Παρασκευή 26 Γενάρη. Ένα ταλέντο έχει ο ψόφιος κοριός (πέρα απ’ την μόνιμα ηλίθια αλλά και ελαφρά υπνωτική φλυαρία του): να παίζει θέατρο. Όχι σπουδαίους ρόλους, B έως C. Αλλά αυτό είναι που χρειάζεται για την δουλειά που τον πληρώνουν – δεν χρειάζεται, δα, σπουδές στο Old Vic!!!

Με χαμόγελα και χα χα χου, μετά την συνάντησή του με τον μακεδόνα πρωθυπουργό Zaev στο Νταβός, ανακοίνωσε (με δικά μας λόγια) ότι «όλα καλά, αλλά πρέπει τα Σκόπια να σταματήσουν τον αλυτρωτισμό τους». Η λέξη «αλυτρωτισμός» είναι άγνωστου περιεχομένου για τους υποτελείς, έχει όμως «λ» και «τρ» και «σμος», έχει στην αρχή γλύκα, μετά γρέζι και στο τέλος ύποπτη κατάληξη, ώστε να μπορούν να την παπαγαλίσουν με τη σειρά τους. Είναι «για όλο το λαό»!!! Σε τι συνίσταται, λοιπόν, αυτός ο περιβόητος «αλυτρωτισμός» της δημοκρατίας της μακεδονίας, τον οποίο αν δεν εξαφανίσουν, «αααα, όλα κι όλα, δεν θα τα πάμε καλά!», ε; Και ποιοι μπορεί να φάνε το ελληνικό θεώρημα;

Αυτός ο «αλυτρωτισμός» εντοπίζεται σε 3 ή 4 άρθρα του συντάγματος της δημοκρατίας της μακεδονίας, και περιλαμβάνει τα εξής και μόνο αυτά:

Α) Υπάρχει μακεδονικό έθνος…

Β) Υπάρχει μακεδονική γλώσσα…

Γ) Υπάρχουν μακεδόνες (δηλαδή άτομα που ανήκουν στο μακεδονικό έθνος και μιλάνε την μακεδονική γλώσσα) εκτός συνόρων…

Ένα ένα, μην σπρώχνεσθε!! Το (Γ) ισχύει; Ασφαλώς ναι!!! Το ξέρει πολύ καλά ο ψόφιος κοριός, το κόμμα του, η κυπ, τα υπόλοιπα κόμματα του καθεστώτος, και αρκετοί άλλοι. Είναι οι σλαβομακεδόνες στα χωριά της δυτικής (ελληνικής) μακεδονίας, γύρω απ’ την Φλώρινα και πιο κεί. Πρόκειται για την σλαβομακεδονική μειονότητα που είναι ανύπαρκτη για το ελληνικό κράτος, επειδή συντάχτηκε με τον δημοκρατικό στρατό στη διάρκεια του εμφύλιου – τις βλακώδεις υποσχέσεις του Ζαχαριάδη και τον ελληνικό προσοδικό φασισμό τα πληρώνουν εγγόνια και δισέγγονα…

Οι περισσότεροι / ες έφυγαν μετά την ήττα, προς γιουγκοσλαβία μεριά, όμως κάποιοι / κάποιες έμειναν. Αυτήν την σλαβομακεδονική μειονότητα το ελληνικό κράτος, απ’ το τέλος του εμφύλιου και μετά, την έχει κυριολεκτικά «ξεσκίσει». Έχει κάνει ότι μπορεί, με ασφαλίτες, φασίστες, παπάδες, στρατό, αστυνομία και όλα τα σκατένια όπλα του, για να την αναγκάσει είτε να φύγει προς βορρά, είτε να προσκυνήσει την «ελλάδα ελλήνων χριστιανών».

Το (Γ) ισχύει λοιπόν, και η Κουμουνδούρου το ξέρει καλά. Άλλο, τώρα, αν γουστάρει να γίνει η «αριστερά» του βοθρολυματισμού… Τα άλλα δύο; Το (Β) και το (Α); Μήπως ισχύουν κι αυτά;

Δεν θα παραστήσουμε ούτε τους εθνολόγους ούτε τους γλωσσολόγους. Θα θυμήσουμε όμως δυο πραγματάκια, που κάνουν τα θεωρήματα του ψόφιου κοριού και της φαιορόζ αποστολής του (έναντι των εργοδοτών του, του ελληνικού βαθέος κράτους) να έχουν την αξία κωλόχαρτου C ποιότητας.

