladislav Florin, διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας rossiyskaya gazeta, του έκανε την εξής ερώτηση:

Ερώτηση: Κύριε πρόεδρε, έχω μια ερώτηση σχετική με την κορεατική χερσόνησο. Η καινούργια χρονιά έφερε καλά νέα με επαφές, τάσεις και πιθανές συναντήσεις. Την ίδια στιγμή υπάρχουν ανησυχητικά νέα για πυρηνικά κουμπιά και τίνος είναι μεγαλύτερο. Τι σκέφτεσθε σχετικά με τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς;

Απάντηση: Νομίζω ότι ο Kim Jong Un κέρδισε ολοφάνερα αυτόν τον γύρο. Πέτυχε τον στρατηγικό του στόχο. Έχει πυρηνικές κεφαλές, και έχει πια και πύραυλο με ακτίνα δράσης πάνω από 13.000 χιλιόμετρα, με τον οποίο μπορεί να φτάσει οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, τουλάχιστον σίγουρα την επικράτεια του όποιου εν δυνάμει αντιπάλου του. Και τώρα θέλει να το συμμαζέψει, να εξομαλύνει ή να ηρεμήσει την κατάσταση.

Είναι ένας ευφυής και ώριμος πολιτικός. Εν πάσει περιπτώσει θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, και με βάση το πως πρέπει να συνεχίσουμε, πρέπει να κινηθούμε εξαιρετικά προσεκτικά. Αν θέλουμε να πετύχουμε τον δύσκολο στόχο της αποπυρηνικοποίησης της κορεατικής χερσονήσου, αυτό θα πρέπει να το κάνουμε μέσω διαλόγου, μέσω συνομιλιών.

Πιστεύω ότι, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, μπορούμε να φέρουμε σε πέρας αυτήν την αποστολή αν όλα τα κράτη σ’ αυτή την διαδικασία, συμπεριλαμβανόμενων των βορειοκορεατών, πεισθούν ότι η ασφάλειά τους μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς πυρηνικά όπλα.

Αυτό είναι που θέλω να πω, καταλήγοντας. Συνδέεται στενά με την ερώτησή σας αλλά και την προηγούμενη ερώτηση [σ.σ.: αφορούσε τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις]. Συζητάμε την συνθήκη Νέα START με τους αμερικάνους εταίρους μας. Ξαφνικά μας είπαν, αν και αυτή τους η πρόθεση ταιριάζει με το γράμμα της συνθήκης, ότι θέλουν να κάνουν μετατροπές σε αεροπλάνα και υποβρύχια, μαζί με τις εγκαταστάσεις αποθήκευσής τους, ώστε να αποτρέψουν την χρήση τους για πυρηνικά όπλα.

Βασικά μια τέτοια δυνατότητα προβλέπεται στη συνθήκη. Αλλά η συνθήκη λέει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο αν το άλλο μέρος της, σ’ αυτήν την περίπτωση η ρωσία, πιστοποιήσει την μετατροπή και πεισθεί ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι άλλο, ότι οι εγκαταστάσεις ή ο εξοπλισμός των αεροπλάνων δεν θα ξαναμετατραπούν για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα.

Δεν έχουμε τις αποδείξεις που χρειάζονται ως τώρα. Και ανησυχούμε γι’ αυτό. Αλλά ο διάλογος συνεχίζεται. Ελπίζω ότι θα έχει θετική κατάληξη.

Απλόχεροι έπαινοι για το βορειοκορεατικό καθεστώς και τον Kim – δεν πρέπει να έχει μιλήσει άλλος τόσο καθαρά για «νίκη της βόρειας κορέας», έστω «σ’ αυτό το γύρο»! Ούτε καν ο Kim ο ίδιος δεν έχει μιλήσει έτσι δημόσια! Έπαινοι και διαπίστωση που μεταφράζονται σε (άρρητη μεν αλλά σαφή) απαξιωτική εκτίμηση για τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον και του Τόκιο – τι άλλο; Αν κάποιος κερδίζει, ένας άλλος χάνει… Δεν λέει, ούτε υπονοεί, ότι «βάλαμε κι εμείς το χέρι μας» – δεν θα έπρεπε άλλωστε.