Α) Το δικαίωμα του ατομικού και συλλογικού αυτοπροσδιορισμού, συμπεριλαμβανομένου του εθνοτικού / εθνικού τέτοιου, είναι τόσο κατοχυρωμένο απ’ την διεθνή νομοθεσία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε όταν το ελληνικό κράτος απαγόρευσε την ύπαρξη και λειτουργία της τουρκικής ένωσης στη Θράκη, έφαγε μια ξεγυρισμένη καταδίκη απ’ το διεθνές ευρωπαϊκό δικαστήριο, που ήταν όλη δική του! Στο κάτω κάτω, απο πού ως πού επιτρέπεται να ονομάζονται «έλληνες» υπήκοοι του αλβανικού κράτους; Όποιος / όποια / όποιοι θέλουν να αυτοχαρακτηρίζονται σαν μακεδόνες, σαν εσκιμώοι, ή σαν έλληνες, οπουδήποτε θέλουν να το κάνουν, στον βόρειο πόλο, στο νότιο ή στον Δ του Κενταύρου, έχουν δικαίωμα να το κάνουν, τελεία και παύλα!!! Όπως επίσης έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν όποια γλώσσα θέλουν, να την χαρακτηρίζουν όπως θέλουν, να την γράφουν, να την τραγουδούν, να την χορεύουν: οι post modern καπιταλιστικές νόρμες ΔΕΝ φοβούνται τις γλώσσες, τα ρούχα και τα τραγούδια! Όσοι, απ’ την άλλη μεριά, φοβούνται είναι κομπλεξικοί νεάτερνταλ και ανήκουν στην πρωτοκοσμική προϊστορία.

Άρα δεν πέφτει λόγος ούτε σ’ εμάς ούτε και σε κανέναν άλλο να αποφανθεί αν υπάρχει ή δεν υπάρχει «μακεδονικό έθνος», «μακεδονική γλώσσα», και τα λοιπά. Και πάντως το να υπάρχουν λίγες ή πολλές χιλιάδες που υποστηρίζουν ότι ανήκουν στο Χ «έθνος» και στην Χ γλώσσα, δεν συνιστά «αλυτρωτισμό». ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΑΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!!! ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ!! Ξανά τελεία και παύλα!

Ο ψόφιος κοριός είναι γυμνός βασιλιάς! Παίζει το παιχνιδάκι «α, εμείς είχαμε όλη την καλή θέληση αλλά αυτοί δεν»· το παιχνιδάκι του ελληνικού βαθέος κράτους όχι μόνο σε ότι αφορά το «μακεδονικό» αλλά επίσης το «κυπριακό», το «αλβανικό» την «αοζ» και ό,τι άλλο…

Περσινά ξινά ξεράτα…

Παρασκευή 26 Γενάρη. Μήπως (θα αναρωτηθεί κάποιος άσχετος) παρά το ψέμα και την επιθετική προσβολή (απέναντι στο μακεδονικό κράτος) το ελληνικό καθεστώς δεν έχει άλλες επιλογές; Έχει και παραέχει!!!

Ένα άλλο κράτος των βαλκανίων, που στις αρχές των ‘90s ήταν «κράτος ρημάδι», το βουλγαρικό, έκανε το εξής απέναντι στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας: Α) το αναγνώρισε, με το συνταγματικό του όνομα, Β) προσθέτοντας ότι «δεν αναγνωρίζει μακεδονικό έθνος» ούτε «μακεδονική γλώσσα». Αυτό το δεύτερο είναι de facto διμερές ζήτημα και καθόλου διεθνούς ενδιαφέροντος! Δεν θα αποφασίσει ούτε το νατο, ούτε η ε.ε., ούτε ο θεός ο ίδιος αν υπάρχει ή δεν υπάρχει «μακεδονικό έθνος»!!! Όπως δεν αποφασίσει κανένας αν υπάρχει ή δεν υπάρχει καταλανικό έθνος, κορσικανικό έθνος, φλαμανδικό έθνος, κλπ. Αυτά είναι για τους εθνολόγους. Εκείνο που έχει διεθνή σημασία είναι οι κρατικές επικράτειες και σχέσεις. Και απ’ αυτού η Σόφια είπε (κρατώντας κάποια χαρτιά) ο.κ….

Από τότε, απ’ τις αρχές των ‘90s δηλαδή, το μακεδονικό κράτος και το βουλγαρικό έχουν κανονικές σχέσεις (με όλες τις διακυμάνσεις των διακρατικών σχέσεων στα βαλκάνια) – πρόσφατα, μάλιστα, υπέγραψαν μεταξύ τους συμφωνία φιλίας και συνεργασίας. Για να πάνε παρακάτω.

Γιατί κινήθηκε έτσι ένα «κράτος ρημάδι» στις αρχές των ‘90s, σαν το βουλγαρικό, και όχι ένα «κράτος βασιλιάς» τότε, σαν το ελληνικό; Η Σόφια υποστηρίζει σταθερά ότι οι σλαβομακεδόνες είναι βούλγαροι, και ότι τα σλαβομακεδονικά είναι βουλγαρική διάλεκτος. Αυτό είναι στοιχείο του βουλγαρικού εθνικισμού, και δεν το αποδέχεται φυσικά το μακεδονικό κράτος. Ωστόσο, η Σόφια έκανε απ’ το 2007 μετά, ύστερα την ένταξή της στην ε.ε., έναν ελιγμό ακόμα, δίνοντας αφειδώς και on demand βουλγαρικά διαβατήρια σε όσους υπηκόους του μακεδονικού κράτους ήθελαν να ταξιδεύουν ελεύθερα στην ε.ε. (με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες μακεδόνες και αλβανοί να έχουν βουλγαρικά διαβατήρια). Και αυτό επειδή ο στόχος της δεν είναι η διάλυση του μακεδονικού κράτους αλλά η κατοχύρωση «δικαιωμάτων» σ’ αυτό αν το διαλύσουν ελλάδα, σερβία και αλβανία! Τα οποία κράτη (ελληνικό, σερβικό και αλβανικό) είχαν το βουλγαρικό «στην απ’ έξω» όταν, στο πρώτο μισό των ‘90s, κουβέντιαζαν την μοιρασιά…

Οπότε η Σόφια έχει μια άλλη στάση σε σχέση με την αμφισβήτηση της «εθνικής ταυτότητας μακεδόνας»: δεν την αναγνωρίζει, αλλά δεν το κάνει θέμα. Το κρατάει σαν εφεδρεία, in case of emergency. Αν ποτέ χρειαστεί… Ο βουλγαρικός εθνικισμός είναι στοιχειωδώς ρεαλιστικός…

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει το εξής απλό: αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός στα early ’90s και τα αποπαίδια του στα late ‘10s ΔΕΝ αλληθώριζαν υπέρ της διάλυσης του μακεδονικού κράτους (είτε με δεξιά, Σαμαρικά γρυλίσματα, είτε με σοσιαλεθνικιστικά Παπαντρεϊκά, είτε με ροζ τσιπροτσαχπινοχαμόγελα) ΔΕΝ θα απαιτούσε συνταγματική διαγραφή εθνότητας και γλώσσας σε ένα κράτος διεθνικό! ΔΕΝ θα έλεγε «ααααα, αυτό είναι αλυτρωτισμός και δεν το ανεχόμαστε!» ΔΕΝ θα απαιτούσε, δηλαδή, την αυτοκατάργησή του!