Υπάρχει και κάτι ακόμα, πιο διακριτικό. Αυτό το «αν θέλουμε να…». Είναι αυτό το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που κάλλιστα μπορεί να διαβαστεί σε δεύτερο πληθυντικό: αν θέλετε (όσοι θέλετε…) να πετύχετε την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου, ξεχάστε τους τσαμπουκάδες…

Όσο για την συσχέτιση που γίνεται «με αλλαγή θέματος», απ’ την κορεατική χερσόνησο στις σχέσεις με τις ηπα; Μπορεί να είναι συμπτωματική, μπορεί και όχι.

Μήπως οι φαιoρόζ είναι γρουσούζηδες;

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι που δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών του. Είναι και ο ισραηλινός πρωθυπουργός, που θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή. Φυσικά τα ντόπια καθεστωτικά μήντια (υπάρχουν και μη καθεστωτικά;) που έχουν εξαφανίσει τον ρατσισμό / μιλιταρισμό του ισραηλινού κράτους και την παλαιστινιακή αντίσταση, έχουν εξαφανίσει και τα σκάνδαλα του φίλου και αδελφού Netanyahu. Δεν έχουν χώρο και χρόνο: ασχολούνται με άλλα, «εθνικά επωφελή».

Εδώ και πολλούς μήνες γίνονται, λοιπόν, διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ (μικρότερες και σε άλλες πόλεις) εναντίον του Netanyahu. Το περασμένο Σάββατο έγινε άλλη μία, η 60η κατά σειρά – και συμμετείχαν χιλιάδες. Η αφορμή ήταν μια υποκλοπή που έπαιξε ένα ισραηλινό κανάλι, της συζήτησης του γυιού του Netanyahu Yair, με τον Nir, γυιό του οικογενειακού φίλου και μεγαλομπίζνεσμαν (και στο φυσικό αέριο) Kobi Maimon, έξω από ένα στριπτιζάδικο στο Τελ Αβίβ. Ο υιός Netanyahu ζητούσε απ’ τον φίλο του υιό Maimon δανεικά ένα εκατοδόλλαρο, για να μπει στο μαγαζί· ο Nir αρνούνταν. Οπότε ο Yair ακούγεται να λέει:

Αδερφέ, ο πατέρας μου έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τον πατέρα σου. Πάλεψε γι’ αυτήν στη βουλή. Ο πατέρας μου σας έδωσε 20 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα με κρεμάς και δεν μου δίνεις 100 δολάρια να μπω μέσα;

Δεν είναι παράξενο που και εδώ το ισραηλινό καθεστώς θυμίζει τόσο έντονα το ελληνικό: πρόκειται για δύο συμπλέγματα «εθνικού κράτους / διεθνοποιημένου κεφάλαιου» που την βγάζουν (σαν κράτη, με όλη την επιπλοποιία τους…) χάρη στις γεωπολιτικές προσόδους. Και, κατά συνέπεια, οι εθνικές πολιτικές βιτρίνες και τα εθνοκρατικά επιχειρηματικά αφεντικά είναι δεμένα μεταξύ τους με δεσμούς ανοικτής λεηλασίας του οτιδήποτε βρουν μπροστά τους. Η διαφορά του ισραηλινού καθεστώτος με το ελληνικό είναι διαφορά τάξης, όχι «λόγου ύπαρξης»: πιο καινούργιο μαγαζί, πιο κοντά στα πετρέλαια και στο Σουέζ, είναι σαφέστατα εξαιρετικά πιο άγριο. Το άλλο, το ελληνικό, σ’ αυτή τη φάση της παρακμής του, κρατάει επιμελητειακά ακκόρντα…

Ισχύει όμως κι εδώ το «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Και το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

(κάτω φωτογραφία: – “Κοίτα, εμείς δεν θέλουμε εισιτήρια για στριπτιζάδικα. Μόλις κλείσεις τις δουλειές με τους δικούς σου για το γκάζι, δώσε και σε ‘μας κανά κομμάτι…” – “Α, είσαι ωραίος!!!”)