Γιατί τι είναι αυτό που ο ελληνικός κρατικός / παρακρατικός εθνικισμός ονομάζει «μακεδονικό αλυτρωτισμό»; Είναι η συλλογική ταυτότητα του 60% του πληθυσμού του μακεδονικού κράτους, στην ειρηνική συνύπαρξή του με το άλλο 35% που αυτοπροσδιορίζεται «εθνοτικά» (όπως έχει δικαίωμα) σαν αλβανοί! Αν το 60% ΔΕΝ είναι μακεδόνες (όπως απαιτεί ο χαμογελαστός κανίβαλος ψοφιοκοριός Τσίπρας) τότε τι σκατά είναι για να έχουν κράτος; Έχει καμιά ιδέα ο ψόφιος κοριός; Μήπως αυτός και το παρακράτος που τον κουνάει σαν μαριονέτα θα γούσταρε να πουν «ωραία, αν δεν είμαστε μακεδόνες τότε είμαστε βούλγαροι»; Θα γούσταρε; Μπορεί να το γίνει κι αυτό! Αλλά τότε ο ελληνικός εθνικισμός θα αποκτήσει καινούργιο πρόβλημα! Σοβαρότερο…

Εν πάσει περιπτώσει: καμία κυβέρνηση στα Σκόπια δεν θα δεχόταν τις ελληνικές απαιτήσεις… Οπότε η Αθήνα ελπίζει (!!!) ότι θα μπορεί να πει στον πλανήτη: Να, είδατε; Εμείς θέλαμε αλλά αυτοί «δεν»… Blame game λέγεται, και το ελλαδιστάν είναι απ’ τα ελάχιστα μέρη που το παίζει ακόμα… Αυτό έμαθε, αυτό κάνει… Και χάνει.

(φωτογραφία: Όμως να και κάτι αληθινά πρωτοπόρο: οι ελληνόψυχοι είναι έτοιμοι για τον πόλεμο που θα ακολουθήσει τον 4^ο παγκόσμιο! Δεν θα γίνει με πέτρες όπως είπε ο Αϊνστάιν, αλλά με σπαθιά και ασπίδες… Ο συγκεκριμένος “αγνός πατριώτης” θα πρέπει να ντύθηκε τις προάλλες αρχαιοελληνικό τανκ.

Τρέμε Τροία!!! Τρέμε Babylon!!!)

Παρασκευή 26 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω τα ζυγίζει κανείς με βάση τα ελληνικά (δημαγωγικά) δεδομένα θα πιστέψει ότι η Αθήνα και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, έστω στις φαντασιώσεις τους, έχουν το “πάνω χέρι”. Αμ δε!!!

Κανείς εκτός απ’ τους έλληνες εθνικόφρονες, κανένας στον πλανήτη, δεν τρώει τα ελληνικά επιχειρήματα περί “αλυτρωτισμού”, “ονόματος”, “ψυχής”, “μεγΑλέκου”, κλπ. Αντίθετα: στην αρχή ξεκαρδίζονταν, μετά χαμογέλαγαν, και εδώ και χρόνια χασμουριούνται από βαρεμάρα. Όταν κράτη συμπαγή και όχι “πρωτοκοσμικά”, όπως το τουρκικό ή το ιρανικό, αναγνωρίζουν στο εσωτερικό τους δεκάδες εθνοτικές ταυτότητες και γλώσσες (πόσο μάλλον εκτός συνόρων), το ότι υπάρχει ένα, που παριστάνει το “ευρωπαϊκό”, και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του μην του πάρουν την Σαλονίκη (και δεν φτιάχνει ούτε τζαμί ούτε καν μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα, απ’ τον εθνικό φόβο μήπως αντί για τον μαρμαρωμένο βασιλιά αναστηθεί ο Μωάμεθ ο πορθητής και ξανακαταλάβει την ελλάδα…), θεωρείται de facto failed.

Ένα τέτοιο κράτος (και η αντίστοιχη κοινωνία) το μόνο για το οποίο προσφέρονται πέρα απ’ τα χάχανα και τα χασμουρητά, είναι για (διεθνή) διαχείριση. Που σημαίνει: αν κάποιοι θέλουν το Α για το μακεδονικό κράτος και άλλοι το –Α, τότε τι ωραία, να ρίξουν είτε οι μεν είτε οι δε στην αρένα τον ελληνικό εθνικισμό, να γαυγίσει και να σκίσει τις πλεξούδες υπέρ τους! (Φυσικά και οι έλληνες θα γαυγίσουν προσδοκώντας κάποιο «μπισκότο»…)

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι φαντασιώσεις του βολεύονται με την «παράταση της εκκρεμότητας», εν αναμονή της στιγμής που θα ξεμαρμαρώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς». Αλλά έχουμε σχηματίσει την γνώμη ότι οι «άλλοι» (οι διάφορων ειδών «άλλοι») δεν ενδιαφέρονται να αγοράσουν «ελληνικά βέτο». Έχουν σοβαρότερες δουλειές πια…

Συνεχίζουμε να παρακαλουθούμε και να μαθαίνουμε…

(φωτογραφία: Δεν το είπαμε, αλλά η θεία Λίτσα έχει έναν ξάδελφο… Ντάξει, ας το πάρει το ποτάμι: το παλληκάρι είναι νεκρόφιλο. Αγνό βέβαια, έτσι; Αγνός νεκρόφιλος πατριώτης… Τι να πεις; Τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς όχι.

Έστω, λοιπόν, και οι νεκρόφιλοι έχουν δικαιώματα. Αρκεί να μην σκοτώνουν για να μεγαλώσουν τη συλλογή τους στη ντουλάπα…)

Πέμπτη 25 Γενάρη. Α χα! Νομίζει αυτός ο Zaev ότι θα ξεγελάσει τους έλληνες εθνικόφρονες!!! Α χα! Νομίζει ότι οι ελληνόψυχοι είναι χθεσινοί! Και ότι θα τσιμπήσουν επειδή θα κάνει την λεωφόρο μεγΑλέκου στα Σκόπια «λεωφόρο φιλίας». Α χα!

Λοιπόν. Για να δουν αυτοί οι ακατονόμαστοι ότι δεν μασάμε με τα ονόματα και τα βαφτίσια (εκτός απ’ την θεία Λίτσα και όλες τις θείες Λίτσες, που – μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες – είναι άπειρες και παντού), το πόπολο μαζί με όλους τους νταβάδες του, αποφασίζουν σε «λαϊκή συνέλευση» τύπου «συλλαλητήριο για την παρτίδα» (παρτίδα, ε;) ότι:

Α) Τέρμα ο ελληνικός αλυτρωτισμός!!!

Β) Από αύριο όλες οι «βορείου ηπείρου», δηλαδή δρόμοι, πλατείες, συντριβάνια, ξέφωτα, κλπ, γίνονται «αγάπης προς τον αλβανικό λαό» – και, για συντομία, α.π.τ.α.λ.!

Γ) Απαγορεύεται (με ποινή πολύχρονης φυλάκισης) οποιοσδήποτε αγνός πατριώτης και αγνότερος «νοιώθω κόψιμο για την πατρίδα» να εμφανιστεί σε συλλαλητήριο με πανό, σημαία, σύνθημα κλπ σαν αυτό της πιο πάνω φωτογραφίας. Έγινε προχτές – τελευταία φορά!!! Αμάν πια μ’ αυτόν τον γάργαρο πατριωτισμό!!!

Δ) Από αύριο όλες οι «μικράς ασίας», δηλαδή δρόμοι, πλατείες, συντριβάνια, ξέφωτα, κρίνες, γειτονιές κλπ μετονομάζονται σε «αγάπης προς τον τουρκικό λαό» – και για συντομία α.π.τ.τ.ο.λ»!

Ε) Η «Νέα Σμύρνη» γίνεται «Βαρντάσκα», όλοι οι σχετικοί δρόμοι, πλατείες, συντριβάνια, κλπ με το όνομα «Σμύρνης» γίνονται «ρίξτε τους πρόσφυγες στη θάλασσα» (για συντομία «kill them all»), ο Πανιώνιος γίνεται «Πανμπέος» (προς τιμήν…), και το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλ. γίνεται «Βασιλέως Κωνσταντίνου». Αυτό το τελευταίο σαν παραχώρηση προς τον κυρ Κούλη που δεν θέλει να «διχάσει τους έλληνες». (Σκέψου να μην τον έλεγαν και Μητσοτάκη!… Εδώ αλλάζεις όνομα τρέχοντας! Χίλιες φορές Κυριάκος «Φούφουτος»!!! Ενωτικό στα σίγουρα… )

ΣΤ) Αλλάζουν τα βιβλία της ελληνικής σχολικής ιστορίας! Δεν θα επανέλθει, μεν, ο συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, θα δοθεί όμως ιδιαίτερη έμφαση στο «τουρκόσποροι» – για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια στα μυαλά των νέων.