Συρία

Δευτέρα 15 Γενάρη. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: η βορειοανατολική συρία είναι η 53η πολιτεία των ηπα – μέχρι νεωτέρας. Και χωρίς δικαίωμα ψήφου, εννοείται! Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία, δηλαδή.

Ούτε η Μόσχα, ούτε η Τεχεράνη (ούτε το Πεκίνο) έχουν χαρεί. Αλλά δεν πρόκειται να επιχειρήσουν, με τα τωρινά δεδομένα, να διώξουν τον αμερικανικό στρατό απ’ τις άνετες θέσεις που απέκτησε αγοράζοντας (υποθέτουμε όχι ακριβά, και όχι με έξοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού!) τις ypg.

Υπάρχει, βέβαια, και η Άγκυρα. Θα έλεγε κανείς ότι (μέσα στο μπλοκ της Astana) έχει έναν πρώτο λόγο. Παραδόξως το να φτιάχνει η Ουάσιγκτον «συνοριοφυλακή» 30.000 ατόμων για να προσέχει τα σύνορα της 53ης πολιτείας της με την τουρκική επικράτεια (με μισθούς πληρωμένους απ’ το Ριάντ; Why not?) δεν είναι το χειρότερο. Άλλωστε και η Άγκυρα έχει φτιάξει τείχος σε κάποια έκταση των συγκεκριμένων συνόρων.

Εκείνο που έχει στο μάτι είναι δύο περιοχές. Πρώτον, ο ypgκρατούμενος θύλακας της Afrin. Και δεύτερον οι ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη, γύρω απ’ την Manbij. Την πρώτη περιοχή την πολιορκεί κανονικά, από στρατιωτική άποψη. Η τύχη της δεύτερης (υποθέτουμε ότι) θα είναι προϊόν υπόγειων διαπραγματεύσεων με την Ουάσιγκτον: έχει μια βάση στη Manbij…

Από στρατιωτική άποψη η κατάληψη των εδαφών του θύλακα της Afrin φαίνεται δύσκολη υπόθεση, παρότι οι proxies της Άγκυρας (f.s.a. του βορρά) δηλώνουν έτοιμοι για την επίθεση, εδώ και καιρό. Η «για τα μάτια του κόσμου» διαμαρτυρίες της για τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στην ακριβώς από κάτω, νότια, στην περιοχή του Idlib, θα μπορούσε να σημαίνει, μεσοπρόθεσμα (;) μια συμφωνία (εντός του μπλοκ της Astana): ότι οι ένοπλοι που τώρα βρίσκονται στο Idlib θα ανέβουν βορειότερα, σε βάρος των ypg. Ωστόσο αυτό είναι μια υπόθεσή μας, και μένει να φανεί αν είναι σωστή.

Κατά τα υπόλοιπα το συνέδριο στο Sochi, που αρχικά είχε κανονιστεί για μέσα στον περασμένο Δεκέμβρη, δείχνει να σούρνεται. Υποθέτουμε ότι οι “επί του εδάφους” λεπτομέρειες θα πρέπει να τείνουν σε κάποια οριστικότερη (απ’ ότι τώρα) ρύθμιση πριν γίνουν συζητήσεις…

Η αντίθεση, πάντως, στην ευρύτερη κλίμακα του 4ου παγκόσμιου πολέμου παραμένει, ακέραια: οι αμερικανικές βάσεις στην βόρεια συρία και στο ιράκ είναι κρίκος της ίδιας αλυσίδας με τις αντίστοιχες στο αφγανιστάν…

Αόρατοι 1

Κυριακή 14 Γενάρη. Ο αγώνας γύρω απ’ την διάρκεια της εργάσιμης ημέρας διαβάζουμε είναι κεντρικός στην μαρξιστική ανάλυση. Στο κεφάλαιο 10 του “Κεφάλαιου”, στον 1ο τόμο, ο Μαρξ κάνει μια χρονολόγηση των διάφορων τρόπων που χρησιμοποίησαν οι καπιταλιστές και τα κράτη για να επεκτείνουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας όσο περισσότερο ήταν δυνατόν, απ’ τα μέσα του 14ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19ου. Η αιτία ήταν απλή: όσο περισσότερες ώρες ήταν η εργάσιμη ημέρα, τόσο περισσότερο μπορούσαν να εκμεταλλεύονται τους εργάτες. Επειδή, μετά την πληρωμή ενός μισθού επιβίωσης, όλη η εργασία που γινόταν στη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας ήταν υπεραξία για τους εργοδότες.