Οι έλληνες εθνο(παρά)φρονες δεν μασάνε (κύριε Zaev) από επιθέσεις φιλίας με ονόματα! Στην κωλότσεπη τα έχουν αυτά!!! Πείτε μας τίποτ’ άλλο: θα κλείσετε, για παράδειγμα, το καζίνο στη Γευγελή για να δουλέψουν τα δικά μας, τώρα που μπαίνουμε σε τροχιά τουρμποκαζινοκαπιταλιστικής ανάπτυξης; Εεεεεε;

Πέμπτη 25 Γενάρη. Το να λέει ο ψόφιος κοριός ότι το ζήτημα (ξέρετε ποιο…) θα λυθεί όταν “αναιρέσει τον αλυτρωτισμό” της η δημοκρατία της μακεδονίας, είναι σα να λέει ο “τρελός σκύλος” ότι οι ηνωμένες πολιτείες θα διαλύσουν τα μισά αεροπλανοφόρα τους μόλις βόρεια και νότια κορέα ενωθούν σε (κρατική) σάρκα μία!

Μιας και το ελληνικό κράτος είναι το πρώτο (με μεγάλη χρονική διαφορά) “εθνικό κράτος” που φτιάχτηκε κατά την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν είναι μόνο μακράν το παλιότερο στον “αλυτρωτισμό”. Είναι, επίσης, αυτό που δίδαξε τον “αλυτρωτισμό” σε όλα τα μεταγενέστερα!

Στο σύνταγμα της δημοκρατίας της μακεδονίας υπήρχαν θεμελιώδη εθνικιστικά στοιχεία – αλλά ποιος διαμαρτύρεται; Οι πολιτικοί απόγονοι της “μεγάλης ελλάδας” των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών; Όσο “απόγονοι του Περικλή” είναι οι υπήκοοι του ελληνικού κράτους, άλλο τόσο “απόγονοι του μεγΑλέκου” είναι οι υπήκοοι του μακεδονικού κράτους!! Η διαδικασία της εθνο/κρατογέννεσης είναι γεμάτη παραμύθια και τέρατα – ποιος δεν το ξέρει;

Έχουν γίνει αλλαγές σ’ αυτό το σύνταγμα. Θεωρητικά θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες. Για δώστε βάση όμως και σ’ αυτά (απ’ το ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού στον “τρίτο βαλκανικό πόλεμο”, έκδοση αντι-σχολείο):

–  … Και δυο λόγια για την πολιτική μας έναντι των Σκοπίων… Πιστεύω ότι θα μας συνέφερε η φυσική εξέλιξη του διαμελισμού των Σκοπίων, εκ των πραγμάτων, λόγω των αποκλινουσών τάσεων των εθνοτήτων που τα συνθέτουν ή, έστω, η συνύπαρξή τους, με τη Σερβία πλέον – που είναι και η πιθανότερη έκβαση – ως παράρτημά της, υπό κάποιο πολιτειακό σχήμα. Μας συμφέρει η άμεση γειτνίαση με τη Σερβία. Και στο μεταξύ δεν θα αναγνωρίσουμε τα Σκόπια. Να μάθουμε κάποτε να συμβιώνουμε και με ντε φάκτο καταστάσεις και με εκκρεμότητες…

–  … Το πρόβλημα δεν είναι το ένα ή το άλλο όνομα, αλλά αυτή καθ’ αυτή η δημιουργία του αυτόνομου κράτους…

–  … Θεωρούμε δίκαιο το αίτημα των λαών για αυτοδιάθεση και αναγνώριση. Στην περίπτωση όμως των Σκοπίων, αυτή στρέφεται ευθέως κατά της δικής μας ιστορικής ταυτότητας και ύπαρξης, δημιουργώντας προϋποθέσεις διενέξεων και αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια…

Ποιοί τα έλεγαν αυτά; Τίποτα φασιστρόνια; Τίποτα διφραγκοφραγκούληδες; Αμ δε!! Κατά σειρά: ο “πρέσβης επί τιμή” Μ. Δούντας στην πάντα πρόθυμη “ελευθεροτυπία”, στις 13 Γενάρη του 1992· ο Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του πολιτικού γραφείου του κκε, σε συνέντευξη στον “902 αριστερά στα fm” στα τέλη Γενάρη του 1992· και ο Στέλιος Νέστορας, στέλεχος του «συνασπισμού της αριστέρας και της προόδου», τις παραμονές του «συλλαλητηρίου για τη μακεδονία» στα μέσα Φλεβάρη του 1992.

Ναι, αυτά είναι παλιά… Τα δεδομένα έχουν αλλάξει σοβαρά μετά από 26 χρόνια. Είναι παλιά, αλλά όχι ξεχασμένα. Τα πραγματικά δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα φαντασιακά είναι πάντα ίδια. Μιλάμε για την πανίσχυρη εθνική μυθολογία: όταν την ιστορική στιγμή «μηδέν» κάποιοι θεμελιώνουν ένα συγκεκριμένο ιδεολόγημα / φαντασιακό αξίωμα, το πως αυτό θα αναπαράγεται, θα ανανεώνεται και θα «προσαρμόζεται στη συγκυρία», είναι κάτι που κάλλιστα προορίζεται να ξεφεύγει απ’ τα χέρια τους, ακόμα κι αν είναι «πατριώτες της αριστέρας» που συνέβαλαν στη δημιουργία του. Είτε τους αρέσει είτε όχι. Έκαναν την δουλειά, έκαναν το εθνικό τους καθήκον όταν έπρεπε….

Έχει απομείνει, προφανώς, κάτι. Μια σημαδούρα της μόνιμης συνενοχής. Το αριστερό θεώρημα (το ανακαλύπτουμε εύκολα παντού) ότι όσοι συμμετείχαν στο προχθεσινό «συλλαλητήριο για τη μακεδονία» (και όσοι θα συμμετάσχουν στα επόμενα) ΔΕΝ είναι φασίστες, ακροδεξιοί, μαύρη κατάμαυρη αντίδραση… Όχι!!! Είναι «αυθεντικοί πατριώτες», πονόψυχοι, που τους νοιάζει η πατρίδα τους μωρέ μωρέ, και κάπως θα τους συνετίσει η αριστέρα (του κράτους και του κεφάλαιου). Θα τους συνετίσει νομιμοποιώντας τους…

Κι έτσι, αυτή η αριστέρα στις περισσότερες παραλλαγές της, προσφέρει την στρατηγική υπηρεσία της στον καπιταλιστικό νεο-ολοκληρωτισμό: αντί να καλέσει σε ετοιμότητα και πολεμική διάταξη των αντιφασιστικών υποκειμένων (και κυρίως της τάξης μας) ενάντια στους χιλιάδες υπαρκτούς φασίστες (είτε είναι «ουρά» είτε είναι «κεφάλι») ζητάει να τους χαιδέψουμε, μπας και «μαλακώσουν»… Θα πατάξουμε τον φασισμό μέσω καλλωπισμού των φασιστών! Ωραία… (Το ίδιο ακριβώς λένε και οι δεξιοί…)

(Όταν, όμως, αλλού ξεφυτρώνουν σε διάφορες εκλογές διάφορα φασιστόμουτρα με διψήφια νούμερα, κανείς δεν λέει “όχι μωρέ, αγαθοί και καλοί άνθρωποι τους ψήφισαν…” Ή κάνουμε λάθος; Ο λόγος είναι απλός. Τους γάλλους, τους αυστριακούς ή τους ούγγρους φασίστες τους λες άνετα με το όνομά τους επειδή είναι μακριά. Εδώ το βασικό, το “εθνικό συμφέρον”, είναι το κουκούλωμα και το ξενέρωμα… Για να κρυφτεί η συνθηκολόγηση.

Αλλά: ακόμα και σαν αριθμητική, η προσπάθεια καλλωπισμού είναι πολύ βρώμικη. Καμιά 500αριά χιλιάδες ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν βοθρολύματα· χώρια οι ψεκασμένοι. Στη Σαλονίκη να ήταν 100 χιλιάδες; Να ήταν 200; Και γιατί, δηλαδή, δεν είναι οι φαιοί ψηφοφόροι;)

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.