Στον 19ο αιώνα, η παγκόσμια εργατική τάξη ενώθηκε γύρω απ’ την απαίτηση για λιγότερες ώρες δουλειάς. Καθώς ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα, οι εργάτες πολέμησαν πρώτα για το 12ωρο, ύστερα για το 10ωρο και στο τέλος για το 8ωρο. Η Πρωτομαγιά κατάγεται απ’ την διεθνή εργατική εκστρατεία για την εργάσιμη ημέρα των 8 ωρών.

Ας πηδήσουμε στο τώρα. Πολλοί εργάτες εξακολουθούν να δουλεύουν υπερβολικά πολλές ώρες, μακρυά καθημερινά και εβδομαδιαία ωράρια, και εκβιασμένες υπερωρίες. Ταυτόχρονα, ένας εξίσου μεγάλος αριθμός εργατών βρίσκεται μπροστά στο αντίθετο: ελάχιστες ώρες εργασίας και αλλοπρόσαλλες αλλαγές στα ωράριά τους, που διαφοροποιούνται μέρα την ημέρα και βρομάδα τη βδομάδα.

…

Πρωτομαγιά του 1936, στη Ν.Υόρκη. Η τάξη μας είχε ακόμα την “σοφία” να απαιτεί μείωση του χρόνου εργασίας. Τι έγινε και επί τουλάχιστον 70 χρόνια παραιτηθήκαμε απ’ τον εργατικό έλεγχο πάνω στον εργάσιμο χρόνο, παραχωρώντας πλήρη ελευθερία στ’ αφεντικά; Τι έχει γίνει και κρατάμε τα κεφάλια βαθιά μέσα στην άμμο;

Αόρατοι 2

Κυριακή 14 Γενάρη. Είναι πικρό, πολύ πικρό, που σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε πιο πίσω απ’ ότι οι μακρινοί μας πρόγονοι του 19ου αιώνα· απ’ την άποψη της συναίσθησης, της συνείδησης, της πραγματικότητάς μας. Το ότι η συνείδηση “βελτιώνεται σταθερά με τα χρόνια και τους αιώνες” δεν είναι ιστορικός νόμος: στις αρχές του 21ου αιώνα συνειδητοποιούμε, πράγματι, πολύ λιγότερα απ’ όσα συνειδητοποιούσαν πολλοί και πολλές της τάξης μας πριν 150 χρόνια.

Εξηγήσεις γι’ αυτήν την μαζική ιστορική συνειδησιακή κατάρρευση μπορούν να βρεθούν· όχι, όμως, δικαιολογίες. Δεν φταίει η απουσία κάποιου Μαρξ· ούτε και τότε ήταν αναγκαίος (για να μην πούμε ότι ήταν, απλά, άγνωστος). Δεν φταίει, τουλάχιστον με γραμμικό και άμεσο τρόπο, ο ρόλος των κομμάτων και των συνδικάτων, μικρών και μεγάλων: το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της τάξης μας βρίσκεται έξω απ’ αυτές τις δομές του κράτους και του κεφάλαιου. Βρίσκεται, απ’ την άλλη, μέσα στην ομίχλη του μικροαστισμού και των ελπίδων (;) για ατομική διάσωση. Όμως ούτε κι αυτό μας φαίνεται επαρκής εξήγηση. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, κυκλική: αν καταλαβαίνεις τις σχέσεις εργασίας με ιδιωτικό τρόπο είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ το μονοπώλιο που έχουν αποκτήσει τα αφεντικά (τόσο σαν αφεντικά όσο και σαν ξεχωριστά άτομα) στη διαχείριση και στην κατανομή του χρόνου εργασίας· είσαι μικροαστός ιδεολογικά. Ταυτόχρονα όμως αν δουλεύεις (και πληρώνεσαι) στα όρια της φυσικής επιβίωσης (και πολύ μακρυά απ’ τα δεδομένα της σύγχρονης αξιοπρεπούς ζωής) θα μπορούσες να καταλάβεις…